Niemcy
System wyborczy w Niemczech jest systemem mieszanym. Stanowi on połączenie zasady większości i proporcjonalności. Połowa składu izby (obecnie 299 deputowanych) wybierana jest w okręgach jednomandatowych, gdzie mandat otrzymuje ten kandydat, który osiągnął większość względną (czyli dostał więcej głosów niż jego konkurenci). Pozostała połowa składu (również 299 deputowanych) izby pochodzi natomiast z list partyjnych, przygotowywanych przez poszczególne partie dla każdego kraju związkowego. W wyborach każdy wyborca dysponuje dwoma głosami - jeden oddaje na indywidualnego kandydata w okręgu wyborczym, natomiast drugi - na listę partyjną.
Parlament związkowy
Parlament RFN składa się z dwóch izb:
Izby Związku (niem. Bundestag) - będącej reprezentacją ogólnopaństwową, zasiadają w niej deputowani wybierani w wyborach przeprowadzanych na terenie całej republiki federalnej,
Rady Związkowej (niem. Bundesrat) - składającej się z delegatów rządów poszczególnych krajów związkowych
struktura
Władzą ustawodawczą jest Bundestag wraz z drugą izbą Radą Federalną Niemiec (Bundesrat).
Bundestag (pełna nazwa Deutscher Bundestag) jest to druga obok Bundesratu (Rady Federalnej) izba parlamentu Niemiec. Pierwsza kadencja Bundestagu rozpoczęła się 7 września 1949 roku. Od 1999 siedzibą jest budynek Reichstagu w Berlinie. Ustawowa liczba posłów wynosi obecnie 598 osób (od 2002 roku), ale liczba ta może się zwiększać o tzw. mandaty nadliczbowe (dodatkowe, nadwyżkowe). Liczba posłów obecnej, XVI kadencji wynosi 614. Skład Bundestagu jest ustalany co cztery lata na podstawie powszechnych, równych, bezpośrednich, wolnych wyborów, w głosowaniu tajnym.
Rada Federalna Niemiec ( Bundesrat), jako konstytucyjne przedstawicielstwo krajów związkowych, jest w Niemczech, obok Bundestagu, izbą parlamentu. Każdy z 16 krajów związkowych ma, zależnie od liczby mieszkańców od trzech do sześciu głosów, które muszą być oddawane jednolicie. Uprawnieni do głosowania członkowie Rady muszą być członkami z prawem głosu odpowiedniego rządu krajowego. Ustawy uchwalone przez Bundestag wymagają akceptacji Rady, jeśli mają związek z suwerennością kraju związkowego lub jeśli instytucje krajów związkowych mają udział w ich realizacji. Liczy 68 członków.
Prezydent:
Sposób powoływania
Prezydent federalny wybierany jest przez Zgromadzenie Federalne, które tworzą deputowani do Bundestagu i taka sama liczba deputowanych do parlamentów krajowych. Decyzja musi zapaść bezwzględną większością głosów ustawowej liczby członków Zgromadzenia. Dopuszczalne są dwie tury głosowania, jeżeli żadna z nich nie wypadnie dla któregoś z kandydatów pomyślnie, przeprowadza się trzecie głosowanie, w którym decyduje większość zwykła. Kadencja trwa 5 lat, bezpośrednio prezydent może sprawować swój urząd przez dwie kadencje, co oznacza, że istnieje możliwość kolejnego wyboru w przyszłości.
Obowiązki i kompetencje
Akty normatywne wydawane przez prezydenta to zarządzenia, dekrety lub obwieszczenia. Do jego uprawnień należy także wykonywanie prawa łaski w przypadkach indywidualnych. Prezydent reprezentuje RFN w stosunkach zewnętrznych, zawiera i ratyfikuje umowy międzynarodowe, mianuje i odwołuje sędziów związkowych. Nie posiada on jednak inicjatywy ustawodawczej, dysponuje jedynie prawem weta ustawodawczego. Nie ma także prawa wydawania rozporządzeń z mocą ustawy. To zadanie zostało powierzone szefowi kancelarii prezydenta (Federalnego Urzędu Prezydialnego) w randze sekretarza stanu. Jeśli prezydentowi nie odpowiada kandydatura kanclerza, może rozwiązać parlament. Posiada prawo mianowania ambasadorów i konsuli.
