172 , „Edukacja Alternatywna, jej założenia, koncepcje i zastosowanie w szkolnictwie


„Edukacja Alternatywna, jej założenia, koncepcje i zastosowanie w szkolnictwie.”

Plan pracy:

  1. Pojęcie Edukacji Alternatywnej

  1. Istota i założenia Edukacji Alternatywnej

  1. Założenia ogólne szkolnictwa alternatywnego

  1. Charakterystyka wybranych koncepcji alternatywnych

I Pojęcie Edukacji Alternatywnej

Aby w pełni zrozumieć zjawisko Edukacji Alternatywnej, na wstępie należałoby wyjaśnić samo jej pojęcie.

Edukacja Alternatywna to swoistego rodzaju forma opozycji wobec państwowego i sformalizowanego systemu szkolnego.

O Edukacji Alternatywnej mówimy wtedy, gdy stwarza ona wybór pomiędzy co najmniej dwiema możliwościami w sferze uczenia się człowieka.

Charakterystyczną cechą omawianej edukacji jest odrzucenie pewnych elementów tradycyjnej szkoły np.:

W tej edukacji także ważną rolę pełnią same alternatywy, które różnicują się następująco:

Edukacja Alternatywna sama w sobie jest zjawiskiem ponadnarodowym, występującym prawie we wszystkich krajach o ustroju demokratycznym lub ten ustrój dopiero budujących.

Jej obecność jest możliwa dzięki pluralizmowi i tolerancji panujących w danym kraju oraz otwartość społeczeństwa na „odmienność”, elastyczność i spontaniczność działania. Dzięki temu edukacja ta staje się trwałą, dopełniającą częścią kultury współczesnej.

II Istota i założenia Edukacji Alternatywnej

Edukacja Alternatywna żeby móc zaistnieć musi najpierw spełniać warunek negatywny poprzez rozpoznanie w obszarze swojej rzeczywistości tego, czego pedagodzy nie zamierzają kontynuować lub uwzględniać w swojej własnej działalności.

Innymi słowy edukacja ta pojawia się wówczas, gdy dotychczasowe jej rozwiązania nie sprzyjają realizacji dobru, a wręcz odwrotnie, naruszają go lub wchodzą z nim w konflikt i faktycznie sprzyjają celom dokładnie przeciwstawnym np.;

I tu właśnie nasuwa nam się kolejne pytanie dotyczące podstawowych założeń Edukacji Alternatywnej.

Do głównych założeń tejże edukacji należą :

Humanizacja edukacji mówi nam, iż każde dziecko ma indywidualną drogę rozwoju. Wychowanie i nauczanie pomaga mu w tworzeniu siebie .

Humanizacja edukacji oznacza tez pełne poznanie potrzeb i aspiracji edukacyjnych dzieci, stymulowanie ich rozwoju i ich zaspakajanie.

Wyłączne lub prawie wyłączne stosowaniem w edukacji przymusu

zewnętrznego może przybrać postać tzw „ pedagogicznej tresury”,

która jest często spotykana w państwowym systemie oświaty.

- W edukacji alternatywnej następuje zamiana funkcji programu, z funkcji realizacyjnej na funkcję interpretacyjną programu, która wykorzystuje treści programowe, bierze pod uwagę potrzeby edukacyjne dzieci oraz wspiera ich aktywność.

rozwojowych dzieci przy wykorzystaniu metod obserwacyjnych. Jej wyznacznikiem jest tzw ocena opisowa.

- W wielu koncepcjach alternatywnej edukacji podejmuje się próby odejścia od lekcyjnych form organizacyjnych szkoły na rzecz założenia, że podstawową formą organizacyjną edukacji jest dzień pracy i aktywność dzieci. Założenie to ma bardzo poważne konsekwencje. Np. w planowaniu pracy zwraca się uwagę nie na tzw „przydziały godzinowo-przedmiotowe”, ale na całościową koncepcję organizacyjną, umożliwiającą stymulację wielokierunkowej aktywności dzieci w ciągu dnia, tygodnia itp. Jest to, wbrew pozorom, istotna zmiana organizacyjnego funkcjonowania instytucji edukacyjnych.

III Założenia ogólne szkolnictwa alternatywnego.

Szkolnictwo alternatywne w stosunku do szkolnictwa tradycyjnego charakteryzuje się nieco odmiennymi propozycjami w ogólnych założeniach.

A mianowicie; cechą konstruktywną tejże szkoły jest przede wszystkim otwarcie na otaczającą rzeczywistość, nastawienie na rzeczy postępowe i twórcze, czyli takie, które pobudzają uczniów do samodzielnej, wręcz samorzutnej działalności poznawczej.

