Laboratorium nr 2

1/7

1)

Wprowadzenie do języka C.

Język C jest językiem programowania ogólnego zastosowania (przeznaczenia) i

należy do najpopularniejszych języków programowania na świecie. Był i jest nadal ściśle

związany z systemem operacyjnym Unix, dla którego został opracowany i stworzony

(większość kodu źródłowego Unix'a zostało napisane w języku C). Język C wyposażony jest

w podstawowe

typy danych, instrukcje sterujące, instrukcje grupowe, instrukcje pętli i

podprogramy (funkcje). Nie zapewnia natomiast wieloprogramowości, współbieżności czy

też metod synchronizacji, nie ma w nim też instrukcji do manipulowania na ciągach znaków,

zbiorach, listach czy też całych tablicach (dodatkowe biblioteki umożliwiają taką

funkcjonalność np. pthread-lib, IPC itp.). Przykładowy program w języku C:

#include <stdio.h>
#include <stdlib.h>

#define PI 3.14

//zdefiniowana stała

float global=213.234;

//zmienna globalna

int main(void)
{

int a;
int b;
int wynik;

printf("Podaj liczbe a: ");
scanf("%d",&a);

//podajemy liczbe a

printf("Podaj liczbe b: ");
scanf("%d",&b);

//podajemy liczbe b

wynik = (a+b);

//dodawanie dwoch liczb a i b

printf("Wynik dodawania: %d\n",wynik);
printf("Wynik dodawania: %d\n",(a+b));

/* Tu wyswietlam liczbe PI zadeklarowana jako "stala"
oraz zmienna globalna "global"*/

printf("Zmienna globalna: %4.1f\n",global);
printf("Stala: %4.4f\n",PI);
return (0);

}

Język C

Temat: Wprowadzenie do języka C

Instrukcja

laboratoryjna

2

Przygotował: mgr inż. Maciej Lasota

Laboratorium nr 2

2/7

2)

Typy danych, deklaracja stałych, zmiennych.

Podstawowe typy danych:

Nazwa typu

Rodzaj

Liczba

bitów

Wartość min

Wartość max

int

całkowity

32

-2147483648

2147483647

short int

całkowity krótki

16

-32768

32767

long int

całkowity długi

32

-2147483648

2147483647

unsigned int

całkowity bez znaku

32

0

4294967295

unsigned short int

całkowity krótki bez znaku

16

0

65535

unsigned long int

całkowity długi bez znaku

32

0

4294967295

char

znakowy

8

-

-

unsigned char

znakowy bez znaku

8

0

255

float

rzeczywisty pojedynczej

precyzji

32

-3,4E+38

3,4E+38

double

rzeczywisty podwójnej

precyzji

64

-1,7E+308

-1,7E+308

long double

rzeczywisty długi

64

-1,7E+308

-1,7E+308

void

typ pusty (bez wartości)

Deklaracja stałej:

const [typ danych] [nazwa stałej];

Przykład:

const int liczba = 2; // stała całkowita

Deklaracja zmiennej:

[typ danych] [nazwa zmiennej];

Przykład:

int liczba;

// zmienna całkowita

float liczba2 = 2.0; // zmienna rzeczywista + inicjalizacja

char znak;

// zmienna znakowa

char test='A';

// zmienna znakowa + inicjalizacja

Wartości do zmiennych możemy przypisywać za pomocą

operatora przypisania

„=”,

każda zmienna oraz instrukcja w języku C zakończona jest znakiem średnika „;”.

Laboratorium nr 2

3/7

3)

Operatory arytmetyczne, relacji, logiczne oraz bitowe.

Operatory arytmetyczne:

•

*

mnożenie,

•

/

dzielenie,

•

+

dodawanie,

•

-

odejmowanie,

•

%

modulo (zwraca resztę z dzielenia).

Operatory specjalne:

•

+=, przykład x += 2; --> x = x + 2;

•

-=, przykład x -= 2; --> x = x – 2;

•

*=, przykład x *= 2; --> x = x * 2;

•

/=, przykład x /= 2; --> x = x / 2;

•

%=, przykład x %= 2; --> x = x % 2;

Operatory inkrementacji i dekrementacji:

•

++prefiks,

•

postfiks++,

•

--prefiks,

•

postfiks--.

