Żonie Halinie

str.-64-65

Szary zmierzch się zakrada, gasną blaski tęczy.

Od wód jeziora senna mgła muślinem spływa.

I zda się że przyroda cała odpoczywa.

Tylko z dali, gdzieś owad cichutko zabrzęczy.

I nagle, z czerni trawy – błyska ognia smuga…

To płonie chrust omszały. Syczy, iskry roni.

Żarem twarze oblewa, cienie nocy gasi.

W ślad za nim płynie dymu wstęga jasna, długa.

I śniłem że świat cały oddycha pokojem.

I że anioł niebiański stanął tu na warcie.

Że ciszą tą odetchnę, nocą się upoję…

W tym płomień krwawy buchnął i targnął zażarcie.

Sercem mym. I tak z bólem w samotności stoję.

I tak mnie myśl oTobie zadręcza uparcie.

Przede mną cicha wierzba, jasny brzeg urwisty.

Na brzegu tym rzuconych kilka głazów leży.

Do nich – fala za falą - niespokojnie bieży.

I do nich śpieszą wiatrów zbłąkane poświaty.

Spojrzyj tam. Ponad taflą wielkiego jeziora.

Tam się pas lasów ciągnie, długi, siniejący.

Im dalszy – niklejszy aż wreszcie ginący…

Taki widok oglądam co dnia, co wieczora.

Nie do mnie cicha wierzba wyciąga konary.

I chłód sprowadza gdy w sercu płomień czuję.

Nie dla mnie w krąg przyroda roznieca swe czary.

I piękno niepojętym zwidem prześladuje…

Dziś mnie męczy tęsknoty przeogromnej żar.

I wzrokiem wciąż cię szukam a w myślach znajduję.

W kampingowego domku ściany.

Kroplami deszcz miarowo dzwoni.

Przez szybę - świat jest zapłakany.

Za szybą – myśl ma Ciebie goni.

W domku mym często wiatr zawodzi.

I wieści niosąc z Twojej strony.

Szepce mi nieustannie co dzień.

Żem jest – jak Ty, osamotniony.

Choć droga ma jest tak daleka.

Przecież ją myśl ma ciągle skraca.

Zawsze z tęsknotą Ciebie czekam.

Zawsze do Ciebie myślą wracam. Str-65

Po szybie struga biegnie szara.

Bolesna – jak zdradzieckie groty.

I gorzka jak trucizny czara.

Tak płynie tylko łza tęsknoty.

I gdy po szybie wzrok mój goni.

Już mi jej drżenia wcale nie żal.

Bo pieśń Twa z dala cicho dzwoni…

Zagareła kak iskra śleza.

1959r.