Lakiernik_714[03]_L1.06

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

SPIS TREŚCI

1. Wprowadzenie

2. Wymagania wstępne

3. Cele kształcenia

4. Materiał nauczania

4.1. Składniki materiałów lakierniczych: błonotwórcze oleje roślinne,

żywice naturalne, produkty bitumiczne i naturalne (modyfikowane),
żywice syntetyczne, spoiwa, pigmenty, barwniki, wypełniacze,
rozpuszczalniki, utwardzacze, plastyfikatory

4.1.1. Materiał nauczania

4.1.2. Pytania sprawdzające

4.1.3. Ćwiczenia

4.1.4. Sprawdzian postępów

4.2. Proces produkcji farb i lakierów

4.2.1. Materiał nauczania

4.2.2. Pytania sprawdzające

4.2.3. Ćwiczenia

4.2.4. Sprawdzian postępów

4.3. Podstawowe grupy materiałów lakierniczych. Materiały dekoracyjne

(młotkowe, krystaliczne, marszczone). Farby

4.3.1. Materiał nauczania

4.3.2. Pytania sprawdzające

4.3.3. Ćwiczenia

4.3.4. Sprawdzian postępów

4.4. Badanie jakości materiałów lakierniczych. Próby techniczne. Wady

i kontrola materiałów lakierniczych

4.4.1. Materiał nauczania

4.4.2. Pytania sprawdzające

4.4.3. Ćwiczenia

4.4.4. Sprawdzian postępów

4.5. Bhp. podczas pracy w lakierni

4.5.1. Materiał nauczania

4.5.2. Pytania sprawdzające

4.5.3. Ćwiczenia

4.5.4. Sprawdzian postępów

4.6. Magazynowanie materiałów lakierniczych

4.6.1. Materiał nauczania

4.6.2. Pytania sprawdzające

4.6.3. Ćwiczenia

4.6.4. Sprawdzian postępów

4.7. Materiały pomocnicze: ścierne, pasty i płyny polerskie, tworzywa

sztuczne, kleje, kity, materiały uszczelniające i izolacyjne, guma,
drewno, paliwa i smary

4.7.1. Materiał nauczania

4.7.2. Pytania sprawdzające

4.7.3. Ćwiczenia

4.7.4. Sprawdzian postępów

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

1. WPROWADZENIE

Poradnik będzie Ci pomocny w przyswajaniu wiedzy i umiejętności w rozpoznawaniu

materiałów lakierniczych i pomocniczych.

W poradniku zamieszczono:

1. Wymagania wstępne, czyli wykaz niezbędnych umiejętności i wiadomości, które

powinieneś mieć opanowane, aby przystąpić do realizacji tej jednostki modułowej.

2. Cele kształcenia jednostki modułowej.
3. Materiał nauczania (rozdział 4) umożliwia samodzielne przygotowanie się do wykonania

ćwiczeń i zaliczenia sprawdzianów. Jest to „pigułka” wiadomości teoretycznych
niezbędnych do opanowania treści jednostki modułowej.
Rozdział ten zawiera także:

–

pytania sprawdzające wiedzę potrzebną do wykonania ćwiczenia,

–

ćwiczenia, opis ich wykonania wraz z wykazem materiałów, narzędzi i sprzętu

potrzebnych do realizacji,
–

sprawdzian postępów pozwalający ocenić stopień opanowania materiału.

4. Sprawdzian osiągnięć, przykładowy zestaw zadań i pytań. Pozytywny wynik sprawdzianu

potwierdzi, że dobrze pracowałeś podczas lekcji i że zdobyłeś wiedzę i umiejętności
z zakresu tej jednostki modułowej,

5. Literaturę uzupełniającą.

Jeżeli masz trudności ze zrozumieniem tematu lub ćwiczenia, to poproś nauczyciela lub

instruktora o wyjaśnienie i ewentualne sprawdzenie, czy dobrze wykonujesz daną czynność. Po
przerobieniu materiału spróbuj zaliczyć sprawdzian z zakresu jednostki modułowej.

Bezpieczeństwo i higiena pracy

W czasie pobytu w pracowni musisz przestrzegać regulaminy, przepisy bezpieczeństwa

i higieny pracy oraz instrukcje przeciwpożarowe, wynikające z rodzaju wykonywanych prac.
Przepisy te poznasz podczas trwania nauki.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Schemat układu jednostek modułowych w module

714 [03].L1

Fizykochemicze podstawy

lakiernictwa

714 [03].L1.01

Przestrzeganie przepisów bhp

ochrony ppoż. i ochrony

środowiska

714 [03].L1.02

Posługiwanie się

podstawowymi pojęciami

fizykochemicznymi

714 [03].L1.03

Wykonywanie pomiarów

laboratoryjnych

714 [03].L1.04

Rozróżnianie metali

i stopów

714 [03].L1.05

Zapobieganie korozji

metali

714 [03].L1.06

Rozpoznawanie materiałów

lakierniczych

i pomocniczych

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

3. CELE KSZTAŁCENIA

W wyniku realizacji programu jednostki modułowej powinieneś umieć:

–  scharakteryzować właściwości materiałów lakierniczych,
–  rozróżnić twardość wody stałą i przemijającą,
–  określić wpływ składników lakierów na właściwości powłok,
–  scharakteryzować substancje błonotwórcze,
–  wyjaśnić symbolikę handlową materiałów lakierniczych,
–  sklasyfikować materiały lakiernicze według określonych grup,
–  scharakteryzować specjalne materiały lakiernicze i wyroby dekoracyjne,
–  zbadać materiały lakiernicze: lepkość, czas schnięcia, rozlewność,
–  pobrać i przygotować próbki materiałów lakierniczych do kontroli laboratoryjnej,
–  magazynować materiały lakiernicze,
–  zastosować wodę dejonizowaną,
–  scharakteryzować właściwości ściernych materiałów pomocniczych,
–  rozróżnić różne rodzaje tworzyw sztucznych stosowanych jako materiały pomocnicze,
–  scharakteryzować materiały pomocnicze: kleje, kity, materiały uszczelniające oraz

izolacyjne, gumę i drewno,

–  scharakteryzować właściwości paliw i smarów,
–  rozróżnić właściwości materiałów ceramicznych,
–  zbadać jakość materiałów lakierniczych i pomocniczych,
–  scharakteryzować właściwości farb, emalii, szpachlówek, gruntoszpachlówek, kitów

szpachlowych i podkładów międzywarstwowych,

–  rozróżnić pigmenty metaliczne i barwniki,
–  określić wypełniacze,
–  zastosować rozpuszczalniki i rozcieńczalniki,
–  zastosować plastyfikatory (zmiękczacze),
–  scharakteryzować i stosować utwardzacze,
–  zastosować materiały lakiernicze i pomocnicze zgodnie z obowiązującymi przepisami

bezpieczeństwa i higieny pracy, ochrony przeciwpożarowej oraz ochrony środowiska
naturalnego.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

MATERIAŁ NAUCZANIA

4.1. Składniki materiałów lakierniczych:

błonotwórcze  oleje  roślinne,  żywice  naturalne,  produkty
bitumiczne  i  naturalne  (modyfikowane),  żywice  syntetyczne,
spoiwa,  pigmenty,  barwniki,  wypełniacze,  rozpuszczalniki,
utwardzacze, plastyfikatory

4.1.1. Materiał nauczania

Błonotwórcze oleje roślinne,

Substancja błonotwórcza, inaczej składnik błonotwórczy lub substancja wiążąca, to

nielotna część spoiwa materiałów lakierniczych do wiązania cząstek pigmentów i obciążników,
która samodzielnie  lub  w połączeniu z  innymi substancjami jak utwardzacz, (tlen,  itp.), zdolna
jest do wytworzenia powłoki lakierowej.
    Oleje roślinne używane  jako substancja wiążąca, to praktycznie estry kwasów tłuszczowych
otrzymywanych z nasion i owoców roślin oleistych.
Oleje roślinne stosowane w przemyśle farb i lakierów dzieli się na 5 grup:
–  I  i  II  grupa,  to  oleje  schnące  –  rozprowadzane  cienką  warstwą  ulegają  utlenieniu

z wytworzeniem stosunkowo wytrzymałych, twardych i elastycznych powłok,

– III grupa, to oleje półschnące – po rozprowadzeniu wykazują cechy oleju schnącego, jednak

w znacznie mniejszym stopniu, i praktycznie nie dają twardych powłok,

– IV i V grupa to oleje nieschnące, które po rozprowadzeniu nie utleniają się na powietrzu

i nie tracą swoich właściwości cieczy.
Oleje roślinne wykorzystywane do produkcji wyrobów lakierowych: lniany, makowy,

słonecznikowy, bawełniany, sojowy, rycynowy, i inne.
Najważniejsze kwasy wchodzące w skład olejów roślinnych to: kwas oleinowy, linolowy,
oleostearynowy, rycynowy, stearynowy, i inne.

Żywice naturalne

W skład substancji błonotwórczej wchodzi żywica lub mieszanina żywic i środków

pomocniczych, które nadają podstawowe właściwości odpornościowe, a niekiedy
i dekoracyjne.

Żywica, bezpostaciowa stała, półstała lub ciekła to substancja organiczna, zwykle o dużej

względnej masie cząsteczkowej, rozpuszczalna w rozpuszczalnikach organicznych.

Żywice płyną pod obciążeniem, w postaci stałej lub półpłynnej charakteryzuje się określoną

temperaturą  mięknienia  i  topnienia.  Żywice  organiczne,  otrzymane  bezpośrednio  z drzew
tropikalnych to:
–  kopal,
–  żywica damarska,
–  żywica mastykowa,
–  żywica elemijska,
–  żywica smokwiowa,
–  żywica lakowa czyli szelak (szellak),
–  kalafonia (produkt po destylacji olejów lotnych z tempertyn różnych drzew iglastych),
–  bursztyn (żywica kopalna).

Obecnie praktycznie żywice naturalne używane są do wyrobu farb i lakierów artystycznych

oraz do konserwacji starych mebli, i innych wyrobów.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Produkty bitumiczne i naturalne (modyfikowane),
Bitumy,  asfalty  i  paki  mają  różny  skład  chemiczny  i  właściwości.  Użyte  jako  spoiwo  mają
wspólną  cechę  –  powodują,  że  otrzymane  powłoki  są  odporne  na  działanie  wody
i chemikaliów. Jako surowce lakiernicze znaczenie mają:
–  gilsonit, otrzymywany z naturalnych asfaltów,
–  bitumy, otrzymywane w przeróbce ropy naftowej,
–  bitumy twarde, destylowane i dmuchane,
–  paki, jako pozostałość po destylacji smoły węglowej.
Zastosowanie wyrobów lakierowych opartych na bitumach:
–  do ochrony betonu i stali,
–  do wyrobów ochronnych samochodów i wagonów kolejowych,
–  jako  paki  i  smoły  węglowe,  stosowane  w  połączeniu  z  żywicami  epoksydowymi

i poliuretanowymi – dają powłoki odporne na działanie wody, atmosfery, kwasów, zasad,
detergentów, benzyny, a po utwardzeniu – na podwyższone temperatury. Stosowane są do
ochrony rurociągów, w budownictwie wodnym i okrętowym.

Żywice syntetyczne

Żywica syntetyczna otrzymana w wyniku kontrolowanych reakcji chemicznych substratami

nie  zawierającymi  substancji  pochodzenia  naturalnego.  Do  wyrobów  lakierowych  dodaje  się
przeważnie więcej niż jeden gatunek żywicy. Do żywic syntetycznych zaliczane są żywice:
–  akrylowa,
–  chlorokauczukowa (chlorokauczuk),
–  epoksydowa,
–  ftalowa,
–  poliwinylowa,
–  poliestrowa,
–  mocznikowa i melaminowa,
–  fenolowa,

oraz estry celulozy, szkło wodne i inne.

Spoiwa

Najważniejszym składnikiem wyrobu lakierowego jest spoiwo, czyli substancja

powłokotwórcza. Zadaniem tego składnika jest zespolenie powłoki z podłożem i nadanie jej
odpowiedniej elastyczności. Łączy on też ze sobą cząsteczki pigmentu i utrzymuje pigment w
postaci zawiesiny.

Spoiwo, to faza ciekła płynnych wyrobów lakierowych, występująca w postaci roztworu,

emulsji lub dyspersji żywicy lub mieszaniny żywic i ewentualnie innych składników np.
środków pomocniczych w rozpuszczalniku lub mieszaninie rozpuszczalników

Biorąc pod uwagę rodzaj zastosowanej żywicy tworzącej spoiwa, można podzielić wyroby

lakiernicze na:
–

olejne,

–

nitrocelulozowe,

–

bitumiczne,

–

poliwinylowe,

–

alkidowe (ftalowe),

–

chlorokauczukowe,

–

epoksydowe,

–

poliestrowe,

–

akrylowe,

–

poliuretanowe (również wodne),

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

–

silikonowe,

–

farby proszkowe.

Pigmenty

Pigment – substancja stała w formie drobnego proszku, nierozpuszczalna w spoiwie

w którym

zostaje

zdyspergowana.

Charakteryzuje

się

określonymi

właściwościami

optycznymi, jak barwą, zdolnością krycia, a niekiedy i właściwościami ochronnymi.

Teoretycznie, każda substancja, nieorganiczna lub organiczna, doskonale rozdrobniona

i nierozpuszczalna w spoiwie, może być traktowane jak pigment. Część ze stosowanych
pigmentów jest pochodzenia naturalnego (jak piasek czy perlit) lub przetworzonego (jak szkło).

Jednakże większość pigmentów barwnych i kryjących oraz specjalnych otrzymuje się

syntetycznie w procesach strącania, kalcynacji, odparowania i utleniania.
Rozróżniamy stosowane do produkcji wyrobów lakierowych pigmenty:
–

barwiące, odporne na światło i trwałe w warunkach eksploatacji,

–

barwiące i kryjące, zapewniające barwę, krycie, odporność na promieniowanie UV,

–

wypełniacze,  które  uzupełniają  zawartość  pigmentów  do  żądanej  wartości  stężenia
objętościowego,  zmieniają  właściwości  reologiczne,  zmniejszają  tendencję  do  osadzania,
zwiększają  wytrzymałość  mechaniczną,  regulują  połysk,  chronią  przed  promieniami  UV
i wpływami  środowiska.  Jako  wypełniacze  stosowane  są:  baryty,  węglan  wapnia,  talk,
krzemionka,

–

pigmenty  specjalne,  zwiększające  odporność  na  korozję  i  nieprzepuszczalność  powłok,
opóźniają  palenie,  podnoszą  odporność  na  oddziaływanie  mikroorganizmów,  izolują
elektrycznie  i  termicznie  lub  zwiększają  przewodność  elektryczną  i  termiczną.  Stosowane
są: chromiany, pigmenty ołowiowe, fosforan cynku, borany i molibdeniany.

–

pigmenty mikronizowane, cząstki mniejsze od 0,4 mikromilimetra, słabo kryjące,
przeświecające, dobrze odbijające promienie ultrafioletowe o krótkiej fali. Stosowane do
powłok prześwitujących do drewna,

–

dodatki, które regulują właściwości reologiczne jak lepkość, tiksotropię i osadzanie,
obniżają połysk, regulują rozlewność, stabilizują wyrób. Stosuje się: pochodne oleju
rycynowego, pochodne sulfanianu wapnia, krzemionki koloidalne, kaoliny.

Podział tradycyjnych pigmentów w zależności od uzyskiwanej barwy:
–

białe – podstawowy pigment w tej grupie to biel tytanowa, (Z.Ch. Police),

–

czerwone – dzielą się na dwie podstawowe grupy: nieorganiczne czerwone tlenki
i wysokogatunkowe czerwienie organiczne,

–

pomarańczowe – dzielą się na dwie grupy: oranże nieorganiczne (zawierają ołów lub
chromian, wobec czego są stopniowo wycofywane z użycia) oraz organiczne.

–

żółte – stosowane z grupy pigmentów organicznych i nieorganicznych.

–

zielone – w grupy nieorganicznej to zielony tlenek chromu (nietoksyczny),
z grupy organicznych zielenie ftalocyjaninowe,

–

niebieskie – jedynym pigmentem do powłok o wysokiej trwałości jest błękit
ftalocyjaninowy,

–

szkarłatne, purpurowe i fioletowe – uzyskuje się te odcienie w wyniku mieszania błękitów
ftalocyjaninowych i czerwieni organicznych,

–

czarne – podstawowe pigmenty to sadza i czarne tlenki żelaza.

Powyżej podano tylko główne składniki pigmentu o danej barwie.

Pigmenty do nawierzchniowych lakierów metalizowanych, perłowych, z efektem specjalnym i
luminescencyjne to:

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

–

stosowane do lakierów metalizowanych, są to pigmenty (płytki) aluminiowe, zachowujące
się jak lustra, dlatego istotne jest ich ułożenie w warstwie lakieru, które muszą być odporne
na działanie wilgoci, substancji kwaśnych i alkalicznych oraz zachować trwale swą jasność
i metaliczność,

–

stosowane do lakierów perłowych, są to różnokolorowe pigmenty perłowe, które zachowują
się jak pryzmaty rozszczepiające światło,

–

stosowane do lakierów z efektem specjalnym, w których stosowany jest pigment płatek
ChromaFlair.

Pigment

ten

wykorzystuje

działanie

zjawisk

interferencji

i absorpcji światła.

