HTML dla bardzo początkujących, kurs sposób 1, HTML dla bardzo początkujących

HTML dla bardzo początkujących

Uwaga: Jeśli Czytelnik tego kursu jest człowiekiem bardzo zapracowanym i mającym mało czasu, zapewne ucieszy go fakt, że w zasadzie może zakończyć lekturę, przynajmniej chwilowo, po przestudiowaniu tego rozdziału. Polecam jednak sięgnięcie za jakiś czas do kursu i przyjrzenie się dodatkowym możliwościom. Na razie prezentuję w skróconej formie najważniejsze polecenia, które wystarczą do sporządzenia prostej strony. Jeśli poświęcisz jeden weekend na gruntowne przestudiowanie tego rozdziału, będziesz już webmasterem!

0x01 graphic

Edytor

Dokument HTML jest zwykłym plikiem tekstowym, w którym znajdują się polecenia HTML. Wynika stąd, że dokument taki można utworzyć za pomocą najprostszego edytora tekstów, ręcznie dodając znaczniki. Metoda taka, choć skuteczna, byłaby jednak zbyt uciążliwa. Dlatego na rynku pojawiło się już wiele specjalizowanych edytorów, które wydatnie ułatwiają konstruowanie dokumentu, wspomagając wprowadzanie poleceń. Są to zazwyczaj programy klasy shareware, aczkolwiek znajdziemy też sporo programów komercyjnych i całkowicie bezpłatnych (freeware).

W chwili obecnej (2004 rok) mamy do dyspozycji wiele polskich programów, dzięki czemu nie jest już konieczne posługiwanie się anglojęzycznymi edytorami.

Osobiście polecam używanie edytorów tekstowych, a nie graficznych, gdyż mamy wtedy lepszą kontrolę nad tworzonym dokumentem.

W środowisku Windows 95/98/ME/NT/2000/XP możesz używać m.in.:

Pajączek NxG - w tej chwili wybór numer 1 dla polskiego webmastera, program komercyjny. Oferuje wersje profesjonalną i standardową, w odmianie osobistej (do użytku niekomercyjnego) lub komercyjnej. Standardową wersję osobistą dostaniesz już za 49 zł.
Tiger98 i TigerII Millenium - komercyjny polski edytor
edHTML - polski, darmowy edytor
Website Pro - polski, darmowy edytor
Zajączek PHP - polski, darmowy edytor, z dobrą obsługą PHP
HTML-owiec - polski, darmowy program
TigerII MiniPad - darmowy notatnik, wygodny do szybkich poprawek
Kicia - kolejny darmowy edytor polskiego programisty
Extra Page - darmowy polski edytor
Snape - darmowy polski edytor
WebPager Xpress - polski edytor, darmowy - nie jest już rozwijany
ezHTML - polski edytor, także darmowy - chyba nie jest już rozwijany
HotDog - silny amerykański edytor, komercyjny
CoffeeCup HTML Editor - silny, amerykański edytor, komercyjny
HTML-Kit - bardzo silny amerykański edytor, z ogromną liczbą pluginów, darmowy
1'st Page 2000 - jeden z najpotężniejszych programów webmasterskich, darmowy
ACE HTML Editor - darmowy, anglojęzyczny edytor, z obsługą stron kodowych

Oczywiście możesz się także posłużyć graficznymi edytorami - dla początkujących polecam szczególnie darmowy edytor dołączony do Mozilli. Ponieważ jednak uczysz się języka HTML, warto się posługiwać edytorami tekstowymi.

0x01 graphic

Osnowa dokumentu

Polecenie (znacznik, tag) HTML jest specjalnym ciągiem znaków objętym nawiasami ostrymi. Gdybyśmy na przykład chcieli zaznaczyć jakiś fragment tekstu jako tytuł, moglibyśmy objąć go poleceniem <H1>treść tytułu</H1>. Wielkość liter jest obojętna - znaczniki wpisane małymi i wielkimi literami są interpretowane w ten sam sposób. Staranniej wykonane edytory HTML pozwalają nawet zdefiniować, czy polecenia HTML będą wpisywane małymi, czy wielkimi literami.