Szkoła z założenia powinna kształtować i rozwijać zainteresowania uczniów, powinna zaspakajać różnorodne potrzeby intelektualne i emocjonalne wychowanków, oprócz tego powinna stanowić filar stymulujący grupowe formy pracy, który dąży do zaszczepienia w dzieciach chęć samokształcenia.

Szkoła taka z góry powinna sprzyjać wielostronnemu rozwojowi dzieci , młodzieży i dorosłych, którzy to także w coraz to większym stopniu i szerszym zakresie musza się uczyć w sposób zinstytucjonalizowany.

Autorzy tego typu rozważań edukacyjnych nie są przekonani ,że szkoła jest „nieunikniona”, lecz wskazują, iż musi to być szkoła wolna od niedostatków czy błędów, charakteryzujących szkołę obecną.

Zaznaczają jednocześnie, że usunięcie tych błędów w szkolnictwie nie jest możliwe poprzez samo „otworzenie szkoły” lecz poprzez wdrążanie zasadniczych zmian dotychczasowego modelu pracy dydaktyczno-wychowawczej.

Według założeń szkolnictwa alternatywnego :

  1. uczeń będzie jednocześnie podmiotem i przedmiotem nauczania - uczenia się

  2. nauczyciel nie będzie postacią tak silnie eksponowaną, jak w szkole konwencjonalnej, niemniej jego rola ma nadal spore znaczenie.

  3. w szkole otwartej (tak nazywamy szkołę alternatywną) uczniowie mają szeroki, częsty i bezpośredni kontakt z rzeczywistością społeczną, przyrodnicza i kulturową. Uczą się zarówno w szkole, jak i poza nią, oprócz tego łączą naukę z pracą, w tym również z pracą zarobkową

  4. uczniowie korzystają z pomocy profesjonalnych i nieprofesjonalnych nauczycieli.

  5. ich praca odbywa się w grupach kilkuosobowych, a ponad to mają pewien wpływ na dobór treści, metod i środków nauczania -uczenia się.

W wyniku połączenia powyższych założeń i zmiany modelu dydaktyczno- wychowawczego możliwe jest stworzenie szkoły alternatywnej, która w pełni nastawiona jest na dobro wychowanka i nauczyciela, a tym samych utworzenie lepszego systemu edukacyjnego, dającego coraz to pomyślniejsze wyniki nauczania- uczenia się.

IV Charakterystyka wybranych koncepcji alternatywnych

We współczesnej pedagogice pojawiło się wiele koncepcji edukacyjnych.

Mówi się i pisze o edukacji alternatywnej, edukacji elastycznej, pedagogice humanistycznej, antypedagogice itp. Większość propagowanych koncepcji edukacyjnych opartych jest na tzw pedagogicznej orientacji na dziecko.

Na tej zasadzie swoją koncepcje oparł min Celestyn Freinet.

Celestyn Freinet - francuski nauczyciel praktyk stworzył swoją własną koncepcję alternatywną, której sednem było „Pozwól dziecku się wypowiedzieć-pozwól mu się wyrazić”

Motyw przewodni koncepcji opiera się na rozwoju dziecka, jego naturalnym sposobie bycia, poznaniu dziecka na tle jego naturalnych warunków.

W oparciu o powyższe założenia, koncepcja ta przyjęła następujące techniki, wypierając jednocześnie tradycyjne nauczanie podręcznikowe.

I tak :

Środki dydaktyczne w klasie:

Należy zaznaczyć, iż koncepcja ta jest otwarta, czyli jest w niej miejsce na nowe pomysły i środki dydaktyczne.

Nieco inny program „nowej szkoły” przedstawiła Maria Cackowska, która w swej pracy oprócz głównych założeń, zaproponowała obniżenie progu dojrzałości szkolnej o rok, zakłada nauczanie integralne w klasach 0-1, gdzie treści zebrane są wokół 3 grup tematycznych: rzeczywistości przyrodniczej, społecznej i problemów wysuwanych przez dzieci.

Praca dydaktyczna według całodziennego scenariusza ma charakter gier dydaktycznych lub zajęć badawczych i twórczych.

Główne założenia koncepcji:

Kolejne dwie koncepcje odnoszą się bezpośrednio do wychowania dziecka, ucznia, a które według poniższych uczonych wiąże się ściśle ze szkołą.

Włoska lekarka i pedagog Maria Montessori określa wychowanie jako „pomoc osobie ludzkiej w osiągnięciu przez nią niezależności” Uważa ona , iż najważniejsze w wychowaniu i nauczaniu dziecka są jego zainteresowania, a oferty płynące ze środowiska stanowią pożywkę dla jego rozwoju.

W wyniku tych przekonań stworzyła następujący schemat:

Warunki rozwoju dziecka są prawidłowe, gdy: