3624816698

1. Wstęp 1.1. Terminologia

Termin „tętniak” (łac. aneurysma) pochodzi od greckiego słowa oznaczającego poszerzenie”. Tętniak prawdziwy to miejscowe zwiększenie średnicy wszystkich warstw ściany

danej tętnicy o ponad 50% wymiaru zdrowego naczynia powyżej zmienionego miejsca (14,55,56).

W przypadku aorty brzusznej przyjmuje się, że prawidłowa średnica naczynia mieści się w zakresie 15-25 mm. Zależy ona od płci i jest proporcjonalna do wieku i powierzchni ciała. Zdrowa aorta u mężczyzn stopniowo zmniejsza swoją średnicę średnio od 28 mm w odcinku piersiowym do 20 mm w części brzusznej. Wymiary te są średnio o około 2 mm niniejsze w przypadku kobiet. Ponieważ średnica aorty wynosi przeciętnie 2 cm, w odcinku brzusznym jako tętniak początkowo traktowano poszerzenie tego naczynia przekraczające 3 cm. Ta definicja była polecana ze względu na niezależność od płci i powierzchni ciała. Była ona właściwa dla dużej części populacji, ale praktyka kliniczna pokazała, że diagnoza powinna być stawiana indywidualnie dla konkretnego pacjenta. Obecnie tętniaka aorty brzusznej rozpoznaje się gdy jej poszerzenie przekroczy o 50% i więcej wymiar zdrowego odcinka naczynia powyżej. Odnosi się to szczególnie do pacjentów z wyjątkowo wąskimi naczyniami. U nich tętniakiem może być już poszerzenie do 2,5 cm przy średnicy aorty 1,5 cm (34,35,65). Tętniaki aorty brzusznej osiągają wymiary od 3 do 15 i więcej centymetrów. Niewielkie poszerzenie naczynia to znaczy o mniej niż połowę prawidłowego wymiaru nazywa się tętniakowatością. Tętniak prawdziwy zawiera wewnątrz przyścienny zakrzep i liczne blaszki miażdżycowe.

Tętniak aorty brzusznej (łac. aneurysma aortae abdominalis, ang. abdominal aortic aneurysm, AAA) może być rozumiany dosłownie jako tętniak położony podprzeponowo, jednak w praktyce klinicznej termin ten jest zarezerwowany dla tętniaków zlokalizowanych poniżej odejścia tętnic nerkowych, albo rozpoczynający się tuż nad nimi. Taki tętniak nie obejmuje pnia trzewnego, ani tętnicy krezkowej górnej.