Płatek ten zbudowany jest z pięciu niezwykle cienkich warstw aluminium, chromu
i fluorku magnezu napylanych na siebie próżniowo. Efekt kolorystyczny poszczególnego
pigmentu zależy od grubości warstwy danego składnika płatka,

–

luminescencyjne,

działanie

ich

polega

absorpcji

energii

promieniowania

w zakresie bliskiemu ultrafioletu i fioletu, a następnie ponownej emisji promieniowania
o dłuższej długości fali, dając barwy o wyższej chromatyczności lub intensywności
w zakresie fal odpowiadających barwie czerwonej, pomarańczowej, żółtej i zielonej.

Barwniki

Barwnik, to substancja barwna rozpuszczalna w spoiwie lakierowym, przepuszczająca

światło  i  zabarwiająca  ośrodek,  w  którym  jest  rozpuszczona  lub  stopiona,  a  także  może
reagować z tym ośrodkiem. Może być on:
–  substancją naturalną, (z drzew tropikalnych, z porostów morskich, niższych zwierząt),
–  substancją  syntetyczną,  (ze  smoły  węgla  kamiennego  i  jej  przeróbki,  sadza,  węglowodory

ze smoły węglowej, pochodne chlorowcowe, nitrowe, azowe, także ketony, kwasy,
barwniki anilinowe, tłuszczowe, itd.).

Wypełniacze

Wypełniacz, to substancja nieorganiczna, drobnoproszkowa, praktycznie nierozpuszczalna

w spoiwie, w którym zostaje zdyspergowana. Charakteryzuje się na ogół dużą jasnością oraz
współczynnikiem załamania światła (poniżej 1,7).

Wypełniacze uzupełniają zawartość pigmentów do żądanej wartości stężenia

objętościowego, zmniejszają tendencję do osadzania, zwiększają wytrzymałość mechaniczną,
regulują połysk, chronią przed promieniowaniem UV i wpływami środowiska. Najczęściej
stosowane wypełniacze to: baryty, węglan wapnia, talk, krzemionka.

Rozpuszczalniki i rozcieńczalniki

Dodaje się je w celu otrzymania roztworu o stężeniu umożliwiającym prawidłowe

naniesienie  wyrobu  malarskiego  na  podłoże.  Zadaniem  rozpuszczalników  jest  również
zwilżenie  i  rozbijanie  skupisk  pigmentów,  co  zwiększa  jednolitość  wyrobów  lakierowych.
Dzięki  lotności,  która  jest  charakterystyczną  cechą  rozpuszczalników,  ulatniają  się  one
z warstwy nałożonego wyrobu lakierniczego dając w efekcie powłokę lakierową.

Rozpuszczalnik – ciecz składająca się z jednej lub kilku substancji, lotna w określonych

warunkach schnięcia, w której substancja błonotwórcza ulega całkowitemu rozpuszczeniu.
Rozpuszczalniki dzielimy na organiczne zawierające węglowodory i organiczne zawierające
tlen.
Rozpuszczalniki węglowodorowe:
– węglowodory alifatyczne (benzyna lakowa, benzyna ciężka, heksan, toulen), stosowane do

alkidów, farb olejnych, olejno-ftalowych.

– węglowodory aromatyczne, stosowane do wyrobów olejnych, olejno-ftalowych,

silikonowych, epoksydów, fenolowych, poliuretanowych i fenoplastów,

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

– chlorowcopochodne węglowodorów, stosowane w zmywaczach, do niektórych wyrobów

winylowych i chlorokauczukowych,

– węglowodory terpenowe otrzymywane np. z żywicy drzew sosnowych, stosowane do

wyrobów olejnych, ftalowych i epoksydowych, ostatnio coraz częściej do emulsyjnych.

Rozpuszczalniki zawierające tlen:
– ketony, stosowane do wyrobów poliuretanowych, epoksydowych, akrylowych,

nitrocelulozowych,

– alkohole,

stosowane

układach

wodnych

jako

pomocnicze,

wyrobów

nitrocelulozowych, niektórych fenolowych i acetonowych,

– eteroglikole, stosowane do poliamidów, epoksydów, żywic poliestrowych, akrylowych

i nitrocelulozowych,

–  estry-octany, izomaślany, stosowane do wyrobów nitrocelulozowych, poliuretanowych.
Rozpuszczalniki  organiczne  w  wyrobach  wodnych  (wodorozcieńczalnych)  sprzyjają
rozpuszczaniu  się  spoiwa,  przyspieszaniu  odparowania  wody  z  powłoki  i  regulują  czas
schnięcia.  Poprawiają  też  rozlewność,  zmniejszają  możliwość  wystąpienia  pęcherzenia
w  trakcie  suszenia  w  podwyższonej  temperaturze,  a  niektóre  z  nich  pomagają  również
w dyspergowaniu pigmentów.

Rozcieńczalniki są to lotne ciecze, które nie rozpuszczają substancji błonotwórczej

(spoiwa) tylko się z nią mieszają. Dodawane w określonej ilości do wyrobów lakierowych
w celu zmniejszenia lepkości wyrobu, a które nie wywołują niekorzystnych objawów, np.
wytrącania spoiwa, mętnienie, itp.

W zależności od technologii pokrywania przedmiotu lakierem, używamy rozcieńczalnika

o różnej lotności:
– do

wyrobów

lakierowych

nanoszonych

pędzlem,

składa

się

przeważnie

z rozpuszczalników średnio i mniej lotnych, optymalizujących proces schnięcia
i rozlewności,

– do wyrobów lakierowych nanoszonych natryskiem (poprzez pistolet), składa się przeważnie

z rozpuszczalników średnio i bardziej lotnych,

–

do wyrobów lakierowych nanoszonych natryskiem elektrostatycznym, (musi mieć temp.
zapłonu powyżej 21

C).

Woda dejonizowana jest rozcieńczalnikiem dla wyrobów lakierowych

–  wodorozcieńczalnych i emulsyjnych. Jest to woda oczyszczona.
Twardość wody – chemiczna właściwość wody  spowodowana obecnością w  niej soli, głównie
wapnia  i  magnezu  oraz  w  niewielkim  stopniu  żelaza,  baru,  manganu  i  innych  pierwiastków.
Rozróżnia się różne twardości wody:
–  twardość wapniową i magnezową,
–  twardość ogólną,
–  twardość  węglanową,  zwaną  też  przemijającą,  (zawarte  wodorowęglany  wapnia

i magnezu podczas ogrzewania wody wytrącają się w postaci trudno rozpuszczalnych
węglanów, np. Ca(HCO

)

→ CO

+ H

O + CaCO

)

– twardość niewęglanową, zwaną też trwałą, spowodowaną obecnością innych soli, m.in.

chlorków, siarczanów.

Twardość wody wyraża się za pomocą stopni, obecnie milimolowych. W praktyce używa się
stopni niemieckich, (1

niemiecki odpowiada zawartości jonów wapnia równoważnej 10 mg

tlenku wapnia w 1 dcm

wody).

Wody miękkie mają twardość poniżej 7

niemieckich, twarde powyżej.

Wody surowe poddaje się uzdatnianiu. W lakiernictwie stosuje się wodę dejonizowaną.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Utwardzacze

Określenie to odnosi się do wyrobów chemoutwardzalnych, których utwardzenie

charakteryzuje stopień wyschnięcia lub twardości powłoki.

W wyrobach wieloskładnikowych jeden z nich jest utwardzaczem.

Plastyfikatory

Plastyfikator to środek pomocniczy nielotny lub trudnolotny, dodawany do wyrobów

lakierowych w celu zwiększenia elastyczności powłoki, który może być:
–

naturalnym plastyfikatorem,

–

syntetycznym plastyfikatorem.

4.1.2. Pytania sprawdzające

Odpowiadając na pytania, sprawdzisz, czy jesteś przygotowany do wykonania ćwiczeń.

1.  Czym różnią się pigmenty od barwników?
2.  Jakie pigmenty zaliczamy do naturalnych, a jakie do syntetycznych?
3.  Wymień barwniki naturalne i syntetyczne?
4.  Jakie pigmenty powodują widzenie barwy czarnej, a jakie białej?
5.  Jakie zalety ma pigment mikronizowany i jaka jest wielkość jego cząsteczki?
6.  Jakimi cechami wyróżniają się produkty bitumiczne?
7.  Jaka jest różnica między żywicami naturalnymi a syntetycznymi?
8.  Jaki składnik wyrobu lakierowego uważamy za najważniejszy?
9.   Jakie substancje stanowią wypełniacze w wyrobach lakierniczych?
10.  Jakie zadanie spełnia wypełniacz w wyrobie lakierniczym?
11.  Jaka jest różnica między rozpuszczalnikiem, a rozcieńczalnikiem?
12.  Jak dzielimy rozpuszczalniki?
13.  Jaka jest charakterystyczna cecha rozpuszczalnika?
14.  Jakie żywice syntetyczne jakie naturalne występują w wyrobach lakierowych ?
15.  W jakich rozpuszczalnikach rozpuszcza się żywica naturalna?
16.  Jakie oleje uważamy za błonotwórcze i dlaczego?
17.  Jaka jest różnica między substancją błonotwórczą, składnikiem błonotwórczym i substancją

wiążącą?

18. Jakie oleje naturalne używa się jako błonotwórcze?
19. Jaką temperaturę zapłonu musi mieć rozcieńczalnik do wyrobów nanoszonych natryskiem

elektrostatycznym?

20. Jakie rozcieńczalniki stosujemy do wyrobów wodorozcieńczalnych?
21. Jakimi wyrobami są utwardzacze?
22. W jakim celu w wyrobach lakierowych stosuje się plastyfikatory?
23. Czy olej naturalny może być plastyfikatorem?

4.1.3. Ćwiczenia

Ćwiczenie 1

Rozpoznaj rozpuszczalniki: wodę (jaką?), benzynę lakową, alkohol, eteroglikol i opisz ich

wyczuwane zmysłami cechy szczególne?

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Sposób wykonania ćwiczenia

Aby wykonać ćwiczenie powinieneś:

1)  zapoznać się etykietą na opakowaniu wyrobu czy nie zagraża zdrowiu,
2)  zastosować odpowiedni sprzęt ochronny wg wymagań bhp. jeśli będzie tego potrzeba,
3)  wziąć do ręki próbkę każdego wyrobu i analizować ją za pomocą zmysłów,
4)  rozpoznać rozpuszczalniki,
5)  zapisać uwagi i wnioski w zeszycie,
6)  sprawdzić wynik w zespole 2-3 osobowym.

Wyposażenie stanowiska pracy:

–  literatura,
–  otrzymane próbki podane w ćwiczeniu,
–  plansze poglądowe,
–  zeszyt i długopis.

Ćwiczenie 2

Otrzymasz próbki wody: surowej, destylowanej, utlenionej, dejonizowanej, twardej

i miękkiej. Próbuj je rozpoznać. Opisz krótko ich zastosowanie w lakiernictwie.

Sposób wykonania ćwiczenia

Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:

1)  wziąć do ręki próbkę z każdą wodą,
2)  analizować każdą z nich za pomocą zmysłów,
3)  spróbować rozpoznać poszczególne próbki wody,
4)  zapisać w zeszycie wynik ćwiczenia,
5)  napisać w zeszycie odpowiedź na polecenie w ćwiczeniu,
6)  sprawdzić wyniki i wymienić się informacjami w zespole 2-3 osobowym.

Wyposażenie stanowiska pracy:

–  literatura,
–  plansze poglądowe,
–  próbki wody podane w ćwiczeniu,
–  zeszyt i długopis.

4.1.4. Sprawdzian postępów

Czy potrafisz:

Tak

Nie

1) zdefiniować tworzenie się powłoki lakierowej, i wymienić jej składniki?



2) rozpoznać pigmenty i barwniki oraz je zastosować?



3) rozpoznać produkty bitumiczne i je zastosować?



4) dobrać do wyrobu i zastosować rozpuszczalniki i rozcieńczalniki?



5) rozróżnić i zastosować utwardzacz i plastyfikator?



6) dobrać rodzaj i zastosować wodę do wyrobów wodorozcieńczalnych?



7) rozróżnić twardość wody trwałą i przemijającą?



8) określić z jakiego powodu w produkcji materiałów powłokowych stosuje

się dodatki (podać ich oddziaływanie)?



„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

4.2. Proces produkcji farb i lakierów

4.2.1. Materiał nauczania

Wyroby lakiernicze (farby, lakiery, emalie) produkuje się w instalacjach technologicznych
w różnej wielkości fabrykach, tj. produkujących jeden wyrób, jak i wiele asortymentów.

Schemat produkcji wyrobów lakierniczych przedstawiono na rys. 1, na którym pokazano

poszczególne

składowe

produktu

lakierniczego,

bowiem

produkcja

farb

polega

(w uproszczeniu) na mieszaniu ich składników o odpowiednich składach masowych.

żywica

wypełniacz

pigmenty

rozpuszczalniki

Środki
pomocnicze

Składniki lakierów



Rys. 1. Podstawowe składniki lakierów [8]

Główne składniki do produkcji farb i lakierów zostały podane w rozdziale 4.1. Po

„zmieszaniu”  ich  w  aparatach  linii  technologicznej  (sterowanej  komputerowo),  w  których
przestrzega się odpowiedniej receptury (ustalanej  komputerowo) otrzymujemy gotowy produkt
lakierniczy.
Linia do produkcji materiałów malarskich składa się np. z:
–  zbiorników na substraty (materiały wyjściowe do produkcji),
–  pompy i rurociągi,
–  mieszalniki,
–  reaktory,
–  skraplacze,
–  zbiorniki na gotowe produkty.
Cykl przygotowania barwideł (rozpuszczalnych w spoiwach) naturalnych składa się np. z:
–  mielenia, (rozdrabniania, rozcierania, przesiewania),
–  pławienia,
–  odwodnienia,
–  suszenia,
–  wypalania.
–  sortowania, używając: np. sortownika bębnowego, seperatora, odsiewnika.
Mielenie  odbywa  się  np.  w  młynach  udarowych,  bębnowych,  kulowych,  oraz  gniotownikach,
i walcach zębatych

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

W wyniku różnych procesów wytwórczych otrzymujemy różne materiały malarskie: farby,
emalie i lakiery, kity i kleje, które wyspecyfikowane zostały w innych rozdziałach.

Materiały te pakowane są w różnego rodzaju opakowania jak:

–  puszki, o różnej pojemności,
–  pojemniki, zwane popularnie hobokami,
–  beczki,
–  opakowania szklane,
–  tuby i tubki z tworzywa sztucznego,
–  pojemniki ciśnieniowe, jako aerozole,
–  i inne.

Wszystkie pojemniki muszą posiadać naklejki z podanymi danymi identyfikującymi

zawarty w nich materiał i ostrzegającymi przed niebezpieczeństwami związanymi z ich
używaniem

zgodnie

urzędowymi

wymaganiami.

sposobie

przechowywania

i transportowania oraz obchodzenia się z substancjami chemicznymi, (często niebezpiecznymi
lub toksycznymi dla ludzi), traktują inne rozdziały.

4.2.2. Pytania sprawdzające

Odpowiadając na pytania, sprawdzisz, czy jesteś przygotowany do wykonania ćwiczeń.

1.  Jakie są surowce, (półprodukty i produkty), do wyrobu materiałów malarskich?
2.  W jakiej postaci występują substraty do wyrobu materiałów malarskich?
3.  W jakich instalacjach wytwarza się farby i lakiery?
4.  Czy wszyscy producenci stosują te same receptury do wytwarzania lakierów?
5.  Jak oznaczone powinny być opakowania z wyrobami lakierniczymi?

4.2.3. Ćwiczenia

Ćwiczenie 1

Na podstawie otrzymanej planszy omów proces technologiczny otrzymywania wyrobu

malarskiego, podając wiadomości o materiałach wsadowych oraz o otrzymanym produkcie.

Sposób wykonania ćwiczenia

Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:

1)  zapoznać się z otrzymaną planszą,
2)  skorzystać z literatury,
3)  wykonać ćwiczenie posługując się planszą,
4)  zostać oceniony przez uczestników grupy ćwiczeniowej.

Wyposażenie stanowiska pracy:

–  plansza podglądowa,
–  literatura,
–  zeszyt i długopis.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Ćwiczenie 2
Otrzymasz wyrób: farbę lub lakier, posługując się planszami (literaturą); podaj jego proces

wytwórczy.

Sposób wykonania ćwiczenia

Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:

1)  otrzymać pojemnik z farbą / emalią / lakierem,
2)  dokonać jego identyfikacji na podstawie naklejki na opakowaniu,
3)  wykonać ćwiczenie posługując się planszą / literaturą,
4)  zostać oceniony przez uczestników grupy ćwiczeniowej.

Wyposażenie stanowiska pracy:

–  pojemnik z farbą / emalią / lakierem z czytelną nalepką identyfikującą,
–  plansza poglądowa,
–  literatura,
–  zeszyt i długopis.

4.2.4. Sprawdzian postępów

Czy potrafisz:

Tak

Nie

1) zdefiniować proces technologiczny / wytwórczy / produkcyjny

wyrobów lakierniczych?



2) wymienić podstawowe składniki – produkty z których wytwarzane są

farby i lakiery?



3) wymienić parę aparatów i urządzeń wchodzących w skład linii do

wytwarzania farb i lakierów?



4) wymienić rodzaje i zastosowanie opakowań materiałów lakierniczych?



5) podać na podstawie dotychczasowego doświadczenia, jakie oznaczenia

ostrzegawcze i inne podawane są na opakowaniach materiałów
lakierniczych?



