683539660

O potrzebie prowadzenia edukacji środowiskowej na wszystkich kierunkach studiów wspomina K. Dubel [1994b, s. 45-55]. Podkreśla ona fakt, iż uczelnie wyższe kształcą inżynierów, ekonomistów, lekarzy, rolników, nauczycieli oraz przyszłych decydentów, od których w zasadniczy sposób zależy stan środowiska przyrodniczego. Zwraca uwagę, że minimalne wymagania programowe z tematyki ochrony środowiska, obejmujące zakres wiedzy i umiejętności absolwentów, powinny być zgodne z profilem uczelni i kierunkiem studiów. Zawsze jednak pamiętać należy o tym, że absolwenci wyższych uczelni winni posiadać podstawowy zasób wiedzy o środowisku przyrodniczym, gdyż z pewnością będą uczestniczyli w rozwiązywaniu problemów środowiskowych.

Problematyka nauczania ochrony środowiska w szkolnictwie wyższym zajmuje stałą, ważną pozycję w literaturze i publikacjach. Propozycje edukacyjne dla studentów i studiujących nauczycieli kierunku wychowanie techniczne podają między innymi: Z. Dziamski i R. Szeremeta [1996, s. 17-20], H. Noga, W. Sobczyk i W. Kozaczyński [1998, s. 57-63]. Program studiów magisterskich uzupełniających dla licencjatów kierunku ochrona środowiska przedstawili L. Domka i J. Siepak [1994, s. 109-114]. W Wyższej Szkole Pedagogicznej w Opolu (obecnie Uniwersytet Opolski) już w roku akademickim 1990/91 został powołany kierunek ochrona środowiska [Głowacki i Gołąbek 1994, s. 115-122]. Propozycje zajęć terenowych z geoekologii w Instytucie Geografii WSP w Kielcach podaje A. Świercz [1994, s. 135-140]. Natomiast S. Baran [1994, s. 161-169] przedstawia założenia programowe speq'alności ochrona środowiska rolniczego w Akademii Rolniczej w Lublinie. J. Straszko i M. Olszak-Humienik [1996, s. 93-98] podają zarys programu ochrony środowiska w uczelniach technicznych na przykładzie Politechniki Szczecińskiej. Propozycje programowe można mnożyć. Program nauczania ochrony i inżynierii środowiska na kierunku wychowanie techniczne w Akademii Pedagogicznej w Krakowie (dawnej Wyższej Szkole Pedagogicznej) został krótko opisany w periodyku edukacyjnym [Sobczyk 1998c, s. 36-37].

Znaczenie metodyki nauczania ochrony środowiska czy też ekologii podkreśla B.M. Dobrzańska [1994a, s. 447]. Wyraża ona obawę, że stereotypowe, schematyczne realizowanie programów nauczania może wywołać skutki odwrotne do zamierzonych. Stanowiąc przedmiot uzupełniający na nieprzyrodniczych kierunkach studiów, ekologia może być traktowana przez studentów jak niechciane dziecko! Na szczęście nie odniosłam takiego wrażenia podczas realizacji programu z ochrony środo-

64