Wszystkie polecenia powinny się znaleźć w pewnych standardowych ramach. Zostało przyjęte, że dokument HTML zawiera szkielet, który stanowi osnowę dla wszystkich innych poleceń. Spotyka się wprawdzie w Internecie strony, które szkieletu nie zawierają (czasem tylko jego część), ale odradzamy taką praktykę, gdyż w pewnych okolicznościach może ona zaowocować niespodziewanymi efektami.

Cały dokument powinien być objęty parą znaczników <HTML> </HTML>. Między nimi powinna zaś się znaleźć para znaczników <HEAD> </HEAD>, która stanowi ramy dla informacji nagłówkowych. Pozostałe informacje powinny być objęte z kolei znacznikami <BODY> </BODY>. Wygląda to następująco:

0x01 graphic

<HTML>

<HEAD>informacje nagłówkowe</HEAD>

<BODY>

właściwa treść (ciało) dokumentu

</BODY>

</HTML>

0x01 graphic

Tak spreparowany szkielet jest już "bezpieczny" i nie niesie ze sobą ryzyka jakichś niespodzianek.

Gdy już wiemy, jaka jest formalna osnowa dokumentu, warto jeszcze dodać kilka użytecznych informacji.

Między znacznikami <HEAD> i </HEAD> powinno się znaleźć polecenie <TITLE> </TITLE>.

<HEAD>

<TITLE>Tytuł strony</TITLE>

</HEAD>

TITLE nie oznacza wcale tytułu na stronie. Zawarta między tymi znacznikami treść ukaże się w pasku tytułowym przeglądarki, a nie w dokumencie. Na przykład:

<HEAD>

<TITLE>Kurs języka HTML - poradnik webmastera: HTML dla bardzo początkujących</TITLE>

</HEAD>

Proszę zwrócić teraz uwagę na pasek tytułowy przeglądarki, gdzie widnieje treść "Kurs języka HTML - poradnik webmastera: HTML dla bardzo początkujących".

Drugim bardzo ważnym elementem jest informacja stronie kodowej dokumentu.

Zalecamy usilnie stosowanie strony kodowej ISO-8859-2 (czyli ISO Latin 2). Jest to międzynarodowy standard, a "przy okazji" także Polska Norma. Powinieneś sporządzać dokument w tym standardzie i zarazem opatrywać go informacją typu META. Jest ona umieszczana w ramach znaczników HEAD i wygląda następująco:

Ostatecznie więc, stosuj na początku standardową osnowę:

0x01 graphic

<HTML>

<HEAD>

<meta http-equiv="content-type" content="text/html; charset=iso-8859-2">

<TITLE>Tytuł strony</TITLE>

</HEAD>

<BODY>

właściwa treść (ciało) dokumentu

</BODY>

</HTML>

0x01 graphic

Jak uzyskać polskie znaki w edytorach?

UWAGA: czołowe polskie edytory HTML nie wymagają już stosowania odrębnych klawiatur i czcionek ekranowych, gdyż same automatycznie konwertują polskie znaki do wybranej przez nas strony kodowej.

Poniższe uwagi dotyczą głównie edytorów produkcji zachodniej.

Aby wygodnie redagować dokumenty w standardzie kodowania ISO-8859-2, należy się zaopatrzyć w czcionki w tym standardzie. Są one dostępne (czcionki TrueType) na polskiej stronie "ogonkowej", pod adresem http://www.agh.edu.pl/ogonki/pl.html. Użytkownikom edytorów dla Windows polecam darmowe czcionki ekranowe PolskieStrony i PolskieStrony2, dostępne w serwisie Polska Strona Windowsowa. Użytkownikom edytora HomeSite 2.5 (lub nowszego) należy zalecać używanie czcionki PolskieStrony2. Należy również używać nakładki klawiaturowej, która pozwala zdefiniować klawiaturę ISO, np. w pakietach Mako lub Zecer. Pakiet Zecer 2.1 zawiera nakładkę klawiaturową Polkeyb, autorstwa Andrzeja Górbiela. Nakładka pozwala zdefiniować klawiatury w trybie graficznym, choć możliwe jest to za pomocą ręcznego wpisu do pliku WIN.INI. A stąd możesz pobrać za darmo Polkeyb 2.4