„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

4.3. Podstawowe grupy materiałów lakierniczych. Materiały

dekoracyjne (młotkowe, krystaliczne, marszczone). Farby

4.3.1. Materiał nauczania

Podstawowe grupy materiałów lakierniczych
Podział na emalie, farby i lakiery:
– emalia - wyrób lakierowy pigmentowany, o wysokich walorach dekoracyjnych, głównie

barwie i połysku,

– emalia renowacyjna - emalia przeznaczona do nanoszenia na zestarzone pokrycia lakierowe

w celu wytworzenia powłoki o nowych walorach dekoracyjnych,

– emalia zaprawkowa - emalia służąca do wykonywania poprawek na powłoce uszkodzonej

podczas procesu malowania, montażu itp.

– farba - wyrób lakierowy pigmentowany, tworzący powłokę kryjącą, która spełnia przede

wszystkim funkcję ochronną.

– wyrób lakierowy – materiał malarski niepigmentowany, tworzący w zasadzie powłokę

przeświecalną. Wyjątkiem jest lakier asfaltowy, który daje powłoki kryjące.
Materiał powłokotwórczy ciekły lub stały w formie proszku przeznaczony do nanoszenia na
podłoże  w  formie  warstwy,  która  w  odpowiednich  warunkach  tworzy  stałą  związaną
z  podłożem  powłokę  o  określonej  wytrzymałości  mechanicznej  i  określonych
właściwościach  ochronnych  i  dekoracyjnych.  Podstawowym  składnikiem  wyrobu
lakierowego  jest  substancja  błonotwórcza  składająca  się  z  żywicy  lub  mieszaniny  żywic
i środków pomocniczych. W skład wyrobu lakierowego wchodzić mogą również pigmenty,
wypełniacze, barwniki, rozpuszczalniki i rozcieńczalniki.

– wyrób lakierowy bezrozpuszczalnikowy – wyrób zawierający ciecze reagujące z innymi

składnikami wyrobu, jak np. styrenem, etery glicydowe, lub ciecze nielotne, np.
plastyfikatory, lub zawierający bardzo małe ilości rozpuszczalników

– wyrób lakierowy chemoutwardzalny - wyrób składający się z dwu lub trzech składników

mieszanych ze sobą przed stosowaniem wyrobu, który po naniesieniu na podłoże ulega
utwardzeniu w warunkach otoczenia w wyniku reakcji chemicznych zachodzących po
zmieszaniu składników.

– wyrób lakierowy rozpuszczalnikowy - wyrób zawierający rozpuszczalniki organiczne,

przeznaczony do rozcieńczania rozpuszczalnikami organicznymi.

– wyrób lakierowy wieloskładnikowy - wyrób składający się z dwu lub trzech oddzielnych

składników mieszanych ze sobą w określonych proporcjach krótko przed stosowaniem
wyrobu.

– wyrób lakierowy wodorozcieńczalny - wyrób sporządzony na roztworze żywicy

w rozpuszczalniku organicznym, który rozcieńcza się wodą.

Podział oparty o parametr opisujący sposób schnięcia. Rozróżnia się:
– schnięcie fizyczne, które odbywa się jedynie dzięki parowaniu rozpuszczalników

i rozcieńczalników, we wnętrzu farby nie zachodzą reakcje chemiczne.

– schnięcie chemiczne przez utlenianie; podczas którego cząsteczki żywicy wiążą się

z cząsteczkami tlenu z powietrza,

– schnięcie chemiczne przez poliprzyłączanie; w trakcie którego cząsteczki żywicy reagują

z cząsteczkami utwardzacza tworząc przestrzenną strukturę polimeru.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Podział biorący pod uwagę rodzaj zastosowanej żywicy tworzącej spoiwa, a tym samym

wyroby lakiernicze, podano w rozdziale 4.1.
Jest wiele innych podziałów, nawet wg producentów.

Podziałem urzędowym wszystkich produktów i wyrobów jak i usług w Polsce jest:

„Polska  Klasyfikacja  Wyrobów  i  Usług” (PKWiU); opracowana została dla potrzeb statystyki
oraz  ewidencji  źródłowej,  a     wprowadzona do stosowania  Rozporządzeniem  Rady  Ministrów
od  dnia 1 maja 2004 r.
Także od tego dnia stosowane są:
–  Polska Klasyfikacja Działalności (PKD),
–  Polska Klasyfikacja Wyrobów i Usług Scalona Nomenklaturą Towarową Handlu

Zagranicznego (CN).

Te trzy  Klasyfikacje mają powiązania ze sobą, zobacz poniżej w tabeli, kolumna 3.
Tablice klasyfikacyjne stanowią wykazy grupowań i obejmują:
–  symbole grupowań,
–  nazwy grupowań,
–  symbole grupowań Scalonej Nomenklatury Towarowej Handlu Zagranicznego (CN) dla

wyrobów i grupowań Centralnej Klasyfikacji Produktów (CPC) - dla usług,

– symbole literowe jednostek miar z Wykazu jednostek miar ustalonych dla stosowania

w PKWiU.
W oparciu o założenia te zbudowane są również międzynarodowe klasyfikacje handlu

zagranicznego:

– Zharmonizowany System Oznaczenia i Kodowania Towarów (HS),
– Scalona Nomenklatura Towarowa Handlu Zagranicznego (CN)

Polska Klasyfikacja Wyrobów i Usług jest klasyfikacją obejmującą grupowania produktów

podziale

dziewięciopoziomowym

dodatkowym

poziomem

pośrednim

i  określa  ich  powiązania  z  Polską  Klasyfikacją  Działalności    (PKD)  w  zakresie  wszystkich
produktów  oraz  Scaloną  Nomenklaturą  Towarową  Handlu  Zagranicznego  (CN),  Listą
PRODCOM - w zakresie wyrobów oraz klasyfikacją  CPC -  w zakresie usług.
–  Grupowania poziomu pierwszego - "sekcje" oznaczone są symbolami jednoliterowymi.
–  Grupowania poziomu pośredniego - "podsekcje" oznaczone są symbolami  dwuliterowymi.
–  Grupowania poziomu drugiego - "działy" oznaczone są symbolami  dwucyfrowymi.
–  Grupowania poziomu trzeciego - "grupy" oznaczone są symbolami  trzycyfrowymi.
–  Grupowania poziomu czwartego - "klasy" oznaczone są symbolami czterocyfrowymi.
–  Grupowania poziomu piątego - "kategorie" oznaczone są symbolami  pięciocyfrowymi.
–  Grupowania poziomu szóstego - "podkategorie" oznaczone są symbolami

sześciocyfrowymi.

– Grupowania poziomu siódmego - "pozycje" oznaczone są symbolami ośmiocyfrowymi.
– Grupowania poziomu ósmego i dziewiątego - "dziewięcio- i dziesięciocyfrówki"

oznaczone są odpowiednio symbolami dziewięcio- i dziesięciocyfrowymi.

Np. PODSEKCJA DG, CHEMIKALIA, WYROBY CHEMICZNE I WŁÓKNA SZTUCZNE.
DZIAŁ 24.

Dział obejmuje, między innymi chemikalia podstawowe, w szczególności:

–  gazy techniczne,
–  barwniki i pigmenty;
–  inne chemikalia organiczne i nieorganiczne podstawowe,
–  tworzywa sztuczne i kauczuk w formach podstawowych,
–  farby, lakiery i podobne środki pokrywające, farby drukarskie,
–  glicerynę,  mydła  i  detergenty,  preparaty  do  czyszczenia  i  polerowania,  perfumy

i preparaty toaletowe.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Tabela 1. Przykład tabeli PKWiU

Symbol

PKWiU

Nazwa grupowa

Powiązanie

z HS / CN

i CPC

24.3

FARBY, LAKIERY I PODOBNE

ŚRODKI POKRYWAJĄCE, FARBA DRUKARSKA

I GOTOWE SYKATYWY

24.30

Farby, lakiery i podobne

środki pokrywające, farba drukarska

i gotowe sykatywy

24.30.1

Farby i pokosty na bazie tworzyw sztucznych

24.30.11

Farby i pokosty na bazie polimerów syntetycznych lub
polimerów naturalnych modyfikowanych chemicznie, w
środowisku wodnym

24.30.11-
50.00

Farby i pokosty na bazie polimerów akrylowych lub
winylowych, rozproszone lub rozpuszczone w

środowisku wodnym

łączając emalie i lakiery)

3209 10 00

24.30.11-
70.00

Farby i pokosty na bazie polimerów syntetycznych lub
polimerów naturalnych modyfikowanych chemicznie, rozproszone
lub rozpuszczone w

środowisku wodnym, pozostałe

3209 90 00

24.30.12

Farby i pokosty, na bazie polimerów syntetycznych lub
polimerów naturalnych modyfikowanych chemicznie, w
środowisku niewodnym; roztwory

24.30.12-
25.00

Farby i pokosty na bazie poliestrów, rozproszone lub
rozpuszczone w

środowisku niewodnym, o masie rozpuszczalnika

> 50% masy roztworu, w

łączając emalie i lakiery

3208 10 10

24.30.12-
29.00

Farby i pokosty, na bazie poliestrów, rozproszone lub
rozpuszczone w

środowisku niewodnym, pozostałe, włączając

emalie i lakiery

3208 10 90

24.30.12-
30.00

Farby i pokosty, na bazie polimerów akrylowych lub
winylowych, rozproszone lub rozpuszczone w

środowisku

niewodnym, o masie rozpuszczalnika > 50 % masy roztworu,
w

łączając emalie i lakiery

3208 20 10

24.30.12-
50.00

Farby i pokosty na bazie polimerów akrylowych lub
winylowych, rozproszone lub rozpuszczone w

środowisku

niewodnym, pozosta

łe, włączając emalie i lakiery

3208 20 90

24.30.12-
70.00

Roztwory, w

łączając emalie i lakiery, gdzie indziej

niesklasyfikowane

3208 90 11
3208 90 13
3208 90 19

24.30.12-
90.00

Farby i pokosty, na bazie polimerów syntetycznych,
rozproszone lub rozpuszczone w

środowisku niewodnym,

pozosta

łe, włączając emalie i lakiery, gdzie indziej

niesklasyfikowane

3208 90 91
3208 90 99

24.30.22-
40.00

Pigmenty, rozproszone w

środowisku niewodnym, w postaci

cieczy lub past; stosowane do produkcji farb i emalii;
barwniki i pozosta

łe środki barwiące pakowane do sprzedaży

detalicznej, w

łączając proszki i płatki metali

3212 90

24.30.22-53

Kity szklarskie, kit ogrodniczy, kity

żywiczne, masy

uszczelniaj

ące i pozostałe mastyksy

24.30.22-
55.00

Wype

łniacze malarskie

3214 10 90

24.30.22-
60.00

Preparaty powierzchniowe nieogniotrwa

łe na fasady, ściany

wewn

ętrzne, sufity itp.

3214 90 00

24.30.22-
73.00

Rozpuszczalniki i rozcie

ńczalniki organiczne złożone, gotowe

zmywacze farb i lakierów, na bazie octanu butylu

3814 00 10

24.30.22-79

Rozpuszczalniki i rozcie

ńczalniki organiczne złożone, gotowe

zmywacze farb, pozosta

łe

24.30.22-
79.10

Rozcie

ńczalniki do klejów

3814 00
90x

24.30.22-
79.90

Rozpuszczalniki i rozcie

ńczalniki organiczne złożone, gotowe

zmywacze farb, pozosta

łe, gdzie indziej niesklasyfikowane

3814 00
90x

Materiały dekoracyjne (młotkowe, krystaliczne, marszczone)

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Materiały lakiernicze mają jako podstawowe zadanie ochronę podłoża, ale i też spełniają

w mniejszym  lub  większym  zakresie  funkcje  dekoracyjne.  Funkcje  dekoracyjne  mogą  mieć
duże  znaczenie  gdy  pomalowane  przedmioty  eksploatowane  będą  w  warunkach  domowych,
biurowych  czy  na  halach  produkcyjnych,  nie  narażone  na  bezpośrednie  działanie  warunków
atmosferycznych, np. maszyny do pisania, obudowy sprzętu elektrotechnicznego, itp.
Do takich materiałów dekoracyjnych zaliczymy lakiery /emalie/:
–  młotkowe, (które łatwiej utrzymać w czystości niż pozostałe),
–  krystaliczne,
–  marszczone.
Można na jednym przedmiocie łączyć np. powierzchnie lakierowane gładkie i młotkowe.

Lakiery młotkowe, nanosi się tylko za pomocą pistoletu przez natrysk krzyżowy

dwukrotny.  Wzór  powstaje  w  ciągu  3  minut  od  nałożenia  lakieru.  Charakter  wzoru  zależy  od
lepkości  lakieru  i  grubości  jego  warstwy.  Gdy  przedmiot  przeznaczony  jest  do  użytkowania
tylko  we  wnętrzach  budynków,  to  można  nakładać  lakier  młotkowy  bezpośrednio  na  warstwę
gruntu,  w  przeciwnym  wypadku  na  podkładową  emalię.  Wynika  to  z  nierównej  warstwy
lakieru.

Lakiery młotkowe syntetyczne utwardza się w temp. 110 – 120

C, a nitrocelulozowe

nanoszone są na przedmioty, które nie mogą być suszone w wyższych temperaturach lub mają
duże gabaryty w temp. 18 – 20

C. Lakier ten ma gorszy połysk, jest mniej odporny na korozję

i uzyskuje się gorszy efekt „młotkowania”. Do natrysku lakier musi być rozcieńczony do
lepkości 50-70 s, wg kubka Forda nr 4.

Emalię krystaliczną nanosi się przez natrysk pistoletem, po rozcieńczeniu emalii benzyną

lakową  do  lepkości  35-50  s,  pomiar  kubkiem  Forda nr  4,  na  powierzchnie  pokrytą  podkładem
lub  przeszlifowaną  emalią  gładką.  (Na  szpachle  nie  nanosi  się).  Grubość  powłoki  decyduje
o wrażeniu estetycznym powierzchni. Wzór powstaje dopiero po umieszczeniu pomalowanego
przedmiotu  w  atmosferze  gazów  spalinowych.  Operację  tą  nazywamy  wywoływaniem  lub
krystalizacją.  Wzór  wywołują  produkty  niecałkowitego  spalania,  (a  nie  CO  zawarte
w spalinach).  Proces  odbywa  się  w  temp.  ok.  35

C, jednak nie większej niż 45

C. Czas

schnięcia 10-45 minut. Powstaje charakterystyczny wzór i połysk, ale wywołana powierzchnia
jest lepka. Suszymy więc taki wyrób w temp. 120-130

C przez okres 1-1,5 godz. Gdy

powierzchnia jest wadliwa to możemy zmyć ją benzyną lakową i powtórnie malować, ale tylko
przed suszeniem w temp. 120

C, bo wówczas już się nie rozpuści.

Emalia marszczone stosuje się tylko na powierzchnie zewnętrzne, a pierwsza faza

nakładania jak dla emalii krystalicznej. Wzór zależy od lepkości i grubości warstwy. Materiał
rozcieńczamy benzyną lakową, salwentnaftą lub ksylenem do lepkości 80 s, pomiar kubkiem
Forda nr 4.

Aby uzyskać wzór drobny, nanosimy emalię krzyżowo 1 raz. W celu uzyskania wzoru

średniego dwa razy przy lepkości 85-100 s, a grubego przy lepkości 100-120 s.
Wzór powłoki otrzymujemy po wywołaniu w suszarce konwekcyjnej w temp. 80 +/- 5

w  czasie  15-45  minut.  Powstawanie  wzoru  zachodzi  na  skutek  zwiększenia  objętości  oleju
tungowego,  stanowiącego  składnik  emalii,  co  prowadzi  do  zmarszczenia  się  powłoki  wobec
niezmiennej  wielkości  powierzchni.  Obróbkę  kończy  suszenie  w  temp.  160

C przez

2 godziny w celu utwardzenia powłoki. Wady można usuwać jak w przypadku emalii
krystalicznych.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Farby
Podział w systemie jak (powyżej) dla emalii i lakierów:
– farba - wyrób lakierowy pigmentowany, tworzący powłokę kryjącą, która spełnia przede

wszystkim funkcję ochronną,

– farba do gruntowania - farba przeznaczona do nanoszenia bezpośrednio na podłoże

w celu wytworzenia powłoki gruntowej,

– farba do gruntowania przeciwrdzewna - farba wytwarzająca powłoki gruntowe wykazujące

zdolność zapobiegania korozji metali, dzięki zawartości w powłoce składników hamujących
procesy korozji podłoża,

– farba do gruntowania przeciwrdzewna reaktywna - farba jedno- lub dwuskładnikowa

wytwarzająca powłoki gruntowe zapobiegające korozji, charakteryzujące się wysoką
przyczepnością dzięki reakcjom chemicznym zachodzącym między składnikami farby
i metalem podłoża,

– farba podkładowa - farba przeznaczona do nakładania bezpośrednio na podłoże

absorbujące, w celu wytworzenia powłoki podkładowej lub powłoki międzywarstwy,

– farba proszkowa - wyrób lakierowy proszkowy zawierający pigmenty, wytwarzający

kryjącą powłokę lakierową.

Inne podziały zobacz w literaturze.

4.3.2. Pytania sprawdzające

Odpowiadając na pytania, sprawdzisz, czy jesteś przygotowany do wykonania ćwiczeń.