Operatory relacji:

•

== równy,

•

<= mniejszy lub równy,

•

>= większy lub równy,

•

<

mniejszy niż,

•

>

większy niż,

•

!= negacja.

Operatory logiczne:

•

&& iloczyn logiczny (AND),

•

|| suma logiczna (OR),

•

!

negacja logiczna (NOT).

Operatory bitowe:

•

&

koniunkcja bitowy (AND),

•

|

alternatywa bitowa (OR),

•

^

suma modulo (EXOR),

•

~

negacja.

Laboratorium nr 2

4/7

4)

Wyświetlanie danych.

Podstawową funkcją do wyświetlania danych w języku C jest funkcja

printf(). Funkcja

ta zadeklarowana jest w pliku nagłówkowym

<stdio.h>. Ogólna postać tej funkcji wygląda

następująco:

int printf(const char *format, ...);

lub

int printf(”format”, arg1, arg2, ...);

Funkcja printf() posiada co najmniej jeden argument tzw.

format, będący stałą

łańcuchową (const char). Może ona przyjmować ciąg argumentów, każdy argument zostaje

wstawiony w odpowiednie miejsce formatu rozpoczynające się od znaku

%. Tak stworzony

napis zostaje wyprowadzony na standardowe wyjście (stdout -> ekran monitora). Istotną

rzeczą jest to, aby liczba argumentów odpowiadała specyfikatorom formatu w tekście

formatującym. Pierwszym argumentem funkcji printf() jest tekst formatujący czyli stała

znakowa. Znak procenta oznacza rozpoczęcie tzw. specyfikatora formatu. Specyfikator

formatu pozwala na wprowadzenie w jego miejsce wartości kolejnych argumentów funkcji

printf() (wyjątek stanowi

%%, który umożliwia wprowadzenie znaku „%”). Znak „\” w tekście

formatującym umożliwia wprowadzenie tzw. znaków specjalnych. Specyfikator formatu ma

postać:

% [flaga] [szerokość] [.precyzja] [modyfikator] typ

Typ:

Laboratorium nr 2

5/7

Modyfikator:

Precyzja:

Określa dokładność liczby zmiennoprzecinkowej, czyli liczbę miejsc po przecinku.

Szerokość:

Określa minimalną szerokość pola w znakach dla argumentów znakowych, oraz ilość

liczb przed przecinkiem dla argumentów liczbowych.

Flaga:

Laboratorium nr 2

6/7

Znaki specjalne:

Laboratorium nr 2

7/7

5)

Wprowadzanie danych.

Podstawową funkcją do wczytywania danych w języku C jest funkcja

scanf(). Funkcja

ta zadeklarowana jest w pliku nagłówkowym

<stdio.h>. Ogólna postać tej funkcji wygląda

następująco:

int scanf(const char *format, ...);

lub

int scanf(”format”, &arg1, &arg2, ...);

Funkcja scanf() wczytuje dane ze standardowego wejścia (stdin -> klawiatura) i

przekształca je na odpowiednie wartości w zależności od specyfikatora formatu. Pierwszym

argumentem funkcji scanf() jest stała znakowa tzw.

format. Specyfikatory formatu

rozpoczynają się identycznie jak funkcji

printf() od znaku %. Argumenty do funkcji scanf()

przekazujemy w postaci wskaźników dlatego też używamy przed nazwami argumentów

znaku

„&”. Specyfikatory formatu używane w funkcji scnaf() są identyczne jak w funkcji

printf(). Dodatkowo też można używać modyfikatorów z funkcji printf(). Używanie

modyfikatora dla liczb całkowitych (%ld, %li, %lx, %lo, %lu) powoduje, że wczytana wartość

traktowana jest jak

long int lub jak unsigned long int. Używanie modyfikatora dla liczba

zmiennopozycyjnych (%lf, %le, %lE) powoduje, że wartość traktowana jest jak

double.

Specyfikatory formatu: