Magda

Strona 1

2011-5-27

SPRAWOZDANIE NR 8

1. Składniki zaprawy

Podane na stronie głównej sprawozdania.

2. Oznaczenie konsystencji świeżej zaprawy

Urządzenie pomiarowe do oznaczania konsystencji składa się ze statywu, stożka
zagłębiającego się w zaprawie, wyskalowanej tarczy pomiarowej oraz naczynia stożkowego
stanowiącego pojemnik na zaprawę (aparat Nowikowa rys.1). Naczynie pomiarowe napełnia
się zaprawą do poziomu zaznaczonego kreską E (około 3 cm poniżej górnej krawędzi).
Następnie należy lekko wstrząsnąć naczyniem w celu wyrównania powierzchni zaprawy. Po
ustawieniu naczynia pod stożkiem przyrządu (6) doprowadza się wierzchołek stożka do
zetknięcia się z powierzchnią zaprawy a następnie opuszcza pręt (7) do zetknięcia się z
trzonkiem stożka (5), unieruchamia go za pomocą zacisku (4) i ustawia wskazówkę skali na
zero. Przyciskając zacisk sprężynowy należy zwolnić stożek pomiarowy, który swobodnie
zanurzy się w zaprawie. Po upływie 10 s licząc od chwili zwolnienia stożka należy ponownie
unieruchomić go zaciskiem (4), następnie opuścić pręt skali (7) do zetknięcia się z prętem
stożka (5) i odczytać wynik na tarczy pomiarowej (8) z dokładnością do 0.1 cm.
W naszym przypadku pierwszy pomiar wyniósł 5,8 cm a drugi po dodaniu wody wyniósł
8,1cm , co świadczy o dobrej konsystencji zaprawy (skala zagłębienia 7-12cm). Pomiar
należy wykonać trzy razy , z tym, że różnica między wynikami nie może przekroczyć 1cm. W
przypadku, gdy różnica jest większa, badanie trzeba przeprowadzić na innej próbce zaprawy.

http://notatek.pl/materialy-budowlane-sprawozdania?notatka

Magda

Strona 2

2011-5-27

3. Oznaczenie gęstości objętościowej świeżej zaprawy

Gęstość objętościową zaprawy określa się w naczyniu pomiarowym o objętości
1000 cm3, w którym układa się zaprawę w dwóch warstwach ubijając 10 uderzeniami
ubijaka . naczynie z zaprawą należy zważuć z dokładnością do 1 g , po czym obliczyć gęstość
zaprawy p

oz.

w g/ cm

3

wg wzoru:

p

oz

= (m

w

– m ) / V [g / cm

3

]

p

oz.

= (3880 – 1850) / 1000 = 2,03 [g / cm

3

]

w którym:
m

w

– masa naczynia wypełnionego zaprawą [g]

m – masa pustego naczynia [g]
V – objętość badanej zaprawy [cm

3

]

4.

Oznaczenie ilości składników na 1 m

3

zaprawy

Oznaczenie to polega na wykonaniu próbnego zarobu w którym objętość powinna
wynosić co najmniej 10 dm

3

. Składniki zaprawy miesza się w mieszarce laboratoryjnej

przeciwbieżnej do uzyskania jednolitej barwy, a następnie zaprawę przenosi się do cylindra
pomiarowego, w którym odczytuje się jej objętości. Masę poszczególnych składników w 1m

3

zaprawy oblicza się wg wzoru :

M= m

1

*(1000/V)

w którym :
m

1

– masa składnika użytego do próbnego zarobu [kg]

V – objętość zaprawy [dm

3

]

5. Oznaczenie wytrzymałości stwardniałej zaprawy budowlanej na próbkach

4x4x16 cm (marka zaprawy)

Wytrzymałość na zginanie przeprowadza się na beleczkach 4

×

4

×

16cm, obciążając

próbkę aż do złamania siłą skupioną działającą w środku rozpiętości, przy rozstawie podpór
10cm. Przy badaniu stosuje się wkładkę do prasy zapewniającą założony rozstaw podpór oraz
prawidłowe działanie siły nacisku. Wilgotność próbek powinna odpowiadać ustaleniom
normy przedmiotowej dla badanej zaprawy lub wymaganiom wg projektu technicznego.
Do jednorazowego należy stosować stosować trzy beleczki wykonane w jednej formie.
Określenie siły łamiącej wykonuje się prasy hydraulicznej lub maszyny wytrzymałościowej.
W przypadku prowadzenia badania w maszynie wytrzymałościowej wytrzymałość na
zginanie R

z

oblicza się w MPa na podstawie siły łamiącej i wymiarów próbki wg wzoru :

R

z

= (3Pl / 2bh

2

)*10

-2

w którym:
P- wartość siły łamiącej,[N];
l- rozstaw podpór [10cm];
b- szerokość beleczki [4cm];
h- wysokość beleczki [4cm];

W naszym przypadku wartość siły wynosiła P=0,83kN w drugim przypadku 0,76 kN
Średnia wartość siły niszczącej wynosi 0,80 kN R

z

=1,88 Mpa

Magda

Strona 3

2011-5-27

Wytrzymałość na ściskanie określa się na połówkach beleczek po badaniu
wytrzymałości na zginanie. Do badania należy sześć połówek beleczek. Połówki beleczek
należy umieścić między płytkami ściskającymi wkładki , przy czym płaszczyzna beleczki,
która powstała z wyrównania górnej powierzchni powinna być ustawiona pionowo. Wkładkę
wraz z próbką należy umieścić w prasie i obciążać aż do zniszczenia. Przyrost siły nacisku
powinien wynosić 1

±

0,2[MPa] na sekundę. Wytrzymałość na ściskanie należy obliczyć z

dokładnością do 0,1[MPa].

Wytrzymałość na ściskanie (R

s

) obliczyć należy w [MPa]:

R

s

= (P / F)*10

-2

w którym:
P- siła nacisku powodująca zniszczenie beleczki , [N];
F- powierzchnia ściskania badanej beleczki, (16cm

2

);

W naszym przypadku siły wynosiły :
P

1

=11,2 [kN]

P

2

=11,2 [kN]

P

3

=9,4 [kN]

P

4

=10,6 [kN]

Średnia arytmetyczna tych sił wynosi: 10,6 kN

R

s

= 6,63 MPa

6. Oznaczenie skurczu zaprawy

Badanie polega na określeniu zmian liniowych spowodowanych procesem twardnienia

zaprawy oraz oddziaływaniem środowiska. Oznaczenie wykonuje się na próbkach w kształcie
beleczek z osadzonymi czopami w ich czołowych powierzchniach. Pomiary długości
wykonuje się przy użyciu aparatu Grafa-Kaufmanna , bezpośrednio po rozformowaniu oraz
po 3,7, 14, 28 i 90 dniach twardnienia zaprawy. Skurcz jednostkowy w procentach oblicza się
wg wzoru:

A

d

= (l

1

– l

d

) *100 / 160 [%]

w którym:

l

1

- wynik pomiaru próbki po rozformowaniu [mm].

l

d

- wynik pomiaru próbki po okresie d dni twardnienia,

Za wynik przyjmuje się średnią arytmetyczną wyników pomiaru 3 beleczek.
Współczynnik rozmiękania zaprawy określa się jako stosunek wytrzymałości na

ściskanie i zginanie próbek moczonych w wodzie do wytrzymałości próbek wysuszonych.