BRACHIUM SAECULARE, CZYLI POMOC "RAMIENIA ŚWIECKIEGO".
Problem współdziałania "ramienia świeckiego" z kościelnymi sądami inkwizycyjnymi do dziś budzi wiele kontrowersji. Najczęstszym powodem są problemy z rozróżnieniem, gdzie kończyły się kompetencje inkwizycji, a gdzie zaczynały kompetencje "ramienia świeckiego", czyli po prostu władców i urzędników państwowych, którzy mieli wykonywać wyroki, zasądzone przez inkwizytorów. Pomoc "brachium saeculare" już w minionych wiekach ustawy państwowe gwarantowały Kościołowi. Cały aparat pomocy władzy świeckiej Kościołowi kształtował się podobnie jak sama inkwizycja etapami.
W 1198 roku król aragoński Piotr II (1196 - 1213) ogłosił, że w oznaczonym terminie heretycy mają opuścić państwo, bowiem po terminie mieli być karani konfiskatą majątku i śmiercią przez spalenie.
Cesarz Fryderyk II w 1220 roku z okazji koronacji wydał bardzo restrykcyjne prawa przeciw heretykom: człowiek podejrzany o herezję ściągał na siebie infamię (niesławę), jeżeli nie oczyścił się z zarzutów, podlegał karom, jak zatwardziały heretyk, uznany przez inkwizycję za heretyka szedł na wygnanie i tracił cały majątek. Nie było to martwe prawo, ponieważ cesarz zobowiązał pod przysięgą miasta do wypełniania owego edyktu. Posłał go też do Bolonii, by dekret uwzględniono w nauczaniu prawa. Karę śmierci przez spalenie dla zatwardziałych heretyków cesarz wprowadził w 1224 roku. Łatwo więc przekonać się, że stos nie był wcale wymysłem li tylko sędziów sądów inkwizycyjnych. W liście do arcybiskupa Alberta z Magdeburga cesarz nakazał, by heretykom, których sąd biskupi nie skazał na śmierć wyrywano język, bo obrażali nim samego Boga.
Kiedy król Aragonii Jakub I (1213 - 1276) kodyfikował w 1226 roku prawo, nie wprowadził oficjalnie do niego kary stosu, istniejącej w Hiszpanii od 1197 roku, ale jako taka pozostała. Ludwik VIII, król Francji usankcjonował wprowadzoną przez Montforta karę stosu dla heretyków.
Sobór laterański IV (1215) określił, że w każdej diecezji ma funkcjonować trybunał inkwizycyjny oraz na podstawie prawodawstwa świeckiego (przykłady wyżej) zalecił ścisłe współdziałanie władzy świeckiej z duchowną w zwalczaniu herezji.
Zauważmy, to władza świecka była zanadto skora do realizacji wyroków inkwizycji. Inkwizycja cały system kar na życiu i zdrowiu przejęła od prawa świeckiego. Duchowni musieli być częstokroć bardzo czujni, by "ramię świeckie" przy okazji zwalczania dysydentów nie realizowało własnych celów.Ddowodem na to jest fakt, że w 1286 roku papież Honoriusz IV unieważnił nazbyt surowe rozporządzenia inkwizycyjne cesarza Fryderyka II i ogłosił amnestię dla wszystkich skazanych na ich podstawie. Przypuszcza się, że samo ustanowienie inkwizycji papieskiej miało między innymi zapobiec wykorzystywaniu postępowania inkwizycyjnego do prywatnych celów władzy świeckiej.
W wyniku współdziałania Kościoła i władzy świeckiej ostatnia twierdza katarów Montsegur upadła w 1244 roku.