Magia Księżyca

BOGINIE KSIĘŻYCOWE

Wydaje się nam, że do życia potrzebne Jest nam Jedynie Słońce, zapominamy natomiast zwykle o
Księżycu, uważając go tylko za malowniczy składnik nocy. Zawsze oczekujemy dobrej pogody, a
je] synonimem są słoneczne dni. Czy potrafimy przypomnieć sobie, Jak wygląda krajobraz w
świetle Księżyca w pełni? Księżyc jest w stanie sprawić, że widzimy świat zupełnie Inaczej niż w
dzień. Wiedzą o tym kochankowie wszystkich czasów, kiedy przy Księżycu wyznają sobie miłość.
W nocy Księżyc to srebrzyste, magiczne zwierciadło, w którym mogą pojawić się nasze sny.
Magowie i astrolodzy uważają, że podobna do zwierciadła powierzchnia Księżyca zbiera i odbija
światło Słońca, gwiazd i planet, równocześnie nasycając je swoim własnym, szczególnym
"magnetyzmem". O tych właśnie zjawiskach pisze dziś znany krakowski astrolog, Zbigniew
Zagajewski.
Moc, która rządzi Słońcem, sprawuje również kontrolę nad Ogniem. Natomiast moc Księżyca
związana jest z żywiołem wody. Słońce jest więc w swojej naturze męskie, Księżyc - żeński. Słońce
to symbol patriarchalnej, podporządkowującej sobie Naturę, chrześcijańskiej cywilizacji Zachodu.
Księżyc zaś to symbol zamierzchłej, teraz znowu odradzającej się matriarchalnej tradycji, w pełni
koegzystującej z Naturą.
Rozważania na temat Magii Księżyca będą koncentrowały się wokół trzech aspektów Księżyca:
astrologicznego, magiczno-mitycznego i seksualnego. W kręgu cywilizacji Zachodu Księżyc
zawsze związany był z kobietą i z żeńskimi bóstwami, głównie reprezentującymi aspekt Matki. W
astrologii od wieków symbolizuje on właśnie cechy kobiece, głównie uczuciowość, wyobraźnię i
macierzyństwo. We współczesnej freudowskiej psychoanalizie Księżyc jest symbolem wpływu
kobiety, a szczególnie matki.
Związek Księżyca z seksem i elementem żeńskim opiera się głównie na tym, że jego okres obiegu
wokół Ziemi, trwający około 29 i pół dnia, pokrywa się z cyklem miesiączkowym kobiety. Według
astrologii, Księżyc kontroluje płyny ludzkiego ciała. Przede wszystkim białe, perłowe nasienie, ale
także krew miesięczną.
Na przestrzeni wieków Boginie Księżyca to równocześnie boginie miłości, oczarowania i tajemnic.
W czasach prehistorycznych Księżyc związany był z Wielką Białą Boginią. W starożytnym Egipcie
jej funkcję przejęła Królowa Izis. Promienie Księżyca stawały się strzałami Artemis polującej w
lasach Grecji. Ku czci księżycowej bogini Isztar w Babilonii urządzano orgiastyczne święta. Od
niepamiętnych czasów przerażająca bogini Hekate patronowała czarownicom i sabatom.

