WYWIERANIE WPŁYWU.

Wywieranie wpływu wiąże się ściśle z kierowaniem a konkretniej z posiadaniem pewnej władzy i autorytetu.

Rozróżniamy autorytet rzeczywisty i autorytet formalny. Z człowiekiem posiadającym autorytet rzeczywisty liczą się osoby zarówno w rodzinie, w towarzystwie i w pracy. Autorytet ten zdobywa się poprzez wysokie kwalifikacje zawodowe i moralne, oraz przez poczucie odpowiedzialności w kontaktach z ludźmi. Drugi z wymienionych autorytetów związany jest z zajmowanym stanowiskiem w strukturze organizacyjnej lub społecznej.

Wskazane jest aby menadżer łączył w sobie cechy obydwu tych autorytetów.

Istnieje kilka reguł obrazujących wywieranie wpływu na innych ludzi.

Reguła atrakcyjności fizycznej związana jest ściśle z wyglądem zewnętrznym i powoduje np. iż kobiety atrakcyjne, ładne traktowane są prawie zawsze lepiej.

Reguła autorytetu oparta jest na tytułach zawodowych, naukowych, stopniach wojskowych itp. Reguła ta pokazuje iż nasze posłuszeństwo objawia się wobec osób utytułowanych, np. nauczyciel ma nad swoim uczniem większą władzę niż jego przyjaciel.

Reguła symboli statusów wskazuje na to iż większe zaufanie przypisujemy zwykle osobie dobrze, elegancko i modnie ubranej czy też osobie posiadającej samochód renomowanej marki. Takie cechy przyciągają np. potencjalnych kontrahentów którzy pragną robić interes z takimi ludźmi. Czasami jednak miewa to zgubne skutki i ludzie dają się na to nabrać.

Reguła rywalizacji o niedostępne dobra stanowi kolejny powód ulegania innej osobie lub sytuacji np. nasz rówieśnik posiada coś czego nam nie udało się dostać, wtedy stawiamy go z reguły wyżej od nas.

Żeby mieć autorytet w podległym sobie zespole trzeba:

• dostarczać zespołowi aktualnych informacji na temat:

• celów, zadań oraz sposobów ich realizacji

• alternatywnych możliwości i dodatkowych kosztów

• oczekiwanych przez siebie zachowań pracowników w określonych sytuacjach

• być nastawionym na odbiór informacji od pracowników na temat:

• poruszanych przez siebie spraw

• nieoczekiwanych wydarzeń i problemów

• oczekiwań pracowników wobec szefa (siebie)

• szanuj indywidualność swoją, ale dawaj też wyraz poszanowania indywidualności każdego pracownika

• korzystaj z zasobów tkwiących w zespole i doceniaj zdolności pracowników

KOMUNIKOWANIE SIĘ

Komunikowanie się jest podstawą wszelkich stosunków społecznych oraz uwarunkowaniem koniecznym kulturowego rozwoju ludzkości.

Komunikacja jest procesem przekazywania informacji od jednej osoby do drugiej. Skuteczna komunikacja jest procesem wysyłania wiadomości w taki sposób, by treść wiadomości odebranej była możliwie jak najbardziej zbliżona do treści wiadomości zamierzonej. Komunikowanie jest wszechobecną, ważną częścią pracy menedżera. Proces komunikowania się składa się z kodowania treści przez nadawcę i przekazywania jej jednemu lub kilku odbiorcom, którzy otrzymują wiadomość i rozszyfrowują jej treść. W procesie dwustronnego komunikowania się czynności te powtarzają się, przy czym role nadawcy i odbiorcy ulegają odwróceniu. Cały proces w dowolnym swym odcinku może zostać zakłócony przez różne czynniki.

Formy komunikacji interpersonalnej.

Komunikacja ustna—rozmowa bezpośrednia, dyskusja grupowa rozmowy telefoniczne i inne okoliczności, w których słowo mówione jest wykorzystywane do przekazywania treści.

Komunikacja pisemna—notatki, listy, sprawozdania i inne okoliczności, w których do przekazywania informacji wykorzystuje się słowo pisane.

Komunikacja interpersonalna koncentruje się na komunikacji w niewielkim gronie osób. Obie ważne formy komunikacji interpersonalnej—ustna i pisemna—wykazują charakterystyczne zalety i wady, toteż menedżer powinien starannie rozważyć jedne i drugie wybierając stosowny środek komunikacji.

Istnieje duża rozmaitość form komunikowania się w organizacji. W układzie pionowym komunikacja może odbywać się pomiędzy przełożonymi i podwładnymi, zarówno w górę jak i w dół, chociaż na ogół bardziej wskazana jest komunikacja obustronna. Komunikacja w poziomie obejmuje osoby na równorzędnych stanowiskach.

Behawioralne elementy komunikacji.

Percepcja—zestaw procesów wykorzystywanych przez ludzi w odbiorze i interpretacji informacji z otoczenia. Percepcja działa jak filtr odsiewający, informację trywialną lub niepotrzebną, czyli pozwala nam na selekcję i organizacje informacji.

Komunikacja pozawerbalna—wszelka komunikacja, która nie posługuje się słowami lub używa słów do przekazywania szerszego znaczenia niż słownikowe. Często polega ona na wyrazie twarzy, ruchach ciała, kontakcie fizycznym, gestach i intonacji.

---