012

Fronda - Archiwum - Nr 11-12 table.main {} tr.row {} td.cell {} div.block {} div.paragraph {} .font0 { font:10.00pt "Times New Roman", serif; } #divMenu {font-family:sans-serif; font-size:10pt} #divMenu a{color:black;} #divMenu a:visited{color:#333333;} #divMenu a:hover{color:red;} self.name = 'dol' /******************************************************************************** Submitted with modifications by Jack Routledge (http://fastway.to/compute) to DynamicDrive.com Copyright (C) 1999 Thomas Brattli @ www.bratta.com This script is made by and copyrighted to Thomas Brattli This may be used freely as long as this msg is intact! This script has been featured on http://www.dynamicdrive.com ******************************************************************************** Browsercheck:*/ ie=document.all?1:0 n=document.layers?1:0 ns6=document.getElementById&&!document.all?1:0 var ltop; var tim=0; //Object constructor function makeMenu(obj,nest){ nest=(!nest) ? '':'document.'+nest+'.' if (n) this.css=eval(nest+'document.'+obj) else if (ns6) this.css=document.getElementById(obj).style else if (ie) this.css=eval(obj+'.style') this.state=1 this.go=0 if (n) this.width=this.css.document.width else if (ns6) this.width=document.getElementById(obj).offsetWidth else if (ie) this.width=eval(obj+'.offsetWidth') // this.left=b_getleft this.obj = obj + "Object"; eval(this.obj + "=this") } //Get's the top position. function b_getleft(){ if (n||ns6){ gleft=parseInt(this.css.left)} else if (ie){ gleft=eval(this.css.pixelLeft)} return gleft; } /******************************************************************************** Checking if the page is scrolled, if it is move the menu after ********************************************************************************/ function checkScrolled(){ if(!oMenu.go) { oMenu.css.top=eval(scrolled)+parseInt(ltop) oMenu.css.left=eval(scrollex)+parseInt(llef) } if(n||ns6) setTimeout('checkScrolled()',30) } /******************************************************************************** Inits the page, makes the menu object, moves it to the right place, show it ********************************************************************************/ function menuInit(){ oMenu=new makeMenu('divMenu') if (n||ns6) { scrolled="window.pageYOffset" ltop=oMenu.css.top scrollex="window.pageXOffset" llef=oMenu.css.left } else if (ie) { scrolled="document.body.scrollTop" ltop=oMenu.css.pixelTop scrollex="document.body.scrollLeft" llef=oMenu.css.pixelLeft } var sz = document.body.clientWidth; if(!sz) sz = window.innerWidth-20; oMenu.css.width=sz oMenu.css.visibility='visible' ie?window.onscroll=checkScrolled:checkScrolled(); } //Initing menu on pageload window.onload=menuInit; wynikło z mego współudziału lub zaniechania. W każdym innym przypadku przeprosiny w czyimś imieniu są obrazą ofiary, prowadzą do relatywizacji zła moralnego i niszczą jego istotnie osobowy charakter. Wyobraźmy sobie, że ktoś zabija najbliższą nam osobę, a potem zwraca się z prośbą o przebaczenie do kogoś innego. Co powiemy? Co powiemy, jeśli ten ktoś inny wybaczy złoczyńcy? Czyż nie jest to jawny akt uzurpacji? Czyż nie jest to wkroczenie w nie swoją rolę i zanegowanie osobowej winy? Żaden człowiek nie ma prawa wybaczać w czyimkolwiek imieniu! Każdy taki akt jest traktowa�niem osoby, ofiary zbrodni, jakby była czymś wymiennym, jakby prawo moralne, które oddaje w jej władzę złoczyńcę, nie istniało. Mogę chcieć być na miejscu kogoś innego, mogę wiedzieć, jak zachowałbym się na jego miejscu, ale nie mogę być nim samym! Mogę się modlić, aby ktoś ze�chciał przebaczyć, mogę go prosić, aby zdobył się na akt łaski i odpuszczenia win; mogę się modlić też o to, aby sprawca zła okazał skruchę, aby Bóg odpuścił mu wi�ny, ale sam nie mam prawa ani odpuścić winy, ani przebaczyć. Choćbym dał siebie za to w ofierze, to nie mogę przeciąć więzi łączącej ofiarę ze złoczyńcą. Jedyne, co wolno mi uczynić, to wziąć na siebie czyjąś karę, przyjąć pokutę za czyn bliźniego i w ten sposób liczyć, że sprawiedliwości stanie się zadość. Myślę, że najczęściej spotykanym błędem jest nieumiejętność odróżnienia poku�ty od skruchy. Pokuta to cierpienie, jakie człowiek dobrowolnie bierze na siebie, aby zadośćuczynić roszczeniu prawa moralnego i tym samym zetrzeć grzech. O ile skru�cha jest niezamienna, tzn. nikt nie może mnie w niej zastąpić, o