1

GEODEZJA DROGOWA – DUL – sem. VIII 25.VI.2010r.
Opracowanie zagadnie

ń

z: http://www.satgis.utp.edu.pl/www/pl/dydaktyka/atr/bud_dz_dul.htm

01. Układy współrz

ę

dnych -

wielko

ś

ci k

ą

towe lub liniowe, wyznaczaj

ą

ce poło

ż

enie punktu na dowolnej

powierzchni lub w przestrzeni w sposób wzgl

ę

dny w stosunku do przyj

ę

tych za pocz

ą

tek układu płaszczyzn lub

linii. Wszystkie układy współrz

ę

dnych ró

ż

ni

ą

si

ę

od siebie charakterystyk

ą

geometryczn

ą

.

A. Układ współrz

ę

dnych na kuli (definicje, rysunek)

Układ współrz

ę

dnych geograficznych.

......

1. opisanie poło

ż

enia punktu: dwa k

ą

tów

okre

ś

laj

ą

cych geocentryczny kierunek

do danego punktu,

2. w ukł. tym okre

ś

lane s

ą

szeroko

ść

geograficzna i długo

ść

geograficzna,

3. wymaga niewielkiej dokładno

ś

ci

okre

ś

lenia poło

ż

enia, rz

ę

du dziesi

ą

tek

metrów.

4. pocz

ą

tek układu znajduje si

ę

w

ś

rodku

geometrycznym kuli.

5.

nie wyst

ę

puje współrz

ę

dna wysoko

ść

punktu, przez któr

ą

rozumiemy odst

ę

p

punktu od okre

ś

lonej powierzchni

odniesienia geoidy,

B. Układ współrz

ę

dnych na elipsoidzie (definicje, rysunek)

1. powierzchnia: elipsoida obrotowa
2. współrz

ę

dne okre

ś

lane s

ą

przy pomocy: szeroko

ś

ci geodezyjnej (elipsoidalna) B

oraz długo

ś

ci geodezyjnej (elipsoidalna) L.

3.

równie

ż

okre

ś

lana wysoko

ść

punktu nad powierzchni

ą

elipsoidy jest to tzw.

wysoko

ść

elipsoidalna.

W Polsce:

W

WGS-84

....4

1. układ globalny,
2. współrz

ę

dne mog

ą

by

ć

okre

ś

lone zarówno w układzie

kartezja

ń

skim, jak i elipsoidalnym.

3. pocz

ą

tek układu pokrywa si

ę

ze

ś

rodkiem masy Ziemi,

4. o

ś

Z jest skierowana do umownego bieguna

ziemskiego.

5. kierunek osi X jest wyznaczony przez przeci

ę

cie

płaszczyzny południka i płaszczyzny równika
zwi

ą

zanego z biegunem ziemskim,

6. o

ś

Y uzupełnia prawoskr

ę

tny ortogonalny układ

współrz

ę

dnych.

7. pocz

ą

tek układu WGS-84 jest jednocze

ś

nie

ś

rodkiem

geometrycznym elipsoidy WGS-84, a o

ś

Z jej osi

ą

obrotu.

8. cz

ę

sto spotykany jest w odbiornikach GPS.

2

02. Rodzaje odwzorowa

ń

kartograficznych:

Odwzorowanie kartograficzne – przeniesienie punktów Ziemii na regularn

ą

powierzchni

ę

geometryczn

ą

, wg z

góry narzuconych warunków.

Reguły odwzorowania wyra

ż

amy za pomoc

ą

form matematycznych podaj

ą

cych zwi

ą

zek mi

ę

dzy współrz

ę

dnymi

geograficznymi (geodezyjnymi) punktów odniesienia (kula, elipsoida), a współrz

ę

dnymi płaskimi odpowiadaj

ą

cych

im punktów na płaszczy

ź

nie (na mapie).

W Polsce:

Odwzorowanie Gaussa-Krügera

a

Jest to wiernok

ą

tne walcowe poprzeczne odwzorowanie powierzchni elipsoidy obrotowej na płaszczyzn

ę

, przy

czym

ś

rodkowy południk strefy odtwarza si

ę

wiernie. Długo

ś

ci odcinków w odwzorowaniu Gaussa-Krügera s

ą

obarczone zniekształceniami. Zniekształcenia zale

żą

od skali odwzorowania, nie zale

żą

od orientacji odcinka.

Pas południkowy (strefa) jest rzutowany na walec, który styka si

ę

z powierzchni

ą

Ziemi (elipsoidy) wzdłu

ż

południka osiowego.

3

03. Obliczy

ć

azymuty ci

ą

gu sytuacyjnego na podstawie k

ą

tów wyrównanych.

Wzór na obliczenie azymutu nast

ę

pnego boku dla

k

ą

tów lewych:

B

o

BC

AB

180

Az

Az

β

+

−

=

Wzór na obl. azymutu nast

ę

pnego boku dla k

ą

tów

prawych:

B

o

BC

AB

180

Az

Az

β

−

+

=

t – dokładno

ść

odczytu w instrumencie

n – liczba mierzonych k

ą

tów

04. Tachimetria (wzory i opis metody).

-

Tachimetria polega na pomiarze sytuacyjno-wysoko

ś

ciowym (jednoczesnym) wykonywanym metod

ą

biegunow

ą

.

-

Pomiary tachimetryczne przeprowadza si

ę

w oparciu o osnowy geodezyjne, czyli punkty o znanych

współrz

ę

dnych geodezyjnych, za pomoc

ą

tachimetru lub teodolitu z nasadk

ą

dalmiercz

ą

.

-

Z punktu widzenia szczegółowych metod pomiaru tachimetria jest pomiarem biegunowym z po

ś

rednim

sposobem wyznaczenia odległo

ś

ci przy pomocy dalmierza kreskowego.

-

Biegunami układów s

ą

kolejne punkty osnowy.

-

Tachimetria pozwala na pomiar przy dowolnym pochyleniu osi celowej instrumentu (teodolitu).

-

Pomiar (zało

ż

enie osnowy, wybór punktów szczegółowych, odczytanie łaty i zapis do dziennika) wykonuje

si

ę

analogicznie jak w niwelacji punktów rozproszonych, a ponadto mierzy si

ę

k

ą

t nachylenia lunety

w płaszczy

ź

nie pionowej.

-

Metoda tachimetryczna pomiaru rze

ź

by terenu jest mniej dokładna od metod realizowanych z pomoc

ą

niwelatora, ale jest to metoda umo

ż

liwiaj

ą

ca znacznie szybsze wykonanie prac polowych.

4

H

A

– wysoko

ść

punktu nad którym ustawiono instrument,

i – wysoko

ść

instrumentu,

α

– k

ą

t pionowy nachylenia osi celowej,

k – stała mno

ż

enia dalmierza kreskowego (najcz

ęś

ciej równa 100),

l – odcinek łaty wyznaczony odczytami górnym i dolnym,
s – odczyt

ś

rodkowy

5

Dziennik niwelacyjny

05. Niwelacja powierzchniowa siatkowa (rysunek i opis).

-

Wykonujemy j

ą

na terenach o niezbyt urozmaiconej rze

ź

bie terenu.

-

Nazwa pochodzi od siatki regularnych figur geometrycznych (najcz

ęś

ciej kwadratów o bokach 5, 10, 20,

50, 100m).

-

Metod

ą

niwelacji geometrycznej wyznacza si

ę

wysoko

ś

ci wszystkich wierzchołków siatki.

-

Numeracj

ę

tych wierzchołków prowadzi si

ę

: linie na jednym kierunku oznacza si

ę

kolejnymi liczbami, a

wzdłu

ż

drugiego kierunku – literami.

-

Pomiar niwelacyjny siatki zaczynamy z reperu. Je

ś

li znajduje si

ę

on poza terenem obj

ę

tym pomiarem,

wówczas prowadzimy ci

ą

g dowi

ą

zuj

ą

cy do momentu, a

ż

niwelator stanie na terenie obj

ę

tym pomiarem.