Rząd:
Sposób powoływania
KANCLERZ
Sposób wyboru kanclerza i udział w tym akcie prezydenta i Parlamentu Związkowego został określony szczegółowo w Konstytucji. Parlament Związkowy wybiera kanclerza na wniosek prezydenta bezwzględną większością głosów. Jeżeli zaproponowany przez prezydenta kandydat nie uzyska w Parlamencie Związkowym wymaganej większości głosów, prawo prezydenta do przedstawienia kandydata na kanclerza wygasa i Parlament Związkowy może przystąpić do wyborów z własnej inicjatywy, także bezwzględną większością głosów. Jeżeli Parlament Związkowy w określonym konstytucyjnie terminie 14 dni nie dokona wyboru kanclerza bezwzględną większością głosów, może przystąpić do wyboru kanclerza zwykłą większością głosów (tzw. Kanclerz mniejszości).
Do podstawowych kompetencji kanclerza należy prawo określania składu rządu. Wprawdzie formalnie członków rządu mianuje i odwołuje prezydent, jednakże czyni on to na wniosek kanclerza. W doktrynie niemieckiej przeważa pogląd, iż prezydent jest związany wnioskiem kanclerza i nie może odmówić nominacji ministra zgłoszonego we wniosku. Konstytucja pozbawia Parlament Związkowy jakiegokolwiek instytucjonalnego wpływu na wybór ministrów przez kanclerza Ministrowie nie musza posiadać zaufania parlamentu, nie maja tez prawnego obowiązku ustąpienia w przypadku gdyby parlament, wykorzystując milczenie ustawy zasadniczej, wyraził im wotum nieufności. W praktyce decydującą role przy powoływaniu rządu odgrywają ograniczenia organizacyjne i polityczne. Rząd musi być z jednej strony dostosowany do rozbudowanej ingerencji państwa w życie gospodarcze i społeczne, z drugiej zaś uwzględniać aktualny układ personalno-polityczny w łonie partii (czy koalicji partyjnej).
Obowiązki i kompetencje
Pracami rządu kieruje kanclerz. Ustala on wytyczne polityki i jest za nie odpowiedzialny. Takie uregulowanie pozycji kanclerza ma doniośle konsekwencje. Jeżeli wyłącznie kanclerz ponosi odpowiedzialność parlamentarna za całość działalności rządowej, to nie mogą istnieć sfery tej działalności wyłączone z zakresu jego ingerencji. Konstytucja podporządkowuje ministrów kanclerzowi, stanowiąc iż kierują swoimi resortami samodzielnie, ale w ramach wytycznych kanclerza. W RFN klasyczny typ odpowiedzialności przewidziany jest jedynie w stosunku do kanclerza. Konstytucja przyjmuje instytucje tzw. konstruktywnego wotum nieufności, polegająca na tym, ze parlament może wyrazić kanclerzowi wotum nieufności tylko wówczas, gdy jednocześnie dokona wyboru jego następcy glosami bezwzględnej większości swych członków. Założeniem tego rozwiązania było dążenie do zlikwidowania kryzysów rządowych.
Silna pozycja kanclerza wiąże się z jego prawem do ustalania wytycznych, przede wszystkim w zakresie polityki rządu. W ramach tych wytycznych ministrowie federalni kierują swoimi resortami samodzielnie i na własną odpowiedzialność. W praktyce politycznej kanclerz stojący na czele rządu koalicyjnego musi również uwzględniać uzgodnienia koalicyjne. Nie bez racji niemiecki system rządowy określany jest mianem demokracji kanclerskiej
Wyszukiwarka