tyle pokutę może wziąć na siebie nie tylko sprawca zła. Wręcz przeciwnie. To właśnie wtedy, gdy przyj�muję na siebie cierpienie za kogoś innego, odnajduję prawdziwy sens międzyludzkiej solidarności. Zdaję sobie sprawę, że każdy zły czyn jest obrazą dla świętości Sędzie�go. Rozumiem, że owa obraza może być starta tylko w jeden sposób: przez karę i cierpienie. I przyjmuję je na siebie, chociaż jestem niewinny, aby zadośćuczynić za popełnione zło. Oto najgłębszy sens mojej miłości do Boga, dla którego chcę cierpieć, i dla bliźniego, za którego gotów jestem przyjąć wyznaczoną mu karę. Dzisiaj często miesza się skruchę, przebaczenie i pokutę. Przebaczenie uważa się za automatyczne starcie win bez uwzględnienia konieczności skruchy. Miłosierdzie staje się wówczas aktem arbitralnym, faktycznym przekreśleniem sprawiedliwości. Podjęcie pokuty za kogoś przemienia się w wyrażenie w jego imieniu skruchy. Nowe zjawisko Tylko jeśli ma się to wszystko na uwadze, możemy zobaczyć dwuznaczny charak�ter dzisiejszych zbiorowych przeprosin. Uważny obserwator z pewnością dostrze�że kilka ich cech. Przede wszystkim uderza odmienność tych przeprosin w stosunku do osobowego aktu skruchy. Niejasny jest związek łączący prze- praszających i zły czyn. Jak można mniemać, nie dopuścili się go oni sami. Wręcz przeciwnie — ci, którzy przepraszają, mają zwykle jasny i negatywny stosunek do niegodziwości, za którą przepraszają. Nie bardzo zatem wiadomo, na czym ma polegać skrucha i szczery żal za grzechy. Jeśli bowiem z zasady nie można mówić o jedności między sprawcą a złym czynem, to skrucha i żal tracą swój osobowy i wyzwalający sens. Zbioro�we wyznania win odbywają się w świetle jupiterów, a przepraszający robią wie�le, by skierować na siebie uwagę świata. Wiedzą dobrze, że ich wysiłek spotka się z życzliwym przyjęciem, a najgorsze czego mogą oczekiwać, to stwierdzenia, że w dystansowaniu się od przeszłości nie poszli dość daleko. Te akty skruchy są także częste. Wydaje się, że wiążą się ze zmianą podejścia współczesnych do wartości i sposobu myślenia minionych pokoleń. Nie mają wyraźnego adresata. Zdarzają się deklaracje skruchy skierowane do Boga, do żyjących dziś ofiar, wre�szcie — do potomków ofiar, jak w wypadku przeprosin współczesnych Indian za zło wyrządzone im przez szesnastowiecznych konkwistadorów. Bardziej niż za�dośćuczynienie istotny jest tu sam gest przeprosin. Wszystkie te istotne cechy tego zjawiska świadczą o niepewności współ�czesnego człowieka. Pierwszy raz w dziejach, jak sądzę, mamy do czynienia z tak głębokim kryzysem tożsamości, zarówno narodowej, jak i religijnej. Dzisiejsi przywódcy narodów i przedstawiciele wspólnot wyznaniowych nie są w stanie unieść ciężaru przeszłości. Odziedziczone wartości i sposoby za�chowania wydają się im przestarzałe. Nie odpowiadają dzisiejszym miarom dobra i zła. U wszystkich, którzy przepraszają, w mniejszym czy większym stopniu możemy doszukać się przekonania, że dotychczasowa historia uległa zakwestionowaniu, że ludzkość znajduje się u progu nowej ery i, aby do niej wkroczyć, trzeba najpierw rozprawić się z przeszłością. Tą przeszłością, w której panował gwałt i przemoc, prześladowanie słabych i żądza silnych, niezrozumienie, nierówności, przywileje mężczyzn i dyskryminacja kobiet, potęga dużych narodów i niezmierzone cierpienia małych, chciwość imperiów i nędza ciemiężonych, ignorancja i buta. Nowym celem ludzkości ma być powszechne przestrzeganie praw człowie�ka, absolutna świętość ludzkiego życia, wyrzeczenie się przymusu i sankcji oraz zastąpienie ich dialogiem. Myślę, że większość inicjatorów przeprosin doskona�le zdaje sobie sprawę z tego, co tak krótko wyraził Karl Jaspers, gdy zajmował się kwestią winy niemieckiej za zbrodnie drugiej wojny światowej: „Poczuwając się do winy kolektywnej, czujemy też całą wielkość zadania odnowy człowieka od podstaw". To właśnie zbiorowe przeprosiny mają być pożytecznym instru�mentem w dziele „odnowy człowieka od podstaw". Tak więc mamy do czynienia dziś z nowym, ważnym i wszechobejmują-cym zjawiskiem. Warto zatem przyjrzeć się mu dokładniej. Przede wszystkim « Poprzednie [Spis treści] Następne » _uacct = "UA-3447492-1"; urchinTracker();

Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
Lesson Plan 012 Text
J 012
012 19 (4)
012 19
The Modern Dispatch 012 New Starship Class Templates

więcej podobnych podstron