monter instrumentow muzycznych 731[02] z1 04 n

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

MINISTERSTWO EDUKACJI

NARODOWEJ

Wiktor Karoń

Wykonywanie połączeń klejonych 731[02].Z1.04

Poradnik dla nauczyciela

Wydawca

Instytut Technologii Eksploatacji – Państwowy Instytut Badawczy
Radom 2007

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Recenzenci:
mgr Ireneusz Winiarski
mgr Emilia Walasek-Gorczyca

Opracowanie redakcyjne:
mgr inż. Wiktor Karoń

Konsultacja:
dr inż. Jacek Przepiórka

Poradnik stanowi obudowę dydaktyczną programu jednostki modułowej 731[02].Z1.04
„Wykonywanie połączeń klejonych”,

zawartego w modułowym programie nauczania dla

zawodu monter instrumentów muzycznych.

Wydawca

Instytut Technologii Eksploatacji – Państwowy Instytut Badawczy, Radom 2007

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

SPIS TREŚCI

1. Wprowadzenie

2. Wymagania wstępne

3. Cele kształcenia

4. Przykładowe scenariusze zajęć

5. Ćwiczenia

5.1. Klasyfikacja klejów i roztworów klejowych

5.1.1. Ćwiczenia

5.2. Klasyfikacja połączeń klejonych

5.2.1. Ćwiczenia

5.3. Przygotowanie klejów i roztworów klejowych

5.3.1. Ćwiczenia

5.4. Nakładanie klejów na łączone powierzchnie

5.4.1. Ćwiczenia

5.5. Klejenie i okleinowanie

5.5.1. Ćwiczenia

6. Ewaluacja osiągnięć ucznia

7. Literatura

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

1. WPROWADZENIE

Przekazujemy Państwu „Poradnik dla nauczyciela”, który będzie pomocny w prowadzeniu

zajęć dydaktycznych w szkole kształcącej w zawodzie monter instrumentów muzycznych.

W poradniku zamieszczono:

–

wymagania wstępne, wykaz umiejętności, jakie uczeń powinien mieć już ukształtowane,
aby bez problemów mógł korzystać z poradnika,

–

cele kształcenia, wykaz umiejętności, jakie uczeń ukształtuje podczas pracy z poradnikiem,

–

przykładowe scenariusze zajęć,

–

przykładowe ćwiczenia ze wskazówkami do realizacji, zalecanymi metodami nauczania-
uczenia oraz środkami dydaktycznymi,

–

ewaluację osiągnięć ucznia, przykładowe narzędzie pomiaru dydaktycznego,

–

literaturę.

Wskazane jest, aby zajęcia dydaktyczne były prowadzone różnymi metodami

ze szczególnym uwzględnieniem aktywizujących metod nauczania.

Formy organizacyjne pracy uczniów mogą być zróżnicowane, począwszy od samodzielnej

pracy uczniów do pracy zespołowej.

Jako pomoc w realizacji jednostki modułowej dla uczniów przeznaczony jest „Poradnik

dla ucznia”. Nauczyciel powinien ukierunkować uczniów na właściwe korzystanie z poradnika
do nich adresowanego.

Materiał nauczania (w „Poradniku dla ucznia”) podzielony jest na rozdziały, które

zawierają podrozdziały. Podczas realizacji poszczególnych rozdziałów wskazanym jest
zwrócenie uwagi na następujące elementy:

−

materiał nauczania – w miarę możliwości uczniowie powinni przeanalizować samodzielnie.
Obserwuje się niedocenianie przez nauczycieli niezwykle ważnej umiejętności, jaką
uczniowie powinni bezwzględnie posiadać – czytanie tekstu technicznego ze
zrozumieniem,

−

pytania sprawdzające mają wykazać, na ile uczeń opanował materiał teoretyczny i czy jest
przygotowany do wykonania ćwiczeń. W zależności od tematu można zalecić uczniom
samodzielne odpowiedzenie na pytania lub opracowanie odpowiedzi wspólne z całą grupą
uczniów np. w formie dyskusji. Druga forma jest korzystniejsza, ponieważ nauczyciel
sterując dyskusją może uaktywniać wszystkich uczniów oraz w trakcie dyskusji usuwać
wszelkie wątpliwości,

−

dominującą rolę w kształtowaniu umiejętności oraz opanowaniu materiału spełniają
ćwiczenia. W trakcie wykonywania ćwiczeń uczeń powinien zweryfikować wiedzę
teoretyczną oraz opanować nowe umiejętności. Przedstawiono dosyć obszerną propozycję
ćwiczeń wraz ze wskazówkami o sposobie ich przeprowadzenia, uwzględniając różne
możliwości ich realizacji w szkole. Nauczyciel decyduje, które z zaproponowanych
ćwiczeń jest w stanie zrealizować przy określonym zapleczu technodydaktycznym szkoły.
Prowadzący może również zrealizować ćwiczenia, które sam opracował,

−

sprawdzian postępów stanowi podsumowanie rozdziału. Zadaniem uczniów jest udzielenie
odpowiedzi na pytania w nim zawarte. Powinni oni, samodzielnie czytając zamieszczone w
nim stwierdzenia, potwierdzić lub zaprzeczyć opanowanie określonego zakresu materiału.
Jeżeli wystąpią zaprzeczenia, nauczyciel wraca do tych zagadnień i sprawdza czy braki w
ich opanowaniu są wynikiem niezrozumienia, czy niewłaściwej postawy ucznia w trakcie
nauczania. Od postawy nauczyciela oraz sposobu prowadzenia zajęć zależy między innymi
zainteresowanie ucznia. Potwierdzenie przez niego opanowania materiału nauczania
rozdziału może stanowić podstawę dla nauczyciela do sprawdzenia jego wiedzy

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

i umiejętności z tego zakresu. Nauczyciel realizując jednostkę modułową powinien
zwracać uwagę na predyspozycje ucznia, ocenić, czy ma on większe uzdolnienia
manualne, czy może lepiej radzi sobie z rozwiązywaniem problemów teoretycznych,

−

testy zamieszczone w rozdziale Ewaluacja osiągnięć ucznia zawierają zadania z zakresu
całej jednostki modułowej i należy je wykorzystać do oceny uczniów, a wyniki przez nich
osiągnięte powinny stanowić podstawę do oceny pracy własnej nauczyciela realizującego
tę jednostkę modułową. Każdemu zadaniu testu przypisano określoną liczbę możliwych
do uzyskania punktów (0 lub 1 punkt). Ocena końcowa uzależniona jest od ilości
uzyskanych punktów. Nauczyciel może zastosować test według własnego projektu oraz
zaproponować własną skalę ocen. Należy pamiętać, żeby tak przeprowadzić proces
oceniania ucznia, aby umożliwić mu jak najpełniejsze wykazanie swoich umiejętności.
Metody polecane do stosowania podczas kształcenia modułowego to:

−

pokaz,

−

ćwiczenie (laboratoryjne lub inne),

−

projektów,

−

przewodniego tekstu.