-

Od tego momentu po ka

ż

dym odczycie wstecz wykonujemy szereg odczytów po

ś

rednich do punktów

znajduj

ą

cych si

ę

w zasi

ę

gu danego stanowiska, po czym ko

ń

czymy odczytem w przód i zmieniamy

stanowisko.

-

Po zaniwelowaniu całej siatki prowadzimy ci

ą

g do najbli

ż

ej poło

ż

onego reperu w celu uzyskania kontroli

pomiarów.

-

Jest to metoda bardzo precyzyjna

6

06. Precyzyjny pomiar odległo

ś

ci metod

ą

modulacji impulsowej.

Nadajnik, urz

ą

dzenie elektroniczne słu

żą

ce do wytwarzania energii elektromagnetycznej wielkiej cz

ę

stotliwo

ś

ci,

przystosowanej do celów ł

ą

czno

ś

ci za po

ś

rednictwem fal radiowych.

Nadajnik składa si

ę

z generatora drga

ń

elektrycznych wielkiej cz

ę

stotliwo

ś

ci, wzmacniaczy wielkiej cz

ę

stotliwo

ś

ci,

wzmacniaczy małej cz

ę

stotliwo

ś

ci, modulatora (modulacja) oraz urz

ą

dze

ń

pomocniczych (np. zasilacza).

Aby dokona

ć

pomiaru czasu propagacji fali pomiarowej niezb

ę

dne jest zaznaczenie chwil, mi

ę

dzy którymi

mierzony jest ten czas. Do tego celu słu

ż

y modulacja fali pomiarowej, któr

ą

jest fala elektromagnetyczna.

Modulacja – samorzutna lub celowa zmiana parametrów fali no

ś

nej. Jest to proces fizyczny polegaj

ą

cy na

oddziaływaniu pewnego przebiegu wielko

ś

ci fizycznej zwanej sygnałem moduluj

ą

cym na inny przebieg

(modulowany) zwany fal

ą

no

ś

n

ą

, w wyniku czego uzyskuje si

ę

przebieg zw. sygnałem modulowanym.

Posta

ć

sygnału moduluj

ą

cego w istotny sposób okre

ś

la wła

ś

ciwo

ś

ci dalmierzy

-

modulacja impulsowa - dalmierze laserowe

-

modulacja sinusoidalna – wi

ę

kszo

ś

c pozostałych dalmierzy

-

modulacja sygnałem pseudo-przypadkowym - w niektórych dalmierzach hydrograficznych

-

pomiar odbywa si

ę

bezpo

ś

rednio na optycznej fali no

ś

nej - dalmierze interferencyjne.

7

Modulacja impulsowa – fala no

ś

na jest okresowym ci

ą

giem impulsów. U

ż

ywana w dalmierzach laserowych.

Jedna z mo

ż

liwo

ś

ci pomiaru czasu propagacji fali

τ

na drodze 2L sprowadza si

ę

do wyznaczenia czasu mi

ę

dzy

chwilami t

3

i t

1

, w których sygnał odbierany przekracza próg Up

o

, a sygnał nadawany próg Up

n

.

Wzory:

v

2

/

1

L

t

t

1

3

⋅

τ

⋅

=

−

=

τ

07. Precyzyjny pomiar odległo

ś

ci metod

ą

modulacji sinusoidalnej (wzory, opis

metody, rysunek).

Sinusoidalny przebieg moduluj

ą

cy fal

ę

no

ś

n

ą

nadajnika ma zazwyczaj znacznie mniejsz

ą

długo

ść

, ani

ż

eli

mierzony odcinek L. Proces rozchodzenia si

ę

zmodulowanej fali wzdłu

ż

bie

żą

cej drogi x opisuje równanie fali:

(

)

ϕ

+

⋅

π

=













⋅

⋅

⋅

π

=













λ

⋅

⋅

π

=

τ

⋅

ω

n

2

v

f

L

2

2

L

2

2

w

w

w

f

w

,

ϖ

w

,

λ

w

– cz

ę

stotliwo

ść

, pulsacja oraz długo

ść

fali wzorcowej,

n – liczba całkowita pełnych k

ą

tów 2

π

zawartych w

ϖ

w

τ

,

ϕ

– liczba ułamkowa 0 <

ϕ

< 1 okre

ś

laj

ą

ca niepełn

ą

cz

ęść

przesuni

ę

cia fazowego,

v – pr

ę

dko

ść

fali pomiarowej.

Z powy

ż

szego wzoru uzyskuje si

ę

kolejne równania:

(

)

(

)

(

)

(

)

ϕ

+

⋅

=

ϕ

+

⋅

=

⋅

=

τ

ϕ

+

⋅

⋅

=

ϕ

+

⋅

λ

=

n

T

n

f

1

v

L

2

n

f

2

v

n

2

L

w

w

w

w

Natomiast graniczny bł

ą

d pomiaru odległo

ś

ci wynosi:

ϕ

⋅

∆

⋅

λ

+

⋅













∆

+

∆

=

∆

2

L

f

f

v

v

L

w

w

w

dla L = 1,5km

∆

L = 1,15cm

dla L = 15km

∆

L = 2,5cm

8

08. Ogólna zasada działania systemu GPS (opisz poszczególne segmenty)

System skł

ą

da si

ę

z trzech podstawowych segmentów:

SEGMENT KOSMICZNY

-

24 satelity poruszaj

ą

ce si

ę

po orbitach wokół kuli ziemskiej.

-

Satelity nadaj

ą

z pokładu dwie cz

ę

stotliwo

ś

ci radiowe z kodowanymi informacjami o czasie oraz

depesz

ę

satelitarn

ą

– zbiorem informacji niezb

ę

dnych dla u

ż

ytkownika.

SEGMENT KONSTROLNY

-

składa si

ę

z głównej stacji kontrolnej i kilku stacji monitoruj

ą

cych.

-

Główna stacja Master Control Station (MSC)

ś

ledzi, monitoruje oraz zarz

ą

dz cał

ą

konstelacj

ą

sateltów i

uaktualnia dane nawigacyjne.

-

Stacje monitoruj

ą

ce, wyposa

ż

one w precezyjne wzorce cezowe oraz odbiorniki maj

ą

ce mo

ż

liwo

ść

generowania kodu P( precyzyjnego), wykonuj

ą

nieprzerwanie obserwacje wszystkich satelitów

rejestruj

ą

c kolejne pomiary co 1,5 s.

-

Pomiary przekazywane s

ą

do stacji (MSC). Stacje kontrolne zapewniaj

ą

ł

ą

czno

ść

mi

ę

dzy satelitami a

MSC. Przesyłaj

ą

satelitom do pami

ę

ci ich komputerów informacje o ich efemerydach (dane orbitalne) i

dane dotycz

ą

ce korekty chodu zegarów satelitów.

SEGMENT U

ś

YTKOWNIKA

-

składa si

ę

z wielu ró

ż

nych odbiorników radionawigacyjnych, specjalnie przygotowanych do odbioru,

dekodowania i przetwarzania sygnałów satelitarnych oraz wykonywania oblicze

ń

zmierzaj

ą

cych do

ustalenia wymaganych parametrów nawigacyjnych – pozycji, pr

ę

dko

ś

ci, kursu itp..

-

Głównymi u

ż

ytkownikami GPS s

ą

słu

ż

by wojskowe. W wi

ę

kszo

ś

ci s

ą

to odbiorniki

jednocz

ę

stotliwo

ś

ciowe, zaopatrzone w kod P, daj

ą

cy mo

ż

liwo

ść

natychmiastowego wyznaczenia

pozycji z dokładno

ś

ci do 10 m.

-

U

ż

ytkownicy cywilni okre

ś

laj

ą

pozycje mniej lub bardziej dokładnie – w czasie rzeczywistym lub po

fakcie.

-

W zale

ż

no

ś

ci od przeznaczenia wszystkie odbiorniki mo

ż

na podzieli

ć

na: nawigacyjne (o małej

dokładno

ś

ci), geodezyjne (dokładne - o wysokiej dokładno

ś

ci) oraz specjalne.

09. Elementy sygnału satelity GPS

(w jaki sposób powstaj

ą

fale no

ś

ne L1, L2,kod C/A i P ?)

