5996832556

38

Krajobrazy wysokogórskie uzależnione są przede wszystkim od klimatu. Z punktu widzenia botanicznego czy ekologicznego są one bardzo interesujące, jednak ich rola w przestrzeni jest mała.

4.2.3.21.    Krajobraz Borów Nowotarskich reprezentowany jest przez jedną tylko jednostkę regionalną w Polsce. Zajmuje on dno Kotliny Nowotarskiej, wypełnionej czwartorzędowymi utworami piaszczystymi i piaszczysto-glinia-stymi, osadzonymi przez rzeki na różnych tarasach. Znaczny jest tu udział torfów. Opierając się na przeglądowych mapach potencjalnej roślinności naturalnej, opracowanych w tym regionie przez A. Medwecką-Kornaś z zespołem, stwierdza się, że w regionie tym dominują siedliska sosnowych borów trzcinnikowych (Calamagrostio villosae-Pinetum). Na siedliskach torfowych rozprzestrzenione są bory bagienne i torfowiska wysokie, natomiast w dolinach rzek w zasięgu stałych wylewów rozciągają się siedliska olszyny górskiej Alnetum incanae.

Krajobraz ten jest w Polsce unikatowy, ale na podstawie mapy roślinności potencjalnej Słowacji (Michalko i in. 1979) sądzić można, że zbliżony typ krajobrazu występuje też w kotlinach podtatrzańskich po południowej stronie Tatr.

4.2.3.22.    Krajobraz dolinowych łęgów wiązowych jest pierwszym z grupy czterech krajobrazów związanych z dolinami rzek. Krajobraz ten rozwija się w dolinach dużych rzek, to jest u nas głównie nad Odrą i Wisłą. Zróżnicowanie siedlisk w tym krajobrazie wynika przede wszystkim z różnic stosunków wodnych oraz różnic w grubości materiału osadzonego w różnych częściach doliny przez rzekę.

Największe powierzchnie w krajobrazie tym zajmują siedliska łęgów wiązowych (Ficario-UImetum), związane z drobnoziarnistymi madami, a zalewane epizodycznie. Przy nurcie rzeki, na piaszczystych madach w zasięgu corocznych wylewów lokują się siedliska łęgów topolowo-wierzbowych (Sali-ci-Populetum). Na skrzydłach doliny, w miejscach zabagnionych spotyka się siedliska olsów lub łęgów jesionowo-olszowych (Circaeo-Alnetum). Wyniesienia, zwykle niewielkie i płaskie, są siedliskami grądów. Niekiedy, szczególnie w górnych odcinkach dolin rzek, udział grądów może być większy.

Krajobraz łęgów wiązowych zajmuje stosunkowo znaczne powierzchnie w kraju (4,4%); największy obszar zajmuje na Żuławach.

4.2.3.23.    Krajobraz łęgów wierzbowo-topolowych związany jest z dolinami rzek średniej wielkości (Bug, Narew, Warta), gdzie dominują piaszczyste mady. Głównym typem siedliska są zalewne, gruboziarniste siedliska łęgów wierzbowo-topolowych (Salici-Populetum). Obok nich występują siedliska olsów lub łęgów jesionowo-olszowych w miejscach o zahamowanym odpływie wód (zwykle na skrzydłach dolin) oraz bory mieszane i bory na piaszczystych wyniesieniach.

4.2.3.24.    Krajobraz łęgów jesionowo-olszowych występuje w szerokich dolinach mniejszych rzek (np. Noteć, Liwiec, Obra), w których następuje zabagnienie i dominują siedliska zespołu Circaeo-Alnetum. Na nielicznych zwykle wyniesieniach lokują się siedliska grądów.