Schemat układu jednostek modułowych

731[02].Z1

Techniki wytwarzania elementów

instrumentów muzycznych

731[02].Z1.02

Obsługa maszyn i urządzeń

stosowanych w produkcji

instrumentów muzycznych

731[02].Z1.03

Wykonywanie połączeń kształtowych

731[02].Z1.01

Dobieranie materiałów

konstrukcyjnych

731[02].Z1.04

Wykonywanie połączeń klejonych

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

2. WYMAGANIA WSTĘPNE

Przystępując do realizacji programu jednostki modułowej uczeń powinien umieć:

−

korzystać z różnych źródeł informacji,

−

stosować środki ochrony indywidualnej,

−

dobrać klej do wykonywanego połączenia,

−

przygotować powierzchnie łączonych elementów,

−

wykonać połączenia klejonych elementów,

−

obsługiwać ściski montażowe,

−

posługiwać się oklejarkami i spajarkami,

−

wykonywać połączenia dokładnie i estetycznie.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

3. CELE KSZTAŁCENIA

W wyniku realizacji programu jednostki modułowej uczeń powinien umieć:

−

zorganizować stanowisko pracy zgodnie z wymaganiami ergonomii,

−

dokonać klasyfikacji klejów i roztworów klejowych,

−

scharakteryzować toksyczne właściwości klejów,

−

sklasyfikować połączenia klejone,

−

obliczyć wytrzymałość połączenia klejowego,

−

dobrać odpowiednie kleje do łączonych elementów,

−

przygotować roztwory klejowe,

−

przygotować łączone powierzchnie do klejenia,

−

skleić elementy ręcznie i mechanicznie,

−

ocenić jakość wykonanych połączeń,

−

obsłużyć ściski montażowe ręczne i pneumatyczne,

−

wykonać ręczne okleinowanie elementów prostych i profilowych,

−

wykonać operacje technologiczne z użyciem oklejarek i spajarek,

−

dobrać środki ochrony indywidualnej podczas wykonywania połączeń klejonych,

−

zastosować odpowiednie przepisy bezpieczeństwa i higieny pracy podczas wykonywania
połączeń klejonych.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

4. PRZYKŁADOWE SCENARIUSZE ZAJĘĆ

Scenariusz zajęć 1

Osoba prowadząca

…………………………………….………….

Modułowy program nauczania:

Monter instrumentów muzycznych 731[02]

Moduł:

Techniki wytwarzania elementy instrumentów muzycznych
731[02].Z1

Jednostka modułowa:

Wykonywanie połączeń klejonych 731[02].Z1.04

Temat: Przygotowanie klejów i roztworów klejowych.

Cel ogólny: Kształtowanie umiejętności przygotowywania klejów i ich roztworów.

Po zakończeniu zajęć edukacyjnych uczeń powinien umieć:

−

posługiwać się recepturami klejarskimi,

−

dokonywać obliczenia ilości masowych składników roztworów klejowych,

−

przygotować roztwór kleju glutynowego,

−

dokonywać porównania właściwości klejów pod kątem możliwości ich zastosowań
w praktyce.

Metody nauczania–uczenia się:

−

pokaz z objaśnieniem,

−

ćwiczenia uczniowskie.

Formy organizacyjne pracy uczniów:

−

praca w grupach dwuosobowych.

Czas: 2 godziny dydaktyczne.

Środki dydaktyczne:

−

receptury klejarskie,

−

łaźnie wodne, wagi, naczynia nieżelazne do ogrzewania kleju, mieszadła, termometry,

−

klej glutynowy,

−

tabele przedstawiające zależność zastosowania kleju glutynowego od jego stężenia,

−

materiały piśmienne.

Przebieg zajęć:
1. Sprawy organizacyjne
2. Nawiązanie do tematu, przedstawienie celu lekcji
3. Zorganizowanie stanowiska pracy do wykonania zajęć
4. Realizacja tematu:

–

nauczyciel omawia zasady bezpieczeństwa podczas pracy z klejami i ich roztworami,
pokazuje łaźnię wodną omawia jej zastosowanie,

–

uczniowie pracując w grupach dwuosobowych wyszukują w tabeli dane dotyczące
stężenia kleju glutynowego koniecznego do wykonania spoiny czołowej (klejenie
właściwe),

–

uczniowie obliczają masę suchego kleju i masę wody potrzebną do otrzymania
25 gramów roztworu klejowego,

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

–

uczniowie posługując się recepturą klejarską przygotowują stanowiska pracy do
wykonania roztworu klejowego, a następnie działając zgodnie z tą recepturą
otrzymują zadaną ilość roztworu klejowego,

–

w trakcie pracy uczniów nauczyciel sprawdza wykonane uprzednio w grupach
obliczenia,

–

po wykonaniu roztworu uczniowie porządkują stanowiska pracy i myją naczynia.

Zakończenie zajęć

Praca domowa

W celu założenia klasowego banku receptur klejarskich wyszukaj w dostępnej literaturze

i w Internecie różnego rodzaju receptury klejarskie stosowane przez fachowców i amatorów.

Sposób uzyskania informacji zwrotnej od ucznia po zakończonych zajęciach:
–

anonimowa ankieta na temat atrakcyjności zajęć i zdobytych umiejętności.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Scenariusz zajęć 2

Osoba prowadząca:

………………………………………………

Modułowy program nauczania:

Monter instrumentów muzycznych 731[02]

Moduł:

Techniki wytwarzania elementy instrumentów muzycznych
731[02].Z1

Jednostka modułowa:

Wykonywanie połączeń klejonych 731[02].Z1.04

Temat: Przygotowanie powierzchni łączonych elementów do klejenia.

Cel ogólny: Kształtowanie umiejętności otrzymywania kitów klejowych i szpachlowania

ubytków drewna.

Po zakończeniu zajęć edukacyjnych uczeń powinien umieć:

−

wyjaśnić do czego służą kity klejowe,

−

przygotować kity klejowe wg instrukcji,

−

zaszpachlować drobne usterki drewna.

Metody nauczania–uczenia się:

−

pokaz z objaśnieniem,

−

ćwiczenia uczniowskie.

Formy organizacyjne pracy uczniów:

−

praca w grupach dwuosobowych.

Czas: 2 godziny dydaktyczne.

Środki dydaktyczne:
-

klej kazeinowy,

klej glutynowy,

receptury wykonania klejów,

pozostałe składniki do wykonania klejów i kitów klejowych, (zgodnie z recepturą),

receptury sporządzania kitów klejowych,

naczynia do przyrządzania roztworów klejowych,

płytka szklana do sporządzania kitu klejowego,

nóż,

szpachelka.

Przebieg zajęć:
1. Sprawy porządkowe
2. Nawiązanie do tematu, przedstawienie celu lekcji
3. Przygotowanie stanowiska pracy do wykonania zajęć
4. Realizacja tematu:

nauczyciel wyjaśnia uczniom konieczność przygotowania powierzchni klejonych

elementów, prezentuje prawidłowy sposób szpachlowania i przeszlifowywania
powierzchni,

uczniowie postępując zgodnie z instrukcjami klejarskimi wykonują roztwory kleju

kazeinowego i glutynowego, po czym zgodnie z recepturami wykonują kity klejowe,

otrzymanymi kitami uczniowie szpachlują ubytki w kołkach drewnianych a następnie

przeszlifowują powierzchnię drewna,

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

nauczyciel w trakcie pracy uczniowskiej nadzoruje ją i sprawdza konieczne obliczenia

(wyliczanie mas substancji używanych do wykonania klejów i kitów klejowych),

po wykonaniu pracy uczniowie porządkują stanowiska

Zakończenie zajęć

Odszukaj w sklepach branżowych i w Internecie dostępne informacje na temat kitów

drzewnych (skład, właściwości zastosowanie).