Cz

ę

stotliwo

ś

ci:

-

Satelity GPS wyposa

ż

one s

ą

w zegary atomowe (wzorce rubidowe lub cezowe) wytwarzaj

ą

ce

wysokostabiln

ą

cz

ę

stotliwo

ść

podstawow

ą

10,23 MHz.Jest to podstawowa cz

ę

stotliwo

ść

systemu. W

oparciu o ni

ą

satelita emituje w sposób ci

ą

gły dwa sygnały na dwóch kanałach – o cz

ę

stotliwo

ś

ci L

1

i L

2

,

które s

ą

no

ś

nymi dla przenoszenia informacji o czasie oraz nadania depeszy satelitarnej (tj. zbioru

informacji niezb

ę

dnych dla u

ż

ytkownika).

-

Cz

ę

stotliwo

ść

L

1

otrzymujemy przez pomno

ż

enie cz

ę

stotliwo

ś

ci podstawowej przez 154 co daje

1575,42 MHz i odpowiada długo

ś

ci fal krótkich około 19,05 cm.

-

Cz

ę

stotliwo

ść

L

2

otrzymujemy przez pomno

ż

enie cz

ę

stotliwo

ś

ci podstawowej przez 120 co daje

1227,60 MHz i odpowiada długo

ś

ci fal krótkich około 24,45 cm.

Cz

ę

stotliwo

ś

ci no

ś

ne poddane s

ą

modulacji kodowo-impulsowej (ci

ą

gi impulsów binarnych +1 albo –1).

Zmodulowane sygnały maj

ą

charakter pseudoprzypadkowy PRN (Pseudo Random Noise), przypominaj

ą

cy

szum.

Kodowanie:

-

kod C/A (coarse acquisition – powszechnie dost

ę

pny) – gdzie sygnał koduj

ą

cy jest wytwarzany z

cz

ę

stotliwo

ś

ci podstawowej podzielonej przez 10, czyli wynosi 1,023Mhz co odpowiada długo

ś

ci fali

293,1m, za

ś

jego okres wynosi 1ms.

-

kod P (precise, protected), sygnał moduluj

ą

cy ma cz

ę

stotliwo

ść

identyczn

ą

jak podstawowa, czyli

10,023MHz

9

Sepesza satelitarna:
Na zmodulowane sygnały P i C/A nało

ż

ona jest m.in. informacja w postaci depeszy satelitarnej, uaktualniana

co cztery godziny ze stacji naziemnych. Depesza zawiera m.in.
almanach – dane dotycz

ą

ce aktualnego stanu systemu, w tym przybli

ż

one elementy orbitalne wszystkich

satelitów, których znajomo

ść

przyspiesza proces akwizycji (przechwytywania) danych.

efemeryd

ę

– dokładne elementy orbitalne satelity nadaj

ą

cego depesz

ę

, niezb

ę

dne do wyznaczania czasu i

pozycji

10. Koncepcja wyznaczania pozycji metod

ą

GPS.

-

Odbiornik GPS, aby wyznaczy

ć

pozycj

ę

, musi odbiera

ć

i

ś

ledzi

ć

sygnały satelitarne (by mierzy

ć

pseudoodleg

ś

ci i przyrosty pseudoodległo

ś

ci) oraz kolekcjonowa

ć

depesz

ę

nawigacyjn

ą

. Podstawowa

idea, która umo

ż

liwia wyznaczenie pozycji punktu (odbiornika) opiera si

ę

na wiedzy o odległo

ś

ciach

pomi

ę

dzy nim a satelitami znajduj

ą

cymi si

ę

na orbitach okołoziemskich.

-

Je

ż

eli znamy odległo

ść

mi

ę

dzy jednym satelit

ą

, a odbiornikiem jeste

ś

my w stanie okre

ś

li,

ż

e odbiornik

znajduje si

ę

„gdzie

ś

” na powierzchni sfery o promieniu równym zmierzonej odległo

ś

ci.

