plik

omunia Święta do ust na klęcząco!

jciec John Pierricone z parafii św. Agnieszki w Nowym Jorku często odprawiał Mszę świętą dla

sióstr Misjonarek Miłości Matki Teresy. Wielokrotnie spotkał on osobiście Matkę Teresę. Spytał ją kiedyś
jako osobę podróżującą po całym świecie, co uważa za największe zło współczesnego świata. Bez
zastanowienia odpowiedziała: „Komunię na rękę”.

FILM: Papież Benedykt XVI daje jednoznaczny przykład przyjmowania komunii świętej: DO UST i NA

KLĘCZĄCO.

rawdą jest, że Komunia święta była przyjmowana „na rękę” w pierwszych wiekach (od II do V)

Kościoła. Były to jednak jak mówi św. Bazyli (Epistola 93) czasy prześladowań, a więc warunki
nadzwyczajne, kiedy nie były jeszcze dość rozwinięte odpowiednie dla wiary formy i obrzędy (Memoriale
Domini, 1969, s. 541). Jednakże nawet wtedy nie przyjmowano Komunii Świętej bezpośrednio na rękę, ale
na specjalną chustę zwaną dominikale. Wierni nie dotykali więc Hostii świętej samą ręką.

w. Bazyli Wielki – Doktor Kościoła (330-379), mówi wyraźnie, że otrzymanie Komunii św. do ręki jest

dozwolone jedynie w czasie prześladowań. Św. Bazyli w warunkach normalnych uważa te praktykę za tak
poważne nadużycie, że nie wahał się traktować jej jako ciężkie przewinienie. Gdy prześladowania ustały,
zwyczaj ten, który utrzymywał się jeszcze tu i ówdzie, był jednak traktowany jako nadużycie, które należało
wykorzenić, ponieważ uważano je za sprzeczne ze zwyczajem przekazywanym przez Apostołów (!)

ościół jednak z czasem, na skutek nadużyć osłabiających wiarę doszedł do wniosku, że najlepszym

zabezpieczeniem  wiary  w  obecność  Chrystusa  pod  cząsteczkami  postaci  eucharystycznych  jest  forma
przyjmowania Komunii świętej z ręki kapłana wprost do ust. „Niech nikt nie spożywa tego Ciała zanim Go
nie  uczci”  (św.  Augustyn).  Papież  Pius  XII  wymaga  adoracji,  kultu  zewnętrznego  przed  przyjęciem
Komunii  świętej:  „Konieczne  jest  bowiem,  aby  obrządek  zewnętrzny  Ofiary  z  natury  swej  wyrażał  kult
wewnętrzny”  (por.  encyklika  Mediator  Dei,  30  i  37).  Dlatego  też  już  od  V  -VI  wieku  wydawano  zakazy
udzielania Komunii Świętej do ręki. Jedynie na niektórych terenach zwyczaj Komunii świętej na rękę, tzn.
na specjalną chustę utrzymał się do IX w. W 839 r. Synod w  Kordobie odrzucił jednoznacznie udzielenie
osobom  świeckim  Komunii  świętej  na  rękę  uzasadniając  to  niebezpieczeństwem  zbeszczeszczenia  Ciała
Pańskiego. Ostatecznie w 878 r. Sobór w Ruen w kanonie 2 wyraźnie zabronił udzielania Komunii świętej
na  rękę  uważając  tę  formę  za  ubliżającą  Bogu  i  obraźliwą  i  zarządzając  za  to  karę  odsunięcia  od  służby
ołtarza.  Chociaż,  jak  twierdzi  Gamber  powszechną  praktykę  udzielania  Komunii  świętej  do  ust  należy

datować  na  VI  wiek,  czyli  wcześniej  niż  dotychczas  mniemano.  Zwyczaj,  zgodnie  z  którym  kapłan
celebrujący Msze św. udziela Komunii św. sam sobie, własnymi rękami, a świeccy wierni otrzymują ją od
niego,  wywodzi  się  z  Tradycji  apostolskiej  -  tak  nauczał  św.  Sobór  Trydencki.  Tak  samo  jak  uważali
ojcowie  Kościoła  (m.in.  św.  Bazyli  Wielki)  od  Apostołów  pochodzi  praktyka  Komunii  św.  do  ust,  nie  na
rękę (co potwierdza mistyka).

onownie Komunię świętą „na rękę” wprowadzili reformatorzy protestanccy w 1549 r., szczególnie w

tym celu, aby zaprzeczyć katolickim dogmatom na temat kapłaństwa i Rzeczywistej Obecności Jezusa w
Eucharystii. Praktyka taka stała się od tego czasu oznaką antykatolicyzmu. Jeden z protestantów M. Bucer
twierdzi: „Zwyczaj nie rozdawania sakramentu na rękę wiernych wprowadzono z uwagi na zabobony: po
pierwsze - ze względu na fałszywą cześć, którą chcieliby okazać temu sakramentowi, po drugie - ze względu
na pożałowania godną arogancję wobec księży rzekomo bardziej świętych niż lud Chrystusowy, z uwagi na
ich namaszczenie podczas konsekracji. Nasz Pan bez wątpienia przekazał te swoje święte symbole (?)
wprost na ręce Apostołów”.

