6295504578

który z taką nieśmiałością wchodził do kościoła, zdawał sobie sprawę, że będzie gospodarzem tej parafii przez prawie 30 lat?

Pierwszym przystankiem ks. Kucharza w posłudze duszpasterskiej były Luboszyce i parafia pod wezwaniem św. Antoniego, potem przyszedł czas na Bytom-Szombierki i parafię Najświętszego Serca Pana Jezusa. W tej parafii ks. Edward poznał lwowskiego księdza Emila Kobierzyckiego, który w latach II wojny światowej organizował pomoc dla Żydów. Ksiądz Kobierzycki bardzo sobie cenił młodego wikarego, który według słów ks. Zygmunta Nabzdyka „był jego prawą ręką”. Ksiądz Kobierzycki zmarł w styczniu 1962 r., ks. Kucharz był przy nim do końca.

W 1957 r. młody wikary ze Stanisławowa został przeniesiony do parafii św. Trójcy w Bytomiu. W 1963 r. „na chwilę” przyjechał do Opola i pracował w przypominającym kolegiatę stanisławowską kościele „Na Górce”. Spełnił prośbę ks. proboszcza Kazimierza Borcza, który poprosił go o odnowienie pochodzących ze Stanisławowa obrazów przechowywanych w piwnicy klasztornej ojców franciszkanów w Opolu. Tymi obrazami były: Alegoria Niepokalanego Poczęcia NMP - obraz barokowy z XVIII w., Wskrzeszenie Piotrowina z przełomu XVIII i XIX w., Najświętsze Serce Pana Jezusa z XIX w.. Pan Jezus w ciemnicy - obraz pochodzący najprawdopodobniej z XIX w.⁸ Dzieła te zostały umieszczone w kościele parafialnym ks. Kucharza.

W wieku 33 lat ks. Edward został mianowany przez biskupa administratorem parafii pw. św. Michała Archanioła w Gierałcicach. Jak pisał ks. Nabzdyk we wspomnieniu o prałacie: Na tej przygranicznej parafii pracował z wielkim zapałem - m.in. przeprowadził wielkie remonty kościoła i odzyskał plebanię⁹.

Jak wspominał ks. Nabzdyk, Gierałcice należały do Biskupowic i nie miały swojej plebanii. Stary budynek, w którym kiedyś mieścił się dom księży, został przejęty przez gminę. W związku z tym ks. Kucharz musiał ponownie odzyskać budynek kościelny. Udało się i w Gierałcicach powstała plebania. Jednak tego okresu młody ksiądz nie wspominał najlepiej. Z tamtejszą społecznością wschodniaków trudno było odnawiać kościół, łatać dziury w dachu, czy malować elewacje'⁰. W związku z tym kościół odmalował sam.

W wieku 40 lat ks. Edward został proboszczem w parafii Łężce w powiecie kędzierzyńsko-kozielskim. Był to kolejny bogaty w doświadczenia okres jego życia. Tak wspominał pracę na tej placówce: Rozpoczęła się nowa karta mego życia. Miałem dużo pracy, ale wykonywałem ją z radością, bo niosła ona ze sobą ogromne zainteresowanie i poparcie wiernych".

Mając 45 lat i 20-letni staż kapłański, w 1976 r. na polecenie ks. bp. Franciszka Jopa ks. Kucharz został ponownie przeniesiony do Opola, do kościoła pw. Matki Boskiej Bolesnej i św. Wojciecha. Tym razem już na zawsze. Po raz pierwszy stanął przed bramą tego kościoła w wieku 14 lat, powrócił do niego po 31 latach, nie licząc okresu związanego z ministranturą i pracą związaną z renowacją obrazów. Propozycja biskupa związana z przeniesieniem do Opola nie była zaskoczeniem dla ks. Edwarda. Spotkanie z nim tak wspominał: Mówiąc szczerze oczekiwałem, póki jestem jeszcze w odpowiednim wieku, zmiany parafii. [...] Zgodziłem się objąć tę parafię'². W tym kościele, w tej parafii poznał proboszcza Borcza, swojego wychowawcę i doradcę. Religijne wychowanie zawdzięczał przede wszystkim matce. Według jego słów to właśnie ona wymodliła się o jego powołanie, a pierwszymi słuchaczkami kazań były jego siostry¹³. Jak wspominał proboszcz kościoła „na górce” Marek Trzeciak, ks. Kucharz od zawsze był szczególnie związany z matką Katarzyną. To ona była orędowniczką i pierwszą nauczycielką małego Edwarda i jego rodzeństwa. Warto wspomnieć, że ks. Kucharz był dziesiątym i najmłodszym dzieckiem Katarzyny i Mariana Kucharzów.

W 1950 r. po zdaniu egzaminu dojrzałości ten młody człowiek podjął studia w Wyższym Seminarium Duchownym w Gorzowie Wielkopolskim. Z powodu ciężkiej choroby i pobytu w szpitalu naukę zakończył w Wyższym Seminarium Duchownym w Nysie. Jak wspominał, mszą inauguracyjną rozpoczął się długi i trudny okres studiów.

Ze względu na dużą liczbę kandydatów na I rok, musieliśmy się cisnąć w pokojach nieprzygotowanych do przyjęcia tylu osób¹⁴. Ciasne, zatłoczone pokoje, wilgoć, a wcześniej choroba stawów nie zniechęciły ks. Kucharza. To m.in. o nim i jego kolegach jeden z profesorów powiedział: z wami można iść na Belzebu-

⁸    T. Kukiz, Madonny kresowe i inne obrazy sakralne z Kresów w diecezji opolskiej, Wrocław 1998, s. 24.

⁹    Z. Nabzdyk, Śp. ksiądz prałat Edward Kucharz, „Wiadomości Urzędowe Diecezji Opolskiej” 2006, nr 3, s. 137.

¹⁰    Cyt. za: D. Wodecka-Lasota, „Jestem dziwadło nieprzeciętne”: ks. Edward Kucharz i jego pasje, „Gazeta Wyborcza. Gazeta w Opolu” z 9 VII2004, s. 5.

¹¹E. Kucharz, dz. cyt., s. 46. ^l2Tamże.

¹³ Cyt. za: D. Wodecka-Lasota, dz. cyt.

¹⁴Nasze kapłańskie drogi..., s. 39.

129