Informacje o tek

ś

cie:

1) ostrze

ż

enie (od autorki) PG-13 za j

ę

zyk

2) długo

ść

opowiadania: prolog + 7 cz

ęś

ci

3) autor: Plumeria
4) link do oryginału: http://www.debbiesfics.com/darkness00.html
5) non-canon

Betowały: Citzen, eM, Mar

ć

, Aleksandretta

Prolog

Wychodz

ą

c z szatni dla zawodników Draco zatrzymał si

ę

przed lustrem,

ż

eby po raz ostatni sprawdzi

ć

swój wizerunek.

Chciał wygl

ą

da

ć

najlepiej, jak si

ę

dało, nawet je

ś

li wiatr w przeci

ą

gu kilku minut miał rozwia

ć

jego szaty, a

włosy zamieni

ć

w bezładn

ą

pl

ą

tanin

ę

. I to jeszcze zanim wst

ą

pi na boisko – jako kapitan, powinien

wygl

ą

da

ć

jak dobra partia. Godny podziwu. Szacunku. Opanowany.

Przebiegł palcami przez włosy, upewniaj

ą

c si

ę

niepotrzebnie,

ż

e ka

ż

dy srebrnoblond kosmyk jest idealnie

na miejscu, opadaj

ą

c perfekcyjnymi – i tylko takimi – pasmami wokół jego twarzy. Skórzane ochraniacze

połyskiwały, zielone szaty gładko opływały jego ciało, stał dumny i wyprostowany, trzymaj

ą

c swoj

ą

Supernow

ę

10. Tak, to wystarczy.

-

Ś

licznie – powiedziało jego odbicie z aprobat

ą

. Draco u

ś

miechn

ą

ł si

ę

słabo w odpowiedzi; ju

ż

si

ę

odwracał, zwołuj

ą

c wszystkich członków swojej dru

ż

yny.

Reaguj

ą

c na jego wezwanie, natychmiast zebrali si

ę

przy wyj

ś

ciu. Zamiast marnowa

ć

czas na jak

ąś

umoralniaj

ą

c

ą

gadk

ę

, po prostu spojrzał ka

ż

demu w oczy – powoli, wyczekuj

ą

co – wiedz

ą

c,

ż

e da to du

ż

o

lepsze efekty ni

ż

jakiekolwiek słowa. Potem, tu

ż

przed jedenast

ą

, odwrócił si

ę

i spokojnie wypu

ś

cił ich na

boisko.

Po raz pierwszy, odk

ą

d sko

ń

czył trzeci rok w Hogwarcie, meczem rozpoczynaj

ą

cym sezon był mecz

Slytherin kontra Gryffindor; w odró

ż

nieniu od jego trzeciego roku, tym razem zamierzali gra

ć

według

planu.

ś

adnych zło

ś

liwych hipogryfów,

ż

adnej niesprzyjaj

ą

cej pogody –

ż

adnych okoliczno

ś

ci, które

wymagałyby manipulacji czymkolwiek, chocia

ż

to akurat zawsze było zabawne. Ten mecz miał mie

ć

wielki

wpływ na cały sezon dla obu dru

ż

yn. I był przekonany,

ż

e tym razem to Slytherin znajdzie si

ę

na szczycie.

Przez boisko szła dru

ż

yna przeciwników, wyró

ż

niaj

ą

ca si

ę

błyszcz

ą

cymi, czerwonymi szatami. Prowadził

j

ą

Harry Potter; jego czarne włosy nie potrzebowały pomocy wiatru, by tworzy

ć

bezładn

ą

pl

ą

tanin

ę

wokół

twarzy. W centrum pola utworzyli zwarty szereg, patrz

ą

c na nich. Draco dawno zauwa

ż

ył t

ę

osobliw

ą

ochot

ę

, by anga

ż

owa

ć

si

ę

we wzrokowe pojedynki z Harrym: blizna w kształcie błyskawicy nad oczami

chłopaka w jaki

ś

sposób zmuszała go, by patrzył, stał z tamtym oko w oko, oddziałuj

ą

c na niego tak samo,

jak tamten na niego, gdy wyzywali si

ę

nawzajem werbalnie.

- Tym razem to ty przegrasz, Potter – wysyczał, kiedy wymieniali przepisowy u

ś

cisk dłoni.

Zielone oczy zw

ę

ziły si

ę

.

- Masz na my

ś

li,

ż

e przegram w taki sam sposób, jak za ka

ż

dym razem, kiedy grali

ś

my przeciwko sobie?

Och, czekaj. To byłe

ś

ty.

Wzruszył ramionami.
- Ka

ż

dego czasem opuszcza szcz

ęś

cie. Dzisiaj twoja kolej.

Odpowied

ź

Harry’ego została uci

ę

ta przez pani

ą

Hooch, która poinformowała obie dru

ż

yny,

ż

e maj

ą

gra

ć

fair i przygotowa

ć

si

ę

; chwil

ę

pó

ź

niej dmuchn

ę

ła w gwizdek. Czternastu zawodników odbiło si

ę

od ziemi i

wystrzeliło w powietrze.

Był pi

ę

kny listopadowy poranek, zimny i rze

ś

ki. Czysty, z kilkoma białymi chmurkami podkre

ś

laj

ą

cymi

bł

ę

kit nieba. Kiedy Draco wzniósł si

ę

na poziom, na którym zwykle latał, poczuł si

ę

, jakby mógł zobaczy

ć

wszystko, a

ż

po kra

ń

ce ziemi przez bezlistne drzewa. Jego przyszło

ść

rozpo

ś

cierała si

ę

przed nim jak

horyzont; to był jego ostatni rok. Ostatni rok,

ż

eby cho

ć

troch

ę

si

ę

zabawi

ć

, zanim upomni si

ę

o niego jego

przyszło

ść

, zanim zostanie zmuszony, by zobaczy

ć

, gdzie presti

ż

i mo

ż

liwo

ść

bycia Malfoyem otwieraj

ą

przed nim wszystkie mo

ż

liwo

ś

ci przewodzenia

ś

wiatu.

To była tak

ż

e jego ostatnia szansa, by pokona

ć

Harry’ego Pottera. Tłuczek przeleciał obok niego,

wyrywaj

ą

c go z zadumy, i przekl

ą

ł sam siebie za to,

ż

e pozwolił kilku cennym chwilom umkn

ąć

bez

wypatrywania znicza. Szukaj

ą

cy Gryffindoru uplasował si

ę

na

ś

rodku pola; Draco podleciał niedaleko, by

zaj

ąć

tak

ą

sam

ą

pozycj

ę

, na wypadek gdyby musiał zanurkowa

ć

po mał

ą

, złot

ą

piłeczk

ę

– kiedykolwiek

miała si

ę

pokaza

ć

.

- Znajd

ź

sobie własny punkt obserwacyjny! – krzykn

ą

ł do niego Harry ponad wrzaskami tłumu.

- Raczej nie, tutaj bardzo mi si

ę

podoba – odpowiedział Draco leniwie, mru

żą

c lekko oczy dla ochrony

przed sło

ń

cem, kiedy przeszukiwał wzrokiem boisko. – Masz jaki

ś

problem? Boisz si

ę

, o ile szybsza od

twojej starej Błyskawicy oka

ż

e si

ę

moja Supernowa 10?

- Błyskawica nadal lata

ś

wietnie, dzi

ę

kuj

ę

.

Draco zaryzykował krótki rzut okiem na chłopaka i ucieszył si

ę

, widz

ą

c,

ż

e Gryfon zagryzł z

ę

by w

odpowiedzi na obelg

ę

. Zdecydował si

ę

na zastosowanie swojego triku, i skierował miotł

ę

do zapieraj

ą

cego

dech w piersiach, wywracaj

ą

cego

ż

oł

ą

dek nurku. Harry, my

ś

l

ą

c,

ż

e co

ś

zauwa

ż

ył, natychmiast poleciał za

nim. Grunt zbli

ż

ał si

ę

bardziej i bardziej, i Draco, w momencie, gdy prawie stracił kontrol

ę

, sekundy przed

zderzeniem idealnie wypracowanym ruchem poderwał swoj

ą

miotł

ę

. Wtedy zacz

ą

ł si

ę

ś

mia

ć

ze swojego

przeciwnika, który spó

ź

nił si

ę

, hamuj

ą

c kilka cali za nim.

- Mówiłe

ś

co

ś

,

ś

lamazaro?

Jednak zamiast odpowiedzie

ć

na obelg

ę

, Gryfon odwrócił si

ę

nagle na miotle i, wykr

ę

caj

ą

c głow

ę

, Draco

zdołał zobaczy

ć

, dlaczego: wypuszczono znicza.

Natychmiast rozpocz

ą

ł si

ę

wy

ś

cig. Ka

ż

dy chłopak zamierzał zako

ń

czy

ć

gr

ę

szybko i błyskawicznie ogłosi

ć

zwyci

ę

stwo swojej dru

ż

yny.

Ś

migali slalomem przez pole w gorliwym po

ś

cigu za mał

ą

, uskrzydlon

ą

piłeczk

ą

, a kafel, tłuczki i koledzy z dru

ż

yny przelatywali obok w szalonym p

ę

dzie, zamieniaj

ą

c si

ę

w

rozmazane plamy. Dwa razy obaj zgubili złoty kształt w blasku niskiego listopadowego sło

ń

ca, ale za

ka

ż

dym razem który

ś

w przeci

ą

gu sekund na nowo odnajdywał przedmiot i po

ś

cig trwał.

Cała uwaga Draco skupiła si

ę

na małym, złotym obiekcie; ledwo dostrzegał to, co go otaczało, kiedy

ś

cigał go pod siedzeniami, a potem mi

ę

dzy i przez obr

ę

cze. Czuł Harry’ego po swojej lewej; wiedział,

ż

e

czerwona plama była zdeterminowana, by udowodni

ć

swoj

ą

wy

ż

szo

ść

przynajmniej tak jak on sam.

Piłeczka była tylko kilka stóp przed nimi… bli

ż

ej… bli

ż

ej… unikn

ę

li niespodziewanego tłuczka… znów

przelatywali przez p

ę

tle… Cholera! Zatrzymała si

ę

tu

ż

poza zasi

ę

giem jego dłoni.

W akcie skrajnej desperacji Draco nagle poderwał miotł

ę

w prawo, kiedy znicz skierował si

ę

przed niego.

W tym momencie bardziej skupiał si

ę

na tym, by nie podnosi

ć

głowy, ni

ż

na tym, by go złapa

ć

.

Stuk! Mała piłeczka uderzyła dło

ń

Draco tak mocno,

ż

e prawie j

ą

upu

ś

cił. Przez jeden zamarły moment

spojrzał w szoku na swoj

ą

r

ę

k

ę

. Czy to prawda? Czy naprawd

ę

widział te małe skrzydełka, uderzaj

ą

ce go

w nadgarstek? Tak!

Odkrycie prawdy zaj

ę

ło mu milisekund

ę

; kiedy tylko do niego dotarła, poruszył r

ę

k

ą

, by podnie

ść

j

ą

wysoko w gór

ę

– gest, który chciał wykona

ć

przez sze

ść

długich lat.

Odwrócił si

ę

, by spojrze

ć

za siebie; widok przegranej na twarzy Gryfona był wart wszystkich tych lat, w

czasie których go

ś

cił on na jego twarzy.

- Zgubiłe

ś

co

ś

? – zachichotał, machaj

ą

c zniczem w powietrzu.

Pocz

ą

tkowe zaskoczenie zmieniło si

ę

w triumf i Draco zastygł w chwili euforii; wtedy twarz Harry’ego

nagle przybrała zupełnie nowy, niespodziewany wyraz. Strach. Strach?

- Uwa

ż

aj! – wykrzykn

ą

ł ciemnowłosy chłopak w chwili, gdy Draco poczuł,

ż

e tyłem głowy trzasn

ą

ł w co

ś

naprawd

ę

twardego. Ból rozprzestrzenił si

ę

po jego czaszce i pod

ąż

ył w dół wzdłu

ż

kr

ę

gosłupa. Znicz

wy

ś

lizgn

ą

ł si

ę

z jego palców.

I ostatni

ą

rzecz

ą

, któr

ą

zobaczył, zanim ogarn

ę

ła go ciemno

ść

, był Harry Potter, wychylaj

ą

cy si

ę

do

przodu, aby go złapa

ć

.

Rozdział 1

Ś

wiat ciemno

ś

ci

The eyes that shone
Now dimmed and gone
~Thomas Moore

“… I wtedy, w 1752, olbrzym Melvin Markotny przypadkowo rozdeptał kilka goblinów. Przerwało to
nadchodz

ą

c

ą

rebeli

ę

, lecz rozpocz

ę

ło wojn

ę

mi

ę

dzy goblinami a olbrzymami, która trwała siedemna

ś

cie

lat i dwana

ś

cie dni. Przez ten czas…”

Draco powstrzymał ch

ęć

zatrza

ś

ni

ę

cia ksi

ąż

ki tylko po to, by uciszy

ć

nieprzerwane i irytuj

ą

ce buczenie.

Historia magii była wystarczaj

ą

co nudna sama w sobie. Czy zakl

ę

cie, które sprawiało,

ż

e ksi

ąż

ki czytały

mu na głos, musiało by

ć

równie monotonne? To rzeczywi

ś

cie brzmiało prawie jak profesor Binns; po

pewnym czasie nawet jego podr

ę

cznik z eliksirów wydawał si

ę

nudny.

Potarł oczy zm

ę

czonym ruchem. Ten odruch został, cho

ć

one ju

ż

nie pracowały. Ksi

ąż

ka terkotała dalej.

Zmusił si

ę

,

ż

eby uwa

ż

a

ć

, w przyszłym tygodniu miał test z historii z materiału, który mieli powtórzy

ć

przez

wakacje i chciał mie

ć

nauk

ę

za sob

ą

jak najszybciej. A to oznaczało dostarczanie do mózgu jak

najwi

ę

kszej ilo

ś

ci informacji za pierwszym podej

ś

ciem, co minimalizowało to, ile razy musiał słucha

ć

tych

cholernych akapitów.

Od wypadku w czasie meczu Quidditcha min

ę

ły dwa miesi

ą

ce, dwa miesi

ą

ce pełne ciemno

ś

ci. W swoim

triumfie głupio zapomniał, jak blisko p

ę

tli leciał. Omyłka ta kosztowała go utrat

ę

wzroku. Czarodziejskie

lekarstwa mog

ą

wyleczy

ć

wiele rzeczy, ale nie mog

ą

(z przykro

ś

ci

ą

poinformowali go uzdrowiciele)

odwróci

ć

zniszcze

ń

, które zaszły w mózgu. Rana płatu potylicznego z tyłu głowy, powiedzieli, i nie ma nic,

co mo

ż

na by w tej sprawie zrobi

ć

. I chocia

ż

ojciec im groził, jego matka błagała, a on sam z

niedowierzaniem zasi

ę

gał drugiej, trzeciej, dwunastej porady, odpowied

ź

specjalistów magomedycyny

była zawsze ta sama: czekała go

ś

lepota.

Trwała.

***

Harry przeszukiwał półki z tyłu biblioteki, dopóki nie znalazł ksi

ąż

ki, której potrzebował na zaj

ę

cia

zielarstwa: przegl

ą

du specjalistycznych grzybów. Otrzepał j

ą

z kurzu, pobie

ż

nie rzucił okiem na tre

ść

, a

potem wetkn

ą

ł pod rami

ę

. Było tam te

ż

kilka ksi

ąż

ek, których b

ę

dzie potrzebował pó

ź

niej, ale postanowił,

ż

e przyjdzie po nie jutro. Nie był Hermion

ą

, która potrafiła przebi

ć

si

ę

przez stos antycznych, wysuszonych

ksi

ą

g w ci

ą

gu jednej nocy. W porównaniu z jego zwykłym wysiłkiem na dzi

ś

wieczór ta jedna w zupełno

ś

ci

wystarczy. A skoro ju

ż

o tym mowa, w przyszłym tygodniu miał by

ć

test z historii magii, powinien zacz

ąć

si

ę

uczy

ć

, zanim Hermiona zacznie go

ś

ciga

ć

razem ze swoimi znaczonymi na kolorowo notatkami.

Kiedy lawirował mi

ę

dzy regałami z powrotem, wzdłu

ż

tylnej

ś

ciany, usłyszał niski, monotonny głos.

Brzmiał on zupełnie jak profesor Binns, tylko jeszcze mniej interesuj

ą

co. Zaciekawiony, wetkn

ą

ł nos do

jednego z bocznych pokoików wyłaniaj

ą

cych si

ę

zza

ś

ciany. I natychmiast si

ę

zatrzymał.

W o

ś

wietlonym

ś

wieczkami pokoju siedział Draco Malfoy, z głow

ą

opart

ą

na pi

ęś

ci. Jego podr

ę

cznik le

ż

ał

otwarty przed nim na stole… i była to ksi

ąż

ka, która najwyra

ź

niej potrafiła mówi

ć

. Albo kto

ś

jeszcze tam

był i miał Peleryn

ę

Niewidk

ę

, bo Draco z cał

ą

pewno

ś

ci

ą

nie mówił gło

ś

niej ni

ż

szeptem, a nikogo innego

nie było wida

ć

.

- Kimkolwiek jeste

ś

, powiniene

ś

albo si

ę

odezwa

ć

, albo wynie

ść

. Nie ceni

ę

sobie zbytnio, kiedy kto

ś

si

ę

na mnie gapi.
- Eee… - powiedział Harry, zaskoczony. Zobaczył, jak Draco si

ę

odwraca – nie po to, by patrze

ć

, lecz by

słucha

ć

. Jego głowa obróciła si

ę

tylko tyle,

ż

e jego lewe ucho skierowane było w stron

ę

drzwi, tam, gdzie

Harry stał. – To ja, Harry. Potter. Ja… hmm… nie chciałem przeszkadza

ć

. A poza tym, sk

ą

d wiedziałe

ś

,

ż

e tu jestem?

- Przez twoje kroki, idioto, a przez có

ż

by innego? Szkolne buty nigdy nie poruszały si

ę

specjalnie cicho po

kamiennych podłogach.
- Och – Harry poczuł si

ę

głupio; o tym nie pomy

ś

lał. – Wi

ę

c… yy… czy to twoja ksi

ąż

ka mówi? I nie

musisz czyta

ć

? Zastanawiałem si

ę

, jak sobie z tym radzisz.

Draco westchn

ą

ł, poirytowany.

- Tak, tak to teraz działa. Rzucam zakl

ę

cie na ksi

ąż

k

ę

i sama si

ę

odtwarza. Zupełnie jak czytanie dziecku

bajki na dobranoc, tylko du

ż

o mniej interesuj

ą

ce. Przychodz

ę

si

ę

uczy

ć

tutaj, wi

ę

c głos ksi

ąż

ki nikomu nie

przeszkadza. Nie potrzebuj

ę

ludzi, gapi

ą

cych si

ę

na mnie z powodu hałasu.

Harry wszedł do pokoiku. Teraz słyszał głos ksi

ąż

ki du

ż

o wyra

ź

niej.

- Có

ż

, brzmi nudno. Czy wszystkie ksi

ąż

ki mówi

ą

tak samo?

- Dokładnie.
- Nie mo

ż

esz tego jako

ś

zmieni

ć

?

- Nie. – głos

Ś

lizgona był szorstki. – A teraz, je

ś

li ju

ż

sko

ń

czyłe

ś

bawi

ć

si

ę

w dwadzie

ś

cia pyta

ń

,

chciałbym wróci

ć

do nauki.

- Wiesz – zaproponował Harry, podchodz

ą

c, by stan

ąć

przed drugim chłopakiem. – Ja mógłbym ci

poczyta

ć

zamiast niej.

Blondyn poruszył głow

ą

, by wyra

ź

niej go słysze

ć

, i Harry poczuł si

ę

lekko zdenerwowany swoim

pierwszym bli

ż

szym spojrzeniem na twarz Draco od czasu wypadku; ta sama blada, spiczasta twarz, teraz

dziwnie pusta. Przyzwyczaił si

ę

do szarych oczu, rzucaj

ą

cych w niego sztyletami spojrze

ń

; teraz

wygl

ą

dały jak kamienne

ś

ciany – płytkie i niezgł

ę

bione, skupione na niczym.

- A niby po co? – warkn

ą

ł blondyn. Harry poczuł si

ę

dziwnie uspokojony faktem,

ż

e przynajmniej głos

Malfoya nadal zawiera w sobie jakie

ś

sztylety.

- Có

ż

, pomy

ś

lałem tylko,

ż

e to mogłoby nie by

ć

tak nudne, gdybym…

Malfoy prychn

ą

ł.

- Nie potrzebuj

ę

twojej lito

ś

ci.

- To nie jest lito

ść

! To…

- To co?
- Próbuj

ę

tylko pomóc, dobra? Co w tym takiego złego? Ty si

ę

nudzisz, a ja proponuj

ę

jako

ś

t

ę

nud

ę

zmniejszy

ć

.

- No tak. Jak mogłem zapomnie

ć

? – wycedził niewidomy chłopak. – Harry Potter, bohater wszystkich.

ś

aden problem nie jest zbyt trywialny dla naszego Cudownego Chłopca.

- Jaki masz do cholery problem, Malfoy? – Harry zaczynał si

ę

zło

ś

ci

ć

, nie był pewien, czy na siebie czy na

Ś

lizgona. Co do u diabła nakłoniło go do zaoferowania pomocy temu gnojkowi?

- Mój problem? Moim problemem jest to,

ż

e pchasz si

ę

, gdzie nie trzeba, i w zasadzie przeszkadzasz mi

w pracy. Teraz, je

ś

li wybaczysz, mam mas

ę

nauki. Id

ź

uratowa

ć

jak

ąś

panienk

ę

w potrzebie, skoro tak

bardzo chcesz pomóc. – po tych słowach Draco znów pochylił si

ę

nad ksi

ąż

k

ą

, przewrócił stron

ę

, która

sko

ń

czyła si

ę

, kiedy si

ę

kłócili, i pozwolił jej wróci

ć

do czytania.

Harry odszedł, w

ś

ciekły jak nigdy.

Jednak

ż

e ju

ż

nast

ę

pnego dnia był tam z powrotem. Powiedział sobie,

ż

e poszedł odnale

źć

dodatkowe

ksi

ąż

ki, których potrzebował do eseju, i w zasadzie taki miał cel. Udało mu si

ę

zignorowa

ć

fakt,

ż

e nie

musiał szuka

ć

ich w tylnym korytarzu, w samych skarpetkach, z butami w r

ę

ce,

ż

eby go osi

ą

gn

ąć

. Harry

nie był zupełnie pewny, co tutaj robił i dlaczego, ale po wczorajszej wymianie zda

ń

był ciekawy, jak Draco

sobie radzi. Od wypadku nie widywał swojego byłego nemezis zbyt cz

ę

sto – tamten wyjechał, a potem

zamkn

ą

ł si

ę

w sobie. Nie dokuczał wi

ę

cej Harry’emu i jego przyjaciołom, z nikim wła

ś

ciwie nie rozmawiał,

nie licz

ą

c momentów, kiedy kazał mu nauczyciel. Niby wygl

ą

dało na to,

ż

e jako

ś

sobie radzi – wrócił do

szkoły, całkowicie nadrobiwszy materiał, który go omin

ą

ł, był przygotowany na wszystkie zaj

ę

cia i Harry

rzadko widywał, by prosił o pomoc w… czymkolwiek. Ale jak to robił?

Prze

ś

lizgn

ą

ł si

ę

do małego pokoiku do nauki, zdecydowany nie da

ć

si

ę

złapa

ć

tym razem, ale kiedy ju

ż

tam dotarł, zrozumiał,

ż

e wcale nie musiał zadawa

ć

sobie trudu z ukrywaniem. Zamiast spoczywa

ć

na

nadgarstku, głowa Malfoya, tym razem, oparta była na stole. Miał zamkni

ę

te oczy i wygl

ą

dał, jakby

zupełnie zapomniał o buczeniu otwartej przed nim ksi

ąż

ki do historii. Widocznie nuda zrobiła swoje. To

podsun

ę

ło Harry’emu pomysł.

Wszedł do pokoju, wskazał ksi

ąż

k

ę

ró

ż

d

ż

k

ą

i wyszeptał: „Finite Incantatem”. Głos umilkł. Wtedy ostro

ż

nie

odsun

ą

ł sobie krzesło i usiadł, kład

ą

c swoj

ą

torb

ę

na podłodze tak cicho, jak tylko mógł, czekaj

ą

c, a

ż

drugi

chłopak si

ę

obudzi. Nie trwało to długo: najwyra

ź

niej był zwolennikiem krótkich drzemek.

Blondyn usiadł z j

ę

kiem,

ś

pi

ą

co przecieraj

ą

c oczy, i rozejrzał si

ę

za ucichł

ą

ksi

ąż

k

ą

, jakby wystraszył si

ę

panuj

ą

cej w pokoju ciszy.

- Głupie zakl

ę

cie – burkn

ą

ł.

Harry przerwał mu, zanim Draco zd

ąż

ył znowu aktywowa

ć

czar.

- Cudowny Głos dostarczył dzi

ś

zbyt du

ż

o wra

ż

e

ń

?

Malfoy podskoczył, obracaj

ą

c głow

ę

w kierunku Harry’ego.

- Potter, co ty do diabła tutaj robisz? Cholera, prawie przyprawiłe

ś

mnie o zawał serca.

Harry wzruszył ramionami, zapominaj

ą

c,

ż

e drugi chłopak go nie widzi.

- Byłem po s

ą

siedzku, zobaczyłem,

ż

e

ś

pisz, i przyszedłem powtórzy

ć

moj

ą

propozycj

ę

.

- Musimy znowu do tego wraca

ć

? Mówiłem ci, nie…

- Tak, tak, wiem. Nie potrzebujesz lito

ś

ci. Ale nie mog

ą

ci

ę

te

ż

usypia

ć

twoje własne podr

ę

czniki. Zobacz,

ja te

ż

musz

ę

si

ę

uczy

ć

na ten głupi test. Wi

ę

c, tak długo jak robi

ę

post

ę

py w walce z materiałem, mog

ę

go

równie dobrze powtarza

ć

z tob

ą

.

- Czemu nie powtórzysz go z twoimi małymi przyjaciółmi Gryfonami? – spytał Malfoy ostro.
- Bo Hermiona musi dzisiaj przewodniczy

ć

na spotkaniu prefektów, a Ron wychodzi ze swoj

ą

dziewczyn

ą

,

Mandy. Słuchaj, tracimy tutaj czas. Ja musz

ę

si

ę

uczy

ć

, ty musisz si

ę

uczy

ć

, a materiał jest cholernie

nudny. I, ostatecznie, przynajmniej powstrzymamy si

ę

nawzajem od snu – Harry nie mógł odmówi

ć

sobie

dodania pewnej zło

ś

liwo

ś

ci. – Wygl

ą

da na to,

ż

e przydałoby ci si

ę

to jak

ąś

chwil

ę

temu.

Draco spochmurniał.
-

Ś

wietnie – ust

ą

pił. Pchn

ą

ł ksi

ąż

k

ę

w kierunku Harry’ego. – Oczywi

ś

cie w przeciwnym razie masz zamiar

nigdy mnie nie zostawi

ć

. Je

ż

eli jeste

ś

a

ż

tak zdeterminowany, by ochrypn

ąć

, czytaj

ą

c, mo

ż

esz u

ż

y

ć

do

tego mojej ksi

ąż

ki. Ale przynajmniej spróbuj by

ć

interesuj

ą

cy.

Harry u

ś

miechn

ą

ł si

ę

krzywo, kiedy podniósł tekst do oczu.

- W

ą

tpi

ę

,

ż

e nawet bli

ź

niacy Weasleyowie mogliby zrobi

ć

co

ś

interesuj

ą

cego z wojen pomi

ę

dzy goblinami

a olbrzymami, ale spróbuj

ę

.

Cofn

ą

ł si

ę

o kilka stron i zacz

ą

ł czyta

ć

.

- „Po podpisaniu Traktatu Smarkotrawnego w 1796, Olfred T

ę

py zało

ż

ył nowe społecze

ń

stwo obok mało

znanego miasteczka, Herringsfordu…”

***

Draco zaczynał ka

ż

dy ranek, le

żą

c w swoim łó

ż

ku, oddychaj

ą

c cicho i nie

ś

piesznie, i próbuj

ą

c ustali

ć

, czy

ju

ż

si

ę

obudził czy nie. Otwieranie oczu nie przynosiło efektów, wi

ę

c zwykle ustalenie, czy jego ciało było

przytomne, a on sam

ś

wiadom otoczenia, czyli nie

ś

pi

ą

cy, zajmowało mu kilka minut. Tego ranka zi

ą

b w

powietrzu przywrócił go do przytomno

ś

ci bardzo szybko, wi

ę

c si

ę

gn

ą

ł po ró

ż

d

ż

k

ę

, któr

ą

ka

ż

dej nocy

zostawiał w tym samym miejscu na swojej szafce nocnej. Wy

ć

wiczonym ruchem wskazał na zegarek,

który stał obok na równie konkretnym miejscu.

„Tempus” – mrukn

ą

ł.

- Szósta dwadzie

ś

cia trzy – powiedział mu zegar.

Usiadł, ziewaj

ą

c, przerzucił nogi nad kraw

ę

dzi

ą

łó

ż

ka i postawił stopy na zimnej, kamiennej podłodze. To

zawsze bardzo szybko go budziło. Ostro

ż

nie poruszaj

ą

c si

ę

wokół łó

ż

ka odnalazł swój kufer, ukl

ę

kn

ą

ł,

znalazł swój płaszcz k

ą

pielowy, a potem, wodz

ą

c palcami wzdłu

ż

ś

ciany, skierował si

ę

na zewn

ą

trz, w

stron

ę

hallu, do pryszniców. Wolał tam chodzi

ć

wcze

ś

niej, bo zawsze była ostra rywalizacja o ciepł

ą

wod

ę

.

Albo ludzie, którzy si

ę

na niego gapili.

~*~*~

Kiedy magomedycy odkryli,

ż

e z jego wzrokiem nie b

ę

dzie ju

ż

ani lepiej, ani gorzej i wyleczyli przewlekłe

psychiczne bóle, został wysłany do domu z nauczycielem,

ż

eby opanowa

ć

kilka przydatnych umiej

ę

tno

ś

ci.

Jak porusza

ć

si

ę

wokół. Jak lepiej u

ż

ywa

ć

pozostałych mu zmysłów. Jak rzuca

ć

zakl

ę

cia na tekst tak,

ż

eby sam czytał mu na głos; podobne zakl

ę

cie zostało zastosowane na male

ń

kich tabliczkach, wszytych

w jego ubranie, aby samo mu si

ę

opisywało. Jak kroi

ć

składniki eliksirów bez utraty własnych palców,

u

ż

ywa

ć

ró

ż

d

ż

ki z odpowiedni

ą

precyzj

ą

. Oraz kilka innych sztuczek, potrzebnych, by sko

ń

czy

ć

szkoł

ę

i

przetrwa

ć

w realnym

ś

wiecie. Unikał czegokolwiek, co wymagałoby pomocy innej osoby, jak tylko mógł.

Malfoy nie prosi o pomoc; Malfoy nie polega na nikim, kto mógłby go zawie

ść

. Zabraniano mu okazywania

słabo

ś

ci przez całe

ż

ycie; z cał

ą

pewno

ś

ci

ą

nie miał zamiaru teraz zaczyna

ć

. Zwłaszcza,

ż

e jego ojciec

prawie natychmiast stracił całe zainteresowanie jego osob

ą

.

Nie był ju

ż

dłu

ż

ej przeznaczony Czarnemu Panu ani

ż

adnym innym

ź

ródłom mocy, skoro Lucjusz uwa

ż

ał

go za uszkodzonego i słabego. Wła

ś

ciwie, teraz nie miał ju

ż

po

ż

ytku z syna. Kiedy starszy Malfoy był w

pobli

ż

u, był tak uprzejmy, jak ka

ż

dy z magomedyków, ale to nie było to. Draco był tak bardzo

zdeterminowany, by udowodni

ć

,

ż

e nadal jest zdolny do funkcjonowania jak czarodziej – jak człowiek –

ż

eby móc w przyszło

ś

ci pokaza

ć

mentalny j

ę

zyk temu, który go odrzucił. Utrata przyszłej kariery

obchodziła go mniej; tak naprawd

ę

, nikt nigdy nie dał mu wyboru w tej sprawie i teraz, kiedy ju

ż

go miał,

nie wybiegał my

ś

lami w przyszło

ść

tak daleko. Jego umysł był zbyt skupiony na tym, by z powrotem

stan

ąć

na nogi i trzyma

ć

si

ę

od wszystkich z daleka.

Tak szybko, jak tylko mógł, strz

ą

sn

ą

ł z siebie troskliwe ramiona matki i Enida – ludzkiego słu

żą

cego,

którego zatrudniono, by mu pomagał (skrzaty domowe były za małe, by móc go wsz

ę

dzie zaprowadzi

ć

).

Na niewielkich dystansach – dookoła swojego pokoju i w dół do toalety – radził sobie sam, id

ą

c

ostro

ż

nymi krokami, czasem z r

ę

k

ą

na

ś

cianie. Na dłu

ż

sze wycieczki dostał Przewodnika. Był on drogi,

ale za

żą

dał go, kiedy tylko jego nauczyciel powiedział mu o jego istnieniu.

- Co mam zrobi

ć

, za ka

ż

dym razem znajdywa

ć

kogo

ś

, kto b

ę

dzie mnie prowadził wsz

ę

dzie, dok

ą

d zechc

ę

pój

ść

w Hogwarcie, jak małe dziecko, które nigdy nie nauczyło si

ę

przechodzi

ć

przez ulic

ę

? – zagadn

ą

ł

którego

ś

wieczoru podczas kolacji.

- Draco, kochanie, ale na ludziach mo

ż

na o tyle bardziej polega

ć

– odpowiedziała jego matka niepewnie.

– Co je

ś

li… ten Przewodnik… co

ś

przeoczy?

Zwrócił si

ę

w stron

ę

jej głosu.

- Wiesz, ile razy Enid przeoczył mały krok w gór

ę

, kiedy kamienie s

ą

nierówne, albo gorzej, co

ś

mało

stabilnego? Moi koledzy b

ę

d

ą

zupełnie tacy sami. Zostaw mnie Crabbe’owi i Goyle’owi, a równie dobrze

mo

ż

esz od razu, tu i teraz, skr

ę

ci

ć

mi kark. Jak s

ą

dzisz, dlaczego Przewodnik tyle kosztuje? Mój

nauczyciel mówi,

ż

e jest najlepszy.

Jego nauczyciel miał racj

ę

. Wystarczyła odrobina praktyki, głównie po to, by nabrał pewno

ś

ci siebie i

wiary w urz

ą

dzenie, i wkrótce mógł podró

ż

owa

ć

samodzielnie niemal wsz

ę

dzie, gdzie zapragn

ą

ł si

ę

uda

ć

,

podaj

ą

c tylko kierunki, jak i, w znajomych miejscach, jedynie cel w

ę

drówki. Przewodnik, mała kula

rozmiaru mniej wi

ę

cej pomara

ń

czy, unosiła si

ę

w powietrzu tu

ż

przed nim na wysoko

ś

ci jego głowy i była

zaprogramowana tak, by wyczuwa

ć

przeszkody, schody, kraw

ę

dzie i wszystko inne, co mogłoby

przeszkodzi

ć

mu w poruszaniu si

ę

bezpiecznie. Informował go, kiedy stan

ąć

, skr

ę

ci

ć

, uwa

ż

a

ć

na stopy,

kiedy dotarł do szczytu lub ko

ń

ca schodów oraz kiedy musiał si

ę

zatrzyma

ć

przed kolein

ą

albo

skrzy

ż

owaniem, i to we wła

ś

ciwym czasie. Musiał tylko stukn

ąć

w niego ró

ż

d

ż

k

ą

i wypowiedzie

ć

odpowiednie zakl

ę

cie,

ż

eby go aktywowa

ć

za ka

ż

dym razem, kiedy dok

ą

d

ś

szedł, i pó

ź

niej uwa

ż

nie

wypełnia

ć

jego wskazówki. Chocia

ż

tego nie widział, wiedział,

ż

e Przewodnik

ś

wiecił lekko, kiedy si

ę

poruszali,

ż

eby ostrzega

ć

innych dookoła. Prawie zupełnie wyeliminowało to konieczno

ść

zatrzymywania

si

ę

, by nie wpada

ć

na kogokolwiek, bo ludzie, nawet ci, którzy nie wiedzieli, do czego urz

ą

dzenie słu

ż

yło,

automatycznie skr

ę

cali w bok. Nie lubił ogłaszania swojego stanu w ten sposób, ale maj

ą

c za alternatyw

ę

poleganie na innych, którzy prowadzili go zdecydowanie mniej uczciwie, niech

ę

tnie to zaakceptował.

Sprawdzian nadszedł w styczniu, kiedy sko

ń

czyła si

ę

przerwa

ś

wi

ą

teczna i wrócił do Hogwartu, po raz

pierwszy od czasu katastrofy. Jego wypadek miał miejsce w

ś

rodku listopada, dlatego reszt

ę

jesiennego

semestru sp

ę

dził najpierw w szpitalu, a potem w domu, ucz

ą

c si

ę

technik prze

ż

ycia w swoim nowym,

ciemnym

ś

wiecie. Nalegał na kontynuowanie nauki – sytuacja była ju

ż

wystarczaj

ą

co zła w jego my

ś

lach,

odmówił wi

ę

c pogarszania jej jeszcze ryzykiem powtarzania roku czy zostania w tyle. Jego dodatkowi

nauczyciele przynosili mu zatem co weekend troch

ę

materiałów, coraz wi

ę

cej, w miar

ę

jak poprawiały si

ę

jego zdolno

ś

ci nauki.

Sam profesor Snape odezwał si

ę

kilka razy; nauczył Draco wa

ż

y

ć

najwa

ż

niejsze eliksiry, a potem

zaproponował spotkanie ze starszym Malfoyem podczas kolacji. Draco jadał jednak w swoim pokoju tak
cz

ę

sto, jak tylko mógł.

A wi

ę

c, kiedy wysiadł z poci

ą

gu po przerwie

ś

wi

ą

tecznej, był mniej wi

ę

cej gotowy, by poradzi

ć

sobie z

wi

ę

kszo

ś

ci

ą

przedmiotów, i teoretycznie zmotywowany do wyrównania wi

ę

kszo

ś

ci wyników. Jednak

ż

e,

jego spotkanie z rzeczywisto

ś

ci

ą

nowego

ż

ycia w Hogwarcie okazało si

ę

by

ć

troch

ę

inne.

~*~*~

Wilgotny, ale ju

ż

nie ociekaj

ą

cy wod

ą

, ubrany w szlafrok k

ą

pielowy Draco wrócił do swojego dormitorium i

podszedł do szafy. Szarpni

ę

ciem otworzył jej prawe skrzydło i si

ę

gn

ą

ł po koszul

ę

od uniformu, która

wisiała z tej strony wraz z innymi.

„Biała. Sztywna.” – powiedziała mu tabliczka, kiedy ju

ż

wymówił odpowiednie zakl

ę

cie. Chocia

ż

nie było

zbytnich w

ą

tpliwo

ś

ci co do tego, czy wzi

ą

ł wła

ś

ciw

ą

koszul

ę

– był doskonale

ś

wiadomy, jak

zorganizowane s

ą

jego ubrania, tak samo jak tego, jakie s

ą

w dotyku – jego

ś

lizgo

ń

ska cz

ęść

nie byłaby

zaskoczona, gdyby jego współlokatorzy w

ś

lizgn

ę

li si

ę

do dormitorium i pozamieniali rzeczy miejscami, ot

tak, dla

ż

artu. Wyci

ą

gn

ą

ł swoje spodnie, krawat, swój „Szary. Zielone zdobienia.” sweter, hogwarck

ą

szat

ę

i bielizn

ę

, po czym szybko si

ę

przebrał.

- Twoje włosy potrzebuj

ą

grzebienia – zestrofowało go jego odbicie; na drzwiach szafy wisiało lustro.

- Tak, tak – gderał, szukaj

ą

c dło

ń

mi szlufek od paska. – Daj mi minut

ę

. – Przeci

ą

gni

ę

cie paska, a potem

przygładzenie wilgotnych włosów zaj

ę

ło mu tylko kilka chwil. Mi

ęś

nie nadal pozostawały zr

ę

czne.

- Du

ż

o lepiej – zabrzmiała odpowied

ź

odbicia. Draco przeci

ą

gn

ą

ł powoli dło

ń

mi w dół ciała, jeszcze raz

sprawdzaj

ą

c swój wygl

ą

d dotykiem. Nie wygl

ą

dało na to, by lustro zamierzało wprowadzi

ć

go w bł

ą

d, ale

nadal niezupełnie wierzył oszlifowanemu szkłu. Có

ż

, to było wszystko, co miał, patrz

ą

c na alternatyw

ę

:

pytanie kogo

ś

codziennie rano, czy wygl

ą

da w porz

ą

dku, jak potrzebuj

ą

ce dziecko albo, co gorsza,

pró

ż

na dziewczyna. Nie, dzi

ę

ki.

- Accio Przewodnik– wyci

ą

gn

ą

ł r

ę

k

ę

i poczuł, jak gładka kula opada mu delikatnie na dło

ń

. – Tendo –

powiedział. Usłyszał ciche brz

ę

czenie, gdy urz

ą

dzenie si

ę

aktywowało, i poczuł leciutki powiew, kiedy

uniosło si

ę

, by zawisn

ąć

w swojej zwykłej pozycji obok jego głowy. – Wielka Sala.

- Prosto.

Wyszedł za drzwi (Skr

ęć

w lewo.) Prawie nie potrzebował urz

ą

dzenia,

ż

eby trafi

ć

do najcz

ęś

ciej

odwiedzanych pomieszcze

ń

. Stawał si

ę

dobry w zapami

ę

tywaniu, ile jeszcze stopni, ile schodów mu

zostało i kiedy b

ę

dzie nast

ę

pny zakr

ę

t. Ale nadal musiał na nim polega

ć

, by ostrzegało go o znikaj

ą

cych

stopniach, przeszkodach zostawionych na podłodze przez Irytka i innych zagro

ż

eniach. Dzisiejsza podró

ż

na

ś

niadanie, jednak

ż

e, odbyła si

ę

bez specjalnych wydarze

ń

. Przewodnik doprowadził go do ko

ń

ca stołu

Slytherinu, gdzie zwykle siedział, i zaj

ą

ł swoje zwykłe miejsce bez oklasków.

