Teoria.
Ze względu na właściwości magnetyczne materiały można podzielić na pięć grup : ferromagnetyki, diamagnetyki, paramagnetyki, antyferromagnetyki i ferrimagnetyki.
Magnetyczne właściwości są zdeterminowane magnetycznymi właściwościami elektronów. Efekt diamagnetyzmu polega na tym że pole zewnętrzne indukuje dodatkowy moment magnetyczny o kierunku przeciwnym do pola. Efekt ten nie jest silny i w pewnych materiałach może być przytłumiony przez inne zjawisko zwane paramagnetyzmem. Materiały diamagnetyczne i paramagnetyczne posiadają słabe własności magnetyczne, których wykrycie wymaga czułych metod pomiarowych. Właściwości ferromagnatyczne występują tyko w materiałach, które mają budowę krystaliczną, natomiast atomy muszą posiadać nie skompensowane spinowe momenty elektronowe. Materiały ferrytowe można stosować w obwodach wielkiej częstotliwości jako że występuje duża rezystywność. Po umieszczeniu próbki materiału ferromagnetycznego w polu magnetycznym którego natężenie wzrasta od zera obserwujemy najpierw wzrost domen zgodnych z kierunkiem pola, później następuje skokowa orientacja domen, czemu silny wzrost indukcji. Gdy natężenie pola obniżymy do zera, obrót niektórych domen jest już niemożliwy. To zjawisko jest bezpośrednią przyczyną powstania pętli histerezy. Przemagnesowując próbkę w polu przemiennym możemy otrzymać całą rodzinę pętli, w zależności od maksymalnych wartości pola. Zjawiskom odpowiedzialnym za powstanie pętli histerezy towarzyszy strata energii, strata ta jest równa wewnętrznej powierzchni pętli histerezy. Pomiary charakterystyk określających właściwości materiałów magnetycznych przeprowadzane są w warunkach statycznych i dynamicznych. W Obwodach magnetycznych prądu przemiennego istotne znaczenie ma dynamiczna krzywa magnesowania i dynamiczna pętla histerezy. Krzywe statyczne nie uwzględniają strat z prądów wirowych oraz z opóźnienia magnetycznego.