B.Sitkiewiczowi

str.-100-101

Mój drogi Bolku. Nie zaliczam Ciebie do herrenfolku.

Lecz przyznam Ci sam, że czasem potrzeba i nam

w obejściu dyplomacji – nie bez racji.

To wyższych sfer broń. To jakby zatruta kwiatów woń.

Która owiewa nas – jak balsamiczny las.

I stwarza ułudę rzeczywistości.

I do niej sobie prawa rości.

I tak musi. Ono człowieka podnosi i kusi.

Dziś, wszyscy żyjemy w czasie który daje nam moc.

Przenosić góry.

A ślad za nimi idzie coraz większa tęsknota.

Która otwiera ludziom wrota. Dziś na księżyc.

A jutro – dalej, wyżej – bez końca. Poza gwiazdy, poza słońca.

W mgławic, w galaktyki inne – jakby dziecinne.

Takie nikłe, małe, jak życie nasze całe.

W coś, co jest niewyrażalne, niezmiernie oddalne.

Co jest pojęciem nienarodzonym.

Jeszcze nie wymyślonym, nie wymodlonym.

Nie starcza by posiąść choć okruch wiedzy świata.

A czas… czas tak szybko ulata.

No za chwilę już i ja tu nie będę:- Alles geht zum ende.

Bolesławie. To prawda, ja nie czaruję, ja się nie bawię.

Patrz, nutka pesymizmu mną owłada.

A w ucho zdradnie moloch nicości gada…

O, ty przemądry królu Salomonie.

Jak ty przed wiekami, tak ja dziś szczęście gonię.

Za złudą, za zwidem, idę, idę… wciąż idę.

W bezkres, beznadziei. Bez steru, bez kompasu idei

I nagle, między postrzępione mej łodzi żagle.

Jedna gwiazdka się wdarła.

Jak krzyk ze ściśniętego śmiertelnie gardła.

Ładnie jarząca, nie rozbłysła ale wolno, wolno gasła.

Jak ostatni, czarny akord fałszywego hasła.

A ja w tą nicość patrzyłem. I jak z kamienia – stałem -

Naprzeciw sercu, logice. Chciałem przewrócić świat na nice.

Lecz oczy me już nic nie widziały.

Uszy – nie słyszały.

Byłem poza bytem. A to, co przeszło – było mitem.

Została mi przyszłość w przeszłości.

I ona we mnie tylko gości.

Str.-101

Dziś myślą chwytam jej cienie, to wspomnienie…

Mój Bolku drogi – dziś wstąpiłem w Twe progi.

Kurtuazyjną rewizytę,z lękiem i trwogą ukrytą.

Że mnie, słowa moje skrytykujesz, że mnie zignorujesz

Bo wiedz że ani ja ani mój tata – nie był dyplomata.

Nie znam się na życiu salonu. Nie znam bon-tonu.

Wstydem me uszy pieką, bo i od Wersalu byłem daleko.

Nie znam nawet sławnego Macnevellego.

Geniusze, nauczyciele wielkiego, i wszelkiej maści dyplomatów.

Jedynowładców, satrapów (wart drań batów.

A tu ciągle i mnie wypada – kurtuazyjną wizytę Ci składać.

Więc chylę nisko mą głowę i zakładam mowę.

Niech ona jednak między nami zostanie.

Więc wybacz mi moje dukanie.

Lecz ja więcej pilnuję mojej racji niż dyplomacji…

Widzisz jednak – życie śmiechu warte.

A głowy uparte i serca uparte.

Wciąż pełne nadziei, wiary i miłości.

Pragniemy szczęścia, pragniemy radości.

Ale cierpliwość mamy.

A więc poczekamy, poczekamy.

I nikt nas za to nie zgani.

Bo wszyscy będziemy usatysfakcjonowani.

3-73r.