uchwała 11styczeń 1999






























6

















 

















WYROK Z DNIA 24 KWIETNIA 1990 R.















(WR 116/90)



















 















Wniosek o ściganie sprawcy przestępstwa określonego w art. 212 ż 1 k.k. może złożyć niezależnie
od siebie nie tylko właściciel mienia, lecz także jego posiadacz lub
użytkownik.















 















Przewodniczący: sędzia płk J. Juszczak.















Sędziowie: ppłk E. Matwijów (sprawozdawca), ppłk A. Nowakowski (sędzia s. wojsk. – deleg.).















Prokurator Naczelnej Prokuratury Wojskowej: mjr F. Szymański.



















 













Sąd Najwyższy po rozpoznaniu w dniu 24 kwietnia 1990 r. sprawy Jarosława K. i Sławomira Ś., wobec
których na podstawie art. 361 ż 1 k.p.k. w zw. z art. 11 pkt 4 k.p.k.
nieprawomocnie umorzono postępowanie karne o czyn określony w art. 212 ż 1
k.k., z powodu rewizji, wniesionej przez prokuratora na niekorzyść
oskarżonych od wyroku Wojskowego Sądu Garnizonowego w K. z dnia 27 lutego
1990 r.,













 













zaskarżony wyrok uchylił i sprawę oskarżonych Jarosława K. i Sławomira Ś. przekazał Wojskowemu Sądowi Garnizonowemu w K. do
ponownego rozpoznania.













 















Z uzasadnienia:















 













(...) Wyrok ten zaskarżony został na niekorzyść oskarżonych rewizją prokuratora, który
podnosząc m.in. zarzut obrazy przepisu prawa materialnego – z powodu błędnego
przyjęcia przez sąd I instancji, że posiadacz rzeczy w dobrej wierze nie jest
osobą uprawnioną do złożenia wniosku o ściganie karne sprawców przestępstwa
określonego w art. 212 ż 1 k.k. (...) – na tej podstawie domagał się
uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy sądowi I instancji do
ponownego rozpoznania.











Po wysłuchaniu przedstawiciela Naczelnej Prokuratury Wojskowej, który popierał wniesioną
rewizję,











Sąd Najwyższy zważył, co następuje:











Rewizja prokuratora jest słuszna.











Już na wstępie stwierdzić należy, że decyzja sądu I instancji co do umorzenia postępowania
karnego przeciwko oskarżonym Jarosławie K. i Sławomirowi Ś. o przestępstwo
określone w art. 212 ż 1 k.k. wydana została z obrazą przepisów prawa
materialnego i przepisów postępowania, która miała wpływ na jej treść, i w
tej sytuacji nie może się ostać. Zawarty zatem w rewizji prokuratora wniosek
o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi I instancji do
ponownego rozpoznania jest całkowicie zasadny.











Jak wynika z uzasadnienia zaskarżonego wyroku, sąd I instancji stwierdziwszy, że
oskarżonym Jarosławowi K. i Sławomirowi Ś. można przypisać jedynie umyślne
uszkodzenie samochodu Fiat 126p, stanowiącego własność Ewy W., uznał, że
postępowanie o ten czyn należy umorzyć, gdyż przestępstwo to określone w art.
212 ż 1 k.k. – zgodnie z ż 3 tego przepisu – ścigane jest na wniosek
pokrzywdzonego, a w sprawie niniejszej brak wniosku o ściganie, pochodzącego
od osoby uprawnionej (art. 11 pkt 4 k.p.k.).











Zdaniem sądu I instancji do złożenia wniosku o ściganie sprawców uszkodzonego samochodu nie
jest uprawniony aktualny posiadacz i użytkownik pojazdu – Andrzej A. Skoro w
chwili popełnienia przestępstwa właścicielem pojazdu była Ewa W., to tylko
ona jest osobą pokrzywdzoną w sprawie, a tym samym uprawnioną do wyrażenia
woli co do ścigania sprawców tego przestępstwa. Ponieważ Ewa W. nie domagała
się ścigania sprawców, brak takiego wniosku – jako ujemna przesłanka
procesowa – czyni niedopuszczalnym postępowanie w niniejszej sprawie, wobec
czego należało je umorzyć.











Z przedstawionym poglądem sądu I instancji i powołaną na jego poparcie argumentacją nie można
się zgodzić, gdyż w świetle obowiązujących przepisów prawa materialnego i
procesowego pogląd ten jest nieprzekonujący.











Zgodnie z art. 40 ż 1 k.p.k. – za pokrzywdzonego uważa się osobę, której dobro prawne zostało
bezpośrednio naruszone lub zagrożone przez przestępstwo. Przedmiotem ochrony
może być nie tylko prawo własności, ale również prawo do posiadania czy też
użytkowania rzeczy.











Oskarżeni Sławomir Ś. i Jarosław K., uszkadzając umyślnie samochód Fiat 126p w tym czasie, gdy był
on w użytkowaniu Andrzeja A., naruszyli bezpośrednio nie tylko dobro prawne
właściciela tego pojazdu – Ewy W., ale również naruszyli prawa użytkownika
tego pojazdu.











Wniosek o ściganie sprawcy przestępstwa określonego w art. 212 ż 1 k.k. może – w myśl art. 212 ż
3 k.k. – złożyć niezależnie od siebie nie tylko właściciel mienia, lecz
również jego posiadacz lub użytkownik.











Przenosząc takie zapatrywania na grunt niniejszej sprawy, stwierdzić należy, że do złożenia
wniosku o pociągnięcie do odpowiedzialności karnej oskarżonych Jarosława K. i
Sławomira Ś. za uszkodzenie samochodu Fiat 126p uprawniona była nie tylko
jego właścicielka Ewa W., ale również Andrzej A., który w tym czasie był jego
użytkownikiem.











Oczywiste jest więc, że umorzenie postępowania karnego w tej sprawie na podstawie art. 11 pkt 4 k.p.k.
nastąpiło zupełnie bezpodstawnie.











Stwierdzenie to skutkuje konieczność uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy
sądowi I instancji do ponownego rozpoznania – zgodnie z żądaniem skarżącego
(...).