Dla ułatwienia podaję treść wpisu. Wystarczy go skopiować do schowka, wstawić do sekcji [PolKeyb] w WIN.NI, zapisać plik na dysku i ponownie uruchomić Windows. Fragment WIN.INI powinien wyglądać następująco:

[PolKeyb]
settings=0 2 10 0 1 10 0

name0=ISO-8859-2
keys0=ACELNOSXZ
lower0=177,230,234,179,241,243,182,188,191
upper0=161,198,202,163,209,211,166,172,175

Darmową klawiaturę ISO można pobrać także w serwisie Polska Strona Windowsowa, czyli tam, gdzie jest czcionka ekranowa PolskieStrony.

Problem konwersji już istniejących dokumentów można załatwić "hurtowo" za pomocą specjalnych programów konwertujących. Polecamy przede wszystkim program Ogonki 97 (228 KB), Michała Jaskólskiego - Michał oferuje ją wszystkim za darmo i warto podkreślić, że jego program stał się jednym z najważniejszych narzędzi w "dziecięcym" okresie polskiego Internetu. Niezliczone tysiące osób konwertowały już nim swoje strony, dostosowując je do zalecanego standardu.

Gdy z jakichś powodów zechcesz używać w swojej witrynie internetowej strony kodowej Windows-1250 (co odradzamy), wpisz koniecznie odpowiednią informację META:

Podsumowanie:

Jeśli zechcesz stosować stronę kodową ISO-8859-2 (zalecamy), wykonaj następujące działania:

Zaopatrz się w dowolną czcionkę ekranową w standardzie ISO-8859-2, za pomocą której będziesz wyświetlać tekst dokumentu w edytorze HTML
Używaj polskiej klawiatury w standardzie ISO-8859-2
Wstaw deklarację strony kodowej ISO-8859-2 w nagłówku dokumentu

Jeśli zamierzasz stosować stronę kodową Windows-1250 (nie zalecamy)

Użyj dowolnej czcionki ekranowej w tym standardzie (jest ich sporo w Windows)
Używaj standardowej klawiatury Windows
Wstaw deklarację strony kodowej Windows-1250 w nagłówku dokumentu

Użytkownicy systemu operacyjnego Linux w ogóle nie mają problemu ze stroną kodową, gdyż system ten posługuje się międzynarodowymi standardami.

0x01 graphic

Gdy w dokumencie znajduje się para znaczników <BODY> i </BODY>, możemy zdefiniować kolor tła dokumentu. Gdybyśmy tego nie uczynili, tło będzie miało taki kolor, jaki został domyślnie przyjęty w przeglądarce WWW (zazwyczaj szary). Możemy wstawić polecenie:

przy czym "kolor" może być podany imiennie (np. red, green, black, white) lub za pomocą wartości heksadecymalnych (szesnastkowych), tak jak w przypadku koloru czcionki - #FF0000, #008000, #000000, #FFFFFF. Sugerujemy używanie wartości heksadecymalnych, jako bardziej uniwersalnych - zapoznaj się przy okazji z tabelą kolorów w naszym kursie, gdzie są w praktyczny sposób pokazane kolory i sposób ich kodowania (tabelę sporządził Paweł Stokowski).

0x01 graphic

Tytuły

W dokumentach często wprowadzamy tytuły. Służy do tego polecenie <Hn> </Hn>. Znak H oznacza header, natomiast cyfra n to stopień tytułu (mamy ich sześć). Polecenie wprowadzające tytuł stopnia pierwszego składa się ze znacznika otwierającego <H1> i zamykającego </H1>. Ten drugi zawiera dodatkowo ukośnik (ang. slash). Większość poleceń zawiera znacznik otwierający i zamykający, aczkolwiek stosuje się też polecenia zawierające jedynie znacznik otwierający. Niektóre polecenia można używać w obu postaciach, choć coraz powszechniejsze używanie stylów wymusza ostatnio bardziej rygorystyczne stosowanie znaczników zamykających (np. akapit).

Podkreślmy od razu, że znaczniki w przeglądarce WWW nie są wyświetlane. Są one jedynie interpretowane, tzn. pozwalają "w locie" formatować tekst.