1.  Jakie znasz grupy materiałów lakierniczych?
2.  Jakie są różnice między farbą, emalią a lakierem?
3.  Co oznacza skrót PKWiU?
4.  Czy znasz inne klasyfikacje wyrobów, w tym lakierniczych?
5.  Jakie znasz dekoracyjne materiały lakiernicze?
6.  Jaka występuje różnica między powierzchnią lakierową marszczoną, a młotkową?
7.  W jakich temperaturach utwardzają się lakiery dekoracyjne?

4.3.3. Ćwiczenia

Ćwiczenie 1

Rozpoznaj w otrzymanych próbkach lakiery: akrylowy, metaliczny, perłowy, lakier

nawierzchniowy i do malowania proszkowego. Podaj ich prawidłowe nazwy oraz po jakim
składniku można je było rozpoznać.

Sposób wykonania ćwiczenia

Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:

1)  otrzymać próbki lakierów jak w ćwiczeniu,
2)  zastosować odpowiedni sprzęt ochronny wg wymagań bhp. jeśli będzie tego potrzeba,
3)  wziąć do ręki próbkę każdego wyrobu i analizować ją za pomocą wzroku,
4)  rozpoznać lakiery,
5)  zapisać uwagi i wnioski w zeszycie,
6)  sprawdzić wynik w zespole 2-3 osobowym.

Wyposażenie stanowiska pracy:

–  literatura,
–  próbki podane w ćwiczeniu,
–  plansze poglądowe,
–  zeszyt i długopis.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Ćwiczenie 2

Otrzymasz próbki farb i lakierów używanych do: zabezpieczania ścian budynków,

fundamentów budynków i rurociągów (oddziaływanie wilgoci), do impregnacji drewna
i zabezpieczania podwozi samochodowych. Na podstawie zdobytych wiadomości
i doświadczenia życiowego rozpoznaj je, i krótko opisz, które stosuje lakiernik, a które malarz.

Sposób wykonania ćwiczenia

Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:

Wyposażenie stanowiska pracy:

–  literatura,
–  próbki podane w ćwiczeniu,
–  plansze poglądowe,
–  zeszyt i długopis.

Ćwiczenie 3

Otrzymasz próbki z powierzchniami pokrytymi lakierami / emaliami: młotkową,

krystaliczną i marszczoną. Zidentyfikuj je, oraz podaj, w jakich temperaturach następowało
utwardzanie powierzchni.

Sposób wykonania ćwiczenia

Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:

1)  otrzymać próbki podane w ćwiczeniu,
2)  wziąć do ręki próbkę każdego wyrobu i analizować ją za pomocą wzroku, lupy,
3)  rozpoznać powierzchnie lakierowane,
4)  zapisać uwagi i wnioski w zeszycie,
5)  sprawdzić wynik w zespole 2-3 osobowym.

Wyposażenie stanowiska pracy:

–  literatura,
–  próbki podane w ćwiczeniu,
–  plansze poglądowe,
–  lupa x 5,
–  zeszyt i długopis.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Ćwiczenie 4

Otrzymasz Polską Klasyfikację Wyrobów i Usług, poszukaj wyroby oznaczone 24.30.22-

73.00. Poszukaj ich w innych klasyfikacjach (Internet). Ustal ich nazwy handlowe
(i potoczne) oraz producentów krajowych.

Sposób wykonania ćwiczenia

Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:

1)  otrzymać PKWiU w wersji papierowej lub elektronicznej,
2)  odszukać w tabeli podane w ćwiczeniu oznaczenie,
3)  napisać z zeszycie jakie materiały obejmuje to oznaczenie,
4)  poszukać w Internecie inne klasyfikacje,
5)  porównać oznaczenia, i zapisać uwagi w zeszycie,
6)  ustalić nazwy handlowe i producentów krajowych, (Internet, sklepy i hurtownie),
7)  zapisać uwagi i wnioski w zeszycie,
8)  sprawdzić wynik w zespole 2-3 osobowym.

Wyposażenie stanowiska pracy:

–  literatura, w tym PKWiU,
–  komputer z dostępem do Internetu,
–  zeszyt i długopis.

4.3.4. Sprawdzian postępów

Czy potrafisz:

Tak

Nie

1) zdefiniować farbę, lakier i emalię?



2) wymienić materiały lakiernicze w różnych podziałach?



3) posłużyć się PKWiU, a także innymi klasyfikacjami?



4) zidentyfikować pokrycia lakiernicze dekoracyjne?



5) rozróżnić farby stosowane do innych celów niż „lakierniczych”?



„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

4.4. Badanie jakości materiałów lakierniczych. Próby techniczne.

Wady i kontrola materiałów lakierniczych

4.4.1. Materiał nauczania

Badanie jakości materiałów lakierniczych
– kożuszenie – tworzenie się na powierzchni wyrobu lakierowego nierozpuszczalnej

w spoiwie warstewki (kożucha) na skutek zetknięcia się wyrobu z powietrzem, w
przypadku gdy naczynie jest niecałkowicie napełnione lub nieszczelne.

– lepkość – cecha materiału utrudniająca jego płynięcie.
– lepkość umowna – miara lepkości płynów stosowana zwyczajowo w przemyśle farb

i lakierów, charakteryzowana czasem wypływ (sekundy) roztworu żywicy lub wyrobu
lakierowego z kubka wypływowego.

– odporność powłok (pokryć) lakierowych – zdolność zachowania swoich pierwotnych

właściwości pod wpływem działania różnych czynników chemicznych i fizycznych.

– różnica barwy – różnice w wartościach tonu, jasności i nasycenia barwy dwóch prób, np.

powłoki badanej i wzorca barwy, przeliczona na wartość liczbową według określonej
metody obliczeń,

– i wiele innych

Próby techniczne

Chcąc uzyskać absolutną pewność, co do wybranej metody pracy i sposobu doboru

odpowiednich  materiałów  do  odpowiednich  operacji,  warto  przed  wdrożeniem  procesu
przeprowadzić  testy  techniczne.  Taką  samą  czynność  warto  również  przeprowadzić  przy
wdrażaniu  wszelkich  nowości  technologicznych.  Próby  pozwolą  na  ocenę  przystosowania
metody  i  produktu  do  warunków  panujących  w  warsztacie  i  do  umiejętności  pracowników.
Wskażą, jakie modyfikacje są niezbędne, lub jakie rodzaje szkoleń powinien przejść personel.

Wady i kontrola materiałów lakierniczych
Wyroby lakiernicze mają spełniać dwa podstawowe zadania:
– chronić materiał konstrukcyjny przed działaniem czynników korodujących,
– nadać wyrobowi założony wygląd estetyczny.

Muszą więc posiadać odpowiednie właściwości mechaniczne, fizykochemiczne, ochronne

i  dekoracyjne.  Jednak  z  różnych  przyczyn  powstają  wady  i  trzeba  je  naprawiać,  a  w  celu
podnoszenia  jakości  pracy  także  trzeba  badać  co  pewien  czas  używane  materiały
i  uzyskiwane  produkty,  niezależnie  od  wszelkich  innych  uwarunkowań.  Służą  do  tego  duże
laboratoria  zlokalizowane  przeważnie  u  producentów  wyrobów  lakierowych,  ale  podstawowe
i proste badania może wykonać każdy lakiernik.

Zakres i metodyka badań w laboratoriach:
Badania przeprowadza się oceniając materiał (wyrób) do lakierowania oraz gotową już

powłokę lakierową.
Ocena wyrobu w stanie płynnym:
– lepkość umowna,
– gęstość w g/cm

– czas przydatności do stosowania - określany często jako “czas życia”,
– rozcieńczalność - największa objętość rozcieńczalnika, którą można dodać do określonej

ilości materiału malarskiego bez wywoływania niekorzystnych efektów.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Ocena powłoki lakierowej:
–  czas schnięcia powłoki,
–  krycie,
–  rozlewność,
–  elastyczność,
–  grubość powłoki,
–  połysk powłoki,
–  odporność na uderzenia,
–  tłoczność,
–  przyczepność,
–  odporność na ścieranie,
–  wygląd powłoki,
–  odporność  na  działanie:  H

0, roztworu NaCl, mgły solnej, substancji agresywnych,

zmiennych temperatur.

W warsztatach lakierniczych używamy paru prostych metod, takich jak:
–  pomiar lepkości,
–  pomiar krycia,
–  przyczepność,
–  elastyczność,
–  twardość, (pomiar „ołówkiem”),
–  grubość powłoki, (pomiar przyrządem elektronicznym).
Wady powłok lakierowych:
–  utrata przyczepności i łuszczenie się powłoki,
–  zapylenie (wtrącenia),
–  pęcherzenie powłoki,
–  rdza (korozja),
–  spękanie powłoki,
–  plamy wodne,
–  utrata połysku,
–  odgotowanie powłoki,
–  zacieki,
–  kratery (rybie oczka),
–  wypływanie pigmentów,
–  zmatowieni,
–  zmiękczenie w rysach szlifierskich,
–  słabe krycie,
–  podnoszenie się powłoki,
–  skórka pomarańczy,
–  krwawienie,
–  porowatość,
–  marszczenie się powłoki.

4.4.1. Pytania sprawdzające

Odpowiadając na pytania, sprawdzisz, czy jesteś przygotowany do wykonania ćwiczeń.

1.  Jakie występują badania materiału lakierniczego?
2.  Co oznacza lepkość umowna?
3.  W jakim celu przeprowadza się próby techniczne?
4.  Jakie cechy ocenia się w wyrobach w stanie płynnym?
5.  Jakie badania przeprowadza się na wykonanych już powłokach lakierniczych?
6.  Jakie wady występują na powłokach lakierniczych?

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

4.4.2. Ćwiczenia

Ćwiczenie 1

Zmierz lepkość otrzymanej próbki materiału lakierowego za pomocą kubka Forda nr 4.

Sposób wykonania ćwiczenia

Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:

1)  przygotować stanowisko pracy,
2)  zapoznać się z instrukcją obsługi kubka i pomiaru,
3)  pobrać próbkę i odmierzyć stosowną masę - objętościową,
4)  wykonać badanie lepkości,
5)  zapisać wynik, uwagi  i wnioski w zeszycie,
6)  sprawdzić wynik w zespole 2-3 osobowym.

Wyposażenie stanowiska pracy:

–  literatura,
–  próbka podana w ćwiczeniu,
–  kubek Forda nr 4 z instrukcją obsługi,
–  pojemnik do odmierzenia próbki,
–  czasomierz,
–  plansze poglądowe,
–  zeszyt i długopis,
–  (stanowisko do umycia kubka).

Ćwiczenie 2

Wykonaj próbę krycia przy użyciu pędzla.

Sposób wykonania ćwiczenia

Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:

1)  przygotować stanowisko pracy,
2)  wymieszać farbę w otrzymanym pojemniku,
3)  nabrać farbę na pędzel,
4)  nadmiar farby zebrać z pędzla o brzeg pojemnika,
5)  nanieść farbę pędzlem, ruchem krzyżowym, na przygotowane podłoże,
6)  po odczekaniu czasu schnięcia odczytać wynik próby,
7)  zapisać w zeszycie wynik ćwiczenia,
8)  sprawdzić wynik i wymienić się informacjami w zespole 2-3 osobowym.

Wyposażenie stanowiska pracy:

–  literatura,
–  pojemnik z farbą,
–  pędzel (używany),
–  podłoże do próby krycia (czarno-białe),
–  plansze poglądowe,
–  zeszyt i długopis.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

4.4.4. Sprawdzian postępów

Czy potrafisz:

Tak

Nie

1) wskazać na powierzchni lakierniczej jej wady wykonania?



2) nazwać

większość

wad

występujących

powierzchniach

lakierniczych?



3) wykonać próby techniczne nowego materiału lakierniczego?



4) wykonać proste badania materiału i powierzchni lakierniczej?



5) zdefiniować rodzaje badań?



6) określić co oznacza kożuszenie lakieru?



„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

4.5. Bhp podczas pracy w lakierni

4.5.1. Materiał nauczania

Akty prawne dotyczące bhp.

Człowiek (pracownik) i jego zdrowie jest podmiotem ochrony w systemie ochrony pracy,

obowiązującym w Polsce, i innych krajach Unii Europejskiej. Życie i zdrowie pracownika
w procesie pracy - chronią gwarancje prawne, które zawarte są w:
– Ustawa – Kodeks Pracy, z dnia 26 czerwca 1974 r. (Dz. U. Nr 24, poz. 141).

z późniejszymi zmianami). Uwzględniającym niektóre przepisy Międzynarodowej
Organizacji Pracy i obowiązujące w Unii Europejskiej.

– Rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 26 września 1997 roku

w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy. (Dz. U. Nr 129, poz. 844).

Z tych przepisów wynika, że pracownik nie może być dopuszczony do pracy bez:
–  ważnego okresowego badania lekarskiego,
–  przeprowadzonego szkolenia na danym stanowisku pracy w zakresie Bhp,
–  wyposażenia  w  środki  ochrony  indywidualnej  przed  nadmiernym  działaniem  czynników

szkodliwych dla zdrowia.

Zagrożenia występujące podczas pracy w lakierni.

Lakiernia, jest to zespół pomieszczeń technologicznie służących do lakierowania

i czynności pomocniczych.
Podstawowymi zagrożeniami związanymi z pracą w lakierni są:
–  substancje toksyczne, (rozcieńczalniki i rozpuszczalniki, i inne),
–  stężenia wybuchowe,
–  a także, szkodliwe dla zdrowia składniki materiałów lakierniczych jak: pigmenty ołowiane,

związki żywiczne, benzynę, benzen, octan metylu, biel cynkową, i inne.

Substancje toksyczne i szkodliwe dla człowieka związki chemiczne wchłaniane są przez:
–  drogi oddechowe,
–  przewód pokarmowy,
–  skórę (przenikanie).

Drogami oddechowymi wchłaniane są też pyły, (zbiór cząstek stałych, które wpuszczone do

powietrza atmosfery pozostają w nim przez pewien okres czasu). Pył jest to cząstka
o wymiarach

mniejszych od 300

mikrometrów. W

lakierniach pyły powstają

w procesach: szlifowania, polerowania i czynnościach oczyszczania nadwozia.

Pyły w zależności od działania na organizm ludzki można podzielić na:

–  pylicowate, (następstwo choroba zwana pylicą),
–  drażniące,
–  alergiczne,
–  toksyczne,
–  rakotwórcze.
Szkodliwe działanie pyłów na organizm człowieka zależy od:
–  rodzaju pyłu i wielkości jego poszczególnych cząstek, oraz czasu ekspozycji (narażenia).
–  stężenia  pyłu  w  powietrzu,  i  kształtu  cząstek  oraz  zawartości  wolnej  krystalicznej

krzemionki.

Innymi zagrożeniami są:
–  działanie prądu elektrycznego, (elektronarzędzia i sprzęt zasilany prądem elektrycznym),
–  promieniowanie podczerwone, (suszenie miejscowe i całych nadwozi lakierowych aut),
–  oddziaływanie narzędzi pneumatycznych, (szlifierki itp. z napędem pneumatycznym),
–  działanie substancji żrących, (wyjmowanie, przenoszenie akumulatorów, lutowanie).

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

W każdej lakierni powinna znajdować się w widocznym miejscu instrukcja Bhp z podaniem
objawów zatruć czynnikami toksycznymi oraz sposobu udzielania pierwszej pomocy.

Ochrona indywidualna przed nadmiernym działaniem czynników szkodliwych.

Skuteczność środków ochrony indywidualnej w znacznej mierze zależy od:

–  należytego ich dopasowania do ciała pracownika,
–  utrzymania środków ochrony w czystości i sprawności technicznej,
–  przeszkolenia pracowników w zakresie zasad posługiwania się nimi.
Środki ochrony indywidualnej to:
–  sprzęt ochrony osobistej,
–  odzież i obuwie ochronne, które dostarcza pracodawca gdy:

–

odzież i obuwie własne pracownika może ulec zniszczeniu lub zabrudzeniu,

–

występują względy wymagań technologicznych, sanitarnych, itp.

Nie wolno powierzać pracownikowi prania, konserwacji, odpylania, odkażania środków

ochrony indywidualnej, odzieży i obuwia, gdy uległy skażeniu środkami chemicznymi itp.
W lakierniach sprzętem ochrony osobistej – indywidualnej, jest sprzęt do ochrony:
– twarzy i oczu, taki jak:

–

okulary i gogle,

–

osłony twarzy i kaptury.

– ochrony układu oddechowego,
– ochrony słuchu (sporadycznie), takie jak:

–   wkładki przeciwhałasowe, jedno i wielokrotnego użytku.
–   nauszniki przeciwhałasowe, w tym doczepiane do hełmu, z łącznością lub bez niej,
–   hełmy przeciwhałasowe, z miękką lub twardą skorupą, z łącznością lub bez niej.

Sprzęt do ochrony układu oddechowego używany w lakierniach
– półmaski filtrujące (lub filtry), podzielone na 3 klasy w zależności od stężenia NDS

(w mg/m

); stosowane do ochrony dróg oddechowych przed pyłami, dymami i mgłami

(aerozole),

– pochłaniacze, również podzielone na 3 klasy ochronne, do ochrony przed

zanieczyszczeniami w powietrzu w postaci par i gazów,

– sprzęt filtrująco-pochłaniający, do ochrony gdy w powietrzu występują jednocześnie

zanieczyszczenia w postaci aerozolu i par lub gazów,

– sprzęt izolujący, stosowany w przypadku zanieczyszczeń powietrza o znacznej

toksyczności, lub stężeniu czynników szkodliwych (np. sprzęt autonomiczny – aparaty
butlowe ze sprężonym powietrzem, lub aparaty regeneracyjne ze sprężonym tlenem).

