AD. 42
Zjednoczenie Niemiec i Włoch w drugiej połowie XIX wieku.
Zjednoczenie Niemiec:
Podczas Wiosny Ludów nie powiodła się próba zjednoczenie, gdyż król odrzucił ofiarowaną mu koronę. Do zjednoczenia dążyło jednak społeczeństwo rozbitych na kilkadziesiąt państewek Niemieckich. W ciągu XIX wieku narastało w nich poczucie tożsamości narodowej na gruncie wspólnych dziejów, kultury i języka. Znaczny wzrost produkcji przemysłowej i handlu hamowały granice celne pomiędzy państwami niemieckimi. Nastąpiła więc w 1853 roku reorganizacja Związku Centralnego, obejmującego większość państw. Istniały dwie drogi zjednoczenia: pod berłem Austrii lub Prus. Jednak klęska Austrii w wojnie z koalicją francusko - włoską spowodowała, że zjednoczenie się dokonało w oparciu o Prusy. Rzecznikiem zjednoczenia się okazał minister spraw zagranicznych Prus Otto von Bisnarck, który miał tego dokonać „krwią i żelazem”. Ograniczył znacznie rolę opozycji zreorganizował armię, która stała się najnowocześniejsza w Europie ( 300 tyś. ). Głównym celem Bismarka było wyeliminowanie wpływów Austrii w Niemczech. W tym celu Prusy zawarły sojusz z Pimontem i w 1866 roku wywołały wojnę z Austrią. Wojska Pruskie zadały wielką klęskę wojskom austriackim w bitwie pod Sadową i zajęły Czechy, a nawet zagroziły Wiedniowi W 1867 roku utworzono związek Północnoniemiecki z królem Prus na czele, a jego kanclerzem został Bismark. Jedyną przeszkodą do pełnego zjednoczenia była Francja, która miała wielkie wpływy w Północnoniemieckich księstwach. W 1870 roku Bismarkowi udało się sprowokować Francję do wypowiedzenia wojny Prusom. Armia pruska rozbiła wojska nieprzyjaciela i przystąpiła do oblężenia Paryża, gdzie wybuchło powstanie obalające władzę i wprowadzającą III Republikę. Pokój z Prusami został zawarty w Frankfurcie nad Manem w 1871 roku. Prusy zyskały Lotaryngię i Alzację oraz musiały zapłacić odszkodowanie wysokości 5 mln. franków w złocie. W wyniku tych działań powstało w 1871 roku Cesarstwo Niemieckie - II Rzesza Niemiecka. W skład Rzeszy wchodziło 25 państw związkowych.
Zjednoczenie Włoch:
Na początku XIX wieku Włochy składały się z wielu małych państewek z wyjątkiem Królestwa Piemontu, Królestwa Neapolu i Państwa Kościelnego, które nadzorowane były przez papieża. Małe, włoskie państewka były pod zwierzchnictwem Francji i Austrii. Najbardziej rozwinięta część Włoch to Piemonty, czyli Królestwo Sardynii, to jednocześnie ośrodek ruchów narodowowyzwoleńczych i dążeń do zjednoczenia Włoch, pod przewodnictwem dynastii sabandskiej. Gdy na czele ruch zjednoczeniowego staną w Piemoncie jego pierwszy minister - książę Camillo Cavour ( 1810-1861 ) odniósł widoczny sukces. Zawarł on sojusz z Francją w 1858 roku i wspólnie pokonali w 1859 roku Austrię. Wtedy to większość północnych i środkowych Włoch zostało przyłączone do Piemontu, zaś za swą pomoc Francja uzyskała Niceę i Sabandię. Na południu w królestwie Obojga Sycylii wybuchł bunt, a przywódcą był Garibaldi. Wraz ze swoją armią „czerwonych koszul” w 1860 roku zorganizował wyprawę „Tysiąca” tylu miał na początku żołnierzy na Sycylię. Garibaldi obalił rząd w Sycylii i w południowych Włoszech. Jego wyprawa dotarła z Genni do Marsala, Palermo, Milaza, Catanzano i Neapol. Po zjednoczeniu tych ziem usuną się z życia publicznego. Książę Cavour zajął Państwo Kościelne z wyjątkiem Rzymu i w 1861 roku ogłosił powstanie Włoch pod władzą dynastii Sabandzkiej i rządzącej w Piemoncie ze stolicą w Turynie. Poza zjednoczonymi Włochami była tylko Wenecja pod rządami Austrii, lecz po klęsce Austrii w wojnie z Prusami w 1866 roku Wenecję przyłączono do Włoch, a Rzym broniony przez Francuzów został zajęty przez Włochy po klęsce Francji w wojnie z Prusami ( 1970 - 1971 ). Stolica została przeniesiona z Turynu do Rzymu.