Sposób uzyskania informacji zwrotnej od ucznia po zakończonych zajęciach:

−

przez wrzucanie do pudełka kolorowych karteczek uczniowie informują:

−

czerwona – lekcja na niedostatecznym poziomie,

−

żółta – lekcja dość dobra,

−

biała – sporo skorzystałam(łem) w czasie lekcji – tak trzymać.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

5. ĆWICZENIA

5.1. Klasyfikacja klejów i roztworów klejowych

5.1.1. Ćwiczenia

Ćwiczenie 1

Podczas wycieczki do sklepu, w którym sprzedaje się różnego rodzaju kleje odczytaj skład

kleju i zakwalifikuj wypisane substancje do poszczególnych składników kleju (lepiszcze,
rozpuszczalnik, wypełniacz, utwardzacz).

Wskazówki do realizacji
Przed przystąpieniem do realizacji ćwiczenia nauczyciel powinien omówić zakres

i technikę wykonania ćwiczenia.

Sposób wykonania ćwiczenia

Uczeń powinien:

1) zapoznać się z podstawowymi informacjami na temat klejów,
2) wypisać skład klejów z ich opakowań,
3) zaklasyfikować składniki poszczególnych klejów.

Zalecane metody nauczania–uczenia się:

–

pogadanka,

–

dyskusja naprowadzająca.

Środki dydaktyczne:

−

opakowania klejów,

−

materiały pismienne,

−

literatura z rozdziału 7.

Ćwiczenie 2

Korzystając z wypisanych w ćwiczeniu pierwszym składników klejów zaklasyfikuj te kleje

do rodzajów klejów, omów ich zagrożenie dla zdrowia podczas pracy (toksyczność) i podaj
warunki ochrony indywidualnej.

Wskazówki do realizacji
Przed przystąpieniem do realizacji ćwiczenia, nauczyciel powinien omówić zakres

i technikę wykonania ćwiczenia.

Sposób wykonania ćwiczenia

Uczeń powinien:

1) zapoznać się z toksycznymi właściwościami klejów,
2) zaklasyfikować kleje sprzedawane w sklepie do poszczególnych rodzajów,
3) określić jakie zagrożenie dla zdrowia niesie praca z konkretnym klejem,
4) dobrać i omówić środki ochrony indywidualnej podczas pracy z każdym z klejów.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Zalecane metody nauczania–uczenia się:

–

pokaz z objaśnieniem.

Środki dydaktyczne:

−

literatura dotycząca toksyczności klejów,

−

literatura dotycząca bezpieczeństwa i higieny pracy z klejami,

−

opakowania klejów,

−

notatnik.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

5.2. Klasyfikacja połączeń klejonych

5.2.1. Ćwiczenia

Ćwiczenie 1

Scharakteryzuj wszystkie połączenia znajdujące się w obudowie pianina stojącego w sali

lekcyjnej. Dokonaj pomiarów grubości i szerokości elementów obudowy (dotyczy pianina
w naturze), narysuj w podziałce 1:2 jedno z połączeń według zależności wymiarowych
znajdujących się w literaturze. Narysuj je zgodnie z zasadami rysunku technicznego.
Zaproponuj alternatywne łącze.

Wskazówki do realizacji
Przed przystąpieniem do realizacji ćwiczenia, nauczyciel powinien omówić tematykę

dotyczącą klasyfikacji i doboru łączy klejowych.

Sposób wykonania ćwiczenia

Uczeń powinien:

1) zapoznać się z elementami obudowy pianina,
2) zapoznać się z kryteriami podziału połączeń elementów z drewna i tworzyw drzewnych,
3) dokonać charakterystyki wybranych połączeń obudowy pianina,
4) dokonać pomiarów elementów pianina zawierających wybrane łącze,
5) narysować wybrane łącze w skali 1:2,
6) przedstawić propozycję alternatywnych połączeń,
7) przedstawić swoją pracę nauczycielowi.

Zalecane metody nauczania–uczenia się:

−

tekst przewodni,

−

pokaz z objaśnieniem,

−

ćwiczenie.

Środki dydaktyczne:

−

obudowa pianina w naturze,

−

literatura dotycząca połączeń i łączników występujących w złączach,

−

przyrządy pomiarowe,

−

notatnik,

−

przybory kreślarskie,

−

arkusz rysunkowy formatu A3.

Ćwiczenie 2

Zaprojektuj połączenie boku z drzwiami górnymi pianina. Projekt połączenia należy

wykonać w podziałce 1:1 na arkuszu rysunkowym formatu A-3 według zasad rysunku
technicznego.

Wskazówki do realizacji
Przed przystąpieniem do realizacji ćwiczenia, nauczyciel powinien omówić zakres

i technikę wykonania ćwiczenia.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Sposób wykonania ćwiczenia

Uczeń powinien:

1) zapoznać się z kryteriami podziału połączeń klejonych,
2) zapoznać się z konstrukcją modelu pianina lub pianinem w naturze,
3) dokonać pomiarów przekroju elementów pianina,
4) zaprojektować połączenie ( dokonać wyboru),
5) narysować w podziałce 1:1 połączenie boku z drzwiami górnymi,
6) zaprezentować swoją pracę nauczycielowi.

Zalecane metody nauczania–uczenia się:

pokaz z objaśnieniem,

ćwiczenie.

Środki dydaktyczne:

−

obudowa pianina w naturze,

−

literatura dotycząca połączeń i łączników występujących w złączach,

−

przyrządy pomiarowe,

−

notatnik,

−

przybory kreślarskie,

−

arkusz rysunkowy formatu A3.

Ćwiczenie 3

Wykonaj badanie wytrzymałości spoiny klejowej na ścianie przy obciążeniu rozciągającym

za pomocą próbki trzywarstwowej typu IBL oraz przy obciążeniu ściskającym za pomocą
próbki blokowej. Oblicz wytrzymałość złączy klejowych i oceń ich jakość.

Wskazówki do realizacji
Przed przystąpieniem do realizacji ćwiczenia, nauczyciel powinien omówić zakres

i technikę wykonania ćwiczenia, zaprezentować uczniom sposób badania wytrzymałości
spoiny.

Sposób wykonania ćwiczenia

Uczeń powinien:

1) zapoznać się z literaturą na ten temat,
2) zapoznać się z instrukcją wykonania ćwiczenia,
3) przygotować próbki trzywarstwowe i blokowe do badania wytrzymałości spoin

klejowych,

4) sprawdzić sprawność maszyny wytrzymałościowej,
5) wykonać pomiary wytrzymałości spoin klejowych,
6) odczytać na siłomierzu maszyny wytrzymałościowej wartości sił niszczących,
7) zanotować wyniki pomiaru,
8) obliczyć wytrzymałości spoin klejowych na ścinanie przy obciążeniu rozciągającym

i ściskającym,

9) korzystając z otrzymanych wyników i zestawienia tabelarycznego ocenić jakość badanych

połączeń,

10) dokonać oceny poprawności wykonanego ćwiczenia.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Zalecane metody nauczania–uczenia się:

−

tekst przewodni,

−

pokaz z objaśnieniem,

−

ćwiczenie.

