1.Ośrodki polityczne i kulturalne w Europie we wczesnym średniowieczu.
Średniowiecze- okres historyczny od starożytności ok. V wieku do wieku XV ( upadek Konstantynopola lub odkrycie Ameryki ) , po średniowieczu nastąpiła nowożytność.
Wieki V-VIII były w całym basenie morza śródziemnego okresem gwałtownych zmian. Doprowadziły one do powstania trzech odrębnych regionów politycznych i kulturowych: Bizancjum, państwa barbarzyńskie i świata arabskiego. Każde z nich stanowiło odrębny obszar o odmiennej gospodarce, poziomie życia, systemie politycznym, społecznym i religijnym .Związki między nimi były bardzo słabe.
1.Państwa barbarzyńskie
Ludy germańskie, które przyczyniły się do rozbicia zachodniego cesarstwa rzymskiego, usiłowały znaleźć dogodne miejsce do osiedlenia się w nim na stałe. Dlatego też wędrując po zachodnich prowincjach dawnego cesarstwa i tocząc ze sobą wojny, budowały dłużej lub krócej istniejące państwa:
kiedy |
lud |
zajęty kraj |
upadek państwa |
IV-V w.
|
Wizygoci Wandalowie
Burgundowie
Ostrogoci |
Hiszpania Afryka pół.
dolina Rodanu
Italia pół. |
podbój arabski 711r podbój bizantyjski 534 r , później arabski. podbój przez Franków 534 r. podbój bizantyjski 552 r.
|
V-Vi w. |
Frankowie |
Galia |
|
koniec VI w. |
Longobardowie |
Italia pół. |
podbici przez Franków 774 r. |
Stopniowo tez przyjmowali chrześcijaństwo. Słowianie w wieku VI podbili Bałkany, zajmując nawet tereny Grecji. I Germanie i Słowianie pozostawali w konfliktach politycznych i terytorialnych z cesarstwem bizantyjskim.
2. Arabowie
W VII i VIII wieku rozpoczynają się podboje Arabów. Opanowali oni między innymi południowe tereny dawnego imperium rzymskiego, tworząc rozległe państwa. Czynnikiem spajającym cały świat arabski była religia mahometańska, a także więzi gospodarcze i kulturalne. Nową epokę w historii Arabów otworzył Mahomet, jeden z najważniejszych reformatorów religijnych w dziejach świata. W oparciu o dwie wielkie religie żydowską i chrześcijańską utworzył on swój własny, oryginalny system religijny.( Koran- święta księga islamu). Po śmierci Mahometa, wobec tego, że prorok nie miał syna, zorganizowane przez jego państwo przeszło kolejno w ręce jego najbliższych towarzyszy, których określano mianem kalifów (następców). Centrum państwa kalifów początkowo znajdowało się, jak za życia Mahometa, w Medynie, później zostało przeniesione do syryjskiego Damaszku, a wreszcie do Bagdadu, który stał się odtąd najważniejszym i największym miastem arabskiego świata. Świat arabski był światem miast. W porównaniu z wiejską w tych wiekach Europą był o wiele bogatszy, a jego kultura bardziej weryfikowana. W całym świecie rządzonym przez kalifów upowszechnił się język arabski. Jednolitość kultury arabskiej jest tym bardziej godna podkreślenia, że składały się na nią elementy o bardzo różnym pochodzeniu. Dla arabów ważna była przede wszystkim kultura grecka, z którą mogli się zapoznać w miastach Syrii, Palestyny, Egiptu. Interesowała ich grecka filozofia, medycyna, matematyka, astronomia. Wchłaniając i upowszechniając dorobek kulturalny różnych ludów, Arabowie odegrali niezwykle ważną rolę pośredników między różnymi cywilizacjami, niekiedy bardzo od siebie odległymi.
3. Bizancjum
Na początku wschodnia część cesarstwa, oszczędzona w katastrofie V wieku była w stanie odtworzyć, przynajmniej w pewnym stopniu, swe siły militarne. Stolicą Bizancjum był Konstantynopol. Wieki VIII-IX miały decydujące znaczenie dla ukształtowania podstawowych cech kultury bizantyjskiej. Jej korzenie tkwiły w kulturze starożytności w większym stopniu, niż to można powiedzieć o kulturze średniowiecza zachodniego. W zasadzie szkoła bizantyjska pozostała szkoła typu antycznego, czytywano w niej tych samych autorów, tyle że w mniejszych dawkach . To dziedzictwo przeszłości w nowych warunkach uległo w Bizancjum głębokim przekształceniom, do czego przyczyniły się także bardzo silne ( już u schyłku starożytności) wpływy ze Wschodu.