Historia kultury, Kultura historii- wyklad 20.03.2011, Kultura historii


Kultura historii 20.03.2011

Klasycy wiedeńscy: Mozart, Beethoven, Haydna- Wielka Trójka

Henry Purcell- kompozytor- Barok- „Zimna Pieśń” !!!

Klasycyzm- Kultura oświecenia przełom XVIII i XIX wieku

Klasycyzm panował od końca XVII wieku do końca wieku XVIII, w niektórych krajach trwał do lat 30. XIX stulecia, a nawet dłużej. Okres ten szczególnie nawiązywał do antyku. Zmodyfikowany klasycyzm przeradzał się czasem w eklektyzm końca XIX wieku. Klasycyzm jako styl panował w epoce oświecenia. Najpełniejszy rozkwit klasycyzmu nastąpił w II poł. XVIII wieku. W dziedzinie literatury swoisty kres klasycyzmu przyniosła wojna klasyków z romantykami. Klasycyzm to także styl w muzyce, sztuce, literaturze oraz architekturze odwołujący się do osiągnięć starożytnych Greków i Rzymian.

Klasycyzm- nurt w sztuce, architekturze, literaturze, oświecenia dotyczy kultury politycznej, intelektualnej, umysłowej

Panteon- Rzym

Panteon- Paryż

Cechy klasycyzmu:

- wzorowanie się na tematyce i architekturze starożytnej Grecji i Rzymu (rzymski Panteon i Partenon w Atenach)

- chęć wiernego odwzorowania elementów dekoracji, stroju czy architekturze Antyku

- statyka zamiast dynamizmu

- oszczędność wyrazu

- spokój jako przeciwieństwo barokowej ekspresji

- uwypuklenie cnót obywatelskich w przeciwieństwie do rokokowej frywolności

- obraz idealistyczny

- kształt ważniejszy niż barwa

W malarstwie klasycystycznym tematyka moralizatorska, często propagandowa (np. Jacques- Louis David Śmierć Marata) ukazywanie momentu przed ważnym wydarzeniem lub akcją ( np. Jacques- Louis David Przysięga Horacjuszy) używanie silnego strumienia „snopu” światła (np. Jacques- Louis David Śmierć Sokratesa)

Dawid- „Przysięga Horacjusza”- najsłynniejszy malarz

Dawid. Śmierć Marata. Marut był jednym z przywódców rewolucji francuskiej, głosił ultraradykalne poglądy nawołując do egzekucji setek arystokratów i rojalistów. Po jego śmierci na krótko zapanował rewolucyjny kult jego osoby. Był też dziennikarzem wydawcy gazet rewolucyjnych m.in. „Przyjaciele Ludu”

Rewolucja francuska- rewolucja w polityce i w kulturze

1789- 1799 (nazywana też Wielką Rewolucją Francuską lub po prostu Wielką Rewolucją)- okres w historii Francji (1789- 1799), w którym doszło do głębokich zmian polityczno- społecznych i kulturowych oraz obalenia monarchii Burbonów. Za jej symboliczny początek uważa się zdobycie przez lud Paryża twierdzy Bastylia 14 lipca 1789 roku. Natomiast za koniec rewolucji uznaje się kres rządów Dyrektoriatu 9 listopada (18 brumaire'a) 1799 roku kiedy to Napoleon Bonaparte przeprowadził zamach stanu ogłaszając się dzień później Pierwszym Konsulem.

Francja przed rewolucją była monarchią absolutną. Władza królewska nie była ograniczona prawem pozytywnym, lecz Prawami Fundamentalnymi Królestwa i przywilejami stanowymi. Państwo utożsamiano z osobą władcy.

(Chłop niosący na swych barkach Księdza i szlachcica- satyra polityczna)

We Francji były trzy stany: duchowny (120tys), szlachecki (180tys). te dwa panowały w systemie feudalnym.

Najliczniejszy stan trzeci obejmował chłopstwo i mieszczaństwo (99% ludności Francji, w tym mieszczaństwo 15%, a chłopstwo 84%)

Dnia 20 czerwca 1789 roku deputowani Zgromadzenia Narodowego zebrali się na Sali do gry w piłkę w Wersalu i uroczyście złożyli tam przysięgę, iż nie rozejdą się dopóki nie uchwalą konstytucji dla Francji. Wielu duchownych i szlachciców dołączyło do Zgromadzenia. Ludwik XVI postanowił zastraszyć zbuntowanych i na plac przed pałacem sprowadził wojsko. Równocześnie zażądał by obradowano oddzielnie. Tylko nieliczni przystali na żądanie króla. W odpowiedzi Zgromadzenie uchwaliło nietykalność jego członków. 27 czerwca 1789 r., król ustąpił zgodziwszy się na wspólne obrady i uznał Zgromadzenie Narodowe.

Prawa człowieka- nowe społeczeństwo- nowa kultura polityczna

Koniec feudalizmu początek kapitalizmu we Francji. Francja wzorem dla innych społeczeństw- wrogiem monarchów. 26 sierpnia 1789 roku Konstytuanta przyjęła akt wstępny przyszłej konstytucji, pod nazwą Deklaracji Praw Człowieka i Obywatela. Wzorowana była na Konstytucji Stanów Zjednoczonych, ale założenia zawarte w tej konstytucji zostały opracowane na podstawie dzieł myślicieli francuskich



Wyszukiwarka