omunia na rękę jako wyraz niewiary

w rzeczywistą obecność Chrystusa

w Najświętszym Sakramencie

i w niezbywalność kapłaństwa.

rotestanccy reformatorzy zerwali z tradycyjną praktyką Komunii św. do ust i na klęcząco, aby

podkreślić swoją wiarę, iż Eucharystia nie jest Ciałem Chrystusa, lecz tylko symbolem. Jak niszczące
działanie dla wiary w dogmat o rzeczywistej Obecności i powołania miała ta praktyka pokazuje statystyka.
W USA 20 lat po wprowadzeniu Komunii „na rękę” ponad 70 % ludzi określających się jako katolicy nie
wierzy już w rzeczywistą obecność Zbawiciela w Najświętszym Sakramencie. Czyli Komunia „na rękę” jest
wyrazem niewiary przyjmującego, a przede wszystkim udzielającego.

„

rzyjmuje się do ust to, co uznaje się przez wiarę”

– mówił papież św. Leon I Wielki

(pontyfikat 440-461)

edynymi, którzy zawsze przystępowali do Komunii stojąc i z wyciągniętą ręką, byli od samego

początku arianie, którzy uparcie negowali Bóstwo Chrystusa i nie widzieli w Eucharystii niczego poza
symbolem „jedności”, który może być dotykany i rozdawany dalej.

atomiast w Kościele Katolickim Komunię świętą na rękę wprowadzono jako akt rebelii wkrótce po

Soborze Watykańskim II. Zaczęło się w Holandii, jako wyzwanie rzucone prawowitej władzy kościelnej.
Rzucono wyzwanie normom liturgicznym, których nikt, nawet jeśli jest kapłanem nie ma prawa dowolnie
zmieniać (zob. Pius XII, Mediator Dei i S.C. 22).

Komunia święta w niektórych kościołach była rozdawana w sposób, który od czasów Reformacji

uznawano za typowo protestancki. Było to poważne nadużycie i biskupi winni byli temu stanowczo
przeciwdziałać, jako że oni są odpowiedzialni za czystość wiary i kultu. To jednak nie nastąpiło, a praktyka
ta rozprzestrzeniła się na Niemcy, Belgię i Francję z bardzo nikłym oporem biskupów.

ewien oddany Bogu mężczyzna czując powołanie do kapłaństwa wstąpił do seminarium – w kraju

niemieckojęzycznym. Panował tam już wtedy zwyczaj przyjmowania Komunii św. „na rękę”, dlatego i on w
duchu solidarności, prostoty i posłuszeństwa, też przyjmował „na rękę”. Ale okazało się, że w miejscu, na
którym kładziono mu Hostię odczuwał pieczenie, a nawet palenie. Było to bardzo mocne i co gorsze nic (ani
zimna woda, czy inne środki) nie były w stanie przynieść mu ulgi. Pomagała jednak woda święcona. Kiedy
poinformował o tym swoich przełożonych, ci chcieli go wysłać na badania psychiatryczne. Poza tym,
zaczęli mu robić takie trudności między innymi, w dopuszczeniu do święceń, że musiał prosić o interwencję
Stolicę Apostolską.

onsekwencje tej rebelii stały się tak poważne, iż Paweł VI konsultował się z biskupami na całym

