7648595087

200 ZADANIE APOLOGETYKI.

wieka odrębna, któraby ponad nim stała — nie ma żadnego dowodu, przemawiającego za objawieniem, jako Boskiem kształceniem człowieka, wrócenie, bowiem do nicości wyklucza wszelką potrzebę Boskiej nauki, Boskiego zajmowania się ludzkością. Choćby nawet i objawienie możliwem było, to nie ma środka żadnego na jego rozeznanie. Tak zwane bowiem od teologów kryterya są absurdami, kojarzącymi niemożliwe rzeczy. To zaś, co Kościół ludzkości jako objawienie podaje, jakoto: stworzenie świata i człowieka, grzech jako dobrowolne przestąpienie prawa, odkupienie ze Zbawicielem zrodzonym z Dziewicy — to wszystko czczą jest niedorzecznością, w którą w ciemnościach pogrążony umysł uwierzyć może, ale co w mgłę się rozpływa przed światłem dzisiejszego postępu.

Takich napaści przeciw zasadniczym prawdom nie może nauka wiar}" milczeniem pomijać; trzeba było podstawy, na których wiara się opiera, i zasadnicze warunki, umożliwiające rozumną wiarę, przedstawić f udowodnić przeciw wrogim zarzutom, w imię wiedzy podnoszonym. Krytyczny rozbiór podstaw wiary, nauka o zasadach wiary, oto cel apologetyki.

Dlatego to apologetyka w organizmie wiedzy teologicznej tak ważną odgrywa rolę, iż stała się fundamentem nauki wiary, jak to sama jej nazwa stwierdza: iheologia fimdamentalis.

Chociaż ta gałąź wiedzy teologicznej, jako samoistna i wszystkie zasady obejmująca nauka, zawdzięcza swe istnienie nowszym czasom, nie można jednak ztąd sądzić, że jestto nauka jeszcze niewyrobiona. Apologetyka wyszła już z lat niemowlęcych i stoi przed nami tryskająca całą pełnią życia. Stwierdza to rozległa, a gruntowna literatura apologetyczna, która we wszystkich językach i kwesty ach, mianowicie w ostatnim stuleciu niemal we wszystkich pojawiła się krajach b

Jakie jest zadanie tej gałęzi wiedzy za dni naszych, oto treść niniejszej pracy. Czy odpowiedź na to pytanie ma jakie

¹ C. Werner. Geschichte der apologetischen und polemischen Literatur der christlichen Theólogie — idem: Geschichte der katholischen Theologie seit dem Trienter Concil. 3. Buch.