INFRASTRUKTURA
Od połowy lat pięćdziesiątych jedno z zasadniczych pojęć socjologii j rozwoju gospodarczego, odnoszące się do podstawowej i wyjściowej struktury społeczeństwa. W sensie dosłownym obejmuje wszystkie urządzenia techniczne, które zapewniają należyte funkcjonowanie społeczeństwa i podtrzymują życie gospodarcze. Infrastruktura ekonomiczna (techniczno-ekonomiczna, techniczna) obejmuje: ulice, porty, drogi wodne transportu, urządzenia z dziedziny melioracji i irygacji, koleje, linie energii elektrycznej, kanalizację, wodociągi w domach mieszkalnych, telekomunikację itp. Infrastruktura społeczna obejmuje takie urządzenia usługowe dla rozwoju gospodarczo-technicznego, jak system kształcenia podstawowego i zawodowego, służbę zdrowia, instytucje życia kulturalnego, ustrój państwowy i określony porządek prawny.
Infrastruktura obejmuje więc ogół podstawowych urządzeń i instytucji użyteczności publicznej o charakterze ekonomicznym, społeczno-kulturalnym, komunikacyjnym w jakimś określonym regionie lub w państwie. W sposób właściwy mówi się o infrastrukturze ekonomicznej, społecznej i kulturalnej, w sensie szerokim także o infrastrukturze religijnej i moralnej.
Budowa infrastruktury wymaga znacznych inwestycji kapitałowych, ale zależy także od wielu czynników społeczno-kulturowych, które gwarantują racjonalne i optymalne (rentowne) wykorzystanie tych inwestycji kapitałowych w krajach zmierzających do rozwoju. Polityka społeczna w zakresie infrastruktury zmierza do zagwarantowania jej dostatecznego poziomu wraz z warunkami dla dalszego rozwoju gospodarczego i społecznego, m.in. dzięki rozbudowie systemu oświatowego, informacyjnego itp.
Kościół jako ekspert, posiadający ogromne doświadczenie w sprawach ludzkich, chociaż nie może zaofiarować technicznych rozwiązań problemu niedorozwoju jako takiego, podaje różne wskazania w zakresie problematyki postępu krajów rozwijających się (SRS, 41). W encyklice Populorum progressio program ten obejmował m.in. propozycję przemiany mentalności narodów i rządów, zmianę mechanizmów handlu międzynarodowego, przebudowę stosunków wymiany, budowę infrastruktury gospodarczej i kulturalnej, pomoc fachową, szkolenie kadr w kraju i za granicą, rozwój oświaty, służb społecznych i inne. Program przezwyciężenia opóźnienia ekonomicznego ubogich ludów, zaopatrzenia ich w infrastruktury i udzielanie pomocy w procesie uprzemysłowienia został zrealizowany tylko częściowo, a obecna sytuacja świata z punktu widzenia rozwoju daje wrażenie raczej negatywne (SRS, 13).