IV KK 258/05 - wyrok z dnia 15 listopada 2005 r.
Zachowania realizujące raz znamiona art. 197 § 1 k.k., to znowu określone w § 2 tego przepisu, a także art. 200 § 1 k.k., jeżeli są jednorodzajowe i zachowana jest tożsamość pokrzywdzonego, to wszystkie mogą wchodzić w skład czynu ciągłego (art. 12 k.k.).
V KK 271/05 - postanowienie z dnia 9 marca 2006 r.
Nawet kilkumiesięczne przedziały czasowe pomiędzy kolejnymi zachowaniami sprawcy czynu ciągłego, mogą być w określonych okolicznościach traktowane jako „krótkie odstępy czasu” w rozumieniu art. 12 k.k.
2001.11.21 uchwała SN I KZP 29/01 OSNKW 2002/1-2/2
Prawomocne skazanie za czyn ciągły (art. 12 k.k.) stoi na przeszkodzie, ze względu na treść art. 17 § 1 pkt 7 k.p.k., ponownemu postępowaniu o później ujawnione zachowania, będące elementami tego czynu, które nie były przedmiotem wcześniejszego osądzenia, niezależnie od tego, jak ma się społeczna szkodliwość nowo ujawnionych fragmentów czynu ciągłego do społecznej szkodliwości zachowań uprzednio w ramach tego czynu osądzonych.
I KZP 15/07 - z dnia 15 czerwca 2007 r. w składzie 3 sędziów na pytanie prawne Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu
Prawomocne skazanie rodzi powagę rzeczy osądzonej jedynie w takim zakresie, w jakim sąd orzekł o odpowiedzialności karnej za zachowania będące przedmiotem zarzutu. Jedynie wówczas, gdy sąd uznał, że objęte jednolitym zamiarem zachowania oskarżonego stanowią jeden czyn zabroniony w rozumieniu art. 12 k.k., zakres powagi rzeczy osądzonej wyznaczony jest ustalonym w wyroku skazującym lub warunkowo umarzającym czasem jego popełnienia.
Wyrok z dnia 05 października 2004 roku, II AKa 191/04, niepublikowane
Udzielanie środka odurzającego lub substancji psychotropowej kolejno kilku osobom, nawet w krótkich odstępach czasu i w wyniku realizacji podjętego z góry tego samego zamiaru, stanowi wielość czynów zabronionych, nie zaś jeden czyn charakteryzujący się ciągłością, o jakim mowa w art. 12 k.k. 2. W rozumieniu art. 12 k.k. z góry powzięty zamiar, to przede wszystkim zamiar jednolity, prowadzący do osiągnięcia przez sprawcę takiego samego celu poprzez jednorodne zachowania podejmowane etapowo.
Wyrok z dnia 30 października 1997 roku, II AKa 147/97, Prok. i Pr. 1999/1/25
Mimo że jeden z fragmentów czynu ciągłego przedstawia się jako dokonanie oszustwa, a drugi - jako usiłowanie oszustwa, nie byłoby wskazane powołanie w kumulatywnej kwalifikacji także art. 11 § 1 k.k. w zw. z art. 205 k.k. (obecnie art. 13 §1 k.k. w zw. z art. 286 k.k.). Postać bardziej zaawansowana pochodu przestępstwa (dokonanie) pochłania postać mniej zaawansowaną (usiłowanie).
Wyrok z dnia 26 lipca 2007 r., IV KK 153/07
Prawomocne skazanie za czyn ciągły (art.12 k.k.) stoi na przeszkodzie ze względu na treść art.17 § 1 pkt 7 k.p.k., ponownemu postępowaniu o później ujawnione zachowania będące elementami tego czynu, które nie były przedmiotem wcześniejszego osądzenia, niezależnie od tego , jak się ma społeczna szkodliwość nowo ujawnionych fragmentów czynu ciągłego do społecznej szkodliwości zachowań uprzednio osądzonych.
Przestępstwo ciągłe ma charakter jednoczynowy, co ma decydujący charakter (...) co do zakresu powagi rzeczy osądzonej, a jednocześnie wyklucza możliwość (...) rozstrzygnięcia, które miałoby w odniesieniu do tego samego czynu rozstrzygać zarówno o umorzeniu postępowania jak i jego kontynuowaniu.
Rodzajowym i bezpośrednim przedmiotem ochrony przepisów art. 58, art. 62 i art. 64, co w równej mierze dotyczy art. 59 ustawy z 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii jest zdrowie społeczne (publiczne) wobec czego, przy spełnieniu pozostałych kryteriów przestępstwa ciągłego w postaci działania w krótkich odstępach czasu i w realizacji z góry powziętego zamiaru odpłatne i nieodpłatne udzielanie różnym osobom środków odurzających może być uznane za jedno przestępstwo ciągłe przewidziane w art. 12 k.k.
V KK 179/07 - postanowienie z dnia 12 czerwca 2007 r.
1. Przyjęcie konstrukcji prawnej czynu ciągłego (art. 12 § 1 k.k.) sprawia, że w sytuacji, gdy wyniki przewodu sądowego nie stwarzają podstaw do uznania, iż oskarżony dopuścił się przestępstwa ciągłego w zakresie zarzucanym mu w akcie oskarżenia, sąd nie uniewinnia go od poszczególnych fragmentów przestępstwa ciągłego, lecz eliminując te fragmenty z opisu czynu, w uzasadnieniu wyjaśnia, dlaczego przypisany oskarżonemu czyn nie obejmuje wszystkich zarzucanych aktem oskarżenia zachowań składających się na przestępstwo ciągłe.
2. Gdy prawomocnym wyrokiem orzeczona została kara bezwzględnego pozbawienia wolności za przestępstwo popełnione w warunkach czynu ciągłego, to zgodnie z brzmieniem przepisu art. 523 § 3 k.p.k., od takiego orzeczenia oskarżycielowi nie przysługuje kasacja na niekorzyść. Wzruszenie tego orzeczenia jest możliwe tylko w drodze kasacji wniesionej przez podmiot wskazany w art. 521 k.p.k.
Wyrok z dnia 21 października 2010 r., V KK 291/10 (BPK 6/10)
Wprawdzie art. 10 § 1 k.w. zakłada możliwość odrębnego skazywania za wykroczenie i za przestępstwo, gdy czyn będący wykroczeniem wyczerpuje jednocześnie znamiona przestępstwa, ale w żadnej mierze nie można tego odnieść do sytuacji, gdy dany czyn, na który składa się kilka zachowań, z których każde wyczerpuje znamiona wykroczenia, ale z uwagi na spełnienie wymogów określonych w art. 12 k.k. stanowi jednak jeden czyn zabroniony jako przestępstwo i taktować jednocześnie każde z tych zachowań tworzące łącznie przestępstwo ciągłe także nadal jako wykroczenie. Jeżeli kilka zachowań wyczerpujących jednostkowo znamiona wykroczenia tworzy łącznie jeden czyn zabroniony będący przestępstwem ciągłym, to zachowania te tracą przymiot wykroczeń, a tym samym nie może do nich odnosić się art. 10 § 1 k.w., gdyż nie chodzi tu już o jeden czyn różnie prawnie oceniany, skoro w aspekcie prawa wykroczeń wchodzi w rachubę kilka odrębnych czynów, a na gruncie prawa karnego tylko jeden, tyle że złożony z kilku zachowań.
V KK 64/10 - wyrok z dnia 5 stycznia 2011 r. (Biuletyn SN Nr 2/11)
1. (…).
2. Istota czynu ciągłego (art. 12 k.k.) i powaga rzeczy osądzonej powodują, że nie jest możliwe prowadzenie postępowania wtedy, gdy miałoby ono dotyczyć zachowania będącego elementem i mieszczącego się w ramach czasowych czynu ciągłego, za który sprawca został prawomocnie skazany. Nie ma przy tym znaczenia, czy postępowanie miałoby się toczyć z powodu późniejszego ujawnienia takich zachowań, czy też z innego powodu, np. określonego rozstrzygnięcia sądu odwoławczego.
Wyrok z dnia 29 września 2010 r., III KK 60/10 (Biuletyn Prawa Karnego nr 7/10)
Przyjęcie kilkuletniego okresu działania skazanego ze z góry powziętym zamiarem jest możliwe, jednakże pod warunkiem krótkich, maksymalnie kilkumiesięcznych odstępów czasowych pomiędzy poszczególnymi aktami sprawczymi, pozwalającymi na wykazanie „z góry powziętego zamiaru”, zrealizowanego wobec wszystkich zindywidualizowanych, choćby w ogólnym zarysie zamierzonych zachowań. Trzeba bowiem pamiętać, że spełnione muszą być oba elementy charakteryzujące czyn ciągły, a czynnik podmiotowy w istotny sposób ogranicza wykładnię znamienia „w krótkich odstępach czasu”.
Wyrok z dnia 25 listopada 2010 r., V KK 353/10 (Biuletyn Prawa Karnego nr 9/10)
Czasem popełnienia czynu ciągłego jest okres od pierwszego zachowania składającego się na ten czyn do zakończenia ostatniego z nich. Jeżeli jednak sprawca czynu zabronionego niewymienionego w art. 10 § 2 k.k., część zachowań składających się na czyn ciągły zrealizował jako nieletni, a pozostałe zachowania po ukończeniu 17 lat, to ponosi odpowiedzialność karną tylko za te zachowania, których dopuścił się po osiągnięciu tego wieku.
Postanowienie z dnia 25 listopada 2010 r., IV KK 168/10 (Biuletyn Prawa Karnego nr 3/11)
O jedności lub wielości przestępstw (czynów zabronionych), decyduje nie tylko jedność czasu i miejsca działania, ale też liczba powstałych u sprawcy (sprawców) zamiarów.
3
ART. 12 K.K.