Działanie odwagi - wspomnienia pilota Fedu

Autor: Ben Baranki

Publikujemy wybrane fragmenty niepublikowanej dotąd, właściwie ledwie
napisanej, książki Bena Barankiego pt. „The Act of Courage: A Memoir of U.S.
Helicopter Pilot”.

Kto by przypuszczał, że kolejny kryzys zacznie się właśnie w ten sposób? W Nowym

Jorku była ciemna i burzliwa noc, kiedy upadł kolejny SMOK, tym razem zadając cios

śmiertelny globalnej gospodarce. Spółdzielczy Magazyn Oszczędnościowo-Kredytowy w

Kejneszycach może i nie posiadał znacznych aktywów, lecz był ważnym symbolem dobrej

zmiany w bankowości europejskiej i w ogóle światowej, jaka bardzo szybko zaszła po

poprzednim tsunami finansowym. Poza tym okazało się, że systemowo ważne banki

mongolskie miały olbrzymią ekspozycję na tę nieszczęsną instytucję. Dalej sprawy potoczyły

się błyskawicznie. Po krachu w Ułan Bator choroba rozprzestrzeniła się dalej, niczym

śmiercionośny wirus, do Bhutanu, a stamtąd na świat cały.

***

—

Szalom, Ben — w słuchawce odezwał się żeński, gołębi głos.

—

Tak, przy telefonie Ben Szalom Baranki — odparłem półprzytomny, wyrwany z

głębokiego snu. Śniło mi się coś niewiarygodnego. Byłem prezesem Fedu i potrafiłem

przewidzieć przyszły stan gospodarki i ustalić optymalną wysokość stóp procentowych.

Dziwny sen...

—

Ben, tu Janet Yellow. Potrzebujemy Cię.

—

Znowu? — jęknąłem — Ale chyba nie dzisiaj? Dziś mam bardzo dobrze płatny

wykład w bardzo przyjemnej restauracji i...

—

Ben, sprawa jest poważna! Świat potrzebuje takich bohaterów jak ty, niewybranych,

emerytowanych urzędników, którzy myślą, że stoją ponad prawem. Poza tym, nikt tak nie

pilotuje helikoptera jak ty, przecież wiesz.

—

Ech... dobra, no dobra. Już jadę. Tam gdzie zawsze? — spytałem.

—

Tak, hangar 1913. Dziękuję, Ben, do zobaczenia.

***

—

Co tym razem? — spytałem się po krótkim przywitaniu. W odpowiedzi Janet zaczęła

mnie zapoznawać ze szczegółami misji. Po odczytaniu wstępnego oświadczenia przedstawiła

szczegółowe projekcje przygotowane przez cały komitet kryzysowy, zastrzegając jednak, że

projekcje nie stanowią zapowiedzi przyszłych działań.

—

Jak zatem widzisz, plan jest prosty — kończyła Janet — Skopiowaliśmy go z

poprzedniej misji. Wlatujesz do wnętrza SMOK-a i zasypujesz go gotówką. Jakieś pytania?

—

Ekhm, Janet, a nie prościej byłoby puścić im przelew? — spytałem, przyznaję, nieco

naiwnie (wciąż byłem trochę śpiący).

—

Ben, nie wydurniaj się! Przecież wiesz, że polityka pieniężna straciła jakąkolwiek

efektywność. Żadne przelewy od nas nie wychodzą. Nawet nie chcą od nas czeków

przyjmować... Ostatnio za firmową kawę i ciasteczka musiałam płacić swoją prywatną

gotówką — odparła Yellow wyraźnie przygnębiona.

—

Tak, to rzeczywiście przykre. Ale zostawmy to. Jaki to model? — spytałem,

wskazując na helikopter stojący obok nas.

—

Ten? To Forward Guidance 2016. Najnowsza wersja. I oczekujemy, że jeszcze przez

dłuższy czas będzie najnowsza — odparła z dumą Janet — Z napędem mnożnikowym! —

dodała.

—

Mój ulubiony! — krzyknąłem rozradowany, ponieważ sądziłem, że już nie produkują

takich. Czym strzela? Zakładam, że stówkami?