-

Pomi

ę

dzy dwiema satelitami a odbiornikiem – punkt (odbiornik) znajduje si

ę

na okr

ę

gu, który tworz

ą

dwie przecinaj

ą

ce si

ę

sfery o prom. równych odległo

ś

ciom mi

ę

dzy odbiornikiem a poszczególnymi

satelitami.

-

Znajomo

ść

odległo

ś

ci trzech satelitów powoduje,

ż

e istniej

ą

tylko dwa punkty, w których znajduje si

ę

odbiornik (punkty te tworz

ą

si

ę

w miejscach przeci

ę

cia si

ę

trzech sfer o promieniach równych

odległo

ś

ciom od poszczególnych satelitów), Jeden z tych punktów mo

ż

na wykluczy jako poruszaj

ą

cy si

ę

zbyt szybko lub b

ę

d

ą

cy za wysoko.

1 - Pozycja satelity jest okre

ś

lana wzgl

ę

dem Ziemi.

2 - Poło

ż

enie obiektu na Ziemi mo

ż

e by

ć

okre

ś

lane wzgl

ę

dem satelity.

3 - Pozycja obiektu na Ziemi mo

ż

e by

ć

okre

ś

lona jest jako wektor

sumy pozostałych wektorów otrzymanych z dwóch pomiarów.

11. Wyznaczenie współrz

ę

dnych w obserwacjach GPS

(pseudoodległo

ść

, równanie nawigacyjne, równanie pozycyjne):

10

12. Ogólne zało

ż

enia systemu ró

ż

nicowego DGPS.

-

Polska nazwa DGPS (Differential GPS) to ró

ż

nicowe pomiary GPS.

-

Jest to metoda okre

ś

lenia w czasie rzeczywistym pozycji ruchomego odbiornika GPS wzgl

ę

dem innego,

nieruchomego odbiornika, zwanego stacj

ą

bazow

ą

, umieszczonego na punkcie o znanej pozycji.

-

Istota pomiarów DGPS polega na tym,

ż

e stacja bazowa wykonuj

ą

c ci

ą

głe obserwacje kodowe na

znanym punkcie (o znanych współrz

ę

dnych w pewnym układzie) dokonuje w sposób ci

ą

gły wyznaczenia

swojej pozycji, stosuj

ą

c rozwi

ą

zanie nawigacyjne.

-

Oblicza przy tym poprawk

ę

uwzgl

ę

dniaj

ą

c ró

ż

nic

ę

wyniku otrzymanego z obserwacji i znanych

współrz

ę

dnych.

-

Poł

ą

czona z modemem i przeka

ź

nikiem radiowym stacja bazowa przekazuje t

ę

poprawk

ę

do

ruchomego odbiornika. Obecnie stosuje si

ę

dwa zasadnicze podej

ś

cia do wyznaczania poprawek

ró

ż

nicowych i ich transmisji ze stacji bazowej do ruchomego odbiornika:

•

obliczanie i transmisja poprawek do współrz

ę

dnych,

•

obliczanie i transmisja poprawek do pseudoodległo

ś

ci.

-

Transmisja poprawek do współrz

ę

dnych wymaga synchronicznego

ś

ledzenia tych samych satelitów

przez stacj

ę

bazow

ą

i przez ruchom

ą

.

-

Zalet

ą

tego podej

ś

cia jest mo

ż

liwo

ść

wykonywania wi

ę

kszej cz

ęś

ci oblicze

ń

przez stacj

ę

bazow

ą

.

Najcz

ęś

ciej jednak stosuje si

ę

transmisj

ę

poprawek do pseudoodległo

ś

ci.

-

Przy pomiarach DGPS zakłada si

ę

,

ż

e wpływ bł

ę

dów obserwacji i zakłócaj

ą

cych oddziaływa

ń

ś

rodowiska pomiarowego (troposfery i jonosfery) na obydwa odbiorniki jest taki sam.

11

13. Obliczenie azymutu i odługo

ś

ci odcinka ze współrz

ę

dnych

czwartak:

znaki przyrostów

∆

Y

∆

X

nr i ozn.

