5672969265

pozwalające na określenie determinantów stopy równowagi. Stosunkowo najlepiej predestynowane do tego celu wydają się modele równowagi ogólnej, powszechnie wykorzystywane od ponad 20 lat w analizach makroekonomicznych.

Przekonanie o wyższości modeli opartych o zasadę mikroekonomicznej maksymalizacji zysku i użyteczności nad układami równań „postulowanych” przez badacza (np. krzywe IS-LM), wynika przede wszystkim z ich teoretycznego braku podatności na krytykę Lucasa (zmiana parametrów polityki gospodarczej może wpływać na zachowania ludzi, lecz nie powinna na podstawowe zasady ich działania, związane np. z kształtem funkcji użyteczności). W dalszej części rozdziału, do analizy determinantów stopy równowagi, wykorzystany zostanie model wzrostu Ramseya (1928). Jest to model wyłącznie realnej sfery gospodarki", co wprawdzie uniemożliwia opisanie wpływu stóp procentowych na inflacje, pozwala jednak w wiarygodny sposób modelować zachowanie zmiennych realnych w stanie równowagi, między innymi realnej stopy procentowej. Ponadto, należy zauważyć, że model Ramseya dotyczy gospodarki zamkniętej. Dyskusja determinantów stopy równowagi w gospodarce otwartej przeprowadzona zostanie w podrozdziale 2.3. Standardowe obliczenia, przedstawione w Aneksie 1, pozwalają na określenie determinantów realnej stopy równowagi w stanie ustalonym modelu Ramseya:

(10)    r = /'(£)-S = ®x + p,

gdzie r oznacza realną stopę równowagi, /'(£) krańcową produktywność kapitału, S stopę deprecjacji kapitału, 0 jest parametrem z funkcji użyteczności (por. równanie 18), x oznacza stopę wzrostu postępu technicznego zaś p stopę preferencji czasowych gospodarstw domowych.

Z równania (10) wynika, że realna stopa równowagi powinna być równa krańcowej produktywności kapitału pomniejszonej o stopę deprecjacji. Przy danej, neoklasycznej funkcji produkcji, oznacza to, że większy zasób kapitału per capita oznacza niższy poziom stopy równowagi.

" Wnioski dla NSP wyciągane na podstawie Nowych Keynesowskich modeli, uwzględniających występowanie nominalnych sztywności omawia szczegółowo J.Amato (2001).