—

Oczywiście! Nówki sztuki nieśmigane, drukarze płakali, jak je oddawali. Do tego ilość

amunicji jest właściwie bez ograniczeń, bo masz zainstalowane na pokładzie najszybsze

drukarki dostępne na rynku... Aha, helikopter potrafi zrzucać ładunek o wartości biliona

dolarów na minutę — poinformowała mnie fachowo Janet.

—

Masz na myśli „bilion” w długiej czy krótkiej skali?

—

Och, Ben... Ty i te twoje żarty — Yellow zaśmiała się.

—

Ja poważnie pytam. Zawsze mi się to myliło. Pamiętasz jak w 2008 r. ogłosiłem ten

śmieszny program? Jak on się nazywał... i wydrukowaliśmy trochę za du...

—

Lepiej już leć, Ben — powiedziała zniecierpliwiona Janet. Leć, mój jastrzębiu —

dodała czulej.

***

Moja misja nie zaczęła się najlepiej. Nie mogłem wystartować. Próbowałem przeróżnych

modeli startu, ale żaden nie pozwolił mi się oderwać od ziemi. Do Volckera ciężkiego —

zakląłem w duchu szpetnie. A może to popsuła się hydraulika? — pomyślałem, ale coś mi nie

pasowało w tej teorii...

—

Co jest, staruszku, zapomniałeś jak się lata? — spytała się zaniepokojona Yellow,

przerywając mi rozmyślania.

—

Dziwne... wygląda jakby ktoś przy tym majstrował... ale z drugiej strony... patrząc

globalnie argumenty za i przeciw wydają się zbilansowane... już wiem! Założono nam

aksjomatyczną blokadę! — krzyknąłem dumny z odkrycia.

—

Aksjoma... jaką blokadę? — spytała się Janet, wyraźnie zbita z tropu.

—

Taaak — ciągnąłem, przyglądając się silnikowi — fachowa, austriacka robota. Ale

mimo to zostawili resztki teorematu. To ich zdradziło — kontynuowałem, choć Yellow nie

rozumiała w ogóle o co chodzi.

—

I jak zamierzasz ją zdjąć? — spytała tylko.

—

Och, to proste. Wystarczy użyć klucza friedmanowskiego i... o, tutaj trzeba odkręcić...

wtedy założenia nie mają znaczenia... jeszcze trochę... ufff, gotowe.

***

Nareszcie w powietrzu! Od razu zrzuciłem trochę banknotów nad Nowym Jorkiem —

uznałem, że lekka stymulacja monetarna przyda się i tam, a drukarki pokładowe uzupełnią

ładunek. Och, jak ja lubiłem zapach tuszu o poranku!

***

Było to gdzieś w połowie drogi nad Atlantykiem. Zupełnie go nie zauważyłem — musiał

nadlecieć od słońca. Zorientowałem się dopiero, gdy zostałem trafiony.

—

Co u licha?! — krzyknąłem zdumiony. Czy to są... czy to jeny? Spojrzałem na pilota

we wrogim helikopterze. Tak, to był Kur-yoda! Uśmiechał się złośliwie, tak po azjatycku, i

wypluwał w moją stronę niezliczoną ilość japońskiej waluty. Nie było ani chwili do stracenia,

maszyna zaczynała się już krztusić. Przeprowadziłem szybkiego twista. Manewru tego

nauczyłem się jako kadet jeszcze w 1961 r. Wylądowałem tuż za Japończykiem, całkowicie

go zaskakując tą operacją.

—

Chcesz wojny walutowej? — krzyknąłem, choć przecież nie mógł mnie słyszeć. To

masz, udław się! — dodałem i puściłem całą serię śmiercionośnych franklinów. Na efekty nie

trzeba było długo czekać, po chwili jego helikopter stanął w ogniu, a sam Kur-yoda ratował

się katapultowaniem.

***

Gdy dotarłem do Starego Kontynentu, poczułem ulgę, choć do tych przeklętych Kejneszyc

wciąż było daleko. Znowu wszystko przez tych cholernych ruskich — myślałem mgliście,

choć w sumie nie wiedziałem zbyt dokładnie, dokąd lecę. Liczyło się dla mnie tylko to, że

lecę zgodnie z azymutami i regułą Tejlora.

