KARNAWAŁY
Ludowe formy świąt karnawałowych
formy te niezwykle wyraźnie, wręcz pryncypialnie, różniły się od poważnych, oficjalnych (kościelnych i feudalno-państwowych) kulturowych form i ceremoniałów tym iż u podstaw ich organizacji istniał śmiech
po tamtej stronie rzeczywistości oficjalnej tworzyły się jak gdyby drugi świat i drugie życie, w którym uczestniczyli wszyscy ludzie średniowiecza, świat w którym w określonych porach po prostu żyli. Jest to szczególnego rodzaju podwójność świata
ze względu na swój namacalny, konkretno-zmysłowy charakter oraz obecność wyraźnie zabawowego elementu są blisko spokrewnione z obrazowymi formami artystycznymi , teatralno-widowiskowymi
zasadniczy karnawałowy trzon nie posiada jednak czysto artystycznej, teatralno-widowiskowej formy i w ogóle nie wchodzi w obręb sztuki. Tkwi na pograniczu sztuki i życia
karnawału się nie ogląda, w nim się żyje. Żyją w nim wszyscy, ponieważ już z założenia jest on powszechny
w czasie karnawału można żyć tylko wedle jego praw, praw karnawałowej wolności
karnawał to drugie życie ludu, zorganizowane w oparciu o pierwiastek śmiechu, to jego życie świąteczne
każde święto jest niezmiernie ważną pierwotną formą ludzkiej kultury
oficjalne święta średniowieczne były uroczystością, jako ze spoglądały wstecz, prawdy już gotowej, panującej, uchodzącej za wieczną i niezaprzeczalną. Ton oficjalnego święta mógł brzmieć tylko poważnie i monolitycznie, pierwiastek śmiechu obcy był jego naturze. Dlatego oficjalne święto popełniało zdradę wobec prawdziwej natury ludzkiego świętowania
średniowieczne święto stawało się „Janusem” o dwóch twarzach, jedna z nich spoglądała w przyszłość, śmiejąc się na pogrzebie przeszłości i teraźniejszości
jednym z obowiązkowych momentów ludowej radości świątecznej były przebrania, odnowienie odzieży i postaci społecznej
od nakładania ubrania na lewą stronę, wdziewania spodni na głowę, aż do wyboru efemerycznych królów i papieży, działa ta sama logika topograficzna: przemieścić „górę” na „dół”
ważne źródło karnawału odgrywał także folklor lokalny
Goethe sympatię i zainteresowanie dla ludowych form świątecznych oraz szczególnego typu właściwej im realistycznej symboliki przejawiał przez całe życie
Elementy karnawału wg Goethego:
pełne uwolnienie się od powagi życiowej
karnawałowe bitwy na konfetti
karnawałowe dysputy
wybór króla błaznów
scenka z udziałem ciężarnej kobiety która zaczyna rodzić, przedstawienia z udziałem ognia, odsłaniające do głębi ambiwalentny sens życzenia śmierci. Jest to w istocie jeden i ten sam dramat brzemiennej i rodzącej śmierci, w myśl zasady umrzyj i naródź się na nowo
przyjęcia na których je się mnóstwo mięsa
tłum karnawałowy jest ludową całością
nawet ścisk, fizyczny kontakt ciał ma swe znaczenie. Lud odczuwa w tym okresie swą konkretną zmysłową, materialno-cielesną jedności i wspólnotę
ciało ludu na karnawałowym placu przede wszystkim odczuwa swą jedność w czasie, Poprzez czas odczuwa swoje nieprzerwane trwanie, swą względną historyczną nieśmiertelność
wszystkie ludowe obrazy świąteczne utrwalają moment śmierci-odnowienia. Wszystkie te obrazy są do pewnego stopnia dwucielesne, wszędzie podkreśla się moment rozrodczy
karnawał za pomocą swoich obrazów, scenek, nieprzyzwoitości, aprobatywnych przekleństw, rozgrywa dramat nieśmiertelności i niezniszczalności ludu. W świecie karnawału poczucie ludowej nieśmiertelności łączy się z poczuciem względności aktualnej władzy i panującej prawdy
Karnawał równości i karnawał hierarchii
jedną z podstawowych dramatyzacji karnawału brazylijskiego jest wyostrzenie przeciwstawienia grupy i jednostki, działania zbiorowego wyznaczonego przez specyficzne kody - działaniu indywidualistycznemu i wyodrębnionemu, które przez nas jest kojarzone z działaniem wolnym
w pewnych systemach społecznych (Np. w społeczeństwie amerykańskim) życie przestaje być wyznaczane przez całość i zatraca w związku z tym swoją podstawową komplementarność. Nie ma w nim miejsca na jednostkę jako kategorię wszechobecną w systemie, jako istotę która jest „ucieleśnieniem ludzkości”
w Stanach Zjednoczonych wszelkie zabawy organizuje się według bardzo powszechnego modelu, w którym ważną rolę odgrywa ekskluzywność
Krewes - organizacje klasy wyższej, kontrolowane są przez bogatych białych, członków najbardziej zamkniętych w mieście klubów
w przypadku karnawału ulicznego (Np. Rio) ludzie idą uporządkowani przede wszystkim w tzw. bloki (blocos de samba) i szkoły samby
w Nowym Orleanie pokazy krewes są z góry ustalone i wyznaczają hierarchię, podczas gdy w Rio pokazy są konkursem
w społeczeństwie egalitarnym istnieje karnawał arystokratyczny, a w przypadku Brazylii, dokładnie na odwrót (karnawał równości) w społeczeństwie zhierarchizowanym i autorytarnym. Jest to doskonały przykład tego, że karnawał jest rytuałem, w którym obowiązuje społeczna zasada odwrócenia
w Brazylii największym lękiem napawa fakt bycia nie na swoim miejscu, bycia przemieszczonym, zwłaszcza gdy oznacza to próbę uchodzenia za kogoś kim się nie jest. W Nowym Orleanie zaś karnawał jest próbą ponownego rozróżnienia w społeczeństwie