606616747

46 KS. JERZY ZAREMBA

Kategoria życia wiecznego.

Zmartwychwstanie w ujęciu chrześcijańskim to nadanie ostatecznego kształtu i wypełnienie konkretnego, indywidualnego życia wraz z jego historycznością, historią, która staje się naszą własnością w nowej for-mi: dzięki łasce Bożej doprowadzona do doskonałej pełni, nieosiągalnej dla naszych naturalnych sił, jako egzystencja zmartwychwstania, stanowiącego kategorię poza- i ponad-historyczną choć zakorzenioną w historii (continuum in discontinuitate).

Pełniejsze zrozumienie dać nam może tutaj krótka analiza ostatecznych wydarzeń dotyczących Jezusa jakimi są Jego śmierć, zmartwychwstanie, wywyższenie i zesłanie Ducha Świętego — stanowiące potwierdzenie tamtych pozahistorycznych, bo dokonywane w historii i stanowiące „historię eschatologiczną”. Rozdzielane jako odrębne zdarzenie w Ewangelii św. Łukasza, u św. Jana zdają się zbiegać w jedno: zarówno śmierć, wywyższenie — uwielbienie jak i udzielenie Apostołom Ducha Świętego, ukazują się tutaj jako różne aspekty tego samego zdarzenia, teologicznie ściśle ze sobą powiązane. To co stanowi wewnętrzną jedność tajemnicy paschalnej, jako dialog miłości wyrażonej w posłuszeństwie, kiedy indziej zostaje po prostu przedstawione przy pomocy rozłożenia w czasie i pewnego następstwa faktów, na jakie napotykamy w Ewangelii i w Tradycji.

Dwie strony śmierci na krzyżu.

Jeśli bowiem śmierć Jezusa stanowi konkretne wydarzenie uchwytne w historii, przedstawione i opisane w sposób jednoznaczny, to pozostałe wychodząc poza wymiar historyczny, stanowią „wewnętrzną” stronę — uchwytną dla wiary — tamtego wydarzenia kończącego historią Jezusa. Według W. Kaspera, jak najbardziej słusznie, Jego śmierć to oddanie się bez zastrzeżeń Ojcu, zaś zmartwychwstanie to przyjęcie tego oddania Syna. Stąd można powiedzieć, że zmartwychwstanie jest równocześnie Boskim, wewnętrznym wymiarem krzyża (Jesus der Chri-stus, 175 n). Nie oznacza ono bowiem początku zupełnie nowego okresu w życiu Jezusa, ale osiągnięcie zbawczej pełni, ostateczne, raz na zawsze dokonane utrwalenie zbawczego sensu tego właśnie życia, które znalazło swój wyraz w posłuszeństwie aż do śmierci krzyżowej: radykalnej kenozy, jaka znalazła swą odpowiedź w wywyższeniu, że stał się On Panem ku chwale Boga Ojca (Flp 2, 11) i duchem ożywiającym (Rz 10, 9).

W wydarzeniu Chrystusa śmierć na krzyżu i zmartwychwstanie — uwielbienie — zwłaszcza w Ewangelii św. Jana, wzajemnie się przenikają z tej właśnie racji, że zbawcza śmierć oznacza tu wejście do chwa-