Sprzęt ten chroni układ dróg oddechowych pracownika przed zanieczyszczeniami

znajdującymi się w powietrzu wokół stanowiska pracy. Prawidłowy jego dobór musi opierać się
na dokładnym rozpoznaniu zagrożeń występujących na stanowisku roboczym:
–  identyfikacji wszystkich czynników szkodliwych,
–  pomierzeniu stężeń tych czynników,
–  określeniu obowiązujących wartości najwyższych dopuszczalnych stężeń,
Klasyfikacja sprzętu wg zasady działania:
–  sprzęt oczyszczający respiracyjny, (przepływ powietrza wymuszony przez oddychanie),
–  sprzęt oczyszczający wentylacyjny, (przepływ powietrza wymuszany np. przez dmuchawę).

Dalszy podział w tych dwóch podgrupach:
–

sprzęt filtrujący,

–

sprzęt pochłaniający,

–

sprzęt filtrująco-pochłaniający.

–

sprzęt izolujący – z otwartym obiegiem powietrza.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Maski z wkładami filtrującymi zatrzymują tylko szkodliwe substancje, nie wyrównują
niedoboru tlenu z niewystarczającego dopływu powietrza. Wówczas to należy zakładać do
lakierowania ochronne aparaty oddechowe z kaskiem lub półmaską.

Do ochrony przed oparami rozpuszczalników (gazami organicznymi i oparami

z zawiesinami) można stosować filtry łączne, oznaczone symbolem A-P i kolorem brązowym
z białym pierścieniem. Zawsze należy zwracać uwagę na okres ich ważności. Przechowywanie
trwa tylko do 5 lat. Po tym okresie lub przepuszczaniu oparów trzeba bezwzględnie wymienić je
na nowe!

Wyżej wymienione środki ochrony są nieodzownie potrzebne podczas:

– stosowania metod natryskowych, kiedy to ochrona osobista lakiernika występuje

w postaci: okularów ochronnych, masek, respiratora i rękawic nie zapominając
o odpowiednim kombinezonie.

– dozowania utwardzaczy do wyrobów poliestrowych i epoksydowych, które mają silne

działanie żrące.

Dźwiganie przedmiotów
Mimo wielu prac zmechanizowanych, używania wózków podnośnikowych widłowych, często
trzeba wykonać pewne prace transportowe w sposób ręczny.

Przy  przenoszeniu  różnych  materiałów,  należy  przestrzegać  norm  udźwigu  podanych
w  przepisach.  Są  one  zróżnicowane  w  zależności  od  płci  pracownika  i  wieku.  Szczególnie
chronią młodocianych i kobiety w ciąży. Dla lakierni nie ma odstępstw od ogólnych przepisów,
szczególnie  pamiętając,  że  jednemu  pracownikowi  wolno  przenosić  materiały  ciekłe
o właściwościach szkodliwych dla zdrowia, tylko do 25 kg (razem z opakowaniem).

Barwy i znaki bezpieczeństwa.
Znaki  bezpieczeństwa  o  odpowiednim  kształcie  i  barwie,  (określonych  w  Polskiej  Normie),
nanosi się  na  maszynach  i urządzeniach  lub  na ścianach  budynków w celu podawania różnych
informacji pracownikom, które powodują bezpieczne postępowanie pracowników.
–  znaki o kształcie koła w barwie czerwonej, informują o zakazie,
–  znaki o kształcie trójkąta w barwie żółtej, ostrzegają przed niebezpieczeństwem,
–  znaki o kształcie kwadratu w barwie zielonej, informują o bezpieczeństwie,
–  znaki  o  kształcie  prostokąta  (dłuższy  bok  -  poziomy)  w  barwie  niebieskiej,  oznaczają

informację.

4.5.2. Pytania sprawdzające

Odpowiadając na pytania, sprawdzisz, czy jesteś przygotowany do wykonania ćwiczeń.

1.  Jak nazywa się podstawowy akt prawny dotyczący każdego pracownika?
2.  Czy są publikowane przepisy dotyczące bezpieczeństwa pracy?
3.  Jakie w lakierniach występują substancje toksyczne?
4.  Jak określa się stężenie wybuchowe?
5.  Jakie  zagrożenia  dla  pracownika  występują  podczas  pracy  w  lakierni  /  podczas

lakierowania?

6.  Jak są wchłaniane przez organizm pracownika substancje toksyczne i szkodliwe?
7.  Jaka jest wielkość pyłu cząsteczki?
8.  Jakie występują rodzaje pyłów, w podziale ich oddziaływania na organizm ludzki?
9.  Jakie jest w lakierni zagrożenie substancjami żrącymi i skąd ono pochodzi?
10.  Gdzie powinna być wywieszona instrukcja bhp?
11.  Czy w lakierni powinna być instrukcja podająca objawy zatruć i pierwszej pomocy?
12.  Jakie rozróżniamy środki ochrony osobistej?

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

13.  Jaki występuje na rynku sprzęt do ochrony układu oddechowego?
14.  Jaki sprzęt służy do ochrony oczy i słuchu?
15.  Jaka  jest  różnica  między  maskami  z  wkładem  filtrującym  a  aparatami  oddechowymi  lub

półmaską?

16.  Ile lat można przechowywać filtry do masek?
17.  Jakie filtry stosuje się do ochrony przed oparami rozpuszczalników?
18.  O jakiej masie wolno pracownikowi przenosić materiały o właściwościach szkodliwych dla

zdrowia?

4.5.3. Ćwiczenia

Ćwiczenie 1

Otrzymasz 3-4 sztuki różnego rodzaje sprzętu osobistego do chronienia dróg oddechowych.

Rozróżnij je między sobą i nazwij je, opisz sposób ich działania oraz przeznaczenie do
poszczególnych prac?

Sposób wykonania ćwiczenia

Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:

1)  otrzymać do oględzin podany w ćwiczeniu sprzęt,
2)  zapoznać się z jego budową,
3)  wyjąć i włożyć filtry/pochłaniacze,
4)  sprawdzić jakie filtry/pochłaniacze są włożone do masek,
5)  sprawdzić datę przydatność o użytku otrzymanego sprzętu,
6)  zapisać dane i spostrzeżenia do zeszytu,
7)  porównać otrzymane wyniki w zespole 2-3 osobowym i zapisać wnioski.

Wyposażenie stanowiska pracy:

–

otrzymany różny sprzęt do osobistego chronienia dróg oddechowych,

–

literatura,

–

plansze poglądowe,

–

zeszyt i długopis.

Ćwiczenie 2

Otrzymasz opakowanie zawierające: rozpuszczalnik, rozcieńczalnik, szpachlę płynną, lakier

nawierzchniowy bezbarwny oraz lakier kryjący na bazie wody, kit i klej, oraz smar i dwa
rodzaje paliwa do pojazdów. Na podstawie oznakowania podaj, które z nich są toksyczne,
szkodliwe dla zdrowia, wybuchowe, a które obojętne i uzasadnij.

Sposób wykonania ćwiczenia

Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:

1) otrzymać do oględzin podane w ćwiczeniu opakowania z materiałami używanymi przez

lakierników - substancjami chemicznymi,

2)  zapoznać się z oznakowaniami na opakowaniach poszczególnych substancji,
3)  przy pomocy literatury (przepisów), dokonać ich podziału zadanego w ćwiczeniu,
4)  zapisać, które oznaczenia i napisy decydują o podziale,
5)  podać czy oznaczenia na opakowaniach są zgodne z wymaganiami przepisów,
6)  zapisać dane i spostrzeżenia do zeszytu,
7)  porównać otrzymane wyniki w zespole 2-3 osobowym i zapisać wnioski.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Wyposażenie stanowiska pracy:

–  instrukcja stanowiskowa bhp. i p.poż.,
–  otrzymane substancje chemiczne, używane przez lakierników,
–  literatura, przepisy,
–    plansze poglądowe,
–  zeszyt i długopis.

4.5.4. Sprawdzian postępów

Czy potrafisz:

Tak Nie

1) rozwinąć skrót bhp. i zdefiniować poszczególne pojęcia?



2) podać z jakich powodów pracownik może być niedopuszczony do pracy?

3) zastosować sprzęt (wyposażenie) ochrony osobistej lakiernika?



4) dobrać odpowiednie zabezpieczenie indywidualne dróg oddechowych

lakiernika do wykonywanej pracy?



5) zastosować odpowiednie pochłaniacze i filtry w masce do używanego

materiału?



6) podać maksymalne wartości mas dźwiganych przedmiotów przez różne

grupy pracowników oraz środków niebezpiecznych?



7) rozróżnić barwy i znaki bezpieczeństwa?



8) korzystać z przepisów dotyczących zagadnień bhp?



„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

4.6. Magazynowanie materiałów lakierniczych

4.6.1. Materiał nauczania

Magazyny na wyroby lakiernicze podlegają w fazie projektowania i budowy

rygorystycznym przepisom, bowiem składowane w nich mają być lakiery i materiały
pomocnicze do lakierowania, czyli substancje chemicznie niebezpieczne, np. toksyczne
i wybuchowe.

Magazynowane materiały lakiernicze (chemiczne) muszą być składowane zgodnie

z przepisami przeciw pożarowymi, tj. w odpowiednich grupach wyrobów, porządnie
ustawionych i opisanych (wywieszki), z zachowaniem stref bezpieczeństwa, a w budynku musi
być zachowana odpowiednia wentylacja i temperatura, a także instalacja elektryczna
i oświetlenie (przeciwwybuchowe).

W profesjonalnej lakierni samochodowej wyodrębnione jest pomieszczenie do składowania

niewielkiej  ilości  lakierów  i  materiałów  pomocniczych.  Jest  to  przeważnie  wentylowany  boks
o niedużych wymiarach (np.3x2,2x 2,8 m) z oświetleniem ok. 300 lx.
Często  stawia  się  na  hali  lub  zewnątrz, osobny  zbudowany  do  tego celu  boks  prefabrykowany
jako mieszalnie, przygotowalnie lub podręczny magazynek lakierów.

Zaliczając rozdział dotyczący BHP, znasz podstawowe pojęcia i sposób zachowania

się i obchodzenia z różnymi materiałami, w tym z substancjami chemicznymi.

W Polsce wszelkie sprawy formalno-prawne oraz techniczne dotyczące przechowywania

substancji chemicznych unormowane są przez:
– przepisy ogólne:

– Ustawa – Kodeks Pracy z dnia 26 czerwca 1974 r. (Dz. U. Nr 24, poz.141, z późn.

Zmianami).

– Rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 26 września 1997 roku

w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy. (Dz. U. Nr 129, poz.
844).

– przepisy szczegółowe:

– „Ustawa z dnia 11 stycznia 2001 roku o substancjach i preparatach chemicznych”. (Dz.

U. Nr 11, poz. 84, z późn. zm.).

– Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 14 marca 2003 r. w sprawie sposobu

oznakowania miejsc, rurociągów oraz pojemników i zbiorników służących do
przechowywania

lub

zawierających

substancje

niebezpieczne

lub

preparaty

niebezpieczne. (Dz. U. Nr 61, poz. 552).

– Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 28 września 2005 r. w sprawie wykazu

substancji niebezpiecznych wraz z ich klasyfikacją i oznakowaniem. (Dz. U. Nr 201,
poz. 1674).

– Ustawa z dnia 22 sierpnia 1991 r. o ochronie przeciwpożarowej ( Dz. U. Nr 147, poz.

1229, z roku 2002, tekst jednolity).

– Rozporządzenie Ministra Gospodarki z 9 kwietnia 2002 r. w sprawie rodzajów

i substancji niebezpiecznych, których znajdowanie się w zakładzie decyduje
o zaliczaniu go do zakładu o zwiększonym ryzyku, albo zakładu o dużym ryzyku
wystąpienia awarii przemysłowej. (Dz. U. Nr 58, poz. 535).

W lakierniach i magazynkach podręcznych największe zagrożenie pod względem zapalności

stwarzają rozpuszczalniki.
Pary  rozpuszczalników  organicznych  działają  szkodliwie  na  zdrowie  lakiernika,  a  niektóre
z  nich  (np.  benzyny)  są  łatwopalne.  Większość  stosowanych  w  praktyce  mieszanek
rozpuszczalników  (rozcieńczalników  specjalnych)  należy  do  grupy  zapalnych.  Temperatura
zapłonu wynosi 21 - 55

C, (294 - 338

K).

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Do grupy łatwo zapalnych należą te, których temperatura zapłonu jest niższa od 21

(294

K). Mogą one ulec zapaleniu od ogrzania się do tej temperatury w warunkach

składowania na powietrzu lub magazynie).

Do gaszenia rozpuszczalników należy używać gaśnic proszkowych ABC i BC. Czas

opróżniania gaśnicy 12 kg to zaledwie 12 sekund. Dlatego gaśnica musi być w tym czasie jak
najefektywniej wykorzystana!

Pożar powierzchniowy (opary nad zbiornikiem) gasi się zgodnie z kierunkiem wiatru

(zaczynając od strony nawietrznej).

W razie braku powyższych gaśnic możliwe jest użycie gaśnic pianowych, a śniegowych

tylko na otwartej przestrzeni, (w małych zamkniętych pomieszczeniach można się udusić
z braku powietrza występującego w wyniku działania czynnika gaszącego).

Spalanie można przeprowadzić w sposób kontrolowany. Przy tym celowym postępowaniu,

następuje spalanie do celów technologicznych, itp. Jeśli spalanie powstanie jako zjawisko
niezamierzone, to mówimy o pożarze lub wybuchu.
Pożar lub wybuch powstanie, gdy jednocześnie zaistnieją w czasie i przestrzeni zbieżność:
–

materiału palnego,

–

czynnika utleniającego,

–

źródła zapłonu.

Spalanie,

jest

szybko

przebiegająca

reakcja

egzotermiczna

(przebiegająca

z wydzielaniem ciepła),

samoczynnie przemieszczająca się w przestrzeni wypełnionej

materiałami palnymi w obecności utleniacza, np. tlenu, chloru.

Wybuch (eksplozja); jest to zjawisko gwałtownej zmiany układu przebiegające

z wykonaniem  pracy  mechanicznej,  efektem  dźwiękowym,  i  przeważnie  świetlnym.  Wybuchy
mogą  być  wynikiem  gwałtownej  fizycznej  zmiany  stanu  równowagi  układu,  lub  gwałtownej
reakcji chemicznej. Praca mechaniczna i efekt dźwiękowo-świetlny są skutkami wydzielania się
dużych ilości ciepła i często wytwarzania dużych ilości gazów lub par.
Za  materiały  grożące  wybuchem  uważa  się takie  materiały, które  mogą  wywołać  eksplozję  od
zapalenia płomieniem, uderzeniem lub tarcia.

Najważniejsza jest profilaktyka, czyli niedopuszczanie do powstania pożaru, zatrucia się,

czy poparzenia chemikaliami, poprzez spełnianie wymagań przepisów i rozsądne zachowanie
się pracowników. Należą do nich:
–

składowanie czynników chemicznych tylko prawidłowo oznakowanych i ustawionych,

–

nie magazynowanie materiałów palnych w strefie zagrożenia,

–

niedopuszczanie do powstawania źródeł zapłonu w tej strefie,

–

stosowanie osobistych środków ochrony indywidualnej,

–

przestrzeganie instrukcji p. pożarowej, BHP i innych.

4.6.2. Pytania sprawdzające

Odpowiadając na pytania, sprawdzisz, czy jesteś przygotowany do wykonania ćwiczeń.

1.  W jakim dzienniku urzędowym publikowane są ustawy i rozporządzenia?
2.  W jakiej formie publikacji możesz zapoznać się z tekstami urzędowymi?
3.  W jaki sposób możesz dotrzeć do urzędowych publikacji przepisów?
4.  Do jakich substancji należą materiały lakiernicze?
5.  Które z materiałów lakierniczych są najbardziej łatwopalne?
6.  Jaka jest różnica między spalaniem, a wybuchem?
7.  Gdzie znajdziesz spisy chemicznych substancji niebezpiecznych?
8.  Gdzie znajdziesz oznaczenia wyrobów z substancjami niebezpiecznymi?
9.  Czy w życiu codziennym spotykałeś się z takimi oznaczeniami?

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

4.6.3. Ćwiczenia

Ćwiczenie 1

Zapoznaj się z tekstem poniższego rozporządzenia i wynotuj w zeszycie 5 najważniejszych

dla lakiernika zagadnień związanych z oznakowaniem wyrobów lakierniczych.

Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 14 marca 2003 r. w sprawie sposobu

oznakowania miejsc, rurociągów oraz pojemników i zbiorników służących do przechowywania
lub zawierających substancje niebezpieczne lub preparaty niebezpieczne. (Dz. U. Nr 61, poz.
552).

Sposób wykonania ćwiczenia

Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:

1)  posiadać wersję drukowaną lub elektroniczną rozporządzenia,
2)  przeczytać całe rozporządzenie,
3)  wynotować potrzebne rozdziały,
4)  przeczytać te rozdziały i wynotować potrzebne wiadomości dla lakiernika,
5)  krótko uzasadnić w zeszycie wybór tych wiadomości,
6)  zaprezentować swą pracę i porównać z innymi w zespole 2-3 osobowym.

Wyposażenie stanowiska pracy:

– rozporządzenie podane w ćwiczeniu w wersji drukowanej lub elektronicznej,
– zeszyt i długopis.

Ćwiczenie 2

Zapoznaj się z tekstem poniższego rozporządzenia i wynotuj w zeszycie 5 używanych przez

lakiernika substancji niebezpiecznych, podaj ich klasyfikację i oznakowanie.

Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 28 września 2005 r. w sprawie wykazu substancji

niebezpiecznych wraz z ich klasyfikacją i oznakowaniem. (Dz. U. Nr 201, poz. 1674).

Sposób wykonania ćwiczenia

Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:

Wyposażenie stanowiska pracy:

– rozporządzenie podane w ćwiczeniu w wersji drukowanej lub elektronicznej,
– zeszyt i długopis.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

4.6.4. Sprawdzian postępów

Czy potrafisz:

Tak

Nie

1) posługiwać się przepisami dotyczącymi zagadnień przechowywania

materiałów lakierniczych?



2) zdefiniować chemiczne substancje niebezpieczne?



3) odczytać oznaczenia określające substancje niebezpieczne?



4) przestrzegać zasad magazynowania substancji chemicznych?



5) zdefiniować mieszaninę wybuchową?



6) podać temperatury zapłonu rozpuszczalników?



7) posługiwać się instrukcjami bhp. i p.poż.?



„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

4.7. Materiały pomocnicze: ścierne, pasty i płyny polerskie,

tworzywa sztuczne, kleje, kity, materiały uszczelniające
i izolacyjne, guma, drewno, paliwa i smary

4.7.1. Materiał nauczania

Materiały ścierne

Materiały konstrukcyjne obrabiamy w różny sposób, przeważnie przez obróbkę

skrawaniem, tak metale, drewno jak i tworzywa sztuczne. Jednym ze sposobów obróbki
skrawaniem jest obróbka ścierna, która jest realizowana poprzez nacisk (styk) narzędzia na
materiał obrabiany oraz ruch narzędzia po nim (posuwisty, obrotowy, oscylacyjny).

Narzędzie obrabia materiał za pomocą ostrzy wykonanych z twardych materiałów

o nieokreślonej liczbie ziaren, jak i kształtów. Potocznie mówimy o zjawisku szlifowania
(polerowania).

Podstawowym wyróżnikiem obróbki ściernej jest sposób jej prowadzenia. Rozróżniamy:

–

obróbkę ścierną spojonym ścierniwem; szlifowanie ściernicowe, szlifowanie taśmowe,

gładzenie, dogładzanie oscylacyjne.

–

obróbkę ścierną luźnym ścierniwem; docieranie, obróbkę rotacyjno-ścierną, obróbkę

aerościerną, strumieniowo-ścierną, polerowanie ścierne.

W lakiernictwie stosujemy tylko niektóre rodzaje z podanych obróbek ściernych.

Niektóre operacje technologiczne z przyczyn technicznych i ekonomicznych można

przeprowadzić tylko za pomocą obróbki ściernej. Inne metody byłyby trudne lub w ogóle
niemożliwe do wykonania. Stosuje się te technologie, aby sprostać coraz wyżej podnoszonym
wymaganiom jakościowym gotowego wyrobu.
Narzędzia ścierne ze spojonym ścierniwem:

Budowa i materiały: budowa narzędzi ściernych nasypowych na podłożu elastycznym

pozwala  na  znaczne  sprężyste  przemieszczenia  ziarn  ściernych  w  kierunku  składowych  sił
skrawania.  Podstawowym  półproduktem  do  ich  wytwarzania  są  wyroby  ścierne  nasypowe
w  postaci  rulonów.  Mówimy,  że  są  to  “papiery”  lub  “płótna”  -  jako  pozostałość
w  nazewnictwie  po  wyrobach  konwencjonalnych,  których  podłożem  był  właśnie  papier  lub
płótno. Ich wspólną cechą są komponenty: ścierniwo, spoiwo (zalewowe) i podłoże.

Na podłoże elastyczne (płótno: tkaniny i dzianiny; papier) nałożona jest warstwa spoiwa

podkładowego,  w  której  osadzone  są  ziarna  ścierne,  połączone  następnie  warstwą  spoiwa
zalewowego.
Materiały ścierne dzielimy na:
–  naturalne, korund /AN/, szmergiel /N/, granat /G/, krzemień /KM/,
–  sztuczne (elektrokorund /A/, ceramiczny korund, węglik krzemu /C/, regularny azotek boru

/CBN/, diament syntetyczny /DS/).

Spoiwa, to kleje:
– naturalne (kostne i skórne),
– materiały syntetyczne (żywice - fenolowo formaldehydowe, melaminowo-formaldehydowe,

mocznikowe i poliamidowe modyfikowane fenolami),

– spoiwa na osnowie kauczuku,
Narzędzia ścierne nasypowe dzielimy na:
– warstwowe: jednowarstwowe, wielowarstwowe, przestrzenne, które produkowane są jako:

arkusze, krążki, taśmy bez końca, rolki, tulejki, pozostałe.

– listkowe: tarczowe, trzpieniowe, talerzowe, walcowe, inne
– taśmowe; ciągłe, segmentowe, które produkowane są jako: tarcze, walce, osełki.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Oznaczenia wyrobów ściernych ziarnistych:

Od pewnego czasu światowych producentów materiałów ściernych obowiązuje norma

dotycząca wielkości ziarna i składu granulometrycznego do narzędzi.  W Polsce stosowana jest
norma  PN-76/M-59107.  Przeprowadzony  w  nich  jest  podział  na  ziarna  i  mikroziarna,  oraz
określono numerami wielkość ziarn.
–  Numery (ziarnistość) to:

–

P 16 - P 220, ziarna

–

P 240 - P 1200, mikroziarna.

–

Numeracja grubości ziarna: im wyższy wyróżnik przy literze “P”, tym mniejsze ziarno.

– Zastosowanie: podawane w tabelach w literaturze branżowej.
Oznaczanie wyrobów ściernych nasypowych:
Praktycznie każdy producent oznacza te wyroby według własnego kodu. (Przed zastosowaniem
sprawdzić!). W Polsce posługujemy się normą PN - 89 / M - 59130.
Przykładowe oznaczenia:
Charakterystyki wyrobu: P 95A P60 KZ W, gdzie:
–

podłoże: P - papier wodoodporny,

–

nasyp (ścierniwo): 95A - elektrokorund zwykły,

–

numer ziarna: P60 - wymiary 300 x 250

–

spoiwo: KZ - pełnożywiczne,

–

inne cechy: W - wodoodporny.

Arkusze ścierne (według PN-89/M-59134): N10/230 x 280 P59A P100 KS, gdzie:

N10- rodzaj arkusza, 230 x 280 - wielkości nominalne (mm), reszta oznaczenia:
P59A P100 KS - charakterystyka wyrobu.

Krążki ścierne (według PN-89/M-59136): N 31/80 T 98C P40 KZ, gdzie:

N31 - rodzaj krążka, 80 - średnica nominalna (mm), reszta oznaczenia T 98C P40 KZ -
charakterystyka wyrobu.
Ze względu na sposób mocowania, wykonuje się krążki:

–

płaskie w kształcie kołowym i wielobocznym,

–

płaskie z otworem i płaskie z nacięciami.

Krążki mogą być produkowane jako:

–

samoprzylepne, i samoprzyczepne,

–

z otworami odpylającymi lub bez nich.

Stosowanie krążków (tarcz) szlifierskich wymaga szczególnego przestrzegania przepisów

bezpieczeństwa pracy. Na wszystkich powinno być podane ich przeznaczenie i zastosowanie
w formie opisu lub piktogramów, np. niedopuszczalne jest szlifowania na mokro, gdy podłoże
przeznaczone jest do pracy na sucho.

Papiery, (podłoża papierowe), wg PN oznaczane jest literą „P”. Papiery wrażliwe na

podwyższoną temperaturę dzielą się na 6 grup w zależności od gramatury papieru. Oznaczone A
(bardzo cienkie), B, C oraz K (papier wzmocniony tkaniną). Przeznaczone są do obróbki ręcznej
lub w ręcznych szlifierkach (elektronarzędziach).
Płótna, (podłoża z tkanin), naturalnych i sztucznych lub dzianin. Oznaczenia: T - tkanina,
F - fibra, U - włóknina. Wodoodporność (a także odporność od ognia, drobnoustrojów itp.)
nadaje się tkaninom poprzez apreturowanie

lub impregnację. Podłoża wodoodporne mają przy

głównej literze oznaczenia, indeks “w”, np. X

, Y

, J

- Flex.

Inne wyroby do ściernej obróbki ręcznej:

Wyroby z włókniny ściernej, trójwymiarowy wyrób ścierny służy do dekoracyjnego

wykańczania powierzchni, do czyszczenia i usuwania zadziorów.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Produkowane są jako:
–  ultra drobne i bardzo drobne, przy podziale wg ziarnistości,
–  w  rolkach  (cięte  na  prostokąty),  krążkach,  bloczkach  dwustronnych,  przy  podziale  wg

kształtu.

Doskonale nadają się do przygotowywania powierzchni aluminiowych do pokrycia ich
podkładem.

Gąbki z tkaniną ścierną, czyli wyroby z materiału łączącego w sobie właściwości płótna

ściernego i włókniny ściernej. Wyrób produkowany w postaci gąbki składającej się
z trójwarstwowej warstwy, (tkanina ścierna, gąbka, tkanina welurowa).
Obróbka strumieniowo – ścierna:

Popularnie nazywana “piaskowaniem”, (“śrutowaniem”). Z uwagi na używanie w tym

procesie  bardzo  drobnych  cząstek  różnych  materiałów,  zbliżonych  wymiarami  do  piasku  (lub
będących  śrutem).  Obróbka  ta  służy  do  mechanicznego  odrdzewiania  i  oczyszczania
powierzchni metalowych poprzez:
–  piaskowanie:
–  materiały mineralne naturalne, np. piasek krzemowy lub kwarcowy.

(Pył kwarcowy może powodować pylicę i można go stosować w całkowicie

zautomatyzowanych urządzeniach bez udziału człowieka).
– materiały syntetyczne, np. elektrokorund (tlenek aluminium) który ma najlepsze działanie

na powierzchnię obrabianą (ale jest też drogi) i karborund.

– śrutowanie:
– materiały metalowe, np. śrut żeliwny utwardzony (okrągły, łamany); staliwny; cięty

z drutu.

– można stosować metodę łączną, tj. używać jednocześnie i “piasku” i śrutu w dowolnych

proporcjach.

Obróbkę prowadzi się na:
– sucho,

– mokro, (z użyciem wody w celu zmniejszenia pylenia).

Gradacja używanego materiału ściernego:
– do piaskowania,
– do śrutowania.

Metoda polega na natryskiwaniu strumienia materiału ściernego, (wyrzucanego ze

zbiornika  ciśnieniowego  za  pomocą  sprężonego  powietrza  o  ciśnieniu  kilku  Mpa),  poprzez
przewody i pistolet na czyszczoną powierzchnię.
Obróbka  ta  góruje  nad  obróbką  szlifierską    lub  chemiczną,  bowiem    ziarna  o  ostrych
krawędziach  usuwają  dogłębnie  składniki  warstw  lakierowych,  rdzę  lub  warstwą  tlenku
z  piaskowanej  powierzchni  nie  uszkadzając  jej.  Dlatego  powierzchnia  jest  czysta
i  zmatowana,    i  nadaje  się  do  bezpośredniego  pokrywania szpachlą,  jak  i  lakierem.  Stosowana
do oczyszczania dużych: maszyn i urządzeń, konstrukcji mostów i hal fabrycznych, konstrukcji
przemysłowych,  kadłubów  statków  podczas  remontów,  (choć  tu  ścierniwo  wypierana  jest  na
korzyść czyszczenia strumieniem wody pod ciśnieniem), itp.

Metoda ta , praktycznie w naprawach samochodów stosowana jest bardzo rzadko,

z uwagi na konieczność poddawania obróbce tylko rozbrojonego całkowicie nadwozia lub jego
zdemontowanych elementów, które trzeba dodatkowo transportować. Często „piaskuje” się
obręcze kół.

Pasty i płyny polerskie
Pasty i płyny polerskie stosuje się do nadania powłoce lakierowej odpowiedniego stopnia
gładkości i połysku, jak również do zniwelowania drobnych uszkodzeń typu wtrącenia lub
niewielkie zacieki.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Pasty i płyny polerskie zależnie od przeznaczenia zawierają ziarna polerskie różnej gradacji.
Stosuje się pasty i płyny (mleczka) do polerowania na:
– mokro,
– sucho, (pasty bezsilikonowe).
Tak do pracy ręcznej jak i mechanicznej.
Pasty i płyny polerskie wraz z odpowiednimi urządzeniami do ich nanoszenia stanowią tzw.
systemy polerskie.
4.7.1.3. Tworzywa sztuczne

Tworzywa sztuczne, plastomery, masy plastyczne - materiały, których zasadniczym

składnikiem  są  syntetyczne  lub  naturalne  związki  wielkocząsteczkowe  z  dodatkiem
napełniaczy, zmiękczaczy, stabilizatorów i pigmentów (barwników).
Tworzywa  sztuczne  w  określonych  warunkach  stają  się  plastyczne,  dzięki  czemu  można
z  nich  formować  różne  przedmioty,  zachowujące  w  normalnych warunkach  kształt  nadany  im
podczas przerobu.

   Tabela 1. Zestawienie podstawowych tworzyw sztucznych

Symbol

Nazwa tworzywa

Struk-

tura

Nazwy handlowe

ABS

kopolimer
akrylonitryl/butadien/styren

Novodur, Ronfalin, Terluran

ASA

kopolimer
akrylonitryl/styren/akrylan

Luran S

HIPS

polistyren wysokoudarowy

Polystyrel, Vestyron, Owispol G

LCP

polimery ciekłokrystaliczne

Ultrax, Vectra, Victrax, Xydar

PA 12

poliamid 12

Rilsan A, Vestamid, Girlamid

PA 6

poliamid 6

Durethan B, Technyl, Tarnamid, Ultramid,
Zytel

PA 6.6

poliamid 6.6

Durethan A, Ultramid A, Zytel

PA 11

poliamid 11

Rislan B

PBT

poli(tereftalan butylenu)

Arnite, Crastin, Ultradur, Valox, Vestodur

poliwęglan

Lexan, Xantar, Makrolon

PE-HD

polietylen dużej gęstości

Finathene, Eltex, Lupolen, Vestolen

PE-LD

polietylen małej gęstości

Daplen, Lupolen, Malen, Stamylen

PE-LLD polietylen małej gęstości liniowy

Alathon, Marlex, Eltex, Lupolen

PEEK

polieteroeteroketon

Kadel, Ultrapek, Vitrex

PEI

poliimidoeter

Ultem

PES

polieterosulton

Ultrason E

PET

poli(tereftalan etylenu)

Arnite, Crastin, Rynite, Ultradur

PMMA

poli(metakrylan metylu)

Degalan, Lucryl, Metapleks, Altuglas,
Plexiglas

POM

polioksymetylen, poliacetal,
poliformadehyd

Delrin, Hostaform, Ultraform

polipropylen

Daplen, Eltex, Hostalen, Malen, Vestolen,
Stamylan

PPS

poli(siarczek fenylenu)

Fortron, Craston, Verton, Ryton

PSU

polisulfon

Astrel, Radel, Udel, Ultrason S

PVC

poli(chlorek winylu)

Hostalit, Solvic Vestolen, Benvic

SAN

kopolimer styren/akrylonitryl

Geloy, Luran, Vestyron, Vinuran

TPE

elastometr termoplastyczny

Pebax, Arnitel, Hytrel, Lomod, Elastin,
Grilamid

TPU

poliuretan termoplastyczny

Desmopan, Estane, Elastollan, Polypur

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Oznaczenia literowe tworzywa i inne umieszcza się na przemysłowych wyrobach, np. po

wewnętrznej stronie zderzaka samochodowego, itd.

Podczas eksploatacji tworzywa sztuczne tracą swoje właściwości wskutek starzenia, które

powodują następujące czynniki:
–  oddziaływania i uszkodzenia fizyczne, oraz obciążenia statyczne,
–  oddziaływanie czynników chemicznych,
–  utlenianie na powierzchni,
–  promieniowanie ultrafioletowe,
–  dyfuzja plastyfikatora.
Do  oddziaływania  czynników  chemicznych  zalicza  się  także  działania  rozpuszczalników.
Tworzywa sztuczne reagują w różny sposób na rozpuszczalniki, mogąc się:
–  rozpulchnić,
–  rozpuścić,
–  nasycić rozpuszczalnikiem,
–  rozłożyć.
Dyfuzje (przenikanie) plastyfikatora odbywa się następująco:
–  z powierzchni w głębsze obszary tworzywa, (na powierzchni pojawiają się rysy, bowiem na

niej są znacznie silniejsze naprężenia niż w części elastycznej tj. głębnej),

– z głębszych obszarów na powierzchnię, (powierzchnia staje się miękka i lepka, przez co

brudzi się),

– z danego tworzywa do innego materiału. Tworzywo staje się kruche, a przenikający

plastyfikator powoduje, że materiał staje się z kolei szybko lepki i brudzi się.

Plastyfikator dodaje się do tworzywa w celu zwiększenia jego elastyczności.

Jest to jeden ze sposobów modyfikacji tworzywa, tj. uzyskiwanie większej ilości

produktów z małej grupy wyjściowej.
Lakiernik najczęściej obcuje z tworzywami sztucznymi w przemyśle motoryzacyjnym.

Tworzywa najczęściej używane w motoryzacji to termoplasty techniczne o temp. pracy 90 -

140

C, takie jak np.: PET, PC, PBT, PMMA, POM, ABS, PA, SAN, PP, ASA.

