5996832595

67

zbiorowisk roślinnych, co na proporcje udziału przestrzennego poszczególnych typbw siedlisk;

—    Dział Wołyński (40);

—    Dział Północny Mazursko-Białoruski (43—45, 47 — 49);

—    Dział Karpat Zachodnich (35 — 37);

—    Dział Karpat Wschodnich (38);

—    Dział Sudecki (17-19).

Podział kraju według działów przedstawia rycina 22, a bliższy ich opis wraz z dyskusją i uzasadnieniem zasięgów podany będzie w dalszej części pracy.

4.3.5. OGÓLNY PODZIAŁ GEOBOTANICZNO-REGIONALNY EUROPY

Podział regionalny kraju, dokonany w zasadzie poprzez łączenie na kolejnych szczeblach mniejszych jednostek regionalnych w coraz większe, odniesiony być musi do ogólnoeuropejskiego podziału regionalnego. Na potrzeby określenia specyfiki regionalnej roślinności Polski przeanalizowano dane o zróżnicowaniu roślinności naturalnej Europy (Soczawa 1964) i jej części (Horvat, Glavac, Ellenberg 1972, 1974; Niklfeld 1974; Ozenda 1979), a także częściowo poszczególnych krajów (Atlasul Republici Socialiste Romania 1976; Bondev; Fukarek, Jovanovic 1983; Gribowa, Isaczenko 1987; Jurkiewicz 1969, 1977; Michalko i in. 1979; Mikyska 1968; Scamoni; Schmithusen 1968). Uwzględniono też propozycje geobotanicznego podziału regionalnego kontynentu (Medwecka-Kornaś 1959; Meusel, Jager, Weinert 1965) i na tej podstawie opracowano nową wersję podziału geobotanicznego Europy, przedstawioną na rycinie 23.

Na obszarze Europy, który w całości należy do Holarktydy, wyróżniono sześć głównych jednostek, to jest obszarów florystyczno-roślinnych. Skrajnie północną część kontynentu obejmuje Obszar Arktyczny, dla którego typowa jest roślinność tundrowa. Zasięg tego obszaru jest przez różnych autorów dość podobnie przedstawiany i dyskutować można by tylko kwestie szczegółowe.

Od południa do Obszaru Arktycznego przylega „Eurosyberyjski obszar borealny”, dla którego głównym typem roślinności są szpilkowe lasy z klasy Vaccinio-Piceetea. W obrębie Europy wydzielono w nim cztery prowincje:

—    Zachodnioskandynawską, obejmującą górzyste obszary Półwyspu Skandynawskiego i Islandię, charakteryzującą się występowaniem specyficznych lasów brzozowych z Betula pubescens varietas tortuosa obok zbiorowisk tundry górskiej;

—    Karelsko-Peczorską, charakteryzującą się roślinnością borealnych lasów szpilkowych w wariancie typu północnego oraz występowaniem na wielkich obszarach roślinności torfowisk;

—    Fińską, obejmującą północną Szwecję, dużą część Finlandii i znaczne tereny byłego ZSRR, z typowymi borealnymi lasami sosnowymi i świerkowymi {Picea abies);

—    Borealną Zachodniosyberyjską, wyróżniającą się w stosunku do poprzedniej znacznymi różnicami w zestawie gatunków drzew (zastępowanie Picea abies przez Picea obovata, występowanie Pinus sibirica, Abies sibirica i Larix sukaczewii — typowych gatunków dla tajgi syberyjskiej).