FAZY KSIĘŻYCA A OSOBOWOŚĆ

Okres zaczynający się od Nowiu, kiedy powierzchnia Księżyca pozostaje całkowicie ciemna i
niewidoczna, poprzez Pełnię, gdy jest ona w pełni oświetlona, i z powrotem do Nowiu - to miesiąc
księżycowy, zwany synodycznym, trwający około 29 i pół dnia (29" 12" 44m 2,82"). Rok solarny
składa się więc z 13 księżycowych miesięcy i dlatego też liczba 13 posiada magiczne znaczenie. W
cywilizacji Zachodu, traktującej kobietę jako siedlisko zła, liczba ta została więc także uznana za
feralną, przynoszącą nieszczęście. Podczas swego obiegu wokół Ziemi Księżyc w różnym stopniu,
w zależności od kąta pomiędzy Słońcem a Księżycem, odbija światło Słońca i stąd biorą się
widziane z Ziemi fazy. Zwykle miesiąc księżycowy dzieli się na 4 fazy, zwane Kwadrami:
Pierwsza faza - Nów, rozpoczyna się, kiedy Słońce i Księżyc znajdują się w tym samym miejscu,
czyli pozostają w koniunkcji. Księżyca wtedy zupełnie nie widać, ponieważ wschodzi on razem ze
Słońcem, ale pod koniec tej fazy zaczyna być widoczny jako cienki rąbek na zachodnim horyzoncie
po zachodzie Słońca.
Druga faza - zwana Pierwszą Kwadrą, zaczyna się w połowie drogi pomiędzy Nowiem a Pełnią,
gdy Księżyc i Słońce tworzą kwadraturę, czyli znajdują się pod kątem 90° w stosunku do siebie.
Oświetlona połowa tarczy Księżyca wschodzi wtedy koło południa i zachodzi w pobliżu północy i

dobrze ją widać na zachodnim niebie przez pierwszą połowę nocy.
Trzecia faza to Pełnia, występująca gdy Słońce i Księżyc znajdują się naprzeciwko siebie po
przeciwnych stronach Ziemi. Wtedy promienie Słońca całkowicie oświetlają zwróconą ku Ziemi
powierzchnię Księżyca. Okrągły Księżyc wschodzi po zachodzie Słońca, coraz później każdego
wieczora, na wschodnim horyzoncie.
Czwarta faza - Trzecia Kwadra, zaczyna się w połowie drogi pomiędzy Pełnią a Nowiem, kiedy po
raz drugi Słońce i Księżyc tworzą kwadraturę. Zmniejszający się Księżyc wschodzi o północy i jest
widoczny na wschodnim horyzoncie podczas drugiej połowy nocy. W czasie dwóch pierwszych faz
Księżyc jest rosnący, a podczas pozostałych dwóch -malejący. Natomiast w Interpretacji
astrologicznej zwykle mówi się o ośmiu fazach, które powstają po podzieleniu każdej z
powyższych na dwie (faza taka obejmuje 45°). W horoskopie urodzeniowym (Radix) przypisuje się
im następujące znaczenie:
1) Faza Nowiu (0°-45°) -symbolizuje działanie instynktowne i spontaniczne, bez zastanawiania się
nad jego konsekwencjami; niechęć do uporządkowania; duży urok osobisty;
2) Faza wzrastającego Księżyca (45°-90°) - wewnętrzna walka z wzorcami emocjonalnego
zachowania i nawykami z poprzednich wcieleń i z przeszłości, która powinna doprowadzić do