Pomijając  podziały  tworzyw  związane  z  ich  budową  chemiczną  (skomplikowaną),  możemy  je
podzielić wg zastosowania w samochodzie. I tak budowane będą z nich:
–  elementy nadwozia, (błotniki, przykrywy, drzwi tylne, zderzaki, lusterka itp.),
–  elementy  wyposażenia  wnętrza,  (fotele,  elementy  tapicerki,  obudowy  zwijaczy  pasów

bezpieczeństwa, osłony poduszki powietrznej pasażera itp.),

– elementy silnika, (koła do pasków klinowych, osłony i pokrywy głowicy, układy dolotowe,

przewody i listwy rozprowadzające paliwo, miski olejowe itp.),

– zbiorniki paliwa.

Kleje

Klej jest substancją niemetaliczną, która wprowadzona w stanie ciekłym lub ciastowym

pomiędzy powierzchnie (różnych) materiałów jest po przejściu w stan stały zdolna do trwałego

łączenia ich ze sobą. Głównym składnikiem zawsze jest lepiszcze.
Kleje mogą być:
– naturalne: zwierzęce i roślinne, (klej kostny, kazeinowy, skórny; dekstrynowy, żywiczny,

kauczukowe, itd.),

–  syntetyczne, (sztuczne żywice i kauczuki, itp.).
Kleje stosowane są powszechnie w przemysłach:
–  tekstylnym, (apretura),
–  drzewnym,
–  budownictwie,
–  introligatorstwie,
–  w przemyśle samochodowym i metalowym.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

W przemyśle samochodowym używa się klejów:

– fenolowych, (klejenie metali, szkła, tworzyw termoutwardzalnych),
– kauczukowych, (klejenie gumy z metalami w temperaturze pokojowej, skóry, gumy, dermy,

tkanin). W samochodach w zależności od rodzaju i przeznaczenia stosowane do
przyklejania uszczelek gumowych, szyb do nadwozi i wielu innych elementów w tym
metalowych.

– anaerobowych, (beztlenowce), bardzo odpornych na wysokie temperatury pracy (od - 50 do

+ 250

C), niezwykle elastycznych (co gwarantuje szczelność), ekologicznych (bez kwasu

akrylowego i przykrego zapachu). Inne zalety to stabilność (18 miesięcy), szybkie
utwardzanie (15-30 minut), wysoka wytrzymałość na ścinanie (do 35 N/mm

), odporność

na ciśnienie (do 50 MPa). Dzięki powyższym zaletom kleje te stanowią doskonałe
zabezpieczenie złączy przed korozją.
W przemyśle motoryzacyjnym kleje anaerobowo-stykowe mają największe zastosowanie

do klejenia, uszczelniania oraz osadzania łożysk i kół zębatych. Ponadto zastępowanie poprzez
klejenie - połączeń tradycyjnych: kształtowych, wciskanych i gwintowych.

Kity

Kity techniczne, służą tak jak kleje do łączenia materiałów, (także do wypełniania ubytków

i  szczelin),  lecz  spoiny  są  znacznie  słabsze  i  nie  mogą  przenosić  większych  naprężeń
rozciągających.
Kity  są  to  masy,  o  różnej  plastyczności  (ciekłości)  i  temperaturze  w  chwili  użycia,  które
w  powietrzu  i  pod  wodą  przechodzą  w  stan  twardy  o  pewnej  wytrzymałości.  Powierzchnie
spajane powinny być wolne od tłuszczu i odpowiednio przygotowane.
Rozróżniamy kity:
–  kity stosowane w przemyśle samochodowym i metalowym,
–  kity  stosowane  w  budownictwie,  takie  jak:  szklarski  (do  okien  drewnianych  i  okien

metalowych), do spajania żelaza z kamieniem, kamieni między sobą, do zalewania spoin
(dylatacyjnych), do uszczelniania rur (kit bitumiczny), kwasoodporne, ognioodporne, itd.

Materiały uszczelniające i izolacyjne
Materiały uszczelniające zwane szczeliwami, są to ciała, które zakładamy  między przylegające
do  siebie  powierzchnie  dwóch  łączonych  ze  sobą  przedmiotów  -  celem  wypełnienia
nierówności  między  nimi,  a  szczególnie  gdy  wewnątrz  łączonych  przedmiotów  przepływać
będzie gaz lub płyn.
Masa,  wyrób  lakierowy  ciekły  o  gęstej  konsystencji  lub  stały  i  topliwy,  zwykle  nisko,  lub
bezrozpuszczalnikowy,  przeznaczony  do  wytwarzania  grubych  powłok  lub  warstw,  lub  do
wypełniania  szczelin  i  otworów.  Używane  do  podwozi  samochodowych  i  dolnej  części
nadwozi.
Guma

Guma to produkt wulkanizacji - procesu, który polega na chemicznym powiązaniu

kauczuku  (naturalnego  lub  sztucznego)  z  siarką  (ok.  4%  S).  W  procesie  wulkanizacji,  do
powyższej  mieszaniny  dodaje  się  przyspieszacze  reakcji,  aktywatory  przyspieszaczy,
opóźniacze  przyspieszaczy,  środki  przeciwstarzeniowe,  zmiękczacze  (plastyfikatory),
uzupełniacze  aktywne  i  bierne,  środki  barwiące  i  inne.  W  zależności  od  doboru  składników
otrzymuje się gumy w zakresie od:
–  bardzo miękkich i elastycznych,
–  do bardzo twardych i mało ścieralnych.

Z uwagi na warunki fizyko-chemiczne gumy, można ją użytkować w temperaturze nie

przekraczającej + 82

C. Dlatego też suszenie nadwozi aut nie rozbrojonych w kabinach

suszarniczych odbywa się praktycznie w temperaturze rzędu + 60

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Guma, nie lubi długotrwałego działania: benzolu, benzyny, terpentyny i toluenu, bowiem

pod wpływem tych środków rozpuszcza się. Dlatego produkowane są gumy odporne na
działanie olejów, paliw i smarów oraz odporne na działanie podwyższonej temperatury (przez
dodanie tzw. napełniaczy).

Wyroby gumowe ulegają w warunkach pracy lub przechowywania tzw. starzeniu, czyli

pogorszeniu  się  właściwości  fizycznych  gumy.  Wpływ  na  gumę  ma  tlen  i  ozon,  światło,
promieniowanie  jonizujące, a także odkształceń mechanicznych oraz nadmiernie obniżonej  lub
podwyższonej  temperatury.  Starzenie  objawia  się  zwiększoną  kleistością  powierzchni,  jej
mięknieniem lub twardnieniem oraz powierzchniowymi spękaniami.

Odporność na starzenie podnosi się dodając różne dodatki do kauczuku, ale również nie

mniej  ważne  jest  odpowiednie  przechowywanie  wyrobów  gumowych  w  tym  opon,  bez
gwałtownych  zmian  ich  temperatury.  Pomieszczenie  do  tego  celu  powinno  być  zaciemnione
i przewiewne, o względnej wilgotności 65 +/-15%  i temperaturze 0 – 20

Drewno

Drewno jest materiałem technicznym otrzymywanym ze ściętego drzewa za pomocą

obróbki ręcznej (w zaniku), lub mechanicznej. Występuje ono w formie desek, belek, bali,
klepek, itd.

Drewno uzyskane z drzewa świeżo ściętego zawiera duże ilości wody w stosunku do masy

drzewnej. Aby miało ono zastosowanie techniczne należy je suszyć naturalnie, (na powietrzu)
lub w suszarniach, co znacznie skraca czas suszenia.

Cechy takie jak lekkość, trwałość, sprężystość, wytrzymałość mechaniczna, mały

współczynnik rozszerzalności cieplnej i łatwość obróbki powodują, że drewno jest doskonałym
materiałem konstrukcyjnym i przetwórczym. Podstawowa zaś jego wada to higroskopijność,
która prowadzi do gnicia. Zabezpieczamy się przed nim różnymi sposobami, m.in. poprzez
pokrycie pokostem, farbami olejnymi, lakierem oraz przeciwgnilnymi preparatami.

Drewno jest anizotropowe, (czyli charakteryzuje się różną wytrzymałością wzdłuż

i w poprzek włókien). Jego współczynnik przewodzenia ciepła jest niewielki, tak jak
i przewodność elektryczna, (która rośnie wraz z zawartością wody).

Przykłady rodzajów drewna:

–  krajowego: akacja, buk, dąb, grab, jesion, klon, olcha, lipa, sosna, świerk, itd.
–  zagranicznego: mahoń, heban, palisander, brzozy i świerki syberyjskie, itd.
Materiały drzewne uszlachetnione:
–  sklejka  -  płyta  sklejana  z  nieparzystej  liczby  arkuszy  forniru;  poprzez  odpowiednie

ułożenie arkuszy ma równą wytrzymałość w różnych kierunkach;

– płyty z drewna spilśnionego - wykonywane przeważnie z odpadków drzewnych przez ich

rozwłóknianie; następnie impregnowane w parze wodnej i sprasowane. Płyty te mają różny
ciężar właściwy i trwałość.

Drewno stosuje się jako materiał pomocniczy i do opakowań (najgorsze gatunki).

Obecnie coraz modniejsze staje się wykańczanie wnętrza luksusowych samochodów

szlachetnymi odmianami drewna.

Paliwa i smary
Paliwa dzielimy na:
–  stałe,
–  ciekłe,
–  gazowe.
Paliwa  stałe  –  występujące  w  przyrodzie  to:  antracyt,  węgiel  kamienny,  węgiel  brunatny,  torf
i drewno.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Paliwa ciekłe - pochodzą z przeróbki ropy naftowej lub węgla kamiennego czy brunatnego. Do
paliw ciekłych stosowanych w przemyśle należą: benzyna, olej napędowy, nafta traktorowa
i oleje opałowe.
– benzyna - paliwo otrzymywane z przeróbki ropy naftowej lub syntezy węgla i zmieszane

z innymi składnikami i dodatkami. Paliwa te stosowane są do napędu silników spalinowych
z elektrycznym zapłonem iskrowym. W zależności od składu i liczby oktanowej mają swoje
nazwy handlowe. W  skład  benzyny, jako składnik przeciwstukowy wchodzi szkodliwy dla
zdrowia  i  środowiska  czteroetylek  ołowiu. Obecnie  eliminuje  się ten  składnik, otrzymując
w ten sposób benzynę bezołowiową. Aby ją wykorzystywać, silnik  musi być  odpowiednio
przystosowany. Im wyższa  liczba oktanowa, tym większa odporność na detonację,

– oleje napędowe - frakcje ropy naftowej otrzymywane z jej destylacji. Stosowane do napędu

wysokoprężnych  silników  spalinowych.  Na  oleje  te  mówimy  potocznie:  ropa  lub  olej
dieslowski. Dzielą się one na dwa rodzaje: do silników wolno- i szybko-obrotowych. Te do
silników  szybko-obrotowych  dzielą  się  na  trzy  typy:  letnie,  zimowe  i  do  specjalnych
silników  okrętowych.  Oleje  te  używane  są  także  do  mycia  silników  i  innych  mocno
zaolejonych i zabrudzonych zespołów i części samochodowych,

– oleje opałowe – ekoterm. Służą do spalania w piecach i ogrzewania mieszkań oraz

w przemyśle, np. podgrzewania powietrza w kabinach lakierniczych. W handlu różnią się
kolorami, tj. zabarwieniem,

–  mazut – paliwo ciężkie, stosowane do silników okrętowych,
–  nafta - stosowana do odrdzewiania połączeń śrubowych, dawniej też w lampach naftowych.
Paliwa  gazowe  -  zdolne  do  spalania,  wieloskładnikowe  mieszaniny  gazów  palnych
i niepalnych, pochodzenia naturalnego lub sztucznego.

Osobną grupę paliw gazowych stanowią węglowodory alifatyczne lub ich mieszaniny, które

są  cieczami  (w  temperaturze  otoczenia  i  pod  ciśnieniem  par  własnych)  -  nazywanymi  gazami
płynnymi. Należą do nich:
–  LPG,
–  CNG.
Smary:
Pod względem konsystencji dzielą się na:

–  oleje smarowe (płynne),
–  smary maziste (plastyczne),
–  smary stałe.
Pochodzenie olejów smarowych (płynnych),
–  mineralne,  (z  destylacji  ropy  naftowej).  W  tych  olejach  stosuje  się  wiele  dodatków

uszlachetniających  (nawet  do  kilkudziesięciu  procent),  poprawiających  parametry
eksploatacyjne  oleju.  Należą  do  nich:  inhibitory  (substancje  hamujące),  korozji
i  utleniania,  detergenty  (środki  myjące),  wypieracze  wody;  środki:  zagęszczające,
przeciwpienne, polepszające przyczepność, itp.

– roślinne i zwierzęce, (praktycznie w czystej postaci, w technice prawie nie stosowane),
– syntetyczne, (oparte na związkach typu: węglowodorów, połączeń zawierających węgiel,

wodór i tlen oraz połączeń krzemu, fosforu i chlorowców).

Podział olejów ze względu na przeznaczenie:
–  silnikowe,
–  przekładniowe,
–  przemysłowe,
–  hydrauliczne,
–  elektroizolacyjne,
–  do obróbki metali,
–  do sprężarek,

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

– konserwujące.
Kryteria oceny olejów są znormalizowane, a wyniki ich pomiarów jako parametry oleju
podawane są użytkownikowi (na opakowaniu). Do tych kryteriów należą:

– klasa lepkości:

Lepkość jest miarą tarcia wewnętrznego cieczy.

Ważną cechą oleju jest zmiana jego lepkości w zależności od temperatury. Badania te
przeprowadza się w ustalonych temperaturach (otoczenia): - 18

C i + 40

W  eksploatacji  silnika  dobór  lepkości  oleju    zależy  od  przewidywanych  cieplnych  warunków
jego pracy, strefy klimatycznej pracy, oraz ogólnego stanu technicznego.
Wychodząc  od    „temperatury  otoczenia”,  amerykańskie  Stowarzyszenie  Inżynierów
Samochodowych (SAE) opracowało system klasyfikacji lepkościowej.
Dzieli  on  oleje  na  11  klas.  Letnie,  5  klas  oznaczonych  jest  symbolami:  20,  30,  40,  50,  60.
Zimowe,  6  klas,  oznaczone:  OW,  5W,  10W,  15W,  20W  i  25W.    (Niższa  cyfra  przed  literą
W oznacza, że w niższej temperaturze otoczenia może olej być stosowany).
Oleje  znakowane  podwójną  symboliką  (np.  1OW-20)  nazywa  się  wielosezonowe.
W Polsce optymalną jest klasa lepkościowa SAE 15W-40.
–

Specyfikacja, oznaczenia wg API ([Amerykański Instytut Naftowy), do jakich silników

olej jest przeznaczony i jakiej jest jakości, np. API SE - do silników z zapłonem iskrowym (S),
o dobrej jakości (E). Podaje się też często firmy samochodowe lub silnikowe zalecające ten olej
do swoich wyrobów.
– wskaźnik lepkości. Określa zmianę lepkości oleju w funkcji temperatury. Wskaźnik 100

i więcej cechuje olej o małej zmienności lepkości.

–  gęstość przy 150C w kg/dcm3.
–  temperatura zapłonu, 0C.
–  temperatura płynięcia, 0C.
–  liczba zasadowa TBN; mg KOH/g.
Przykładowe  oznaczenia  podające  powyższe  7  kryteriów:  SAE  5W-30;  API  SJ/CF,  ACEA
A1/96, FIAT 9.55535; 130; 0,865; 210

C, -40

C; 9,1 mg KOH/g.

Z badań wynika, że oleje syntetyczne mają znacznie więcej zalet niż oleje mineralne.
Do przewodów olejowych nie należy używać takich szczeliw jak skóra, guma i klingerit.
Smary maziste (plastyczne)

Smary maziste dzieli się na gatunki w zależności od składu chemicznego oleju, z którego je

uzyskano i od gatunku zagęszczacza, np. smary:
–  maszynowe do łożysk ślizgowych (wapniowe),
–  do łożysk tocznych (wapniowy, sodowo-wapniowy, litowo-wapniowy,
–  samochodowe (litowe),
–  do przekładni zębatych (półpłynny),
–  wazelina techniczna,
–  ochronne,
–  przeciwkorozyjne,
–  do podwozi samochodowych,
–  do mechanizmów hamulcowych,
–  do lin, itd.

Ilościowo największą grupę tych smarów, stanowią smary zagęszczane mydłami, czyli będą

to smary: wapniowe (maszynowe i wozowe); sodowe i sodowo-wapniowe.

Smary stałe, działanie ich wynika z:

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

4.7.2. Pytania sprawdzające

Odpowiadając na pytania, sprawdzisz, czy jesteś przygotowany do wykonania ćwiczeń.

Jaka jest różnica między obróbką ścierną spojonym spoiwem, a luźnym ścierniwem?

2.  Jakie znasz wyroby materiałów ściernych?
3.  Jakie kształty przybierają materiały ścierne?
4.  Jaka jest różnica między piaskowaniem a śrutowaniem?
5.  Jak tworzywa sztuczne reagują na działanie rozpuszczalników?
6.  Jakie czynniki powodują starzenie tworzywa sztucznego?
7.  W jakim celu dodaje się plastyfikatory do tworzywa sztucznego?

4.7.3. Ćwiczenia

Ćwiczenie 1

Rozpoznaj wzrokowo i dotykowo otrzymane materiały ścierne. Określ ich rodzaje, nazwy

i zastosowanie. Odczytaj naniesione oznaczenia na materiałach ściernych ze spojonym
ścierniwem posiłkując się literaturą.

