Miejsce dydaktyki w naukach o wychowaniu.

W naukach społecznych twierdzenia maja charakter

probabilistyczny- nie ma pewników, przyjmujemy

z doza prawdopodobieństwa do nauk społecznych

zaliczamy: filozofie, psychologie, socjologie,

pedagogikę itd. wśród nauk pedagogicznych

możemy wyróżnić np. teorie organizacji szkolnictwa,

pedagogikę ogólna, teorie wychowania i teorie

nauczania i uczenia się, czyli dydaktykę ogólna.

Dydaktyka dzieli się na nauki szczegółowe.

ISTOTA KORELACJI TREŚCI KSZTAŁCENIA:
Korelacja w nauczaniu to łączenie ze sobą treści należących

do różnych przedmiotów nauczania; merytoryczne wiązanie

ich w układy integrujące

Efektywne wykorzystywanie tego cennego zabiegu w praktyce

pedagogicznej może być różnorodne. Istnieje korelacja

międzyprzedmiotowa i wewnątrzprzedmiotowa, czynna i bierna,

synchroniczna i asynchroniczna oraz częściowa i całkowita

. Inny podział wyróżnia trzy rodzaje.

Korelacja polegająca na dostarczaniu przez jeden przedmiot

podbudowy dla innego. Istnieć może też korelacja opierająca

się na porównywaniu, uzupełnianiu i rozszerzaniu wiadomości

oraz taka, która stanowi zastosowanie wiadomości z różnych

dziedzin wiedzy dla usprawnienia działania.

Dydaktyka, z jednej strony, zabiega i poleca korelację, lecz

jednocześnie zdaje sobie sprawę z istnienia zasadniczych

przeszkód w jej praktycznym stosowaniu. Niemożliwe jest

zniesienie granic między poszczególnymi naukami i

odpowiadającymi im przedmiotami. Poza tym programy nauczania

zbudowane są często na różnych zasadach. W praktyce więc

istnieją granice korelacji i jej znacznie ograniczony zakres

Mimo tych minusów, ze względu na znaczne korzyści płynące

dla ucznia, ta dydaktyczna zasada, która czeka na swój renesans

znalazła swoje uzasadnienie w reformowanej szkole.

W drugim etapie kształcenia nie zrezygnowano z nauczania

przedmiotowego a jedynie połączono część z nich w bloki:

humanistyczny i przyrodniczy, przy wzajemnej koordynacji

doboru tematyki, także z przedmiotami pozostającymi poza

blokami. Stanowią one integralny składnik całego programu

dla klas IV-VI, i w swoich treściach nawiązują do głównych

haseł poszczególnych bloków tematycznych służąc również

realizacji licznych celów Idea korelacji wymuszona została

również poprzez fakt , iż za realizację treści ścieżek

edukacyjnych mają odpowiadać nauczyciele wszystkich

przedmiotów. Skuteczna korelacja nie będzie możliwa bez

harmonijnej kooperacji zespołu ludzi chcących ze sobą współpracować.

PSYCHOLOGICZNE UZASADNIENIE

STOSOWANIA ŚRODKÓW DYDAKT.

W PROCESIE KSZTAŁCENIA:

Środki dydaktyczne są to przedmioty

materialne, które dostarczają uczniom

określonych bodźców oddziałujących na

ich wzrok, słuch, dotyk itd. Ułatwiają im

bezpośrednie i pośrednie poznanie

rzeczywistości, dzięki czemu usprawniają

proces nauczania-uczenia się. Środki dydaktyczne:

wspomagające myślenie uczniów, ułatwiają im

analizę syntezę i porównywanie poznawanych

zjawisk i rzeczy, ułatwiają im formułowanie

określonych uogólnień. Środki są pomocnicze

w zakresie: zaznajamianie uczniów z nowym

materiałem, kształtowanie u dzieci i młodzieży

pozytywnych motywów uczenia się, kształcenie

dorosłych w drodze studiów zaocznych,

pobudzają do aktywności poznawczej, kontroli

i oceny wyników nauczania

NAUCZANIE I UCZENIE SIĘ JEDNOSTKOWE:

Nauczanie jednostkowe jest najstarszą formą organizacyjną

procesu nauczania. Polega ona na tym, że uczeń realizuje

określone zadania dydaktyczne indywidualnie, korzystając

przy tym z bezpośredniej lub pośredniej pomocy nauczyciela,

np. korepetycje. Zalety bezpośredniego nauczania jednostkowego:

umożliwia pełną indywidualizację treści i tempa pracy do

możliwości ucznia, nie dopuszcza do powstawania błędów,

uczeń jest stale czynny, opanowuje określone wiadomości.

Wady nauczania jednostkowego: nieopłacalne ekonomicznie,

uczeń nie ma możliwości współdziałania z rówieśnikami,

uczeń nie rozwija się wszechstronnie, brak kontaktów społecznych.

---