Radiolatarnia kierunku podejścia ILS

Anteny radiolatarni kierunku ILS

Nadajnik kierunku podejścia ILS formuje płaską pionową wiązkę radiową, która wyznacza kierunek lądowania. Zasada pracy jest podobna do VOR. Pracuje w zakresie częstotliwości 108.1 -111.9 MHz z odstępem międzykanałowym 200 kHz. Odbiornik kierunku na pokładzie statku powietrznego to ten sam odbiornik co dla VOR tylko przełączany jest zakres częstotliwości. Nadajnik kierunku ILS emituje dwie wiązki fal radiowych, zmodulowanych amplitudowo częstotliwościami 90 Hz i 150 Hz. Wiązki te nakrywają się wzdłuż przedłużenia osi drogi startowej. Głębokość modulacji wynosi 18-22 % dla ILS kategorii I i II, 19-21 % dla kategorii III. Linia kierunku jest wyznaczona równą głębokością modulacji obu sygnałów.

Nadajnik kierunku emituje również sygnał identyfikacyjny ILS: trzy znaki Morse'a poprzedzone znakiem „i”, nadawane tonem 1020 Hz (modulacja A2, głębokość 5-15 %). Techniczna dokładność wyznaczania kierunku wynosi 15 minut kątowych. Wymagany zasięg: - 25 NM w sektorze ±10°, - 12 NM w sektorze od ±10° do ±35°, - 10 NM w sektorze powyżej ±35°.

Niektóre konstrukcje radiolatarni kierunku ILS umozliwiają wysyłanie wiązek kursu tylnego (back course), zapewniającego prowadzenie po przerwanym podejściu. W takich radiolatarniach stosuje się odmienny typ anten (anteny pierścieniowe). Kierunek odejścia na drugi krąg jest od strony pierścieni.

Spotyka się działające samodzielnie nadajniki kierunku lądowania, określane jako LDA (localizer directional aid) albo SDF (simplified directional facility). Nie są one pomocami do podejścia precyzyjnego, ponieważ nie emitują sygnałów ścieżki schodzenia.

---