9733773880

Er.-Pin.

Fest.-Br. — Is.-Nan.

Kg.-Cc. —

Lem.

Lit. — Mol.-Ar. — Mon.-Car.— Nar.-Cal. — Ox.-Sph. — Phr. — Pot. — Q.-Fag. — Q.ro.-pe. — Rh.-Prun. — Rup.mar. — Sal.pur. Sch.-Car. — Ses.var. St.med. — Thl.rot. — Tri.-Ger. — Utr.i.-m. —

Vac.-Pic. —

wych Polski (Mirek i in. 2002). Wyjątek stanowi tu rodzaj Taraxacum_y dla którego zachowano nazwy gatunkowe obowiązujące w Roślinach polskich (Szafer i in. 1986). Wskaźniki bogactwa florystycznego.

Walor florystyczny (G£hu 1979; Loster 1985a) — jego wartość oblicza się, sumując współczynniki rzadkości (W_r) wszystkich gatunków, które występują w określonej jednostce kartogramu:

N-n

N ⁹

gdzie: N — ogólna liczba jednostek kartogramu. n — liczba jednostek kartogramu. w których gatunek występuje.

Odrębność fiorystyczna (Gfcuu 1979; Loster 1985a) jest średnią wartością współczynnika rzadkości wszystkich gatunków występujących w danej jednostce kartogramu:

gdzie: IV, — walor florystyczny. I_k — liczba gatunków w jednostce kartogramu.

Określając kategorię częstości występowania gatunków, przyjęto następującą skalę:

kategoria	określenie częstości	liczba jednostek kartogramu
I	bardzo rzadki	1—10
11	rzadki	11—50
III	niezbyt częsty	51 150
IV	częsty	151—300
V	bardzo częsty	301—500
VI	pospolity	501—660

Przyjęto taką samą przynależność gatunków do poszczególnych syntaksonów, jak w opracowaniu Konspekt flory roślin naczyniowych Wyżyny Krakowsko- Częstochowskiej (11 r bisz 2004).

Zastosowano następujące skróty:

Agr.i.-r. — Agropyretea interrnedio-repentis Al.glut.    —    Alnetea glutinosae

Amm.    —    Ammophiletea

Art.    —    Arternisietea

Asp.rup.    —    Asplenietea rupestria

Ast.tr.    —    As te re te a tri poi inni

Bet.-Ad.    —    Betulo-Adenostyletea

Bid.tr.    —    Bidentetea tripartiti

Hp.ang.    —    Kpi lobie te a angustifolii

Erico-Pinetea

Fest uco-Brometea

Isoeto-Nanojuncetea

Koelerio glaucae-Corynephore-

tea canescentis

Lemnetea

Littorelletea

Molinio-Arrhenatheretea

Mon tio-Ca rda minę te a

Nardo- Cal Inne tea

Oxycocco-Sphagnetea

Phragmitetea

Potametea

Querco-Fagetea

Que rcetea robo r i -petraeae

Rhamno-Prunetea

Ruppietea maritimae

Sa licetea p 11 rpu reae

Scheuchzerio-Caricetea fuscae

Seslerietea variae

Stellarietea mediae

Thlaspietea rotundifolii

Trifolio-Geranietea sanguinei

Utricularietea intermedio-mino-

ris

Yaccinio-Piceetea

Vio.cal. — Yioletea calaminariae.

Rośliny ciepłolubne wyróżniono na podstawie następujących kryteriów:

1)    przynależność fitosocjologiczna do klasy Fest uco-Brometea,

2)    w przypadku innych syntaksonów powszechne występowanie na badanym terenie w zbiorowiskach ciepłolubnych,

3)    wartość wskaźnika termicznego wg K. Zarzycki i in. (2002) — T> 4.

Grupa wysokościowa w przypadku gatunków górskich schodzących na niż została przedstawiona wg opracowania M. Zając (1996). Gatunki wskaźnikowe starych lasów podano wg Z. Dzwonko, S. Loster (2001).

W pracy przyjęto powszechnie stosowany w Polsce podział antropofitów wg .1. Kornasia i A. Medweckiej-Kornaś (2002), którzy wyróżniają dwie zasadnicze grupy gatunków: metafity (trwale zadomowione) oraz diafity (niezadomowione trwale). Z kolei metafity dzielą się na archeofity, które przywędrowały jeszcze przed odkryciem Ameryki, i kenollty — przybyłe już po tym historycznym wydarzeniu. Do kenofitów zaliczono również grupę 15 gatunków rodzimych dla flory Polski, które jednak na badanym terenie występują poza granicami swego zasięgu. Mają tu stanowiska