świecie  i  po  otrzymaniu  ich  opinii  wydał  28  maja  1969  roku  instrukcję
Memoriale  Domini.  Mówi  ona:  „Ten  sposób  (do  ust)  udzielania  Komunii
świętej  ze  względu  na  całą  obecną  sytuację  Kościoła  powinien  zostać
zachowany. Nie tylko dlatego, że opiera się on na przekazanym przez tradycję
od  wielu  wieków  zwyczaju,  lecz  szczególnie  dlatego,  że  wyraża  on  szacunek
wiernych  wobec  Eucharystii.  Zwyczaj  ten  należy  do  owego  przygotowania,
które jest konieczne do jak najbardziej owocnego przyjęcia Ciała Pańskiego.
Ponadto przez ten obrzęd, który należy uważać za przekazany przez Tradycję,
zabezpieczone  jest,  że  Komunia  święta  rozdzielana  jest  z  należną  jej  czcią,
pięknem i godnością oraz, że postacie Eucharystyczne, w których jest obecny
w  jedyny  sposób  substancjalnie  i  trwale  cały  i  niepodzielny  Chrystus,  Bóg  i
Człowiek, ochraniane są przed wszelkim  niebezpieczeństwem profanacji, aby
w końcu zachowana była pilna troska o okruchy konsekrowanej Hostii, której
Kościół zawsze wymagał”. Podsumowaniem dokumentu jest opinia biskupów:
„Z  tych  nadesłanych  wypowiedzi  wynika  jasno,  że  większość  biskupów  jest
zdania,  iż  nie  należy  zmieniać  dotychczasowej  dyscypliny.  Są  oni  nawet
zdania,  że  taka  zmiana  byłaby  zgorszeniem  zarówno  dla  odczucia,  jak  też  dla  duchowego  nabożeństwa
samych  biskupów  i  wielu  wiernych.  Z  tego  powodu  Ojciec  Święty  uznał  za  niewłaściwe  zmieniać
dotychczasową  praktykę  udzielania  Komunii  świętej.  Dlatego  Stolica  Apostolska  napomina  biskupów,
kapłanów  i  wiernych  z  całą  stanowczością  do  przestrzegania  obowiązującego  i  na  nowo  potwierdzonego
prawa”.  Dalej  następuje  zaskakujące,  sprzeczne  z  powyższym  jakby  z  innego  ducha:  „Jeśli  jednak
przeciwny zwyczaj, tzn. kładzenia Komunii świętej na rękę, już się gdzieś umocnił Stolica Apostolska udzieli
konferencjom  biskupów  ciężaru  i  zlecenia,  by  rozważyć  szczególne  uwarunkowania,  aczkolwiek  pod
warunkiem zapobieżenia wszelkiemu niebezpieczeństwu, czy to zmniejszenia szacunku, czy też wtargnięcia
do dusz fałszywych mniemań, co do Najświętszej Eucharystii”. Oczywistym jest, że sformułowanie „już się
rozpowszechniła” oznacza datę 28 maja 1969 r. Kraje, w których praktyka ta nie była rozpowszechniona, do
tego dnia były w oczywisty sposób wyłączone z prawa występowania o takie zezwolenie. Należy podkreślić,
iż  Stolica  Apostolska  tylko  wówczas  uzna  praktykę  Komunii  świętej  na  rękę,  jeżeli  po  raz  pierwszy
wprowadzono ją nielegalnie, z nieposłuszeństwa (pod przymusem faktu dokonanego). Następuje to według
zasady:  sprzeciwiaj  się  prawu  kościelnemu,  a  być  może  twój  sprzeciw  zostanie  zalegalizowany.
To, że Papież Paweł VI był zdecydowanie przeciwny,  wynika wyraźnie z powyższej instrukcji, z nowego
mszału Pawła VI (Editio typica vaticana 1970, Art. 117), jak i z licznych jego osobistych wypowiedzi, np.:

„

ewnego dnia poszedłem do Papieża (Pawła VI) - opowiada kard. Benno Gut, Prefekt Kongregacji

Świętych Obrzędów - i klęcząc przed nim powiedziałem: ‘Ojcze święty. Nie pozwól na Komunię świętą „na
rękę”, gdyż będzie to okazją, a nawet powodem - wielu, wielu przewinień przeciwko świętości
Najświętszego Sakramentu’. I Papież powiedział: „Bądź spokojny, nigdy na to nie pozwolę!” (A. Tornelli,
Die Freunde seiner Eminenz, 30 Tage nr 3/1993, 13).

brew temu Papież został zmuszony dać pozwolenie, bo było to już

ustanowione przez poprzedzające nieposłuszeństwo grupy księży i biskupów.

ak samo Papież Jan Paweł II zdecydowanie odmawiał rozdawania

Komunii świętej na rękę podczas wizyt pasterskich na całym świecie, także
prominentom. Odmówił żonie prezydenta G. d’Estaing Komunii świętej na
rękę i dawał każdemu we Francji i Niemczech tylko do ust. Wtedy biskupi
powiedzieli: „Dlaczego ty sam odmawiasz dania do ręki? Twój poprzednik,
Paweł VI pozwolił na to. Dlaczego ty teraz odmawiasz?”. I tak Papież
zaprzestał swego oporu. Jednak nie czyni też tajemnicy ze swego osobistego
przekonania, gdy w liście apostolskim Dominicae Cenae z 24.II.1980 r.
nazywa ten sposób przyjmowania Komunii świętej „godnym ubolewania

brakiem czci dla Hostii Eucharystycznej”. I dalej: „Dotykanie konsekrowanych postaci Hostii, a także
rozdawanie ich własnymi rękoma, jest właśnie przywilejem wyświeconych…” warto dodać, że pod wpływem
tego listu Episkopat Polski pod przewodnictwem Prymasa Tysiąclecia kard. Stefana Wyszyńskiego
świadomy niebezpieczeństwa takich wynaturzeń stwierdza jasno:

„W diecezjach Polski przyjmuje się

Komunię świętą z rąk celebransa do ust w postawie klęczącej”

(por. 177 Konferencja Episkopatu Polski,

10).

Materiał edukacyjny mocno zalecany wszystkim katechetom oraz homiletom

krajach, gdzie bierze się Komunię świętą do ręki okazuje się zupełny brak świadomości tego, co ma

się w swoich rękach. Ludzie nawet żartują sobie z tego. W Szwajcarii dwóch chłopców rozcięło nożyczkami
przyniesioną Hostię, aby sprawdzić, czy wypłynie z niej krew, po czym wyrzucili ją do klozetu. W Holandii
uczniowie urządzili między sobą zawody, kto zbierze najwięcej Hostii z Kościoła; zdobycze przylepiano na
ścianie. Pewien ksiądz dowiedział się, że jedno z dzieci brało Hostie ze sobą do domu, aby karmić nimi
swego psa. Święte Hostie znajduje się często rozsypane w ławkach, na ziemi, w kieszeni dzieci itp.

Niejednokrotnie bierze się je do profanacji. Bp Stewart stwierdza: „Są bezsprzeczne dowody na to, iż
konsekrowane Hostie są wrzucane do kosza, ponieważ jak się mówi, rzeczywista Obecność zanika, gdy
uczta jest skończona (rozumienie protestantów!), czasem Hostie są ponownie konsekrowane (…) Kapłani
nie przyklękają podczas konsekracji ponieważ utrzymują, że Chrystus jest obecny tylko podczas uczty. Kto
wobec sprawiedliwości Boga bierze za to zniszczenie wiary, za to wszystko odpowiedzialność? Narzuca się
tu stwierdzenie: Poufałość rodzi pogardę! Komu na tym zależy?

rancuskie pismo „Vers demain” opublikowało w 1970 roku następującą wiadomość: „Są trzy fazy

masońsko-diabelskiego planu”:

1. Wszystkimi środkami należy osiągnąć, żeby w rzymsko-katolickich kościołach przyjmowano

Komunię na stojąco.

2. Należy osiągnąć to, aby chleb był kładziony komunikującym do ręki, żeby powoli zanikała wiara i

pobożność, i tak dojść do trzeciego etapu.

3. Tak przygotowani wierni zostaną przygotowani do wiary, że Eucharystia jest tylko symbolem

posiłku i w końcu symbolem powszechnego braterstwa” (Maj M82).

dumiewająca zbieżność z obecnymi faktami! Trzeba mocno podkreślić, że tam, gdzie wprowadzono

Komunię świętą na rękę, opierano się na kłamstwach, np.: że jest to według Soboru Watykańskiego II, że
jest to życzeniem Ojca Świętego, że tak jak w Kościele Prawosławnym i wybitnie przewrotnie: że jest to
wyraz czci do Najświętszego Sakramentu…

obór watykański II nic o tym nie mówi; Ojciec Święty wyraźnie życzył sobie zachowania tradycji; w

Kościele  Prawosławnym  Komunię  świętą  przyjmuje  się  do  ust  specjalną  łyżeczką.  W  wielu  przypadkach
ową  „reformę”  przygotowano  w  głębokiej  tajemnicy;  np.:  w  Anglii,  gdzie  wiernych  poinformowano  na
kilka  godzin  przed  wprowadzeniem  tej innowacji.  Wiadomo,  że  dla  ludzi  sprawy  wiary  polegają  w  dużej
mierze na obrzędach i formach. Skoro więc to, co było zabronione, np. Komunia święta na rękę, na stojąco
[…] staje się naraz normą, to zupełnie zrozumiałe, że jawi się pytanie, czy to jest ten sam Kościół? Czyżby
pasterze  nie  wiedzieli,  że  obrzędy  wyrażają,  umacniają  wiarę,  i  że  zmieniając  je  -  niszczą  wiarę?  Dla
zniszczenia wiary wystarczy dać ludziom wolność mówiąc: Przyjmujcie, jak chcecie. Jest tu znamienne, iż
w  Holandii,  pierwszym  kraju,  gdzie  tę  praktykę  wprowadzono,  Kościół  Katolicki  praktycznie  zniknął  z
powierzchni  ziemi.  Na  szczęście  są  też  odważni  biskupi.  Episkopat  Filipin  opowiedział  się  przeciwko
wprowadzeniu Komunii świętej „na rękę”. W Argentynie w swojej diecezji zrobił to bp Juan Laise.

iestety w wielu miejscach Komunia jest rozdawana „na rękę”. W jakim stopniu uważa się to za

odnowę  i  pogłębienie  sposobu  przyjmowania  Komunii  świętej?  Czy  nasza  obawa  o  zachowanie  należnej
czci,  z  jaką  mamy  przyjmować  ten  niepojęty  dar,  jest  pogłębiona  przez  przekazywanie  go  przez  nasze
niekonsekrowane  ręce  (jest  tak  mało  ważny,  że  każdy  może  Go  wziąć  do  ręki),  zamiast  przyjmować  z
konsekrowanych rąk Kapłanów?