znalezienia satysfakcjonujących rozwiązań; także pomoc udzielana przez starych, dobrych
przyjaciół;
3) Faza Pierwszej Kwadry (90°-135°) - opór otoczenia i problemy z ludźmi, stanowiące lekcję
umożliwiającą wkroczenie na właściwą drogę; przekształcanie i reformowanie starych struktur;
4) Faza Przed Pełnią (135--180°) - pragnienie studiowania i analizowania własnego życia,
wynikające z potrzeby znalezienia odpowiedniej ścieżki wewnętrznego rozwoju; zdolności
przewidywania przyszłości;
5) Faza Pełni (180°-225°) - pełna kontrola nad działaniami dokonywanymi z własnego wyboru;
osobisty magnetyzm; konflikty w związkach, wynikające z dążenia do osiągnięcia perfekcji;
skłonność do ascezy;
6) Faza Rozprzestrzeniającego Księżyca (225°-270°) -w pełni świadome postępowanie, dzielenie
się z innymi wszystkim, co wartościowe i znaczące; nauczanie systemów religijnych,
ideologicznych lub filozoficznych;
7) Faza Ostatniej Kwadry (270°-315°) - wewnętrzny kryzys dotyczący własnej tożsamości,
spowodowany licznymi życiowymi problemami i trudnościami; zmiana starego sposobu myślenia;
8) Faza Balsamiczna (315°--360°) - postawa altruistyczna, umiejętność dzielenia się własnymi
uzdolnieniami i dobrami; zainteresowanie naukami ezoterycznymi.
Wszystkie fazy rosnącego Księżyca (od Nowiu do Pełni) reprezentują instynktowne i nieświadome
działania, wywoływane przez czynniki zewnętrzne (ludzi, wydarzenia) oraz przez karmę. Natomiast
fazy malejącego Księżyca (od Pełni do Nowiu) symbolizują świadome działania, dokonywane z
własnego wyboru, podlegające woli działającego.
Sprawdzając położenie Księżyca (względem Słońca) w swoim Horoskopie Urodzeniowym,
możemy przekonać się, jaką tendencję przejawiają nasze działania. W tym przypadku Księżyc
symbolizuje sumę wszystkich doświadczeń, wzorców emocjonalnych i nawyków z poprzednich
wcieleń, które obecnie tworzą naszą osobowość. Zasadnicze cechy charakterystyczne tej
osobowości uzależnione są od Znaku Zodiaku, w jakim znajduje się nasz urodzeniowy Księżyc.
Księżyc jest zwierciadłem, w którym nagromadzone zostały nasze doświadczenia i uczucia z
poprzednich wcieleń - lustrem odbijającym je teraz poprzez naszą osobowość. W astrologii Księżyc
symbolizuje jednak przede wszystkim najgłębsze emocjonalne wzorce i potrzeby, naszą wrażliwość
i stosunek do najbliższego otoczenia, rodziny oraz związek z wewnętrzną kobietą: animą. Mówi
także o tym, jaki wpływ wywierają kobiety na nasze życie. Dostrojenie się do energii Księżyca i do
własnych indywidualnych lunarnych potrzeb jest możliwe dzięki analizie położenia Księżyca i jego
aspektów, ukazanych w Horoskopie Urodzeniowym.

