9988996238

14

Sieczkarnie dokładnego cięcia produkowane są z toporowym lub bębnowym zespołem rozdrabniającym. Ze względu na zwartą i prostą konstrukcję toporowy zespół rozdrabniający jest rozwiązaniem bardzo korzystnym pod kątem cech użytkowych. Jego charakterystycznym zespołem jest tarcza z zamocowanymi promieniowo nożami i osią obrotu ustawioną prostopadle do płaszczyzny cięcia. Oprócz prostej konstrukcji, do zalet tego zespołu należy zaliczyć również bardzo dobre rozdrobnienie materiału roślinnego i duży zasięg wyrzutu sieczki, co ułatwia jej załadunek na środki transportowe. Wadą jego jest niska przepustowość, która praktycznie zdecydowała o stosowaniu ich w maszynach zawieszanych i przyczepianych. Praca tego zespołu jest również energochłonna, gdyż w bilansie całej maszyny pobór mocy przez ten zespół może dochodzić nawet do 88% i jest on zależny od wielu czynników związanych zarówno z jego parametrami konstrukcyjnymi, właściwościami materiału roślinnego, jak i parametrami eksploatacyjnymi (Lisowski 2001). Mimo znacznych osiągnięć, związanych z wyjaśnieniem wpływu poszczególnych czynników na proces rozdrabniania materiału roślinnego, cały czas dąży się do optymalizacji parametrów roboczych zespołu oraz poszukuje nowych rozwiązań konstrukcyjnych w celu osiągnięcia lepszych efektów rozdrabniania przy jednoczesnym obniżeniu nakładów energetycznych (Kanafojski 1980, 0’Dougherty 1982, Roszkowski 1987, Savoie i in. 1989, Singh 1991, Pintara 1999, Mójta i in. 2000, Lisowski i in. 2001, Lisowski 2003).

W sieczkarniach stosuje się różne elementy wspomagające rozdrabnianie materiału roślinnego. Sąto: płytki denne, karbowane łopatki rzutnika, listwy promieniowe, kraty docinające i walce zgniatająco-rozcierające. Elementy te różnią się między sobą konstrukcją oraz sposobem oddziały wania na cząstki. Mogą one powodować docinanie, gniecenie, rozcieranie lub rozbijanie materiału roślinnego. Stosuje się elementy czynne lub bierne. W różnym stopniu wpływają one na nakłady energetyczne oraz jakość uzyskanej sieczki. Dlatego bardzo trudno jest wskazać najbardziej korzystne rozwiązanie, co potwierdza potrzebę ich poszukiwania oraz poznania zjawisk zachodzących podczas ich działania (Gieroba i Niedziółka 1988 i 1994, Valiev 1989, Przybył 1995, Dulcet 1997, Dmitrewski i in. 1998 i 2000, Mójta i in. 2000, Lisowski 2003 i 2004, Niedziółka 2004).

Obecnie brak jest spójnych badań, które pozwalałyby na usystematyzowanie wiedzy w tym zakresie. Urządzenia docinające powodują wyraźny wzrost zapotrzebowania energii, co jest przyczyną ograniczenia ich stosowania do warunków niezbędnych (Roszkowski 1987). Według innych autorów wzrost ten jest nieznaczny i zależny od wielu różnorodnych czynników. Dernedde i Peters (1976) zaprezentowali wyniki świadczące, iż zastosowanie krat docinają-cych o dużych otworach i przy małym strumieniu materiału rozdrabnianego nie tylko nie zwiększyło zapotrzebowania na nakłady energetyczne, ale dzięki temu,