Sposób wykonania ćwiczenia

Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:

1)  obejrzeć i wziąć do ręki każdy rodzaj materiału ściernego,
2)  przyjrzeć się ich budowie fizycznej,
3)  oznaczyć materiał i wynik zapisać w zeszycie,
4)  odczytać oznaczenia na materiałach ściernych,
5)  odczytać oznaczenia na podstawie literatury,
6)  zapisać odczytane oznaczenia w zeszycie,
7)  porównać wyniki z otrzymanymi po oględzinach wzrokowo-dotykowymi,
8)  porównać wyniki w zespole 2-3 osobowym i zapisać wnioski w zeszycie.

Wyposażenie stanowiska pracy:

– materiały ścierne o różnej wielkości ziarna, spoiwa i podłożu, do pracy na sucho i na

mokro, oraz materiały do obróbki strumieniowo-ściernej.

–  literatura,
–  plansze poglądowe,
–  zeszyt i długopis.

Ćwiczenie 2

Rozpoznaj i opisz różnice między: klejem, pastą polerską i kitem.

Sposób wykonania ćwiczenia

Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:

1)  otrzymać próbki z podanych w ćwiczeniu materiałów,
2)  wziąć je do ręki i analizować za pomocą zmysłów,
3)  rozpoznać otrzymane materiały próbek,
4)  na podstawie literatury podać ich zastosowanie praktyczne,
5)  napisać w zeszycie, czy spotkał się w życiu codziennym z tymi wyrobami,
6)  wymienić się informacjami w zespole 2-3 osobowym.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Wyposażenie stanowiska pracy:

–

próbki klejów, past polerskich i kitów,

–  literatura,
–  plansze poglądowe,
–  zeszyt i długopis.

4.7.4. Sprawdzian postępów

Czy potrafisz:

Tak

Nie

1) zdefiniować pojęcie materiału ściernego?



2) rozróżnić materiały ścierne na różnych podłożach?



3) zastosować materiały ścierne?



4) zdefiniować tworzywo sztuczne?



5) wymienić parę przykładów nazw i oznaczeń tworzyw sztucznych?



6) podać gdzie i jak oznacza się przemysłowe wyroby z tworzyw, i w jakim

zakresie temperatur mogą pracować?



„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

4.8. Materiały ceramiczne ogniotrwałe: kwaśne, zasadowe

i obojętne

4.8.1. Materiał nauczania

Materiały ceramiczne

Materiały ceramiczne są to materiały jedno- lub wieloskładnikowe wytwarzane przez

spiekanie w wysokiej temperaturze proszków surowców nieorganicznych pochodzenia głównie
mineralnego, (które są głównymi składnikami skorupy i atmosfery ziemskiej).

Materiały ogniotrwałe, to materiały ceramiczne, których ogniotrwałość zwykła jest wyższa

od 1500

Proces ceramiczny przebiega następująco: drobnoziarniste proszki ceramiczne, naturalne –

tradycyjne  materiały  ceramiczne:  glina,  kaolin,  kwarc,  skalenie;  lub  proszki  otrzymane
syntetycznie  –  zaawansowane  materiały  ceramiczne  czystych  związków  chemicznych
otrzymanych z: tlenków, azotków, węglików, borków oraz ich kombinacji, formuje się różnymi
metodami na żądany kształt, jak:
–  prasowanie,
–  odlewanie,
–  toczenie.

Aby można było uformować kształtkę lub ułatwić to zadanie często dodajemy wodę lub

inne substancje organiczne. Uformowaną kształtkę w celu jej konsolidacji, czyli uzyskania ciała
stałego wypalamy ją w temperaturze 900 – 2200

C, proces ten nazywamy spiekaniem.

Po spiekaniu materiały ceramiczne uzyskują swoje właściwości użytkowe lub dekoracyjne.

Czasami trzeba je poddać obróbce wykańczającej, jak np. szlifowanie, pokrycie szkliwem
i malowaniem, gdy jest to ceramika dekoracyjna lub użytku domowego.

W strukturze materiałów ceramicznych wyróżnia się trzy główne fazy:

–  krystaliczną,
–  bezpostaciową (szklistą), przykładem tej fazy jest szkło,
–  gazową (wypełniającą pory),
od których zależą ich właściwości.

Materiały ceramiczne mają zastosowanie w różnych dziedzinach techniki, takich jak:

–  budownictwo, (cegły, dachówki, płytki ścienne i podłogowe, wyposażenie łazienek i WC),
–  budownictwo przemysłowe, (materiały ogniotrwałe i chemicznie odporne),
–  technika jądrowa,
–  elektrotechnika i elektronika, (np. izolacja elektryczna przewodów przesyłowych),
–  obróbka skrawaniem metali, (materiały ścierne, narzędzia z węglików spiekanych),
–  oraz użytku w gospodarstwach domowych, (talerze, filiżanki).

Materiały ogniotrwałe

Materiały ogniotrwałe, są to materiały i surowce ceramiczne, których ogniotrwałość zwykła

odpowiada temperaturze mięknięcia wynoszącej 1580 – 1770

Materiały te wykazują się następującymi cechami odpornościowymi na:
– długotrwałe działanie wysokich temperatur,
– zmiany temperatur w zakresie od zera do 1770

– działanie czynników mechanicznych,
– działanie czynników chemicznych.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Materiały ogniotrwałe: kwaśne, zasadowe i obojętne
– wykazujące kwaśną reakcję:
– materiały krzemionkowe, zawierające minimum 93% SiO

– materiały kwarcowo-szamotowe,
– materiały szamotowe, wyroby szamotowe, wypalane z glin ogniotrwałych z szamotą.

Wymagana porowatość ponad 16% (izolacja termiczna), wytrzymałość na ściskanie > 100
kg/cm2. Stosuje się jako cegłę szamotową (220 x 110 x 50 mm), lub płyty
o grubości do 30 mm na ogniotrwałe przegrody pionowe, okładziny paleniskowe, itp.).

–  materiały cyrkonowe,
–  materiały z węglika krzemu (karborundowe).
–  materiały wykazujące zasadową reakcję:
–  magnetyzowe (magnezowe),
–  dolomitowe,
–  magnezytowo-dolomitowe,
–  wapienne,
–  chromitowo-magnezytowe.
–  materiały wykazujące obojętną reakcję:
–  korundowe,
–  węglowe,
–  chromitowe,

Występują także materiały, które w zależności od składu chemicznego zmieniają swoje
właściwości.

Zastosowanie materiałów ognioodpornych

Materiały ogniotrwałe mają zastosowanie:

– do wykonywania wykładzin różnego rodzaju pieców przemysłowych (hutnictwo metali,

szkła, cementu) i palenisk kotłów,

–  do wykonywania osłon oporowych elementów grzejnych, tzw. „spirali” grzejnych,
–  stawiania murów oporowych ogniowych na halach przemysłowych,
–  i jeszcze do wykonywania trzonów pieców „kaflowych” i kuchennych.

4.8.2. Pytania sprawdzające

Odpowiadając na pytania, sprawdzisz, czy jesteś przygotowany do wykonania ćwiczeń.

1.  Ilu składnikowy może być materiał ceramiczny?
2.  Jak formuje się kształt wyrobu ceramicznego?
3.  W jakich dziedzinach techniki stosowane są materiały ceramiczne?
4.  Po jakim procesie wyroby ceramiczne uzyskują właściwości użytkowe i dekoracyjne?
5.  Jaka jest różnica między materiałami ceramicznymi, a ceramicznymi ogniotrwałymi?
6.  Jakie reakcje wykazują materiały ogniotrwałe?

4.8.3. Ćwiczenia

Ćwiczenie 1

Rozpoznaj cegły ceramiczne: paloną pełną, klinkierową, szamotową, oraz kształtki: kafle

piecowe, płytkę szkliwną, płytkę szamotową – określ, które są ogniotrwałe.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Sposób wykonania ćwiczenia

Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:

1)  wziąć do ręki każdy rodzaj wyrobu,
2)  przyjrzeć się budowie fizycznej i oznaczeniom,
3)  zważyć cegły na wadze np. szalkowej,
4)  zmierzyć długość wszystkich krawędzi cegieł,
5)  wskazać które wyroby są ogniotrwałe,
6)  zapisać uzasadnienie i wnioski w zeszycie.

Wyposażenie stanowiska pracy:

–  otrzymane wyroby ceramiczne,
–  literatura,
–  plansze poglądowe,
–  waga szalkowa,
–  przymiar liniowy,
–  zeszyt i długopis.

Ćwiczenie 2

Podaj po 3 przykłady nazw materiałów ogniotrwałych, wykazujące reakcje kwaśną,

zasadową i obojętną i na podstawie literatury podaj ich zastosowanie.

Sposób wykonania ćwiczenia

Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:

1)  wpisać po trzy rodzaje materiałów do zeszytu,
2)  ewentualnie skorzystać z literatury,
3)  na podstawie literatury podać ich zastosowanie praktyczne,
4)  napisać w zeszycie, czy spotkał się w życiu codziennym z tymi wyrobami,
5)  wymienić się informacjami w zespole 2-3 osobowym.

Wyposażenie stanowiska pracy:

–  literatura,
–  plansze poglądowe,
–  zeszyt i długopis.

4.8.4. Sprawdzian postępów

Czy potrafisz:

Tak

Nie

1) zdefiniować pojęcie materiału ceramicznego?



2) zdefiniować proces i temperaturę otrzymywania wyrobu ceramicznego?



3) określić przeznaczenie materiałów ceramicznych?



4) określić cechy odpornościowe ceramicznych materiałów ogniotrwałych?



5) rozróżnić różne wyroby ceramiczne?



6) rozróżnić wyroby ogniotrwałe z grupy wyrobów ceramicznych?



„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

5. SPRAWDZIAN OSIĄGNIĘĆ

INSTRUKCJA DLA UCZNIA

1.  Przeczytaj uważnie instrukcję.
2.  Zapoznaj się z zestawem zadań testowych.
3.  Udzielaj odpowiedzi tylko na załączonej karcie odpowiedzi.
4.  Podpisz imieniem i nazwiskiem kartę odpowiedzi.

ZESTAW ZADAŃ TESTOWYCH

1. Do wyrobów wodorozcieńczalnych stosujemy rozcieńczalnik::

a) benzynę lakową,
b) wodę destylowaną,
c) wodę zdejonizowaną,
d) heksan.

2. Charakterystyczną cechą rozpuszczalnika jest:

a) rozlewność,
b) lotność,
c) kożuszenie,
d) zapach.

3. Za pomocą kubka Forda mierzymy:

a) lepkość
b) czas schnięcia powłoki,
c) krycie materiału,
d) ilość materiału do badań.

4. Próby techniczne w nowym produktem przeprowadzamy gdy:

a) przyjmuje się do pracy nowych lakierników,
b) wprowadza w firmie nowy produkt,
c) szkoli się pracowników,
d) nie przeprowadza się.

5. Pył jest to cząstka o wymiarach mniejszych od:

a) 100 mikrometrów,
b) 200 mikrometrów,
c) 500 mikrometrów,
d) 300 mikrometrów,

6. Jaki jest okres przydatności filtrów do masek indywidualnych pracowników:

a) 2,5 roku,
b) 10 lat,
c) 5 lat,
d) nieograniczony

7. Ile kilogramów substacji szkodliwych wraz z opakowaniem może przenosić jeden

pracownik:
a) 25 kg,

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

b)  20 kg,
c)  15 kg,
d)  35 kg.

8. Temperatura zapłonu wyrobów nanoszonych natryskiem elektrostatycznym musi być

większa od:
a) 100

b) 350

c) 83

d) 21

9. Granica między wodą miękką, a twardą w stopniach niemieckich wynosi:

a) 10

niem.,

b) 7

niem.,

c) 5

niem.,

d) 5,5

niem.

10. Rozpuszczalnikiem organicznym węglowodorowym alifatycznym nie jest:

a) benzyna lakowa,
b) heksan,
c) toulen,
d) ocet drzewny.

11. Większość stosowanych mieszanek rozpuszczalników należy do grupy zapalnych,

temperatura zapłonu zawiera się w granicach:
a) 21 - 55

b) 55 - 95

c) ponad 100

d) – 30 do + 50

12. Oznaczenie P200 na materiale ściernym oznacza:

a)  numer ziarnistości,
b)  rodzaj spoiwa,
c)  rodzaj materiału ściernego,
d)  przeznaczenie materiału ściernego.

13. Uzupełnij tekst: Twardość wody niewęglowa, zwana też trwałą, spowodowana jest

obecnością soli, między innymi chlorków i siarczanów.

14. Uzupełnij tekst: Do mierzenia grubości powłoki lakierniczej na pojeździe możemy użyć

grubościomierza elektronicznego z rejestracją danych. Podłoże musi być ferromagnetyczne.
Obecnie są już grubościomierze mierzące grubość powłoki lakierowej na elementach
aluminiowych i z tworzyw sztucznych.

15. Podaj budowę i zastosowanie włókniny ściernej:..................................................,

trójwymiarowy wyrób ścierny służy do dekoracyjnego wykańczania powierzchni, do
czyszczenia i usuwania zadziorów.

16. Zdefiniuj pojęcie pigmentu i podaj pigmenty stosowane w lakierach: akrylowym, metaliku,

perle oraz ChromaFlair.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

17. Podaj po przykładzie pigmentu dla barw: białej, czerwonej, zielonej, niebieskiej i czarnej

kolor biały - ............................................, czerwony - ...................................................,

kolor zielony - ........................................, niebieski - .....................................................,

kolor czarny - ........................................ .

18. Opisz w 5 wierszach proces produkcji farb.

................ .....................................................................................................................................

19. Podaj źródła informacyjne o oznaczaniu opakować substancji chemicznych (w tym

niebezpiecznych dla organizmu człowieka).
....................................................................................................................................................

20. Dokończ teksty:

Podział oparty o parametr opisujący sposób schnięcia:

−

schnięcie fizyczne, które odbywa się ...

..............................................................................................................................................

−

schnięcie chemiczne przez

...........................................................................................................................................

−

schnięcie chemiczne przez

............................................................................................................................................

21. Wpisz brakujące dane: Skrót PKWiU oznacza:....................................., klasyfikacja służy do

statystyki, i do .......................

22. Wymień wady powstające na powłoce lakierowej:

.......................................................................................................................................................

23. Skrót ABS oznacza:

a)  zespół w samochodzie,
b)  rodzaj tworzywa sztucznego,
c)  Amerykańską organizację samochodową,
d)  Rodzaj wykładziny szamotowej.

24. Materiały ceramiczne ogniotrwałe posiadają ogniotrwałość zwykłą wyższą od:

a) 2000

b) 1000

c) 1500

d) 1700

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

KARTA ODPOWIEDZI

Imię i nazwisko..........................................................................................

Rozpoznanie materiałów lakierniczych i pomocniczych

Zakreśl poprawną odpowiedź, wpisz brakujące części zdania lub wykonaj rysunek.

zadania

Odpowiedź

Punkty

10.

11.

12.

13.

14.

15.

16.

17.

18.

19.

20.

21.

22.

23.

24.

Razem:

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

6. LITERATURA

1. Bablick M.: Roboty malarskie i lakiernicze. Praktyczny poradnik w pytaniach

i odpowiedziach. Wyd. Instalator Polski, Warszawa 1999

2. Konferencja N.T. Lakiernictwo samochodowe XXI wieku. Łodź 26-28.04.2000, SIMP-

ZORPOT, Łódź 2000

3.  Korozja samochodów i jej zapobieganie. Poradnik. WN-T, Warszawa 1991
4.  Leksykon naukowo-techniczny. WNT, Warszawa 1989
5.  Pokrycia ochronne i dekoracyjne. Poradnik .WNT, Warszawa 1967
6.  Poradnik ceramiczny. Arkady, Warszawa 1963
7.  Powłoki malarsko-lakiernicze. Poradnik. WNT, Warszawa 1983
8.  Rączkowski B.: BHP w praktyce. Poradnik. ODDK, Gdańsk 1997
9.  Saechtling: Tworzywa sztuczne. Poradnik. WN-T, Warszawa 2000
10.  Sobierajska  G.,  Neumann  Zb.:    Lakiernictwo  samochodowe.  SIMP-ZORPOT  Ośrodek

Rzeczoznawstwa, Szczecin 2006

11.  Spychaj T., Spychaj St.: Farby i kleje wodorozcieńczalne. WN-T, Warszawa 1996
12.  Tomsia Z., Zapytkowski B.: Technologia przemysłu emalierskiego. WGH, Katowice 1960
13.  Wolski Z.: Roboty malarskie. WSiP, Warszawa 1997
14.  Zawadzki J.: Lakierowanie samochodów. WNT, Warszawa 1988

Periodyki – czasopisma techniczne:
Lakiernictwo przemysłowe. Dwumiesięcznik. Wyd. Goldmann, Tczew.
Lakiernik.  Magazyn  reklamowy  dla  lakierników  i  blacharzy.  Miesięcznik.  Wyd.  Troton,
Sp. z o.o. Ząbrowo k / Kołobrzegu.
AutoMoto Serwis. Miesięcznik. Wyd. Instalator Polski, Warszawa.
Nowoczesny Warsztat. Miesięcznik. Wyd. Goldmann, Tczew.

Materiały  promocyjno-reklamowe  dotyczące  materiałów  lakierniczych  i  pomocniczych
zamieszczone w Internecie.