Ograniczenia polityki.

Istnieją różnego rodzaju ograniczenia polityki. W związku z nimi nie wszystkie cele polityki
mogą zostać osiągnięte, nie wszystkie obietnice mają pokrycie. Wynika to np. z ograniczeń
ekonomicznych, cywilizacyjnych, kulturowych, ale dwa główne ograniczenia to:
1). Ideologiczne
2). Filozoficzne

1). Każda myśl, pogląd wywodzi się z jakiejś ideologii(nawet nihilista wywodzi od jakichś
wartości – wartością jest jej brak).
Ideologia dzieli polityków, w ujęciu polityki ogólnej, na trzy grupy:
- zdobywających władzę poprzez demokratyczne wybory
- poprzez zamach stanu
- poprzez rewolucję
Sposób zdobywania władzy pokazuje od jakiej ideologii, systemu wartości wychodzą.

W polityce szczegółowej już trudniej jest zauważyć wpływ ideologii. Możemy wyróżnić
cztery poziomy wpływu ideologii na politykę szczegółową:
1. Poszczególny obszar życia społecznego, każdy problem, podlega innej interpretacji,
opisowi, nie ma co do nich zgody. Polityka merytoryczna jest bowiem zawsze „czyjąś”
polityką, czyimś pomysłem.
2. Przy każdym pomyśle politycznym, nie ma ustalonego mechanizmu środków, wybór metod
realizacji celów politycznych zależy od ideologii, jaką się wyznaje. Każda polityka
merytoryczna(pomysły polityczne) jest konfrontacją wzajemnie wykluczających się
projektów(np. wybór metody wychodzenia z kryzysu zależy od ideologii).
3. Projekty metod się wykluczają, więc stosowanie ich jednocześnie jest nieefektywne(mimo
to zdarza się to w polityce).
4. Ważna jest też ocena czyjejś fachowości, a więc fakt, czy ktoś potrafi wpływać na politykę,
czy nie.

2). Politykę można podzielić na dwa nurty filozoficzne:

1. Normatywistyczna filozofia polityczna

⇒

Zwolennicy jej lekceważą kwestie polityczności, uważając, że jest ona bezużyteczna w
nowoczesnym świecie. Chcą za to budować dobry świat oparty na normach, na których
podobieństwo buduje się ład społeczny. Zwolennicy tej filozofii nie oglądają się przy
tym na rzeczywistość realną, skupiając się na jej projekcji w swoim umyśle. Jeśli
rzeczywistość nie pasuje do projekcji, należy ją zniszczyć, przebudować.

To nierozpoznanie rzeczywistości, tylko wymyślanie jej ma dwie implikacje:

1. Można próbować stworzyć piękną rzeczywistość, ale nie ma świata neutralnie

pięknego, neutralnie pojmowanego dobrego ładu społecznego.

2. Oprócz wymyślonego ładu zawsze pozostaje świat rzeczywisty, który, jeśli nie pasuje,

trzeba go zniszczyć. W polityce zaś łatwo jest niszczyć, trudniej budować.

EU jest oparta o normatywność. Ta kategoria normatywna stanowi większość, dominuje.

2. Egzystencjonalna filozofia polityczna

⇒

Główną wagę politycy przywiązują do opisu rzeczywistości realnej, bytów
politycznych, które ulegały historycznym przemianom(obecnie głównymi bytami są

kategorie państwa i narodu) oraz sytuacji kryzysowych. Działania polityczne powinny
być przygotowane na kryzysy, bo:

- są nieuchronne
- łatwiej się rządzi w warunkach ładu i rozwoju
W tej filozofii nie ma refleksji o dobrym życiu, nie jest ono głównym zainteresowaniem
polityków.