"Dziady" Mickiewicza s¹ uwa¿ane za wzorcowy utwór romantyczny (czyli arcydramat), gdy¿ wykazuje siê wszelkimi wa¿nymi cechami, które s¹ typowe dla póŸniejszych utworów romantycznych;
Najwa¿niejsze s¹ to: synkretyzm rodzajowy (dramat w czêœci II, epika w opowieœciach duchów, liryka w improwizacji) oraz gatunkowy (opowiadanie, monolog, wiersz, powieœæ poetycka, komedia itp.);
Zerwanie z klasycyzmem, wi¹¿¹ce siê z odrzuceniem zasad decorum (odpowiadania stylu tematowi), trzech jednoœci (wielow¹tkowoœæ, wielomiejscowoœæ ale g³ównie w czêœci III), zmian¹ koncepcji tragizmu (nie ma fatum ponad bohaterami, brak dwóch ca³kiem równowa¿nych wartoœci, mimo to nie jest pewien swojego wyboru i ma ca³y czas niepewnoœæ, aha - nieszczêœliwie zakochany) i struktury artystycznej (akty i sceny s¹, ale nie ma, lub zmieniono podstawy istnienia chóru);
Pojawiaj¹ siê brak powi¹zañ przyczynowo skutkowych, luŸna i otwarta kompozycja, fragmentarycznoœæ, wa¿ne przemieszanie realizmu z fantastyk¹, co ma byæ kreacj¹ œwiata, w którym wspó³istniej¹ ludzie i si³y nadprzyrodzone;
Kreuje nowego, specyficznego bohatera romantycznego;
Wszystko to powoduje, ¿e "Dziady", mimo nazwania ich dramatem, s¹ niesceniczne, a to g³ównie ze wzglêdu na problemy techniczne i ma³¹ wci¹galnoœæ widza w akcjê (która jest tragicznie fragmentaryczna)