Środki dydaktyczne:

próbki IBL do oznaczania wytrzymałości na ścinanie przy obciążeniu rozciągającym

i ściskającym,

instrukcja do wykonania ćwiczenia,

maszyny wytrzymałościowe,

suwmiarka o dokładności do 0,1 mm,

zestaw aparatury i sprzętu laboratoryjnego do oznaczenia wilgotności drewna metodą

suszarkowo-wagową lub wilgotnościomierz elektryczny,

komora klimatyzacyjna,

prasa laboratoryjna lub ściski śrubowe,

klasyfikacja ocen wytrzymałości spoin klejowych,

przybory do pisania,

literatura z rozdziału 7.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

5.3. Przygotowanie klejów i roztworów klejowych

5.3.1. Ćwiczenia

Ćwiczenie 1

Oblicz, ile gramów kleju glutynowego w postaci łusek należy użyć do sporządzenia 200g

30 procentowego roztworu kleju do sklejenia połączenia równoległego z drewna miękkiego.

Wskazówki do realizacji
Przed przystąpieniem do realizacji ćwiczenia, nauczyciel powinien omówić zakres

i technikę wykonania ćwiczenia. Zaprezentować sposób korzystania z łaźni wodnej.

Sposób wykonania ćwiczenia

Uczeń powinien:

1) przeczytać literaturę traktującą o przygotowywaniu roztworów klejowych o żądanym

stężeniu,

2) wyliczyć ilość rozpuszczanego kleju korzystając ze wzoru,
3) zapisać obliczenia w notatniku i przedstawić nauczycielowi.

Zalecane metody nauczania–uczenia się:

−

ćwiczenie.

Środki dydaktyczne:

tabela ze stężeniami kleju glutynowego (tabela 9),

notatnik,

materiały piśmienne,

−

literatura z rozdziału 7.

Ćwiczenie 2

Przygotuj roztwór kleju glutynowego do łącznia złączy stolarskich.

Wskazówki do realizacji
Przed przystąpieniem do realizacji ćwiczenia, nauczyciel powinien omówić zakres

i technikę wykonania ćwiczenia, przypomnieć o stosowaniu tabeli stężeń kleju, podać masy
kleju potrzebne do wykorzystania w pracowni.

Sposób wykonania ćwiczenia

Uczeń powinien:

1) zapoznać się z recepturami przyrządzenia roztworów kleju glutynowego,
2) przygotować składniki do sporządzenia roztworu kleju glutynowego,
3) wyliczyć ilość kleju i wody potrzebną do sporządzenia roztworu,
4) odważyć poszczególne składniki roztworu klejowego w odpowiednich częściach wagowych,
5) przygotować naczynie do rozpuszczenia kleju glutynowego,
6) wykonywać kolejne czynności związane z przygotowaniem roztworu kleju glutynowego,
7) dokonać oceny poprawności wykonanego ćwiczenia.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Zalecane metody nauczania–uczenia się:

−

tekst przewodni,

−

pokaz z objaśnieniem,

−

ćwiczenie.

Środki dydaktyczne:

−

klej glutynowy w postaci handlowej,

−

woda,

−

waga laboratoryjna,

−

naczynie do rozpuszczenia kleju glutynowego,

−

literatura z rozdziału 7.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

5.4. Nakładanie klejów na łączone powierzchnie

5.4.1.

Ćwiczenia

Ćwiczenie 1

Scharakteryzuj sposoby nanoszenia klejów i wskaż ich wady i zalety.

Wskazówki do realizacji
Przed przystąpieniem do realizacji ćwiczenia nauczyciel, powinien omówić zakres

i technikę wykonania ćwiczenia.

Sposób wykonania ćwiczenia

Uczeń powinien:

1) zapoznać się ze sposobami ręcznego nanoszenia kleju,
2) zapoznać się ze sposobami mechanicznego nanoszenia kleju,
3) zapoznać się z zasadami nanoszenia kleju,
4) wskazać wady i zalety ręcznego i mechanicznego nanoszenia kleju,
5) z wynikami swojej pracy zapoznaj nauczyciela.

Zalecane metody nauczania–uczenia się:

pokaz z objaśnieniem,

ćwiczenie.

Środki dydaktyczne:

przybory do pisania,

literatura z rozdziału 7.

Ćwiczenie 2

Przygotuj, do zaprawiania pęknięć w drewnie, kity klejowe na bazie kleju kazeinowego

i glutynowego.

Wskazówki do realizacji
Przed przystąpieniem do realizacji ćwiczenia, nauczyciel powinien omówić zakres

i technikę wykonania ćwiczenia.

Sposób wykonywania ćwiczenia

Uczeń powinien:

1) zapoznać się z literaturą na temat przygotowania receptur do sporządzania kitów

klejowych,

2) przygotować roztwory kleju kazeinowego i glutynowego do sporządzenia kitów,
3) przygotować pozostałe składniki niezbędne do przygotowania kitu (wg receptury),
4) sporządzić kit na bazie kleju kazeinowego,
5) sporządzić kit na bazie kleju glutynowego,
6) przedstawić swoją prace nauczycielowi.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Zalecane metody nauczania–uczenia się:

pokaz z objaśnieniem,

ćwiczenie.

Środki dydaktyczne:

klej kazeinowy,

klej glutynowy,

pozostałe składniki do wykonania kitu klejowego (wg receptury),

receptury sporządzania kitów klejowych,

naczynia do przyrządzania roztworów klejowych,

płytka szklana do sporządzania kitu klejowego,

nóż,

literatura z rozdziału 7.

Ćwiczenie 3

Dokonaj sklejenia formatki okleiny przeznaczonej do okleinowania dużych powierzchni

sposobem ręcznym.

Wskazówki do realizacji:
Przed przystąpieniem do realizacji ćwiczenia, nauczyciel powinien omówić zakres

i technikę wykonania ćwiczenia. Zaprezentować sposób klejenia i manipulacji okleiną.

Sposób wykonania ćwiczenia

Uczeń powinien:

1) zapoznać się z literaturą na temat przygotowania oklein,
2) dobrać okleinę uwzględniając sposób układania okleiny,
3) dokonać manipulacji i wyrównania boków okleiny,
4) wykonać składanie i sklejenie oklein w formatkę o potrzebnej wielkości,
5) przedstawić swoją prace nauczycielowi.

Zalecane metody nauczania–uczenia się:

−

pokaz z objaśnieniem,

−

ćwiczenie.

Środki dydaktyczne:

okleina przeznaczona na formatkę,

nożyce do cięcia okleiny,

papierowa taśma podgumowana,

gąbka zwilżona wodą,

klocek dociskowy,

stół do sklejenia okleiny,

literatura z rozdziału 7.

Ćwiczenie 4

Przygotuj do okleinowania wąską płaszczyznę o wymiarach 900 x 350 mm.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Wskazówki do realizacji
Przed przystąpieniem do realizacji ćwiczenia, nauczyciel powinien omówić zakres

i technikę wykonania ćwiczenia, zmienić wymiary płaszczyzn do wykonania, w zależności
od potrzeb pracowni.

Sposób wykonania ćwiczenia

Uczeń powinien:

1) zapoznać się z literaturą na temat przygotowania powierzchni pod okleinę,
2) przeszlifować powierzchnię pod okleinę,
3) zaszpachlować ubytki kitem klejowym,
4) odpylić powierzchnię wilgotną gąbką.

Zalecane metody nauczania–uczenia się:

ćwiczenie.

Środki dydaktyczne:

płyta drewnopodobna pod okleinę,

gąbka zwilżona wodą,

stół do przeszlifowania płyty,

materiały ścierne,

kit klejowy z poprzedniego ćwiczenia,

szpachelka, pędzel,

literatura z rozdziału 7.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

5.5. Klejenie i okleinowanie

5.5.1. Ćwiczenia

Ćwiczenie 1

Oblicz ciśnienie robocze potrzebne do klejenia montażowego 3 m

powierzchni drewna

miękkiego.