Uwaga: Powszechnie używany termin "nagłówek" jest nieco mylący. Aby nie było kłopotu z rozróżnianiem tytułu i nagłówka dokumentu, przyjmujemy właśnie pojęcie "tytuł". Jest ono zresztą bardziej intuicyjne, gdyż kojarzy się z tytułami rozdziałów i podrozdziałów w obszernych dokumentach, a taka jest jego istota.

Jak wspomnieliśmy wyżej, dysponujemy sześcioma stopniami tytułów, różniącymi się w przeglądarce wielkością znaków. Wprowadzamy je za pomocą poleceń H1, H2 itd.

Tytuł stopnia pierwszego

Tytuł stopnia drugiego

Tytuł stopnia trzeciego

Tytuł stopnia czwartego

Tytuł stopnia piątego

Tytuł stopnia szóstego

0x01 graphic

Akapit i wiersz

Jak wprowadzać do dokumentu "zwykły" tekst? W zasadzie każdy tekst, który nie jest objęty specjalnym znacznikiem, jest interpretowany jako "masa tekstowa". Gdybyśmy jednak wpisali dłuższy fragment tekstu, rozdzielając w edytorze akapity za pomocą klawisza Enter, przeglądarka zignoruje znaki końca wierszy i akapitów i wyświetli jednolity blok tekstu. Aby naprawdę rozdzielić akapity, należy się posłużyć poleceniem (P = paragraph), które wstawi interlinie między poszczególne fragmenty tekstu. Zalecamy także konsekwentne stosowanie znacznika zamykającego .

Przykład:

To jest treść pierwszego akapitu

To jest treść drugiego akapitu

Niekiedy zdarza się, że chcemy przełamać tekst, nie wprowadzając przy tym znaku końca akapitu. Możemy wówczas zastosować pojedyncze polecenie , które przenosi tekst o jeden wiersz w dół, choć nie wprowadza dodatkowej interlinii.

To jest pierwszy wiersz 
To jest drugi wiersz 
To jest trzeci wiersz 
To jest czwarty wiersz

Ponadto polecenie ma jeszcze jedną zaletę. Napisanie kilku kolejnych pozwala poszerzyć pionowy odstęp między elementami.

0x01 graphic

Pozioma linia

Następnym, często spotykanym elementem jest pozioma linia, którą wstawiamy za pomocą polecenia <HR> (ang. horizontal rule). Pozwala ono wyświetlić w dokumencie poziomą linię, na szerokość całej strony, rozdzielając nią logiczne fragmenty tekstu, dzięki czemu strona jest bardziej przejrzysta. Zauważ, że w tym dokumencie bloki informacji są rozdzielane właśnie poziomymi liniami.

0x01 graphic

Wykazy

Na stronach WWW powszechnie stosuje się wykazy. Są to po prostu systematyczne wyliczenia jakichś punktów, które w przeciwieństwie do tekstu o charakterze opisowym w skondensowany sposób prezentują jakąś myśl czy zespół zagadnień. Użytkownicy edytorów tekstów spotykają się z tym elementem - np. w polskiej wersji edytora Word są one znane pod nazwą list numerowanych i list wypunktowanych.

Aby utworzyć szkielet wykazu wypunktowanego, należy użyć polecenia <UL> </UL> (ang. unordered list). W ramach szkieletu znajdą się poszczególne punkty wykazu, które wprowadzamy za pomocą polecenia <LI>

Dlaczego zajmuję się UFO?

<UL>
<LI>Uważam, że UFO istnieje</LI>
<LI>Uważam, że pozaziemskie cywilizacje mogą nam pomóc</LI>
<LI>Uważam, że należy się przygotować na spotkanie</LI>
</UL>

W efekcie uzyskamy:

Dlaczego zajmuję się UFO?

Uważam, że UFO istnieje
Uważam, że pozaziemskie cywilizacje mogą nam pomóc
Uważam, że należy się przygotować na spotkanie

Jest w zasadzie obojętne, czy użyjemy pojedynczego znacznika <LI>, czy też zastosujemy dodatkowo znacznik zamykający </LI>. Autorzy edytorów HTML stosują różne konwencje, a wynik w przeglądarce WWW w obu przypadkach jest identyczny. Generalnie jednak zaleca się zamykanie znaczników.