ŚWIADOMOŚĆ LUNARNA

Żyjemy w świecie, w którym świadomość lunarna przez wieki była skutecznie eliminowana i
negowana. Od czasów zapanowania solarnych, patriarchalnych religii, takich jak np. kult
hebrajskiego Boga Ojca Jahwe, ludzkość rozpoczęła walkę z Wielką Boginią Matką wczesnej
matriarchalnej epoki i z wszystkim tym, co ona reprezentowała. Kobiecej wyobraźni i intuicji
przeciwstawiano chłodną, racjonalną logikę, postawie jedności i integracji z naturą - nieustanne
dążenie do jej pokonywania i podporządkowywania człowiekowi. Wierzenia poganizmu zostały
wytępione przez Kościół, a czarownice spalone. Z kolei, wraz z odkryciem Słońca jako centrum
naszego układu planetarnego, świadomość heliocentryczna zaczęła się przejawiać poprzez
dominację nauki i negowanie religii. Ta zaś stawała się sformalizowanym systemem dogmatów,
który całkowicie utracił związek z pełnymi mocy energiami witalnymi, z duchem Natury.
Zapanował intelekt i logika, które skutecznie wytłumiły i zepchnęły do podświadomości instynkty,
intuicję i uczucia, wszystkie energie związane z lunarnym, żeńskim elementem. Jednak aby
człowiek mógł się rozwijać duchowo, ten żeński element musi być zintegrowany z psychiką. Brak
lub wytłumienie żeńskich energii zagrażają prawidłowemu rozwojowi emocjonalnemu i
duchowemu. Podobnie w świecie zewnętrznym: Natura buntuje się przeciw zniszczeniom
dokonywanym w jej łonie i w naiwnej patriarchalnej postawie, próbującej podporządkować
przyrodę swoim egoistycznym celom.
W drugiej połowie XX wieku, wraz z przechodzeniem z Epoki Ryb do Epoki Wodnika, oprócz
fizycznej eksploracji Księżyca nastąpił renesans zainteresowania tymi wszystkimi dziedzinami,
które związane są z Księżycem: poganizmem, czarownictwem , ekologią, prawami kobiet,
holistycznym leczeniem itp. Przebudzenie Lunarnej Świadomości jest konieczne zarówno dla
naszego wewnętrznego rozwoju, jak i przetrwania w fizycznym świecie. Oddzielając się od
najgłębszych Instynktów, Intuicji, własnego ducha i uczuć, niszczymy swoją psychikę i świat
zewnętrzny wokół nas.
Kiedy człowiek nie oddaje czci (dosłownie i w przenośni) Bogini Księżyca, wyzwala się jej ciemna
strona. Im więcej odrzucamy naszą pierwotną Matkę, tym bardziej staje się ona zdegenerowaną
boginią zniszczenia, przejmując cechy Saturna i Plutona. Kiedy negujemy własną lunarną istotę,
zagrażają nam poważne emocjonalne problemy i fizyczne choroby, które pozbawiają nas
życiowych energii i nie pozwalają na korzystanie z nieskończonego źródła wiecznego życia.
Światło racjonalnej świadomości to światło solarne, światło męskiego Słońca, Boga Ojca,
patriarchatu, męskiej supremacji, światło Słońca nie jest w stanie zintegrować się z ciemnością
nocy, może jedynie ją zniszczyć. Tylko Księżyc i gwiazdy są w stanie rozświetlić ciemność, mogą
istnieć razem z nią i przekształcić przerażającą czerń w pełną życia, czarowną ciemność nocy.
Światło Słońca jest bardzo ostre, tworzy kontrasty, rozdziela blask od ciemności. Tam gdzie jest
Słońce, zawsze pokazuje się cień, projekcja naszych wypartych i stłumionych emocji. Wraz z
Księżycem pojawia się nadzieja na integrację ciemności i światła. Zwykle ciemność kojarzymy ze
śmiercią, depresją, alienacją i złem. Wszystko co ciemne, z definicji jest złe i zostaje wyparte przez
jasną, dobrą świadomość. Zapominamy wtedy o dającej życie ciemności łona czy żyznej gleby oraz
o przynoszącej inspirację ciemności rozgwieżdżonej nocy, kiedy jesteśmy zrelaksowani i łatwo
możemy posługiwać się intuicją i wyobraźnią, kreując twórcze idee i wyzwalając mistyczne wizje.
Pozostajemy przywiązani do świadomości stanu jawy, odrzucając jedną trzecią życia, którą
spędzamy śpiąc. Kiedy demony zrodzone z wypartych do nieświadomości emocji zaczynają
zagrażać świadomości, racjonalny umysł pozostaje bezsilny. Solarna świadomość traci swoją moc
w obliczu ciemności. Możemy liczyć tylko na pomoc świadomości lunarnej - twórczego i
ożywczego poddania się instynktom i uczuciom, Intuicji i wyobraźni - temu, co stanowi podłoże,
fundament naszego bycia. Tego rodzaju oddanie doprowadza nas do kontaktu z żeńską stroną
psychiki - z animą. Zaprzyjaźnienie się z animą pociąga za sobą konieczność wkroczenia do
królestwa Bogini Księżyca, mającej wiele twarzy: dziewczęca Artemis, związana z rosnącym
Księżycem, dojrzała i macierzyńska Selene - z Księżycem w Pełni, oraz Hekate, Wiedźma,
strażniczka świata podziemnego, wiązana z ciemnością Nowiu.

SELENE

Tę boginię Pełni Księżyca w starożytnej Grecji zwano również Phoebe. Była ona córką Tytanki
Światła Thei oraz małżonką i siostrą Heliosa, boga Słońca. Uskrzydlona i ukoronowana sierpem
Księżyca, prowadziła przez nocne niebo promieniujący księżycowy rydwan, zaprzężony w dwa
białe konie. Kiedy stawała się niewidoczna mówiono, że przebywa wtedy w Azji
Mniejszej,odwiedzając swego ziemskiego kochanka Endymiona, którego obdarowała wiecznym
życiem i miłością. W astrologii ezoterycznej Selene to hipotetyczna astralna planeta, "Biały
Księżyc", symbolizująca w horoskopie dobrą karmę i pomoc w duchowym rozwoju. Udziela ona
nieoczekiwanej pomocy w niebezpieczeństwie, obdarza darami i ochrania. Okres jej obiegu wokół
Słońca wynosi 7 lat i 4 dni, a w każdym ze znaków Zodiaku przebywa około 7 miesięcy.

