RASHOMON konstrukcja fabularna, narracja, gatunek, bohaterowie, ideologia. Akira(o)? Kurosawa 1950 Historia małżeństwa napadniętego przez bandytę widziana oczami czterech osób. Bohaterowie: mąż, żona, bandyta Tajomaru, drwal-świadek, ludzie ze świątyni, którzy słuchają opowieści drwala. Film zaczyna się gdy przy ruinach bramy RashMmon spotyka się grupa ludzi chroniących się przed deszcze. Znajduje się tam drwal, kapłan i pachołek. Drwal opowiada o tym, że niedawno znalazł na polanie ciało zamordowanego samuraja. Pojmano bandytę-mordercę i rozpoczyna sie przesłuchanie świadków: bandyty, żony, drwala ( jest także wersja ducha samuraja). Jedynymi zgodnymi faktami zdaje się być śmierć samuraja i gwałt jego żony. Ł Przekroczenie ograniczeń gatunkowych oraz zerwanie z prostymi schematami fabularnymi i jednowymiarowymi postaciami. Ł Kurosawa demitologizuje samurajską tradycję, oraz pokazuje względność prawdy poprzez subiektywną narrację (historia opowiedziana zarówno przez żonę, złodzieja, męża i drwala) komu wierzyć? żaden nie jest uprzywilejowany. KWESTIA WIARYGODNOŚCI wynika w dużej mierze z zachowań postaci i powodów, dla których kłamali, a nie z dwuznaczności formy. Po kolejnych scenach i kolejnych historiach, orientujemy się, że historie się w ogóle nie pokrywają, wręcz wykluczają się nawzajem. Jako wszechwiedzący dotąd widzowie, tracimy swoją przewagę nad bohaterami, stajemy się kolejnym sędzią, którzy wysłuchują świadków, żeby dowiedzieć się co się wydarzyło. Film mówi o relatywizmie prawdy, o tym, że prawda nigdy nie jest jedna, a ludzie nikczemni czasem nie są wiele gorsi od pozornie szlachetnych, a poza tym, niezależnie od ludzkiej nikczemności zawsze jest światełko nadziei. Przez zestawienie ze sobą 4 różnych wersji wydarzeń Kurosawa pokazuje nam, że prawdopodobnie nie istnieje taka wartość jak "obiektywna prawda" czy "jedyna prawda". Rzeczywistość jest filtrowana przez nasze zmysły oraz umysł i to, co my nazywamy "prawdą" czy tez "nieprawdą" zawsze będzie tylko wycinkiem naszej subiektywnej rzeczywistości. Wielką innowacją Kurosawy jest zburzenie dotychczasowej struktury filmowej(linearnej, gdzie wszystko miało przyczyny i skutki) i zbudowanie zupełnie nowej narracji - nielinearnej. Nowa narracja stała się narzędziem do ukazania psychologii bohaterów, ich empatii, charakteru i subiektywności, odwrotnie niż narracja, która skupiała się na przedstawieniu historii i jej zródeł. Gatunek kina samurajskie? Ale zdemitologizowane?