6771814489

15 marca 1933 r. na podstawie Ustawy o szkołach akademickich PID zaliczony został do rzędu Wyższych Szkół Państwowych uzyskując nazwę Akademii Stomatologicznej. Pierwszym Rektorem Akademii został prof. R. Nitsch a prorektorem prof. H. Wilga. W skład Rady Profesorów i kadry nauczającej wchodzili m. in. profesorowie: S. Pieńkowski - późniejszy rektor UW, E. Loth, L. Paszkiewicz, J. Modrakowski, H. Wilga, W. Cybulski, A. Meissner, M. Zeńczak, F. Czubcdski, T. Janiszewski, M. Konopacki, K. Kaczyński, M. Grzybowski, C. Pawłowski, K. Szepelski, J. Grzybowski.

Wybuch wojny w 1939 r. doprowadził do zniszczenia całego wieloletniego dorobku Akademii Stomatologicznej. W okresie okupacji hitlerowskiej wszystkie wyższe uczelnie zostały zlikwidowane. Pomimo oficjalnego zakazu władz powołano w Warszawie konspiracyjną Akademię Stomatologiczną, której rektorem mianowano prof. W. Cybulskiego. W Akademii studiowało około 80 studentów. W nauczaniu zaangażowanych było blisko 30 profesorów i asystentów. Spośród stomatologów wymienić należy m. in. M. Zeńczaka, F. Bohdanowicza, W. Nowaka, J. Zemłową, A. Grzybowską, H. Kozłowską-Morawską i M. Swiderskiego.

Dzięki ogromnemu patriotyzmowi, odwadze i poczuciu odpowiedzialności grupy warszawskich lekarzy - w większości byłych nauczycieli - nauczanie młodzieży akademickiej nie zostało przerwane.

W 1945 roku rozpoczęła działalność jako jedna z pierwszych szkół wyższych Akademia Stomatologiczna w Warszawie. Rektorem uczelni został wybrany 27 grudnia 1945 r. prof. dr wszechnauk lekarskich Marian Zeńczak. Po jego śmierci (1948 r.) obowiązki rektora przejął dotychczasowy prorektor prof. Cezary Pawłowski i pełnił je do 1.09.1949 r.

Uruchomienie uczelni było szczególnie utrudnione z powodu braku kadry, odpowiedniego lokalu oraz sprzętu, materiałów i leków. W budynku przy ul. Narbutta 33 znalazły tymczasową siedzibę cztery katedry stomatologii wraz z sekretariatem uczelni. W organizowaniu szkoły znaczące zasługi wnieśli prof. M. Zeńczak i Z. Groszewski przy wydatnej pomocy i wsparciu ówczesnego dziekana Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu Warszawskiego prof. F. Czubalskiego.

Najwyższym organem Kolegialnym Uczelni była Rada Profesorów. W jej skład wchodzili profesorowie: Franciszek Czubalski, Roman Poplewski, Juliusz Zweibaum; docenci: Janina Dąbrowska, Kazimierz Kaczyński, dr Franciszek Borusieioicz oraz lek. dent.: Aleksander Ujejski i Janusz Krzywicki jako sekretarz Rady. Funkcję kierownika sekretariatu objął Zygmunt Groszewski (zatrudniony na tym stanowisku od roku 1922).

Rada Profesorów na pierwszym posiedzeniu w dniu 9.02.1946 r. powołała na stanowisko Kierownika Katediy Dentystyki Zachowawczej lek. J. Krzywickiego, Chirurgii Szczękowej doc. dr med. F. Borusiewicza, Protetyki Dentystycznej lek. dent. A. Ujejskiego i Ortodoncji prof. M. Zeńczaka.

Nauczanie przedmiotów ogólnolekarskich odbywało się w katedrach Wydziału Lekarskiego na zasadach zleconych wykładów i ćwiczeń.

Władze państwowe postawiły Akademii Stomatologicznej niezwykle trudne i ambitne zadanie wyrównania w pierwszym dziesięcioleciu powojennym ubytku kadr lekarskich spowodowanych II wojną Światową.

Studia w Akademii trwały 4 lata. O przyjęcie mogli ubiegać się kandydaci posiadający świadectwo dojrzałości liceów ogólnokształcących. Podstawą przyjęcia na studia były: wynik egzaminu wstępnego, zaangażowanie społeczno-polityczne oraz pochodzenie społeczne kandydatów. Preferencje miała młodzież pochodzenia robotniczego i chłopskiego. Równocześnie przeprowadzano rekrutację studentów na lata następne po przedstawieniu

4