***

Gdy zbliżałem się do Frankfurtu, wzmożyłem czujność. Obawiałem się bowiem pilotów

Draghona (wiedziałem jak bardzo negatywnie byli do mnie nastawieni). Oczywiście,

rozrzucałem cały czas po drodze dolary. Ale rzadko trafiały tam dokąd chciałem. Najczęściej

zostawały wchłanianie przez niespotykane bańkowe kształty, które bujnie rozrastały się po

całej Europie. Innym razem banknoty trafiały do jakichś dziwnych lejów w ziemi, niby bez

dna. Tak mi się przynajmniej zdawało, dopóki raz nie podleciałem do nich bliżej. Okazały się

one jednak budynkami, jednak jak gdyby przeżartymi jakimiś toksycznymi substancjami.

Czasem udawało mi się odcyfrować jakieś napisy na nich, ale nie zawsze w pełni — zresztą i

tak by mi to nic nie dało, bo nie znam języków obcych (wiem tylko, jak jest „deflacja” po

japońsku). W każdym razie zapamiętałem trzy: ...iCredit, D...t...he B...k, C...tSu...e. Dziwne.

***

Do Kejneszyc doleciałem bez przeszkód. Wiedziałem jednak, że najtrudniejsze zadanie

dopiero przede mną. Dopiero gdy ujrzałem na horyzoncie majaczący kontur wielkiego

SMOK-a, utwierdziłem się w przekonaniu o absolutnej powadze i jednocześnie o

przeraźliwym niebezpieczeństwie swej misji. Konstrukcja była naprawdę ogromna — tak

olbrzymia, że zaczynała się zapadać w sobie i wchłaniać w siebie okoliczne aktywa. Nie było

czasu do stracenia. Włączyłem osłonę nowomowonową i podleciałem niezauważony bliżej.

Sprawa przedstawiała się naprawdę beznadziejnie, SMOK wyglądał na niezdobyty, a do tego

wokół niego krążyło mnóstwo myśliwców Banksterium. Ale nie poddawałem się, choć z

każdą chwilą moc moich pocisków zbliżała się niebezpiecznie do granicy zera. Słyszałem co

prawda opowieści o strzelaniu ujemną materią, ale nie byłem pewien siły swojej maszyny...

***

Gdy już chciałem zrozpaczony zrezygnować z próby jakiegokolwiek ataku i dzwonić po

pomoc do słynnej eskadry Hana Fiskala, ujrzałem dziwne zwężenie w konstrukcji SMOK-a.

Podleciałem bliżej. Tak jak myślałem — był to szyb wentylacyjny. Ha! Zatem nawet on ma

słaby punkt — pomyślałem uradowany.

***

Musiałem działać. Włączyłem napęd mnożnikowy i wleciałem w szyb. Jak można było się

spodziewać, zauważono mnie i zaczęto do mnie strzelać. Sytuacja była skrajnie napięta i choć

zrzucałem tony banknotów na minutę, nic to nie dawało. Wtem usłyszałem jak gdyby głos

Greenobiego, który mówił w mej głowie: Easy, Ben, easy. W pierwszym odruchu

pomyślałem, że ktoś tu oszalał — strzelają do mnie ze wszystkich stron sejwingsami, a ja

mam się uspokoić?! Ale po kilku sekundach zrozumiałem, co muszę zrobić. Uśmiechnąłem

się do siebie, zamknąłem oczy, poluzowałem krawat i nacisnąłem spust...

***

Po wszystkim wylądowałem w okolicy, usiadłem na brzegu rzeki Wisły i płakałem. Płakałem

ze szczęścia i od dymu płonących banknotów, który gryzł mnie w oczy. Byłem okrutnie

zmęczony, psychicznie i emocjonalnie wyczerpany, ale szczęśliwy, ponieważ po raz kolejny

znalazłem w sobie odwagę do działania i uratowałem świat, choć wielu moich krytyków

chciałoby najwidoczniej patrzeć jak on płonie. Zapaliłem cygaro od banknotu studolarowego i

zadzwoniłem do Janet.

—

Mission accomplished. Nie przewiduję obecnie recesji.

—

Oh, Ben!