5194416724

W Niedzielę Palmową roku 2002, papież Jan Paweł II mówił w Rzymie do młodych: „Krzyż stanowi centrum dzisiejszej liturgii. Wasze uczestnictwo w tej uroczystości, drodzy młodzi, tak pełne skupienia, a zarazem entuzjazmu, pokazuje, że nie wstydzicie się krzyża. Nie boicie się Chrystusowego krzyża. Wręcz przeciwnie - miłujecie i czcicie go jako znak Odkupiciela, który za nas umarł i zmartwychwstał. Kto wierzy w ukrzyżowanego i zmartwychwstałego Jezusa, nosi krzyż z dumą, jako niezaprzeczalny dowód, że Bóg jest miłością. Przez całkowity dar z siebie, czyli właśnie przez krzyż, nasz Zbawiciel ostatecznie zwyciężył grzech i śmierć. Dlatego z radością wołamy: «Chwała i cześć, Chryste, żeś przez krzyż swój świat odkupić raczył»”.

„Nieść Krzyż za Jezusem oznacza być gotowym do wszelkiej ofiary z miłości do Niego oraz nie stawiać nikogo i niczego przed Niego, nawet najdroższych osób, nawet własnego życia. Wiecie, że przylgnięcie do Chrystusa jest wymagającym wyborem. Jednak to nie sami niesiemy krzyż. Przed nami idzie On...” (Jan Paweł II, Loreto, 05.09.2004 r.)

„Krzyż nie jest znakiem śmierci, lecz życia; nie rozczarowania, ale nadziei; nie klęski, ale zwycięstwa. Jak głosi starożytny hymn liturgiczny, krzyż Chrystusa jest wręcz «jedyną nadzieją», ponieważ wszelkie inne obietnice zbawienia są złudne, nie rozwiązują bowiem fundamentalnego problemu człowieka: problemu zła i śmierci. Dlatego chrześcijanie czczą krzyż i widzą w nim najdoskonalszy znak miłości i nadziei”. A więc - „Witaj, krzyżu, nadziejo jedyna!”.

(Jan Paweł II, Krzyż Chrystusa, Rozważanie przed modlitwą Anioł Pański, 14 marca 1999)

W Zakopanem, w czerwcu 1997 r., Jan Paweł II zwrócił się do Górali:

„Ojcowie wasi na szczycie Giewontu ustawili krzyż. Ten krzyż tam stoi i trwa. Jest niemym, ale wymownym świadkiem naszych czasów. Rzec można, że ten jubileuszowy krzyż patrzy w [stronę] Zakopanego i Krakowa, i dalej: w kierunku Warszawy i Gdańska. Ogarnia całą naszą ziemię od Tatr po Bałtyk. (...) Nie wstydźcie się tego krzyża. Starajcie się, na co dzień podejmować krzyż i odpowiadać na miłość Chrystusa. Brońcie krzyża, nie pozwólcie, aby Imię Boże było obrażane w waszych sercach, w życiu rodzinnym czy społecznym. Dziękujmy Bożej Opatrzności za to, że krzyż powrócił do szkół, urzędów publicznych i szpitali. Niech on tam pozostanie! Niech przypomina o naszej chrześcijańskiej godności i narodowej tożsamości, o tym, kim jesteśmy i dokąd zmierzamy, i gdzie są nasze korzenie. Niech przypomina nam o miłości Boga do człowieka, która w krzyżu znalazła swój najgłębszy wyraz”.

Do Polaków, przybyłych na uroczystości otwarcia Roku Świętego, Jan Paweł II mówił w dniu 26 marca 1983 r.: „Dlatego też centralnym obrazem Wielkiego Postu i centralnym obrazem Roku Odkupienia, nadzwyczajnego Jubileuszu, jest krzyż Chrystusa w całej swojej prawdzie. Narzędzie śmierci ze strony człowieka, a ze strony Boga ołtarz miłości i ofiary, która swoją pełnię osiągnęła w zmartwychwstaniu. I przez to stał się dla wszystkich czasów i wszystkich pokoleń ludzkich źródłem i znakiem ostatecznego zwycięstwa i życia wiecznego. Krzyż tak głęboko wpisany w duchowość i historię naszego narodu (...)” (Jan Paweł II, Jubileuszowy Rok Odkupienia, Watykan 1985, s. 492).

Podczas rozważania Drogi Krzyżowej w rzymskim Koloseum 21 kwietnia 2000 roku Jan Paweł II mówił: „Moment, w którym Jezus z Nazaretu wziął krzyż na swoje ramiona, ażeby go ponieść na wzgórze Kalwarii, jest momentem przełomowym w dziejach krzyża. Tak