Wskazówki do realizacji
Przed przystąpieniem do realizacji ćwiczenia, nauczyciel powinien omówić zakres

i technikę wykonania ćwiczenia.

Sposób wykonania ćwiczenia

Uczeń powinien:

1) odczytać z tabeli ciśnienie jednostkowe potrzebne do klejenia montażowego drewna

miękkiego,

2) wyliczyć ciśnienie robocze,
3) wynik obliczeń zakomunikować nauczycielowi.

Zalecane metody nauczania–uczenia się:

pokaz z objaśnieniem,

ćwiczenie.

Środki dydaktyczne:

tabela z ciśnieniami różnych rodzajów drewna,

notatnik,

przybory do pisania,

literatura z rozdziału 7.

Ćwiczenie 2

Sklej ze sobą: a) 2 elementy płaszczyznowo i b) dwa elementy narożnikowo używając

kleju mocznikowego oraz ścisków śrubowych i pneumatycznych.

Wskazówki do realizacji:
Przed przystąpieniem do realizacji ćwiczenia, nauczyciel powinien omówić zakres

i technikę wykonania ćwiczenia.

Sposób wykonania ćwiczenia

Uczeń powinien:

1) przygotować stanowisko pracy i niezbędne narzędzia,
2) wybrać dwa elementy do klejenia płaszczyznowego,
3) wybrać dwa elementy do klejenia narożnikowego,
4) przygotować wszystkie powierzchnie do klejenia,
5) przygotować roztwór klejowy,
6) nanieść klej na łączone powierzchnie,
7) przy użyciu ścisków (śrubowego i pneumatycznego) połączyć klejone powierzchnie,

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

8) usunąć nadmiar kleju,
9) gotowe połączenia przedstawić nauczycielowi.

Zalecane metody nauczania–uczenia się:

−

pokaz z objaśnieniem,

−

ćwiczenie.

Środki dydaktyczne:

stół do montażu,

ścisk śrubowy,

ścisk pneumatyczny,

papier ścierny,

gąbka,

naczynie na klej,

pędzelek,

literatura z rozdziału 7.

Ćwiczenie 3

Wykonaj okleinowanie jednowarstwowe powierzchni płyty o wymiarach 800 x 600 x 20

mm oraz jej czterech boków używając kleju glutenowego.

Wskazówki do realizacji
Przed przystąpieniem do realizacji ćwiczenia, nauczyciel powinien omówić zakres

i technikę wykonania ćwiczenia. Przypomnieć o konieczności jednoczesnego okleinowania
przeciwległych boków.

Sposób wykonania ćwiczenia

Uczeń powinien:

1) przygotować stanowisko pracy i niezbędne narzędzia,
2) dociąć fornir,
3) przygotować powierzchnię płyty do klejenia,
4) przygotować roztwór kleju,
5) nanieść klej na klejone powierzchnie,
6) połączyć klejone powierzchnie nadmiar kleju wyciskając wałkiem,
7) okleić boki płyty (po 2 przeciwległe pary boków jednocześnie),
8) wykonaną pracę przedstawić nauczycielowi.

Zalecane metody nauczania–uczenia się:

−

tekst przewodni,

−

pokaz z objaśnieniem,

−

ćwiczenie.

Środki dydaktyczne:

−

stół do okleinowania,

−

nakładarka wałkowa,

−

szpachla klejarska,

−

nożyce do cięcia forniru,

−

gąbka,

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

−

papier ścierny,

−

młotek stolarski,

−

wałek do odciskania kleju,

−

literatura z rozdziału 7.

Ćwiczenie 4

Wykonaj okleinowanie jednowarstwowe powierzchni profilowej.

Wskazówki do realizacji
Przed przystąpieniem do realizacji ćwiczenia, nauczyciel powinien omówić zakres

i technikę wykonania ćwiczenia.

Sposób wykonania ćwiczenia

Uczeń powinien:

1) przygotować stanowisko pracy i niezbędne narzędzia,
2) dociąć fornir,
3) przygotować powierzchnię płyty do klejenia,
4) przygotować roztwór kleju,
5) nanieść klej na klejone powierzchnie,
6) połączyć klejone powierzchnie nadmiar kleju wyciskając wałkiem,
7) okleić boki powierzchni (po 2 przeciwległe pary boków jednocześnie),
8) wykonaną pracę przedstawić nauczycielowi.

Zalecane metody nauczania–uczenia się:

−

pokaz z objaśnieniem,

−

ćwiczenie.

Środki dydaktyczne:

−

stół do okleinowania,

−

nakładarka wałkowa,

−

szpachla klejarska,

−

nożyce do cięcia forniru,

−

gąbka,

−

papier ścierny,

−

młotek stolarski,

−

wałek do odciskania kleju,

−

literatura z rozdziału 7.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

6. EWALUACJA OSIĄGNIĘĆ UCZNIA

Przykłady narzędzi pomiaru dydaktycznego

Test 1
Test dwustopniowy do jednostki modułowej

„Wykonywanie połączeń

klejonych”

Test składa się z 20 zadań wielokrotnego wyboru, z których:

−

zadania 1, 2, 3, 4, 5, 6, 8, 10, 11, 12, 13, 14, 15, 17, 19 są z poziomu podstawowego,

−

zadania 7, 9, 16, 18 i 20 są z poziomu ponadpodstawowego.

Punktacja zadań: 0 lub 1 punkt

Za każdą prawidłową odpowiedź uczeń otrzymuje 1 punkt. Za złą odpowiedź, lub jej

brak, uczeń otrzymuje 0 punktów.

Proponuje się następujące normy wymagań – uczeń otrzyma następujące
oceny szkolne:

−

dopuszczający – za rozwiązanie co najmniej 8 zadań z poziomu podstawowego,

−

dostateczny – za rozwiązanie co najmniej 11 zadań z poziomu podstawowego,

−

dobry – za rozwiązanie 15 zadań, w tym co najmniej 3 z poziomu ponadpodstawowego,

−

bardzo dobry – za rozwiązanie 18 zadań, w tym co najmniej 4 z poziomu
ponadpodstawowego.

Klucz odpowiedzi: 1. c, 2. c, 3. c, 4. a, 5. a, 6. b, 7. c, 8. b, 9 a, 10. b, 11. b,
12. a, 13. d, 14. b, 15. d, 16. b, 17. d, 18. b, 19. d, 20. a.

Plan testu

Nr
zad.

Cel operacyjny
(mierzone osiągnięcia ucznia)

Kategoria

celu

Poziom

wymagań

Poprawna

odpowiedź

Rozróżniać ułożenie elementów
w połączeniach równoległych

Określić, że łącza klejowe są nierozłączne

Rozpoznawać rodzaje połączeń

Wiedzieć, że połączenia są najsłabszymi
miejscami w konstrukcjach

Znać i wyszukać definicję wytrzymałości

Określić, jakie są właściwości klejów
naturalnych

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Zaklasyfikować wytrzymałość podanej
spoiny klejowej

Rozpoznawać cechy wpływające na
wytrzymałość spoin klejowych

Scharakteryzować czynniki wpływające
na wartości nośności granicznej
i sztywności połączeń

Sformułować cechy połączenia
czopowego prostego

Rozpoznawać rodzaje połączeń
narożnikowych płyt

Określić, że łączniki to ważne elementy
połączeń klejowych

Sklasyfikować połączenia klejowe
w sytuacjach typowych

Określić, jakie są sposoby ustalania
wytrzymałości połączeń

Określić, jakie cechy spoin brane są pod
uwagę podczas ich oceniania

16 Obliczać wytrzymałość spoin

17 Znać cechy złączy stykowych.

18 Sklasyfikować rodzaje wytrzymałości

Określić, w jakim celu oznacza się
wytrzymałość spoiny klejowej

Zanalizować zjawiska zachodzące
podczas twardnienia spoiny klejowej

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Przebieg testowania

Instrukcja dla nauczyciela

1. Ustal z uczniami termin przeprowadzenia sprawdzianu z wyprzedzeniem co najmniej

jednotygodniowym.