ć

wiartki

zakres
azymutu

Zale

ż

no

ść

mi

ę

dzy azymutem

a czwartakiem

+

+

I (NE)

0º–90º

Az =

α

+

–

II (SE)

90º–180º

Az = 180º –

α

–

–

III (SW)

180º–270º

Az = 180º +

α

A

B

A

B

AB

X

X

Y

Y

arctg

−

−

=

α

–

+

IV (NW)

270º–360º

Az = 360º –

α

Wzór na długo

ść

odcinka AB:

(

) (

)

2

A

B

2

A

B

X

X

Y

Y

D

−

+

−

=

14. Tyczenie prostej przez przeszkod

ę

z wykorzystaniem ci

ą

gu sytuacyjnego

lokalnego:

1. zało

ż

enie osnowy pomiarowej w formie zamkni

ę

tego ci

ą

gu poligonowego:

-

wybór punktów,

-

zastabilizowanie ich kołkami

-

ich opis topograficzny)

2. ustawienie i wypoziomowanie TotalStation nad pierwszym punktem osnowy, wycelowanie na s

ą

siednie

punkty i wykonanie pomiaru k

ą

tów poziomych

3. powtórzenie procedury z poprzedniego punktu dla kolejnych wierzchołków osnowy
4. pomiar odległo

ś

ci mi

ę

dzy punktami za pomoc

ą

dalmierza (ka

ż

da odległo

ść

mierzona jest czterokrotnie)

5. sprawdzenie poprawno

ś

ci pomiaru k

ą

tów przy u

ż

yciu wzoru na dopuszczaln

ą

odchyłk

ę

k

ą

tow

ą

6. wyrównanie pomierzonych k

ą

tów i obliczenie na ich podstawie azymutów poszczególnych odcinków

7. obliczenie przyrostów obliczonych

∆

x i

∆

y dla poszczególnych punktów

8. obliczenie odchyłki liniowej – odległo

ś

ci mi

ę

dzy pierwszym punktem ci

ą

gu (np. A), a ostatnim (A’),

wynikaj

ą

ca z niedokładno

ś

ci pomiarów (w rzeczywisto

ś

ci jest to ten sam punkt)

9. sprawdzenie poprawno

ś

ci pomiarów przy u

ż

yciu wzoru na dopuszczaln

ą

odchyłk

ę

liniow

ą

10. wyrównanie przyrostów obliczonych i obliczenie przyrostów wyrównanych dla wszystkich punktów ci

ą

gu

11. obliczenie azymutu szukanej prostej oraz jej wytyczenie poprzez odło

ż

enie za pomoc

ą

TotalStation

obliczonych k

ą

tów mi

ę

dzy ni

ą

, a kraw

ę

dzi

ą

osnowy pomiarowej z obu ko

ń

ców szukanej prostej (2

wierzchołki osnowy pomiarowej)

15. Na czym polega mechanizm GIS ?

System informacji geograficznej GIS:

1. zorganizowany zestaw sprz

ę

tu komputerowego, oprogramowania, danych geograficznych

(przestrzennych i nieprzestrzennych) oraz osób (wykonawców i u

ż

ytkowników);

2. stworzony w celu efektywnego gromadzenia, magazynowania, udost

ę

pniania, obróbki, analizy i

wizualizacji wszystkich danych geograficznych;

3. GIS udost

ę

pnia mechanizmy wprowadzania, gromadzenia i przechowywania danych przestrzennych

oraz zarz

ą

dzania nimi;

4. zapewnia ich integralno

ść

i spójno

ść

oraz pozwala na ich wst

ę

pn

ą

weryfikacj

ę

;

5. na podstawie zgromadzonych w systemie danych mo

ż

liwe jest przeprowadzenie specyficznych analiz

opieraj

ą

cych si

ę

m.in. na relacjach przestrzennych pomi

ę

dzy obiektami;

6. wyniki analiz przestrzennych i operacji charakterystycznych dla programów bazodanowych

przedstawione mog

ą

by w postaci opisowej (tabelarycznej) lub graficznej (mapa, diagramy, wykresy,

rysunki), st

ą

d cech

ą

GIS jest wizualizacja i udost

ę

pnienie informacji przestrzennych w

żą

danej postaci.