8228808140

50 -lecie Polskiej Radiolokacji

Nawigatorzy wykonują:

•    naprowadzanie samolotów na cele powietrzne i naziemne,

•    każdy nawigator może naprowadzać 3 samoloty myśliwskie (trzy grupy) na 3 cele powietrzne (trzy grupy),

•    doprowadzenie samolotów do stref dyżurowania w powietrzu i do lotniska lądowania,

•    doprowadzenie do spotkania samolotów myśliwskich (osłony) z grupą lotnictwa uderzeniowego oraz z samolotami tankowania w powietrzu (w strefach tankowania lub na trasach lotu).

Zadania te mogą być realizowane z wykorzystaniem informacji o sytuacji powietrznej w postaci analogowej lub cyfrowej. Źródłem informacji analogowej są stacje radiolokacyjne (2 odległościomie-rze i 2 wysokościomierze), a informacji cyfrowej stacje radiolokacyjne z wyjściami cyfrowymi lub obiekty podsystemu rozpoznania radiolokacyjnego.

Informacje analogowe są zobrazowywane na monitorach nawigatorów i mogą być wykorzystane do naprowadzania sposobem „foniczno-wzroko-wym". Natomiast informacja cyfrowa jest wykorzystywana przede wszystkim do naprowadzania ze wspomaganiem komputerowym w tym do:

•    wstępnych obliczeń nawigatorskich (ustalanie możliwości przechwycenia celu przez wskazany myśliwiec),

•    bezpośredniego naprowadzania (nawigatorowi naprowadzania jest proponowana trajektoria lotu oraz komendy, które należy przekazywać pilotowi myśliwca, aby przechwycić cel powietrzny).

Naprowadzanie ze wspomaganiem komputerowym może być realizowane przy użyciu 6 metod naprowadzania w tym: ataku z przedniej albo tylniej półsfery, pościgu i manewru. Samolot myśliwski może mieć różne uzbrojenie (podwieszenia), różną ilość paliwa, różne lotnisko lądowania po wykonaniu zadania.

Przechwycenie celu może nastąpić na zadanej rubieży albo na rubieży możliwej. Do przechwycenia celu mogą być wykorzystane samoloty znajdujące się w strefie dyżurowania powietrznego lub samoloty znajdujące się na lotniskach w określonej gotowości bojowej. Możliwa jest zmiana zadania bojowego dla samolotu znajdującego się w powietrzu.

Głównym elementem każdego zautomatyzowanego miejsca pracy w kabinie naprowadzania jest specjalizowany komputer, do którego są podłączone: monitor rastrowy (dużej rozdzielczości), klawiatura i „mysz” oraz klawiatura specjalna dla potrzeb obliczeń nawigatorskich. Miejsce pracy jest dołączone do lokalnej sieci komputerowej kabiny. Komputer specjalizowany zapewnia również przetwarzanie informacji analogowej odbieranej ze stacji radiolokacyjnych (odległościomierze i wysokościomierze) na postać umożliwiającą zobrazowanie na monitorze rastrowym (funkcje wskaźnika panoramicznego).

Zautomatyzowane miejsce pracy zapewnia możliwość realizacji zautomatyzowanego pomiaru wysokości funkcji, która w systemie DUNAJEC była realizowana przez odrębne urządzenia tj. wskaźnik WPS-10(11) i wskaźnik pomiaru wysokości. Na jednym ekranie monitora rastrowego w jednym oknie może być zobrazowana informacja analogowa z wybranego odległościomierza radiolokacyjnego łącznie z informacją cyfrową, a w drugim oknie z wybranego wysokościomierza radiolokacyjnego dla zapewnienia pomiaru wysokości wskazanego obiektu powietrznego. Okna zastąpiły ekrany dwóch wskaźników.

Zastosowane rozwiązania techniczne w zakresie zobrazowania informacji analogowej umożliwiły rozpoczęcie procesu zastępowania w stacjach kontroli obszaru lotniska AVIA-W, eksploatowanych wskaźników WPS-10(11) nowym urządzeniem zobrazowania, wzorowanym na zautomatyzowanym miejscu pracy kabiny naprowadzania. Wdrożenie obiektów DL-15 do eksploatacji rozpoczęło się w 2003r. Przedmiotem wdrożenia będzie również wykonanie tego obiektu dla wysuniętego punktu naprowadzania, zintegrowanego z obiektem automatyzacji posterunku radiolokacyjnego.

10. 2.4. Terminal lotniskowy TU-20L

Terminal lotniskowy TU-20L został wdrożony do produkcji w ZPD PIT. Dwa egzemplarze partii próbnej zostały zainstalowane w 2000r. na wieżach wojskowych portów lotniczych baz lotniczych w Mińsku Mazowieckimi i w Krzesinach. Kolejne dwa egzemplarze serii produkcyjnej są przygotowywane do instalacji w roku 2003 [29].

Terminal TU-20L jest przeznaczony do automatyzacji kontroli lotów w strefie odpowiedzialności lotniska - strefie bliższej. Jego głównym zadaniem jest wspomaganie osób funkcyjnych wchodzących w skład zespołu kierowania lotami.

W pierwotnej wersji przewidywano wyposażenie terminala lotniskowego w stanowiska pracy kierownika lotów (obecnie kontrolera lotniska), nawigatora kontroli strefy bliższej (obecnie kontrolera zbliżania) i dyżurnego ewidencji lotów [30].

Z inicjatywy zespołu kontrolerów I PLM rozszerzono zestaw o stanowisko nawigatora systemu lądowania (obecnie kontrolera precyzyjnego podejścia) oraz wprowadzono pomocnicze stanowisko operatora analizy sytuacji powietrznej. Po opracowaniu koncepcji sprzężenia systemu SUPRAŚL z zautomatyzowanymi systemami rozpoznania radiolokacyjnego i wykonaniu przez WZR RAWAR urządzenia UZS 01 opracowano zasady współpracy terminala TU-20L z systemem SUPRAŚL poprzez UZS01. Ponadto dokonano