2. Omów z uczniami cel stosowania pomiaru dydaktycznego.
3. Zapoznaj uczniów z rodzajem zadań podanych w zestawie oraz z zasadami punktowania
4. Przeprowadź z uczniami próbę udzielenia odpowiedzi na takie typy zadań, jakie będą

w teście.

5. Omów z uczniami sposób udzielania odpowiedzi (na karcie odpowiedzi)
6. Zapewnij uczniom możliwość samodzielnej pracy.
7. Rozdaj uczniom zestawy i karty odpowiedzi, podaj czas przeznaczony na rozwiązanie

zadań.

8. Stwórz odpowiednią atmosferę pracy podczas pomiaru (rozładuj stres, zachęć

do sprawdzenia swoich możliwości).

9. Kilka minut przed końcem sprawdzianu poinformuj uczniów o zbliżającym się czasie

zakończenia odpowiedzi.

10. Zbierz zestawy zadań testowych i karty odpowiedzi.
11. Sprawdź wyniki i wpisz do arkusza zbiorczego.
12. Przeprowadź analizę wyników, wybierz te zadania, które sprawiły uczniom najwięcej

trudności.

13. Ustal przyczyny trudności w opanowaniu wiadomości i umiejętności.
14. Opracuj wnioski do postępowania mającego na celu uniknięcie niepowodzeń

dydaktycznych.

Instrukcja dla ucznia

1. Przeczytaj uważnie instrukcję.
2. Podpisz imieniem i nazwiskiem kartę odpowiedzi.
3. Test zawiera 20 zadań o różnym stopniu trudności. Są to zadania wielokrotnego wyboru

(czasami, spośród wszystkich odpowiedzi do wyboru zdarza się, że więcej niż jedna jest
prawidłowa)

4. Zapoznaj się z zestawem zadań testowych.
5. Udzielaj odpowiedzi tylko na załączonej karcie odpowiedzi.
6. W kratkę odpowiadającą dobrej odpowiedzi kratkę wstawiaj znak X.
7. Jeśli się pomylisz, błędną odpowiedź otocz kółkiem i zaznacz prawidłową wstawiając X.
8. Test składa się z 20 zadań; w jego skład wchodzą zadania z poziomu podstawowego (15)

i z ponadpodstawowego (5).

9. Pracuj samodzielnie.
10. Po rozwiązaniu testu sprawdź, czy zaznaczyłeś wszystkie odpowiedzi na karcie

odpowiedzi.

11. Na rozwiązanie testu masz 45 minut.

Materiały dla ucznia:

–

instrukcja,

–

zestaw zadań testowych,

–

karta odpowiedzi.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

ZESTAW ZADAŃ TESTOWYCH

1. W połączeniach równoległych łączone elementy są układane

a) pod kątem 45

b) w pewniej odległości równolegle.
c) na sobie lub obok siebie.
d) w dowolny sposób.

2. Połączenia klejowe to złącza

a) łączne i rozłączne.
b) tylko rozłączne.
c) tylko łączne.
d) wyłącznie kołkowe.

3. Rysunek przedstawia złącza

a) wręgowe.
b) krzyżowe.
c) uciosowe.
d) półkrzyżowe.

4. Połączenia klejowe są

a) najsłabszym miejscem w konstrukcjach drewnianych.
b) najmocniejszym miejscem w konstrukcjach drewnianych.
c) jest to zależne od rodzaju połączenia.
d) nie ma różnicy między miejscem z litego drewna, a połączeniem.

5. Miernikiem wytrzymałości spoiny jest

a) wartość siły, która działając na powierzchnię spoiny powoduje jej zerwanie.
b) wartość siły, która działając na powierzchnię nie powoduje jej zerwania.
c) wartość siły działająca na ciało w pomieszczeniu klimatyzowanym.
d) wartość siły działająca na ciało w pomieszczeniu o wilgotności względnej >90%.

6. Kleje pochodzenia naturalnego są

a) biologicznie odporne w każdych warunkach.
b) nieodporne biologicznie w niekorzystnych warunkach.
c) odporne na niekorzystne czynniki atmosferyczne.
d) odporne na wysokie zawilgocenie.

7. Wytrzymałość spoiny klejowej 4,903 -5,295 MPa jest

a) Niedostateczna.
b) bardzo dobra.
c) mierna.
d) dobra.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

8. Wytrzymałość spoiny

a) wzrasta wraz ze wzrostem jej grubości.
b) maleje wraz ze wzrostem grubości.
c) nie zależy od grubości.
d) wzrasta w wysokiej temperaturze.

9. Nośność graniczna i sztywność połączeń zależą od

a) warunków użytkowania, a więc kierunku działania siły.

dokładności pomiarów.

c) estetycznego wykonania połączeń.
d) ciśnienia atmosferycznego.

10. W połączeniach czopowych prostopadłych

a) kąt ścięcia czopów wynosi 90

b) kąt ścięcia końców łączonych elementów wynosi 90

c) kąt ścięcia łączonych elementów wynosi równo 45

d) elementy łączy się za pomocą lamelek.

11. Połączenia narożnikowe płyt dzielą się na

a) czopowe prostopadłe i uciosowe.
b) wczepowe, wręgowe, wpustowe.
c) równoległo-wzdłużne i równoległo-czołowe.
d) profilowane, łącznikowe, bezprofilowe.

12. Łącznik

a) to obcy element wprowadzony do złącza.
b) to wycięty w łączonych elementach kształt (wypustka).
c) to substancja dodawana do kleju.
d) nie ma zastosowania w połączeniach klejowych gdyż jest to element metalowy

łączący (np. gwóźdź, śruba).

13. Rysunek przedstawia

a) połączenie półkrzyżowe dwustronne.
b) połączenie płyt.
c) połączenie graniaków.
d) połączenie krzyżowe zakładkowe.

14. Wytrzymałość połączeń klejowych

a) jest mierzona za pomocą wibroprasy.
b) badana w gotowym wyrobie, powoduje całkowite lub częściowe jego zniszczenie.
c) może być ustalana na podstawie wzoru.

Ω-

= [MPa]

d) może być ustalana na podstawie wzoru.

100% cos α

= [MPa]

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

15. Na ocenę jakości klejenia wpływają

a) tylko cechy techniczne spoiny.
b) tylko cechy estetyczne.
c) względy ekonomiczne.
d) jej cechy techniczne i estetyczne.

16. Spoinę o powierzchni 0,1 m

poddawano wyznaczaniu wytrzymałości. Zanotowano

wartość siły niszczącej = 0,8 MN. Jej wytrzymałość wynosiła
a) 0,4 MPa.
b) 4 MPa.
c) 0,25 MPa.
d) 100 MPa.

17. Złącza uciosowe stykowe graniaków charakteryzuje

a) duża wytrzymałość, ale niskie walory artystyczne.
b) duża wytrzymałość i wysokie walory artystyczne.
c) niska wytrzymałość i niskie walory artystyczne.
d) niska wytrzymałość, ale wysokie walory artystyczne.

18. W zależności od kierunku działania siły niszczącej w stosunku do powierzchni wyróżnia

się wytrzymałość
a) chemiczną.
b) na ścinanie.
c) dynamiczną zmęczeniową.
d) ma sucho.

19. Oznaczanie wytrzymałości spoiny klejowej ma na celu

a) sprawdzenie jakości kleju.
b) sprawdzenie prawidłowości przyrządzania masy klejowej i sposobów klejenia.
c) określenie przydatności danego kleju do konkretnego zastosowania.
d) ocenienie walorów estetycznych spoiny.

20. W czasie utwardzania kleju

a) wzrasta adhezja cząsteczek kleju.
b) dodaje się rozpuszczalnika w celu przyspieszenia procesu.
c) wzrasta objętość spoiny.
d) maleje wytrzymałość spoiny klejowej.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

KARTA ODPOWIEDZI

Imię i nazwisko..........................................................................................

Wykonywanie połączeń klejonych

Zakreśl poprawną odpowiedź.

zadania

Odpowiedź

Punkty

Razem:

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Test 2
Test dwustopniowy do jednostki modułowej „Wykonywanie połączeń
klejonych”

Test składa się z 20 zadań wielokrotnego wyboru, z których:

−

zadania 1, 2, 3, 4, 6, 8, 9, 12, 13, 15, 16, 17, 18, 19, 20 są z poziomu podstawowego,

−

zadania 5, 7, 10, 11, 14 są z poziomu ponadpodstawowego.

Punktacja zadań: 0 lub 1 punkt

Za każdą prawidłową odpowiedź uczeń otrzymuje 1 punkt. Za złą odpowiedź lub jej brak

uczeń otrzymuje 0 punktów.

Proponuje się następujące normy wymagań – uczeń otrzyma następujące
oceny szkolne:

−

dopuszczający – za rozwiązanie co najmniej 8 zadań z poziomu podstawowego,

−

dostateczny – za rozwiązanie co najmniej 11 zadań z poziomu podstawowego,

−

dobry – za rozwiązanie 15 zadań, w tym co najmniej 3 z poziomu ponadpodstawowego,

−

bardzo dobry – za rozwiązanie 18 zadań, w tym co najmniej 4 z poziomu
ponadpodstawowego.

Klucz odpowiedzi: 1. a, 2. c, 3. b, 4. a, 5. a, 6. d, 7. b, 8. a, 9. a, 10. d, 11. a,
12. b, 13. b, 14. a, 15. c, 16. b, 17. c, 18. b, 19. d, 20. d.

Plan testu

Nr
zad.

Cel operacyjny
(mierzone osiągnięcia ucznia)

Kategoria

celu

Poziom

wymagań

Poprawna

odpowiedź

Określać, jakie znaczenie dla technologii
klejenia ma podwyższone ciśnienie

Rozpoznawać rodzaje połączeń

Określać nazwy poszczególnych etapów
klejenia

Określać właściwości klejów
i dokonywać doboru ich zastosowania

Określać nazwy poszczególnych etapów
klejenia

Stosować wiedzę dot. właściwości
klejów i etapów klejenia do
rozwiązywania problemów

Rozpoznawać cechy klejów
mocznikowych

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Określać warunki pracy podczas
okleinowania

Porównać i wybrać kolejność etapów
okleinowania jednowarstwowego

Porównać i wybrać kolejność etapów
sklejania połączeń stolarskich

Określić, kiedy należy zbierać wycieki
kleju podczas okleinowania i klejenia

Określić, jaki jest powód przebić
klejowych

Znać przyczyny powstawania bąbli
powietrznych i dobierać metody
usuwania tych wad okleinowania

Wiedzieć, w jaki sposób można usunąć
plamy powstałe podczas klejenia

Rozumieć, dzięki jakim właściwościom
kleju można usunąć pofałdowanie okleiny
na gorąco

Określić i wyszukać jak należy
okleinować boki płyt stolarskich

Wyszukać metodę okleinowania
czołowych powierzchni płyt stolarskich

19 Znać metodę usuwania wtłoczeń

Określić potrzebę długiego sezonowania
klejonych i okleinowanych instrumentów

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Przebieg testowania

Instrukcja dla nauczyciela

1. Ustal z uczniami termin przeprowadzenia sprawdzianu z wyprzedzeniem co najmniej

jednotygodniowym.

w teście.

zadań.

8. Stwórz odpowiednią atmosferę pracy podczas pomiaru (rozładuj niepokój, zachęć do

sprawdzenia swoich możliwości).

9. Kilka minut przed końcem sprawdzianu poinformuj uczniów o zbliżającym się czasie

zakończenia odpowiedzi.

10. Zbierz zestawy zadań testowych i karty odpowiedzi.
11. Sprawdź wyniki i wpisz do arkusza zbiorczego.
12. Przeprowadź analizę wyników, wybierz te zadania, które sprawiły uczniom najwięcej

trudności.

13. Ustal przyczyny trudności w opanowaniu wiadomości i umiejętności.
14. Opracuj wnioski do postępowania mającego na celu uniknięcie niepowodzeń

dydaktycznych.

Instrukcja dla ucznia

1. Przeczytaj uważnie instrukcję.
2. Podpisz imieniem i nazwiskiem kartę odpowiedzi.
3. Test zawiera 20 zadań o różnym stopniu trudności. Są to zadania wielokrotnego wyboru

(czasami, spośród wszystkich odpowiedzi do wyboru zdarza się, że więcej niż jedna
jest prawidłowa).

4. Zapoznaj się z zestawem zadań testowych.
5. Udzielaj odpowiedzi tylko na załączonej karcie odpowiedzi.
6. W kratkę odpowiadającą dobrej odpowiedzi kratkę wstawiaj znak X.
7. Jeśli się pomylisz błędną odpowiedź otocz kółkiem i zaznacz prawidłową wstawiając X.
8. Test składa się z 20 zadań w jego skład wchodzą zadania z poziomu podstawowego (15)

i z ponadpodstawowego (5).

9. Pracuj samodzielnie.
10. Po rozwiązaniu testu sprawdź czy zaznaczyłeś wszystkie odpowiedzi na karcie

odpowiedzi.

11. Na rozwiązanie testu masz 45 minut.

Materiały dla ucznia:

–

instrukcja,

–

zestaw zadań testowych,

–

karta odpowiedzi.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

ZESTAW ZADAŃ TESTOWYCH

1. Ciśnienie wywierane na drewno w czasie sklejania powoduje

a) wzrost powierzchni rzeczywistej styku sklejanych elementów.
b) wzrost szkodliwych dla spoiny naprężeń.
c) szybsze działanie kleju.
d) nie ma żadnego spływu na dokładność klejenia.

2. Na rysunku 1 przedstawione jest klejenie

a) płaszczyznowe.
b) krawędziowe.
c) narożnikowe.
d) narożnikowe i krawędziowe.

Rysunek 1

3. Na rysunku 2 przedstawione jest klejenie

e) płaszczyznowe.
f) krawędziowe.
g) narożnikowe.
h) płaszczyznowe i krawędziowe.