Gdy chcemy utworzyć wykaz numerowany, wówczas zamiast <UL> i </UL> możemy zastosować <OL> i </OL> (ang. ordered list). Uzyskamy wówczas listę numerowaną za pomocą liczebników arabskich (w dalszej części podręcznika pokażemy inne sposoby numerowania).

Uważam, że UFO istnieje
Uważam, że pozaziemskie cywilizacje mogą nam pomóc
Uważam, że należy się przygotować na spotkanie

0x01 graphic

Atrybuty czcionki

Aby tekst w przeglądarce nie wyglądał wszędzie tak samo, stosuje się dodatkowe atrybuty czcionki - pogrubienie (bold), pochylenie (italic) i podkreślenie (underlined). Atrybuty pozwalają uwypuklić jakieś fragmenty tekstu, np. nazwy za pomocą kursywy, a ważniejsze pojęcia za pomocą pogrubienia:

To jest tekst normalny

To jest tekst pogrubiony (bold)

To jest tekst pochylony (italic, kursywa)

To jest tekst podkreślony (underlined)

Efekt działania tych poleceń:

To jest tekst normalny

To jest tekst pogrubiony

To jest tekst pochylony

To jest tekst podkreślony

Choć wszystkie przeglądarki akceptują atrybuty czcionki, warto zauważyć, że np. Netscape Navigator 2 i 3 ignoruje podkreślenie, natomiast Netscape Communicator 4 już je widzi.

0x01 graphic

Odsyłacze

Charakterystyczną cechą Internetu jest obecność na stronach hipertekstowych odsyłaczy do innych stron, które znajdują się w światowej sieci. W gruncie rzeczy czytelnik dokumentu nie musi wcale wiedzieć, gdzie znajdują się te strony - ważne jest, aby miał do nich łatwy dostęp. Na tym polega istota hipertekstu - jakiś temat może być opisany za pomocą stron tworzonych przez różnych autorów, mieszkających w różnych krajach, nawet często nie znających się wzajemnie. Gdy na zbudowanych przez nich stronach znajdą się odsyłacze, ich wspólne zainteresowania zostaną zjednoczone za pomocą hipertekstu, który uczyni te strony jedną całością. Czytelnik jakiegoś dokumentu będzie po prostu za pomocą kliknięć myszką na odsyłaczach przenosić się do różnych miejsc w Internecie, skacząc np. z Polski do Japonii, z Japonii do USA, a stamtąd do Francji. Z jego punktu widzenia jest zupełnie obojętne, gdzie strony się znajdują. Dla niego ważny jest łatwy dostęp do informacji.

W tym miejscu przedstawimy dwa szczególnie ważne odsyłacze: odsyłacze do innych stron WWW i odsyłacz uruchamiający pocztę elektroniczną. Są one bowiem najpowszechniej stosowane.

Odsyłacz do innej strony jest tworzony za pomocą polecenia:

<A HREF="adres.strony.internetowej">Jakaś nazwa tej strony</A>

Przykładowy adres mógłby wyglądać następująco:

<A HREF="http://www.pcworld.pl">PC World Komputer</A>

czyli,

PC World Komputer
to tam, gdzie zarabiam na swoją miskę ryżu :-)

Ukośnik (slash) na końcu adresu wymusza wczytanie strony domyślnej, zazwyczaj o nazwie index.html (lub index.htm - zależy to od typu serwera WWW).

Uwaga: zalecamy nadawanie stronie głównej serwisu nazwy index.htm lub index.html. Jest to powszechnie przyjęta praktyka w Internecie. W ostatnich latach stosuje się także default.htm lub default.html

Na ekranie przeglądarki jest wyświetlany tekst, który znajduje się między znacznikami <A HREF="... "> i </A>. Jest on domyślnie wyświetlany na niebiesko z podkreśleniem (możemy to jednak zmienić). Gdy przesuniemy kursor myszki nad odsyłacz, w pasku stanu przeglądarki zobaczymy kryjący się pod tekstem adres internetowy. Kliknięcie na nim spowoduje skok do strony.