LILITH

Ta hebrajska bogini jest archetypem uwodzicielki, personifikacją niebezpiecznego czaru Księżyca.
To czarodziejka, patronka czarownic, piękna wampiryzca, "femme fatale". Chociaż jej piękność jest
nieziemska, to ci, którzy mieli przyjemność ją spotkać, mówią, że posiada ona skrzydła, a zamiast
stóp ma ptasie szpony lub że dolna część jej ciała jest wężowa. W żydowskiej mitologii Lilith
występuje jako pierwsza żona Adama, przebywająca z nim jeszcze zanim stworzona została dla
niego Ewa. Lilith przychodziła do Adama we śnie i w ten sposób stała się matką niesamowitych,
tajemniczych istot, zwanych też dżinami, niewidocznych dla zwykłych śmiertelników. Na Bliskim
Wschodzie uważano ją za królową złych duchów, przed którą chroniły specjalne amulety. Jest ona
personifikacją erotycznych snów, jakie nawiedzają mężczyzn w związku z wypartym pożądaniem
seksualnym lub z winą za dopuszczenie się zabronionych rozkoszy. W astrologii ezoterycznej Lilith
pozostaje jednym z "Ciemnych Księżyców", którego odległość od Ziemi jest trzykrotnie większa
niż od fizycznego Księżyca. Wpływ Lilith odczuwa się na wielu płaszczyznach. Jej pozytywne
aspekty pozostają jednak niedostępne, dopóki nie zostaną przerobione lekcje Saturna, tzn. dopóki
nie odkryjemy, gdzie tkwi w nas źródło problemów i skąd biorą się nasze ograniczenia. Tylko
nieliczni są w stanie odpowiedzieć na jej syreni śpiew. Lilith odgrywa dużą rolę w horoskopach
mistyków i ludzi obdarzonych zdolnościami paranormalnymi.

HEKATE

To Bogini starożytnej Grecji, opiekunka czarownic. Na klasycznych rzymskich klejnotach
przedstawiana była na tronie, w swojej potrójnej postaci, z trzena głowami i trzema parami ramion,
w których trzymała sztylety, bicze i pochodnie. U jej stóp spoczywały zwinięte dwa wielkie węże.
Tego rodzaju rzeźbione klejnoty służyły jako amulety ludziom uprawiającym tajemne nauki.
Hekate jest starożytną boginią, uznawaną za starszą od greckich bogów Olimpu występujących w
klasycznych mitach. Czcił ją nawet sam Zeus, który nie przeciwstawiał się jej mocy panowania nad
życiem i śmiercią każdego człowieka. Jej władza rozciągała się na trzy światy: niebo, ziemię i
podziemny świat duchów. Potrafi on więzić i uwalniać duchy wszelkiego rodzaju. Z tego też
powodu była honorowana i wzywana przez magów i czarownice. Przede wszystkim jednak
pozostaje Hekate związana z Księżycem i z innymi lunarnymi boginiami - Dianą, Artemis i Selene,
z którymi zresztą ją utożsamiano. Jej potrójny aspekt przejawia się poprzez trzy fazy Księżyca:
Księżyc rosnący, Pełnię i Księżyc malejący. Według starożytnego gnostycznego tekstu "Wyroczni
Chaldejskich", pisanych w języku greckim, Hekate jest Wielką Matką, życiem wszechświata.
Magowie wzywali Hekate używając jej sygillum - sierpa Księżyca z dwoma punktami u góry i
trzecim pomiędzy nimi.