ietrudno zauważyć, iż niebezpieczeństwo, że cząstki konsekrowanej Hostii upadną na ziemię jest bez

porównania większe, a niebezpieczeństwo zbeszczeszczenia lub naprawdę strasznego bluźnierstwa jest dużo
większe  (co  jedno  i  drugie  zostało  wielokrotnie  udowodnione,  wręcz  udokumentowane).  I  co  świat  chce
przez to osiągnąć? Twierdzenie, że kontakt z ręką daje większe poczucie realności hostii jest oczywistym
pustym  nonsensem,  ponieważ  przedmiotem  (wiary)  nie  jest  tutaj  realność  materii  hostii,  ale
przeświadczenie,  które można  posiąść  tylko  przez  wiarę,  iż  hostia  stała  się  rzeczywistym  Ciałem  i  Krwią
Chrystusa.  Godne  przyjmowanie  Ciała  Chrystusa  na  język  z  konsekrowanych  rąk  kapłana,  dużo  bardziej
sprzyja wzmacnianiu tego przeświadczenia, niż przyjmowanie z naszych niekonsekrowanych rąk.

Ditrich von Hildebrand

Dietrich von Hildebrand (ur. 12 października 1889, zm. 26 stycznia 1977) - niemiecki filozof i teolog

katolicki

zwany

przez

papieża

Piusa

XII

"XX-wiecznym

Doktorem

Kościoła".

   Urodził  się  i  dorastał  we  Florencji  w  zeświecczonej  rodzinie  protestanckiej.  Jego  ojciec  Adolf  był
rzeźbiarzem.  Hildebrand  nawrócił  się  na  katolicyzm  w  1914  roku.  Radykalnie  występował  przeciw
Hitlerowi, a gdy ten doszedł do władzy  w 1933 roku, Hildebrand uciekł do Wiednia. Tam, przy wsparciu
kanclerza  Engelberta  Dollfussa  założył  i redagował  antynazistowski  tygodnik  Der  Christliche  Ständestaat,
za  co  został  zaocznie  skazany  na  śmierć  przez  nazistów.  Gdy  Hitler  zajął  Austrię  w  1938,  Hildebrand
ponownie  został  zmuszony  do  ucieczki.  Spędził  jedenaście  miesięcy  w  Szwajcarii,  niedaleko  Fryburga.
Potem przeniósł się do Fiac we Francji, niedaleko Tuluzy, gdzie wykładał na Katolickim Uniwersytecie w
Tuluzie.  Gdy  naziści  najechali  Francję  w  1940  roku,  zaczął  się  ukrywać,  póki  po  wielu  trudach  i
bohaterskiej  pomocy  Francuzów,  m.in  Edmonda  Micheleta,  udało  mu  się  zbiec  wraz  z  żoną,  synem  i
synową  do  Portugalii.  Stamtąd  udali  się  statkiem  do  Brazylii  a  potem  w  1940  do  Nowego  Jorku,  gdzie
Hildebrand  podjął  pracę  wykładowcy  filozofii  na  prywatnym  jezuickim  Uniwersytecie  Fordham  w  Rose
Hill,

Bronx.

Hildebrand przeszedł na emeryturę w 1960 i resztę życia spędził na pracy naukowej. Jest autorem
kilkudziesięciu książek, napisanych zarówno po angielsku jak i po niemiecku. Był jednym z założycieli
towarzystwa tradycjonalistów katolickich Una Voce America. Zmarł po długiej walce z chorobą. Był żonaty
z Margaret Denck (umarła w 1957), a później, od 1959, z Alice von Hildebrand (urodzona w 1923), która,
podobnie jak on, jest filozofem i teologiem.

oń Trojański w Mieście Boga to jedna z

najgłośniejszych książek Dietricha von Hildebranda.
Wybitny filozof, jeden z największych współczesnych
etyków, opierając się na właściwie interpretowanych
tekstach Soboru Watykańskiego II, wskazuje
nadużycia, jakich dopuszczają się modernistyczni
teologowie.

siążka napisana dwa lata po zakończeniu

Vaticanum II, podczas którego autor był jednym z
ekspertów, jest kluczem do zrozumienia
posoborowego kryzysu w Kościele oraz jego
postępującej sekularyzacji. Dietrich von Hildebrand
odnowie fałszywej przeciwstawia odnowę prawdziwą.

oniższy dokument Stolicy Apostolskiej został skierowany do Ordynariusza Archidiecezji Wrocławskiej

ks.  Kord.  Henryka  Gulbinowicza  w  zwiazku  z  nadużyciami  polegającymi  na  wymuszaniu  na  wiernych
przyjmowania  Komunii  Św.  na  stojąco  wbrew  ich  sumieniu  i  prawdziwej  nauce  Kościoła.  Niniejszy
dokument Kuria Wrocławska przekazała wszystkim proboszczom na terenie swojej diecezji.

Prot. n. 1322/02/L

Rzym, l lipca 2002 r

asza Ekscelencjo,

ongregacja ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów otrzymała ostatnio

informacje od wiernych Waszej diecezji dotyczące odmówienia Komunii św. tym,
którzy  przyjmują  postawę  klęczącą  zamiast  stojącej.  Informacje  stwierdzają,  że
takie stanowisko zostało ogłoszone parafianom. Z tego można by wnioskować, iż ta
praktyka może być bardziej rozpowszechniona w diecezji, ale Kongregacja nie jest
w stanie tego zweryfikować. Ufa jednak, że Wasza Ekscelencja dokładniej będzie
mógł  rozeznać  sprawę.  Wniesione  skargi  dają  Kongregacji  okazję  do
przedstawienia  sposobu,  w  jaki  ustosunkowuje  się  do  takiej  kwestii.  Jednocześnie
prosi  o  przedstawienie  jej  wszystkim  księżom,  którzy  mogą  potrzebować  takiej
informacji.

ongregacja istotnie jest zaniepokojona liczbą podobnych skarg, które

otrzymała  z  różnych  miejsc  w  ciągu  ostatnich  miesięcy,  i  uważa  odmówienie
Komunii św. wiernemu z powodu jego postawy klęczącej za wielkie pogwałcenie
jednego z podstawowych jego praw, mianowicie, aby był umacniany przez swych
pasterzy  sakramentami  (por.  Kodeks  prawa  kanonicznego,  kan.  213).  W  świetle
prawa  "święci  szafarze  nie  mogą  odmówić  sakramentów  tym,  którzy  właściwie  o
nie  proszą,  są  odpowiednio  przygotowani  i  prawo  nie  wzbrania  im  ich
przyjmowania"  (kan.  843  §  l).  Nie  można  więc jakiemukolwiek  katolikowi,  który
przystępuje  do  Komunii  św.  w  czasie  Mszy  odmówić  jej,  z  wyjątkiem  osób
trwających  w  publicznych  grzechach  ciężkich  albo  w  jawnie  wyznawanej  lub
deklarowanej  herezji  względnie  schizmie,  gdyż  przypadki  te  grożą
niebezpieczeństwem  poważnego  zgorszenia  wśród  wiernych.  Nawet  jeśli
Kongregacja  zaaprobowała  prawo  określające  postawę  stojącą  przy  przyjmowaniu
Komunii  św.  zgodnie  z  adaptacjami  dopuszczonymi  przez  Konferencje  Biskupów
w  Ogólnym  wprowadzeniu  do  Mszału  rzymskiego  nr  160.  akapit  2,  udzieliła
takiego  zezwolenia  z  zastrzeżeniem,  że  przyjmującym  Komunie  św.  w  postawie
klęczącej, nie można z tego powodu jej odmówić.

onadto, jak ostatnio podkreślił Jego Eminencja kardynał Joseph Ratzinger,

praktyka klęczenia podczas Komunii św. ma za sobą trwającą wieki, starą tradycję i
jest szczególnie wymownym znakiem adoracji, odpowiednim w świetle
rzeczywistej, prawdziwej i substancjalnej obecności naszego Pana, Jezusa
Chrystusa, pod konsekrowanymi postaciami.

ziąwszy pod uwagę ważność sprawy, Kongregacja prosi, aby Wasza

Ekscelencja szczegółowo zbadał, czy księża rzeczywiście regularnie odmawiają
Komunii św. wiernym w opisanych wyżej okolicznościach i - jeśli skarga zostanie
zweryfikowana - poinformował danego księdza i innych księży, którzy stosują taką
praktykę, aby na przyszłość powstrzymali się od niej. Księża powinni zrozumieć, że
Kongregacja będzie w przyszłości rozpatrywać takie skargi z wielką powagą i jeżeli
zostaną potwierdzone, zamierza wszcząć postępowanie dyscyplinarne zgodnie z
wagą tego duszpasterskiego nadużycia.

ziękując Waszej Ekscelencji za uwagę w tej sprawie i licząc na dalszą

współpracę w tym względzie.

zczerze oddany w Chrystusie

Jorge A. Cardinal Medina Estévez
Prefect

+Francesco Pio Tamburrino
Archbishop Secretary

omunia przyjmowana w postawie na klęczącej i do ust jest zwyczajem.

Zwyczaj zaś jest chroniony przez Kodeks Prawa Kanonicznego.

Żaden biskup, ksiądz i nawet papież nie może zakazać postawy klęczącej lecz wręcz powinien ja chronić.

Stosowne cytaty z Prawa Kanonicznego:

Kan. 5

§ 1.

Istniejące dotychczas zwyczaje przeciwne przepisom niniejszych kanonów - tak powszechne, jak i

partykularne - zostają całkowicie zniesione i w przyszłości nie dopuszcza się do ich wznowienia, jeśli
zostały odrzucone przez kanony obecnego Kodeksu. Również pozostałe należy uważać za zniesione, chyba
że Kodeks wyraźnie co innego zastrzega, albo są one stuletnie lub niepamiętne - mogą być tolerowane, jeśli
zdaniem ordynariusza nie da się ich usunąć ze względu na okoliczności miejsca i osób.

§ 2.

Zachowuje się istniejące dotychczas zwyczaje obok prawa, tak powszechne, jak i partykularne.

Kan. 27

Zwyczaj jest najlepszą interpretacją ustaw.

