24. Główne tendencje w dramacie dwudziestolecia.
Dramat początku XX wieku jest gatunkiem niesuwerennym. Przyczyną takiego stanu rzeczy jest fakt, że dramat wchodzi w związki z teatrem.
Dramat dwudziestolecia można podzielić na trzy fazy:
I połowa dwudziestolecia do 1926.
Zerwanie z realizmem związane z tzw. Wielką Reforma Teatralną,
Powrót do scenicznej umowności.
Nowe prądy w tworzeniu scenografii (kubizm, futuryzm, konstruktywizm).
Awangarda, deziluzja (np. zabieg polegający na wprowadzeniu aktorów pomiędzy widzów).
Umniejszenie roli dramaturga na rzecz reżysera.
W tym okresie rozróżniamy dwie różne tendencje:
Awangardyzujące. Przedstawiciele: Witkacy , Czyżewski (Wąż, Orfeusz i Euridika), Wandurski (Śmierć na gruszy), Jasieński (Bal manekinów).
Nurt ekspresjonizująco-postmłodopolski, czyli mający charakter awangardyzująco-kontynuatorski, nawiązujące do osiągnięć modernizmu. Przedstawiciele: Jerzy Hulewicz (Kain, Bolesław Śmiały), Rostworowski (Miłosierdzie).
Etap środkowy (początek lat trzydziestych).
Wciąż obecne są nurty awangardowe, nowatorskie.
Następuje też wyraźny zwrot w stronę problematyki społecznej i komunikatywności.
Etap trzeci:
Wzmożenie tendencji realistycznych, psychologicznych.
Zainteresowanie tematyką historyczną lub dotyczącą aktualnej sytuacji międzynarodowej.
Dramaty historyczne, przedstawiciele: Miłoszowski (Piękne Polki), Zegadłowicz (Betsabe).
Dramaty o tematyce współczesnej, przedstawiciele: Żeromski, Rostworowski, Szaniawski, Pawlikowska).
Bibliografia:
Literatura dwudziestolecia, J. Kwiatkowski.