KONFERENCJE ŚW. WINCENTEGO A PAULO
Konferencje Św. Wincentego a Paulo były stowarzyszeniami charytatywnymi dla niesienia materialnej, moralnej i religijnej pomocy ubogiej ludności. Zostały utworzone w 1843 r. przez profesora Sorbony, wybitnego przedstawiciela francuskiego liberalizmu katolickiego Fryderyka Ozanama (1813-1853). Ozanam niemal 50 1at przed encykliką Rerum novarum Leona XIII postulował płacę rodzinną dla pracowników najemnych, zachęcał do tworzenia związków zawodowych i domagał się ich wolności. Natomiast potrzebę interwencji państwa uznawał tylko w wyjątkowych przypadkach, przeciwstawiał się przyznawaniu państwu kompetencji w dziedzinie gospodarczej. Twórca "konferencji" pragnął usunąć wyzysk klasy robotniczej przez szeroko zaplanowaną akcję miłosierdzia chrześcijańskiego. Cel, do którego zmierzał, nazwał "unią pomiędzy współczesną organizacją przemysłu fabrycznego a miłosierdziem". Podstawą zdrowej reformy społecznej może być bowiem jedynie idea chrześcijańskiej miłości bliźniego.
Członkowie Konferencji mieli obowiązek nawiązywać osobiste kontakty z ubogimi rodzinami i otaczać je stałą opieką. Założycielowi tych stowarzyszeń chodziło bowiem zarówno o pomoc ubogim ze strony klas posiadających, jak i o nawiązanie kontaktu pomiędzy inteligencją i proletariatem, a przez to zmniejszenie izolacji, w jakiej znajdował się w tym czasie proletariat. Kontakt ten mógł również rozładowywać napięcia i antagonizmy klasowe narastające po Rewolucji Francuskiej.
Hasłem Konferencji było poświęcenie się każdej jednostki dla dobra zbiorowego w imię idei - sprawiedliwości i miłości. Aby pojednać klasę robotniczą z klasami posiadającymi należy wprowadzić w miejsce walki klas solidaryzm społeczny. Konferencje Św. Wincentego a Paulo zamierzały na drodze miłosierdzia jednostkowego usunąć nędzę i niesprawiedliwość społeczną, budować życie społeczne w oparciu o zasadę pomocniczości i odrzucić walkę klas jako zasadę kształtującą stosunki społeczne.
Konferencje Św. Wincentego a Paulo rozwinęły się bardzo szybko w Paryżu, gdzie założył je F. Ozanam. W ciągu kilku lat liczba członków wzrosła do 2000, pod opieką których znalazło się 5000 biednych rodzin. W ciągu XIX w. rozszerzyły się na całą Europę, a nawet i na kraje pozaeuropejskie. Program społeczny Konferencji wyrażał się w idei solidaryzmu społecznego, który wychodząc z założeń moralnych organicznej budowy życia społecznego, domagał się budowy społeczeństwa na zasadach solidarności wzajemnej i współodpowiedzialności członków danego społeczeństwa. Miało to być wspólne dążenie całej społeczności do wspólnego celu realizującego społeczną ideę sprawiedliwości.