WICCA - KULT ENERGII LUNARNEJI SEKSUALNEJ

Odradzający się dziś kult energii lunarnej od dawna wiązał się z czarownictwem. W języku
staroangielskim słowo "czarownica", "wiedźma" brzmiało wicca w rodzaju męskim i wicce w
rodzaju żeńskim. Oznacza to, że zarówno mężczyzna, jak i kobieta mogli uprawiać sztukę
czarownictwa (ang. witchcraft). Czarownica, wiedźma to osoba wiedząca - ta, która posiada
wiedzę. Czarownictwo nie jest jedynie religią czy systemem magicznym, ale także filozofią,
sposobem życia i widzenia świata. To nie tylko intelektualna teoria, ale praktyka dążąca do rozwoju
ukrytych zdolności, inteligencji i postrzegania. Nie odrzuca żadnych emocji ani uczuć, ale uważa,
źe można je skutecznie wykorzystywać do wielu celów, ponieważ pochodzą z głębszych warstw
umysłu niż intelekt.
Obecnie na Zachodzie i w Ameryce nastąpił renesans poganizmu i czarownictwa. W kwietniu 1974
roku, na Zjeździe Amerykańskich Czarownic opracowano "Zbiór Zasad Wicca. Oto on,
przedstawiony w 13 punktach:

1. Praktykujemy rytuały, aby zestroić się z naturalnym rytmem sił natury, wyznaczanym przez fazy
Księżyca i pory roku.
2. Uważamy, ze inteligencja, jaką jesteśmy obdarzeni, wymaga od nas szczególnej
odpowiedzialności za naturalne środowisko. Pragniemy żyć w harmonii z Naturą, w ekologicznej
równowadze umożliwiającej rozwój życia i świadomości na ewolucyjnej ścieżce.
3. Uznajemy istnienie mocy dużo potężniejszych niż te, które dostępne są przeciętnemu
człowiekowi. Ponieważ są one większe niż typowe, czasami nazywa się je "nadnaturalnymi",
jednak my uważamy, że stanowią one naturalny potencjał każdego człowieka.
4. Uważamy, ze Twórcza Moc wszechświata przejawia się poprzez dwa bieguny - męski i żeński, i
że ta sama Twórcza Moc istnieje w każdym człowieku i funkcjonuje poprzez interakcje elementu
męskiego i żeńskiego. Żadnego z nich nie uważamy za doskonalszy czy lepszy od drugiego.
Traktujemy seks jako przyjemność, jako symbol i ucieleśnienie życia oraz jako jedno ze źródeł
energii używanych w magicznej czy religijnej praktyce.
5. Uznajemy istnienie zarówno świata zewnętrznego, jak i wewnętrznego - świata psychiki,
zwanego też Światem Duchowym czy Zbiorową Nieświadomością.
6. Nie uznajemy żadnej hierarchii autorytetów. Honorujemy jedynie tych, którzy dzielą się swoją
wielką wiedzą i mądrością, oraz takich, którzy mają na tyle odwagi, aby zostać przywódcami.
7. Traktujemy religię, magię i mądrość jako składniki naszej postawy względem życia i świata,
stanowiącej filozofię życia, którą nazywamy czarownictwem (Witchcraft) - Ścieżką Wicca.
8. Kiedy nazywamy się czarownicą (-kiem), oznacza to, ze pragniemy kontrolować siły znajdujące
się w naszym wnętrzu, po to, aby mądrze i szczęśliwie żyć, nie szkodząc nikomu i pozostając w
harmonii z Naturą.
9. Wierzymy w potwierdzenie i spełnienie życia na drodze ewolucji i rozwoju świadomości,
nadającej znaczenie wszechświatowi i naszej roli, jaką w nim wypełniamy.
10. Nasz sprzeciw dotyczący chrześcijaństwa oraz innych religii czy filozofii życia dotyczy
wyłącznie ich uzurpacji bycia "jedyną drogą". W niczym nie ograniczamy niczyjej wolności ani też
nie negujemy innych praktyk religijnych czy przekonań.
11. Jako amerykańskie czarownice i czarownicy nie zamierzamy dochodzić tego, co działo się z
czarownictwem w przeszłości. Jesteśmy zainteresowani teraźniejszością i przyszłością.
12 Nie akceptujemy koncepcji absolutnego zła ani i też nie czcimy istot znanych jako "Szatan" czy
"Diabeł", występujących w tradycji chrześcijańskiej. Nie pragniemy mocy uzyskanej poprzez
cierpienie innych ani tez nie akceptujemy osobistych korzyści osiąganych kosztem innych istot.
13. Uważamy, ze Natura jest w stanie zapewnić nam zdrowie i dobre samopoczucie.