Kan. 28

Z zachowaniem przepisu kan. 5, zwyczaj czy to przeciwny prawu, czy obok niego, zostaje odwołany przez
zwyczaj przeciwny lub ustawę. Jeśli jednak o nich wyraźnie nie wspomina, ustawa nie odwołuje zwyczajów
stuletnich lub niepamiętnych, ani też ustawa powszechna nie odwołuje zwyczajów partykularnych

piątek, 8 maja 2009

omunia na rękę zakazana w Bolonii

ortal Pod Mitrą czyli Kościelne Safari powołuje się na strony The Latin Mass

i New Liturgical Movement, na których można przeczytać informację o tym, że arcybiskup Bolonii Carlo
kardynał Caffarra postanowił ograniczyć udzielanie Komunii św. na ręce wiernych.

a blogu Cantuale Antonianum poinformowano, że kardynał arcybiskup w odpowiedzi na

powtarzające się doniesienia o traktowaniu konsekrowanych hostii jak "suwenirów", o handlu nimi i
używaniu w satanistycznych rytuałach, zabronił tej formy komunikowania w najważniejszych kościołach
diecezji. Są to: Katedra pw. św. Piotra Apostoła, Bazylika San Petronio i Sanktuarium Matki Bożej z San
Luca - tam Komunia udzielana będzie wyłącznie do ust.

ardynał Caffara nakazał proboszczom i rządcom innych kościołów na terenie diecezji dołożenie

wszelkich starań, by zapobiec podobnym aktom profanacji i udzielać Komunii św. w taki sposób, by wierni
spożywali komunikanty na oczach szafarza, co wyeliminuje możliwość schowania ich do kieszeni, czy - po
powrocie do ławki - do torebki.

rzepisy o udzielaniu Komunii na rękę zostały wprowadzone na mocy postanowień Konferencji

Episkopatu Włoch i z aprobatą Stolicy Świętej w Adwencie 1989 roku, co także przypomniano w
rozporządzeniu kardynała Caffarry.

_________
foto: kardynał Caffarra przyjmuje biret od Benedykta XVI (luty 2006)

czwartek, 23 kwietnia 2009

kspertka liturgicznej kreatywności broni profanacji

roboszcz jednej z amerykańskich parafii zakazał wiernym przyjmowania Komunii Świętej do ręki.

Chciał walczyć z powtarzającym się profanowaniem Hostii Eucharystycznych. Co go za to spotkało?

Taki obrazek nikogo w USA specjalnie nie dziwi.

ajpierw któryś z parafian przyniósł po Mszy św. do zakrystii śpiewnik. Otworzył go ostrożnie przed

proboszczem. Ksiądz nie mógł uwierzyć - czy ludzie są aż takimi ignorantami, by właśnie tam zostawiać
Hostię? Niedługo po tym zdarzeniu duszpasterz dowiedział się, że ktoś inny zobaczył, jak ludzie wynoszą
Hostię z kościoła w kieszeni, albo w ręku.

obec ponawiających się tego typu doniesień ks. Antoni M. Trapani, proboszcz parafii NMP

Nieustającej Pomocy w Lindenhurst w stanie Nowy Jork, zamieścił w parafialnym biuletynie następujące
ogłoszenie: - Zabraniam do odwołania przyjmowania na rękę Komunii Świętej. Wszyscy mają przyjmować
ją do ust.

zy to rozwiązało sprawę? Wręcz przeciwnie. Biuletyn, rozprowadzany podczas Niedzieli Palmowej,

szybko trafił do miejscowej kurii. Parafianie zasypali ją bowiem skargami na proboszcza. Od lat zwyczaj
Komunii doustnej nie był już praktykowany, dlaczego teraz proboszcz miałby ich zmuszać do takiego
"wstecznictwa"?

uria, pismem podpisanym przez Dyrektorkę Diecezjalnego Wydziału Liturgicznego s. Sheilę Browne

RSM, rozstrzygnęła sprawę. Siostra Dyrektorka – powszechnie zwana „ekspertem liturgicznej
kreatywności” - stwierdziła w oświadczeniu, że „przesadne poczucie niegodziwości” nie jest w parafii dobrą
postawą i nakazała proboszczowi natychmiast przywrócić udzielanie Komunii Świętej do ręki.

Cytowane za fronda.pl

niedziela, 2 stycznia 2011

apieskie Msze święte - bez Komunii na rękę

ak donosi ks. Jan Zuhlsdorf, kapłani wyznaczeni do udzielania Komunii świętej podczas ubiegłorocznej

"Pasterki"  w  Bazylice  św.  Piotra  zostali  poinformowani,  że  podczas  wszystkich  Mszy  papieskich
obowiązuje  zakaz  udzielania  Komunii  świętej  na  rękę.  Osobom,  które  o  taką  formę  poproszą  należy
podawać Eucharystię prosto do ust.

iestety, jak widać na poniższym filmie - zawsze, nawet w bazylice św. Piotra znajdą się nieposłuszni

kapłani, którzy za nic mają zarządzenia Ojca Świętego.

