Jak świat światem z zębami zawsze były kłopoty. Trudno powiedzieć, jak homo sapiens radził sobie z ich bólem, ale wykopaliska archeologiczne dowiodły, że z pewnością używał wykałaczki. Starożytni Rzymianie myli zęby proszkiem sporządzonym z jelenich rogów, solą, a nawet arszenikiem. W Mezopotamii zaś płukano usta mieszankami opium i mandragory. „Szczotkowano” też zęby, żując gałązki wierzby, pocierając je niedojrzałymi jabłkami, poziomkami albo lnianym płótnem.
Dawniej myto zęby węglem drzewnym i wodą, musisz rozetrzeć węgiel na szczoteczce i zwyczajnie „umyć” zęby, potem dokładnie wypłukać usta. Takie mycie usuwało kamień i zabarwienia.
Do szczotkowania zębów wykorzystać można również sproszkowanego suszu z ziół, np. szałwi, mięty, pięciornika. Z wszystkich wymienionych roślin można zrobić też płukankę do ust.