Dziękuję Ci Życie…

Dziękuj ci życie, za to, że żyję,

Że w dzień oglądam przezłote słońce,

A w jego blaskach barwne kwiaty,

I miodne owoce – tak rozgrzane, które w ten sposób oznajmiają:

- Już jest pół dnia. – Już południe!

I , które tak jedno jak i drugie,

Wabią – to prawda – wabią, lecz złudnie…

Dziękuję ci również za góry i morza,

Które swym pięknem są może srogie,

A światłem dla nich – od wieków – zorza.

Za nocne szafiry,

Spirale galaktyk,

Za chwil wielkie wiry,

I marzeń z marzenia,

Bez ludzkich praktyk .

A które – dla mnie – są skarby warte,

Bo nie są kłamem nadmuchane,

Ani podłością nie podparte…

Lecz najbardziej dziękuję, dziękuję,

Że wbrew osadom żyję i czuję,

Że w głowie – barwne nad barwy – myśli trzymam,

I że jak w żagle w nie dmucham, wzdymam,

A one unoszą mnie – hen – daleko,

D o kraju z baśni – nad złotą rzeką,

Gdzie można spocząć pod piękna cieniem,

I cieszyć się, że jest miejsce zwane – Wytchnieniem.

Za wszystko to dzięki. Ale jeszcze

Dziękuje ci życie za człowieka,

Który jest przy mnie, nie ucieka,

I w tym jest – wiem, wiem – ręka twoja,

A kim jest ten człowiek?

Wiesz o tym dobrze – Hanusia

- Kochana siostra moja…

Iwa Warszawa 2014-08-28