Przez blisko dwa tysiące lat w świecie Zachodu pojęcie seksu byto prawie zawsze równoznaczne z
grzechem. Ten światopogląd wywołał wiele tragedii i cierpienia. Pozostaje on w całkowitej
sprzeczności z pradawnym sposobem myślenia pogan, występującym w szamanizmie,

czarownictwie oraz mistycyzmie. Bardzo starą praktyką magiczną jest rytualna nagość. Tańce
nagich wyznawców czarownictwa były przez wieki tępione przez Kościół, ale przetrwały jeszcze
do dziś. W mało zaludnionych miejscach, przeważnie w specjalne dni, odbywały się sabaty,
związane z porami roku i fazami Księżyca. Tańczono wtedy w nocy wokół magicznego płomienia
ogniska, użyczającego światła i ciepła. Dzięki takiemu tańcowi uzyskiwano stan jedności z Naturą,
a czarownice i czarownicy, nawiązując kontakt z uniwersalną energią życiową, napełniali się siłami
witalnymi.
Rytualny taniec mógł się też odbywać wokół wielkiego starego drzewa, najlepiej dębu.
Najdogodniejszym czasem była pełnia Księżyca. Mężczyzna gonił kobietę, a ona przez sześć
okrążeń przed nim uciekała. Podczas ostatniego, siódmego okrążenia dawała się złapać i wtedy
odbywali pod drzewem stosunek. Na końcu rytuału zrywano z drzewa liść, który zwilżano wspólną
wydzieliną. Traktowano go jako mający dużą moc talizman, który przynosić miał powodzenie. W
ten prosty sposób wykorzystywano seks do praktyk magicznych.
Kościół uważa, że stosunek seksualny ma tylko jeden cel - prokreacyjny, a wykorzystywanie go w
odmiennych celach jest grzechem. Natomiast praktykujący magię od dawna byli przekonani, że
stosunek może też spełniać inne funkcje: nie tylko umożliwia przedłużenie gatunku, lecz daje też
zadowolenie i przyjemność, leczy - dzięki wzajemnej wymianie witalnych energii, oraz służy do
celów magicznych. Witalne esencje partnerów odbywających stosunek obdarzone są wielką
energią, która w szczególny sposób może zostać ukierunkowana przez maga. Ze względu na
prześladowania Kościoła magia seksualna: magica sexualis - była przez wieki wiedzą ściśle
strzeżoną przez tajemne stowarzyszenia albo pozostawała przebrana w niezwykłe symbole, np.
alchemiczne. Ponieważ zadowolenie i rozkosz seksualną uważano za wielki grzech, każdy rytuał
związany z seksem uznawany był automatycznie za praktykę czarnej magii, połączoną z
oddawaniem czci Diabłu. Chociaż od czasów Inkwizycji minęło już sporo lat. tego rodzaju
rozumowanie pokutuje do dzisiaj.
Seks jest wielkim sakramentem, ponieważ stanowi jeden z przejawów Wielkiego Dzieła (Opus
Magnum w alchemii), będącego jednością przeciwieństw. Stąd jego ogromna moc, którą można
wykorzystywać w pozytywny lub negatywny sposób. Podczas starożytnych misteriów czy rytuałów
Wicca ich uczestnicy ofiarowywali swoją przyjemność i radość bogom, gdyż uważali, że wszystko,
co sprawia radość człowiekowi, cieszy też bogów. Jednak nie wszyscy tak sądzą - we
współczesnych religiach obowiązują bowiem przeważnie rozmaite seksualne tabu.