- Jajka sadzone masz przed lew

ą

r

ę

k

ą

, tosty nad talerzem, i muesli po prawej od tego – powiedział mu

Blaise. – Och, a dzbanek z herbat

ą

jest – Draco usłyszał stuk! jakby dzbanek został popchni

ę

ty w jego

praw

ą

stron

ę

– obok twojego prawego łokcia.

Tutaj znajdowało si

ę

jedyne miejsce, gdzie Draco był zmuszony prosi

ć

o pomoc; bez osoby, która by mu o

tym powiedziała, nie miałby poj

ę

cia o tym, co wła

ś

ciwie zostało podane ani gdzie znajduje si

ę

na stole.

Skrzaty domowe robiły du

ż

o rzeczy z przyzwyczajenia tak samo, ale nawet one nie kładły potraw

precyzyjnie w to samo miejsce ka

ż

dego dnia ani nie podawały tego samego jedzenia, a i tak przedmioty

były ju

ż

zwykle poprzesuwane przez innych uczniów zanim on w ogóle tam dotarł. Blaise i Pansy byli

informatorami, na których w tej kwestii mo

ż

na było polega

ć

najbardziej; po dwóch rankach typu „mleko

jest tam” ze strony Crabbe’a i Goyle’a przestał ich pyta

ć

.

- Dzi

ę

ki – mrukn

ą

ł, wci

ąż

nienawidz

ą

c tego,

ż

e musiał prosi

ć

o asyst

ę

przy czymkolwiek. Wzi

ą

ł sobie

troch

ę

jedzenia i zjadł w ciszy. Słuchał swoich współlokatorów potykaj

ą

cych si

ę

o stół, ziewaj

ą

cych i

trajkocz

ą

cych przed pierwsz

ą

lekcj

ą

, ale do nich nie doł

ą

czył. Wiedział,

ż

e podczas gdy kiedy

ś

był

znanym przywódc

ą

Domu, teraz był postrzegany jako nikt wi

ę

cej ni

ż

upadły król. Co mógł zrobi

ć

niewidomy ucze

ń

dla Domu, którego jedynym pragnieniem była pot

ę

ga? Nie chciał te

ż

ich lito

ś

ci czy

pogardy - bo nie mógł lata

ć

, bo stracił swoje złote miejsce w dru

ż

ynie. Jego poprzednie tak zwane

przyja

ź

nie nigdy nie były zbyt bliskie, powiedział sobie – były raczej zaniedbywane albo stanowiły cz

ęść

nieko

ń

cz

ą

cej si

ę

gry o władz

ę

.

I nawet nie my

ś

lał o jakich

ś

romantycznych wi

ę

ziach. Tak jak z jego karier

ą

, dorastał, nigdy nie s

ą

dz

ą

c,

ż

e

b

ę

dzie miał w przyszło

ś

ci du

ż

o do powiedzenia. Malfoyowie zwykle

ż

enili si

ę

z powodów politycznych, a

nie miło

ś

ci. Gdy Draco okazał si

ę

gejem, w najmniejszym stopniu nie powstrzymało to Lucjusza– w ko

ń

cu,

zawsze mo

ż

na trzyma

ć

kochanków na stronie. Ale chocia

ż

ś

lepota kupiła mu wolno

ść

, była to

ś

lepa

uliczka; nie potrafił sobie teraz wyobrazi

ć

, by ktokolwiek go pragn

ą

ł.

Du

ż

o łatwiej było odepchn

ąć

wszystkich, zamiast samemu zosta

ć

odrzuconym. Zamkn

ą

ł si

ę

w sobie,

ż

ył

tak normalnie, jak to mo

ż

liwe, i sam radził sobie ze swoj

ą

prac

ą

.

Có

ż

, jakby nie patrze

ć

, do poprzedniego dnia. Draco powiedział sobie,

ż

e zrobił to tylko po to,

ż

eby Gryfon

w ko

ń

cu si

ę

zamkn

ą

ł, ale musiał przyzna

ć

,

ż

e uczenie si

ę

z Harrym było zaskakuj

ą

co przyjemne. Miał

głos naprawd

ę

dobry do czytania. I nawet pocz

ą

tkowe sprzeczki nie były takie złe, nie kłócili si

ę

tak

nigdy… przedtem. To był prawdopodobnie najbardziej normalny sposób, w jaki kto

ś

go potraktował, nawet

mimo

ż

e sam tego nie chciał. Ich dalsze kłótnie, jednak

ż

e, były du

ż

o uprzejmiejsze, kiedy sprzeczali si

ę

nad czytanym materiałem i wynikł

ą

z niego wy

ż

szo

ś

ci

ą

niektórych er nad innymi w czasie przygotowa

ń

do

testu Binnsa.

Ś

niadanie dobiegło ko

ń

ca, zasun

ą

ł za sob

ą

krzesło.

- Tendo – eliksiry – powiedział swojemu Przewodnikowi, automatycznie zwracaj

ą

c si

ę

w prawo, gdzie

znajdowały si

ę

drzwi. Dzisiaj przynajmniej zacznie lekcje od przedmiotu, który lubił, nawet je

ś

li – jak

wszystko inne – był teraz dla niego du

ż

o trudniejszy.

Rozdział 2
Nauka


It is not so much our friends’ help that helps us
As the confident knowledge that they will help us.

~Epicurus


- Gdzie byłe

ś

wczoraj w nocy? – zapytała Harry’ego Hermiona, kiedy tylko zszedł tego ranka do pokoju

wspólnego.
- Te

ż

si

ę

ciesz

ę

,

ż

e ci

ę

widz

ę

– odparł z u

ś

miechem.

Hermiona lekko si

ę

zarumieniła.

- Przepraszam. Ale wiesz,

ż

e si

ę

o ciebie martwi

ę

. Nie widziałam ci

ę

, odk

ą

d wróciłam ze spotkania

prefektów. Musiałe

ś

by

ć

gdzie

ś

indziej do pó

ź

na – skin

ę

ła głow

ą

Ronowi, który pojawił si

ę

za Harrym,

ziewaj

ą

c. – Co do ciebie, to jestem pewna,

ż

e byłe

ś

gdzie

ś

indziej do pó

ź

na. Szczerze, Ron, nocna

randka w szkole?

Ron wyszczerzył z

ę

by w u

ś

miechu.

- Nie bój si

ę

, tak si

ę

składa,

ż

e uczyli

ś

my si

ę

w przerwach mi

ę

dzy… eee… robieniem innych rzeczy.

Mandy jest Krukonk

ą

, pami

ę

tasz?

Harry osobi

ś

cie był przekonany,

ż

e Ron umawiał si

ę

z Krukonkami, dlatego

ż

e przypominały mu

Hermion

ę

, ale trzymał usta na kłódk

ę

.

- Och,

ś

wietnie – powiedziała, niecierpliwie machn

ą

wszy r

ę

k

ą

. – I prosz

ę

, oszcz

ę

d

ź

nam opisu tych

„innych rzeczy”. A ty? – zwróciła si

ę

do Harry’ego. – Nie byłe

ś

gdzie

ś

indziej te

ż

robi

ą

c „inne rzeczy”,

prawda? Nie zapominaj,

ż

e ju

ż

za kilka dni mamy ten test u profesora Binnsa.

Harry przewrócił oczami.
- Wiesz,

ż

e akurat teraz nie jestem nikim zainteresowany. I, tak wła

ś

ciwie, uczyłem si

ę

.

Hermiona zamrugała, w oczywisty sposób nie spodziewaj

ą

c si

ę

takiej odpowiedzi. Zwykle musiała z

ę

bami

i pazurami walczy

ć

z przyjaciółmi,

ż

eby zacz

ę

li si

ę

uczy

ć

tak wcze

ś

nie, jak ona uwa

ż

ała za konieczne.

- Naprawd

ę

? Gdzie byłe

ś

?

- W bibliotece.
- Serio? Zwykle tego nie cierpisz.
- Có

ż

… - Harry zawahał si

ę

, a potem zdecydował si

ę

po prostu powiedzie

ć

prawd

ę

. To w ko

ń

cu nie była

taka wielka sprawa. – Poszedłem tam,

ż

eby wzi

ąć

wi

ę

cej ksi

ąż

ek do swojej pracy na zielarstwo i

sko

ń

czyłem, ucz

ą

c si

ę

z Malfoyem.

- Z Malfoyem? – powtórzył Ron, marszcz

ą

c nos. Hermiona po prostu stała w miejscu z szeroko otwartymi

ustami.
- To nie była taka wielka sprawa – bronił si

ę

Harry.

- Có

ż

, to z pewno

ś

ci

ą

nie jest normalne – odparła Hermiona, odzyskawszy głos. – Co ci

ę

do diabła

op

ę

tało,

ż

eby to zrobi

ć

?

Harry wytłumaczył, na czym polegała teraz nauka Draco, i jak poczuł si

ę

zobowi

ą

zany, by poł

ą

czy

ć

własn

ą

nauk

ę

z czynieniem

ż

ycia niewidomego

Ś

lizgona odrobin

ę

prostszym.

- Oboje byli

ś

cie zaj

ę

ci, a ja musiałem si

ę

uczy

ć

tego samego co on – czemu by nie?

- Czemu nie… - prychn

ą

ł Ron z niedowierzaniem. – Mógłbym ci poda

ć

kilka powodów, czemu nie…

Zapomniałe

ś

, kto to jest, Harry?

- Có

ż

, zeszłej nocy był wystarczaj

ą

co zno

ś

ny. Stoj

ę

tutaj zupełnie nieposiniaczony, nieprawda

ż

?

- Prawdopodobnie tylko dlatego,

ż

e nie mógłby zobaczy

ć

, gdzie ci

ę

uderzy

ć

– wymamrotał Ron po cichu.

Hermiona tylko potrz

ą

sn

ę

ła głow

ą

.

- Có

ż

,

ż

adnych ran. Tej nocy mo

ż

emy ju

ż

pracowa

ć

razem – mam przygotowane wszystkie notatki i…

- Niezupełnie – przerwał jej Harry. – Ja… yy… powiedziałem,

ż

e wróc

ę

do biblioteki dzi

ś

w nocy,

ż

eby

ś

my

mogli razem doko

ń

czy

ć

powtarzanie rozdziału.

-

ś

artujesz sobie ze mnie? – głos Rona podniósł si

ę

wraz z jego brwiami. – Wracasz tam dobrowolnie? Do

niego? Dlaczego?
- Bo powiedziałem,

ż

e przyjd

ę

– powiedział Harry z uporem. – Wiesz, naprawd

ę

za bardzo to

wyolbrzymiasz. To…
- Och, zapomnijcie o Malfoyu – przerwała Hermiona, przewracaj

ą

c oczami. – Chod

ź

my na

ś

niadanie,

jestem głodna i chc

ę

pój

ść

troch

ę

wcze

ś

niej na eliksiry, wiecie, ile zajmuje wła

ś

ciwe posiekanie

ś

ledziony

nietoperza.

- Ugh, jak mo

ż

esz w ogóle wspomina

ć

ś

ledzion

ę

nietoperza i

ś

niadanie w tym samym zdaniu? – j

ę

kn

ą

ł

Ron, kiedy popchn

ą

ł portret, by otworzy

ć

przej

ś

cie. Harry, zadowolony ze zmiany tematu, u

ś

miechn

ą

ł si

ę

do niego szeroko, kiedy prze

ś

lizgiwał si

ę

pod portretem, i cała trójka zeszła na

ś

niadanie.

~*~*~

Kiedy Harry zjadł swojego tosta, zorientował si

ę

,

ż

e patrzy przez cał

ą

Wielk

ą

Sal

ę

na stół Slytherinu. To,

samo w sobie, nie było a

ż

tak niezwykłe – on i Draco przez lata wymienili wiele gro

ź

nych spojrze

ń

. Ale

Draco nie było w szkole przez ostatnich sze

ść

tygodni poprzedniego semestru, wi

ę

c nie było tam nikogo,

na kogo mo

ż

na by było patrze

ć

. A potem, kiedy wrócił, prawie całkowicie zamkn

ą

ł si

ę

w sobie i nie

wygl

ą

dał na skłonnego do tego, by kogokolwiek prowokowa

ć

w sposób, w jaki robił to zazwyczaj.

Wła

ś

ciwie w ogóle na Harry’ego nie patrzył. Tak samo Harry prawie zupełnie pozbył si

ę

zwyczaju

prawdziwego patrzenia na Draco, poza raczej pod

ś

wiadomym zauwa

ż

aniem jego obecno

ś

ci w klasie jako

innego ucznia.

Jednak

ż

e, po nauce ze

Ś

lizgonem zeszłej nocy i złapaniu z nim kontaktu bardziej osobistego ni

ż

…

prawdopodobnie przez cały okres ich szkolnej kariery, Harry zorientował si

ę

,

ż

e znów dokładniej

obserwuje blondyna, nagle zaciekawiony, jakie jeszcze taktyki stosuje Draco, aby zrekompensowa

ć

sobie

swoj

ą

strat

ę

. Wygl

ą

dało na to,

ż

e ze

ś

niadaniem radzi sobie całkiem nie

ź

le, u

ż

ywaj

ą

c kromki chleba, aby

wepchn

ąć

jajka na widelec. Ale nawet mi

ę

dzy swoimi gaw

ę

dz

ą

cymi kolegami siedział, jakby był sam; z

nikim nie rozmawiał, nawet z Blaisem Zabinim, który siedział tu

ż

obok niego. Harry zauwa

ż

ył ju

ż

,

ż

e Draco

zwykle radził sobie sam na tych kilku lekcjach, które mieli razem, ale był lekko zaskoczony, kiedy
zobaczył,

ż

e odnosiło si

ę

to równie

ż

do towarzyskich relacji. Wygl

ą

dało na to,

ż

e

Ś

lizgon w ogóle nie

nawi

ą

zywał

ż

adnych kontaktów, zarówno z wrogiem, jak i z przyjacielem.

Lekcja Eliksirów tego ranka tylko potwierdziła podejrzenia Harry’ego. Kiedy reszta uczniów porozumiewała
si

ę

ze swoimi partnerami na temat dzisiejszego eliksiru cichymi szeptami, Harry dojrzał Draco,

pracuj

ą

cego w ciszy, siekaj

ą

cego swoj

ą

ś

ledzion

ę

nietoperza ze zdumiewaj

ą

c

ą

dokładno

ś

ci

ą

: jego palce

były zagi

ę

te pod narz

ą

d, aby unikn

ąć

skaleczenia. I był prawie tak szybki, jak Hermiona. Co

ś

, co

wygl

ą

dało jak samopisz

ą

ce pióro, robiło za niego notatki, kiedy profesor Snape wykładał podczas procesu

duszenia na wolnym ogniu; Harry miał tylko nadziej

ę

,

ż

e wykonywało prac

ę

staranniej ni

ż

to, które

posiadała Rita Skeeter.

Tego dnia była to jedyna lekcja, któr

ą

mieli razem ze

Ś

lizgonami. Podczas lunchu Harry był zbyt zaj

ę

ty

ś

mianiem si

ę

z historii opowiedzianej przez Deana i Seamusa, by skupi

ć

si

ę

na czymkolwiek innym, ale

przy kolacji, kiedy wszyscy zajmowali si

ę

zadaniem domowym, przypomniał sobie o swoich planach.

Jeszcze raz zauwa

ż

ył,

ż

e potajemnie przypatruje si

ę

swojemu partnerowi do nauki przez Wielk

ą

Sal

ę

.

Chłopak znowu siedział przy ko

ń

cu stołu, cichy i odseparowany od reszty swojego Domu.

Kiedy zobaczył,

ż

e Draco wstaje i idzie za swoj

ą

rozjarzon

ą

kulk

ą

przez główne drzwi, Harry wytłumaczył

si

ę

,

ż

e musi i

ść

po ksi

ąż

ki do Wie

ż

y Gryffindoru, a potem skierował si

ę

prosto do biblioteki. W chwili, w

której tam dotarł, drugi chłopak siedział ju

ż

w małym bocznym pokoiku,

ś

wieczki płon

ę

ły, a on sam ju

ż

si

ę

uczył. Fragment pokrytego notatkami pergaminu uprzejmie recytował wykład dnia; brzmiało to jak
numerologia.

Harry zawahał si

ę

na progu i odchrz

ą

kn

ą

ł,

ż

eby przeczy

ś

ci

ć

gardło.

- Um… to znowu ja. Harry.
Draco zdj

ą

ł z notatek zakl

ę

cie do czytania.

- Potter. A wi

ę

c, znowu z powrotem?

- Powiedziałem,

ż

e przyjd

ę

, co nie?

- Tak, ale to zwykle nie oznacza zbyt wiele dla wi

ę

kszo

ś

ci ludzi. Nadal zdecydowany, by przyprawi

ć

si

ę

o

chryp

ę

przez t

ę

cał

ą

błyskotliw

ą

histori

ę

?

Harry wszedł do pokoju i przysun

ą

ł sobie do stołu drugie krzesło.

- Tak. Eee… to znaczy, dopóki w niczym nie przeszkadzam.
- Nie, po prostu powtarzałem troch

ę

materiału z numerologii, ale mog

ę

to zrobi

ć

pó

ź

niej – zacz

ą

ł zwija

ć

pergamin, ale Harry si

ę

gn

ą

ł r

ę

k

ą

,

ż

eby go powstrzyma

ć

.

- Czekaj chwil

ę

– Harry wyci

ą

gn

ą

ł szyj

ę

, by zajrze

ć

. Dla niego nie miało to

ż

adnego sensu, ale tak

ż

e

wygl

ą

dało na zupełnie rozs

ą

dne, nie tak jak wszystkie nieprecyzyjne notatki, które robiło pióro Rity

Skeeter. – Czy to zostało zrobione samopisz

ą

cym piórem?

- Tak – odpowiedział Draco szorstko, wyci

ą

gaj

ą

c mu pergamin z r

ę

ki i zwijaj

ą

c go. – Chocia

ż

nie

przypominam sobie,

ż

eby miało to cokolwiek wspólnego z histori

ą

. – Schylił si

ę

i wetkn

ą

ł notatki do

plecaka obok stóp.
- Có

ż

, przepraszam,

ż

e spytałem – Harry, zirytowany, kopn

ą

ł nog

ą

swoj

ą

torb

ę

. – Po prostu moje

do

ś

wiadczenia z tymi cholernymi rzeczami wskazywały raczej na to,

ż

e nie s

ą

one specjalnie dokładne,

wi

ę

c zastanawiałem si

ę

, jak to mo

ż

liwe,

ż

e mo

ż

na ich u

ż

ywa

ć

do szkolnych notatek czy czegokolwiek

takiego.
- Och, maj

ą

ró

ż

ne ustawienia co do prawdy, nie wiedziałe

ś

? – odpowiedział Draco troch

ę

bardziej

uprzejmie. – Je

ż

eli nie musisz by

ć

naprawd

ę

precyzyjny, działa szybciej na ni

ż

szym. Ale mo

ż

esz je

ustawi

ć

na bycie do

ść

skrupulatnym.

- Ona mogłaby u

ż

y

ć

ni

ż

szego ustawienia – burkn

ą

ł Harry do siebie. Potem si

ę

rozejrzał. – Eee… Czy

mog

ę

ci zada

ć

jeszcze jedno pytanie?

- Wła

ś

nie to zrobiłe

ś

.

Harry chciałby,

ż

eby przewracanie oczami robiło na chłopaku jakie

ś

wra

ż

enie.

- Dlaczego m

ę

czysz si

ę

ze

ś

wieczkami? – wykonał niepotrzebny gest w stron

ę

ogarków o

ś

wietlaj

ą

cych

pokój.
- Potrafisz czyta

ć

w ciemno

ś

ciach?

- Có

ż

… nie. Ale zapaliłe

ś

je tak

ż

e wtedy, kiedy byłe

ś

tu sam.

- Wiesz, jak na kogo

ś

, kto przez lata powtarzał,

ż

e chce by

ć

normalny, bywasz czasem do

ść

grubia

ń

ski –

odpowiedział Draco, marszcz

ą

c brwi. – To,

ż

e nie widz

ę

, nie ma znaczenia, wszystko działa tak samo jak

przedtem. Ł

ą

cznie ze

ś

wieczkami.

Harry musiał przyzna

ć

,

ż

e miało to sens.

- Yy… dzi

ę

ki za wytłumaczenie – wymamrotał. Nagle przyszło do głowy mu tysi

ą

c innych pyta

ń

, ale

wiedział,

ż

e lepiej nie nadu

ż

ywa

ć

szcz

ęś

cia. Zamiast tego wyci

ą

gn

ą

ł swoj

ą

ksi

ąż

k

ę

do historii. –

Zaczynamy? Chyba sko

ń

czyli

ś

my na pladze chochlików w 1803.

I ze

ś

wieczkami, migocz

ą

cymi w ciemno

ś

ciach wokół nich, zabrali si

ę

do pracy.

<*>*<*>*<*>

Draco posadził sobie

ś

wiergotnika na ramieniu, drug

ą

r

ę

k

ą

nie

ś

wiadomie głaszcz

ą

c piórka na jego piersi,

kiedy przysłuchiwał si

ę

, jak Pansy i Millicenta narzekaj

ą

na jego upierzenie, najwyra

ź

niej o

ś

lepiaj

ą

ce.

Pióro wydawało z boku ciche, skrzypi

ą

ce odgłosy, sun

ą

c po pergaminie, kiedy notowało ich rozmow

ę

.

Przypuszczalnie mógł zdoby

ć

sensown

ą

informacj

ę

na temat wygl

ą

du ptaka mi

ę

dzy bełkotem instrukcji

Hagrida, paplanin

ą

dziewczyn i swoj

ą

Potworn

ą

Ksi

ę

g

ą

Potworów, informacj

ę

lepsz

ą

ni

ż

ta, któr

ą

mógł

zdoby

ć

, u

ż

ywaj

ą

c własnych r

ą

k.

Ptak był tak samo cichy jak on, dzi

ę

ki Zakl

ę

ciu Uciszaj

ą

cemu, które na niego rzucono – było ono

niezb

ę

dne dla ka

ż

dego, kto nie chciał popa

ść

w obł

ę

d, słuchaj

ą

c jego

ś

piewu. Draco był zadowolony,

ż

e

tym razem uciszano

ź

ródło hałasu, zamiast osłaniania uszu potencjalnych słuchaczy. W zeszłym tygodniu

omawiali na zielarstwie zaawansowane przesadzanie dorastaj

ą

cych mandragor i znienawidził noszenie

przepisowych nauszników. Praca bez wzroku i słuchu jednocze

ś

nie nale

ż

ała do koszmarnie

dezorientuj

ą

cych.

Ale teraz nic nie zakłócało jego słuchu. Kiedy zaj

ę

cia dobiegły ko

ń

ca, a on zacz

ą

ł kierowa

ć

si

ę

w stron

ę

zamku, usłyszał - i poczuł – zbli

ż

aj

ą

ce si

ę

kroki.

- Malfoy? To Harry – znajomy głos opadł do poziomu Draco, kiedy ten ukl

ę

kn

ą

ł, metodycznie upychaj

ą

c

swoje rzeczy do torby.
- Wiesz, nie musisz si

ę

przedstawia

ć

za ka

ż

dym razem, Potter. Po całym tym czasie całkiem nie

ź

le

rozpoznaj

ę

twój głos.

- Och. Ee… przepraszam. W ka

ż

dym razie – tu nast

ą

piła krótka przerwa – nie mog

ę

si

ę

dzi

ś

z tob

ą

uczy

ć

.

Ron i ja musimy wkrótce odda

ć

zaległy projekt z wró

ż

biarstwa i naprawd

ę

powinienem z nim nad tym

popracowa

ć

.

Draco wzruszył ramionami.
- Odk

ą

d napisali

ś

my test Binnsa rano, zorientowałem si

ę

,

ż

e nasze małe spotkania i tak si

ę

sko

ń

czyły.

Rób, co chcesz, Potter. Nie potrzebujesz mojego pozwolenia.
- Yy, wi

ę

c okej. Nic ci nie b

ę

dzie?

- Zapewniam ci

ę

– odparł Draco z nut

ą

zniecierpliwienia –

ż

e, nudne czy nie, mog

ę

sobie całkiem nie

ź

le

poradzi

ć

, u

ż

ywaj

ą

c zwykłych zakl

ęć

czytaj

ą

cych. Wracaj do swoich przyjaciół Gryfonów. Nic mi nie

b

ę

dzie.

- Och. Oczywi

ś

cie - Harry brzmiał, jakby poczuł si

ę

odrzucony. – Có

ż

, zakładam,

ż

e do zobaczenia. –

Draco usłyszał cichy szelest, kiedy chłopak wstawał, a potem słabn

ą

ce odgłosy jego kroków.

- Nawzajem – wymamrotał. – Czy te

ż

, w moim przypadku, nie do ko

ń

ca.

~*~*~

Widłow

ąż

.

Poczuł ciepły podmuch powietrza, kiedy pokój wspólny

Ś

lizgonów otworzył si

ę

dla niego i

ś

miało zrobił

krok do przodu, ukrywaj

ą

c swoje zm

ę

czenie. Ignoruj

ą

c rozmowy kolegów – z których wielu brzmiało, jakby

wła

ś

nie wrócili na noc – poszedł prosto do swojego pokoju i zamkn

ą

ł drzwi. Dopiero wtedy pozwolił sobie

na okazanie znu

ż

enia; przygotował si

ę

do snu, dezaktywował Przewodnika i skulił si

ę

pod kołdr

ą

. Ale nie

zasn

ą

ł.

Był zm

ę

czony, owszem, ale jego umysł po prostu nie chciał si

ę

wył

ą

czy

ć

. Odtworzył sobie w głowie cały

dzie

ń

: swoj

ą

porann

ą

rutyn

ę

, test z historii magii, transmutacj

ę

, lunch, opiek

ę

nad magicznymi

stworzeniami, OPCM, kolacj

ę

i nauk

ę

. Zupełnie normalny dzie

ń

. Nawet test nie był taki zły – on i Harry

naprawd

ę

porz

ą

dnie si

ę

do niego przygotowali, a to nie był jaki

ś

wi

ę

kszy egzamin czy co

ś

takiego. Po

prostu powtórka tego, co mieli zrobi

ć

przez wakacje. Niemniej jednak był zm

ę

czony. Wszystko, co jeszcze

trzy miesi

ą

ce temu robił bez zastanowienia, teraz kosztowało go dwa razy wi

ę

cej energii. Chodzenie na

lekcje, jedzenie posiłków, nauka. Bo

ż

e, nawet chodzenie do łó

ż

ka. Niewa

ż

ne, jak bardzo był zm

ę

czony

ka

ż

dej nocy, zawsze musiał po

ś

wi

ę

ci

ć

czas na odwieszenie ubra

ń

na wyznaczone miejsca w szafie, je

ś

li

chciał mie

ć

jak

ą

kolwiek nadziej

ę

na to,

ż

e je pó

ź

niej odnajdzie. Jego ró

ż

d

ż

ka musiała si

ę

znale

źć

na

wyznaczonym miejscu na jego szafce nocnej. Wszystko wymagało dodatkowego wysiłku albo polecenia.

Czuł si

ę

spi

ę

ty do granic mo

ż

liwo

ś

ci przez cały czas, próbuj

ą

c po prostu funkcjonowa

ć

. Był

zdeterminowany, by samemu sobie poradzi

ć

, i zrobi to. Zacisn

ą

ł pi

ęś

ci. Zrobi to. Ale był tak cholernie

zm

ę

czony. Zm

ę

czony tym,

ż

e wszystko było teraz dla niego tylko troch

ę

trudniejsze, kiedy inni mogli sobie

chodzi

ć

nie

ś

wiadomi, zachowuj

ą

c energi

ę

na prawdziwe wyzwania.

Nawet nauka wyko

ń

czyła go tej nocy; mimo swojej irytuj

ą

cej ciekawo

ś

ci, Potter rzeczywi

ś

cie uczynił

nauk

ę

troszk

ę

łatwiejsz

ą

. Nie był ani pobła

ż

liwy, ani protekcjonalny, a teraz odszedł, wykonawszy swój

mały poczuj-si

ę

-lepiej obowi

ą

zek. Wrócił do własnego

ż

ycia. Tymczasem Draco znowu był sam w tym

małym pokoiku, słuchaj

ą

c swoich ksi

ąż

ek, próbuj

ą

c utrzyma

ć

motywacj

ę

, kiedy wszystko, co chciał zrobi

ć

pod koniec dnia, to po prostu krzycze

ć

z frustracji z powodu niesprawiedliwo

ś

ci tego wszystkiego.

Poczuł ukłucie łzy w rogu swoich bezu

ż

ytecznych oczu i bolesny w

ę

zeł, tworz

ą

cy si

ę

w gardle. Ale

zamrugał, wzi

ą

ł gł

ę

boki oddech i pozbył si

ę

tego uczucia. Nie było sensu płaka

ć

. To by niczego nie

rozwi

ą

zało. To nie przywróciłoby mu wzroku ani nie pomogło w odniesieniu sukcesu. Musiał by

ć

silny.

Draco odwrócił si

ę

na bok i zmusił si

ę

, by oczy

ś

ci

ć

umysł ze wszystkich my

ś

li poza t

ą

jedn

ą

.

Sam odniesie sukces.

~*~*~

Dwa dni pó

ź

niej, kiedy zmagał si

ę

z do

ść

trudnym zadaniem z transmutacji, usłyszał kroki zbli

ż

aj

ą

ce si

ę

do jego małego pokoju do nauki. Poczuł si

ę

niewytłumaczalnie pełen nadziei, a potem przekl

ą

ł sam siebie

za samo my

ś

lenie o czym

ś

takim. Harry z nim sko

ń

czył i to by było na tyle. I, jak sobie przypomniał,

nikogo nie potrzebował, nikogo nie chciał. Na ludziach nie mo

ż

na było polega

ć

. Na zakl

ę

ciach owszem. I

kiedy kroki omin

ę

ły jego pokój, zdał sobie spraw

ę

z tego,

ż

e i tak były zbyt lekkie jak na Harry’ego. Wi

ę

c

mo

ż

e była to dziewczyna albo mo

ż

e młodszy ucze

ń

, dokonuj

ą

cy sekretnych poszukiwa

ń

na tylnych

półkach.

Głupi uczniowie.

Przygryzł warg

ę

i spróbował z powrotem skupi

ć

si

ę

na zadaniu przed sob

ą

. Transmutacja nigdy nie była

jego ulubionym przedmiotem, ale teraz stała si

ę

jeszcze trudniejsza, bo musiał polega

ć

na pozostałych

mu zmysłach,

ż

eby wiedzie

ć

, czy dobrze wykonał swoj

ą

prac

ę

. I nie wszystko chciało by

ć

dotkni

ę

te po

tym, jak ju

ż

to transmutował. Dzisiaj, na przykład, zmieniali kwiat w motyla, co było raczej delikatnym

procesem, wymagaj

ą

cy zaawansowanych i precyzyjnych umiej

ę

tno

ś

ci, i nie było sposobu, by upewni

ć

si

ę

,

ż

e zmienił si

ę

on zupełnie w porz

ą

dku bez mo

ż

liwo

ś

ci przypadkowego zranienia. I nadal nie był pewien,

czy dobrze stworzył wymagany wzór kropek. Na szcz

ęś

cie, profesor McGonagall robiła okr

ąż

enia wokół

sali, komentuj

ą

c prac

ę

wszystkich po kolei i mógł zyska

ć

zewn

ę

trzne oko, by dowiedzie

ć

si

ę

jak mu

poszło, bez uczucia,

ż

e został wykluczony.

Wi

ę

c teraz siedział, słuchaj

ą

c jak notatki przypominały mu o ró

ż

nych wa

ż

nych sylabach i intonacjach,

które tworzyły skomplikowane zakl

ę

cie, i próbuj

ą

c zapomnie

ć

o d

ź

wi

ę

ku zwodniczych kroków, wci

ąż

odbijaj

ą

cym si

ę

echem gdzie

ś

w jego głowie. W rzeczywisto

ś

ci poszło mu tak dobrze,

ż

e był zupełnie

zaskoczony, kiedy usłyszał czyj

ś

głos. Niezauwa

ż

enie czyjej

ś

obecno

ś

ci nie zdarzało mu si

ę

zbyt cz

ę

sto.

- Malfoy?
Draco został gwałtownie wytr

ą

cony ze swojego skupienia.

- Uch?
-To… có

ż

, wiesz, to ja. Mog

ę

… Mog

ę

przyj

ść

si

ę

znowu z tob

ą

pouczy

ć

?

Draco był podejrzliwy.
- Dlaczego? Czy

ż

by

ś

nie wykonał wystarczaj

ą

cej liczby dobrych uczynków tygodniowo?

- Nie! To… tak naprawd

ę

, to dla mnie – usłyszał,

ż

e Harry wszedł do pokoju i przysun

ą

ł sobie krzesło. –

Wiesz,

ż

e dostali

ś

my dzisiaj wyniki testu?

- Taa – chłopcy nie mieli tych zaj

ęć

wspólnie, ale poszczególne lekcje mieli w te same poranki.

- Có

ż

, ten był najlepszy, jaki napisałem u Binnsa przez siedem lat. Powa

ż

nie. Nawet Hermiona nie mogła

w to uwierzy

ć

. Wi

ę

c… zastanawiałem si

ę

, czy… czy mogliby

ś

my nadal uczy

ć

si

ę

wspólnie? W dalszym

ci

ą

gu b

ę

d

ę

musiał pracowa

ć

z Ronem nad wró

ż

biarstwem i paroma innymi rzeczami kilka razy w

tygodniu, ale co do reszty… Có

ż

…

- Chcesz,

ż

ebym pomógł ci si

ę

uczy

ć

?

- Raczej tak. Mam na my

ś

li… tak samo, jak uczyli

ś

my si

ę

razem, ja czytam na głos, a ty zauwa

ż

asz, co

omijam… Nie wiem: wygl

ą

da na to,

ż

e po prostu w ten sposób lepiej si

ę

ucz

ę

– roze

ś

miał si

ę

. –

Niedobrze,

ż

e nie zauwa

ż

yłem tego siedem lat wcze

ś

niej. Tak byłoby dla mnie du

ż

o lepiej, zwłaszcza na

SUMach.
- Nie przypominam sobie,

ż

eby

ś

sobie nie radził – zauwa

ż

ył Draco. – Czy

ż

by

ś

jednak nie zaszedł tak

daleko, dziel

ą

c jeden mózg z Weasleyem i Granger?

- Taa, było ok. Ale zbli

ż

aj

ą

si

ę

OWUTEMy i wiesz, jakie s

ą

wa

ż

ne. A nauka w tym roku jest du

ż

o

trudniejsza – nie chc

ę

nawet my

ś

le

ć

o tym, co McGonagall zamierza kaza

ć

nam zrobi

ć

jutro…

- Nie, nie chcesz – prychn

ą

ł Draco, przypominaj

ą

c sobie motyla.

- …i skoro wygl

ą

da na to,

ż

e w ten sposób radz

ę

sobie du

ż

o lepiej, có

ż

, po prostu pomy

ś

lałem,

ż

e je

ż

eli

tobie te

ż

to pasuje, to mo

ż

e mogliby

ś

my nadal pracowa

ć

razem? Przynajmniej przez jaki

ś

czas? – znów

usłyszał lekki

ś

miech. – Wiesz, ostatecznie nie mog

ę

czyta

ć

na głos w pokoju wspólnym, nie

przeszkadzaj

ą

c innym ludziom.

Draco przemy

ś

lał to. Poczuł si

ę

troch

ę

l

ż

ej na my

ś

l o pracowaniu z Harrym ponownie, ale jednocze

ś

nie

był przera

ż

ony tym,

ż

e pozwalał sobie asystowa

ć

w czym

ś

tak podstawowym. Ale z drugiej strony, to nie

było tak całkiem jednostronne…

- Dobra – powiedział w ko

ń

cu Gryfonowi. – Mo

ż

esz tu przychodzi

ć

,

ż

eby si

ę

uczy

ć

. Ale tak naprawd

ę

nie

potrzebuj

ę

pomocy, zrozumiano? – wtedy na jego twarzy pojawił si

ę

chytry u

ś

miech. – Z drugiej strony,

nie mog

ę

si

ę

doczeka

ć

,

ż

eby usłysze

ć

, jak próbujesz wymówi

ć

kilka nazw tych ro

ś

lin z zielarstwa.

Teraz, kiedy mandragory zostały ju

ż

przesadzone, zacz

ę

li sadzi

ć

rzadkie w

ę

gierskie paprocie o bardzo

pl

ą

cz

ą

cych j

ę

zyk nazwach.

Harry j

ę

kn

ą

ł.

- Zgadzasz si

ę

na to tylko po to,

ż

eby

ś

mógł si

ę

ze mnie po

ś

mia

ć

, co? – wtedy ton jego głosu stał si

ę

powa

ż

niejszy. – Ale dzi

ę

ki. Doceniam to.

Draco wzruszył lekcewa

żą

co ramionami, popychaj

ą

c notatki z transmutacji w kierunku Harry’ego.

- Skoro jeste

ś

taki ch

ę

tny,

ż

eby si

ę

ze mn

ą

uczy

ć

, mo

ż

e mogliby

ś

my zacz

ąć

od tego? Mógłby

ś

zaskoczy

ć

jutro McGonagall tym, jak du

ż

o ju

ż

wiesz.

My nie tyle potrzebujemy pomocy przyjaciół
co wiary,

ż

e tak

ą

pomoc mo

ż

emy uzyska

ć

.

~ Epikur

Rozdział 3
Pojedynek



But it was thou, a man mine equal, my guide and my acquaintance
~ Psalm 55


- A wi

ę

c, chcesz dzisiaj popracowa

ć

nad esejem z eliksirów? – zapytał Harry, gdy tylko pojawił si

ę

w

pokoju którego

ś

sobotniego popołudnia. On i

Ś

lizgon szybko popadli w rutyn

ę

, pracuj

ą

c razem w niektóre

dni i samotnie nad cz

ęś

ci

ą

przedmiotów w inne. Min

ę

ło dopiero kilka tygodni, ale Harry ju

ż

czuł,

ż

e pewne

przedmioty rozumie du

ż

o lepiej.

Draco był zaj

ę

ty przetaczaniem swojej ró

ż

d

ż

ki mi

ę

dzy palcami. Odwrócił głow

ę

, kiedy Harry wkroczył do

pokoju.

- Nie. My

ś

lałem o małym treningu OPCM. Te wszystkie uroki, przeciwzakl

ę

cia i inne taktyki, których si

ę

uczyli

ś

my. Gotów na pojedynek? – cie

ń

znanego u

ś

miechu zamajaczył na jego wargach. - Czysto

przyjacielski, oczywi

ś

cie. Tylko dla praktyki.

- Tutaj? – Harry niepewnie rozejrzał si

ę

po pokoju.

- Nie, ty młotku – odpowiedział Draco z odrobin

ą

rozdra

ż

nienia. – Czy ty chcesz wzbudzi

ć

gniew

Bibliotecznego Zwierzchnika? Reguły mo

ż

e i s

ą

po to, by je łama

ć

, ale nawet ja nie jestem tak szalony.

- Pani Pince nie mo

ż

e by

ć

Zwierzchnikiem. Jest kobiet

ą

– Harry nie mógł si

ę

oprze

ć

pokusie,

ż

eby mu to

wytkn

ąć

.

- Przesta

ń

si

ę

tak głupio szczerzy

ć

. Tak, robisz to, słysz

ę

. I wiesz, co miałem na my

ś

li. To jak,

ć

wiczymy

czy nie?
- Gdzie?
- A jak s

ą

dzisz? Na zewn

ą

trz.

- Malfoy… - zawahał si

ę

Harry. – Czy to nie b

ę

dzie troch

ę

nie fair? To znaczy, ja ci

ę

widz

ę

, ale…

- Potter, jestem niewidomy, nie bezu

ż

yteczny. Moje pozostałe zmysły pracuj

ą

po prostu idealnie,

nauczyłem si

ę

tych samych uroków co ty – a przynajmniej przypuszczam,

ż

e to zrobiłem, bior

ą

c pod

uwag

ę

,

ż

e nie mamy tych zaj

ęć

razem – i nadal mog

ę

wskaza

ć

ró

ż

d

ż

k

ą

prawie wszystko, w co chc

ę

uderzy

ć

. Poza tym, byłoby dobrze sprawdzi

ć

, jak

ś

wietnie mog

ę

si

ę

obroni

ć

teraz, a nie wtedy, kiedy

zdecyduje si

ę

mi zagrozi

ć

jaki

ś

dwumetrowy szkarłatny sługa zła, nie s

ą

dzisz?

Harry przygryzł warg

ę

.

- Przepraszam. Masz racj

ę

. – nadal dziwnie si

ę

z tym czuł, ale Draco miał racj

ę

. Poza tym, chciał

po

ć

wiczy

ć

swoje zdolno

ś

ci podczas pojedynku. – Jasne, chod

ź

my.

-

Ś

wietnie – Draco zerwał si

ę

na nogi. – Tendo: hall wej

ś

ciowy.

Harry szedł o krok za nim, kiedy schodzili do głównych drzwi zamku. Chocia

ż

widywał Draco

przychodz

ą

cego i odchodz

ą

cego podczas wspólnych lekcji i obserwował go na odległo

ść

w Wielkiej Sali,

to był pierwszy raz, gdy mógł z bliska zobaczy

ć

Przewodnika w akcji. Był zaskoczony,

ż

e ten sprawiał

wra

ż

enie tak dobrze pracuj

ą

cego i zdusił w sobie impuls, by „pomóc”. Nawet podczas ich lekcji i sesji

naukowych mógł zauwa

ż

y

ć

, jak zawzi

ę

cie Draco starał si

ę

radzi

ć

sobie sam; dziwnie przypominało to

Harry’emu jego samego – z pewno

ś

ci

ą

on te

ż

zmierzył si

ę

w

ż

yciu z wieloma wyzwaniami.

Ale wiedział te

ż

, jak bardzo czuł si

ę

wtedy samotny.

Dotarli do głównych drzwi i zatrzymali si

ę

.

- Gdzie chcesz

ć

wiczy

ć

? – zapytał Harry, przeszukuj

ą

c grunty wzrokiem. – Boisko by si

ę

nadało, ale

płaskie pole jest te

ż

nad jeziorem i na ł

ą

ce mi

ę

dzy Zakazanym Lasem i chat

ą

Hagrida.

- Nad jeziorem – szybko odpowiedział Draco. – Nie jestem w nastroju, by zbli

ż

a

ć

si

ę

gdziekolwiek w

pobli

ż

e tych błotoryjów, skoro nie musz

ę

. – Harry zgodził si

ę

całym sercem. Poniewa

ż

sko

ń

czyli nauk

ę

o

ś

wiergotnikach, Hagrid którego

ś

dnia przedstawił ich bagiennym bestiom; kilku uczniów ledwo unikn

ę

ło

pogryzienia.

Kiedy schodzili w stron

ę

jeziora, Harry nie mógł si

ę

powstrzyma

ć

, by nie zwróci

ć

si

ę

do towarzysza z

pytaniem:
- Dwumetrowy szkarłatny sługa zła?
Draco zachichotał.
- Có

ż

, nigdy nie masz pewno

ś

ci. Gdzie

ś

tu mog

ą

przecie

ż

by

ć

. I kto wtedy b

ę

dzie si

ę

ś

miał ostatni,

Potter?
- Och, ty, oczywi

ś

cie.

- Cholerna racja, Potter. Jak zawsze.

<*>*<*>*<*>

- Czysto – zaszumiał Przewodnik tu

ż

obok prawego ucha Draco. Wcze

ś

niej powiedział „nierówny grunt”.

Draco przestał tak bardzo skupia

ć

si

ę

na ostro

ż

nym stawianiu stóp.

- My

ś

l

ę

,

ż

e to tutaj wygl

ą

da na dobre miejsce – usłyszał słowa Harry’ego po swojej lewej.

- Dokładnie tutaj?
- Tak. Mo

ż

esz zosta

ć

wła

ś

nie tam, gdzie teraz.

Draco od razu przestał si

ę

porusza

ć

. Przyzwyczaił si

ę

do natychmiastowego wykorzystywania wskazówek

Przewodnika, aby unikn

ąć

zranienia.

- Nie kazałe

ś

mi stan

ąć

dokładnie dwa kroki przed kraw

ę

dzi

ą

wody,

ż

eby

ś

mógł po prostu patrze

ć

, jak do

niej wpadam i zamarzam na

ś

mier

ć

, prawda?

- Czy to twoje… co

ś

do oprowadzania… pozwoliłoby ci podj

ąć

takie ryzyko?

- Nazywa si

ę

Przewodnik – automatycznie Draco poprawił. - I przypuszczam,

ż

e pewnie nie. – Nie był

przyzwyczajony do tego, by człowiek dawał mu wskazówki. Na chwil

ę

zapomniał,

ż

e urz

ą

dzenie wci

ąż

mogło przemówi

ć

, bez wzgl

ę

du na to, co powiedział Harry. – Po prostu nie próbuj niczego podst

ę

pnego.

- To pojedynek. Powiniene

ś

zało

ż

y

ć

,

ż

e b

ę

d

ę

podst

ę

pny – odpowiedział Harry. Jego głos si

ę

oddalał. –

Słyszysz mnie? – zawołał. Draco przygryzł warg

ę

, zwracaj

ą

c si

ę

w kierunku Harry’ego. Spróbował

przypomnie

ć

sobie wła

ś

ciw

ą

odległo

ść

pojedynkow

ą

, której si

ę

uczyli – w przybli

ż

eniu około sze

ś

ciu

metrów. Tak, to brzmiało prawdopodobnie.

- Tak – wyci

ą

gn

ą

ł swoj

ą

ró

ż

d

ż

k

ę

i zaj

ą

ł wła

ś

ciw

ą

pozycj

ę

. – B

ę

d

ę

gotowy wtedy, kiedy ty, Potter.

- Rictusempra!
Draco usłyszał lekki szelest, który zawsze tworzyła p

ę

dz

ą

ca magia, nadchodz

ą

cy z jego prawej. Z

łatwo

ś

ci

ą

zrobił krok w lewo. Nast

ą

piło buch!, kiedy zakl

ę

cie trafiło prosto w traw

ę

.

- Zbyt łatwe, Potter – zakpił. – Jeste

ś

my na siódmym roku czy na drugim? – rzucił swoje zakl

ę

cie w

kierunku głosu Harry’ego. – Tarantallegra!
Nast

ą

piło buch! podobne do poprzedniego i delikatny

ś

wist trawy, kiedy jego przeciwnik si

ę

poruszył.

- Zobacz, kto to mówi – powiedział Harry, znajduj

ą

cy si

ę

teraz lekko po prawej w odniesieniu do

poprzedniej pozycji. – B

ę

dziesz musiał zrobi

ć

co

ś

wi

ę

cej, je

ż

eli chcesz pokona

ć

tego dwumetrowego

szkarłatnego sług

ę

– roze

ś

miał si

ę

. – Constringo!

To nadeszło szybciej. Draco odskoczył w bok, kiedy zakl

ę

cie uderzyło w ziemi

ę

. Prawie natychmiast

poczuł traw

ę

, wyci

ą

gaj

ą

c

ą

si

ę

w gór

ę

, by zwi

ą

za

ć

jego golenie. Szybko rzucił czar rozwikłania,

ż

eby móc

si

ę

uwolni

ć

, po czym smagn

ą

ł ró

ż

d

ż

k

ą

w kierunku chichotu Harry’ego. – Turbos!

Kl

ą

twy i uroki przecinały powietrze, staj

ą

c si

ę

coraz ci

ęż

sze, w miar

ę

jak obaj chłopcy próbowali

przypomnie

ć

sobie najgorsze, jakie znali. Harry trafił Draco jednym, zaprojektowanym tak, by zmusi

ć

go

do stani

ę

cia na głowie. Ten jednak szybko zako

ń

czył zakl

ę

cie i z satysfakcj

ą

uderzył Harry’ego dwie rundy

pó

ź

niej, zmieniaj

ą

c go w krasnoludka.

- Zapłacisz za to, Malfoy! – wrzasn

ą

ł Harry. Brzmiał podobnie do piszcz

ą

cego Flitwicka i był mniej wi

ę

cej

tego samego wzrostu. Draco zagryzł wargi,

ż

eby si

ę

nie za

ś

mia

ć

, kiedy usłyszał, jak chłopak wypiskuje

czar uwalniaj

ą

cy. W

ś

lad za nim natychmiast pod

ąż

yło Tremoro! – głos Harry’ego znów był normalny.

Zdekoncentrowany, Draco spróbował unikn

ąć

nadchodz

ą

cego zakl

ę

cia, ale nie zd

ąż

ył wystarczaj

ą

co

szybko przesun

ąć

si

ę

w lewo. Nast

ą

piło złowieszcze chrup!, dziwnie niepodobne do d

ź

wi

ę

ku uderzenia w

ziemi

ę

.

- O kurwa! – Harry zakl

ą

ł, zanim zd

ąż

ył si

ę

powstrzyma

ć

. – My

ś

l

ę

,

ż

e wła

ś

nie rozbiłem twojego

Przewodnika.
Draco zamarł w miejscu.
- Czy on… czy jest zniszczony? – przełkn

ą

ł

ś

lin

ę

, nagle przera

ż

ony tym, co mógł usłysze

ć

. Po raz

pierwszy, odk

ą

d pojawił si

ę

w domu po powrocie ze szpitala, był poza terytorium, które znał, bez niczego,

co by go poprowadziło czy ostrzegało. Poczuł si

ę

zagubiony, zdezorientowany - to sprawiło,

ż

e zdał sobie

spraw

ę

, jak niewiele mu brakowało, by sta

ć

si

ę

bezbronnym. Jak zaledwie kilka podstawowych zakl

ęć

i

urz

ą

dze

ń

utrzymywało go w pełni sił. Bez nich…

Usłyszał biegn

ą

cego Harry’ego; jego kroki uderzały w ziemi

ę

. Poczuł niewielk

ą

ulg

ę

– przynajmniej miał

co

ś

, dzi

ę

ki czemu mógł si

ę

orientowa

ć

. Gryfon musiał ukl

ę

kn

ąć

, bo kiedy znowu przemówił, jego głos

rozległ si

ę

w pobli

ż

u goleni Draco.

- Nie, nie s

ą

dz

ę

– powiedział powoli. – Tylko pop

ę

kany. Te rzeczy najwyra

ź

niej nie lubi

ą

gwałtownych

wstrz

ą

sów. Jest mi naprawd

ę

, naprawd

ę

, naprawd

ę

przykro z jego powodu. Czy kto

ś

mo

ż

e go naprawi

ć

?

- Profesor Flitwick, tak my

ś

l

ę

. – ulga Draco była ogromna. Malutki czarodziej zapewnił go na pocz

ą

tku

semestru,

ż

e mo

ż

e wykona

ć

ka

ż

de zaawansowane zakl

ę

cie, którego mogłaby wymaga

ć

naprawa czy

konserwacja urz

ą

dzenia. Wyci

ą

gn

ą

ł r

ę

k

ę

.

- Daj zobaczy

ć

.

Poczuł, jak okr

ą

gły ci

ęż

ar wypełnia mu dło

ń

, kiedy Harry go w niej umie

ś

cił.

- Uwa

ż

aj, niektóre kraw

ę

dzie s

ą

ostre.

Draco skin

ą

ł głow

ą

, lekko przebiegaj

ą

c palcami po kulce, wyczuwaj

ą

c miejsca, w których pop

ę

kała. Była

bez w

ą

tpienia rozbita, ale wygl

ą

dało na to,

ż

e da si

ę

j

ą

naprawi

ć

. U

ś

miechn

ą

ł si

ę

gorzko.

- Powinienem nało

ż

y

ć

na niego zakl

ę

cie ochronne. Na stałe. Nie mog

ę

uwierzy

ć

,

ż

e nie pomy

ś

lałem o tym

wcze

ś

niej. Mój ojciec by… Powinienem był wiedzie

ć

lepiej.

- Ja te

ż

bym o tym nie pomy

ś

lał – powiedział Harry po krótkiej przerwie. – Ale naprawd

ę

nie celowałem w

to twoje… twojego Przewodnika. Nie mog

ę

uwierzy

ć

,

ż

e go potłukłem! – westchn

ą

ł. – Naprawd

ę

mi

przykro, Malfoy.
- Tak, ju

ż

to mówiłe

ś

. Spodziewasz si

ę

,

ż

e rzuc

ę

na ciebie kl

ą

tw

ę

,

ż

eby ci

ę

ukara

ć

?

- Có

ż

… - Draco słyszał niepewno

ść

w głosie Harry’ego. Prawie si

ę

u

ś

miechn

ą

ł, kiedy wyobraził sobie

chłopaka, przest

ę

puj

ą

cego z nogi na nog

ę

. Jego twarz stanowiła, niestety, raczej zaciemniony obszar. –

Gdyby to zdarzyło si

ę

w zeszłym roku, prawdopodobnie byłbym ju

ż

poddany wpływowi zakl

ę

cia

wi

ążą

cego, czy co

ś

.

Draco roze

ś

miał si

ę

bez cienia rado

ś

ci, kiedy wsun

ą

ł nadtłuczonego Przewodnika do jednej z kieszeni

swoich szat.
- W zeszłym roku nie potrzebowałem tej cholernej rzeczy. W zasadzie ju

ż

si

ę

na siebie wkurzyłem za

niezabezpieczenie jej wcze

ś

niej, ale spetryfikowanie siebie samego byłoby zupełnie bez sensu, dlatego

nie zamierzam rzuca

ć

na ciebie zakl

ę

cia wi

ążą

cego, bo to ty odprowadzisz mnie do mojego pokoju

wspólnego. Bez wpychania moich łydek w jakiekolwiek dziury albo wprowadzania mnie w

ś

ciany. My

ś

lisz,

ż

e dasz sobie z tym rad

ę

?

- Eee… Mam nadziej

ę

. Wła

ś

ciwie nie mam wyboru, nie?

- Nie, nie masz. Uznaj to za swoj

ą

kar

ę

. I moj

ą

te

ż

– słuszna konsekwencja bł

ę

du w przezorno

ś

ci:

przymusowa zale

ż

no

ść

. – Powiem ci teraz,

ż

e nienawidz

ę

polega

ć

na ludziach, dlatego na pierwszym

miejscu stawiam Przewodnika. Wi

ę

c… spróbuj powstrzyma

ć

mnie przed skr

ę

ceniem sobie karku

pomi

ę

dzy tym miejscem a pokojem wspólnym Slytherinu, a zastanowi

ę

si

ę

nad rezygnacj

ą

ze zmienienia

ci

ę

w zmia

ż

d

ż

onego muchomora, kiedy ju

ż

tam dotrzemy.

- Dobrze wiesz, jak kogo

ś

zmotywowa

ć

, prawda? – parskn

ą

ł Harry. –

Ś

wietnie… co mam robi

ć

?

- Sta

ń

tutaj – Draco wskazał swoj

ą

praw

ą

stron

ę

. Poczuł, jak szaty Harry’ego szeleszcz

ą

naprzeciw niego,

kiedy chłopak zajmował pozycj

ę

. – Pozwól mi złapa

ć

si

ę

za rami

ę

… i

ż

adnych

ż

artów na temat

odprowadzania mnie do przej

ś

cia albo mimo wszystko rozwa

żę

t

ę

muchomorow

ą

kl

ą

tw

ę

.

- Dobrze wi

ę

c. Ani słowa.

Draco zahaczył praw

ą

dłoni

ą

o lewy łokie

ć

Harry’ego.

- Ok, dobrze, teraz idziemy. Powiedz mi, je

ś

li na ziemi lub nad moj

ą

głow

ą

s

ą

jakie

ś

zagro

ż

enia – jakie

ś

gał

ę

zie drzew, czy co

ś

. Je

ż

eli s

ą

tu schody, daj zna

ć

ile i czy id

ą

w gór

ę

, czy w dół. Je

ś

li mamy poruszy

ć

si

ę

w lewo lub w prawo albo stan

ąć

, b

ę

d

ę

polega

ć

na twoich ruchach,

ż

eby wiedzie

ć

, co robi

ć

. Ty

poruszysz si

ę

w jak

ąś

stron

ę

, ja zrobi

ę

to samo pół sekundy pó

ź

niej. A wi

ę

c miej to na uwadze. I nie

narób zamieszania.

Usłyszał,

ż

e Harry mamrocze: „

ś

adnej presji, tak?”, kiedy ruszyli, ale zignorował to. Po miesi

ą

cach

samodzielno

ś

ci z Przewodnikiem, Draco nagle stał si

ę

ś

wiadomy, jak bardzo zale

ż

ny jest od tego

chłopaka, by dosta

ć

si

ę

z powrotem w bezpieczne miejsce w jednym kawałku. Przystosowanie si

ę

do

chodzenia samodzielnie i zapami

ę

tanie,

ż

e z przedmiotem jest przynajmniej tak bezpieczny (a pewnie

bezpieczniejszy) jak z omylnym człowiekiem, zaj

ę

ło mu troch

ę

czasu. Teraz, trzymaj

ą

c si

ę

Harry’ego,

poczuł si

ę

pozbawiony odwagi, w ten sposób powierzaj

ą

c swoje zaufanie i

ż

ycie innej osobie zamiast

Przewodnikowi, na którym zawsze mo

ż

na było polega

ć

.

Ale wygl

ą

dało na to,

ż

e Harry podszedł do swojego zadania bardzo powa

ż

nie, du

ż

o bardziej ni

ż

jego

asystent czy matka we Dworze.
- Jest tu kilka lu

ź

nych kamieni, wi

ę

c si

ę

na nich nie po

ś

lizgnij – powiedział, kiedy szli drog

ą

powrotn

ą

do

zamku. Draco poczuł,

ż

e skr

ę

caj

ą

lekko w lewo. – Błotnista kału

ż

a – wyja

ś

nił drugi chłopak.

Draco zdusił w sobie ch

ęć

wyja

ś

nienia Harry’emu,

ż

e nie musi by

ć

a

ż

tak skrupulatny; Gryfon robił w

ko

ń

cu to, co mu kazano, prawda?

- Jeste

ś

my ju

ż

prawie na schodach do zamku. Jest ich…yy…

- Osiemna

ś

cie w gór

ę

. Tak, pami

ę

tam – uci

ą

ł Draco, chc

ą

c jako

ś

pokaza

ć

Harry’emu,

ż

e nie jest zupełnie

zagubiony. Od czasu wypadku nie wychodził na zewn

ą

trz zbyt cz

ę

sto, ale wci

ąż

miał zaj

ę

cia zielarstwa i

opieki nad magicznymi stworzeniami, na które musiał chodzi

ć

, i wszystkie wymagały podró

ż

owania po

tych schodach w regularnych odst

ę

pach czasu. Poczuł,

ż

e krok Harry’ego lekko zwalnia, kiedy doszli do

pierwszego stopnia, wtedy wspi

ę

li si

ę

w gór

ę

, a

ż

jego pomocnik ogłosił ostatni stopie

ń

.

Byli ju

ż

w połowie drogi do lochów Slytherinu, kiedy do Draco dotarło,

ż

e powinien zapyta

ć

:

- Sk

ą

d wiedziałe

ś

, któr

ę

dy powinni

ś

my i

ść

?

- Co?
- Pokoje Slytherinu. Nie powiniene

ś

wiedzie

ć

, gdzie s

ą

.

- Och! Ee… yy… Crabbe i Goyle powiedzieli nam na drugim roku.
- Nam?
- Mi. Powiedzieli mi. Teraz jest klatka schodowa w dół, zaczyna si

ę

… porusz stop

ą

. Tak, zaczyna si

ę

tutaj.

Wygl

ą

da na około dziesi

ęć

stopni w dół.

- Jedena

ś

cie. Bez w

ą

tpienia Crabbe i Goyle nie wspomnieli o tym, kiedy wypaplali ci wszystkie nasze

sekrety – powiedział z kamienn

ą

min

ą

.

- Och, zamknij si

ę

– odpowiedział Harry, troch

ę

si

ę

ś

miej

ą

c. – Zapomnij o tym.

Draco poczuł nagle łokie

ć

Harry’ego, szturchaj

ą

cy go w

ż

ebra, i złapał rami

ę

drugiego chłopaka, kiedy

nieprzewidziany kuksaniec wytr

ą

cił go lekko z równowagi.

- Hej, co ty próbujesz zrobi

ć

? Zrzuci

ć

mnie ze schodów?

Poczuł,

ż

e Harry si

ę

ga po jego drugie rami

ę

jak błyskawica, i szybkim u

ś

ciskiem szukaj

ą

cego ustawia go

z powrotem w stabilnej pozycji.
- Ee… przepraszam za to – nadszedł głos Gryfona, z powrotem całkowicie powa

ż

ny. – Tylko

ż

artowałem.

Nie pomy

ś

lałem o tym… To znaczy, nie chciałem ci

ę

szturchn

ąć

tak mocno. – nadal trzymał go za

ramiona, mimo

ż

e Draco szybko odzyskał równowag

ę

.

Nagle poczuł,

ż

e jest zbyt zm

ę

czony,

ż

eby bardzo si

ę

zezło

ś

ci

ć

na bezmy

ś

lny post

ę

pek Harry’ego.

Wiedział,

ż

e stał dokładnie na progu ostatniej kondygnacji schodów, i wszystko, czego chciał, to po prostu

j

ą

pokona

ć

, dosta

ć

si

ę

z powrotem do swojego dormitorium, gdzie mógł porusza

ć

si

ę

sam, wysła

ć

sow

ę

do Flitwicka i udawa

ć

,

ż

e cała ta sytuacja z podległo

ś

ci

ą

nigdy si

ę

nie zdarzyła.

- Zapomnij o tym, Potter – wymamrotał, kiedy Harry uwolnił jego drugie rami

ę

. – Po prostu… miejmy ju

ż

t

ę

ko

ń

cówk

ę

za sob

ą

, dobrze?

Ruszyli w dół i w ci

ą

gu kilku minut stali przed kamienn

ą

ś

cian

ą

, gdzie usytuowane było wej

ś

cie do

Slytherinu.
- Wystaw r

ę

k

ę

. Tu jest wej

ś

cie – poinformował go Harry. Wtedy, pół lekko, pół nerwowo, dodał –

Przypuszczam,

ż

e ju

ż

za pó

ź

no, by mie

ć

nadziej

ę

, ze zapomniałe

ś

o rzuceniu na mnie kl

ą

twy?

Draco udał,

ż

e si

ę

zastanawia.

- Có

ż

, przed chwil

ą

prawie udało ci si

ę

skr

ę

ci

ć

mi kark, i rzeczywi

ś

cie potłukłe

ś

mojego Przewodnika,

ale… dobrze sobie poradziłe

ś

– przyznał. – Przynajmniej lepiej, ni

ż

ktokolwiek inny przedtem. – Praw

ą

r

ę

k

ą

otarł si

ę

o r

ę

kaw Harry’ego, kiedy zabierał j

ą

z jego ramienia, drug

ą

utrzymuj

ą

c naprzeciw zimnego

kamienia, by zachowa

ć

orientacj

ę

. – S

ą

dz

ę

,

ż

e zapomn

ę

o kl

ą

twie. Przynajmniej tym razem.

- Innymi słowy, stała czujno

ść

? – roze

ś

miał si

ę

chłopak.

- Dokładnie, zawsze stała czujno

ść

.

<*>*<*>*<*>

Harry zastanawiał si

ę

nad nagł

ą

powag

ą

w głosie Draco. Uwa

ż

nie przyjrzał si

ę

twarzy przed sob

ą

–

przy

ć

mione

ś

wiatło pochodni w lochach sprawiło,

ż

e to, i

ż

oczy Draco „patrzyły” niewidz

ą

co gdzie

ś

na

wysoko

ść

prawego ucha Harry’ego zamiast na jego twarz, i

ż

e w tym morzu szaro

ś

ci nie było nic oprócz

pustki, wydawało si

ę

mniej oczywiste.

Czasami zapominał o ułomno

ś

ci Draco, kiedy siedzieli w bibliotece,

dyskutuj

ą

c nad zaawansowanymi metodami przeszczepu na zielarstwo albo kłócili si

ę

o wy

ż

szo

ść

sproszkowanego korzenia ostrokrzewu nad utartym na eliksiry. Ale wtedy Draco odwracał swoj

ą

twarz w

cało

ś

ci w stron

ę

Harry’ego jakim

ś

w wa

ż

nym momencie, o

ż

ywiony, i on sam orientował si

ę

,

ż

e nagle gubi

w

ą

tek, wytr

ą

cony z równowagi przez pust

ą

szaro

ść

, bierno

ść

tam, gdzie powinno si

ę

znajdowa

ć

ostre

spojrzenie. Nawet mimika jego twarzy lekko si

ę

zmieniła – u

ś

miechy czy gro

ź

ne miny nigdy nie si

ę

gały

jego oczu, jakby powoli zapominał,

ż

e ta cz

ęść

jego twarzy w ogóle istniała.

- Potter?
- Yy? Co? – Harry zamrugał. Zaprzeczaj

ą

c jego rozmy

ś

laniom o mimice twarzy, jedna brew uniosła si

ę

w

gór

ę

. Bladozłota linia łapała

ś

wiatło pochodni inaczej ni

ż

reszta przy

ć

mionej przestrzeni.

- Mo

ż

esz ju

ż

i

ść

– głos Draco wskazywał,

ż

e był rozbawiony faktem,

ż

e Harry nadal tam stał.

- Och. Okej. Nie chcesz,

ż

ebym ci

ę

odprowadził do twojego pokoju czy co

ś

?

- Czy to jest wymówka, by zobaczy

ć

słynny pokój wspólny Slytherinu? – dokuczył mu chłopak. – Nie, dam

sobie rad

ę

, Potter. Ale te

ż

nie zamierzam wypowiedzie

ć

hasła, dopóki nie znajdziesz si

ę

poza zasi

ę

giem

słuchu. Wystarczaj

ą

co

ź

le,

ż

e wiesz, gdzie jeste

ś

my.

Harry si

ę

skrzywił.

- Wiesz, mo

ż

na mi zaufa

ć

.

- Podałby

ś

mi swoje hasło?

- Có

ż

, niech

ę

tnie… Nie.

- A wi

ę

c, mnie nie mo

ż

na zaufa

ć

?

- Nie! To nie tak… có

ż

, nie mo

ż

na było, ale teraz… to tylko… - Harry westchn

ą

ł z rezygnacj

ą

. – Dobrze,

pójd

ę

sobie. Dzi

ę

ki za pojedynek treningowy i jeszcze raz przepraszam za stłuczenie twojego

Przewodnika. Do zobaczenia w poniedziałek w bibliotece, jak zwykle?

Draco wzruszył ramionami.
- Zale

ż

y od ciebie. Ja b

ę

d

ę

si

ę

tam uczył, w ka

ż

dym razie. Flitwick powinien go naprawi

ć

do tego czasu.

- Przyjd

ę

.

Lecz jeste

ś

nim ty, równy ze mn

ą

, przyjaciel, mój zaufany

~ Psalm 55

Rozdział 4

Test dotykowy



touch + stone (noun): a test or criterion
for determining the quality or genuineness of a thing
~ Merriam – Webster Dictionary



Kiedy Draco był ju

ż

znów bezpieczny w pokoju wspólnym, Harry uznał,

ż

e powrót do biblioteki w celu

doko

ń

czenia pozostałych zada

ń

domowych nie ma sensu. Zamiast tego poszedł do swojego pokoju

wspólnego, by zobaczy

ć

w jakim stanie s

ą

Hermiona i Ron.

Jednak

ż

e, kiedy w ko

ń

cu wspi

ą

ł si

ę

przez dziur

ę

w portrecie, w polu widzenia znajdowała si

ę

tylko

Hermiona.
- Nie spodziewałam si

ę

ciebie z powrotem tak szybko. Czy zwykle o tej porze nie uczysz si

ę

jeszcze z

Malfoyem?

Harry podzielił si

ę

z ni

ą

skrócon

ą

wersj

ą

wydarze

ń

– jak razem z Draco wybrali si

ę

po

ć

wiczy

ć

swoje

umiej

ę

tno

ś

ci na OPCM, jak przypadkowo stłukł Przewodnika i jak potem odprowadził niewidomego

chłopaka do kwater Slytherinu.

- Wi

ę

c, tak czy inaczej, postanowiłem,

ż

e wykorzystam dodatkowy czas i w ko

ń

cu sp

ę

dz

ę

go z wami –

zako

ń

czył, rozgl

ą

daj

ą

c si

ę

. – Gdzie jest Ron?

- Z Mandy, oczywi

ś

cie – odpowiedziała Hermiona. – Naprawd

ę

mam nadziej

ę

,

ż

e ona zmusi go w

pewnym momencie,

ż

eby zacz

ą

ł powtarza

ć

do swoich OWUTEMów. Zostało tylko troch

ę

ponad trzy

miesi

ą

ce!

- Nic mu nie b

ę

dzie, Hermiono – łagodził Harry, rzucaj

ą

c si

ę

na wysiedziany fotel po jej prawej. Wyci

ą

gn

ą

ł

szyj

ę

,

ż

eby popatrze

ć

na jej notatki. – Nad czym pracujesz?

- Numerologia. Niedługo mamy spor

ą

prezentacj

ę

, du

ż

o ju

ż

o tym czytałam, ale szkoda,

ż

e nasza

biblioteka nie miała wi

ę

cej ksi

ąż

ek na ten temat.

Harry ukrył u

ś

miech, kiedy skierował wzrok na olbrzymi stos tu

ż

za ni

ą

.

- Taak, Malfoy wspominał co

ś

o konieczno

ś

ci zrobienia jakich

ś

poszukiwa

ń

i zdobycia materiałów. Nie

mam poj

ę

cia, jak zamierza cokolwiek znale

źć

, skoro ty masz, b

ą

d

ź

co b

ą

d

ź

, wszystkie materiały

ź

ródłowe

– roze

ś

miał si

ę

.

Hermiona wygl

ą

dała na lekko ura

ż

on

ą

.

- Sko

ń

cz

ę

to ju

ż

za kilka dni i wszystkie b

ę

d

ą

z powrotem w bibliotece, zapewniam ci

ę

. Poza tym,

wi

ę

kszo

ść

z nich ma wi

ę

cej ni

ż

jedn

ą

kopi

ę

. Mówisz zupełnie, jakbym mogła celowo zatrzyma

ć

wa

ż

ne

materiały,

ż

eby jakikolwiek ucze

ń

nie mógł ich przeczyta

ć

. Nawet Malfoy. – zmarszczyła brwi. – A skoro

ju

ż

o tym mowa… chc

ę

z tob

ą

o nim porozmawia

ć

, Harry.

- O czym?
- Dlaczego to robisz?
- Co robi

ę

? Dlaczego si

ę

z nim ucz

ę

?

Skin

ę

ła głow

ą

.

- Sama widziała

ś

, jak znacz

ą

co poprawiłem si

ę

u profesora Binnsa – wzruszył ramionami. – Pomy

ś

lałem,

ż

e si

ę

ucieszysz,

ż

e nadal chc

ę

robi

ć

post

ę

py. Wiem,

ż

e wy dwoje jeste

ś

cie prawdopodobnie troch

ę

smutni,

ż

e nie sp

ę

dzam tyle czasu z wami, ale przysi

ę

gam, nadal…

Hermiona machn

ę

ła niecierpliwie r

ę

k

ą

.

- Wiem o tym. Nie martwi

ę

si

ę

,

ż

e wybierasz jego zamiast nas czy co

ś

takiego. Przyznaj

ę

,

ż

e naprawd

ę

nie rozumiem, dlaczego tak si

ę

dzieje, dlaczego nie mo

ż

esz uzyska

ć

takich rezultatów z nami, ale –

wzruszyła ramionami – tak rzeczywi

ś

cie jest. Nie udaje mi si

ę

za to zrozumie

ć

, jak mo

ż

esz znie

ść

przebywanie z nim przez tyle czasu (albo w ogóle, szczerze mówi

ą

c), bior

ą

c pod uwag

ę

, kim wy dwaj dla

siebie jeste

ś

cie, ale nie w tym rzecz.

Harry zmarszczył brwi.
- Wi

ę

c w czym?

- Rzecz w tym – przerwała, jakby uwa

ż

nie dobierała nast

ę

pne słowa – chc

ę

tylko upewni

ć

si

ę

,

ż

e robisz to

z wła

ś

ciwych pobudek. Przez sze

ść

lat nie potrafisz powiedzie

ć

o nim jednego dobrego słowa, potem on

ś

lepnie podczas gry, w której ty grałe

ś

, a teraz nagle oferujesz,

ż

e b

ę

dziesz mu czytał i odprowadzasz go

do jego pokoju wspólnego i… Po prostu b

ą

d

ź

pewien swoich motywów, Harry. To wszystko, co chc

ę

powiedzie

ć

.

- Sugerujesz,

ż

e robi

ę

to tylko z lito

ś

ci i dlatego,

ż

e czuj

ę

si

ę

winny? – zapytał, czuj

ą

c nagły przypływ

zło

ś

ci.

- Nie wiem! – zamachała r

ę

kami w obronnym ge

ś

cie – To po prostu troch

ę

dziwnie wygl

ą

da, wiesz? Och,

Harry, nie staram si

ę

ci

ę

rozzło

ś

ci

ć

. I mo

ż

e nic w tym rodzaju nie jest twoim powodem. Wychodziłe

ś

mu

czyta

ć

cały miesi

ą

c a

ż

do teraz, obserwujesz go za ka

ż

dym razem, kiedy jeste

ś

cie w tym samym

pomieszczeniu, jakby

ś

si

ę

upewniał, czy wszystko z nim w porz

ą

dku. I wiem,

ż

e lubisz pomaga

ć

wszystkim, którzy s

ą

w potrzebie. To jedna z twoich mocy i jedna z rzeczy, które w tobie kocham. Ale

s

ą

dz

ę

,

ż

e Malfoy nie jest typem, który chce ratunku. I je

ś

li sp

ę

dzasz z nim czas pod fałszywymi

pretekstami, próbuj

ą

c mu pomóc jak zranionemu piskl

ę

ciu, podczas gdy on uwa

ż

a ci

ę

tylko za partnera w

nauce, to nie jest to w porz

ą

dku.

Harry skrzy

ż

ował ramiona na klatce piersiowej.

- I kiedy zacz

ę

ła

ś

tak bardzo martwi

ć

si

ę

o Malfoya?

- Nie zacz

ę

łam – odpowiedziała krótko. – Przykro mi,

ż

e został ranny i wcale nie zazdroszcz

ę

mu tych

wszystkich przeszkód, którym musi teraz stawi

ć

czoła. Naprawd

ę

. Ale pami

ę

tam te

ż

, jakim draniem był

dla nas wszystkich i nie stał si

ę

nagle dla mnie niewini

ą

tkiem tylko dlatego,

ż

e nie widzi. Martwi

ę

si

ę

o

ciebie. Je

ż

eli nie robisz tego z wła

ś

ciwych powodów, je

ż

eli robisz to z powodu lito

ś

ci albo poczucia winy,

albo heroizmu czy czegokolwiek takiego, a on si

ę

o tym dowie, mo

ż

esz dozna

ć

krzywdy. Wi

ę

c… po

prostu przemy

ś

l to, ok?

Wi

ę

c Harry my

ś

lał. My

ś

lał, kiedy wczytywał si

ę

w swoje notatki z zielarstwa, i my

ś

lał, kiedy zeszli na

kolacj

ę

. Tam doł

ą

czył do nich Ron, spuszczaj

ą

c w ko

ń

cu wzrok ze swojej dziewczyny i w

ś

lizguj

ą

c si

ę

na

miejsce przy stole po drugiej stronie Hermiony. Harry’emu udało si

ę

powstrzyma

ć

od zamy

ś

lenia

wystarczaj

ą

co długo, by nawi

ą

za

ć

rozmow

ę

z członkami swojego domu, ale potem przegrał

spektakularnie z Ronem wieczorn

ą

parti

ę

szachów, bo nie potrafił skupi

ć

si

ę

na pionkach. I długo w nocy

nie spał, nadal my

ś

l

ą

c.

W ciemnym dormitorium, maj

ą

c przy łó

ż

ku zaci

ą

gni

ę

te zasłony i zdj

ę

te okulary, zastanowił si

ę

, czy tak

wła

ś

nie wygl

ą

dało to dla Draco. Ka

ż

dego dnia. Jak

Ś

lizgon to znosił – sam ze swoimi my

ś

lami i dotykiem

koców, spi

ę

trzonych wokół niego – nie maj

ą

c niczego, co mogłoby zmniejszy

ć

mrok?

Po prawej stronie Harry’ego wida

ć

było tylko lekkie, zamazane pasmo

ś

wiatła ksi

ęż

yca, tam, gdzie nie

udało mu si

ę

zaci

ą

gn

ąć

zasłon do ko

ń

ca. Był z tego zadowolony. Nagle zdał sobie spraw

ę

,

ż

e gdyby

stracił t

ę

odrobin

ę

widocznego

ś

wiatła, mógłby uton

ąć

w ciemno

ś

ci.

Zorientował si

ę

,

ż

e

ż

al mu Malfoya, i zastanowił si

ę

, czy słowa Hermiony były prawd

ą

. Czy zachowywał

si

ę

tak tylko z powodu lito

ś

ci? Prawdopodobnie czuł przynajmniej niewielk

ą

odrobin

ę

poczucia winy.

Wszyscy mówili,

ż

e to si

ę

stało zbyt szybko,

ż

e nic nie mogło powstrzyma

ć

Draco od uderzenia w słup. I,

przewa

ż

nie, wierzył im. Ale gdzie

ś

, w gł

ę

bi umysłu, gdzie nadal czaiło si

ę

poczucie winy z powodu

Cedrika, był jeszcze cichy głos, którego nigdy nie udało si

ę

Harry’emu wyciszy

ć

do ko

ń

ca. Mogłe

ś

ostrzec

go wcze

ś

niej. Przynajmniej był w stanie zapobiec dalszym urazom, łapi

ą

c rannego chłopca, kiedy si

ę

ze

ś

lizgn

ą

ł, utrzymuj

ą

c go półpodpartego na swojej miotle czyst

ą

sił

ą

i adrenalin

ą

, dopóki nie dostali si

ę

na

ziemi

ę

. Ale nawet mimo to. Co by było, gdyby zauwa

ż

ył niebezpiecze

ń

stwo pół sekundy wcze

ś

niej albo

krzyczał troch

ę

gło

ś

niej? Czy zrobiło by to jak

ąś

ró

ż

nic

ę

?

W ka

ż

dym razie, nawet gdyby na pocz

ą

tku stycznia motywowała go lito

ść

czy poczucie winy, z pewno

ś

ci

ą

nie było tak teraz. Dostawał tyle samo pomocy, ile ofiarowywał. W zamian za czytanie Malfoyowi i

ć

wiczenie zakl

ęć

, roztrz

ą

saj

ą

c z nim wyniki uczył si

ę

drugorz

ę

dnych ró

ż

nic w zapachu, jaki wytwarza

eliksir podczas procesu duszenia na wolnym ogniu i jak u

ż

y

ć

tej informacji, by wiedzie

ć

, kiedy nadchodzi

czas na zdj

ę

cie go z ognia czy dodanie kolejnego składnika. Na zielarstwie radził sobie lepiej z

diagnozowaniem dolegliwo

ś

ci ro

ś

lin odk

ą

d dotykał ich, zamiast tylko obserwowa

ć

. Wszystkie jego zmysły

sprawiały wra

ż

enie wyostrzonych, jakby dopiero teraz zacz

ą

ł ich u

ż

ywa

ć

w pełnym zakresie. Wraz ze

wzbogacon

ą

zdolno

ś

ci

ą

zapami

ę

tywania, któr

ą

zdobył przez czytanie na głos, te poł

ą

czone umiej

ę

tno

ś

ci

dawały mu kilka najlepszych stopni, jakie kiedykolwiek miał.

I chocia

ż

kochał Rona i Hermion

ę

i miało tak by

ć

zawsze, odkrył tak

ż

e,

ż

e naprawd

ę

lubi towarzystwo

Draco. Wygl

ą

dało na to,

ż

e wszystko, za co wcze

ś

niej si

ę

nawzajem nienawidzili, w jaki

ś

sposób umacnia

ich przyja

źń

. Drwiny i sprzeczki były podobne, ale nie niosły ze sob

ą

zło

ś

liwo

ś

ci z młodszych lat. Teraz był

to po prostu

ż

ywy sposób na dodanie pikanterii nieko

ń

cz

ą

cym si

ę

ć

wiczeniom typu szelest-i-prztyczek

oraz rozdziałom o wojnach trolli.

Czy to,

ż

e czuł si

ę

dobrze, bo wygl

ą

dało na to,

ż

e Draco tolerował jego obecno

ść

, a wszystkich innych

odrzucał, było złe? Czy dotrzymywał Draco towarzystwa z lito

ś

ci? A mo

ż

e tak po prostu wygl

ą

dała

przyja

źń

? Harry pomy

ś

lał o kilku rzeczach, które widział i słyszał: o Draco, który, najwyra

ź

niej, wymieniał

ze swymi s

ą

siadami przy stole podczas posiłków zaledwie kilka najprostszych słów, trzymał si

ę

na uboczu

na lekcjach, zapewniaj

ą

c za ka

ż

dym razem, nawet gdy został wezwany do odpowiedzi,

ż

e poradzi sobie

sam. Zastanawiał si

ę

, dlaczego Draco sprawiał wra

ż

enie w ogóle nie zainteresowanego sp

ę

dzaniem

czasu ze swoimi współlokatorami, tymi samymi, którzy tak ch

ę

tnie gromadzili si

ę

wokół niego zaledwie

kilka miesi

ę

cy temu. Czy

ż

by si

ę

mylił? Czy Draco nadal nawi

ą

zywał z nimi kontakt w zaciszu pokoju

wspólnego

Ś

lizgonów? Wszystko wskazywało na to,

ż

e nie – w przeciwnym razie cz

ęść

tych kontaktów na

pewno wyszłaby na jaw podczas posiłków czy lekcji.

Oprócz tego była jeszcze niech

ęć

, jak

ą

Draco okazywał do wspominania swego niegdy

ś

ubóstwianego

ojca, i te tajemnicze uwagi na temat stałej czujno

ś

ci. W niektórych przypadkach nie zmienił si

ę

tak bardzo.

Nadal sprawiał wra

ż

enie złego czy zgorzkniałego, je

ś

li co

ś

mu si

ę

nie udało, ale ró

ż

nica polegała na tym,

ż

e zatrzymywał to dla siebie, zamiast si

ę

skar

ż

y

ć

albo próbowa

ć

manipulacji,

ż

eby poprawi

ć

swoj

ą

sytuacj

ę

. W dodatku do tych wszystkich pozorów,

Ś

lizgon odci

ą

ł si

ę

od wszystkich – swojej rodziny,

współlokatorów i na wi

ę

ksz

ą

skal

ę

nawet od nauczycieli. Jedyn

ą

osob

ą

, z któr

ą

rozmawiał z jak

ą

kolwiek

systematyczno

ś

ci

ą

, był Harry.

Z dreszczem, Harry u

ś

wiadomił sobie,

ż

e jego my

ś

li odbiegły od tematu, i zwrócił je z powrotem ku

problemowi, który miał jak na dłoni. Teraz zaczynał si

ę

powa

ż

nie martwi

ć

o drugiego chłopaka, ale to nie

była lito

ść

. Tylko… obawa. Przyjacielska. Szczerze mówi

ą

c, zaczynał zapomina

ć

o ułomno

ś

ci Draco na

powa

ż

nie, dopóki co

ś

nie sprawiło,

ż

e stawała si

ę

oczywista – jak na przykład połamany Przewodnik.

~*~*~

Kiedy min

ą

ł kolejny miesi

ą

c, pogoda ociepliła si

ę

na tyle,

ż

e pozwoliła im czasami uczy

ć

si

ę

na zewn

ą

trz,

chocia

ż

nadal potrzebowali płaszczy. Chłopcy odpoczywali nad jeziorem, obaj w bardzo dobrych

humorach – odrobili ju

ż

dzisiejsze zadanie z eliksirów i wła

ś

nie robili sobie przerw

ę

przed powrotem do

innych. Dookoła nich powiewał wczesny wiosenny wietrzyk.

- Nie

ż

ebym si

ę

nie cieszył,

ż

e jeste

ś

tutaj ze mn

ą

, ale… czy ty w ogóle nie t

ę

sknisz za swoimi

współlokatorami? – zapytał Harry, strz

ą

saj

ą

c z twarzy zawiany przez wiatr kosmyk włosów.

Draco wzruszył ramionami.
- Niekoniecznie – odpowiedział.

Harry nie dowierzał.
- Jak tak mo

ż

esz? Wygl

ą

dało na to,

ż

e kiedy

ś

ś

wietnie si

ę

bawili

ś

cie, razem dokuczaj

ą

c reszcie szkoły.

Nie

ż

ebym chciał zobaczy

ć

, jak wracasz do tego typu rzeczy, ale… w ogóle ci tego nie brakuje?

- Słuchaj, Potter, powiedziałem,

ż

e nie t

ę

skni

ę

, i nie t

ę

skni

ę

. Jeste

ś

my

Ś

lizgonami, nie słodkimi i lepkimi

Puchonami, Krukonami o poł

ą

czonych mózgach czy tym czym

ś

, co wy, Gryfoni, widzicie w sobie

nawzajem. Ka

ż

dy d

ąż

y do swojej własnej pot

ę

gi, i wszystkie przyja

ź

nie słu

żą

temu, by albo zdoby

ć

jej

wi

ę

cej, albo otrzyma

ć

co

ś

w zamian. Po wypadku dałem sobie z tym spokój – mała gra, zbyt głupia, by si

ę

w ni

ą

bawi

ć

.

- Wi

ę

c po prostu poddałe

ś

si

ę

te

ż

co do nich? Nie ma nikogo, czyjego towarzystwa nadal by

ś

pragn

ą

ł?

- Có

ż

, jestem teraz twoim przyjacielem, prawda?

Harry poczuł si

ę

dziwnie mile połechtany.

- Taak, jeste

ś

. Ale ja nie pochodz

ę

z twojego Domu. Co robisz, kiedy wracasz do swojego pokoju

wspólnego?
-

Ś

piewam bez podkładu stare musicale. Jakie znaczenie ma to, co robi

ę

? Potrafi

ę

sobie poradzi

ć

całkiem

nie

ź

le sam, wiesz. – Draco odwrócił głow

ę

i zamiast tego zwrócił j

ą

w kierunku wiatru.

- Nigdy nie mówiłem,

ż

e nie mo

ż

esz. Po prostu sprawiasz wra

ż

enie… osamotnionego. Za bardzo.

Draco nie poruszył si

ę

.

- Powiedziałem,

ż

e nic mi nie jest – powtórzył sztywno w kierunku jeziora. – I co ty mo

ż

esz wiedzie

ć

o

samotno

ś

ci? Masz hord

ę

wielbicieli, pod

ąż

aj

ą

c

ą

za tob

ą

, gdziekolwiek idziesz.

Harry zagryzł z

ę

by.

- Sp

ę

dziłem dziesi

ęć

lat swojego

ż

ycia i wi

ę

cej ni

ż

połow

ę

ka

ż

dego lata od tamtego czasu zupełnie sam,

powiem ci szczerze. Okej,

ś

wietnie, przez pi

ęć

lat przynajmniej dostawałem listy. Ale moje codzienne

ż

ycie składało si

ę

z ignorancji. Je

ż

eli nie byłem ignorowany, byłem traktowany jak brud. Oddałbym

wszystko,

ż

eby mie

ć

wokół siebie ludzi. Ty ich masz, dlaczego wi

ę

c z nimi nie by

ć

?

- Potter, czy kiedykolwiek przyszło ci na my

ś

l,

ż

e mo

ż

e ja nie chc

ę

by

ć

z nimi?

- Dlaczego nie, u diabła? – Harry zastanowił si

ę

przez moment. – No dobrze, nie

ż

ebym ja chciał by

ć

z

którym

ś

z nich, ale… radziłe

ś

sobie z nimi po prostu

ś

wietnie przez prawie siedem lat. Dlaczego teraz ju

ż

nie?
- Mo

ż

e nie chc

ę

ich lito

ś

ci, okej? – wyra

ź

nie słyszalny w głosie Draco gniew odbijał si

ę

echem od wody.

- Mo

ż

e jedynym człowiekiem, który si

ę

nad tob

ą

lituje, jeste

ś

ty sam – odwrzasn

ą

ł Harry, sfrustrowany. – I

patrz na mnie, kiedy do ciebie mówi

ę

!

Cisza.

- Nie mog

ę

– odpowiedział Draco zimno. – A mo

ż

e nagle zapomniałe

ś

?

- Có

ż

, mo

ż

esz cholernie dobrze stan

ąć

ze mn

ą

twarz

ą

w twarz, kiedy rozmawiamy, nie? – powiedział

ostro.
- Jak

ą

to robi ró

ż

nic

ę

? Słysz

ę

ci

ę

równie dobrze, czy stoj

ę

z tob

ą

twarz

ą

w twarz czy nie. W zasadzie

my

ś

l

ę

,

ż

e słyszała ci

ę

nawet wielka kałamarnica, tak gło

ś

no krzyczałe

ś

.

Harry z wysiłkiem

ś

ciszył głos, chocia

ż

frustracja nadal w nim pobrzmiewała.

- To nie to samo. Kiedy nie stoimy twarz

ą

w twarz… to jest jak… jakby

ś

nie uwa

ż

ał. Jakby ci

ę

to nie

obchodziło – z roztargnieniem zastanowił si

ę

, dlaczego to było dla niego takie wa

ż

ne.

- Słucham. Słuchałem ka

ż

dej cholernej rzeczy, któr

ą

powiedziałe

ś

, odk

ą

d zacz

ę

li

ś

my sp

ę

dza

ć

ze sob

ą

czas. Słucham czy chc

ę

, czy nie, bo nie mog

ę

robi

ć

nic oprócz słuchania. I słysz

ę

znacznie wi

ę

cej rzeczy,

ni

ż

tylko twoje słowa, powiem ci szczerze. – Zacz

ą

ł je odhacza

ć

na palcach. Harry patrzył z ciekawo

ś

ci

ą

,

czuj

ą

c jak cz

ęść

gniewu znika. – Masz ten dziwny pomysł,

ż

e potrzebuj

ę

ci

ą

głej adoracji i towarzystwa, a

idealnym miejscem, w którym mog

ę

to dosta

ć

, jest mój własny Dom. My

ś

lisz,

ż

e tylko dlatego,

ż

e tak jest

w twoim przypadku, powinno si

ę

to te

ż

odnosi

ć

do mnie. Lubisz uwag

ę

.

- Ja n…
- Nie kłó

ć

si

ę

ze mn

ą

. I tak, lubisz. Inaczej nie przeszkadzało by ci tak bardzo, gdyby

ś

pomy

ś

lał,

ż

e nie

zwracam uwagi na twoje Pot

ęż

ne Słowa M

ą

dro

ś

ci.

Harry zmarszczył brwi i rzucił mu spojrzenie spode łba. To nie tak,

ż

e lubi uwag

ę

wszystkich - tylko

konkretnych ludzi. Ale musiał przyzna

ć

: Draco był jednym z nich. Przez siedem lat był na tym lepszym

ko

ń

cu listy ludzi, którzy otrzymywali uwag

ę

Draco, i nawet je

ś

li jej wi

ę

kszo

ść

była negatywna, był do tego

przyzwyczajony. I z pewno

ś

ci

ą

zrozumiał,

ż

e w ko

ń

cu polubił mniej agresywne towarzystwo drugiego

chłopaka.
- Co jeszcze? – spytał niech

ę

tnie.

Z u

ś

miechem znawcy, Draco w ko

ń

cu odwrócił si

ę

, by stan

ąć

twarz

ą

w twarz z Harrym, odhaczaj

ą

c to na

ostatnim palcu, kiedy to zrobił.
- Mog

ę

te

ż

powiedzie

ć

,

ż

e marszczysz teraz brwi.

- Nie robi

ę

tego! – Harry po

ś

piesznie spróbował zetrze

ć

ten grymas z twarzy.

- Tak, robisz. Albo robiłe

ś

. Próbujesz to teraz zmieni

ć

, prawda?

Złapany, Harry nie mógł si

ę

powstrzyma

ć

przed krzywym u

ś

miechem.

- Udowodnij to – zadrwił.
Ku jego zaskoczeniu, Draco wyci

ą

gn

ą

ł r

ę

k

ę

w jego kierunku, dotkn

ą

ł jego ramienia i przyci

ą

gn

ą

ł Harry’ego

ku sobie za r

ę

kaw.

- Co ty robisz?
- „Patrz

ę

” na ciebie, Potter. Zamierzam spojrze

ć

na twoj

ą

twarz i udowodni

ć

,

ż

e mam racj

ę

.

Harry pozwolił, by Draco przyci

ą

gn

ą

ł go bli

ż

ej siebie, patrz

ą

c, jak blade palce wyci

ą

gn

ę

ły si

ę

delikatnie,

odnalazły jego twarz i rozpocz

ę

ły badanie – najpierw jego brwi, potem prze

ś

lizguj

ą

c si

ę

po mostku jego

okularów i w dół po nosie a

ż

do ust.

- No dobrze, mo

ż

e nie zmarszczone – ju

ż

nie – ale definitywna powaga.

Ś

ci

ą

gni

ę

ta skóra mi

ę

dzy twoimi

brwiami i tak dalej. Uwa

ż

aj na to albo sko

ń

czysz cały przedwcze

ś

nie pomarszczony.

Harry’emu nie udało si

ę

powstrzyma

ć

ś

miechu przed wymskni

ę

ciem.

- To niekoniecznie jedno z moich najwi

ę

kszych zmartwie

ń

, ale b

ę

d

ę

miał to na uwadze, dzi

ę

ki – zacz

ą

ł si

ę

odsuwa

ć

, ale palce Draco kontynuowały w

ę

drówk

ę

przez rysy jego twarzy, prze

ś

lizguj

ą

c si

ę

lekko wzdłu

ż

brzegu jego szcz

ę

ki, przez ko

ś

ci policzkowe do nosa i raz jeszcze przez jego wargi.

- Wcale si

ę

nie zmieniłe

ś

, prawda, Potter? – wymamrotał Draco po cichu. Wygl

ą

dało na to,

ż

e mówił

bardziej do siebie ni

ż

do Harry’ego.

Harry stał zupełnie nieruchomo, kiedy palce drugiego chłopaka poruszyły si

ę

z powrotem do mostka na

jego nosie i delikatnie zdj

ę

ły przeszkadzaj

ą

ce okulary jedn

ą

dłoni

ą

. Trzymał je, czekaj

ą

c, dopóki Harry nie

wyj

ą

ł ich z jego r

ę

ki, zanim wrócił do swojego obur

ę

cznego

ś

ledztwa. W gór

ę

, przez i dookoła jego oczu –

zamkn

ą

ł je automatycznie, by ochroni

ć

przed d

ź

gni

ę

ciem i poczuł otarcie przez rz

ę

sy i powieki zanim je

znowu otworzył. Dłonie przesun

ę

ły si

ę

w gór

ę

do linii jego włosów i przez kilka ich kosmyków, i wtedy…

- Ach, tak. Blizna. Jak mogłem zapomnie

ć

?

Harry nagle nie wiedział, gdzie patrze

ć

, kiedy Draco nakre

ś

lił form

ę

jego blizny w kształcie błyskawicy.

Chciał spojrze

ć

w gór

ę

, na r

ę

ce Draco, chciał patrze

ć

na dół, w ziemi

ę

, chciał spojrze

ć

na twarz Draco,

nawet pomimo tego,

ż

e płytkie, nieskupione szare oczy nadal odrobin

ę

go denerwowały. I chciał zamkn

ąć

swoje własne i skupi

ć

si

ę

zupełnie na odczuciu,

ż

e kto

ś

dotyka go w tak dziwnie intymny sposób.

Przez dług

ą

chwil

ę

ż

aden z chłopców si

ę

nie poruszył. Potem

Ś

lizgon w ko

ń

cu odsun

ą

ł swoje dłonie i

Harry, trz

ę

s

ą

cymi si

ę

palcami, wło

ż

ył okulary z powrotem na twarz.

- Có

ż

– powiedział Draco w ciszy. – Teraz, kiedy mamy ju

ż

za sob

ą

t

ę

odrobin

ę

melodramatu, i ustaliłem,

ż

e faktycznie jeste

ś

Harrym Potterem, a nie jakim

ś

bystrym oszustem, czaj

ą

cym si

ę

w pobli

ż

u z jego

głosem, mo

ż

e powinni

ś

my wróci

ć

do ksi

ąż

ek?

Harry zamrugał.

- Eee… racja – rozejrzał si

ę

dookoła, oszołomiony. – Mam tu mój podr

ę

cznik do transmutacji. Masz swoje

notatki?

<*>*<*>*<*>

Kilka godzin pó

ź

niej, Draco nadal o tym my

ś

lał.

To było uczucie, jakby widział Harry’ego po raz pierwszy, ale te

ż

jakby wracał do długo zagubionego

wspomnienia. Dotykanie go, wyczuwanie linii jego twarzy, rozczochranych włosów, nawet blizny, sprawiło,

ż

e Harry stał si

ę

realny. Realny jak nikt inny, odk

ą

d stracił wzrok. Dotykał składników eliksirów i ksi

ąż

ek, i

ró

ż

d

ż

ek, ale one były przedmiotami, nie lud

ź

mi. Dotykał Harry’ego przedtem – bior

ą

c go za rami

ę

po

p

ę

kni

ę

ciu Przewodnika, pomagaj

ą

c mu wyczu

ć

ró

ż

nic

ę

mi

ę

dzy dwoma podobnymi ro

ś

linami – takie

rzeczy. Ale te r

ę

ce i ramiona, i nawet głos mogły z łatwo

ś

ci

ą

nale

ż

e

ć

do kogokolwiek, nawet b

ę

d

ą

c tak

podobne. Za to twarz była inna: to był wyra

ź

nie, bezbł

ę

dnie Harry, perfekcyjnie oddaj

ą

cy to, co pami

ę

tał o

gryfo

ń

skim chłopcu.

Miał bardzo du

ż

o obrazów Harry’ego w swoim umy

ś

le – oficjalnych pojedynków i zabronionych walk oraz

wyzywaj

ą

cych spojrze

ń

przez Wielk

ą

Sal

ę

. Cał

ą

bibliotek

ę

wspomnie

ń

. Obrazem, który wbił mu si

ę

w

pami

ęć

najbardziej ze wszystkich, był nadal ten, który stanowił jego ostatnie spojrzenie – obraz Harry’ego,

wyci

ą

gaj

ą

cego si

ę

w jego stron

ę

. Jego ostatnie spojrzenie. Jak cz

ę

sto wyobra

ż

ał sobie t

ę

chwil

ę

w

umy

ś

le? Była z nim przez cały czas, ci

ą

gle odtwarzana jak czarodziejska fotografia, czekaj

ą

ca, by j

ą

wydoby

ć

i przestudiowa

ć

za ka

ż

dym razem, gdy niesko

ń

czona ciemno

ść

okazywała si

ę

by

ć

zbyt wielka.

Smakował ten ostatni prezent wzroku, nawet pomimo tego,

ż

e szczegóły były zamazane przez szok i ból,

nawet pomimo tego,

ż

e jego punkt centralny stanowił jego znienawidzony rywal.

Znienawidzonym rywalem był kiedy

ś

, ale na pewno ju

ż

nie teraz. Zupełnie jakby zobaczył albo zapami

ę

tał

ostatni moment, w którym Draco widział, albo po prostu dlatego,

ż

e był cholernym Gryfonem, Harry

kontynuował wychylanie si

ę

ku niemu. Najpierw dla szkolnej pracy, a potem, jak udowodniła kłótnia nad

jeziorem, tak

ż

e emocjonalnie. Draco nie chciał tego – nie chciał, by ludzie si

ę

do niego wychylali, by go

rozpieszcza

ć

albo si

ę

nad nim litowa

ć

. Ale, pomy

ś

lał, nie to robił Harry. Przez wi

ę

kszo

ść

czasu traktował

Draco fair, oczekuj

ą

c od niego nie mniej ni

ż

oczekiwałby przedtem. By

ć

mo

ż

e na pocz

ą

tku pojedynku

zacz

ą

ł troch

ę

zbyt łatwo, ale pod koniec z cał

ą

pewno

ś

ci

ą

dawał z siebie wszystko i Draco wykonał nawet

kilka udanych uderze

ń

.

W rzeczywisto

ś

ci, Harry był tym, który zawsze motywował Draco najbardziej. Oczywi

ś

cie wcze

ś

niej w

zajadłej, nieugi

ę

tej konkurencji, kiedy ka

ż

dy z chłopców starał si

ę

prze

ś

cign

ąć

drugiego. Teraz był to

raczej kooperatywny wy

ś

cig równych. Ka

ż

dy z nich wiedział, mimo wszystko, do czego zdolny był drugi.

Nawet mimo tego,

ż

e nienawi

ść

odeszła, mi

ę

dzy nimi nadal kr

ąż

yło niewypowiedziane oczekiwanie. „No

dalej, Potter, czy to najlepsze, na co ci

ę

sta

ć

?”, „Hej, Malfoy, zało

żę

si

ę

,

ż

e umiem transmutowa

ć

ten

kałamarz szybciej ni

ż

ty!”. Draco pomy

ś

lał o swoich innych kolegach z klasy – nikt inny nie motywował go

tak bardzo. Tylko Potter.

Widzie

ć

go znowu – naprawd

ę

go widzie

ć

, nawet je

ś

li przez dłonie, a nie oczy – było jak cofanie zegara,

dało mu co

ś

, czego nie posiadał od czasu wypadku. Jego palce wci

ąż

pami

ę

tały dotyk policzków

Harry’ego, jego podbródka, tej cholernej blizny. To był doskonały obraz Harry’ego. Dotyk zmienił si

ę

w

ż

ywy mentalny obraz i, poniewa

ż

tyle razy patrzył na Harry’ego w przeszło

ś

ci, Draco mógł teraz

przypomnie

ć

sobie t

ę

twarz du

ż

o wyra

ź

niej ni

ż

prawie wszystko inne. Nie zdawał sobie sprawy, jak wiele

go omin

ę

ło, kiedy patrzył tej jednej osobie w twarz przez prawie siedem lat. Dotykanie Harry’ego tego

popołudnia wypełniło miejsce w jego

ż

yciu, o którym nawet nie wiedział,

ż

e mu go brakuje.

Chciał to zrobi

ć

ponownie.

Rozdział 5
Wzloty i upadki


Two are better than one; for they have a good reward for their labour. For if they fall, the one will lift up his
fellow; but woe to him that is alone when he falleth; for he hath not another to help him.

~ Ecclesiastes 4 : 9-11


- Nie mog

ę

si

ę

jutro z tob

ą

uczy

ć

– powiedział Harry przepraszaj

ą

co, wepchn

ą

wszy swoje pióra i atrament

z powrotem do torby.
- Och? Pełna nami

ę

tno

ś

ci randka? – za

ż

artował Draco.

Harry parskn

ą

ł.

- Cholernie nieprawdopodobne.
- Och, no tak. Zapomniałem. Dziewczyny nie lubi

ą

szczupłych, ciemnowłosych, bystrych hetero-typów.

- Zamknij si

ę

.

- Czyli to raczej kwestia „wi

ę

cej zabawy jest z blondynami”…

- Czy ty chcesz,

ż

ebym ci

ę

trzasn

ą

ł?

- Hmm... doda

ć

„perwersyjny” do listy potterowych cech – Draco zamy

ś

lił si

ę

. Na jego twarzy zacz

ą

ł si

ę

pojawia

ć

szeroki u

ś

miech. – Kto by pomy

ś

lał,

ż

e jeste

ś

takim masochist

ą

?

- Malfoy… - uprzedził Harry. – Wiesz, nie jestem akurat zainteresowany

ż

adn

ą

dziewczyn

ą

. Wi

ę

c… do

ść

teorii o „pełnych nami

ę

tno

ś

ci randkach”. Nie mog

ę

si

ę

jutro z tob

ą

zobaczy

ć

, bo zbli

ż

a si

ę

mecz z

Ravenclawem i mamy zaplanowany dodatkowy trening Quidditcha.
Nast

ą

piła przerwa.

- Och, jasne. Quidditch – ostatecznie troch

ę

sztywno odpowiedział Draco.

Harry przygryzł warg

ę

. Nagle przypomniał sobie,

ż

e to była jedyna rzecz, której Draco ju

ż

nigdy nie b

ę

dzie

mógł robi

ć

.

Ś

lizgon grał niegdy

ś

dla swojej dru

ż

yny z tak

ą

dum

ą

i zawzi

ę

to

ś

ci

ą

, jak Harry dla swojej a

ż

do

teraz, ale nigdy ju

ż

o tym nie wspominał.

- Przepraszam – wymamrotał Harry. – Powinienem był…
-

ś

aden problem, Potter – przerwał Draco ze zbyt jasnym u

ś

miechem. – Do zobaczenia w pi

ą

tek?

- Tak, oczywi

ś

cie, ale… - Harry popatrzył na przyjaciela z trosk

ą

. Twarz Draco pod u

ś

miechem wygl

ą

dała

na raczej spi

ę

t

ą

. – Wszystko w porz

ą

dku?

U

ś

miech lekko ze

ś

lizgn

ą

ł si

ę

z rysów jego twarzy.

- Nic mi nie jest – krótko odpowiedział blondyn. – I, mimo wszystko, nie mo

ż

emy dopu

ś

ci

ć

,

ż

eby

ś

przegrał,

tym razem z Krukonami, prawda? Id

ź

trenowa

ć

. Do zobaczenia w pi

ą

tek – odwrócił si

ę

i zacz

ą

ł

skrupulatnie pakowa

ć

swoje ksi

ąż

ki i materiały do torby.

- Jasne – powiedział Harry z westchnieniem, wiedz

ą

c,

ż

e nic wi

ę

cej nie osi

ą

gnie. Wstał i skierował si

ę

do

drzwi. – Do zobaczenia w pi

ą

tek.

~*~*~

Kiedy szedł do swojego pokoju wspólnego, zacz

ą

ł si

ę

zastanawia

ć

, dlaczego nigdy wcze

ś

niej tak

naprawd

ę

nie zauwa

ż

ył,

ż

e Draco unikał jak plagi nawet wspominania o Quidditchu. I w ogóle

czymkolwiek, co by si

ę

do niego odnosiło. Tak jakby gra ju

ż

dłu

ż

ej dla niego nie istniała. Harry

przypomniał sobie, jak

Ś

lizgon natychmiast odrzucił pomysł pojedynkowania si

ę

na boisku, ale nie podał

ż

adnego uzasadnienia; wytłumaczył tylko, dlaczego chciał unikn

ąć

terenu obok chaty Hagrida. Czy był na

ostatnim meczu Slytherinu z Hufflepuffem? Trudno było dostrzec pojedyncz

ą

twarz w tłumie uczniów, ale

bior

ą

c pod uwag

ę

jego dzisiejsze zachowanie, Harry podejrzewał,

ż

e nie. Dla Harry’ego wystarczaj

ą

co

straszne było zobaczy

ć

ciemnowłosego Laynee Gruena, graj

ą

cego jako szukaj

ą

cy Slytherinu zamiast

znajomego blondyna. Prawdopodobnie dla Draco przyj

ść

i słucha

ć

, jak komentator mówi o jego zast

ę

pcy,

byłoby zbyt bolesne. Mimo to… nie mógł unika

ć

tego wiecznie, prawda? Quidditch znaczył zbyt wiele dla

całego czarodziejskiego

ś

wiata.

Harry oparł si

ę

pokusie uderzenia głow

ą

w por

ę

cz, kiedy wspinał si

ę

po schodach do wie

ż

y Gryffindoru.

Przez to,

ż

e nie pomy

ś

lał o uczuciach Draco wcze

ś

niej, czuł si

ę

teraz jak niewra

ż

liwy idiota, ale był te

ż

równie zły na Draco za unikanie tematu tak długo. Zbyt du

ż

o było tego, czego unikał.

Poza tym, jak on sam by si

ę

czuł, gdyby co

ś

nie pozwoliło mu ju

ż

nigdy wi

ę

cej zagra

ć

w Quidditcha?

Wn

ę

trzno

ś

ci Harry’ego zamarzły na sam

ą

my

ś

l o tym. Czy byłby w stanie chodzi

ć

na mecze i dobrze si

ę

bawi

ć

jedynie jako widz? Uwielbiał ogl

ą

da

ć

gry, które go nie dotyczyły, ale tylko dlatego,

ż

e miał pewno

ść

,

ż

e b

ę

dzie miał swoj

ą

kolej na niebie. Co, gdyby nie na tym to polegało?

Harry westchn

ą

ł. Tak wiele było rzeczy, które dla niego były oczywiste, a dla Draco ju

ż

nie, a on nadal

nalegał na zachowywanie pozorów normalno

ś

ci.

~*~*~

Dzie

ń

, który przywitał odziane na czerwono i niebiesko dru

ż

yny, był do

ść

pochmurny, kiedy weszli w

sobot

ę

na boisko. Przeciwniczk

ą

Harry’ego była Bethany, blondwłosa dziewczyna z pi

ą

tego roku, zupełna

antyteza Cho. Zaskakuj

ą

co oboj

ę

tnym wzrokiem Harry ocenił,

ż

e była raczej ładna. Jej włosy z pewno

ś

ci

ą

mogły zosta

ć

uznane za najbardziej przyci

ą

gaj

ą

c

ą

oko cech

ę

, z długimi, srebrzystymi pasmami

ś

ci

ą

gni

ę

tymi w warkocz wzdłu

ż

pleców. Ale zorientował si

ę

tak

ż

e,

ż

e zupełnie nie był zainteresowany ni

ą

jako cało

ś

ci

ą

. Chocia

ż

Ron prawdopodobnie byłby. S

ą

dz

ą

c po tym, jak długo trwał jego zwi

ą

zek z Mandy,

Harry pomy

ś

lał,

ż

e nie byłby zaskoczony, gdyby przyjaciel spróbował w jaki

ś

sposób zbli

ż

y

ć

si

ę

do tej

dziewczyny.

Gra si

ę

rozpocz

ę

ła i Harry usun

ą

ł si

ę

z toru akcji przy owalnych p

ę

tlach, wypatruj

ą

c połysku złotego

znicza. Złapał si

ę

jednak na tym,

ż

e od czasu do czasu rzuca okiem w dół, na kibiców, próbuj

ą

c

wypatrze

ć

, czy Draco przyszedł obejrze

ć

spotkanie. Kilka razy zauwa

ż

ył srebrnozłoty błysk niedaleko

siebie i jego głowa odwracała si

ę

automatycznie tylko po to, by przypomnie

ć

sobie,

ż

e to była szukaj

ą

ca

Ravenclawu. Trybuny były pełne i trudno było dostrzec pojedyncze osoby, ale, tak jak przewidywał, Draco
w

ś

ród hordy wrzeszcz

ą

cych fanów nie było.

Spróbował wyrzuci

ć

chłopaka z my

ś

li. Cały sens dodatkowej sesji treningowej w tym tygodniu polegał na

pobiciu dobrze wyszkolonej dru

ż

yny Ravenclawu, a ich szukaj

ą

ca była jedn

ą

z najbardziej uzdolnionych

graczy. Wyciszył Deana – który przej

ą

ł rol

ę

komentatora – tłum i tyle akcji, ile mógł zignorowa

ć

bez

ryzyka,

ż

e si

ę

z czym

ś

zderzy, i skoncentrował si

ę

wył

ą

cznie na wymanewrowaniu swojej przeciwniczki.

Rezultat był bli

ż

ej ni

ż

by sobie

ż

yczył, bo na ko

ń

cu jego miotły, i wystarczyło mu odpowiednio długie

si

ę

gni

ę

cie. Spocony, ale triumfuj

ą

cy, zamkn

ą

ł dło

ń

wokół małej, trzepotliwej piłeczki i podniósł j

ą

w gór

ę

,

ż

eby wszyscy zobaczyli. Zwyci

ę

stwo!

Jego dru

ż

yna zebrała si

ę

wokół niego w euforii. Dzi

ę

ki tej wygranej nadal uczestniczyli w wy

ś

cigu o

Puchar Quidditcha, mimo swojej wcze

ś

niejszej pora

ż

ki ze Slytherinem. B

ę

d

ą

po prostu musieli upewni

ć

si

ę

,

ż

e próg ich wygranej z Hufflepuffem jest wystarczaj

ą

co wysoki. W powodzi

ś

miechu, planów imprezy i

radosnego „robienia p

ę

tli – wokół p

ę

tli”*, wyl

ą

dowali na ziemi, przyj

ę

li gratulacje od swojego Domu i cał

ą

chmar

ą

ruszyli w stron

ę

zamku, by zacz

ąć

ś

wi

ę

towa

ć

.

Bez Harry’ego.

Kiedy Dean i Seamus posadzili go sobie uroczy

ś

cie na ramionach, Harry zauwa

ż

ył Draco. Samego – nie

na gwałtownie pustoszej

ą

cych trybunach, ale stoj

ą

cego po odległej stronie boiska na neutralnym terenie.

Harry wypl

ą

tał si

ę

z u

ś

cisku przyjaciół.

- Id

ź

cie beze mnie, b

ę

d

ę

za minut

ę

– powiedział im.

W odpowiedzi podnie

ś

li jedne ciemne i jedne piaskowoblond brwi, a potem wzruszyli ramionami i

wyszczerzyli z

ę

by, my

ś

lami wróciwszy ju

ż

do

ś

wi

ę

towania.

- Tylko niech to nie potrwa za długo – powiedział mu Seamus. – Mama Collina i Dennisa przysłała im
ostatnio wielkie pudło słodyczy z Miodowego Królestwa i oszcz

ę

dzali je na dzisiaj. Poza tym, co to za

impreza bez szukaj

ą

cego?

Harry u

ś

miechn

ą

ł si

ę

do niego szeroko.

- Uratuj kilka dla mnie, dobrze? I jestem pewien,

ż

e impreza uda si

ę

po prostu

ś

wietnie, nasi

ś

cigaj

ą

cy

zwykle

ś

wi

ę

tuj

ą

wystarczaj

ą

co gło

ś

no za cały Dom! – Wszyscy si

ę

roze

ś

miali. Wtedy, machaj

ą

c im,

odwrócił si

ę

i utorował sobie drog

ę

przez szybko szczuplej

ą

cy tłum, odbieraj

ą

c gratulacje lub unikaj

ą

c

spojrze

ń

tych, których mijał, a

ż

w ko

ń

cu dotarł do samotnego

Ś

lizgona. Draco stał cicho na skraju boiska,

z twarz

ą

odchylon

ą

w niebo, jakby niewidoczna gra nadal si

ę

toczyła.

- Nie byłem pewny, czy nadal przychodzisz na mecze – powiedział
Harry z wahaniem, kiedy podszedł bli

ż

ej.

Blondyn wzruszył ramionami, wykonuj

ą

c głow

ą

ten niezupełnie kompletny obrót, jakby nie mógł si

ę

zdecydowa

ć

, czy skierowa

ć

w stron

ę

Harry’ego oczy czy uszy.

- Nie przychodz

ę

. Ale dzisiaj było tak gło

ś

no,

ż

e wsz

ę

dzie w zamku słyszałem wrzaski – powiedział. –

Wi

ę

c pomy

ś

lałem,

ż

e skoro nie mog

ę

si

ę

uczy

ć

, równie dobrze mog

ę

wyj

ść

i usłysze

ć

rzeczywisty wynik.

Harry nie mógł powstrzyma

ć

u

ś

miechu. Przypuszczał,

ż

e Draco nie mówił zupełnie całej prawdy na temat

swoich nonszalanckich przyczyn bycia tutaj – to nie tak,

ż

e dzisiejszy mecz był chocia

ż

troch

ę

gło

ś

niejszy

ni

ż

ka

ż

dy inny. Ale nie był pewien, czy go to obchodziło. Liczyło si

ę

,

ż

e Draco tutaj był. Postawił stop

ę

na

boisku. I widział – no, słyszał – jak Harry gra.
- No i co my

ś

lisz?

Draco przerwał,

ż

eby si

ę

nad tym zastanowi

ć

.

- To du

ż

o mniej interesuj

ą

ce, tylko o tym słysze

ć

, a nie widzie

ć

. Przez wi

ę

kszo

ść

czasu nie miałem

poj

ę

cia, co zamierzałe

ś

ty albo szukaj

ą

cy Ravenclawu, a

ż

do samego ko

ń

ca, kiedy

ś

cigali

ś

cie si

ę

o znicz.

Opis Thomasa skupiał si

ę

głównie na innych graczach. – wzruszył ramionami. – Było okej. Gratulacje, tak

przy okazji – obdarzył go skromnym u

ś

miechem.

- Dzi

ę

ki – odpowiedział Harry, próbuj

ą

c wymy

ś

li

ć

sposób, by Draco do

ś

wiadczył tego, co go omin

ę

ło. –

Nie przegapiłe

ś

zbyt du

ż

o, naprawd

ę

. Wiesz, jak jest: latasz w pobli

ż

u, kr

ę

c

ą

c młynka kciukami przez

wi

ę

kszo

ść

gry, a potem masz pi

ęć

minut wariackich uników,

ś

cigania si

ę

i gwałtownego pikowania, by

pobi

ć

drugiego szukaj

ą

cego.

Mina Draco lekko zbladła.
- Tak – odpowiedział powoli. - Pami

ę

tam.

Harry zagryzł warg

ę

. Czuł si

ę

, jakby wszystko robił

ź

le; próbował odnie

ść

to do

ś

wiadczenie do sytuacji, a

nie sprawi

ć

, by

Ś

lizgon zacz

ą

ł bardziej t

ę

skni

ć

. Przeszukał wzrokiem puste teraz boisko, próbuj

ą

c

pomy

ś

le

ć

o czym

ś

, co mógłby powiedzie

ć

albo zrobi

ć

, by przypomnie

ć

ten dreszcz emocji. Wtedy jego

wzrok padł na Błyskawic

ę

, nadal zaci

ś

ni

ę

t

ą

w jego uchwycie.

- Hej – powiedział w ko

ń

cu drugiemu chłopakowi – czemu nie polatasz sobie ze mn

ą

?

Draco nachmurzył si

ę

.

- To nie jest

ś

mieszne, Potter.

- Nie, mówi

ę

powa

ż

nie. Wiesz, mo

ż

esz usi

ąść

za mn

ą

, moja miotła jest wystarczaj

ą

co silna. Wtedy znowu

b

ę

dziesz mógł lata

ć

. Zało

żę

si

ę

,

ż

e nie robiłe

ś

tego od… no wiesz… wyp…

- Nie ma mowy. – Draco przerwał mu, potrz

ą

saj

ą

c głow

ą

. – Potter, nie mog

ę

.

Ale Harry był zdeterminowany. Mo

ż

e i były rzeczy, których Draco ju

ż

nie mógł robi

ć

– jak by

ć

szukaj

ą

cym

– ale latanie w duecie było z pewno

ś

ci

ą

mo

ż

liwe. Nigdy wi

ę

cej wymigiwania si

ę

.

- Owszem, mo

ż

esz – powiedział do Draco, ustawiaj

ą

c miotł

ę

na pozycji pomi

ę

dzy nimi. – Tutaj. – Wspi

ą

ł

si

ę

na miotł

ę

, potem odwrócił si

ę

i chwycił dło

ń

chłopaka, kieruj

ą

c j

ą

do r

ą

czki za sob

ą

. – Tu jest miotła. Ja

jestem z przodu, wi

ę

c mo

ż

esz po prostu si

ę

mnie przytrzyma

ć

. Nie musisz si

ę

martwi

ć

kierowaniem czy

co

ś

.

Widział, jak Draco odruchowo zamkn

ą

ł palce wokół r

ą

czki miotły i instynktownie przerzucił gór

ą

nog

ę

.

-

Ś

wietnie wi

ę

c – powiedział Harry, szczerz

ą

c z

ę

by, kiedy z powrotem odwracał si

ę

do przodu. – No to

lecimy!
I z tymi słowami odepchn

ą

ł si

ę

od ziemi. Wznie

ś

li si

ę

w gór

ę

.

<*>*<*>*<*>

Kiedy miotła si

ę

wzniosła, Draco chwycił si

ę

dla bezpiecze

ń

stwa ciała przed nim, trzymaj

ą

c jedn

ą

dło

ń

zaci

ś

ni

ę

t

ą

na r

ą

czce miotły, a drug

ą

ciasno przyciskaj

ą

c do torsu Harry’ego. Jak, u diabła, pozwolił si

ę

na

to namówi

ć

? Kiedy poczuł miotł

ę

w r

ę

ce, dosiadł jej automatycznie, nie my

ś

l

ą

c – ale była ona ostatnim

miejscem, w którym chciał si

ę

znajdowa

ć

.

To prawda,

ż

e t

ę

sknił za lataniem. Potrafił lata

ć

na miotle odk

ą

d pami

ę

tał i był wyj

ą

tkowo zirytowany tym,

ż

e Harry wygrał pozycj

ę

w dru

ż

ynie swojego Domu jako pierwszoroczny, zwłaszcza bior

ą

c pod uwag

ę

,

ż

e

wiedział, i

ż

jego zdolno

ś

ci były równie dobre. Kiedy tylko potrzebował chwili dla siebie albo musiał pozby

ć

si

ę

troch

ę

frustracji (zwykle przez Harry’ego), chodził lata

ć

. Ale od czasu wypadku nie tylko został

uziemiony, ale te

ż

próbował całkowicie wyrzuci

ć

latanie z głowy. Bezsensowne było rozpami

ę

tywanie

tego, co stracił, a ka

ż

de wspomnienie latania, które przyszło mu na my

ś

l, zawsze ko

ń

czyło si

ę

chorobliwym chrz

ę

stem i ciemno

ś

ci

ą

. Unikał chodzenia na boisko czy zwracania uwagi na rozgrywki

Quidditcha i opuszczał pokój, je

ś

li usłyszał kogokolwiek dyskutuj

ą

cego o czymkolwiek cho

ć

by pobie

ż

nie

zwi

ą

zanego z miotł

ą

.

Ale tego ranka co

ś

przyci

ą

gn

ę

ło go na boisko; powiedział sobie,

ż

e to przez hałas w zamku, ale w

rzeczywisto

ś

ci chciał wiedzie

ć

, jak radzi sobie Harry. Mimo całego swojego w

ś

cibstwa i innych irytuj

ą

cych

zwyczajów, Gryfon stał si

ę

przyjacielem, kim

ś

coraz wa

ż

niejszym w

ż

yciu Draco pomimo jego lepszego

systemu warto

ś

ci.

A skoro mowa o sprzeciwianiu si

ę

jego lepszemu systemowi warto

ś

ci – teraz był tutaj, z tyłu miotły

Harry’ego, trzymaj

ą

c si

ę

, jakby od tego zale

ż

ało jego

ż

ycie. Odkrywał,

ż

e przebywanie w powietrzu z

niemo

ż

no

ś

ci

ą

widzenia było niewiarygodnie dezorientuj

ą

ce. Na ziemi przynajmniej wiedział, w jakim szedł

kierunku, tutaj nie miał w ogóle

ż

adnych czuciowych wskazówek oprócz tego, co mogło mu przekaza

ć

jego skonsternowane i przepracowane ucho wewn

ę

trzne. Przy pierwszym skr

ę

cie, który zrobił Harry,

powieki Draco automatycznie si

ę

zacisn

ę

ły. Je

ś

li nie mógł widzie

ć

, mógł przynajmniej udawa

ć

,

ż

e było to

celowe. Jako

ś

czyniło to łatwiejszym do zniesienia, ni

ż

trzymanie oczu otwartych, łzawi

ą

cych na wietrze,

bezskutecznie próbuj

ą

c dostarczy

ć

informacje zdezorientowanemu mózgowi.

- Wszystko w porz

ą

dku tam, z tyłu? - usłyszał, jak Harry woła przez wiatr.

- Czułem si

ę

ju

ż

lepiej. Nie skr

ę

caj tyle – j

ę

kn

ą

ł, kiedy poczuł,

ż

e miotła znowu si

ę

obróciła. – Chyba si

ę

pochoruj

ę

.

Poczuł,

ż

e poziom lotu si

ę

obni

ż

a i jego wewn

ę

trzne ucho wreszcie si

ę

dopasowało.

- Przepraszam za to – dobiegł go głos Gryfona. Draco przyciskał cały bok twarzy do pleców chłopaka;
wibracje przebiegły mu koło policzka. – Czy tak jest lepiej?
- Troch

ę

. Powiedz mi, je

ś

li planujesz jeszcze co

ś

zabawnego – czuł bicie serca chłopaka pod swoimi

palcami, jego własne dudniło szale

ń

czo z przera

ż

enia pod swetrem. Ekstrawaganckie ruchy nie tylko go

oszołomiły, ale tak

ż

e przypominały mu o jego ostatnim dzikim po

ś

cigu – epizodzie, który sko

ń

czył si

ę

dla

niego strzaskaniem głowy. Nie miał poj

ę

cia, czy były jakiekolwiek przeszkody, poj

ę

cia, jak wysoko lecieli

czy czegokolwiek o ich pozycji w ogóle. Ale kiedy lot si

ę

wyrównał i nic wielkiego si

ę

nie wydarzyło, zacz

ą

ł

si

ę

minimalnie rozlu

ź

nia

ć

.

- Malfoy, musz

ę

zawróci

ć

, zbli

ż

am si

ę

za bardzo do Zakazanego Lasu – znowu zawołał Harry. – Mam

zamiar zrobi

ć

zwrot w prawo. Gotowy?

- Taa, tak my

ś

l

ę

– odpowiedział Draco, przygotowuj

ą

c si

ę

na wi

ę

ksz

ą

dezorientacj

ę

. Ale ta nigdy nie

nadeszła. Z ostrze

ż

eniem Harry’ego zorientował si

ę

,

ż

e przechyla si

ę

w dokładnie odpowiednim kierunku,

zachowuj

ą

c mentalne drogowskazy, z której strony był „dół”. Jeszcze nie mógł naprawd

ę

powiedzie

ć

, jak

du

ż

y był to zakr

ę

t, ale kiedy miotła si

ę

wyprostowała, usiadł razem z ni

ą

i do

ś

wiadczył tylko krótkiego

momentu niepewno

ś

ci, zanim znów zadziałał jego własny balans. Otworzył oczy.

Nico

ść

.

Draco nagle uderzyło, jak wiele po prostu tracił. Nie tylko było trudniej utrzyma

ć

równowag

ę

ze wszystkimi

kierunkami otwartymi na ruch, ale był te

ż

cały wizerunek

ś

wiata, który zablokował w swojej pami

ę

ci. I

teraz sobie przypominał.

ś

adnych widoków wierzchołków drzew,

ż

adnych kolorowych malutkich

krajobrazów pod nim.

ś

adnych wy

ś

cigów pomi

ę

dzy ptakami dookoła wie

ż

zamku czy podziwiania morza

bieli po

ś

nie

ż

ycy.

Znowu zamkn

ą

ł oczy. Jego mózgowi nie robiło to ró

ż

nicy, ale tak jak wcze

ś

niej, było jako

ś

łatwiej

pogodzi

ć

si

ę

z brakiem, je

ś

li udawał,

ż

e był tylko stan przej

ś

ciowy, pod jego kontrol

ą

– opuszczone

powieki, nie zniszczone komórki nerwowe.

Z zamkni

ę

tymi oczami i Harrym, krzycz

ą

cym do niego przed ka

ż

d

ą

zmian

ą

kierunku, któr

ą

wykonywał,

Draco zacz

ą

ł zwraca

ć

wi

ę

ksz

ą

uwag

ę

na poczucie lotu.

Ś

mig przemykaj

ą

cego obok wiatru był

rozlu

ź

niaj

ą

cy; uczucie miotły poni

ż

ej wygodne, nawet je

ś

li do

ś

wiadczenie nie mogło by

ć

kompletne. To

tutaj zawsze uwielbiał przebywa

ć

. W powietrzu.

I tym razem z Harrym, który, chocia

ż

Draco zawsze to wy

ś

miewał, dawał poczucie bezpiecze

ń

stwa – t

ą

cholern

ą

osobowo

ś

ci

ą

„bohatera”, któr

ą

zawsze roztaczał. Rozlu

ź

nił swój paniczny u

ś

cisk na chłopaku,

ale pozostawił rami

ę

dookoła niego dla dodatkowej równowagi, czuj

ą

c,

ż

e jego serce dopasowuje si

ę

bardziej do lekkich uderze

ń

pod jego r

ę

k

ą

; dr

żą

ce pod wpływem lotu, ju

ż

nie wal

ą

ce z przera

ż

enia. Harry

nadal miał na sobie swoj

ą

szat

ę

do Quidditcha – Draco rozpoznał materiał dru

ż

ynowych szat i swetra – i

nadal był troch

ę

spocony po wy

ś

cigu o znicz. Przechylony w kierunku ciepła Gryfona, wdychaj

ą

c znany

zapach ci

ęż

kiej gry, Draco znów zacz

ą

ł czu

ć

si

ę

bardziej sob

ą

. Po kilku nast

ę

pnych zakr

ę

tach i paru lekko

odwa

ż

niejszych ruchach zdecydował,

ż

e był zdolny do czego

ś

wi

ę

cej.

- Zanurkuj – zawołał.
Poczuł,

ż

e Harry lekko odwraca si

ę

do tyłu, jakby próbował na niego spojrze

ć

.

- Jeste

ś

pewien?

- Taa. Tylko mi powiedz, kiedy masz zamiar to zrobi

ć

.

- Okej – w jego głosie nadal było troch

ę

niepewno

ś

ci, ale Draco wiedział,

ż

e Harry uwielbia odwa

ż

ne

ruchy; nie było mowy,

ż

eby nie skorzystał z okazji. Gryfon powiedział „trzymaj si

ę

, daj mi tylko wróci

ć

na

boisko, nie wyobra

ż

am sobie nurkowania w pobli

ż

u jeziora” wystarczaj

ą

co pewnie.

Min

ę

ło kilka minut, podczas których Harry wykrzyczał jeszcze kilka zmian kierunku. Draco prawie ich teraz

nie potrzebował, był zupełnie skupiony na poczuciu miotły pod sob

ą

i orientacyjnych wskazówkach, które

dawało mu skr

ę

caj

ą

ce przed nim ciało Harry’ego.

- Dobra – nadeszło ostrze

ż

enie. – Lecimy… teraz!

Dno

ż

oł

ą

dka Draco cofn

ę

ło si

ę

, kiedy poczuł miotł

ę

przechylaj

ą

c

ą

si

ę

stromo w przód i wyrywaj

ą

c

ą

si

ę

ku

ziemi. To,

ż

e nie wiedział, jak du

ż

o zostało mu do uderzenia, było troch

ę

denerwuj

ą

ce, ale prawie go to

nie obchodziło. Na dnie jego umysłu znajdowało si

ę

niewypowiedziane przera

ż

enie,

ż

e si

ę

o co

ś

roztrzaska, ale jego ufno

ść

w umiej

ę

tno

ś

ci latania Harry’ego je przemogła. Po prostu si

ę

trzymał,

pozwalaj

ą

c grawitacji przycisn

ąć

si

ę

zupełnie do ciała przed nim, zachwycaj

ą

c si

ę

prze

ż

yciem, chocia

ż

przez cztery długie miesi

ą

ce zmuszał si

ę

, by o nim nie my

ś

le

ć

.

W

ś

miesznie krótkim czasie poczuł,

ż

e miotła wyrównuje poziom i nagle zwalnia.

- Mam zamiar si

ę

teraz zatrzyma

ć

– powiedział Harry, nie musz

ą

c ju

ż

krzycze

ć

, teraz, kiedy wylecieli ju

ż

z

wiatru. – Równie dobrze mog

ę

, skoro i tak jeste

ś

my ju

ż

tak nisko.

Draco po prostu skin

ą

ł głow

ą

, zapominaj

ą

c na chwil

ę

,

ż

e Harry siedzi plecami do niego i nie mógł tego

zobaczy

ć

. Jego uszy nadal wypełniał szum wiatru i nagle przestał ufa

ć

swojemu głosowi,

ż

e uda mu si

ę

przemówi

ć

.

Otworzył oczy i rozlu

ź

nił swój uchwyt wokół chłopaka, kiedy Harry zsiadł, czuj

ą

c nagły chłód po utracie

kontaktu z drugim ciałem. I wtedy Gryfon był ju

ż

obok niego, bior

ą

c dło

ń

Draco i kład

ą

c j

ą

na swoim

ramieniu,

ż

eby da

ć

mu poczucie, jak wysoko nad ziemi

ą

znajdowała si

ę

miotła, i on sam zsiadał –

trz

ę

s

ą

cy si

ę

i przytłoczony, i niepewny, czy chce mu si

ę

ś

mia

ć

czy płaka

ć

.

- Dzi

ę

ki, Potter – powiedział, dr

żą

c

ą

r

ę

k

ą

odgarniaj

ą

c sobie włosy z oczu.

-

ś

aden problem – nadeszła odpowied

ź

. – Wiem,

ż

e w zasadzie ci

ę

do tego zmusiłem, ale wygl

ą

da na to,

ż

e poradziłe

ś

sobie całkiem nie

ź

le. Chciałby

ś

kiedy

ś

zrobi

ć

to jeszcze raz?

Chciał, ale…
- Jestem pewny,

ż

e masz do roboty lepsze rzeczy ni

ż

zabieranie mnie na przeja

ż

d

ż

k

ę

– Draco

odpowiedział ze wzruszeniem ramion, kiedy rzeczywisto

ść

nagle zdusiła ekscytacj

ę

, któr

ą

wła

ś

nie czuł. –

A poza tym, ju

ż

do

ść

dla mnie zrobiłe

ś

.

- Wi

ę

c? To oferta. I ty te

ż

du

ż

o dla mnie robisz, wiesz. Moje stopnie si

ę

poprawiły i odk

ą

d z tob

ą

pracuj

ę

,

mam wi

ę

ksze szanse na zdanie moich OWUTEMów.

Zlekcewa

ż

ył argument Harry’ego.

- To nie to samo. Przecie

ż

nigdy w ogóle nie radziłe

ś

sobie a

ż

tak

ź

le. Ale robisz dla mnie pewne rzeczy,

których ja nie mog

ę

zrobi

ć

dla ciebie, i tego nienawidz

ę

… - przerwał i zni

ż

ył głos. – Bez urazy, Potter. Ale

po prostu nie mog

ę

prosi

ć

ci

ę

o robienie czegokolwiek wi

ę

cej.

- Powtórz

ę

– to oferta.

Ś

wietnie si

ę

bawiłem; nigdy przedtem nie latałem w duecie, poza jednym razem z

Hermion

ą

, i du

ż

o wi

ę

cej zabawy było z lataniem z tob

ą

, z kim

ś

, kto to rozumie.

- Z kim

ś

, kto próbuje połama

ć

ci

ż

ebra, chciałe

ś

powiedzie

ć

– odci

ą

ł si

ę

, przypominaj

ą

c sobie, raczej z

zakłopotaniem, w jaki sposób

ś

ciskał Harry’ego niczym przera

ż

one dziecko.

- Tylko przez kilka minut. W ka

ż

dym razie, to i tak była moja wina, bo nie powiedziałem ci, co robi

ę

. Sam

mi mówiłe

ś

, wtedy, kiedy ci

ę

odprowadzałem,

ż

e musisz wiedzie

ć

, co si

ę

dzieje, a ja zapomniałem.

- Ale nie powiniene

ś

musie

ć

mi mówi

ć

! – dłonie Draco nagle zacisn

ę

ły si

ę

w pi

ęś

ci. – Latałem tak dobrze

jak ty, a teraz spójrz na mnie! Potrzebuj

ę

pomocy ze wszystkim!

- To nieprawda, ty…
- To prawda – powtórzył uparcie. Cz

ęść

jego umysłu zastanawiała si

ę

, dlaczego mówi Harry’emu to

wszystko, ale nagle to w nim zawrzało, niemo

ż

liwe do powstrzymania. – Nawet kiedy robi

ę

co

ś

sam,

umo

ż

liwia mi to jakie

ś

zakl

ę

cie, eliksir albo – parskn

ą

ł na to okre

ś

lenie – technika zast

ę

pcza. O

wszystkich tych rzeczach, które ty robisz bez zastanowienia, ja musz

ę

my

ś

le

ć

! Bez pomocy nie mog

ę

ju

ż

nic zrobi

ć

.

ś

adnego pisania,

ż

adnego chodzenia,

ż

adnego latania – potrz

ą

sn

ą

ł głow

ą

, kiedy powróciło do

niego wspomnienie wznoszenia si

ę

,

ś

wie

ż

e i jasne, z tej popołudniowej przygody. – Zwłaszcza latania –

wyszeptał. – W ogóle nawet nie próbowałem wsi

ąść

na miotł

ę

od wypadku, ale wcze

ś

niej latałem przez

cały czas i… - nagle jego krta

ń

si

ę

zacisn

ę

ła i musiał sił

ą

wydoby

ć

słowa. – A teraz nie mog

ę

i…

To wszystko było zbyt wiele. Pobyt z powrotem w powietrzu, robienie czego

ś

, co kochał tak zawzi

ę

cie,

otworzyło co

ś

gł

ę

boko w jego wn

ę

trzu, poczucie straty, które tak długo próbował zdławi

ć

. Opadł na

ziemi

ę

, kiedy jego ci

ęż

ko zdobyte opanowanie zupełnie si

ę

rozpadło.

- Dlaczego? – krzykn

ą

ł, a krzyk rozpłyn

ą

ł si

ę

w szloch.

W całym swoim

ż

yciu nigdy nie czuł si

ę

bardziej beznadziejny, nawet kiedy lekarze powiedzieli mu o

swoich rokowaniach. Nie pozwolił na to. Po prostu przełkn

ą

ł wiadomo

ść

i ci

ęż

ko pracował,

ż

eby wróci

ć

do

normalno

ś

ci. Tylko

ż

e nie wrócił. Ju

ż

nigdy nie b

ę

dzie normalnie. Przez reszt

ę

ż

ycia b

ę

dzie ograniczony –

przez magi

ę

, przez rzeczy, przez ludzi – zamiast by

ć

dumnym, pot

ęż

nym człowiekiem, na którego był

wychowywany.

Harry spróbował co

ś

powiedzie

ć

, ale Draco uci

ą

ł to, niezdolny do zaprzestania płaczu, nie chc

ą

c słysze

ć

ż

adnych słów, które chłopak chciałby powiedzie

ć

. Mijały długie momenty w czasie których w

ś

ciekał si

ę

na

niesprawiedliwo

ść

tego wszystkiego, w ko

ń

cu wylewaj

ą

c z siebie wszystko, co tłumił: swoje uczucie

pora

ż

ki i zm

ę

czenie, i zło

ść

.

W ko

ń

cu, jednak

ż

e, kiedy zabrakło mu łez, poczuł,

ż

e Harry kl

ę

ka po jego boku i ciepła r

ę

ka dotkn

ę

ła jego

ramienia.
- C

śśś

. No dalej, Draco – wymamrotał Gryfon. – Wszystko b

ę

dzie dobrze.

Draco uchylił si

ę

od oferowanej mu wygody.

- Nie! Nie, nie b

ę

dzie! B

ę

d

ę

taki ju

ż

zawsze, zawsze b

ę

d

ę

si

ę

z tym borykał! – spróbował odepchn

ąć

Harry’ego, odbiec i uciec w

ż

alu i upokorzeniu, ale chłopak szybko go przytrzymał.

- Draco, prosz

ę

! – błagał Harry. – Prosz

ę

, po prostu… zosta

ń

tutaj i mów do mnie. Nikogo tu nie ma.

Nikogo oprócz nas, i obiecuj

ę

,

ż

e nikomu nie powiem. – przerwał. – Posłuchaj, ja… masz racj

ę

, ja nie

wiem, jak to jest. Ale ty nie musisz zatrzymywa

ć

tego dla siebie. Powiedz mi wi

ę

cej o tym, jak to jest.

Mo

ż

e… Mo

ż

e to ci troch

ę

pomo

ż

e?

Potrz

ą

sn

ą

ł głow

ą

, grzebi

ą

c w kieszeni w poszukiwaniu swojej chusteczki.

- To niczego nie naprawi. Mógłbym mówi

ć

dopóty, dopóki Longbottom nie zrobiłby jakiego

ś

eliksiru

wła

ś

ciwie, i nadal nie byłbym zdolny do… - przetarł nos i wzi

ą

ł gł

ę

boki oddech, próbuj

ą

c pozbiera

ć

si

ę

do

kupy. – Wiesz, to niczego by nie zmieniło.
Kolejna przerwa. Draco chciałby móc zobaczy

ć

, co robi chłopak: odniósł wra

ż

enie,

ż

e Harry my

ś

li. Jego

dło

ń

nadal wygodnie spoczywała na ramieniu Draco, i Draco zauwa

ż

ył nieobecnie,

ż

e w którym

ś

momencie Harry musiał zdj

ąć

swoje r

ę

kawice. Jeszcze jedna rzecz, której nie był w stanie zobaczy

ć

.

- Nie dam ci twojego wzroku z powrotem, to prawda – powiedział w ko

ń

cu Gryfon. – Ale… wiem te

ż

z

do

ś

wiadczenia,

ż

e milion razy trudniej jest robi

ć

co

ś

samemu ni

ż

z przyjaciółmi. Kiedy Ron był na mnie

w

ś

ciekły podczas Turnieju Trójmagicznego… có

ż

… powiem tylko,

ż

e du

ż

o trudniej było stawi

ć

czoła

pierwszemu zadaniu ni

ż

innym, kiedy ju

ż

si

ę

pogodzili

ś

my. Po prostu czu

ć

,

ż

e ludzie ci

ę

rozumiej

ą

, albo

ż

e mo

ż

esz si

ę

komu

ś

poskar

ż

y

ć

, kiedy czujesz si

ę

, jakby

ż

ycie ju

ż

nie mogło by

ć

gorsze… Wiesz, tak jak

powiedziałem wcze

ś

niej, ty masz ludzi dookoła siebie. Je

ś

li nie chcesz rozmawia

ć

ze mn

ą

, mo

ż

e mógłby

ś

porozmawia

ć

z jednym ze swoich współdomowników.

Draco wydał z siebie krótki

ś

miech pozbawiony rado

ś

ci.

-

ś

artujesz? Tak jak powiedziałem wcze

ś

niej, jeste

ś

my

Ś

lizgonami. Nie s

ą

dz

ę

, aby ktokolwiek z nas w

ogóle zwierzał si

ę

komukolwiek innemu z czego

ś

naprawd

ę

osobistego. Przez cały czas, odk

ą

d tu jestem.

No, mo

ż

e poza plotkami, kto z kim sypia.

- A twoi rodzice?
Kolejne prychni

ę

cie.

- Mój ojciec nie zrobił nic oprócz zdradzenia mnie, teraz, kiedy moim przeznaczeniem nie jest ju

ż

zosta

ć

Ś

miercio

ż

erc

ą

. My

ś

l

ę

,

ż

e przygotowuje innego chłopaka do zaj

ę

cia mojego miejsca – jakiego

ś

czwartorocznego, którego rodzice wyl

ą

dowali w Azkabanie.

- Powinienem był wiedzie

ć

,

ż

e zamierzałe

ś

zosta

ć

Ś

miercio

ż

erc

ą

– wymamrotał Harry. A potem dodał z

ciekawo

ś

ci

ą

– a co z twoj

ą

matk

ą

?

- Moja matka stała si

ę

kompletn

ą

paranoiczk

ą

– Draco skrzywił si

ę

. – A jak my

ś

lisz, dlaczego jestem taki,

jaki jestem? Zmuszam si

ę

, by udowodni

ć

mojemu ojcu,

ż

e nie potrzebuj

ę

go, by osi

ą

gn

ąć

sukces i

uchroni

ć

moj

ą

matk

ę

przed posiadaniem chimerów, czy jakkolwiek to, u diabła, nazywaj

ą

.

Harry zachichotał.
- Przepraszam, ale… „chimery”? Czy ludzie tak jeszcze mówi

ą

?

- Niektórzy – odpowiedział Draco ze wzruszeniem ramion. Nagle poczuł si

ę

bardzo zm

ę

czony.

Przez kilka minut siedzieli w ciszy. Wtedy nagle Harry wybuchn

ą

ł:

- Przepraszam.

Draco odwrócił si

ę

w stron

ę

głosu chłopaka.

- Za co? – zapytał, pragn

ą

c po raz milionowy móc naprawd

ę

go widzie

ć

, a nie tylko musie

ć

odgadywa

ć

jego min

ę

i mow

ę

ciała na podstawie głosu.

- Za zaproponowanie ci latania. Powiedziałe

ś

nie, a ja i tak ci

ę

do tego zmusiłem. Pomy

ś

lałem,

ż

e b

ę

dzie

zabawnie… co

ś

ci zwróci

ć

, wiesz? – w jego głosie kryła si

ę

rezygnacja. – Nie chciałem sprawi

ć

,

ż

e

b

ę

dziesz my

ś

lał o wszystkich złych rzeczach.

- Nic nie zrobiłe

ś

– odpowiedział Draco ze zm

ę

czeniem. – wi

ę

c mo

ż

esz przesta

ć

czu

ć

si

ę

winnym. Jestem

po prostu zagubiony, to nie twoja wina. Mam ju

ż

zwyczajnie dosy

ć

ogranicze

ń

… to znaczy, nie mog

ę

nawet zobaczy

ć

ciebie, a siedzisz tu

ż

obok. – podci

ą

gn

ą

ł si

ę

na nogi. – A teraz, skoro ju

ż

zrobiłem z

siebie totalnego głupka, s

ą

dz

ę

,

ż

e zamierzam wróci

ć

do swojego pokoju i spróbowa

ć

zbyt wiele nie

my

ś

le

ć

.

- Czekaj. – usłyszał,

ż

e Harry gramoli si

ę

na nogi. – Mo

ż

esz.

Odwrócił si

ę

.

- Co mog

ę

?

- Mo

ż

esz mnie zobaczy

ć

. Pami

ę

tasz? – poczuł,

ż

e chłopak łapie jego praw

ą

dło

ń

i podnosi j

ą

do swojej

twarzy. – W ten sposób.

Draco zamarł, z dłoni

ą

na policzku Harry’ego. Była tam, znowu, ta stała, realna, znajomo kanciasta twarz.

Jak wiele razy od czasu tego pierwszego chciał znowu „zobaczy

ć

” Harry’ego, zamiast polega

ć

jedynie na

pami

ę

ci? Mnóstwo. Ale to było co

ś

, co mo

ż

na zrobi

ć

tylko raz, czy

ż

nie? Tylko po to, by udowodni

ć

,

ż

e w

tamtej chwili wiedział, jaka była mina Harry’ego. Nie mógł po prostu zacz

ąć

od „wi

ę

c, co my

ś

lisz o

ostatnim zadaniu z OPCMu, i, tak przy okazji, mog

ę

ci

ę

znowu dotkn

ąć

,

ż

ebym mógł zobaczy

ć

, jak teraz

wygl

ą

dasz?”. Ale Harry tu był, oferuj

ą

c mu szans

ę

, by go zobaczył. Znowu. Palce Draco wst

ę

pnie

przesun

ę

ły si

ę

po linii szcz

ę

ki Harry’ego, w dół ku dziwnie w

ą

skiemu podbródkowi. Poczuł i usłyszał, jak

Harry unosi r

ę

ce i zdejmuje okulary; zauszniki klikn

ę

ły, kiedy je zło

ż

ył. Potem, z tym dodatkowym

przyzwoleniem, Draco nagle poczuł si

ę

upowa

ż

niony do wykorzystania okazji, któr

ą

mu dano – jego

dłonie w

ę

drowały przez cał

ą

twarz Gryfona, przez jego brwi i cz

ęść

jego niesfornej grzywki, prze

ś

lizguj

ą

c

si

ę

wzdłu

ż

blizny, a potem w dół nosa. Muskaj

ą

c wierzchołki rz

ę

s, które, jak pami

ę

tał, były czarne, i przez

spierzchni

ę

te od wiatru wargi. Usta były teraz nieruchome i powa

ż

ne, ale pami

ę

tał,

ż

e widział je

ś

miej

ą

ce

si

ę

i wykrzywiaj

ą

ce w grymasie, opadaj

ą

ce z zaskoczenia i zaci

ś

ni

ę

te w determinacji. To wszystko –

włosy, szcz

ę

ka, usta, nos, blizna – uzupełniało wspomnienie Harry’ego, które nosił w pami

ę

ci,

przywracaj

ą

c obrazy w jego umy

ś

le do pełnej ostro

ś

ci,

ż

ywe pod opuszkami jego palców.

- Mog

ę

spróbowa

ć

? – wyszeptał Harry.

Zaskoczony, Draco zabrał r

ę

ce.

- Spróbowa

ć

czego?

- Mog

ę

… ci

ę

dotkn

ąć

? Zobaczy

ć

ci

ę

dło

ń

mi, tak jak ty widzisz mnie?

- Ale ty ju

ż

mnie widzisz.

- To nie to samo. Powiedziałe

ś

,

ż

e nie wiem, jakie to dla ciebie jest. Có

ż

… chc

ę

spróbowa

ć

. Czy to b

ę

dzie

w porz

ą

dku?

Draco zawahał si

ę

, a potem złagodniał.

- Dobrze – wyszeptał. – Zamknij oczy.

Przypuszczał,

ż

e Harry tak zrobił, poniewa

ż

nast

ę

pn

ą

rzecz

ą

, jak

ą

poczuł, był dotyk palców niepewnie

muskaj

ą

cych bok jego szyi, jakby nie były pewne, dok

ą

d zmierzaj

ą

. Draco zamarł w zupełnym bezruchu,

kiedy drugi chłopak si

ę

orientował, czuj

ą

c dłonie Harry’ego przemykaj

ą

ce po jego twarzy i pod

ąż

aj

ą

ce

ś

cie

ż

k

ą

podobn

ą

do tej, któr

ą

on wytyczył w swoich własnych badaniach. W gór

ę

czoła Draco i przez jego

brwi,

ś

ledz

ą

c brzeg jego nosa i wgł

ę

bienie nad jego warg

ą

. Zimniejsza

ś

cie

ż

ka pojawiała si

ę

tam, gdzie

palce Harry’ego zostawiły smug

ę

po kilku pozostałych łzach z jego policzków. Miał delikatny dotyk, ale

odciskał on swoje pi

ę

tno nawet gł

ę

boko w

ż

oł

ą

dku Draco, jakby Harry gładził jego dusz

ę

tak samo jak

jego powieki. Czy dla Harry’ego te

ż

wygl

ą

dało to w ten sposób?

- Masz sp

ę

kane wargi – wymamrotał wreszcie Gryfon, przesuwaj

ą

c jednym palcem po jego ustach.

- Ty te

ż

– u

ś

miechn

ą

ł si

ę

Draco, próbuj

ą

c nie ugry

źć

Harry’ego w palec, kiedy mówił. – To od latania.

- Taa, prawdopodobnie… - dło

ń

cofn

ę

ła si

ę

na jego policzek i zatrzymała si

ę

tam, wn

ę

trzem ocieraj

ą

c si

ę

o bok jego twarzy. Potem ust

ą

piła.

Cisza rozci

ą

gała si

ę

dookoła nich i Draco nie był pewny, czy chciał j

ą

przerwa

ć

, czy nie. To była chwila,

kiedy nic innego nie istniało.

ś

adne kłopoty,

ż

adni ludzie. Tylko oni.

- My

ś

l

ę

… My

ś

l

ę

,

ż

e powinni

ś

my ju

ż

wraca

ć

– mrukn

ą

ł Harry po dłu

ż

szej chwili. – Robi si

ę

zimno.

Draco nagle u

ś

wiadomił sobie zi

ą

b; zastanawiał si

ę

, czy si

ę

zachmurzyło, skoro wcze

ś

niej było cieplej.

- Tak, s

ą

dz

ę

,

ż

e tak.

Usłyszał delikatne klikni

ę

cie rozkładanych okularów Harry’ego, które ten przypuszczalnie zało

ż

ył na nos.

Spróbował nie by

ć

zazdrosny,

ż

e chłopak znowu mógł mie

ć

jaki

ś

po

ż

ytek ze swoich oczu.

- A wi

ę

c, dowiedziałe

ś

si

ę

czego

ś

? – spytał, kiedy ruszyli drog

ą

powrotn

ą

do zamku.

- Eee… twój nos odchyla si

ę

lekko w prawo.

Niespodziewana riposta wywołała cztery razy bardziej niespodziewany chichot.
-

Ś

wietnie,

ś

wietnie, wytykaj mi moje wady.

- To nie jest wada – uparcie powiedział Harry. – Tylko nigdy wcze

ś

niej nie zwróciłem na to uwagi.

Razem dotarli do ko

ń

ca drogi, rozł

ą

czaj

ą

c si

ę

w pustym holu wej

ś

ciowym.

- Do zobaczenia w poniedziałek, jak przypuszczam. – W niedziele uczyli si

ę

osobno.

- Jasne – odparł Draco. Nagle poczuł,

ż

e mógłby spa

ć

a

ż

do poniedziałku, tak zm

ę

czony był

wydarzeniami tego popołudnia. – Hej, Potter, je

ś

li chodzi o dzisiaj… Mo

ż

emy po prostu zapomnie

ć

,

ż

e to

si

ę

w ogóle wydarzyło?

- Je

ś

li chcesz – odpowiedział Harry powoli. – Ale… có

ż

, nie bierz tego do siebie, ale jestem z tego troch

ę

zadowolony. Z cał

ą

pewno

ś

ci

ą

bardzo wiele zaprz

ą

ta ci głow

ę

.

Draco potrz

ą

sn

ą

ł głow

ą

. Nadal bardzo pragn

ą

ł,

ż

eby całe to rozklejanie si

ę

w ogóle nie miało miejsca.

- Tak s

ą

dz

ę

– wymamrotał. Skierował si

ę

w stron

ę

lochów Slytherinu, ale nagle odwrócił si

ę

w stron

ę

odgłosu kroków Harry’ego. – Hej, Potter?
- Tak?
- Dzi

ę

ki. Za lot, za wysłuchanie, za to,

ż

e pozwoliłe

ś

mi si

ę

zobaczy

ć

.

- Drobiazg.
-------------------------------------------------------------------------------

Lepiej jest dwom ni

ż

jednemu, gdy

ż

maj

ą

dobry zysk ze swej pracy. Bo gdy upadn

ą

, jeden podniesie

drugiego. Lecz samotnemu biada, gdy upadnie, a nie ma drugiego, który by go podniósł.

~Ksi

ę

ga Koheleta 4:9-11

*oryg. Loop-the-loops

Rozdział 6
My

ś

li

The thoughts of the day become the dreams of the night
~ Chinese proverb


Harry patrzył, jak Draco przechodzi przez klatk

ę

schodow

ą

, pod

ąż

aj

ą

c za swoj

ą

mał

ą

naprowadzaj

ą

c

ą

kulk

ą

, a potem wspi

ą

ł si

ę

po swoich stopniach do wie

ż

y Gryffindoru. Na jego szcz

ęś

cie, schody

postanowiły dzi

ś

pozosta

ć

w swojej zwykłej pozycji – był zbyt zaj

ę

ty my

ś

leniem o tym, czego do

ś

wiadczył,

ż

eby zwraca

ć

jak

ą

kolwiek uwag

ę

na to, dok

ą

d idzie. Zamiast tego pozwolił swoim stopom automatycznie

wybiera

ć

kierunki, a

ż

dotarł do znajomego portretu Grubej Damy.

- Hasło?
- D

ż

ubd

ż

ub ptakoj

ę

k*.

Portret odchylił si

ę

w tył.

Ś

ciana

ś

wiatła i d

ź

wi

ę

ku, która powitała Harry’ego, prawie go przewróciła.

Impreza. Zupełnie zapomniał. Spojrzał w dół i troch

ę

zaskoczyło go,

ż

e nadal jest w swoich szatach do

Quidditcha. Gra wydawała si

ę

odby

ć

tak dawno…

- Harry, gdzie

ś

ty był? – Ron podbiegł do niego, kiedy właził przez dziur

ę

od portretu. – Impreza trwa ju

ż

całe wieki!
- Co…? Och, ja… eee… co

ś

mi wypadło i musiałem si

ę

tym zaj

ąć

.

Brwi Rona zmarszczyły si

ę

z trosk

ą

.

- Co

ś

ci wypadło? Wszystko w porz

ą

dku?

- Tak, tak, nic mi nie jest. Po prostu musiałem co

ś

zrobi

ć

i trwało to dłu

ż

ej ni

ż

my

ś

lałem, przepraszam. –

u

ś

miechn

ą

ł si

ę

lekko. – Ale ju

ż

jestem. Daj mi tylko minut

ę

na wydostanie si

ę

z tego pancerza, dobra?

- No jasne – Ron zlustrował go z góry na dół, lekko marszcz

ą

c brwi. – Tak, lepiej id

ź

si

ę

przebra

ć

. Jeste

ś

pewny,

ż

e wszystko w porz

ą

dku? Wygl

ą

dasz na wyko

ń

czonego.

Harry zbył go machni

ę

ciem r

ę

ki.

- Nic mi nie jest. Wróc

ę

za minut

ę

. – wspi

ą

ł si

ę

po schodach do swojego dormitorium, słysz

ą

c krzyki Rona

„Hej, wszyscy! Harry w ko

ń

cu przybył!” i odpowiadaj

ą

ce mu wrzaski rado

ś

ci odbijaj

ą

ce si

ę

echem w

pokoju wspólnym. Upu

ś

cił miotł

ę

i przebrał si

ę

tak szybko, jak tylko mógł, a potem poszedł do łazienki, by

ochlapa

ć

twarz wod

ą

. Zatrzymał si

ę

jednak na widok swojego odbicia w lustrze, uwa

ż

nie przygl

ą

daj

ą

c si

ę

swoim rysom. Co widział Draco, kiedy go dotkn

ą

ł? Z zamkni

ę

tymi oczami przesun

ą

ł mokrymi palcami po

twarzy, przypominaj

ą

c sobie dotyk drugiego chłopaka. Woda na jego dłoniach przypomniała mu, jak starł

z policzków Draco kilka mimowolnych łez, a pó

ź

niej o kompletnym załamaniu tamtego, którego był

ś

wiadkiem.

Z pokoju wspólnego podniósł si

ę

gło

ś

niejszy ryk

ś

miechu, przerywaj

ą

c jego zadum

ę

. Racja. Impreza.

Otrz

ą

sn

ą

wszy si

ę

z my

ś

li, Harry osuszył swoje dłonie i twarz, przesun

ą

ł raz szybko grzebieniem po

włosach i po

ś

pieszył po schodach w dół.

Osaczono go w tej samej minucie, w której pojawił si

ę

w pokoju wspólnym. „

Ś

wietna gra, Harry!”, „Harry,

uratowali

ś

my dla ciebie troch

ę

słodyczy od Mamy!”, „Harry, wła

ś

nie omawiamy najwa

ż

niejsze momenty:

opowiedz nam o tym skr

ę

cie z korkoci

ą

giem pod koniec gry.” Kto

ś

rzucił mu przemycon

ą

butelk

ę

kremowego piwa, kto

ś

inny wcisn

ą

ł mu w dłonie wi

ę

cej jedzenia. Mimo

ż

e impreza trwała ju

ż

od jakiego

ś

czasu, powrót brakuj

ą

cego gracza w jaki

ś

sposób napełnił Gryfonów now

ą

energi

ą

. Zorientował si

ę

,

ż

e

jest ci

ą

gany od jednej grupy do drugiej, dyskutuje o grze, unika fajerwerków Filibustera i przyjmuje raczej

rozchichotane wyrazy podziwu od grupy trzeciorocznych dziewczyn.

Jednak

ż

e jego umysł w ogóle nie skupiał si

ę

na

ś

wi

ę

towaniu i prawie niemo

ż

liwe wydawało mu si

ę

zaanga

ż

owanie w jakikolwiek rodzaj spójnej konwersacji, maj

ą

c tyle my

ś

li przetaczaj

ą

cych si

ę

przez

mózg. Strz

ą

sn

ą

wszy z siebie dziewcz

ę

ta, ze

ś

lizgn

ą

ł si

ę

na krzesło i usiadł, poci

ą

gaj

ą

c długi łyk swojego

kremowego piwa. Patrzył, jak współmieszka

ń

cy jego domu

ś

miej

ą

si

ę

i rozmawiaj

ą

, przedstawiaj

ą

c sob

ą

obraz idealnej rado

ś

ci, i zamiast tego pomy

ś

lał o pewnym chłopcu, który płakał z rozpaczy.

Przypuszczał ju

ż

wcze

ś

niej,

ż

e Draco tłumi swoje emocje, ale nigdy by nie pomy

ś

lał, jak bardzo

gwałtownie zachowa si

ę

, kiedy w ko

ń

cu p

ę

knie. To był moment zupełnej słabo

ś

ci. W

ą

tpił,

ż

e ktokolwiek

kiedy

ś

widział – albo jeszcze zobaczy – t

ę

stron

ę

Draco. Chocia

ż

Harry podejrzewał te

ż

,

ż

e to on sam,

poprzez zabranie go lata

ć

, niechc

ą

cy spowodował p

ę

kni

ę

cie i w efekcie rozpad tej tamy. Nadal czuł si

ę

ogłuszony faktem,

ż

e był tam i wzi

ą

ł w tym udział. I je

ś

li miał by

ć

ze sob

ą

szczery, raczej si

ę

cieszył,

ż

e

Ś

lizgon powiedział mu, jak si

ę

czuje. Przynajmniej troch

ę

.

Cała ta sytuacja wzi

ę

ła Harry’ego kompletnie z zaskoczenia. Draco bywał wkurzony ju

ż

przedtem, jak

wtedy, kiedy kłócili si

ę

przy jeziorze, ale zawsze panował nad swoimi emocjami. Tym razem jednak

załamał si

ę

całkowicie i z pocz

ą

tku Harry nie wiedział, co powinien był powiedzie

ć

czy zrobi

ć

. Gdyby to

była Hermiona, zamkn

ą

łby j

ą

w u

ś

cisku. Gdyby Ron, natychmiast poło

ż

yłby mu r

ę

k

ę

na ramieniu. Ale

Draco był inny – nadal emitował t

ę

niebezpieczn

ą

aur

ę

dumy, barier

ę

ochronn

ą

, która nie zapraszała do

dotyku nawet pod wpływem skrajnych emocji. A bior

ą

c pod uwag

ę

to,

ż

e musiał wyrzuci

ć

z siebie tak

du

ż

o, lepszym pomysłem wydawało si

ę

po prostu pozwoli

ć

mu kontynuowa

ć

i zbli

ż

y

ć

si

ę

dopiero potem.

- Hej, Harry, zobacz! Wła

ś

nie sko

ń

czyłem wywoływa

ć

zdj

ę

cia z gry. – Colin Creevey stał koło łokcia

Harry’ego ze stosikiem fotografii w dłoni. Harry, który patrzył gdzie

ś

w ogie

ń

, zagubiony w my

ś

lach,

podskoczył na d

ź

wi

ę

k głosu młodszego chłopca.

- Hmm? Och, to super, Colin – powiedział nieobecnym tonem. Z wysiłkiem skupił uwag

ę

na zdj

ę

ciach. –

To co, poogl

ą

damy je?

Promieniej

ą

c, Colin pokazał mu obrazy. Mały entuzjasta aparatu opanował ostatecznie skomplikowany

proces czarodziejskiej fotografii na trzecim roku i zaledwie rok pó

ź

niej dorobił si

ę

tym sposobem posady

oficjalnego fotografa dru

ż

yny.

- My

ś

l

ę

,

ż

e ta jest najlepsza – ekscytował si

ę

, wyławiaj

ą

c jedn

ą

ze sosu i kład

ą

c j

ą

na wierzchu. Było to

zbli

ż

enie Harry’ego pod koniec gry, efekt zoomu Colina. Zobaczył, jak jego fotograficzne ja zmarszczyło

brwi z koncentracj

ą

, a potem rozlu

ź

niło si

ę

i u

ś

miechn

ę

ło szeroko z triumfem, kiedy złapał znicza.

- Bardzo ładne – wymamrotał, po

ś

piesznie przerzucaj

ą

c pozostałe zdj

ę

cia. Zbli

ż

enia nadlatuj

ą

cych graczy

interesowały go mniej ni

ż

wi

ę

ksze zdj

ę

cia tłumu; prawdopodobnie które

ś

mogłoby wskaza

ć

, w którym

momencie gry pojawił si

ę

Draco. Niestety,

ż

adne z uj

ęć

Colina nie było skierowane we wła

ś

ciw

ą

stron

ę

.

Ukrywaj

ą

c swoje rozczarowanie, Harry przykleił u

ś

miech do twarzy i pochwalił młodszego chłopca, a

potem obserwował, jak z powrotem przedziera si

ę

przez tłumy, by podzieli

ć

si

ę

swoimi skarbami z reszt

ą

członków dru

ż

yny.

Kiedy Colin odszedł, pomy

ś

lał o zdj

ę

ciu samego siebie z przybli

ż

enia, w szczególno

ś

ci o ró

ż

nych

wyrazach twarzy, wy

ś

wietlonych na fotografii. Przypomniał sobie, jak Draco po raz pierwszy dotkn

ą

ł go,

by udowodni

ć

,

ż

e mo

ż

e powiedzie

ć

, jaki wyraz twarzy przybrał Harry. To było do

ś

wiadczenie czysto

akademickie, ale jego wpływ na Harry’ego był uderzaj

ą

cy. Drugi raz… dzisiaj… było tam jeszcze co

ś

zupełnie innego. I chocia

ż

to on sam go zainicjował, kład

ą

c r

ę

k

ę

Draco na swoim policzku, nadal czuł,

ż

e

na sam

ą

my

ś

l łapie nagły wdech.

Ale nic nie przygotowało go na to, jakim uczuciem b

ę

dzie samemu dotkn

ąć

Draco. Okr

ąż

anie rysów jego

twarzy z zamkni

ę

tymi oczami było zdumiewaj

ą

co intymnym do

ś

wiadczeniem. Odkrywał ró

ż

ne rzeczy o

twarzy, o której my

ś

lał,

ż

e zna j

ą

tak dobrze; twarzy, w któr

ą

warczał jako młodszy chłopiec i uwa

ż

nie

obserwował nad ksi

ąż

kami i piórami przez kilka ostatnich miesi

ę

cy. Jego oczy mówiły mu,

ż

e skóra Draco

była blada,

ż

e jego usta mogły by

ć

uformowane w co

ś

innego ni

ż

szyderstwo,

ż

e te szare oczy nadal

uderzały, pomimo swojej pustki. Ale jego palce powiedziały mu o małym odchyleniu w jego nosie, i jak
drobne były jego rz

ę

sy, i jak ciepły i

ż

ywy był nadal on sam, pod cał

ą

swoj

ą

powierzchown

ą

pow

ś

ci

ą

gliwo

ś

ci

ą

. Efekt ko

ń

cowy był intensywny, w jaki

ś

sposób bardziej osobisty ni

ż

załamanie

emocjonalne, którego

ś

wiadkiem był Harry. Kiedy Harry poło

ż

ył dło

ń

na policzku Draco, zwalczył nagł

ą

ch

ęć

, by si

ę

pochyli

ć

i pocałowa

ć

drugiego chłopca; to sprawiało wra

ż

enie naturalnej kolei rzeczy, któr

ą

powinno si

ę

zachowa

ć

.

Potrz

ą

sn

ą

ł głow

ą

, upominaj

ą

c si

ę

. Miał wtedy zamkni

ę

te oczy – mógł dotyka

ć

ka

ż

dego. Ka

ż

dej

dziewczyny, ka

ż

dego chłopaka. Nie było

ż

adnego powodu, by my

ś

le

ć

,

ż

e w tym nagłym pragnieniu co

ś

było. Oczywi

ś

cie, gdyby jego oczy były otwarte, gdyby widział, kogo dotyka, nie pomy

ś

lałby o niczym

takim.

Harry my

ś

lał ju

ż

wcze

ś

niej o całowaniu, seksie i innych tego typu czynno

ś

ciach – pod tym wzgl

ę

dem był

normalnym nastoletnim chłopcem. Ale w wi

ę

kszo

ś

ci odbywało si

ę

to przy okazji

ś

miechu, chwil zło

ś

liwo

ś

ci

ze swoimi przyjaciółmi (głównie płci m

ę

skiej), słuchaj

ą

c o ich wyczynach albo dokuczaj

ą

c im co do tych

przyszłych. Pocałował kilka dziewczyn tu i tam, ale nigdy nie czuł koszmarnie silnego pragnienia, by
samemu i

ść

du

ż

o dalej. Przypuszczał,

ż

e mo

ż

e by

ć

lekko opó

ź

niony, mentalnie wzruszaj

ą

c ramionami. W

jaki

ś

sposób realia

ż

ycia sprawiały wra

ż

enie mie

ć

wy

ż

sz

ą

warto

ść

ni

ż

jakiekolwiek romantyczne relacje.

Przez lata podziwiał kilka dziewczyn, a raz nawet chłopaka – obro

ń

c

ę

Ravenclawu o imieniu Benjamin,

który uko

ń

czył szkoł

ę

rok temu. Harry, jednak

ż

e, przypisał to podziwowi dla sposobu, w jaki drugi chłopak

grał, i nigdy długo nad tym nie my

ś

lał.

To, co poczuł wcze

ś

niej z Draco, było czym

ś

zupełnie innym. Ale mimo to nie oznaczało tak naprawd

ę

,

ż

e

chciał go pocałowa

ć

, prawda? Mo

ż

e jego ciało było po prostu zdezorientowane sposobem, w jaki Draco

przycisn

ą

ł si

ę

tak blisko do niego w czasie lotu…

- Harry, wszystko w porz

ą

dku?

- Hmmm? – spojrzał w zmartwion

ą

twarz Hermiony, a potem si

ę

rozejrzał. Impreza powoli zanikała i wielu

uczniów pojawiło si

ę

z powrotem z ksi

ąż

kami, zostawiaj

ą

c tylko kilka niereformowalnych osób w rogu, by

dalej paplały o zwyci

ę

stwie dru

ż

yny. Zauwa

ż

ył Rona, który zmierzał w ich stron

ę

, rozpakowuj

ą

c jedn

ą

z

ostatnich ocalałych czekoladowych

ż

ab.

- Cały czas pocierasz usta; przeszkadzaj

ą

ci twoje wargi? – zapytała. – Mam jeszcze garnuszek tego

balsamu, który dała mi pani Pomfrey, je

ż

eli ci

ę

przewiało.

Harry po

ś

piesznie zabrał palce z ust, po których najwyra

ź

niej nie

ś

wiadomie je przesuwał.

- Nie, Hermiono, nic mi nie jest. Po prostu si

ę

zamy

ś

liłem.

- Jeste

ś

pewny?

Roze

ś

miał si

ę

lekko.

- Brzmisz jak Ron. Tak, jestem pewny.
- Kto brzmi jak Ron? – zapytał Ron.
- Najwyra

ź

niej ja – odparła Hermiona. – Czy

ż

by

ś

pytał go wcze

ś

niej, czy wszystko w porz

ą

dku?

Ron wzruszył ramionami.
- Wygl

ą

dał na troch

ę

wyko

ń

czonego, to wszystko. – spojrzał na Harry’ego. – Jaki

ś

problem, kumplu?

Ostatnio nie mówisz zbyt wiele.
- Wszystko w porz

ą

dku. Naprawd

ę

. Po prostu kilka rzeczy mnie zastanawia, ale to nic, czym powinni

ś

cie

si

ę

martwi

ć

. – Harry przeci

ą

gn

ą

ł si

ę

. – Ale jestem te

ż

wyko

ń

czony. My

ś

l

ę

,

ż

e pójd

ę

wcze

ś

niej do łó

ż

ka.

Hermiona uniosła brew.
- A co z kolacj

ą

?

- Przecie

ż

wiesz,

ż

e prawie nigdy nie schodzimy na kolacj

ę

po zwyci

ę

stwie, za du

ż

o jedzenia jest na

imprezie – odparł Ron.
Hermiona, k

ą

tem oka łowi

ą

c zmia

ż

d

ż

one opakowanie

ż

aby w jego r

ę

ce, niech

ę

tnie przyznała mu racje.

- A poza tym – dodał Harry – je

ś

li obudz

ę

si

ę

pó

ź

niej i czego

ś

zechc

ę

, zawsze mog

ę

zakra

ść

si

ę

na dół i

poprosi

ć

skrzaty domowe.

- One te

ż

potrzebuj

ą

snu – Hermiona prychn

ę

ła automatycznie, a potem przewróciła oczami. – Tak, wiem.

„Ale one lubi

ą

nas obsługiwa

ć

.” – jej ton na

ś

ladował to, co on i Ron przez lata tyle razy próbowali

zaznaczy

ć

. –

Ś

wietnie, id

ź

wi

ę

c. Wygl

ą

dasz na troch

ę

zm

ę

czonego. – znowu spojrzała na niego z trosk

ą

.

– Jeste

ś

pewien,

ż

e wszystko w porz

ą

dku?

- Tak – powtórzył stanowczo. – po prostu to był długi dzie

ń

. Zobaczymy si

ę

rano, ok? – i z u

ś

miechem, by

rozproszy

ć

obawy przyjaciół, Harry zwlókł si

ę

z krzesła i wszedł po schodach do swojego pokoju. To nie

było kłamstwo - naprawd

ę

był zm

ę

czony. Wszystkie te emocjonalne wzloty i upadki dzisiejszego dnia:

najpierw zwyci

ę

stwo z Ravenclawem i latanie w duecie z Draco, potem patrzenie bezradnie, jak

Ś

lizgon

si

ę

załamał, a na ko

ń

cu wzajemny dotyk, pozostawiły go wyczerpanym.

Wrócił na gór

ę

i ze znu

ż

eniem wyci

ą

gn

ą

ł pi

ż

am

ę

, szykuj

ą

c si

ę

do łó

ż

ka. Ale nagle, w

ś

rodku

rozsznurowywania butów, zatrzymał si

ę

. „Nie wiesz, jak to jest”, usłyszał echo głosu Draco w swojej

głowie. I była to prawda – nie miał poj

ę

cia, jak to było by

ć

ś

lepym. Nawet pomimo tego,

ż

e Harry nie mógł

funkcjonowa

ć

dobrze bez swoich okularów, nadal widział przynajmniej nieostre kształty i mógł mniej

wi

ę

cej powiedzie

ć

, co ogólnie dzieje si

ę

wokół niego. Zdj

ą

ł swoje buty i popatrzył na nie. Jak trudne

byłoby, tak naprawd

ę

, wykona

ć

proste zadanie rozebrania si

ę

i wej

ś

cia do łó

ż

ka bez u

ż

ycia wzroku?

Nagle zdecydował,

ż

e spróbuje, zaciskaj

ą

c oczy. Jak na ironi

ę

, nadrz

ę

dn

ą

kwesti

ą

stało si

ę

zdj

ę

cie

okularów,

ż

eby o nic nie zahaczyły, kiedy b

ę

dzie

ś

ci

ą

gał ubranie. Zsuni

ę

cie ich było łatwe, ale musiał

pomaca

ć

teren dookoła,

ż

eby znale

źć

swoj

ą

szafk

ę

, na któr

ą

mógł je bezpiecznie odło

ż

y

ć

. Teraz… gdzie

była jego pi

ż

ama? Przecie

ż

miał j

ą

minut

ę

temu – poło

ż

ył j

ą

na łó

ż

ku, prawda? Grzebi

ą

c nerwowo pod

zasłonami, przywalił goleni

ą

w ram

ę

. Auu!

Powieki Harry’ego, reaguj

ą

c na ból, natychmiast si

ę

rozwarły. I, z zamazanym widokiem czy bez,

natychmiast dostrzegł swoj

ą

pi

ż

am

ę

przerzucon

ą

przez kolumienk

ę

łó

ż

ka, gdzie j

ą

zostawił - ja

ś

niejsza

plama na purpurowej pierzynie. Tylko o stop

ę

dalej od miejsca, w którym szukał. Z westchnieniem

zako

ń

czył swoje przygotowania do snu jak zwykle, z otwartymi oczami. Był naprawd

ę

zbyt zm

ę

czony, by

spróbowa

ć

czego

ś

innego, ale nawet ta krótka lekcja… có

ż

… otworzyła mu oczy. Jego podziw dla Draco

wzrósł jeszcze bardziej.

Bo to było wła

ś

nie to, prawda? Podziw.

<*>*<*>*<*>

Draco spał przez wi

ę

kszo

ść

tego popołudnia, zm

ę

czony emocjonuj

ą

cym

dniem. Obudził si

ę

w porze kolacji i pierwszym, o czym pomy

ś

lał, było wysłanie wiadomo

ś

ci do skrzata

domowego, by przyniósł mu troch

ę

jedzenia.

Ciepło zarumieniło jego policzki na my

ś

l o tym, co powiedział Harry’emu, jak bardzo musiał on by

ć

tym

skr

ę

powany, i po prostu nie był pewien, czy b

ę

dzie mógł stan

ąć

z chłopakiem twarz

ą

w twarz tak szybko.

Nawet, pomimo tego,

ż

e siedzieli po przeciwnych stronach Wielkiej Sali, nadal byliby w jednym

pomieszczeniu, i o ile Harry nie zmienił swoich zwyczajów przez cztery ostatnie miesi

ą

ce, Gryfon zawsze

siedział twarz

ą

w jego stron

ę

. I wtedy przypomniał sobie gr

ę

. Wiedział,

ż

e wygrywaj

ą

ca dru

ż

yna raczej

rzadko pokazywała si

ę

na kolacji tego dnia, gdy

ż

byli zaj

ę

ci

ś

wi

ę

towaniem. Imprezy Slytherinu cz

ę

sto

ci

ą

gn

ę

ły si

ę

do pó

ź

nej nocy albo dopóki Snape nie przyszedł, by rzuci

ć

im piorunuj

ą

ce spojrzenie.

Decyduj

ą

c si

ę

zaryzykowa

ć

, Draco ze znu

ż

eniem wstał na nogi i przygładził włosy i ubranie, os

ą

dzany

przez swoje odbicie, przygryzaj

ą

c warg

ę

, kiedy przypomniał sobie swój wcze

ś

niejszy wybuch. „Potrzebuj

ę

pomocy ze wszystkim!”; ale wtedy, kiedy jego dłonie upewniły go, ze ka

ż

dy włos był dokładnie na swoim

miejscu, nagle zachichotał ze zm

ę

czeniem – porównuj

ą

c dotyk swoich gładkich pasm z dzikimi str

ą

kami

Harry’ego. On mógł przynajmniej wyszykowa

ć

si

ę

tak,

ż

eby wygl

ą

da

ć

odpowiednio. Z nieposłuszn

ą

szop

ą

Harry’ego nie pomogłoby nic, co mogło powiedzie

ć

jego odbicie.

Lekko pocieszony ta wizj

ą

, Draco zszedł na kolacj

ę

i zaj

ą

ł swoje zwykłe miejsce przy ko

ń

cu stołu. Pansy

pokierowała go do wieczornego gulaszu wieprzowego, rogalików i masła, i zjadł w ciszy, jak zwykle. Tego
wieczoru rozmowa dotyczyła, jak mo

ż

na si

ę

było spodziewa

ć

, gry, a dokładniej Krukonów, jako ze

nast

ę

pny grał z nimi Slytherin. Draco pocz

ą

tkowo zamierzał sko

ń

czy

ć

gulasz i wyj

ś

c tak szybko, jak to

mo

ż

liwe; był wyczerpany, a słuchanie rozmowy o Quidditchu, w który ju

ż

nigdy nie b

ę

dzie mógł zagra

ć

,

nadal było bardzo trudne. Ale wtedy usłyszał imi

ę

Harry’ego, wspomniane z typow

ą

ś

lizgo

ń

sk

ą

pogard

ą

, i

nagle pomy

ś

lał,

ż

e wolałby jednak zosta

ć

.

- Powinni

ś

my łatwo wygra

ć

. Nawet Potter zdołał j

ą

wyrolowa

ć

.

Uszy Draco podniosły si

ę

, kiedy jego współbiesiadnicy wspominali strz

ę

py gry, w jaki

ś

sposób czyni

ą

c j

ą

du

ż

o ja

ś

niejsz

ą

ni

ż

komentarze Deana Thomasa; by

ć

mo

ż

e było tak dlatego,

ż

e teraz mieli czas wolny, by

rozło

ż

y

ć

na cz

ęś

ci pierwsze prawie cał

ą

akcj

ę

, zamiast próbowa

ć

wyłapa

ć

główne punkty wtedy, kiedy

miały miejsce. Ignoruj

ą

c ci

ą

gły ból utraty, słuchał, jak imi

ę

Harry’ego wyłoniło si

ę

kilka razy, wyobra

ż

aj

ą

c

sobie Gryfona sun

ą

cego przez powietrze tak, jak pó

ź

niej robił to z Draco. Przypomniał sobie poczucie

Harry’ego pod swoj

ą

dłoni

ą

, spoconego i zamarłego w dreszczu emocji lotu, przypomniał sobie ciepło jego

ciała i sposób, w jaki do siebie pasowali. To było jakby byli jedn

ą

lataj

ą

c

ą

osob

ą

i, w poł

ą

czeniu z opisem

gry, jaki zapewnili mu jego współlokatorzy, prawie jakby mimo wszystko jednak grał w Quidditcha.

- Czy Potter tutaj jest? – zapytał nagle, przerywaj

ą

c zjadliw

ą

krytyk

ę

ś

cigaj

ą

cych Ravenclawu. Przy stole

zapanowała cisza. Draco przekl

ą

ł si

ę

za bezmy

ś

lno

ść

; od swojego powrotu nie wypowiedział do nikogo

wi

ę

cej ni

ż

dziesi

ę

ciu słów, a teraz pewnie wszyscy oni na niego patrzyli, nie tylko z powodu przemówienia,

ale tak

ż

e zadania tak dziwnego pytania.

- Eee… nie – powiedział kto

ś

(Malcolm Baddock, s

ą

dz

ą

c po głosie.) – prawie nikogo nie ma przy ich stole.

Pewnie wszyscy zostali na zwyci

ę

sk

ą

imprezow

ą

herbatk

ę

czy co

ś

. – wokół stołu rozległy si

ę

rozmaite

prychni

ę

cia. – Czemu pytasz?

- Z ciekawo

ś

ci – wzruszył ramionami, próbuj

ą

c brzmie

ć

lekcewa

żą

co. Tak czy owak, wła

ś

ciwie dlaczego

go to obchodziło? Ledwie pół godziny temu próbował unika

ć

Harry’ego. Przecie

ż

nie zamierzał nagle do

niego podej

ść

i… co? Znowu go dotkn

ąć

? Znowu polata

ć

we dwóch? Z cał

ą

pewno

ś

ci

ą

powinien wróci

ć

i

znowu pój

ść

spa

ć

,

ż

eby móc logicznie my

ś

le

ć

.

- Chciałby

ś

przypomnie

ć

Potterowi, jak go zmia

ż

d

ż

yłe

ś

ostatnim razem? – tym razem przemówił Blaise. –

To by go powstrzymało przed staniem si

ę

zbyt zarozumiałym.

Wi

ę

cej

ś

miechu dookoła stołu.

- Co

ś

w tym stylu – wymamrotał Draco, nadal dziwnie si

ę

czuj

ą

c, kiedy mówił do ludzi tak zwyczajnie po

całym tym czasie. Có

ż

, przypominał sobie ostatni raz, kiedy latał – tyle

ż

e z Harrym, nie przeciwko niemu.

Potem konwersacja znowu potoczyła si

ę

bez niego i słuchał ich paplania chwil

ę

dłu

ż

ej przed udaniem si

ę

do swojego pokoju. Chocia

ż

nadal było wcze

ś

nie, Draco był na tyle zm

ę

czony,

ż

e postanowił podarowa

ć

sobie wszelk

ą

nauk

ę

, któr

ą

mógłby si

ę

zaj

ąć

. Zamiast tego, wydobył swoj

ą

pi

ż

am

ę

, bezwypadkowo

przeszedł przez wieczorne rytuały i z powrotem wspi

ą

ł si

ę

na łó

ż

ko. My

ś

lał,

ż

e natychmiast zapadnie w

sen, ale odkrył,

ż

e w nieruchomo

ś

ci pokoju nie ma nic, co odwróciłoby jego uwag

ę

od przytłaczaj

ą

cych

prze

ż

y

ć

tego dnia. Jego łó

ż

ko nagle wydało mu si

ę

bardzo zimne i puste, i przez moment jego

osamotnienie i niedola zagroziły,

ż

e pochłon

ą

go raz jeszcze. Ale przełkn

ą

ł

ś

lin

ę

, przypomniał sobie

sposób, w jaki Harry pozwolił mu znowu si

ę

„zobaczy

ć

”. Sposób, w jaki si

ę

czuł, kiedy Harry dotkn

ą

ł jego

w odpowiedzi.

Nadal był zakłopotany przez załamanie si

ę

przed drugim chłopakiem. Wolałby raczej załama

ć

si

ę

w

samotno

ś

ci… wolałby raczej w ogóle si

ę

nie załamywa

ć

. Lecz, z wszystkimi swoimi zapewnieniami,

ż

e nie

cierpi polega

ć

na ludziach, i pomimo swojego zakłopotania, Draco musiał przyzna

ć

… był zadowolony,

ż

e

Harry pojawił si

ę

w jego

ż

yciu. W Gryfonie było ciepło, za

ż

yło

ść

, która przes

ą

czała si

ę

przez jego skór

ę

,

jakby przez cały czas dawał z siebie wszystko. Draco zorientował si

ę

,

ż

e odpowiada na to ciepło, pragn

ą

c

wi

ę

cej mimo swoich l

ę

ków.

I z r

ę

k

ą

owini

ę

t

ą

wokół poduszki,

ś

nił o lataniu.

<*>*<*>*<*>

Niedziela min

ę

ła dla Harry’ego do

ść

normalnie. Poszedł na

ś

niadanie z

Ronem i Hermion

ą

, potem zrobił z nimi troch

ę

pracy domowej, na wyra

ź

ne pro

ś

b

ę

Hermiony. Chocia

ż

wci

ąż

my

ś

lał o nadzwyczajnych wydarzeniach poprzedniego dnia, zdołał popracowa

ć

z Ronem nad ich

zadaniem z tarota na wró

ż

biarstwo bez wi

ę

kszego problemu.

- Okej, Sze

ść

Mieczy – powiedział Harry, pokazuj

ą

c kart

ę

w odczytaniu Rona – wskazuje specjaln

ą

wiedz

ę

– po raz kolejny zajrzał do swojej ksi

ąż

ki. – Kiedy ukryte powi

ą

zania stan

ą

si

ę

widoczne, z

zaskoczeniem zdasz sobie spraw

ę

z tego,

ż

e były aktywne przez cały czas. Musisz najpierw przestawi

ć

swój umysł, aby dokładnie zobaczy

ć

czynniki, które zwykle uwa

ż

asz za pewnik. Najwyra

ź

niej je

ś

li

spojrzysz w gł

ą

b siebie i przestudiujesz sytuacj

ę

, b

ę

dziesz wiedział, co zrobi

ć

, i masz ju

ż

ś

rodki, aby to

uczyni

ć

.

Ron j

ę

kn

ą

ł.

- I to ma mi pomóc odkry

ć

, czym si

ę

zaj

ąć

po uko

ń

czeniu szkoły? „Spogl

ą

danie w gł

ą

b siebie” jest mniej

wi

ę

cej tak łatwe, jak „relaksowanie wewn

ę

trznego oka” i wszystkie te inne głodne kawałki, którymi karmi

nas profesor Trelawney. – westchn

ą

ł, patrz

ą

c jak posta

ć

na karcie ta

ń

czy wokoło, wymachuj

ą

c broni

ą

. –

Có

ż

, przypuszczalnie je

ż

eli ju

ż

mam

ś

rodki, aby to uczyni

ć

, czymkolwiek to jest, my

ś

l

ę

,

ż

e spokojnie

mo

ż

emy wykluczy

ć

karier

ę

we wró

ż

biarstwie.

- Tak, to raczej bezpieczny zakład – roze

ś

miał si

ę

Harry, zbieraj

ą

c karty Rona. – Hmm… dobrze sobie

radzisz ze zwalczaniem byków i innych takich – pami

ę

tasz, kiedy miałe

ś

zamiar „ocali

ć

” mnie przed

Syriuszem? – dumał. – I wygl

ą

da na to,

ż

e uwielbiasz beznadziejne przypadki. Jak Armaty z Chudley.

Albo ja. – Ron, który ju

ż

miał zacz

ąć

broni

ć

Armat, roze

ś

miał si

ę

na ten komentarz z dezaprobat

ą

dla

samego siebie. – Mo

ż

e powiniene

ś

zaj

ąć

si

ę

OPCM, jak Lupin – sko

ń

czył Harry.

- Nie wiem – wzruszył ramionami rudy chłopak. – Czy to nie jest raczej twoja działka?

Harry skrzywił si

ę

.

- Wygl

ą

da na to,

ż

e zajmuj

ę

si

ę

tym wystarczaj

ą

co, czy chc

ę

, czy nie. My

ś

l

ę

,

ż

e raczej wolałbym nie

wybiera

ć

tego jako codzienn

ą

prac

ę

.

Ron podał mu tali

ę

i zacz

ą

ł tasowa

ć

.

- Nie zapomnij my

ś

le

ć

o swoim pytaniu – podpowiedział.

- Eee… dobra. Po prostu pomy

ś

l

ę

o zbli

ż

aj

ą

cych si

ę

zaj

ę

ciach – odpowiedział Harry wymijaj

ą

co. Nie był

do ko

ń

ca pewny, jak to uj

ąć

, ale miał na my

ś

li sytuacj

ę

z Draco. Podejrzewał,

ż

e chciał tylko mie

ć

lepsze

poj

ę

cie o tym, co si

ę

działo, i jak sobie z tym poradzi

ć

.

Podzielił karty tak, jak poinstruowała profesor Trelawney; Ron rozdał je i zacz

ą

ł pomaga

ć

Harry’emu

tłumaczy

ć

ich odczytanie.

- …no i, w miejscu Sytuacji – powiedział, w połowie drogi do ko

ń

ca – masz „

Ś

mier

ć

”.

- Trelawney byłaby zachwycona – odparł Harry, przewracaj

ą

c oczami. Obaj zacz

ę

li wertowa

ć

swoje

ksi

ąż

ki, „Wszystko Jest W Kartach: Tłumaczenie Tarota”, w poszukiwaniu tej konkretnej interpretacji.

- Huh. Prawd

ę

mówi

ą

c, mo

ż

esz mimo wszystko rozczarowa

ć

starego nietoperza – powiedział Ron po

chwili. – Wygl

ą

da na to,

ż

e ona nie ma w ogóle nic wspólnego ze

ś

mierci

ą

.

Harry przebiegł palcem wzdłu

ż

strony, czytaj

ą

c na głos:

- Id

ź

dalej i przyjmij nastawienie konieczne, by poradzi

ć

sobie z t

ą

now

ą

sytuacj

ą

. Karta

Ś

mierci w tej

pozycji sugeruje,

ż

e siła natury albo zmiana autorytetu mo

ż

e ci

ę

zmusza

ć

, by

ś

zmienił swoje

przyzwyczajenia zwi

ą

zane z robieniem ró

ż

nych rzeczy.

Ron u

ś

miechn

ą

ł si

ę

szeroko.

- Widzisz? O ile „zmie

ń

swój sposób robienia ró

ż

nych rzeczy” nie oznacza „nie b

ę

dziesz mógł zrobi

ć

nic,

bo b

ę

dziesz martwy”, nie masz si

ę

czym martwi

ć

.

Chłopcy roze

ś

miali si

ę

ponownie, a potem próbowali dopasowa

ć

interpretacje do reszty kart.

- Czyli, eee… zmiana, cierpliwo

ść

i odpowiedzialno

ść

, i co

ś

, co najwyra

ź

niej oznacza zarówno szcz

ęś

cie,

jak i potrzeb

ę

dalszej pracy w d

ąż

eniu do szcz

ęś

cia – powiedział Harry, przegl

ą

daj

ą

c rezultaty. – Bóg

jeden wie, w jaki sposób uda mi si

ę

to poskłada

ć

w jaki

ś

rodzaj sensownego wypracowania.

- Taa. A co z moim? Kozioł ofiarny, praca zespołowa, „ ju

ż

masz to w sobie” i troch

ę

innego badziewia. Ma

to mniej wi

ę

cej tyle sensu, co ta cała tyromancja*, której musieli

ś

my si

ę

nauczy

ć

w zeszłym semestrze.

Nie mogłem potem spojrze

ć

na kawałek sera przez całe tygodnie. Ugh.– mówi

ą

c, wyci

ą

gał paczk

ę

kart do

Eksploduj

ą

cego Durnia. – Co powiesz na partyjk

ę

, zanim ruszymy dalej? Nie było okazji przez wieki.

- Chłopaki! – wtr

ą

ciła si

ę

Hermiona, patrz

ą

c na nich znad góry swoich prac.– Podobno mieli

ś

cie

pracowa

ć

.

- My pracujemy – zapewnił Ron, całkowicie niewinnie. – Tylko zrobili

ś

my sobie krótk

ą

przerw

ę

. Wiesz,

ż

eby przeczy

ś

ci

ć

nasze wewn

ę

trzne oko, zanim napiszemy nasze wypracowania. – Hermiona przewróciła

oczami. – A poza tym – ci

ą

gn

ą

ł – zawsze mo

ż

emy powiedzie

ć

profesor Trelawney,

ż

e siedzieli

ś

my nad

kartami całe popołudnie. Po prostu nie powiemy, którymi kartami.
- Och, no dobrze – westchn

ę

ła. – Ale lepiej niech to b

ę

dzie jedna albo dwie gry. Nadal mam zamiar

sprawdzi

ć

wasze prace jeszcze dzi

ś

wieczór, zanim je oddacie, wi

ę

c mam nadziej

ę

,

ż

e zamierzacie je

sko

ń

czy

ć

do kolacji. Chc

ę

te

ż

powtórzy

ć

kilka pyta

ń

do OWUTEMów z zielarstwa praktycznego.

Ron skrzywił si

ę

.

- Ale ja miałem po kolacji spotka

ć

si

ę

z Mandy!

- Ronaldzie Weasley, twoja dziewczyna mo

ż

e i jest Krukonk

ą

, ale nawet przez minut

ę

nie wierzyłam,

ż

e

masz zamiar wieczorem si

ę

z ni

ą

uczy

ć

– Hermiona spojrzała na niego ostro. – I dobrze wiesz,

ż

e

OWUTEMy si

ę

zbli

ż

aj

ą

: musimy si

ę

przygotowa

ć

!

Ron poddał si

ę

i westchn

ą

ł, rozdaj

ą

c karty do Eksploduj

ą

cego Durnia z entuzjazmem odrobin

ę

mniejszym

ni

ż

ten, który okazywał kilka minut wcze

ś

niej.

- Rozchmurz si

ę

– powiedział przyjacielowi Harry, kiedy zacz

ę

li gra

ć

. – Przynajmniej zobaczysz j

ą

na

kolacji.

Sam te

ż

nie mógł si

ę

doczeka

ć

kolacji. Jego ostatnie zerkni

ę

cie na Draco w porze obiadowej nagle

wydawało si

ę

mie

ć

miejsce wieki temu.

<*>*<*>*<*>

Draco sp

ę

dził cały dzie

ń

w tym samym co zwykle pokoju w bibliotece, pracuj

ą

c nad zadaniem domowym z

numerologii i robi

ą

c wst

ę

pn

ą

powtórk

ę

z trudniejszych przedmiotów. Bez Harry’ego pokój był opustoszały i

zdał sobie spraw

ę

, ze nadal pół ucha miał skierowane na zewn

ą

trz, aby usłysze

ć

kroki Gryfona, nawet

mimo

ż

e wiedział,

ż

e tego dnia chłopak b

ę

dzie w swoim pokoju wspólnym.

ś

eby odwróci

ć

od tego swoj

ą

uwag

ę

, rzucił si

ę

w wir pracy, w ko

ń

cu odpływaj

ą

c, kiedy jego

ż

oł

ą

dek zacz

ą

ł zrz

ę

dzi

ć

.

- Tempus – wymamrotał, wskazuj

ą

c ró

ż

d

ż

k

ą

na zegarek.

- Osiemnasta-pi

ęć

dziesi

ą

t – zaczarował swoje zegarki, aby u

ż

ywały dwudziestoczterogodzinnego

czasomierza, bo nie mógł u

ż

ywa

ć

obecno

ś

ci lub braku

ś

wiatła dziennego, by oddzieli

ć

dziewi

ą

t

ą

rano od

dziewi

ą

tej wieczorem.

Czas na kolacj

ę

– i szansa, by nareszcie zrobi

ć

sobie przerw

ę

. Z ziewni

ę

ciem zasun

ą

ł krzesło i

przeci

ą

gn

ą

ł si

ę

, krzywi

ą

c z powodu obolałych mi

ęś

ni. Wczorajszy lot obudził bóle w jego plecach, nogach

i brzuchu; w mi

ęś

niach, których nie u

ż

ywał od wypadku. W zasadzie było to raczej miłe uczucie. Mo

ż

e

jednak mógłby poprosi

ć

Harry’ego,

ż

eby kiedy

ś

znowu zabrał go w gór

ę

. Mo

ż

e.

Schodz

ą

c w dół do Wielkiej Sali, pomy

ś

lał o kolacji poprzedniego wieczoru. Chocia

ż

nie miał zamiaru

przemówi

ć

, jego komentarz nie spotkał si

ę

ani z pogard

ą

, ani z lito

ś

ci

ą

; pomijaj

ą

c pocz

ą

tkow

ą

pauz

ę

, jego

najbli

ż

si współbiesiadnicy odpowiedzieli raczej normalnie. Mo

ż

e Harry miał racj

ę

, by

ć

mo

ż

e rzeczywi

ś

cie

niepotrzebnie si

ę

odizolował. Mo

ż

e nie był ju

ż

dłu

ż

ej widziany jako pełny pot

ę

gi lider, ale nawet mniej

istotni

Ś

lizgoni mieli jakich

ś

kompanów. Nie czuł si

ę

wystarczaj

ą

co komfortowo, by mówi

ć

dzisiaj zarówno

podczas

ś

niadania jak i obiadu, ale pomy

ś

lał, zach

ę

cony wzrostem samotno

ś

ci z powodu braku

Harry’ego,

ż

e teraz mo

ż

e spróbowa

ć

ponownie.

Usiadł na swoim zwykłym miejscu przy ko

ń

cu, jedz

ą

c kurczaka i pasztetow

ą

, i słuchał. Tym razem,

jednak

ż

e, słuchał po to, by wzi

ąć

w tym udział, uwa

ż

niej ni

ż

jako outsider, czyli w sposób, w jaki czynił to

przez te wszystkie miesi

ą

ce, kiedy całkowicie zamkn

ą

ł si

ę

w sobie.

- W przyszły weekend jest wizyta w Hogsmeade – pisn

ą

ł chłopiec kilka siedze

ń

dalej. – Kto idzie? – Draco

nie mógł od razu umiejscowi

ć

głosu; prawdopodobnie jeden z młodszych uczniów. Ale była to dla niego

wa

ż

na informacja: nie mog

ą

c zobaczy

ć

notatki o Hogsmeade i nie maj

ą

c nikogo, kto by mu powiedział o

tym,

ż

e notatka tam jest, to wyj

ś

cie było pierwszym, o którym wiedział.

Dał si

ę

słysze

ć

chór głosów, wskazuj

ą

cych swoje plany na weekendowy wypad.

- Nie ja – zrz

ę

dził Blaise tu

ż

za Draco. – Pieprzone OWUTEMy. Musz

ę

zacz

ąć

powtarza

ć

.

- Och, no dalej, Blaise – namawiała Pansy z drugiej strony stołu. – Na pewno mo

ż

esz po

ś

wi

ę

ci

ć

jeden

dzie

ń

.

Draco przypuszczał,

ż

e Blaise musiał potrz

ą

sn

ąć

głow

ą

, bo ci

ą

gn

ą

ł bez słownej odmowy.

- Zwiałem ju

ż

ze zbyt wielu weekendów tego semestru. Ojciec mówi,

ż

e mo

ż

e załatwi

ć

mi dobr

ą

prac

ę

,

je

ś

li si

ę

sprawdz

ę

z ocenami: miejsce, gdzie mog

ę

zarobi

ć

kup

ę

galeonów, i, jak mówi, szybko si

ę

porusza

ć

. Wi

ę

c – westchn

ą

ł – musz

ę

si

ę

uczy

ć

. W tym semestrze jest całkiem sporo materiału, którego

zupełnie nie rozumiem.
- A wy, chłopaki? – zapytała Pansy.
Do których „chłopaków” mówiła, natychmiast stało si

ę

jasne.

- Nie wiem – nadeszło powolne cedzenie Crabbe’a. – Mo

ż

e b

ę

d

ę

potrzebował wi

ę

cej kwachów. Ty,

Goyle?
- Taa. Karaluchowy blok sko

ń

czył si

ę

wieki temu. No i w pubie b

ę

d

ą

te

ż

dziewczyny.

Draco praktycznie słyszał, jak oblizuje si

ę

z po

żą

daniem. Współczuł jakimkolwiek dziewczynom, które

mogłyby si

ę

znajdowa

ć

na złym ko

ń

cu niezdarnych dłoni Goyla. Jakimi dziwkami by nie były, nie

zasługiwały na to.
- A co z tob

ą

, Pansy? – wst

ę

pnie zaryzykował Draco. – Wybierasz si

ę

?

- Och, nie wiem – odpowiedziała. – Mo

ż

e pójd

ę

na chwil

ę

, ale przez zeszłe cztery lata byli

ś

my tam tyle

razy,

ż

e to si

ę

robi raczej nudne, nie s

ą

dzisz?

Draco wzruszył ramionami w sposób, który miał nadziej

ę

,

ż

e wygl

ą

dał wymijaj

ą

co. Tak, by

ć

mo

ż

e widział

ju

ż

wszystko, ale te

ż

nie wyobra

ż

ał sobie znale

źć

wiele do roboty teraz, kiedy nie widział w ogóle.

- Pewnie te

ż

b

ę

d

ę

si

ę

uczył – powiedział, zastanawiaj

ą

c si

ę

, czy Harry zostanie, czy raczej wyjdzie razem

z innymi swoimi przyjaciółmi.
- Hmmm… - odpowiedziała Pansy. – Nie planowałam jeszcze wielu powtórek. Hej, Blaise – za

ż

artowała. –

Czy twój ojciec ma jeszcze inne prace do zaoferowania? Te

ż

chciałabym tak

ą

pozycj

ę

, wiec mog

ę

pokaza

ć

si

ę

tam ze swoj

ą

starsz

ą

siostr

ą

.

- Sorry, Pans, rad

ź

sobie sama. Tak czy inaczej, jakbym zamierzał pozwoli

ć

ci ubiega

ć

si

ę

o moj

ą

prac

ę

–

parskn

ą

ł Blaise. – Pewnie by

ś

my si

ę

pozabijali.

- Bo

ż

e, jakim bukietem przegranych stali

ś

my si

ę

wszyscy – wtr

ą

ciła si

ę

Millicenta swoim

charakterystycznym nosowym j

ę

kiem. – Swego czasu wszyscy pokazaliby

ś

my temu miastu, kto rz

ą

dzi

szkoł

ą

, troch

ę

nimi wstrz

ą

sn

ę

li. A teraz patrzcie. Mole ksi

ąż

kowe i po

ż

eracze łakoci.

- I dziewczyn – zadudnił Goyle.
- Cokolwiek – odpowiedziała lekcewa

żą

co Millicenta. – Spójrzcie tam. Zało

żę

si

ę

,

ż

e nawet ci porz

ą

dniccy

Gryfoni bawi

ą

si

ę

teraz lepiej ni

ż

my. Widzicie, Idealny Potter i jego mali kumotrzy te

ż

si

ę

ś

miej

ą

, podczas

gdy my rozmawiamy tylko o szkole i pracy.

ś

ałosne.

Draco przygryzł warg

ę

w nagłej ch

ę

ci, by broni

ć

Harry’ego. Nie był to najlepszy sposób, by złagodzi

ć

swój

powrót do atmosfery społecznej Slytherinu. Mimo to, komentarz Millicenty ogrzał go w

ś

rodku; wiedział na

pewno,

ż

e Harry tu był, w tym samym pomieszczeniu co on. I nawet chocia

ż

nie siedzieli przy tym samym

stole, podejrzewał,

ż

e Harry siedzi twarz

ą

do niego, bior

ą

c pod uwag

ę

jego wcze

ś

niejsze zwyczaje i to,

ż

e

Millicenta mogła od razu powiedzie

ć

, co robi.

Kiedy jego współdomownicy zacz

ę

li si

ę

sprzecza

ć

o wy

ż

szo

ść

domowej dumy nad poszkolnymi

ambicjami, Draco powrócił do swojego posiłku i si

ę

u

ś

miechn

ą

ł.

_______________________________________________________________
My

ś

li za dnia staj

ą

si

ę

snami w nocy

- Chi

ń

skie przysłowie.

Rozdział 7

Nil


But love is blind, and lovers cannot see
The pretty follies that themselves commit
~ Shakespeare (The Merchant of Venice)

- Transforma furca.
Harry patrzył, jak Draco pracuje nad transmutowaniem skarpetki w widelec.

Ć

wiczyli „transmutacje

niepowi

ą

zane” - zamian

ę

przedmiotu w co

ś

zupełnie innego zarówno pod wzgl

ę

dem kształtu, jak i

sposobu zastosowania.

- Hmm… - wymamrotał Draco, przesuwaj

ą

c palcami wzdłu

ż

powstałego przedmiotu. – Wydaje si

ę

by

ć

okej. Tym razem zdecydowanie metalowy, z ostrymi z

ą

bkami. Czego nie zauwa

ż

am? –

Ś

lizgon zawsze

nalegał,

ż

e b

ę

dzie samodzielnie oceniał, czy transmutacja była kompletna, ale jednocze

ś

nie doceniał

działaj

ą

c

ą

par

ę

oczu, która obejmowała wszystkie aspekty.

- Có

ż

, nie jest to widelec do wełny, jak ten poprzedni. Ale nadal ma szlaczek w polo - Harry u

ś

miechn

ą

ł

si

ę

szeroko.

- Szlag. – Draco machni

ę

ciem ró

ż

d

ż

ki odwrócił zakl

ę

cie i przygotował si

ę

, by spróbowa

ć

ponownie.

Harry rozparł si

ę

na krze

ś

le, podczas gdy drugi chłopak powtarzał

ć

wiczenie. Jak dot

ą

d była to dobra

sesja naukowa. Był zadowolony,

ż

e wrócił do swojej rutyny z Draco po tej rozł

ą

ce. A

ż

dziwne, jak szybko

uczenie si

ę

ze

Ś

lizgonem stało si

ę

bardziej normalne ni

ż

nauka z jego własnymi współlokatorami.

Jego wzrok powoli przesun

ą

ł si

ę

na twarz Draco; oczy były stosunkowo oboj

ę

tne, jak zwykle, ale jego usta

były zaci

ś

ni

ę

te na znak koncentracji. Harry przypomniał sobie, jak poprzedniego wieczoru zamiast tego

wyrazu zobaczył u

ś

miech. Był wła

ś

nie w

ś

rodku wyja

ś

niania bardzo zakłopotanemu Neville’owi jak działa

telewizja,

ś

miej

ą

c si

ę

z tego, jak bł

ę

dne wnioski wyci

ą

gn

ą

ł on z mugolskiej ksi

ąż

eczki dla dzieci, kiedy

podczas jednego ze swoich zwykłych zerkni

ęć

na stół Slytherinu, zauwa

ż

ył go. Draco nie u

ś

miechał si

ę

cz

ę

sto – a przynajmniej nie w taki zrelaksowany, szczery sposób. Czasami dokuczał Harry’emu z

wymuszonym grymasem i okazjonalnie chichotał, ale wszystkie typowe u

ś

miechy zwykle zawierały w

sobie nut

ę

goryczy. Ten u

ś

miech był zupełnie rozlu

ź

niony i ogrzał Harry’ego przez cał

ą

Wielk

ą

Sal

ę

.

Jednocze

ś

nie znowu go zaniepokoił. W niedziel

ę

chłopak nie był emocjonalnie niestabilny tak, jak w

sobot

ę

, ale u

ś

miech miał na niego dokładnie taki sam wpływ. Mo

ż

e chodziło o rzadko

ść

widywania takiej

rzeczy? Z pewno

ś

ci

ą

był zadowolony,

ż

e Draco czuł si

ę

lepiej i

ż

e istniało co

ś

, co sprawiało,

ż

e si

ę

u

ś

miechał, cokolwiek to było.

- Teraz – głos Draco wdarł si

ę

w jego zadum

ę

. – Ten w jaki

ś

sposób sprawia wra

ż

enie troch

ę

ci

ęż

szego.

Czy to znaczy,

ż

e kolor te

ż

jest poprawny?

Harry nachylił si

ę

i wyj

ą

ł widelec ze szczupłych palców Draco.

- Tak, zupełnie metalowy – powiedział, obracaj

ą

c go w dłoniach. – Bez

ś

ladu polo, tweedu czy

czegokolwiek w tym rodzaju.
- Nareszcie! – mrukn

ą

ł Draco. – Cholera, ten przedmiot po wypadku stał si

ę

o wiele trudniejszy. Ju

ż

prawie zrezygnowałem na tyle,

ż

eby je

ść

widelcami we wzorki i w jaki

ś

sposób przekona

ć

McGonagall,

ż

e

wiem,

ż

e tak jest, i

ż

e tego chciałem.

Harry zacz

ą

ł si

ę

ś

mia

ć

, odwracaj

ą

c si

ę

, by spojrze

ć

na drugiego chłopaka. I wtedy przestał. Po wielu

przekle

ń

stwach i szarpaniu si

ę

z tym zadaniem, samozadowolenie na twarzy

Ś

lizgona stanowiło jasny

kontrast. Zamiast zaci

ś

ni

ę

cia, jego wargi rozci

ą

gn

ę

ły si

ę

w lekki u

ś

miech, ze

ś

ladem wymuszonego

grymasu z powodu swojego

ż

artu.

Pochylony tak blisko Draco, Harry poczuł nagł

ą

, nieodpart

ą

ch

ęć

, by wyci

ą

gn

ąć

si

ę

i dotkn

ąć

go znowu,

pogratulowa

ć

mu jego dokonania, i gdzie

ś

na granicy tej my

ś

li nadeszło pragnienie, by równocze

ś

nie go

pocałowa

ć

.

Odsun

ą

ł si

ę

nagle, a jego krzesło przejechało kilka cali po kamieniu. Okeeeej… Nie był do ko

ń

ca pewny,

co si

ę

dzieje, ale dystans nagle wydawał si

ę

dobrym pomysłem.

Głowa Draco obróciła si

ę

na ten hałas.

- Idziesz gdzie

ś

?

- Co? Nie, ja tylko… eee… straciłem na chwil

ę

równowag

ę

– odpowiedział Harry, nadal podenerwowany.

– Wi

ę

c… yyy… czym powinni

ś

my si

ę

zaj

ąć

teraz?

- My

ś

lałem,

ż

e mogliby

ś

my popracowa

ć

nad zapami

ę

tywaniem składników i instrukcji z listy eliksirów,

któr

ą

dał nam profesor Snape.

Coraz cz

ęś

ciej wymagano od uczniów, aby pracowali z pami

ę

ci; Draco uczył Harry’ego kilku technik

zapami

ę

tywania, u

ż

ywanych przez siebie. Stosował je, by ograniczy

ć

liczb

ę

razów, ile co

ś

musiało by

ć

mu

przeczytane.

Zacz

ę

li dyskutowa

ć

o ró

ż

nych eliksirach z listy, zamieniaj

ą

c si

ę

kolejkami, wracaj

ą

c i posuwaj

ą

c si

ę

dalej

z tym, co sobie przypominali. Ale Harry uwa

ż

ał tylko połowicznie. Kiedy drugi chłopiec mówił, Harry odkrył,

ż

e jego usta przyci

ą

gaj

ą

oczy, niezale

ż

nie, jak bardzo próbował to ukróci

ć

. Nagle był zadowolony,

ż

e

tamten nie mógł zobaczy

ć

, jak si

ę

gapi.

Pomy

ś

lał o tym, jak blisko siebie siedzieli przy stole, w tym małym bocznym pokoju, gdzie nikt nigdy nie

wchodził. Pomy

ś

lał o rozmawianiu i uczeniu si

ę

, i o otarciu si

ę

o dło

ń

Ś

lizgona swoj

ą

własn

ą

. O

wyci

ą

gni

ę

ciu si

ę

, zwyczajnie, i pocałowaniu Draco, kiedy mówił, czuj

ą

c, jak to jest dotyka

ć

tych warg

własnymi wargami, nie palcami. Wyobraził sobie przyci

ą

gni

ę

cie drugiego chłopca bli

ż

ej, przebiegni

ę

cie

dłoni

ą

przez srebrnoblond włosy albo po jego skórze.

Obrazy w jego głowie stały si

ę

wyra

ź

niejsze, ja

ś

niejsze, tak realne,

ż

e odkrył, i

ż

trudno mu uwierzy

ć

,

ż

e

tak naprawd

ę

nie pochyla si

ę

, by pocałowa

ć

Draco. I był tak niebezpiecznie blisko, by po prostu to zrobi

ć

.

Jego zahamowania wydawały si

ę

dłu

ż

ej nie funkcjonowa

ć

i miał kłopoty z przypomnieniem sobie,

ż

e drugi

chłopak prawdopodobnie byłby zszokowany, zdegustowany i jedynie Bóg wie, co by to zrobiło z ich
przyja

ź

ni

ą

. Wdychaj

ą

c mocno, Harry wbił paznokcie w swoje dłonie i zamkn

ą

ł oczy, próbuj

ą

c przej

ąć

kontrol

ę

nad rzeczywisto

ś

ci

ą

.

- Wszystko w porz

ą

dku?

Oczy Harry’ego otworzyły si

ę

gwałtownie. Draco odwrócił si

ę

w jego stron

ę

, lekko marszcz

ą

c czoło.

- Tak, n-nic mi nie jest. Czemu? – przełkn

ą

ł

ś

lin

ę

, z oczami ponownie przyklejonymi do twarzy chłopaka.

Te usta.
- Przez kilka ostatnich minut dziwnie mówiłe

ś

, a na moje ostatnie pytanie nie odpowiedziałe

ś

w ogóle.

Spróbował zatrzyma

ć

dezorientuj

ą

c

ą

orgi

ę

w swoim umy

ś

le.

- Przepraszam, jakie?
- O eliksir wykrywaj

ą

cy trucizny. Nie mogłem sobie przypomnie

ć

, czy marrantill* miał by

ć

dodany jako

napar czy wywar.
- Napar – wykrztusił Harry. Nie był pewien, jak długo jeszcze b

ę

dzie zdolny si

ę

powstrzymywa

ć

, zanim

zrobi co

ś

w niezgodzie z samym sob

ą

. Co si

ę

z nim działo? Przez cały rok nie był nikim zainteresowany. I

zdecydowanie nigdy nie był zainteresowany

ż

adnym chłopakiem, chyba

ż

e policzysz obro

ń

c

ę

Ravenclawu, i to nie było nic nawet prawie tak intensywnego jak to. Sp

ę

dzał z Draco za du

ż

o czasu. Tak,

musiało chodzi

ć

o to. Zbyt du

ż

o czasu – stał si

ę

zdezorientowany. Musi st

ą

d odej

ść

, pomy

ś

lał

gor

ą

czkowo, umie

ś

ci

ć

mi

ę

dzy nimi troch

ę

przestrzeni, dopóki nie przypomni sobie, jak by

ć

blisko kogo

ś

bez bycia do niego niewła

ś

ciwie przyci

ą

ganym.

- Przepraszam – powiedział szorstko, przerywaj

ą

c recytacj

ę

Draco na temat przechowywania i u

ż

ywania

eliksiru. Odepchn

ą

ł swoje krzesło, tym razem celowo, i zacz

ą

ł na

ś

lepo wpycha

ć

swoje rzeczy z powrotem

do torby. – Zapomniałem… Musz

ę

i

ść

.

- Teraz? – zapytał Draco, wygl

ą

daj

ą

c na zmieszanego. – Co si

ę

stało?

- Nic… Wszystko w porz

ą

dku! Ja tylko… to… ja tylko musz

ę

i

ść

. – do tego momentu Harry był ju

ż

bliski

paniki. – Porozmawiamy pó

ź

niej, dobrze?

I mówi

ą

c to, złapał swoj

ą

torb

ę

, i wyfrun

ą

ł przez drzwi.

~*~*~

Pobiegł prosto do sanktuarium pokoju wspólnego Gryffindoru, gdzie okazało si

ę

,

ż

e Hermiona odpytuje

Rona z zielarstwa.

- Harry! Co ty tu robisz tak wcze

ś

nie? – zapytała, patrz

ą

c na niego znad ksi

ąż

ki, kiedy potkn

ą

ł si

ę

,

wchodz

ą

c przez dziur

ę

za portretem.

- Ja… - Harry nagle odkrył,

ż

e

ż

adne słowa nie przychodziły mu na my

ś

l. Ani prawda, ani wymówki. Jakby

jego mózg zupełnie przestał pracowa

ć

. – To nic. – zdołał wykrztusi

ć

, opadaj

ą

c na najbli

ż

szy fotel i

rozpraszaj

ą

co przesuwaj

ą

c r

ę

k

ą

przez włosy.

- Nie wygl

ą

da jak nic – odparła Hermiona. – Czy co

ś

si

ę

stało?

Harry zwalczył ch

ęć

, by ukry

ć

twarz w dłoniach.

- Nie chc

ę

o tym rozmawia

ć

. Ja tylko… Ja tylko zamierzam znowu przez jaki

ś

czas uczy

ć

si

ę

z wami,

okej?
Patrzył, jak przygryza warg

ę

, maj

ą

c nadziej

ę

,

ż

e nie ka

ż

e mu tłumaczy

ć

dalej.

- Jasne, Harry – odpowiedziała w ko

ń

cu. – Cieszymy si

ę

,

ż

e do nas wróciłe

ś

. Znacznie fajniej b

ę

dzie

znowu uczy

ć

si

ę

razem.

- Nie wierz

ę

,

ż

e to mówi

ę

, ale prawdopodobnie z Malfoyem byłoby ci lepiej – j

ę

kn

ą

ł Ron, smutno zezuj

ą

c

na swoj

ą

szachownic

ę

. – Hermiona maglowała mnie w kwestii technik

ś

cinania gał

ę

zi ro

ś

lin mi

ę

so

ż

ernych

przez ostatni

ą

godzin

ę

.

- Tak, có

ż

, było raczej oczywiste,

ż

e tego potrzebowałe

ś

, nie sadzisz? – odwróciła si

ę

do Harry’ego, który

pocierał skronie. – Jeste

ś

pewien,

ż

e wszystko w porz

ą

dku?

- Wiesz, b

ę

dzie w porz

ą

dku, je

ś

li przestaniesz wierci

ć

mu dziur

ę

w brzuchu. Jego przepytaj z tematów na

zielarstwo, je

ś

li tak bardzo chcesz zadawa

ć

miliony pyta

ń

.

Harry rzucił Ronowi wdzi

ę

czne spojrzenie.

- Taa, wszystko okej. Chciałem tylko sp

ę

dzi

ć

wi

ę

cej czasu z wasz

ą

dwójk

ą

, to wszystko.

W my

ś

lach nadal miał Draco, ale teraz, kiedy si

ę

od niego fizycznie odseparował, Harry zacz

ą

ł czu

ć

,

ż

e

mo

ż

e mógłby by

ć

zdolny do ponownego przej

ę

cia kontroli nad własnymi uczuciami.

- No dobrze – odpowiedziała troch

ę

niepewnie. – Có

ż

, jak mówił Ron, powtarzamy zielarstwo. Chcesz,

ż

ebym ciebie te

ż

sprawdziła?

Zupełnie nie był pewien, jak zdoła si

ę

skupi

ć

, ale była jaka

ś

szansa,

ż

e nauka bardziej przykuje jego

uwag

ę

. Dzielnie przekopuj

ą

c si

ę

przez swoj

ą

po

ś

piesznie spakowan

ą

torb

ę

, Harry wyci

ą

gn

ą

ł swoj

ą

ksi

ąż

k

ę

i westchn

ą

ł.

- Och, jasne, czemu nie?

~*~*~

Kilka nast

ę

pnych dni było dla Harry’ego niezno

ś

ne. Unikał przyjaciela na ka

ż

dej wspólnej lekcji i ka

ż

dy

wieczór sp

ę

dzał w pokoju wspólnym w Gryffindorze, zako

ń

czywszy swoje sesje naukowe nagle i bez

ż

adnego wytłumaczenia. Ale mimo jego wysiłków, jego pełen nadziei plan, by wyrzuci

ć

Draco z my

ś

li

przez odseparowanie si

ę

od niego, nie okazał si

ę

sukcesem. W czasie posiłków, jego oczy nadal były

skierowane przez cał

ą

długo

ść

Wielkiej Sali, niewa

ż

ne jak bardzo starał si

ę

przyci

ą

gn

ąć

je z powrotem. I

ka

ż

dej nocy, kiedy usadowił si

ę

nad ksi

ąż

kami z Ronem i Hermion

ą

, zastanawiał si

ę

, co robi

Ś

lizgon.

Pytania Hermiony, zamiast odwróci

ć

jego uwag

ę

, za bardzo przypominały mu o sposobie, w jaki pracował

z Draco - sp

ę

dził cały ten czas, porównuj

ą

c mentalnie ich metody powtarzania i t

ę

skni

ą

c za chłopakiem

jeszcze bardziej. Dlatego te

ż

po tym pierwszym wieczorze wykr

ę

cił si

ę

i tylko usiadł obok, z ksi

ąż

k

ą

na

kolanach, pozwalaj

ą

c im pracowa

ć

bez niego. Przez wi

ę

kszo

ść

czasu nie zdołał w ogóle zacz

ąć

si

ę

uczy

ć

, zamiast tego przez długie godziny wpatrywał si

ę

w ogie

ń

, zagubiony w my

ś

lach. Kiedy tylko

Ronowi udało si

ę

namówi

ć

go na okazjonaln

ą

parti

ę

szachów, jego wie

ż

e cz

ę

sto ko

ń

czyły schodzeniem z

planszy tupi

ą

c, zupełnie zdegustowane nieuwag

ą

Harry’ego.

Trzeciego dnia Ron i Hermiona zaci

ą

gn

ę

li go do dormitorium chłopców z siódmego roku zaraz po tym, jak

wrócili z kolacji, i za

żą

dali wiedzy o tym, co si

ę

dzieje.

- No dobra – Hermina skrzy

ż

owała ramiona, kiedy Harry usiadł ostro

ż

nie na skraju łó

ż

ka. – Co

ś

jest nie

tak. Co to takiego?
- Nic, ju

ż

wam mówiłem…

Ron machn

ą

ł niecierpliwie r

ę

k

ą

.

- Daj spokój, Harry! Dziwnie si

ę

zachowujesz, odk

ą

d do nas wróciłe

ś

, zupełnie nienormalnie.

Harry spojrzał na nich.
- Co si

ę

stało z niechceniem, by inni wiercili mi dziur

ę

w brzuchu? – zapytał Rona.

- No wiesz, taki ju

ż

los facetów,

ż

e musz

ą

trzyma

ć

si

ę

razem, nie wiedziałe

ś

? – Ron zignorował uniesion

ą

brew Hermiony. – No i to było zanim przestałe

ś

si

ę

do wszystkich odzywa

ć

, zrobiłe

ś

si

ę

całkiem

przygn

ę

biony, zacz

ą

łe

ś

zapomina

ć

je

ść

przez połow

ę

czasu i znowu patrze

ć

na Malfoya przez Wielk

ą

Sal

ę

. Nie grałe

ś

w szachy tak beznadziejnie, odk

ą

d byli

ś

my pierwszorocznymi.

- Harry – powiedziała bardziej delikatnie Hermiona, podchodz

ą

c, by usi

ąść

obok niego na łó

ż

ku. – Po

prostu si

ę

o ciebie martwimy.

- Czy on ci co

ś

zrobił? – przerwał Ron.

- Kto?
- Malfoy. Czy on ci co

ś

zrobił? Czy to dlatego przestałe

ś

si

ę

z nim uczy

ć

? Wiedziałem,

ż

e to był zły

pomysł. I nie obchodzi mnie, czy jest

ś

lepy, czy nie. Je

ś

li ci

ę

skrzywdził, ja… - Ron uderzył pi

ęś

ci

ą

w dło

ń

.

- Ron – ostrzegła Hermiona. A potem odwróciła si

ę

do Harry’ego. – Wiem, mówiłe

ś

,

ż

e nie chcesz o tym

rozmawia

ć

, ale co

ś

wyra

ź

nie jest nie tak i chcemy pomóc. Tak robi

ą

przyjaciele, pami

ę

tasz?

Harry przygryzł warg

ę

. Przyjaciele.

- Mog

ę

was o co

ś

zapyta

ć

? – spytał, patrz

ą

c na nich oboje.

- Oczywi

ś

cie – odpowiedziała Hermiona.

- Okej, jeste

ś

my przyjaciółmi. Dobrymi przyjaciółmi. Zgadza si

ę

? – kiwn

ę

li głowami. – Czy… czy które

ś

z

was kiedykolwiek my

ś

lało o pocałowaniu jednego z nas?

Ron si

ę

roze

ś

miał.

- Mog

ę

uczciwie pomy

ś

le

ć

,

ż

e nigdy nie chciałem pocałowa

ć

ciebie, Harry. Bez urazy.

Harry si

ę

u

ś

miechn

ą

ł.

- Bez obaw. – odwrócił si

ę

do Hermiony. – A jak u ciebie?

Poci

ą

gn

ę

ła za kosmyk włosów, co Harry rozpoznał jako oznak

ę

,

ż

e my

ś

li.

- Podejrzewam,

ż

e ten pomysł przemkn

ą

ł mi przez my

ś

l, kiedy byli

ś

my młodsi – odpowiedziała powoli. –

Ale wiedziałam,

ż

e wy i ja zawsze b

ę

dziemy lepsi jako przyjaciele. Wi

ę

c… nie, raczej nie. – wtedy

zmarszczyła brwi. – Harry, czy to ma co

ś

wspólnego z Malfoyem?

- Có

ż

… - Harry zawahał si

ę

, patrz

ą

c na zmian

ę

na swoich przyjaciół. Potem wzi

ą

ł gł

ę

boki wdech i opu

ś

cił

oczy na podłog

ę

. Ju

ż

nie było ucieczki. – Tak – wyszeptał.

- Pocałowałe

ś

Malfoya?! – wrzasn

ą

ł Ron. – Fuuj!

- Ron, prosz

ę

! – wtr

ą

ciła si

ę

Hermiona. Harry poczuł jej dło

ń

na swoim podbródku i uniósł głow

ę

, by

spojrze

ć

w jej zaniepokojone oczy. – Harry?

- Nie, nie zrobiłem tego. – powiedział im. Potem przełkn

ą

ł

ś

lin

ę

. – Ale chciałem.

Pobie

ż

nie wytłumaczył, co wydarzyło si

ę

tamtej nocy w pokoju do nauki. Ron zmarszczył lekko brwi.

- Chcesz powiedzie

ć

,

ż

e jeste

ś

gejem?

- Nie wiem! – za

ż

enowany, Harry zeskoczył z łó

ż

ka i zacz

ą

ł przemierza

ć

pokój z r

ę

koma zwini

ę

tymi w

pi

ęś

ci. – To znaczy, lubiłem Cho. Bardzo. I były te

ż

inne dziewczyny. Ale potem był Benjamin…

- Benjamin? – przerwał mu znowu Ron. – Ten obro

ń

ca Ravenclawu?

Harry skin

ą

ł głow

ą

ponuro.

- Ale my

ś

lałem,

ż

e to nie było na powa

ż

nie, tylko… nie wiem. Podziw stylu, w jakim grał, czy co

ś

. Tyle,

ż

e

z Malfoyem jest inaczej. Naprawd

ę

ź

le… Nie wiem, co jest ze mn

ą

nie tak. My

ś

l

ę

,

ż

e sp

ę

dzałem z nim za

du

ż

o czasu, czy co

ś

, dlatego musiałem uciec.

- Niekoniecznie co

ś

jest z tob

ą

„nie tak”, Harry. – powiedziała koj

ą

co Hermiona. – Niektórzy ludzie s

ą

wła

ś

nie tacy, biseksualni. – podeszła i poło

ż

yła mu r

ę

k

ę

na ramieniu. – A teraz pozwól mi zada

ć

to samo

pytanie, jakie ty zadałe

ś

nam. Czy kiedykolwiek chciałe

ś

pocałowa

ć

które

ś

z nas?

- Nie – odpowiedział natychmiast.
Hermiona zachichotała, przewracaj

ą

c oczami.

- Dobrze wiedzie

ć

,

ż

e chocia

ż

po

ś

wi

ę

ciłe

ś

temu my

ś

l – powiedziała trze

ź

wo. – Ale widzisz? Nasza trójka

sp

ę

dziła ze sob

ą

du

ż

o wi

ę

cej czasu - sze

ść

i pół roku i cz

ęść

niektórych wakacji - i nic si

ę

nigdy nie

wydarzyło, prawda?
- Oprócz tych wszystkich prawie u

ś

miercaj

ą

cych do

ś

wiadcze

ń

, ma na my

ś

li – powiedział Ron.

Harry u

ś

miechn

ą

ł si

ę

szeroko mimo woli.

- Oprócz nich, nie.
- Wi

ę

c… to dlatego my

ś

l

ę

,

ż

e to, co czujesz do Malfoya, nie ma nic wspólnego z liczb

ą

czasu, jaki z nim

sp

ę

dzasz.

- Och. – opadł z powrotem na łó

ż

ko, pokonany.

- Harry, mówisz powa

ż

nie? – spytał Ron z niedowierzaniem. – Ty naprawd

ę

… lubisz… Malfoya?

Spojrzał w pełn

ą

emocji twarz przyjaciela.

- Znienawidzisz mnie, je

ś

li powiem,

ż

e tak?

Ron westchn

ą

ł.

- Có

ż

, nie nienawidz

ę

ci

ę

za to,

ż

e jeste

ś

… za to,

ż

e najwyra

ź

niej lubisz i chłopców, i dziewczyny. Ale

musz

ę

przyzna

ć

,

ż

e te

ż

niespecjalnie chwytam. Mama i tata maj

ą

kilku przyjaciół gejów… My

ś

l

ę

,

ż

e to nie

taka wielka sprawa, nawet je

ś

li nadal sprawia wra

ż

enie nieco dziwnej. – przeszedł kilka kroków wokół

pokoju, z nieco pochmurniej

ą

c

ą

min

ą

. – Chodzi tylko o to… Malfoy? Czy to musi by

ć

Malfoy? Nie mog

ę

uwierzy

ć

,

ż

e zakochałe

ś

si

ę

w tym gnojku!

- To nie tak,

ż

e to zaplanowałem – odpowiedział Harry obronnym tonem. – I, tak czy inaczej, on jest teraz

inny. Ju

ż

wcale nie przypomina tej paskudnej osoby, co kiedy

ś

. Po wypadku po prostu… zacz

ą

ł zostawia

ć

ludzi w spokoju i powiedział mi,

ż

e jego ojciec… - Harry zawahał si

ę

, chc

ą

c chroni

ć

prywatno

ść

Dracona –

có

ż

, nie idzie do Voldemorta ani nic – zako

ń

czył.

- No, jestem szcz

ęś

liwa,

ż

e to słysz

ę

– odpowiedziała Hermiona. – I mog

ę

ci

ę

zapewni

ć

,

ż

e od wypadku

nie powiedział do mnie nawet dwóch słów, ani miłych, ani nie. Ale nadal nie wiem, jak mo

ż

esz tak po

prostu zapomnie

ć

sze

ść

lat zniewagi, Harry. Przez te lata zrobił ci kilka naprawd

ę

okropnych rzeczy.

- I wam dwojgu tak

ż

e – Harry wyraził swoim głosem to, co Hermiona zostawiła niedopowiedziane;

wiedział,

ż

e i tak wszyscy o tym my

ś

l

ą

. – Wiem, wiem – westchn

ą

ł. – Ale… to tak, jakby on był teraz inn

ą

osob

ą

, a tym draniem był kto

ś

zupełnie inny. Jeste

ś

my teraz przyjaciółmi.

- No dobrze – Hermiona westchn

ę

ła po chwili. – Có

ż

, b

ę

dziemy musieli trzyma

ć

ci

ę

za słowo. – a potem

spojrzała na niego bardziej stanowczo. – Ale musisz z nim porozmawia

ć

.

- Co? – Harry wzdrygn

ą

ł si

ę

na sam

ą

my

ś

l. – Nie. Nie, nie mog

ę

.

- Harry, musisz. Je

ż

eli naprawd

ę

jeste

ś

cie przyjaciółmi tak, jak mówisz, to nie mo

ż

esz tak sobie

przeskoczy

ć

czego

ś

takiego. Zało

żę

si

ę

,

ż

e nie powiedziałe

ś

mu nawet, dlaczego uciekłe

ś

. Prawda?

- I co mam powiedzie

ć

? „Sorry, nie mog

ę

si

ę

ju

ż

z tob

ą

uczy

ć

, bo wolałbym si

ę

z tob

ą

migdali

ć

”?

- Za du

ż

o informacji – wymamrotał Ron.

- Có

ż

, musisz co

ś

powiedzie

ć

– nalegała.

Harry tylko potrz

ą

sn

ą

ł głow

ą

.

- Nie mog

ę

.

<*>*<*>*<*>

Draco Malfoy był w

ś

ciekły.

Najpierw był zdezorientowany. Potem zraniony. Teraz przeszedł do w pełni rozwini

ę

tego gniewu.

Zachowanie Harry’ego na pocz

ą

tku tygodnia było dziwne. Chocia

ż

po niedzielnych wydarzeniach

wydawał si

ę

raczej normalny, a ich spotkanie na opiece nad magicznymi stworzeniami w poniedziałek

odbyło si

ę

zbyt powierzchownie, by to ocenia

ć

, do tego wieczora stawał si

ę

coraz bardziej sztuczny. A

potem nagle znikn

ą

ł w potoku słów, które nie miały

ż

adnego sensu i stanowczo nie wystarczały na

wytłumaczenie.

Na pocz

ą

tku si

ę

zmartwił. Czy Harry był chory? Co

ś

si

ę

stało? Koszmary? Mo

ż

e miał kłopoty? Tego

wieczoru Draco sko

ń

czył prac

ę

sam, jednym k

ą

tem umysłu cały czas odtwarzaj

ą

c od nowa, co stało si

ę

tej nocy w pokoju do nauki, i zastanawiaj

ą

c si

ę

, co było nie tak. Dobrze si

ę

czuł w towarzystwie drugiego

chłopaka; zgodnie z obietnic

ą

, Harry nie wspominał o jego emocjonalnym załamaniu w niedziel

ę

i Draco

zorientował si

ę

,

ż

e zamiast uczyni

ć

wszystko niezr

ę

cznym, to wydarzenie w jaki

ś

sposób spowodowało,

ż

e poczuł si

ę

bli

ż

szy Harry’emu. Jakby dzielili ze sob

ą

sekret. I mie

ć

go znowu obok… to sprawiło,

ż

e

Draco czuł si

ę

dobrze. Ale wtedy tamten nagle wyj

ą

kał jakie

ś

puste wymówki i wybył, gwałtownie

cichn

ą

cymi krokami, zostawiaj

ą

c za sob

ą

ogłuszaj

ą

c

ą

pustk

ę

.

Na eliksirach raczej rzadko była okazja do rozmowy, bo profesor Snape przewa

ż

nie skutecznie zmuszał

ich do pracy. Poza tym, Harry siedział z przyjaciółmi przy stole za Draco, pozostawiaj

ą

c małe szanse na

nawi

ą

zanie bezpo

ś

redniego kontaktu. Ale podczas zaj

ęć

nast

ę

pnego dnia zauwa

ż

ył,

ż

e Harry był

dokładnie przed nim w kolejce po składniki od Snape’a, bo usłyszał jak Gryfon odpowiada na pytanie
profesora. Oceniaj

ą

c szanse, zdecydował si

ę

chwyci

ć

pierwsz

ą

rzecz, jak

ą

napotkał, która okazała si

ę

by

ć

ramieniem Harry’ego.

- Wszystko w porz

ą

dku? – wyszeptał, kiedy drugi chłopak odwrócił si

ę

,

ż

eby odej

ść

. – Dok

ą

d wtedy

poszedłe

ś

?

Ale Harry wyszarpn

ą

ł si

ę

z uchwytu i znikn

ą

ł z zasi

ę

gu bez słowa, sprawiaj

ą

c,

ż

e Draco pocz

ą

tkowo

zw

ą

tpił w swoje rozpoznanie. Był prawie pewny,

ż

e złapał wła

ś

ciw

ą

osob

ę

; ciepło, promieniuj

ą

ce z jego

skóry, ta charakterystyczna aura, która go otaczała, były wyczuwalne nawet przez szaty. A głos, który
wcze

ś

niej słyszał, z cał

ą

pewno

ś

ci

ą

nale

ż

ał do Harry’ego.

A mimo to… zawsze istniała mo

ż

liwo

ść

,

ż

e obok Harry’ego znajdował si

ę

inny ucze

ń

, i mo

ż

e chwycił

niewła

ś

ciw

ą

osob

ę

. Nie było innej okazji,

ż

eby wyłoni

ć

chłopaka z reszty klasy, ale kiedy Harry nie zdołał

pojawi

ć

si

ę

w ich zwykłej porze nauki, stało si

ę

ra

żą

co jasne,

ż

e chłopak go unika. Czemu?

Zastanawiał si

ę

, czy to mimo wszystko nie przez sobot

ę

. Wygl

ą

dało na to,

ż

e Harry wzi

ą

ł to wszystko z

dystansu, ale przypuszczalnie Draco powiedział za du

ż

o, był za słaby. Harry był Gryfonem, mimo

wszystko, odwa

ż

nym i silnym, i posiadał wszystkie inne cechy, które zachwalała Tiara Przydziału. Nie było

miejsca na słabo

ś

ci. Skrytykował ju

ż

Draco za u

ż

alanie si

ę

nad sob

ą

na długo przed tym, zanim sam

Draco zdołał si

ę

do tego przyzna

ć

. Czy o to chodziło? Czy opu

ś

cił Draco dlatego,

ż

e zacz

ą

ł mie

ć

do

ść

konieczno

ś

ci radzenia sobie z nim i jego ułomno

ś

ci

ą

?

Ale co z dotykaniem twarzy? Ten niesamowity moment pomi

ę

dzy nimi – a przynajmniej tak niesamowity

dla niego. Nie s

ą

dził,

ż

e mógł wtedy

ź

le zinterpretowa

ć

uczucia Harry’ego… nie było kłamstwa dla dotyku.

Harry nigdy nie był dobry w utrzymywaniu emocji z dala od twarzy, wi

ę

c przypuszczalnie nawet wtedy,

gdyby czuł co

ś

negatywnego, Draco powinien by

ć

zdolny do pochwycenia tego własnymi dło

ń

mi.

Z drugiej strony, ten moment nast

ą

pił zaraz po innych wydarzeniach. Gryfon wła

ś

nie zagrał pełen mecz

Quidditcha, potem zabrał Draco na lot, do

ś

wiadczył jego wybuchu i zaraz przeszedł do dotykania go.

Mo

ż

e dopiero półtora dnia pó

ź

niej rozwa

ż

ył ponownie swoj

ą

pozycj

ę

.

Tu zagnie

ź

dził si

ę

ból. Draco wmówił sobie stanowczo,

ż

e nie b

ę

dzie na nikim polegał, nie oka

ż

e słabo

ś

ci,

nie otworzy si

ę

. A i tak to zrobił. Pozwolił Harry’emu sobie pomóc, nawet je

ż

eli chłopak zapewniał,

ż

e

niemo

ż

liwo

ś

ci

ą

byłoby to równa

ć

z pomoc

ą

, któr

ą

otrzymywał w zamian. Powiedział mu rzeczy, których

nigdy nie powiedział nikomu. Dotykał go, latał z nim jak jedna osoba, czuł bicie jego serca pod palcami…
a teraz on odszedł.

Reakcj

ą

Draco, kiedy tylko zagnie

ź

dziło si

ę

w nim zrozumienie, było odizolowa

ć

si

ę

ponownie. Zamkn

ą

ł w

sobie pierwsze plany kroków, które miał zamiar poczyni

ć

w kierunku swoich

ś

lizgo

ń

skich znajomych, i

znowu sp

ę

dził cały dzie

ń

, nie rozmawiaj

ą

c z nikim, o ile nie było to konieczne. Poniewa

ż

jednak

spróbował chocia

ż

tej odrobiny towarzystwa swoich współdomowników i sp

ę

dził cały ten czas z

Gryfonem, nagła samotno

ść

była rozdzieraj

ą

ca. Ale ju

ż

zdecydował. Ponownie przekonał si

ę

do swojej

determinacji, by poradzi

ć

sobie samemu, bez nikogo. Nikogo. Nawet Harry’ego. Zwłaszcza Harry’ego.

Ale nie mógł przesta

ć

my

ś

le

ć

o Harrym. Im dłu

ż

ej my

ś

lał, przez wszystkie godziny siedzenia w

samotno

ś

ci, tym bardziej stawał si

ę

zły. Harry zawsze powtarzał Draco,

ż

e powinien wi

ę

cej mówi

ć

. Mówi

ć

do ludzi, zamiast si

ę

izolowa

ć

, mówi

ć

o swoich problemach, mówi

ć

, mówi

ć

, mówi

ć

. A teraz Harry wycofał

si

ę

bez jednego pieprzonego słowa wyja

ś

nienia. Draco odsłonił si

ę

przed nim, wyznaj

ą

c wszystko, co

działo si

ę

w jego wn

ę

trzu. Harry mógł si

ę

przynajmniej wytłumaczy

ć

. Zmusił Draco, by stawił czoła

niektórym swoim demonom – na przykład lataniu – a teraz uciekł od swojego obecnego problemu,
czymkolwiek, kurwa, był.

Có

ż

,

ś

wietnie. Draco go nie potrzebował. Nigdy go nie potrzebował. I tylko po to,

ż

eby udowodni

ć

sobie

samemu,

ż

e był lepszy ni

ż

on, pod koniec tygodnia zdecydował si

ę

mimo wszystko wróci

ć

do społecznej

sfery Slytherinu. Nie otworzyłby si

ę

przed nimi tak, jak przed Gryfonem, ale zdecydował,

ż

e w doł

ą

czaniu

do nich raz na jaki

ś

czas dla jakiej

ś

wewn

ą

trzdomowej bitwy było niewiele krzywdy. Zastanawiał si

ę

, czy

Harry nadal siedzi twarz

ą

do

Ś

lizgonów; miał nadziej

ę

,

ż

e tak. Niech zobaczy Draco, rozmawiaj

ą

cego z

Blaisem,

ś

miej

ą

cego si

ę

z głupich

ż

artów Malcolma i dogaduj

ą

cego si

ę

z nimi po prostu

ś

wietnie.

Ale pó

ź

no w nocy, w

ś

wiecie pod kloszem z jego zasłonek przy łó

ż

ku,

ś

miech cz

ę

sto zmieniał si

ę

w łzy.

Łzy zło

ś

ci na siebie i Harry’ego. I łzy utraty, za czym

ś

nienazwanym, co si

ę

podkradło i uczyniło jego

ż

ycie

lepszym, co dało mu kilka razy ujrze

ć

w przelocie jasno

ść

w swoim ciemnym wszech

ś

wiecie. Jego r

ę

ce

przesuwały si

ę

po jego własnej twarzy, przez wilgotne rz

ę

sy i nieruchome usta, próbuj

ą

c przypomnie

ć

sobie moment, w którym delikatne palce Harry’ego dotkn

ę

ły nie tylko jego twarzy, ale całego jego

jestestwa. I wszystko, co mu zostało, to głucha pustka, w której rozchodziło si

ę

echo nienazwanej emocji.

Ale takie uczucia dawno zostały usuni

ę

te z jego słownika i nie pozwoliłby sobie zrozumie

ć

, czym było to,

czego pragn

ą

ł.

____________________________________________________________________-

Ale
Miło

ść

jest

ś

lepa; kochankowie nigdy

Nie widz

ą

szale

ń

stw, jakie popełniaj

ą

;

~ Szekspir, Kupiec wenecki

Rozdział 8

Kroki


Love looks not with the eyes, but with the mind;
And therefore is winged Cupid painted blind
~ Shakespeare (A Midsummer Night’s Dream)


Ten tydzie

ń

wydawał si

ę

nie mie

ć

ko

ń

ca dla Draco, który sp

ę

dził go próbuj

ą

c ignorowa

ć

Harry’ego na

zaj

ę

ciach tak bardzo, jak bardzo był ignorowany przez niego, i ucz

ą

c si

ę

do pó

ź

na w nocy. Raz po raz

zastanawiał si

ę

, o co chodziło Gryfonowi, i dlaczego odszedł. W ko

ń

cu jednak nadeszła niedziela, dzie

ń

wizyty w Hogsmeade. Oczywi

ś

cie o pój

ś

ciu z Harrym nie było mowy i Draco, pomimo zaproszenia

Millicenty do wspólnego stołu i kilku gł

ę

bszych w Trzech Miotłach, postanowił zosta

ć

w zamku. Nie był w

nastroju, by uczestniczy

ć

w jej desperackich wysiłkach, aby pozostawi

ć

w mie

ś

cie znak

Ś

lizgonów, i nie

miał

ż

adnej konkretnej sprawy, któr

ą

naprawd

ę

musiałby si

ę

zaj

ąć

, a której nie mogła du

ż

o szybciej

załatwi

ć

sowa.

Przypuszczał,

ż

e Harry poszedł do miasta jako cz

ęść

Wielkiej Trójcy i poczuł jednocze

ś

nie ulg

ę

i pustk

ę

na my

ś

l,

ż

e dzi

ś

nie b

ę

dzie musiał sobie radzi

ć

z niewidzialn

ą

obecno

ś

ci

ą

chłopaka.

Sp

ę

dził poranek, ucz

ą

c si

ę

w samotno

ś

ci (jak zwykle), a potem przeszedł (jak zwykle) do (innej ni

ż

zwykle) cichej Wielkiej Sali, kiedy nadszedł czas obiadu. Jedynym innym siódmorocznym

Ś

lizgonem,

który został, był Blaise i kiedy jedli, rozmawiał z Draco przelotnie o eliksirach.

- Mog

ę

ci

ę

o co

ś

spyta

ć

? – zapytał nagle Blaise z ustami pełnymi jedzenia.

Draco wzruszył ramionami.
- Jasne – odparł, spodziewaj

ą

c si

ę

kolejnego pytania o trudny proces przygotowywania Veritaserum.

- Co

ś

ty zrobił Potterowi?

- Co? – głowa Draco podskoczyła gwałtownie. – Jak to?
- Gapi si

ę

na ciebie przez cały posiłek. W sumie to gapi si

ę

na ciebie od kilku dni, ale teraz, kiedy nie ma

koło siebie tego swojego kumoterstwa, wydaje si

ę

to bardziej oczywiste.

Nawet po tym całym czasie bez wzroku, jego pierwszym odruchem było odwrócenie si

ę

,

ż

eby spojrze

ć

i

zweryfikowa

ć

to własnymi oczami.

- Potter jest sam? – spytał, z wysiłkiem kontroluj

ą

c swój głos i bezsensowny odruch.

- Taa. Najwyra

ź

niej nie jeste

ś

my jedynymi nieudacznikami, których ominie wizyta w Hogsmeade –

powiedział Blaise,

ś

miej

ą

c si

ę

. – No, to co mu zrobiłe

ś

? Co mogłe

ś

mu zrobi

ć

?

Draco zignorował bezmy

ś

lny komentarz. Gniew powrócił nagle z cał

ą

moc

ą

. Czyli Harry nie mógł

powiedzie

ć

do niego dwóch słów, ale mógł siedzie

ć

i gapi

ć

si

ę

na niego przez cały weekend? Nie,

wytłumaczy mu si

ę

, i to teraz. Nie było

ż

adnych osób postronnych, które mogły wle

źć

mu w drog

ę

,

ż

adnych lekcji, na które mógłby uciec. Odepchn

ą

ł swoje krzesło.

- Tendo: Stół Gryffindoru. – powiedział Przewodnikowi, pod

ąż

aj

ą

c za jego wskazówkami tak szybko,

ż

e

gdyby ktokolwiek stan

ą

ł na jego drodze, kula nie byłaby zdolna ostrzec go na czas.

- U celu – nadszedł głos Przewodnika. Nie mógł on rozpoznawa

ć

konkretnych ludzi, jedynie miejsca. A

wi

ę

c teraz był przy stole, nie maj

ą

c poj

ę

cia gdzie dokładnie jest Harry. Zacz

ą

ł i

ść

wzdłu

ż

stołu, po

zewn

ę

trznej stronie, gdzie chłopak musiał siedzie

ć

, skoro na niego patrzył.

- Potter, musimy porozmawia

ć

. Teraz. – powiedział cicho, ale wyra

ź

nie, jedn

ą

dłoni

ą

muskaj

ą

c oparcia

krzeseł, kiedy szedł w stron

ę

ś

rodka stołu.

Bez odzewu.
- Chcesz,

ż

ebym podniósł głos i powiedział to całej sali?

- Przesta

ń

– sykn

ą

ł Harry; ostry ton doszedł z tyłu, z miejsca, gdzie Draco ju

ż

min

ą

ł. Cofn

ą

ł si

ę

w stron

ę

d

ź

wi

ę

ku, a

ż

powstrzymała go dło

ń

na jego nadgarstku. Wiele mówi

ą

ce ciepło Harry’ego prawie

natychmiast przenikn

ę

ło przez jego skór

ę

. Draco odwrócił głow

ę

.

- Chcesz,

ż

ebym przestał?

Ś

wietnie. Masz zamiar rozmawia

ć

?

Nast

ą

piła przerwa.

- Nie tutaj – zabrzmiał w ko

ń

cu Gryfon, puszczaj

ą

c jego nadgarstek. Usłyszał skrzypi

ą

ce krzesło. – Na

zewn

ą

trz. Hol wej

ś

ciowy.

Kroki zacz

ę

ły si

ę

od niego oddala

ć

, kiedy podawał swojemu Przewodnikowi okre

ś

lony kierunek.

<*>*<*>*<*>

Zap

ę

dzony w kozi róg, Harry przekroczył hall wej

ś

ciowy kilka razy w ci

ą

gu tych paru chwil, które zaj

ę

ły

Draco doł

ą

czenie dla niego. Tego ranka zbył Rona i Hermion

ę

, zapewniaj

ą

c,

ż

e jest zbyt zm

ę

czony,

ż

eby

doł

ą

czy

ć

do nich w Hogsmeade i

ż

e musi odrobi

ć

zadanie. W

ą

tpił, i

ż

którekolwiek z przyjaciół uwierzyło w

jego wymówki, ale zgodzili si

ę

, zostawiaj

ą

c go samego, by rozmy

ś

lał i obserwował.

Draco wszedł do hallu i zatrzymał si

ę

na chwil

ę

, wyra

ź

nie próbuj

ą

c okre

ś

li

ć

pozycj

ę

Harry’ego.

- Słysz

ę

kroki - uprzedził, kiedy tylko ci

ęż

kie drzwi si

ę

za nim zamkn

ę

ły. – Je

ś

li masz zamiar mi si

ę

wy

ś

lizgn

ąć

, Potter, to nie zadziała.

Harry przestał spacerowa

ć

.

- Jestem dokładnie tutaj, wi

ę

c mo

ż

esz sko

ń

czy

ć

z gro

ź

bami. – Patrzył, jak drugi chłopak zmierza w jego

kierunku, zatrzymuj

ą

c si

ę

, gdy jego Przewodnik ostrzegł o zbli

ż

aj

ą

cej si

ę

kolizji. – Czego chcesz? –

wypalił, ostrzej ni

ż

zamierzał.

- A jak my

ś

lisz? Chc

ę

wiedzie

ć

, co si

ę

z tob

ą

, kurwa, dzieje.

Harry przygryzł warg

ę

. Powinien był wiedzie

ć

,

ż

e Draco w ko

ń

cu za

żą

da wyja

ś

nie

ń

.

- Ze mn

ą

? Czuj

ę

si

ę

ś

wietnie – odparł, całkowicie zmieniaj

ą

c taktyk

ę

i zmuszaj

ą

c si

ę

do lekkiego,

niefrasobliwego tonu.
- Có

ż

, nie wydawałe

ś

si

ę

czu

ć

ś

wietnie, w zeszły poniedziałek, kiedy wyszedłe

ś

tak nagle – odgryzł si

ę

Draco. – I nie rozmawiasz ze mn

ą

od tygodnia. Zawsze zmuszałe

ś

mnie do mówienia. Teraz twoja kolej.

Wytłumacz si

ę

.

Oprócz znajdowania si

ę

na złym ko

ń

cu zło

ś

ci

Ś

lizgona, Harry zorientował si

ę

,

ż

e po raz kolejny

niekorzystnie wpływa na niego blisko

ść

chłopaka. Wzi

ą

ł gł

ę

boki oddech i odwrócił wzrok na lewo od

Draco, unikaj

ą

c spogl

ą

dania na niego bezpo

ś

rednio.

- Po prostu zdałem sobie spraw

ę

, jak bardzo brakowało mi Rona i Hermiony – skłamał. – Chciałem

sp

ę

dzi

ć

z nimi wi

ę

cej czasu. To wszystko.

Draco zrobił krok w tył.
- Nie wierz

ę

ci.

Harry wzruszył ramionami, maj

ą

c nadziej

ę

,

ż

e Draco nie słyszy, jak szale

ń

czo jego serce wali w klatce

piersiowej.
- Co jest takie niewiarygodne? Jeste

ś

my przyjaciółmi od wieków, to zupełnie naturalne,

ż

e zacz

ą

łem za

nimi t

ę

skni

ć

.

- I prawie trzy miesi

ą

ce zaj

ę

ło ci zauwa

ż

enie tego? A kiedy to zrobiłe

ś

, było to takim zagro

ż

eniem,

ż

e

musiałe

ś

uciec bez odpowiedniego wyja

ś

nienia?

- No to co było przyczyn

ą

twoim zdaniem? – rzucił wyzwanie Harry, desperacko odbijaj

ą

c piłeczk

ę

na pole

Draco.
- Och, nie wiem, mo

ż

e po prostu jeste

ś

mn

ą

ś

miertelnie zm

ę

czony i nie masz jaj,

ż

eby mi o tym

powiedzie

ć

? – Harry zobaczył, jak chłopak odwrócił głow

ę

, pozwalaj

ą

c włosom opa

ść

mi

ę

dzy nich, jakby

nie chciał by

ć

widziany. –

Ś

wietnie grałe

ś

rol

ę

kogo

ś

, kto rozumie, ale kiedy w ko

ń

cu to do ciebie dotarło,

nie mogłe

ś

ju

ż

znie

ść

całego tego gówna. – wzi

ą

ł oddech. – Podległo

ś

ci, załamania… wszystkiego.

- Och, nie, Draco - automatycznie odpowiedział Harry, chc

ą

c natychmiast wymaza

ć

obrzydzenie do

samego siebie, które pod blond pasmami zobaczył na twarzy chłopaka.
Głowa Draco podskoczyła.
- Jak

ś

miesz?!

- Co?
- Moje imi

ę

. To ju

ż

drugi raz, kiedy u

ż

ywasz mojego imienia. Nie o

ś

mielaj si

ę

u

ż

ywa

ć

go, by mn

ą

manipulowa

ć

, nie je

ś

li zdecydowałe

ś

,

ż

e nasza przyja

źń

– zauwa

ż

ył – jest tak nieistotna,

ż

e nawet nie

mo

ż

esz powiedzie

ć

mi prawdy.

Harry zakl

ą

ł po cichu. W ogóle nie pomy

ś

lał, zanim otworzył usta - to po prostu wy

ś

lizgn

ę

ło si

ę

w

odpowiedzi na emocj

ę

, któr

ą

zobaczył.

- Mówi

ę

prawd

ę

– powiedział. – Przysi

ę

gam: to nie ma w ogóle nic wspólnego z tym,

ż

e jeste

ś

niewidomy.

- No to z czym ma? Bez kłamstw, Potter.
- Ju

ż

ci mówiłem, po prostu t

ę

skniłem…

Zanim zd

ąż

ył mrugn

ąć

, dło

ń

Draco wystrzeliła do przodu i chwyciła przód jego swetra. Tylko chwil

ę

zaj

ę

ło

szybkim palcom zorientowanie si

ę

wystarczaj

ą

co, by wspi

ąć

si

ę

na twarz Harry’ego.

- Co robisz? – j

ę

kn

ą

ł, próbuj

ą

c go odepchn

ąć

. Ale jedna dło

ń

w

ś

lizgn

ę

ła si

ę

za jego szyj

ę

, przytrzymuj

ą

c

go w miejscu.
- „Patrz

ę

” na ciebie. Dowiaduj

ę

si

ę

prawdy. Twoje słowa, twój głos - nie mówi

ą

tego samego i dla mnie to

nie ma sensu. Ale nigdy nie byłe

ś

dobry w utrzymywaniu z dala od swojej twarzy prawdy o tym, co

naprawd

ę

czujesz.

Harry’ego sparali

ż

owało uczucie dłoni Draco na jego skórze, ciepło ich blisko

ś

ci. Jedna wpl

ą

tała si

ę

w

jego włosy na karku, druga przesuwała si

ę

przez jego brwi, wargi, wsz

ę

dzie. Twarz Draco wypełniła całe

jego pole widzenia, i ch

ęć

, by pochyli

ć

si

ę

w stron

ę

wn

ę

trza tej dłoni, które obj

ę

ło teraz jego policzek, była

naprawd

ę

przytłaczaj

ą

ca. Nie mógł znie

ść

wiele wi

ę

cej.

- Prosz

ę

, nie – wyszeptał.

Dło

ń

nie poruszyła si

ę

.

- Podaj mi jeden dobry powód, dlaczego nie.
- Poniewa

ż

… - Harry wzi

ą

ł gł

ę

boki oddech. Kciuk

Ś

lizgona ze

ś

lizgn

ą

ł si

ę

lekko po jego policzku; jego usta

były zaledwie kilka milimetrów dalej. Czas wydawał si

ę

zwalnia

ć

i czuł, jak

ś

ciany dookoła niego si

ę

wal

ą

,

wal

ą

…

- Poniewa

ż

– powtórzył lekko trz

ę

s

ą

cym si

ę

głosem – sprawiasz,

ż

e chc

ę

zrobi

ć

to.

I, bior

ą

c twarz Draco we własne dłonie, pochylił si

ę

i zło

ż

ył na ustach chłopaka mi

ę

kki pocałunek.

A potem wykr

ę

cił si

ę

z u

ś

cisku Draco i pofrun

ą

ł do pokoju wspólnego.

Nie był do ko

ń

ca pewien, czy jeszcze kiedy

ś

stamt

ą

d wyjdzie.

<*>*<*>*<*>

Draco stał u wylotu korytarza, zastanawiaj

ą

c si

ę

, czy ma zamiar zaraz rozpocz

ąć

wielki po

ś

cig.

Kiedy Harry pocałował go tego rana i znikn

ą

ł, Draco pozostał nieruchomy, ogłuszony. Dopiero kiedy

usłyszał, jak z Wielkiej Sali wyłaniaj

ą

si

ę

jacy

ś

uczniowie, szepcz

ą

c z ciekawo

ś

ci

ą

i bezmy

ś

lno

ś

ci

ą

o jego

konfrontacji z Harrym, jakby stracił nie tylko wzrok, ale i słuch, wycofał si

ę

do biblioteki, by pomy

ś

le

ć

. Czuł

si

ę

, jakby ostatnio nie robił nic oprócz my

ś

lenia o tym wszystkim, co przydarzyło si

ę

jemu i im. Im. Odk

ą

d

stracił wzrok, Draco starannie unikał koncepcji „ich”. Sam do

ść

w

ą

tpił w siebie, a ju

ż

zupełnie nie

wyobra

ż

ał sobie,

ż

e kto

ś

jeszcze kiedy

ś

b

ę

dzie chciał by

ć

„nimi” z nim. Ale kto

ś

najwyra

ź

niej chciał. Harry.

Przynajmniej przypuszczaj

ą

c,

ż

e ten pocałunek co

ś

oznaczał. I je

ż

eli było co

ś

, z czym Harry radził sobie

beznadziejnie, to był to podst

ę

p. Co oznaczało,

ż

e rzeczywi

ś

cie pragn

ą

ł Draco.

I Draco tak

ż

e pragn

ą

ł jego. Pierwszy raz pozwolił sobie w ogóle kontemplowa

ć

takie rzeczy i, kiedy

przezwyci

ęż

ył szok, instynktownie zorientował si

ę

,

ż

e pragn

ą

ł Harry’ego od jakiego

ś

czasu. Przypomniał

sobie, jak do siebie pasowali na miotle, jakim uczuciem było ciepło Harry’ego pod jego dło

ń

mi. Jak

popychali jeden drugiego, jak byli sobie równi, nawet chocia

ż

jego

ś

lepota zwykle sprawiała,

ż

e czuł u

siebie dysfunkcj

ę

. Nie wiedział, co b

ę

dzie, je

ś

li zmieni ich przyja

źń

, ale nie było mo

ż

liwo

ś

ci,

ż

e zostawi ten

pocałunek bez odpowiedzi. Nawet teraz czuł mi

ę

kkie wargi przyci

ś

ni

ę

te do jego własnych ust.

Problemem było to,

ż

e Gryfon najwyra

ź

niej wyparował. Draco zdawał sobie spraw

ę

,

ż

e Harry si

ę

boi; sam

zbyt dobrze znał ch

ęć

odepchni

ę

cia od siebie sytuacji, w których brali udział inni ludzie, ludzie, których

reakcjom nie mo

ż

esz ufa

ć

. I Harry z cał

ą

pewno

ś

ci

ą

nie znał uczu

ć

Draco. Do

ść

rozs

ą

dne, skoro on sam

dopiero je zidentyfikował. No. Teraz jest czas, by go znale

źć

i mu powiedzie

ć

. Tylko… gdzie on jest?

Harry nie zszedł na kolacj

ę

. Draco nawet nie musiał pyta

ć

– kiedy tylko usiadł, Blaise zachichotał, z serca

gratuluj

ą

c mu przypuszczalnego zwyci

ę

stwa w walce, która, jak s

ą

dził, miała miejsce. Draco nie zadał

sobie trudu,

ż

eby go poprawi

ć

. Zamiast tego siedział cicho, prze

ż

uwaj

ą

c swój posiłek i zastanawiaj

ą

c si

ę

,

gdzie jest Harry. Wystarczaj

ą

co trudne było szukanie kogo

ś

w tym gigantycznym zamku, kiedy jeszcze

widział. Szukanie na

ś

lepo, dosłownie, wydawało si

ę

prawie niemo

ż

liwe.

Logiczne wydawało si

ę

jednak rozpocz

ąć

poszukiwania od domu Harry’ego, i wła

ś

nie dlatego tu teraz stał,

u wylotu pewnego wschodniego korytarza obok Wielkiej Sali. Nie był nawet pewien, czy mo

ż

e znale

źć

pokój wspólny Gryffindoru – nigdy wcze

ś

niej tam nie był, i nie miał bladego poj

ę

cia, jak si

ę

tam dosta

ć

, nie

licz

ą

c wspomnienia,

ż

e Gryfoni zawsze przychodzili i wychodzili tymi schodami. Jego Przewodnik został

zaprojektowany specjalnie dla niego, wi

ę

kszo

ść

stałych pokojów w Hogwarcie skartografowano

wewn

ę

trznie, ale nie był pewny, jak obszerne były te informacje, bior

ą

c pod uwag

ę

,

ż

e nikt nie

podejrzewał,

ż

e b

ę

dzie zmierzał do jakiegokolwiek domu innego ni

ż

jego własny.

- Eee… tendo pokój wspólny Gryffindoru – powiedział Przewodnikowi, spodziewaj

ą

c si

ę

,

ż

e nie rozpozna

on komendy.
Ale urz

ą

dzenie nie wahało si

ę

:

- Dwadzie

ś

cia siedem stopni w gór

ę

– wskazało.

I, modl

ą

c si

ę

, by rzeczywi

ś

cie okazało si

ę

to prawd

ą

, a celem urz

ą

dzenia nie stało si

ę

zgubienie go w

gł

ę

biach zamku, przyspieszył, by pod

ąż

y

ć

za wskazówkami.

Bardzo rzadko chodził w jakie

ś

nieznane miejsce, i podobnie jak lot w duecie, uznał to za zdumiewaj

ą

co

dezorientuj

ą

ce. Jego klasy, pokój wspólny – wszystkie były miejscami, które kiedy

ś

widział, a to sprawiało,

ż

e zaufanie Przewodnikowi i robienie sobie w głowie mentalnej mapy, kiedy szedł, było du

ż

o prostsze.

Teraz naprawd

ę

szedł na

ś

lepo, do miejsca z którego (gdyby co

ś

poszło nie tak) nie miał szans si

ę

wydosta

ć

bez widz

ą

cej osoby. Przypuszczaj

ą

c,

ż

e zdołałby jak

ąś

znale

źć

.

Szedł w gór

ę

i w gór

ę

, potem w dół rozbrzmiewaj

ą

cego echem korytarza, a potem znowu w gór

ę

po

schodach. Nic dziwnego,

ż

e Longbottom zeszczuplał przez lata, pomy

ś

lał. Te wszystkie schody ka

ż

demu

zapewniłyby zdrow

ą

porcj

ę

ć

wicze

ń

. Tajemnic

ą

było, dlaczego tacy chudzielce jak Weasleyowie nie

znikn

ę

li zupełnie.

I wła

ś

nie kiedy zaczynał by

ć

przekonany,

ż

e Przewodnik został skonfundowany, a on sam sko

ń

czy gdzie

ś

na jakim

ś

dachu, ten poinformował go,

ż

e dotarł do celu.

Co teraz? Był „tam”, nie maj

ą

c poj

ę

cia, gdzie owo „tam” le

ż

ało, jak wygl

ą

dało, i co miał wokół siebie.

Przez długi czas nie czuł si

ę

tak zagubiony i bezradny, i przez chwil

ę

my

ś

lał nad poddaniem si

ę

i

obmy

ś

leniem jakiego

ś

innego planu. Jego postanowienie wzmocniła jednak potrzeba porozmawiania z

Harrym, bycia z nim. Je

ś

li musi, po prostu b

ę

dzie stał tu, w tym miejscu, a

ż

jaki

ś

Gryfon b

ę

dzie t

ę

dy

przechodził.

- Hasło? – głos starszej kobiety nagle przemówił ponad nim, poparty ziewni

ę

ciem.

Prawie wyskoczył ze skóry na ten d

ź

wi

ę

k.

- Co? – czy

ż

by mieli jakiego

ś

rodzaju dozorc

ę

?

- Musisz mi poda

ć

hasło, kochanie. Bez niego nie mog

ę

ci

ę

wpu

ś

ci

ć

.

Draco zrobił krok w stron

ę

głosu z jedn

ą

r

ę

k

ą

przed sob

ą

.

- Kim jeste

ś

? Prosz

ę

, po prostu musz

ę

zobaczy

ć

Harry’ego. Mogłaby

ś

mu powiedzie

ć

,

ż

e tu jestem?

- Przykro mi… w dormitoriach nie ma

ż

adnych portretów. Musisz poda

ć

mi hasło.

-

Ś

ciana – ostrzegł Przewodnik w momencie, gdy r

ę

ka Draco odnalazła róg rze

ź

bionej ramy. Powróciły do

niego wcze

ś

niejsze słowa rozmówcy.

- Jeste

ś

portretem? – zapytał.

- Tak, kochanie, a czym innym miałabym by

ć

? A teraz zamierzasz poda

ć

mi hasło czy nie?

Có

ż

, teraz przynajmniej wiedział, na czym stoi. Nie był pewny, czy mówi

ą

cy obraz był bardziej czy mniej

irytuj

ą

cy ni

ż

bezpłciowa kamienna

ś

ciana. Bywały dni, kiedy nie zwracał uwagi na kroki i omin

ą

ł o kilka

decymetrów wej

ś

cie do Slytherinu, a znalezienie go ponownie zawsze nastr

ę

czało trudno

ś

ci.

- Nie… nie mog

ę

– powiedział portretowi. - Ja… Czy to b

ę

dzie w porz

ą

dku, je

ś

li tylko tu poczekam?

- Naturalnie – nadeszła odpowied

ź

. – A teraz, je

ś

li nie masz nic przeciwko, my

ś

l

ę

,

ż

e wróc

ę

do mojej

drzemki…

I Draco raz jeszcze znalazł si

ę

zupełnie otoczony cisz

ą

. Został tam, gdzie był, licz

ą

c,

ż

e inny ucze

ń

nadejdzie, by wej

ść

lub wyj

ść

, i b

ę

dzie wystarczaj

ą

co wspaniałomy

ś

lny, by pozwoli

ć

mu wej

ść

.

Du

ż

o pó

ź

niej usłyszał, jak portret odchyla si

ę

ze skrzypni

ę

ciem i natychmiast si

ę

odwrócił, maj

ą

c nadziej

ę

,

ż

e to kto

ś

, kogo zna.

- Co ty tu robisz? – dobiegł go chłopi

ę

cy głos. Có

ż

, oni z cał

ą

pewno

ś

ci

ą

znali jego, ale Draco nie mógł od

razu zidentyfikowa

ć

mówi

ą

cego.

- Mógłby

ś

poprosi

ć

Pottera? Chc

ę

mu co

ś

powiedzie

ć

– powiedział, modl

ą

c si

ę

, by, ktokolwiek to był,

okazał si

ę

ch

ę

tny do współpracy.

- Słyszałem,

ż

e wyzwałe

ś

go na obiedzie czy co

ś

takiego. Próbujesz zakra

ść

si

ę

do

ś

rodka,

ż

eby

doko

ń

czy

ć

robot

ę

? – szydził nieznajomy chłopak.

Draco wstrzymał j

ę

zyk, powstrzymuj

ą

c si

ę

przed najl

ż

ejsz

ą

ripost

ą

.

- Gdybym próbował si

ę

zakra

ść

, nie prosiłbym ci

ę

o wst

ę

p, prawda? – wypu

ś

cił oddech. – Wiesz, to

wa

ż

ne. Prosz

ę

.

W odpowiedzi dobiegło go westchnienie.
- No dobra, daj mi minut

ę

. Wróc

ę

i zobacz

ę

, gdzie jest. Nie widziałem go cały dzie

ń

.

Zamykany portret znowu zaskrzypiał, zostawiaj

ą

c Draco, by stał tam cał

ą

wieczno

ść

i zastanawiał si

ę

, czy

chłopakowi nie b

ę

dzie wygodniej o nim zapomnie

ć

. Jednak nie musiał czeka

ć

długo: po kilku minutach

wej

ś

cie zaskrzypiało raz jeszcze. Ale nie był to Harry.

- Malfoy, co ty tu robisz?
- Granger. – Przynajmniej jej głos był łatwo rozpoznawalny. – Musz

ę

co

ś

powiedzie

ć

Potterowi, mo

ż

esz

go poprosi

ć

?

- Nie mog

ę

.

- Nie mo

ż

esz? Dlaczego, kurwa, nie?

- Bo nie zejdzie na dół. Nawet dla nas.
- Co?! – To si

ę

robiło niedorzeczne. - No dobra, wystarczy – powiedział Hermionie, przygotowuj

ą

c si

ę

do

przepchni

ę

cia obok niej, je

ś

li b

ę

dzie musiał. – Jedynym powodem, dla którego w ogóle tu jestem, jest to,

ż

e on si

ę

mnie czepiał.

ś

ebym przestał si

ę

tak izolowa

ć

. Sprawił,

ż

e było mi zajebi

ś

cie przykro i kazał

przynajmniej spróbowa

ć

wróci

ć

do

ś

wiata. Wi

ę

c niech b

ę

d

ę

przekl

ę

ty, je

ś

li pozwol

ę

mu teraz bawi

ć

si

ę

w

chowanego.

Nast

ą

piła przerwa.

- No dobra – powiedziała.
- No dobra?
- No dobra, mo

ż

esz wej

ść

.

Draco nie czekał, a

ż

zmieni zdanie. Spróbował poruszy

ć

si

ę

do przodu, ale Przewodnik niemal

natychmiast gło

ś

no ostrzegawczo zabrz

ę

czał – przeszkoda na drodze. Stan

ą

ł w miejscu,

skonsternowany.
- Przeszkoda? Granger, co to jest?
- Wej

ś

cie jest dziur

ą

około sze

ść

dziesi

ę

ciu centymetrów nad ziemi

ą

– wyja

ś

niła. Poczuł chłodn

ą

dło

ń

chwytaj

ą

c

ą

go za nadgarstek i ci

ą

gn

ą

c

ą

jego rami

ę

w dół, a

ż

dotkn

ą

ł brzegu wej

ś

cia. Z jej pomoc

ą

wdrapał si

ę

do

ś

rodka.

- Gdzie on jest? – zapytał, kiedy znowu był wyprostowany.
- W swoim dormitorium, tak s

ą

dzimy. Ron widział jego okulary na szafce nocnej, a raczej

nieprawdopodobne, by wy

ś

lizgn

ą

ł si

ę

gdzie

ś

bez nich. Ale – dodała mi

ę

kkim głosem – nie chce

rozmawia

ć

z

ż

adnym z nas. Jakie masz powody, by my

ś

le

ć

,

ż

e przemówi do ciebie?

- B

ę

dzie do mnie mówił – warkn

ą

ł Draco. – Po tym wszystkim, co… có

ż

, jest kilka rzeczy, które powinien

wiedzie

ć

. I, jak powiedziałem, ma wobec mnie kilka długów. Nie b

ę

dzie si

ę

chował. Nie przede mn

ą

.

Malfoy… - znowu przerwała. – Wiesz, nie wiem, co dokładnie si

ę

dzi

ś

stało. Poszli

ś

my z Ronem do

Hogsmeade, a on nie chciał. Jednak

ż

e kilku ludzi, którzy te

ż

zostali, powiedziało,

ż

e mi

ę

dzy wami doszło

do czego

ś

w rodzaju konfrontacji. Harry pokonał ci

ę

ju

ż

wi

ę

cej ni

ż

raz i tylko dlatego pozwoliłam ci wej

ść

.

Ale je

ś

li go skrzywdzisz…

- Przysi

ę

gam,

ż

e nie przyszedłem tu,

ż

eby go otru

ć

– odparł. Zawahał si

ę

przez moment, w ko

ń

cu

decyduj

ą

c si

ę

zaryzykowa

ć

i powiedzie

ć

jej wi

ę

cej. Chocia

ż

słyszał w głosie dziewczyny,

ż

e nadal nie ma

o nim najlepszego zdania, przynajmniej pomagała. – Nie jestem idealny, Granger, ale nie jestem te

ż

taki,

jaki byłem kiedy

ś

. Wierz mi – dodał z drwi

ą

cym u

ś

miechem – je

ż

eli kiedykolwiek stracisz cz

ęść

siebie, te

ż

zobaczysz

ś

wiat inaczej. Nie prosz

ę

o pomoc. Nigdy nie prosiłem. I nigdy nie poprosz

ę

. Ale całe moje

ż

ycie przewróciło si

ę

do góry nogami i Potter, w swój denerwuj

ą

cy, bohaterski sposób wpakował si

ę

w nie

z buciorami i uczynił je… lepszym. Jest wiele rzeczy, które zrobił, a o nich nie wiesz, ale one musz

ą

zosta

ć

przedyskutowane. I mog

ę

si

ę

zało

ż

y

ć

,

ż

e wszyscy Gryfoni w tym pomieszczeniu wła

ś

nie si

ę

na

mnie gapi

ą

, wi

ę

c je

ś

li mogłaby

ś

mi powiedzie

ć

, gdzie jest jego pokój, to ju

ż

bym si

ę

zwijał.

Ku jego uldze, Hermiona roze

ś

miała si

ę

w odpowiedzi.

- Nie mam poj

ę

cia, sk

ą

d wiesz, ale masz racj

ę

. Chcesz,

ż

ebym zaprowadziła ci

ę

osobi

ś

cie, na wypadek

gdyby kto

ś

próbował zrobi

ć

co

ś

innego ni

ż

gapi

ć

si

ę

?

- Nie. – odpowiedział krótko - nadal miał naturaln

ą

skłonno

ść

do odmawiania ka

ż

dej niepotrzebnej asysty,

a pomysł bycia chronionym jak inwalida bardzo mu dokuczał. – Poradz

ę

sobie. I, dzi

ę

ki Potterowi, nadal

mog

ę

rzuca

ć

na ludzi najlepsze kl

ą

twy, jakie znam. Kierunki poprosz

ę

.

- Dobrze, dobrze. – odwróciła go lekko w lewo. – Jakie

ś

sze

ść

metrów przed tob

ą

s

ą

schody. Id

ź

nimi na

sam

ą

gór

ę

, po prawej b

ę

dziesz miał drzwi. I, Malfoy… - przerwała. – Dzi

ę

kuj

ę

.

Odwrócił głow

ę

w stron

ę

jej głosu.

- Za co?
- Za to,

ż

e najwyra

ź

niej jeste

ś

takim przyjacielem, jakim Harry mówił,

ż

e jeste

ś

.

Zastanawiał si

ę

, co tak naprawd

ę

powiedział o nim Harry, ale pozwolił sobie odpowiedzie

ć

na t

ę

uwag

ę

jedynie skinieniem głowy. Tak naprawd

ę

w ogóle nie chciał rozmawia

ć

z Hermion

ą

. Cał

ą

t

ę

drog

ę

przeszedł dla Harry’ego.

Wyruszył, by pokona

ć

schody do ostatniej kondygnacji.

<*>*<*>*<*>

Harry le

ż

ał w ciemnym pokoju, skulony pod kocami, po raz milionowy zastanawiaj

ą

c si

ę

, co go op

ę

tało,

ż

eby faktycznie pocałowa

ć

Draco Malfoya. My

ś

lał o tym, marzył o tym zarówno we

ś

nie, jak i na jawie.

postanowił trzyma

ć

si

ę

z dala od

Ś

lizgona tak długo, a

ż

pozb

ę

dzie si

ę

go z głowy. A im wi

ę

cej o tym

my

ś

lał, tym bardziej sensowna wydawała si

ę

hipoteza Hermiony o tym,

ż

e był biseksualny. To nadal było

raczej nowe i do

ść

kłopotliwe, ale teraz, gdy min

ą

ł prawie tydzie

ń

, wiedział te

ż

,

ż

e prawdziwe. Uznał,

ż

e

przypuszczalnie przyzwyczai si

ę

do tego, tak jak przyzwyczaił si

ę

do bycia czarodziejem. Nie, problemem

był konkretnie jego poci

ą

g do Draco – tak ci

ęż

ko pracował, by wydoby

ć

niewidomego chłopaka z jego

skorupy i stworzy

ć

t

ę

dziwn

ą

i ryzykown

ą

przyja

źń

, tak inn

ą

od tej mi

ę

dzy nim a Ronem i Hermion

ą

. I sam

j

ą

zrujnował swoim głupim po

żą

daniem. Dzi

ę

ki Bogu,

ż

e nigdy nie chciał pocałowa

ć

Hermiony ani Rona –

nie był pewny, czy zniósłby utrat

ę

którego

ś

z nich.

No i nie

ż

eby był szcz

ęś

liwy z powodu utraty Draco. Nawet mimo tego,

ż

e to on nalegał na zachowanie

odległo

ś

ci, t

ę

sknił za przekomarzaniem si

ę

w sposób, w jaki motywowali si

ę

nawzajem bez bycia

wyniosłym, jak Hermiona, czy rozleniwionym jak Ron. Przypomniał sobie jak dzielili jedn

ą

miotł

ę

, sposób,

w jaki razem latali. Przypomniał sobie gł

ę

bok

ą

intymno

ść

dotyku, która znowu skierowała jego my

ś

li na

pocałunek. Słodki, gorzki i głupi, głupi, głupi. Przycisn

ą

ł nasady dłoni do oczu, pragn

ą

c wymaza

ć

obraz,

który wci

ąż

od nowa odtwarzał si

ę

w jego umy

ś

le. Obraz dłoni Draco, si

ę

gaj

ą

cej, by go dotkn

ąć

.

Drzwi do jego dormitorium zaskrzypiały. Le

ż

ał nieruchomo, maj

ą

c nadziej

ę

,

ż

e ktokolwiek to był, we

ź

mie

po prostu to, czego potrzebuje, i pójdzie swoj

ą

drog

ą

. Ron wszedł ju

ż

raz, wołaj

ą

c go, ale Harry odmówił

odpowiedzi. Po prostu nie mógł. Nie mógł wytłumaczy

ć

tego, co zrobił, ani jak ten pocałunek był

jednocze

ś

nie cudowny i okropny. To było zbyt osobiste. A on był zbyt nieszcz

ęś

liwy.

Kroki dosi

ę

gn

ę

ły łó

ż

ka i usłyszał d

ź

wi

ę

k rozsuwanych zasłon.

- Ron, mówiłem ci, po prostu nie mog

ę

ci po…

- To nie Weasley.
Harry błyskawicznie usiadł w łó

ż

ku. Miał zdj

ę

te okulary, a pokój za zasłonami jego łó

ż

ka był ciemny, ale

mógł dojrze

ć

słabe cienie w ciemno

ś

ci.

- Malfoy, jak si

ę

tu dostałe

ś

?

- Olbrzym wrzucił mnie przez okno. A jak my

ś

lisz, jak si

ę

tu dostałem? Wlazłem po tych dziesi

ę

ciu

milionach schodów do waszego pokoju wspólnego i Granger pozwoliła mi wej

ść

. A nawiasem mówi

ą

c, czy

wy, Gryfoni, nie mogliby

ś

cie wymy

ś

li

ć

ż

adnej bardziej dystyngowanej metody wchodzenia, innej ni

ż

wdrapywanie si

ę

przez dziur

ę

za portretem?

- Czy

ż

by

ś

przeszedł cał

ą

t

ę

drog

ę

po to,

ż

eby zniewa

ż

a

ć

mój dom?

Z cienia dobiegło westchnienie.
- Nie. Przyszedłem tu z tob

ą

porozmawia

ć

.

Materac wygi

ą

ł si

ę

, kiedy Draco wspi

ą

ł si

ę

na łó

ż

ko, potem zasłony zostały zasuni

ę

te i znikn

ę

ły nawet

rozmyte cienie. Harry podci

ą

gn

ą

ł kolana pod brod

ę

, daleko od ci

ęż

aru Draco, tworz

ą

c barier

ę

.

- Nie chc

ę

rozmawia

ć

.

- Potter, wi

ę

kszo

ść

kilku ostatnich miesi

ę

cy sp

ę

dziłe

ś

, przypominaj

ą

c mi,

ż

e odpychanie nie jest

rozwi

ą

zaniem. Dlatego tu jestem. Ostatnio rozmawiałem z kilkoma moimi współlokatorami, dzi

ś

wieczór

rozmawiałem z Granger i kurewsko du

ż

o rozmawiałem z tob

ą

. Mógłby

ś

przynajmniej posłucha

ć

własnej

rady. Nie pozwoliłe

ś

mi od tego uciec, a teraz ja nie pozwol

ę

uciec tobie. Nie b

ę

dziesz si

ę

wiecznie

ukrywał. B

ę

dziesz rozmawiał.

- Bo

ż

e, stworzyłem potwora – j

ę

kn

ą

ł Harry. Potem ci

ęż

ko przełkn

ą

ł

ś

lin

ę

. – Słuchaj, je

ś

li chodzi o

pocałunek, na szcz

ęś

cie mog

ę

powiedzie

ć

niewiele. Przepraszam i przysi

ę

gam,

ż

e nigdy ju

ż

tego nie

zrobi

ę

. Czy teraz mnie zostawisz?

- Nie.
- Czego jeszcze ode mnie chcesz? – krzykn

ą

ł Harry. Nie mógł uwierzy

ć

,

ż

e Draco tak to przeci

ą

ga.

Nast

ą

piła króciutka przerwa.

- Co je

ś

li chc

ę

,

ż

eby

ś

zrobił to ponownie?

- Co?
- Pocałunek. – Materac przesun

ą

ł si

ę

, gdy Draco przysun

ą

ł si

ę

bli

ż

ej. Wyci

ą

gn

ą

ł dło

ń

i odnalazł jego nog

ę

.

– Chciałe

ś

go?

Harry przycisn

ą

ł czoło do kolan, znowu pragn

ą

c zablokowa

ć

to wspomnienie.

- Tak – wykrztusił ledwo słyszalnym głosem. – Ja nie… To znaczy, próbowałem si

ę

powstrzyma

ć

, ale nie

mogłem, po prostu nie mogłem, i… - dotyk był szokiem dla jego organizmu. Chciał si

ę

odsun

ąć

, ale

jednocze

ś

nie nie zniósłby utraty kontaktu, którego tak pragn

ą

ł. – Prosz

ę

– jego szept brzmiał prawie jak

j

ę

k. – Nie pomagasz.

Dło

ń

nie poruszyła si

ę

.

- A ty nie słuchasz – powiedział mi

ę

kko Draco. – Tak, musimy porozmawia

ć

o tym, co si

ę

dzi

ś

wydarzyło.

Ale nie dlatego,

ż

e ci

ę

nienawidz

ę

. Ja… podobało mi si

ę

. A ty – Harry usłyszał, jak bierze wdech –

chciałbym,

ż

eby

ś

zrobił to jeszcze raz. Czy ty nadal… nadal jeste

ś

zainteresowany?

Harry nie poruszył si

ę

. Jego serce waliło gdzie

ś

w gardle.

- Nie mo

ż

esz mie

ć

tego na my

ś

li.

- Harry, spójrz na mnie.
Podniósł głow

ę

, ale niczego nie zobaczył.

- Ja… nie mog

ę

. Tu jest kompletnie ciemno, a poza tym nie mam okularów.

W ciemno

ś

ci rozległ si

ę

mi

ę

kki

ś

miech.

- Naprawd

ę

? Có

ż

, wi

ę

c jeste

ś

my na równym poziomie, co?

Dło

ń

na jego nodze przemkn

ę

ła po kocach a

ż

znalazła jego rami

ę

, a potem dło

ń

.

- No to… spójrz na mnie tak, jak ja na ciebie patrz

ę

. Swoimi palcami. Zobaczysz, jaka jest prawda.

Harry poczuł, jak jego dło

ń

jest ci

ą

gni

ę

ta do przodu, a

ż

dotkn

ą

ł twarzy Draco. Mi

ęś

nie twarzy chłopaka

były zrelaksowane, bez

ś

ladu napi

ę

cia czy podst

ę

pu. Rz

ę

sy szeptały cicho pod jego palcami, wargi

wykrzywiały si

ę

w lekkim u

ś

miechu.

Ś

lizgon pochylił si

ę

w stron

ę

jego dłoni, kiedy otoczył ni

ą

lekko

zaro

ś

ni

ę

ty policzek i przesun

ą

ł kciukiem po mi

ę

kkich ustach. J

ę

zyk Draco wysun

ą

ł si

ę

, by zaznaczy

ć

wskazówk

ę

, i Harry gwałtownie złapał powietrze na male

ń

ki wstrz

ą

s, który poczuł.

- Widzisz? Rozumiesz? – to był najl

ż

ejszy szept, mówi

ą

cy o tyle wi

ę

cej.

Został pokonany. Nie było słów, które wyraziłyby jego uczucia, jego zachwyt, jego po

żą

danie. Ale

wygl

ą

dało na to,

ż

e Draco rozumie jego cicho

ść

. Dookoła jego szyi owin

ę

ła si

ę

r

ę

ka, która przyci

ą

gn

ę

ła go

bli

ż

ej, i całowali si

ę

, z pocz

ą

tku niezr

ę

cznie, próbuj

ą

c znale

źć

si

ę

nawzajem w odpowiadaj

ą

cej im obu

ciemno

ś

ci. Ale potem ich usta si

ę

dopasowały, wargi rozdzieliły, a pocałunki stały si

ę

silniejsze,

pewniejsze.

Ich j

ę

zyki przej

ę

ły rol

ę

dłoni w odkrywaniu, poznawaniu nowych sekretów smaku, tekstury, ciepła. Je

ż

eli

wcze

ś

niejszy pocałunek był pytaniem, ten stanowił odpowied

ź

. Tak.

Kiedy w ko

ń

cu si

ę

rozdzielili, Harry odkrył,

ż

e nadal nie wie, co powiedzie

ć

.

- Wi

ę

c… ty te

ż

jeste

ś

bi? – wyrzucił w ko

ń

cu z siebie.

Draco roze

ś

miał si

ę

.

- Nie, prawd

ę

mówi

ą

c uwa

ż

am si

ę

za oczywistego geja. Wiedziałem to od wieków. Najwyra

ź

niej moi

przyjaciele s

ą

bardziej godni zaufania, ni

ż

s

ą

dziłem - w lochach był to raczej otwarty sekret.

- Och – wymamrotał Harry, zakłopotany. – Có

ż

, ja… ja dopiero odkrywam pewne rzeczy. I – podniósł

głow

ę

, chocia

ż

nadal było zbyt ciemno,

ż

eby co

ś

zobaczy

ć

– prawd

ę

mówi

ą

c, słyszałem plotki… plotki,

ż

e

zamierzasz po

ś

lubi

ć

jak

ąś

Niemk

ę

z czarnomagicznej rodziny. Sk

ą

d miałem wiedzie

ć

,

ż

e tak naprawd

ę

jeste

ś

gejem?

Głos w ciemno

ś

ci stał si

ę

niespodziewanie powa

ż

ny.

- To była prawda. Malfoyowie

ż

eni

ą

si

ę

dla polityki, moja orientacja w ogóle nie była brana pod uwag

ę

jako co

ś

odstraszaj

ą

cego. Wszystko było zaaran

ż

owane.

Jego serce uton

ę

ło.

- Och – powiedział znowu. – Wi

ę

c, my

ś

l

ę

,

ż

e to oznacza…

- Wesele odwołano – przerwał Draco,

ś

miej

ą

c si

ę

ostro. – My

ś

lisz,

ż

e Gegenfurtnerowie chcieli mie

ć

powi

ą

zania z bezsilnym,

ś

lepym chłopcem?

- Nie jeste

ś

bezsilny! – zaprotestował Harry.

- Dla nich jestem – spokojnie odpowiedział Draco. – Cokolwiek zrobi

ę

w ko

ń

cu ze swoim

ż

yciem, nie

b

ę

dzie to słu

ż

ba Czarnemu Panu ani nic nawet odrobin

ę

do tego podobnego. Nie chcieli mie

ć

ze mn

ą

nic

wspólnego po wypadku. – zni

ż

ył głos do szeptu, łapi

ą

c lekko powietrze. – Nie s

ą

dziłem,

ż

e kto

ś

mnie

jeszcze kiedy

ś

zapragnie. Nie w ten sposób.

Harry si

ę

gn

ą

ł ostro

ż

nie w przód, znajduj

ą

c rami

ę

chłopaka i przesuwaj

ą

c po zgi

ę

ciu jego szyi w gór

ę

a

ż

do włosów. Przesun

ą

ł przez palce kilka gładkich pasm.

- Ja ciebie pragn

ę

. Takim, jakim jeste

ś

.

Poczuł,

ż

e Draco ujmuje jego r

ę

k

ę

i całuje wn

ę

trze jego dłoni.

- I ja pragn

ę

ciebie. Mo

ż

e i od dłu

ż

szego czasu wiedziałem, kim jestem, ale straciłem zdolno

ść

, by nim

by

ć

. Kiedy straciłem wzrok, zacz

ą

łem wierzy

ć

,

ż

e ju

ż

zawsze b

ę

d

ę

sam i „chc

ę

” nie istniało. Ale kiedy

pocałowałe

ś

mnie dzisiejszego popołudnia, wszystko si

ę

zmieniło: pozwoliłem sobie poczu

ć

zainteresowanie i było tam, czekało. Wi

ę

c, w pewien sposób, ja te

ż

tylko odkrywam pewne rzeczy.

- Ja tylko chciałem wiedzie

ć

wi

ę

cej, ni

ż

to w ogóle mo

ż

liwe – westchn

ą

ł Harry. – To dlatego ja…

spanikowałem, pewnie tak by

ś

to nazwał. My

ś

lałem,

ż

e mój poci

ą

g do ciebie zrujnuje nasz

ą

przyja

źń

, i

ż

e

je

ż

eli na jaki

ś

czas si

ę

od ciebie odseparuj

ę

, mog

ę

si

ę

naprostowa

ć

. Nie wiedziałem, co robi

ć

.

- A wszystko, co ja wiedziałem, to to,

ż

e nagle straciłem jedyn

ą

osob

ę

, któr

ą

wydawałem si

ę

obchodzi

ć

, i

to bez

ż

adnego wyja

ś

nienia.

Harry poczuł, jak jego policzki oblewaj

ą

si

ę

czerwieni

ą

.

- Przepraszam.
- Có

ż

, nie powiem,

ż

ebym ju

ż

całkiem si

ę

z tego otrz

ą

sn

ą

ł, ale niewiele mi brakuje. – Delikatne palce

przemkn

ę

ły po zewn

ę

trznej stronie jego dłoni. – Musiałem nauczy

ć

si

ę

sporo ufno

ś

ci przez te kilka

ostatnich miesi

ę

cy, czego

ś

, w czym nigdy nie byłem specjalnie dobry. Ufa

ć

Przewodnikowi,

ż

e nie

wprowadzi mnie w

ś

cian

ę

, ufa

ć

piórom,

ż

e zrobi

ą

odpowiednie notatki, ufa

ć

temu, co ludzie mówili mi o

otoczeniu - wszystkiemu. Ale ty sprawiłe

ś

,

ż

e ci zaufałem. Przychodziłe

ś

, kiedy mówiłe

ś

,

ż

e przyjdziesz,

odprowadziłe

ś

mnie w jednym kawałku, ponownie posadziłe

ś

mnie na miotle i… widziałe

ś

rzeczy, których

nie widział nikt inny. Teraz twoja kolej. Obiecaj,

ż

e b

ę

dziesz mi ufał i rozmawiał ze mn

ą

, je

ś

li co

ś

si

ę

stanie, zamiast znika

ć

.

Harry nie wahał si

ę

.

- Obiecuj

ę

.

Wiedział,

ż

e czasem słowa s

ą

prostsze ni

ż

czyny; zbyt wielu ludzi składało obietnice i nigdy ich nie

dotrzymywało. Ale Harry, który dorastał, nie maj

ą

c powodu, by ufa

ć

komukolwiek, zdawał sobie spraw

ę

,

jak wa

ż

ne to było. Czy nie zło

ż

ył obietnicy na samym pocz

ą

tku -

ż

e dotrzyma swoich obietnic, by uczy

ć

si

ę

z Draco? Potrz

ą

sn

ą

ł mentalnie głow

ą

, rozgoryczony,

ż

e sam złamał swoje własne zasady swoim

zachowaniem z poprzedniego tygodnia.

Nigdy wi

ę

cej. Draco wi

ę

cej ni

ż

raz zaufał mu całym sob

ą

.

Tym, co Harry przynajmniej mógł zrobi

ć

, było zaufanie mu całym sercem.

Głos Draco przerwał cisz

ę

.

- O czym my

ś

lisz?

Harry zamkn

ą

ł jego dło

ń

w swojej i przyci

ą

gn

ą

ł chłopaka do siebie.

- Chod

ź

i sam zobacz.

They say love is a blindness of heart; I say not to love is blindness. ~ Victor Hugo