Rysunek 2

4. Czas otwarty klejenia liczony jest

a) od naniesienia kleju na sklejane powierzchnie, do chwili zakrycia nałożonego kleju

drugim sklejanym elementem.

b) od rozpoczęcia do chwili skończenia wszystkich prac od rozpoczęcia schnięcia

spoiny.

c) od przyłożenia ciśnienia na spoinę.
d) od złożenia obu sklejanych elementów do chwili utwardzenia spoiny.

5. Kleje neoprenowe najlepiej stosować do:

a) klejenia w bardzo wysokich temperaturach.
b) przyklejania laminatów.
c) klejenia twardych gatunków drewna.
d) klejenia metali.

6. Z chwilą zwolnienia ciśnienia i wyjęcia elementów sklejanych z urządzeń dociskowych

rozpoczyna się czas:
a) czas otwarty.
b) zasadniczy czas klejenia.
c) czas zwalniania ciśnienia i wyładunku.
d) czas sezonowania.

7. Czas otwarty w procesie klejenia klejem glutynowym należy przedłużać do momentu:

a) wyschnięcia kleju.
b) gdy nałożony klej po dotknięciu wyciąga się w nitki.
c) całkowitego odparowania rozpuszczalnika.
d) zwolnienia ciśnienia.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

8. Kleje mocznikowe to

a) dobre kleje do klejenia złączy i okleinowania.
b) nie nadają się do klejenia wyrobów z drewna i drewnopochodnych.
c) odbarwiają lakiery, którymi pokrywa się wyroby drewniane.
d) kleje na których czas klejenia nie ma wpływu temperatura.

9. Do okleinowania płyt w niewielkich wytwórniach stosuje się

a) klejenie mocznikowe na gorąco w prasach hydraulicznych wielopłytowych.
b) klejenie klejem glutynowym używając kozły stolarskie lub prasy śrubowe.
c) klejenie klejem neoprenowym używając kozły stolarskie lub prasy śrubowe.
d) klejenie mocznikowe na gorąco używając kozły stolarskie lub prasy śrubowe.

10. Podaj prawidłową kolejność czynności podczas okleinowania jednowarstwowego:

a) przygotowanie podłoża – krojenie formatek – moczenie podłoża i powlekanie podłoża

klejem – nakładanie formatek i prasowanie ich do podłoża.

b) przygotowanie podłoża- krojenie formatek – moczenie formatek – powlekanie

formatek klejem – nakładanie podłoża na pokryte klejem formatki.

c) Przygotowanie podłoża – krojenie formatek – moczenie formatek – powlekanie

podłoża i formatek klejem – nakładanie formatek i prasowanie ich do podłoż.

d) przygotowanie podłoża – krojenie formatek – moczenie formatek – powlekanie

podłoża klejem – nakładanie formatek i prasowanie ich do podłoża.

11. Sklejanie połączeń stolarskich składa się z czynności

a) naniesienia kleju, złożenia połączenia, ustawienia elementów względem siebie,

wywarcia docisku, sezonowania.

b) naniesienia kleju, złożenia połączenia, wywarcia docisku, ustawienia elementów

względem siebie, sezonowania.

c) naniesienia kleju, złożenia połączenia, wywarcia docisku, sezonowania.
d) naniesienia kleju, złożenia połączenia, ustawienia elementów względem siebie,

sezonowania, wywarcia docisku.

12. Wycieki kleju najlepiej zbierać

a) natychmiast jak tylko wystąpią.
b) po częściowym utwardzeniu kleju.
c) po całkowitym sklejeniu.
d) w dowolnym czasie.

13. Przebicia klejowe są następstwem

a) użycia złego kleju do okleinowania.
b) okleinowania drewna fornirem o dużych porach i prześwitach.
c) zbyt dużego ciśnienia w czasie klejenia.
d) złego naniesienia kleju.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

14. Pęcherze powietrzne są to miejsca, w których nie nastąpiło przyklejenie okleiny

Prawdziwe jest zdanie
a) usuwanie pęcherzy polega na przycięciu ich wzdłuż włókien i wprowadzeniu kleju

termoplastycznego pod okleinę.

b) przyczynami powstawania tej wady może być ułożenie włókien okleiny prostopadle

do włókien drewna.

c) usuwanie pęcherzy polega na przycięciu ich w poprzek włókien i wprowadzeniu kleju

termoplastycznego pod okleinę.

d) Przyczyną może być okleinowania drewna fornirem o dużych porach i prześwitach.

15. Plamy występujące podczas okleinowania, można usunąć zmywając powierzchnię

a) gorącą wodą.
b) wodą amoniakalną.
c) perhydrolem.
d) kwasem siarkowym VI.

16. Pofałdowanie przyklejonej okleiny można usunąć jedynie gorącym żelazkiem w przypadku

stosowania do klejenia
a) kleju rozpuszczalnego w wodzie.
b) kleju termoplastycznego.
c) kleju termoutwardzalnego.
d) kleju spienionego.

17. Podczas okleinowania wszystkich czterech boków elementu należy okleinować je

a) dookoła po 1 boku.
b) wszystkie boki jednocześnie jednym paskiem okleiny.
c) po dwa przeciwległe boki.
d) po dwa sąsiednie boki.

18. Czołowe powierzchnie płyt stolarskich listewkowych należy okleinować

a) po uprzednim namoczeniu ich przez 12 godzin w wodzie.
b) podwójną warstwą okleiny.
c) jednym kawałkiem okleiny razem z dwoma bokami.
d) po naniesieniu kleju na okleinę.

19. Niewielkie wtłoczenia po okleinowaniu można usuwać

a) przez lekkie odklejenie okleiny i dołożenie kleju.
b) prasując gorącym żelazkiem.
c) doklejając w tym miejscu kawałek okleiny.
d) nawilżając letnią wodą miejsca wtłoczone.

20. Przeciętny czas sezonowania nie powinien być krótszy od

a) 10 minut.
b) 1 godziny.
c) 5 godzin.
d) 24 godzin.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

KARTA ODPOWIEDZI

Imię i nazwisko..........................................................................................

Wykonywanie połączeń klejonych

Zakreśl poprawną odpowiedź.

zadania

Odpowiedź

Punkty

Razem:

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

7. LITERATURA

1. Bajkowski J., Bieniek S., Duchnowski K.: Obrabiarki i urządzenia w stolarstwie. WSiP,

Warszawa 1996

2. Bieniek S., Duchnowski K.: Obrabiarki i urządzenia w stolarstwie. WSiP, Warszawa 1992
3. Bilczuk A., Lenik K., Malec M.: Podstawy konstrukcji drewnianych. Wydawnictwo

Uczelniane Politechniki Lubelskiej 1994

4. Czaplicki J.: Klejenie tworzyw konstrukcyjnych. WKiŁ, Warszawa 1987
5. Nowak H.: Stolarstwo cz.2. Technologia i materiałoznawstwo. WSiP, Warszawa 2000
6. Paderewski K.: Obrabiarki. WSiP, Warszawa 1997
7. Proszyk S.: Technologia tworzyw drzewnych. Wykończanie powierzchni, cz. 2, WSiP,

Warszawa 1999

8. Prządka W., Szczuka J.: Technologia meblarstwa cz. II WSiP, Warszawa 1991
9. Swaczyna I., Swaczyna M.: Konstrukcje mebli Cz.2. WSiP, Warszawa 1998
10. Zenkteler M.: Kleje i klejenie drewna. WNT, Warszawa 1984
11. www.meble.pl
12. www.maszynydodrewna.com
13. www.wutech.pl
14. www.meblarstwo.pl