FILM: Komunikowanie wiernych w Watykanie

Tekst cytowany za breviarium.blogspot.com

Film pochodzi z www.YouTube.pl, oryginalny tytuł filmu "Vatican Christmas Midnight Mass 2010:
Communion on the Tongue"

apieski ceremoniarz

o „reformie reformy liturgicznej”

o stylu obecnego Papieża bardziej należy proponowanie niż narzucanie czegokolwiek. Jednakże, jeśli

Ojciec Święty coś proponuje, to nie jest to jedynie przejaw osobistych preferencji, lecz wskazywanie
kierunku całemu Kościołowi – powiedział papieski ceremoniarz.

s. Guido Marini odniósł się w ten sposób do pewnych innowacji w liturgii papieskiej, jak ustawienie

wielkiego krucyfiksu pośrodku ołtarza, udzielanie komunii na klęcząco i do ust, a także sprawowanie
Eucharystii tyłem do ludzi w zabytkowych kościołach i kaplicach.

zw. reforma reformy liturgicznej to główny temat wywiadu, jakiego mistrz papieskich ceremonii

udzielił amerykańskiemu tygodnikowi "The National Catholic Reporter". We wstępie do wywiadu jego
autor John Allen wyjaśnia, że od papieża o jasnej i raczej tradycjonalistycznej wizji liturgii spodziewano się
radykalnych reform w tej dziedzinie. Te oczekiwania jednak się nie spełniły. Zdaniem papieskiego
ceremoniarza gwałtowne reformy nie są dzisiaj po prostu możliwe, ze względu na czasy i realia, w jakich
żyjemy. Papież obiera zatem drogę przykładu, licząc, że to co proponuje zostanie rozważone i przyjęte,
przeniknie do mentalności Kościoła, będzie kształtowało jego atmosferę. Niewykluczone, że to co dziś jest
propozycją, z czasem stanie się normą dyscyplinarną – dodaje ks. prałat Guido Marini. – Najpierw jednak
trzeba zmienić klimat i kulturę, a dopiero potem legislację, choć i ta odgrywa swoją rolę w kształtowaniu
kultury - zaznaczył.

apytany o znaczenie pojęcia „reforma reformy” papieski liturgista przypomniał, że ma on już długą

tradycję i było używane również przez kard. Josepha Ratzingera. W wypadku liturgii nie chodzi jednak o
wycofywanie się z soborowych reform, lecz o ich dalszą, lepszą realizację.

dnosząc się z kolei do motu proprio "Summorum Pontificum", którym Benedykt XVI przywrócił

możliwość swobodnego sprawowania tak zwanej Mszy trydenckiej, ks. Marini przypomniał, że posoborowa
i przedsoborowa forma liturgii mogą się nawzajem ubogacać. "I dlatego tak ważne jest, aby ich
bezkonfliktowe współistnienie weszło do codziennego życia Kościoła" – podkreślił mistrz papieskich
ceremonii liturgicznych w wywiadzie dla amerykańskiego tygodnika.

maz,

2010-03-14

Tekst cytowany za ekai.pl

owe Motu proprio przywróci powagę Mszy św.?

czwartek, 10 lutego 2011 13:47

enedykt XVI ma za kilka tygodni opublikować dokument, który ma „zreformować reformę” liturgii,

przeprowadzoną po Soborze Watykańskim II.

otu proprio ma, jak stwierdził rzecznik prasowy Watykanu, ks.

Federico Lombardi SJ, uporządkować zakres obowiązków Kongregacji ds.
kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów. Chodzi o to, by liturgia bardziej
odpowiadała zaleceniom Soboru Watykańskiego II, niż ma to miejsce
obecnie. Zniknąć mają wszelkie nowinki, które wypaczają sens
Eucharystii.

edług nieoficjalnych informacji fragment dokumentu ma zajmować się

„nowym ruchem liturgicznym”, o którym mówił w grudniu 2010 roku w jednym z wywiadów prefekt

Tak nie może wyglądać Msza św.

Kongregacji, kard. Antonio Canizares Llovera. - Faktem jest, że liturgia została zraniona przez samowolne
deformacje, które były także owocem sekularyzacji, która niestety wpływa także na wnętrze Kościoła –
mówił hierarcha.

„

eforma reformy” miałaby polegać na przywróceniu powagi Mszy św. i zwróceniu wiernych z powrotem

do Chrystusa. Tego typu „delikatna reforma” jest widoczna w działaniach Benedytka XVI. Podczas Mszy
św. celebrowanych przez Papieża modlitwa jest skierowana znów w kierunku krzyża, a od niedawna
Komunia św. udzielana na język stała się znowu regułą. Te ruchy, które do tej pory stanowiły wzór do
naśladowania, a nie normę obowiązującą, mogą zostać potwierdzone przez zbliżające się Motu proprio.

sks/Kath.net

źródło: