background image

                                                              

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                                                                                                                                              

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Dziękuję Ci Życie…                                                                                                

 

                                                                                                                                                                                                      

 

 

Dziękuj ci życie, za to, że żyję,                                                                                                                                                  

 

 

Że w dzień oglądam przezłote słońce,                                                                                                           

 

 

A w jego blaskach barwne kwiaty,                                                                                                                                                                

 

 

I miodne owoce – tak rozgrzane, które w ten sposób oznajmiają:                                                                  

 

 

- Już jest pół dnia.  – Już południe!                                                                                                                                                                                                

 

 

I , które tak jedno jak i drugie,                                                                                                                        

 

 

Wabią – to prawda – wabią, lecz złudnie…                                                                                                                                                

 

 

 

Dziękuję ci również za góry i morza,                                                                                                                                                           

 

 

 

Które swym pięknem  są może  srogie,                                                                                                         

 

 

 

A światłem  dla nich – od wieków – zorza.                                                                                                                                                                   

 

 

 

Za nocne szafiry,                                                                                                                            

 

 

 

Spirale galaktyk,                                                                                                                                                                                                                      

 

 

 

Za chwil wielkie wiry,                                                                                                                                       

 

 

 

I marzeń z marzenia,                                                                                                                                    

 

 

 

Bez  ludzkich praktyk .                                                                                                                          

 

 

 

A które – dla mnie – są skarby warte,                                                                                                                                                                                                                                   

 

 

 

Bo nie są kłamem nadmuchane,                                                                                                                                    

 

 

 

Ani podłością nie podparte…                                                                                                         

 

 

Lecz najbardziej dziękuję, dziękuję,                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                        

 

 

Że wbrew osadom żyję i czuję,                                                                                                                                                                              

 

 

Że w głowie – barwne nad barwy – myśli trzymam,                                                                                               

 

 

I że jak w żagle w nie dmucham, wzdymam,                                                                                      

 

 

A one unoszą mnie – hen – daleko,                                                                                                        

 

 

D o kraju z baśni – nad złotą rzeką,                                                                                                    

 

 

Gdzie można spocząć pod piękna cieniem,                                                                                                                                         

 

 

I cieszyć się, że jest miejsce zwane – Wytchnieniem.                                                                                        

 

 

 

Za wszystko to dzięki. Ale jeszcze                                                                                                                                   

 

 

 

Dziękuje ci życie za człowieka,                                                                                                                           

 

 

 

Który jest przy mnie, nie ucieka,                                                                                                                                   

 

 

 

I w tym jest – wiem, wiem – ręka twoja,                                                                                                                                                             

 

 

 

A kim jest ten człowiek?                                                                                                                                                  

 

 

 

Wiesz o tym dobrze – Hanusia                                                                                                                                                                               

 

 

 

- Kochana siostra moja…        

Iwa                Warszawa 2014-08-28