Zwróćmy uwagę na to, że adres internetowy jest podawany w cudzysłowie. Dla działania odsyłacza nie jest to wprawdzie absolutnie konieczne, ale wymaga tego formalna poprawność składni. Edytory HTML na ogół respektują ten wymóg (choć nie wszystkie).

Drugim ważnym odsyłaczem jest adres poczty elektronicznej. Bardzo często autorzy stron, którzy dysponują przecież zazwyczaj swoim własnym adresem, wstawiają go na stronie, prosząc o uwagi czytelnika (ale rzadko to czynią autorzy stron z informacjami dla hackerów!). Jest to dobry obyczaj, który daje czytelnikowi łatwy kontakt z autorem.

Stosujemy tutaj na przykład następujące polecenie:

<A HREF="mailto:autor@jego.adres">Imię i nazwisko</A>

Na przykład:

<A HREF="mailto:wimmer@helion.pl.">Redaktor</A>

Napis mailto daje sygnał przeglądarce WWW, że ma uruchomić pocztę elektroniczną. Navigator wywoła swój własny moduł pocztowy Mail, Internet Explorer zaś skorzysta z Outlook Express (albo np. z Outlook 98, jeśli jest on domyślnym programem pocztowym). Także i tutaj stosujmy konsekwentnie w adresie cudzysłów. Fragment w postaci:

Jeśli masz jakieś uwagi, napisz do <A HREF="mailto:wimmer@helion.pl">autora strony</A>

zostanie przedstawiony w przeglądarce następująco:

Jeśli masz jakieś uwagi, napisz do autora strony

Przesunięcie kursora myszki nad tekst "autora strony" wyświetli w pasku stanu adres poczty elektronicznej, kliknięcie myszką natomiast spowoduje uruchomienie modułu pocztowego, w którym czytelnik strony będzie mógł zredagować list do autora.

0x01 graphic

Wielkość i kolor czcionki

Gdyby autorowi strony znudził się tekst, w którym czcionka ma ten sam kolor i wielkość, zawsze może się posłużyć dodatkowymi poleceniami, zmieniającymi obie cechy. W dokumentach HTML stosuje się nieco inną definicję wielkości czcionki niż przyjęta w edytorach tekstów. Podstawowa czcionka ma wielkość 3 jednostek (nie mylić z wielkością w punktach typograficznych) i jest zazwyczaj wyświetlana w przeglądarkach WWW jako czcionka 10-12-punktowa. Przeglądarki pozwalają na ogół zdefiniować, jaka wartość punktowa odpowiada czcionce o wielkości 3. W dokumencie możemy stosować czcionkę o wielkości od 1 do 7. Im większa wartość, tym większa czcionka w przeglądarce.

Uwaga: Wielkości czcionki w przeglądarce WWW nie należy utożsamiać z wielkością czcionki, za pomocą której redagujemy tekst w edytorze HTML! Czcionka w edytorze nie ma żadnego znaczenia dla postaci strony WWW. Możemy na przykład posługiwać się czcionką System, a i tak w przeglądarce pojawią się czcionki, które definiuje sam dokument lub przeglądarka.

Oto przykłady odmiennych wielkości czcionki w przeglądarce World Wide Web.

To jest czcionka normalna
To jest czcionka o wielkości 7
To jest czcionka o wielkości 6
To jest czcionka o wielkości 5
To jest czcionka o wielkości 4
To jest czcionka o wielkości 3
To jest czcionka o wielkości 2
To jest czcionka o wielkości 1

Polecenie, które określa wielkość czcionki, ma następującą postać:

Tekst objęty definicją

x = 1...7

Gdy w taki właśnie sposób definiujemy wielkość czcionki, nadajemy jej wartość absolutną. Możemy jednak także nadać wartość relatywną, czyli względną, podając wielkość zmiany. Skoro czcionka standardowa ma wielkość 3, możemy dodać do niej co najwyżej 4 jednostki lub odjąć co najwyżej 2. Gdyby czcionka podstawowa miała wielkość 1, moglibyśmy dodać 6, ale już niczego nie moglibyśmy odejmować.

Tekst objęty definicją

Tekst objęty definicją

x = 1...6

Gdy jakiś fragment tekstu obejmiemy definicją , będzie on miał wielkość 5, gdyż dodajemy 2 jednostki do wielkości podstawowej. Gdy użyjemy polecenia , tekst będzie miał wielkość 2.

