LABO7, Rok akademicki 1994/95


Rok akademicki 1994/95

Laboratorium z fizyki

Nr ćwiczenia: 43

Badanie długości widma za pomocą spektroskopu

Wydział: Elektronika

Kierunek: El. i telek.

Grupa: III

Paweł Kordowiecki

Data wykonania

30.11.1994 rok

Ocena

Data zaliczenia

Podpis

T

S

1. Zasada pomiaru

Celem ćwiczenia była obserwacja widma liniowego za pomocą spektroskopu, wykreślenie krzywej dyspersji i pomiarów długości fal prążków widmowych.

Przebieg ćwiczenia był następujący:

1. Źródło światła o znanych długościach fal (rurka Pl*ckera nalełniona helem) mocujemy na statywie przed szczelinką kolimatora spektroskopu i łączymy ze źródłem napięcia (∼500V).

2. Przy ustalonym, skrajnym położeniu lunetki, odpowiadającym najmniejszemu kątowi odchylenia, należy uzskać ostry obraz prążków widmowych. Regulację ostrości obrazu prążków otrzymujemy przy szerszej szczelinie ok. 1mm, a po ustaleniu ostrości, szerokość szczeliny zmniejszamy, tak, aby prążki widmowe były możliwie wąski, lecz dobrze widoczne.

3. Oświetlamy skalę i tak ustawiamy jej tubus, aby skala była dobrze widoczna w okularze lunety. Regulujemy położenie skali względem soczewki tubusa, wsuwając lub wysuwając jej oprawkę w tubusie, aby obraz w skali był ostry i leżał w płaszczyźnie linii widmowych widocznych w okularze.

4. Odczytujemy położenie linii widmowych o znanych długościach fal, naprowadzając pionową linię widoczną na środek prążka i odczytujemy jego położenie na tle skali.

Widmo helu w części widzialnej składa się z następujących prążków, których długości fal wykorzystujemy przy cechowaniu spektroskopu:

1. 706.6 nm - prążek ciemno-czerwony

2. 667.8 nm - prążek czerwony

3. 587.6 nm - prążek żółty

4. 501.6 nm - prążek zielony

5. 492.2 nm - prążek zielony (słabo widoczny)

6. 471.3 nm - prążek niebiesko-zielony

7. 447.1 nm - prążek fioletowy

Położenie tych prążków zapisujemy w tabeli, która posłuży do narysowania krzywej dyspersji spektroskopu.

5. Przed szczeliną spektroskopu ustawiamy następną rurkę Pl*ckera wypełniona neonem, a następnie wodorem. Odczytujemy położenia kilku wyraźnych prążków widmowych tych gazów. Wyniki notujemy w tabeli.

6. Serir widmową dla wodoru określamy ze wzoru:

z = 1

n, m - orbity elektronu w stanie więcej i mniej wzbudzonym

- stała Rydberga

Dla n = 1 i m = 2,3,... jest to seria widmowa Lymana

Dla n = 2 i m = 3,4,... jest to seria widmowa Belemera

Dla n = 3 i m = 4,5,... jest to seria widmowa Paschena

Dla n = 4 i m = 5,6,... jest to seria widmowa Breckefta

Dla n = 5 i m = 6,7,... jest to seria widmowa Pfunda

Dla n = 6 i m = 7,8,... jest to seria widmowa Humphreysa

2. Schemat układu pomiarowego

Ż - źródło promieniowania

Sz - szczelina

P - pryzmat

S - skala

E - ekran (obraz w lunecie)

3. Ocena dokładności pojedynczych pomiarów

Błąd wyznaczenia działki na skali Δs = 0.1

4. Tabele pomiarowe

Tabelak określająca krzywą dyspersjyjną dla naszego układu. wzorcowe długości fali są to długości fali są to długości emitowane przez hel.

s [dz]

0.5

1.7

5.3

11.8

12.7

15.4

18.8

λ [nm]

706.5

667.8

587.6

501.6

492.2

471.3

447.1

Tabela widma wodoru

s [dz]

5.1

7.4

λ [nm]

609.0

549.0

Δλ [nm]

0.6

1.0

Tabela widma neonu

s [dz]

λ [nm]

Δλ [nm]

2.2

686.0

0.2

2.4

6.79.0

0.5

2.8

663.0

0.6

3.1

655.0

0.6

3.4

644.0

0.8

4.0

626.0

0.9

4.2

620.0

0.9

4.5

610.0

1.0

5.0

597.0

1.2

5.5

584.0

1.2

6.0

572.0

1.3

8.4

518.0

1.3

8.9

508.0

1.3

10.1

489.0

1.3

10.4

484.0

1.4

10.8

478.0

1.4

11.2

474.0

1.6

13.5

453.0

1.9

5. Przykładowe obliczenia wyników pomiarów wielkości złożonej

Wyznaczenie serii widmowej dla wodoru:

z - liczba atomowa (z=1)

- stała Rydberga


Dla n = 1 i m = 2,3,... (seria Lymana)

λ12 = 91.15*10-9*4/3 = 121.5 nm

λ1 = 91.15*10-9*1 = 91.1 nm

Nasza seria nie zawiera się w serii Lymana

Dla n = 2 i m = 3,4,5,... (seria Balmera)

λ23 = 91.15*10-9 * 36/4 = 656.9 nm

λ24 = 486.6 nm

λ25 = 434.5 nm

λ2 = 364.6 nm

Nasze linie widmowe wodoru odpowiadają serii Balmera, ponieważ:

HL = (609.0 ± 0.6) nm ≈ λ23

HB = (549.0 ± 1.0) nm ≈ λ24

Linii λ25 nie zaobserwowano.

6. Rachunek błędów

Błąd Δλ ze względu na to, że λ nie zmienia się według nieskomplikowanego wzoru w stosunku do działki s, Δλ trzeba oszacować graficznie. dla wzorcowego widma wykonujemy pomiary, które określają nam krzywą dyspersji. D można określić:

Dla konkretnego punktu można wyznaczyć z wykresu s=f(λ) wartość D, którą może być wartość współczynnika prostej stycznej do wykresu w tym punkcie (albo w przybliżeniu wartość współczynnika kierunkowego prostej przechodzącej przez dwa punkty należące do wykresu między którymi jest dany punkt).

Dla neonu s = 10.8 Δλ = 484 nm

D = 0.08

Δs = 0.1 dz

Δλ = 1.3 nm

7. Zestawienie wyników pomiarów

Zestawienie wyników pomiarów jest w tabelkach pomiarowych (pkt 4).

8. Uwagi i wnioski

Widmo liniowe wodoru w naszym doświadczeniu było bardzo niewyraźne i przy tym wiele prążków nie było charakterystyczne dla wodoru jednoatomowego, które zostały odrzucowne przy robieniu tabelki.



Wyszukiwarka