9588048888

ewolucję LO oraz NLO DGLAP. Wzrost funkcji struktury przy małych x kształtuje odpowiednio ich obcięte momenty w tym obszarze, a teoretyczne studia tych efektów pozwalają oszacować przyczynki do reguł sum, pochodzące z regionu niedostępnego doświadczalnie.

Celem pracy [HI] było przeniesienie idei ewolucji obciętych momentów na grunt podejścia sumującego podwójne logarytmy In² z. Człony podwójnie logarytmiczne w niesingletowej części funkcji struktury g\ lub F2 są generowane przez diagramy drabinkowe z wymianą kwarków (antykwarków) [19, 20, 21]. Ich wysumowanie dogodnie można opisać za pomocą tzw. nieodcałkowanej funkcji

f(x,Q²)

9q(x, Q²) dlnQ² '

(4.1)

gdzie q(x, Q²) oznacza funkcję rozkładu partonów. Równanie dla niesingletowej części funkcji / ma postać

1 Q²/z

..    , , \    2 a_s(Q²) f dz f dk² „(x _l9\    . _t _

/(,. <3 ) = A(») + J - J _W f    *') .    (4.2)

^x <3g

gdzie /o jest nieperturbacyjnym przyczynkiem, zależnym od wejściowej parametryzacji % ■

2 a,(Q²) f dz

fo(x) =

37T

^lI ^di^qo{z)-

(4.3)

Znalezione równania dla obciętych momentów funkcji / w tym podejściu mają postać

Q²

f"(Xmin,Q²) = /o‘W +

2 a,(Q²)

37T n

I

dk²

k²

fⁿ{Xmin,k²)

Ql

Q²/-

Q²/Xmin

+ J w(v)    J

(4.4)

c0(„    /^2^    1^ , 2cr_s(Q )

/ (X_min, Q ) = JO (Xmin ) + --

)²/Xmin

f dk²    Q² _f0 2

(4.5)

+ J %■ J J ^ln vf(y, fc²)- In x_min J ^ f°(x_min,k²)

Ql

W przypadku stałej a_s otrzymaliśmy diagonalne rozwiązanie dla n-tego obciętego momentu funkcji f(x, Q²):

'QV^(’	^l) R	(4.6)
.Ql)	1 + (R - 1) x^1^lin
Zim ~ 2^7	b(n),	(4.7)

gdzie

11