W ten sposób możemy manipulować wysokością czcionki w tekście, uwypuklając jakieś fragmenty. Jest to wygodne, gdyż możemy zmienić wielkość czcionki wewnątrz akapitu, do czego nie nadaje się definicja tytułu.

W analogiczny sposób możemy zmieniać kolor czcionki. Posługujemy się tutaj poleceniem:

Tekst objęty poleceniem

Kolory możemy definiować w postaci tradycyjnej, a więc za pomocą wartości szesnastkowych (np. kolor biały ma wartość #FFFFFF, a czarny #000000), albo za pomocą ich nazw. Wszystkie popularne przeglądarki akceptują wartości heksadecymalne (w formacie RRGGBB, gdzie RR - składowa czerwona, GG - składowa zielona, BB - składowa niebieska), aczkolwiek ich wprowadzanie wymaga wspomagania w edytorze HTML. Niektóre z edytorów pozwalają wybrać barwę za pomocą suwaków i wstawiają odpowiedni kod do edytora. Można się również posłużyć specjalnym programem do wyznaczania tych wartości - w Internecie można znaleźć kilka robiących to aplikacji.

Internet Explorer i Netscape Navigator interpretują również nazwy kolorów. Początkowo można było się posłużyć jedną z 16 barw, zaś ostatnio paleta rozszerzyła się do 256 kolorów. Najczęściej jednak przy definiowaniu koloru tekstu wystarczy 16 barw i można przyjąć, że posługiwanie się nazwami kolorów jest najwygodniejszą metodą ich definiowania, ponieważ przeglądarki Netscape i Microsoftu zdominowały rynek, więc znaczna część czytelników strony będzie widziała właściwe kolory.

Oto lista szesnastu podstawowych barw:

black silver gray white (koloru white nie widać na białym tle)

maroon red purple fuchsia

green lime olive yellow

navy blue teal aqua

0x01 graphic

Grafika na stronie

Strony WWW zawierają zwykle grafikę, która bardzo urozmaica ich czytanie - pod warunkiem oczywiście, że korzystamy z graficznego systemu operacyjnego. Niektórzy autorzy stron tak się zatracają w ozdabianiu stron, że zapominają o przepustowości łączy internetowych. Gdy czytelnik strony nie wyłączy w swojej przeglądarce funkcji wczytywania grafiki, może stracić dużo czasu i nerwów, oczekując na wczytanie tak spreparowanej strony. Na szczęście za następnym razem przeglądarka sięga do katalogu cache, gdzie gromadzą się grafiki z Internetu, co znacznie przyspieszy transmisję zawartości strony. Niemniej jednak warto z umiarem stosować graficzne ozdobniki, zwłaszcza gdy nie niosą żadnych istotnych treści.

Na stronach WWW są stosowane dwa podstawowe formaty bitowych plików graficznych - GIF i JPG (JPEG) - które są z założenia skompresowane (często nawet dziesięciokrotnie w stosunku do innych popularnych formatów), a więc zajmują znacznie mniej miejsca grafiki w innych formatach. Dzięki temu transmisja strony trwa znacznie krócej.

Grafikę możemy wprowadzić za pomocą polecenia:

W najprostszym przypadku, gdy obrazek znajduje się w tym samym katalogu co dokument, wystarczy podać jego nazwę. Gdy grafiki gromadzimy na serwerze w odrębnym katalogu, konieczne jest podanie ścieżki dostępu. Na przykład:

0x01 graphic

Co dalej?

Nie po to uczymy się języka HTML, aby bawić się nim w domu. W końcu każdy zechce wystawić swoją stronę w Internecie, aby podzielić się z innymi swoimi wiekopomnymi dokonaniami czy przemyśleniami. Dlatego trzeba sobie zapewnić miejsce na jakimś serwerze.

Możesz wykupić kilka megabajtów miejsca u dowolnego dostawcy usług internetowych, ale to oczywiście kosztuje nieco grosza. Możesz także skorzystać z jakiejś darmowej oferty - wiele polskich serwisów, w tym i portale, udostępnia miejsce na swoich serwerach.