2001.04.18 postanow. s.apel. U II AKz 180/01 OSA 2001/10/64
w Katowicach
Dla prawidłowej oceny stopnia prawdopodobieństwa popełnienia przez sprawcę ponownie czynu zabronionego o znacznym stopniu społecznej szkodliwości, niezbędnym jest, poza specjalistyczną opinią biegłych lekarzy psychiatrów, wypowiadających się w tej kwestii, także dokonanie analizy tego prawdopodobieństwa z uwzględnieniem dotychczasowej linii życia sprawcy, jego uprzedniej karalności oraz obecnej sytuacji życiowej, połączonej z prognozowaniem możliwości zaistnienia okoliczności i warunków sprzyjających zaprzestaniu leczenia i ewentualnością popełnienia przestępstwa. Zawężenie zaś oceny wyłącznie do oceny dokonanej przez lekarzy psychiatrów nie jest pełną oceną istniejącej prognozy, na którą - poza stanem zdrowia sprawcy - nakładają się także inne czynniki życiowe i społeczne.
2000.12.06 postanow. s.apel. II AKz 460/00 KZS 2000/12/26
w Krakowie (niezbędność)
Skoro sprawca czynu zabronionego jest bezkrytyczny do własnych wcześniejszych doznań psychotycznych, nie dostrzega potrzeby leczenia się i nie zamierza się leczyć po zwolnieniu ze szpitala, to wysokie jest prawdopodobieństwo popełnienia przezeń czynu podobnego do tego, który jest podstawą internowania go. W takich warunkach wielce prawdopodobny jest bowiem nawrót jego choroby i z niej płynących zachowań agresywnych.
2001.11.30 postanow. s.apel. II AKz 468/01 KZS 2001/12/27
w Krakowie (niezbędność)
Gdy podejrzany uchylał się od stawiennictwa w szpitalu, w którym go umieszczono w ramach środka zabezpieczającego, wątpliwe jest - gdyby go uwolnić - czy leczyłby się systematycznie i zażywał lekarstwa, co jest warunkiem jego zdrowia psychicznego.
1999.10.28 postanow. s.apel. II AKz 169/99 OSA 2000/6/46
w Białymstoku
Przepis art. 93 k.k. formułuje regułę ogólną stosowania środków zabezpieczających, polegających na umieszczeniu sprawcy w zakładzie zamkniętym, odpowiadającą analogicznej zasadzie dotyczącej stosowania kary bezwzględnego pozbawienia wolności w art. 58 § 1 k.k., co wynika jednoznacznie ze sformułowania "tylko wtedy..." zawartego w tym przepisie. Niezbędne zatem staje się wykazanie przesłanek, które w konkretnej sprawie decydują o potrzebie sięgania po ten ostateczny środek.
2000.01.19 postanow. s.apel. II AKo 4/00 Prok.i Pr. 2000/7-8/29
w Katowicach
Nie czyni zadość wysłuchaniu lekarzy psychiatrów w rozumieniu art. 93 k.k. wysłuchanie tylko jednego z nich, nawet wówczas, gdy oświadczy on, iż składa opinię uzupełniającą w imieniu obu biegłych tej specjalności, a drugi z biegłych psychiatrów uczestniczących w wydaniu opinii pisemnej, obecny na rozprawie głównej, nie ustosunkuje się do opinii uzupełniającej, w zakresie niezbędnym dla sądu do wydania prawidłowego orzeczenia o zastosowanie środka zabezpieczającego.
II KK 286/12 - wyrok z dnia 20 listopada 2012 r. (Biuletyn SN Nr 2/13)
1. Przepis art. 93 k.k. ma charakter ogólnej normy gwarancyjnej, stosowanej do wszystkich środków zabezpieczających i nie może stanowić samodzielnej podstawy ich stosowania, w oderwaniu od poszczególnych sytuacji, określonych w kolejnych przepisach Rozdziału X Kodeksu karnego.
2. „Skierowanie na leczenie ambulatoryjne”, o którym mowa w przepisie art. 93 k.k., związane jest ze szczegółowymi przesłankami przewidzianymi w przepisach art. 95a § 1 i § 1a k.k., a więc wówczas, gdy została orzeczona kara pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania.
2
ART. 93 K.K.